அன்பு ஒன்றுதானே அனாதை - நீலியின் கதை

[sagotharan]

சென்னை கிரைம் பிரான்ச்.
துணை கமிஷ்னர் செல்வா தனி அறையில் அங்கிருக்கும் பெண்ணை விசாரித்துக் கொண்டிருந்தார். லைட் புளூ கலரில் அரேபியன் கிரேட் சேலையையும், புளூ வெல்வெட் ஜாக்கெட்டும் அணிந்திருந்தாள். கையில் பிளாட்டினாம் பிரேஷ்லெட்டு பளபளத்தது. ஒய்யாரமாக கால்கால் போட்டு உட்கார்ந்து இருந்தாள். செல்வா அவள் எதிரை டேபிளின் மேல் ஏறி உட்கார்ந்து இருந்தார். அவள் எகத்தாளமாக செல்வாவை பார்த்தாள். அறையே பாதி வெளிச்சத்தில் இருந்தது.
"யேய்.. அவுசாரி நாயே.. ஒழுங்கா சொல்லிடுடி.. எங்க உன் ஆளு டினோ. எங்க பதுங்கி இருக்கான்"
"சார்.‌.. மரியாதையா பேசுங்க. அன் பார்லிமென்ட் வேர்ட் எல்லாம் எதுக்கு பேசறிங்க"
"ஓ.‌.. சாரி மேடம்.. இது லோக்கல் போலிஸ் ஸ்டேஷன் இல்லை. கிரைம் பிரான்ச். இங்க நோ ரூல்ஸ்.‌ நோ.. லா. சேர்ல உக்கார வைச்சு பேசறதாலே நீங்க தப்பா புரிஞ்சுக்கிட்டிங்க போல.."
"சார்.. சும்மா பூச்சாண்டி காட்டாதிங்க. "
"ஹ..ஹா... பூச்சாண்டியா.." செல்வா எழுந்து அவளின் மார்மீது பூட்ஸ் காலால் உதை விட்டார். அம்மா" என கத்திக்கொண்டே சேரோடு அவள் கீழே விழுந்தாள். விழுந்ததில் அவள் சேலை மாராப்பு விலகி கொழுத்த முலைகள் ஜாக்கெட்டிலிருந்து எட்டிப் பார்த்தன. புட்பாலை உதைப்பது போல வயிற்றிலேயே இரண்டு உதை விட்டார். அவள் வயிற்றை பிடித்துக்கொண்டு அலறினாள். இப்போது முகத்தில் ஒரு எத்து. அவள் உதடு கிழிந்து ரத்தம் வந்தது. அவள் முடிகளை கொத்தாக பிடித்து தூக்கி பின்பக்கத்தில் குண்டியில் ஒரு உதை விட்டார். தடுமாறி அவள் விழப்போனாலும் கொத்தாக பிடித்திருந்த முடியால் தொங்கினாள். அப்படியே தர தரவென இழுத்து வந்து அவளை டேபிள் மீது சாய்த்தார். அவள் கால்களைப் பிடித்து தூக்கி முழுமையாக டேபிளில் அவளை படுக்க வைத்தார். கையை இழுத்து ஒரு மூலையில் இருந்த இரும்பு கைவிலங்குடன் இணைத்தார். முகத்தில், வயிற்றில், குண்டியில் எல்லாம் அவளுக்கு வலித்தன. ஐயோ.. அம்மா என கதறிக் கொண்டிருந்தாள். அவளுடைய ஒரு காலை இழுத்து கீழ்பக்கம் இருந்த கைவிலங்கில் இணைத்தார். அவள் விசாரணை இப்படி இருக்கும் என்று நினைத்துக்கூட பார்த்திருக்கமாட்டாள்.
"இப்ப சொல்லுடி இந்த மரியாதை போதுமா?"
அவள் என்னதான் கலங்கி போயிருந்தாலும் அதை வெளிகாட்டாமல்.. பொம்பலையை அடிக்கிறியேடா பொட்ட.. என்றாள் உதட்டிலிருந்து வழியும் ரத்தத்தை காறி துப்பினாள்.
"நாதாரி முண்டை.. டினோ ஏங்க இருக்கானு சொல்லிடு இல்லைனா சொல்ல வைப்பேன்." என்று ஓரத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த லத்தியை தூக்கினார் செல்வா. "எனக்கு டினோனு யாரையுமே.. தெரியாது." என்று அழுது கொண்டே சொன்னாள்.
"உனக்கு தெரியுமுனு எனக்கு தெரியும்.‌ சொல்லுடி.. என தொடையில் அடித்தார். எலும்பே நொருங்குவது போல அவளுக்கு வலித்தது. கதறிக்கொண்டே வலித்த இடத்தில் கைகளால் பிடிக்க முயன்றாள். அவளால் முடியவில்லை‌. வலி உயிர் போவது போல இருந்தது.

செல்வா அவளை விட்டு தூரமாக சென்று ஏதோ எடுத்துக் கொண்டு வந்தார். "இவ்வளவு அடியை தாங்குவேனு நானே எதிர்பார்க்கல.. நல்ல டிரைனிங் கொடுத்திருக்கானுங்க. உன்னை இனியும் அடிச்சு உண்மை வாங்க முடியாது"
அவள் செல்வாவின் கைகளிலிருந்த பொருளை பார்த்தாள். அது இன்ஜெக்சன் கன். அளவை செட் செய்துவிட்டு எளிதாக ஊசிபோல எந்த மருந்தையும் உடலில் செலுத்தலாம். ஆனால் இதை எதற்கு செல்வா கொண்டு வருகிறான். அதற்குள் என்ன மருந்து இருக்கிறது என புரியமல் குழம்பினாள். "என்ன மருந்துனு தெரியலையா.. ஆசிடோக்சின். இது பொண்ணுங்களோ உடம்புல இருக்கிற‌ ஈஸ்ட்டிரோஜன் ஹார்மோன் லெவலை எக்குதப்பா மாத்திவிடும்.. அப்புறம் உன் உடம்பு ஏங்க ஆரமிக்கும். அதுக்கு என்ன வேனா செய்ய மனசு ஒத்துக்கும். வலியை தாங்குற அளவுக்கு உனக்கு டிரைனிங் கொடுத்திருக்கலாம்.. ஆனா.. உணர்ச்சியை தாங்கிற‌ சக்தி.. வாய்ப்பில்லை. " என்று செல்வா டிரிக்கரை அழுத்த.. அந்த பெண்ணின் உடலில் ஆக்சிடோசின் பாய்ந்தது.