Fantasy குறும்படம், சில குறும்புகள்... (Completed)

[omprakash_71]

8

"அண்ணா, இன்னும் இல்ல அண்ணா, இந்த வாரம் டப்பிங் பிளான் பண்ணிருக்கோம், இந்த வாரம் கண்டிப்பா முடிச்சிடுவோம்" என அனுப்பியதொடு கூடவே ஒரு குறும்பு smiley போட்டு இருந்தான் குமார்.


எனக்கு தெளிவாக தெரிந்தது அவன் குறும்படம் பற்றி மட்டும் பேச வில்லை, அந்த ஸ்மைலி இல்லாமல் இருந்தால் கூட கொஞ்சம் எதோ நம்பி இருப்பேன், அது அவனின் எண்ணத்தை என்னை உணரச் செய்தது.

அக்காவை டப்பிங் பேச செல்ல வேண்டாம் என்று தடுக்க வேண்டும் என நினைத்தேன், வேறு ஏதேனும் நல்ல காரணம் சொல்லி தடுக்க வேண்டும்.

ஆனாலும் ஓரிரு மணி நேரம் அடுத்த வீகேண்ட் டப்பிங் பேச சென்றாலே அவன் அக்காவை முடித்து விடுவேன் என்பது போல மறைமுகமாக சொன்னது நம்ப முடியாத ஒன்றாக இருந்தது. அக்காவை இந்த பசங்கள் ஆவது..

ஸ்டில்ஸ் பார்த்தது பற்றி அக்காவிடம் எதுவும் சொல்ல வில்லை, அக்கா வழக்கம் போல ஆபீஸ், நான் வழக்கம் போல காலேஜ் சென்றோம், கல்லூரியில் அந்த பையன் பிரவீனை பார்க்கும் போது எல்லாம் ஒரு வித சங்கடம், அவன் அக்காவை கட்டி அணைத்த, முத்தமிட்ட காட்சிகள் நினைவில் வந்தது.

அக்கா அந்த புதன் இரவு டின்னர் ப்ரெண்ட்ஸ் உடன் வெளியில் என்று காலையில் சொன்னாள், நான் அவளின் ஆபீஸ் நண்பர்கள் உடன் அடிக்கடி ஏன் மாதா மாதம் நடக்கும் get together போல என எண்ணினேன்.

அடுத்த நாள் காலை எனது ஃபேஸ்புக் டைம் லைனில் குமாரின் போட்டோக்கள் பார்த்தேன். டின்னர் அட் கிரீன் பார்க் என போட்டோக்கள் அவன், பிரவீன், அக்கா மூவர் மட்டும். செல்ஃபி க்கள், ஒன்றில் அவன் அக்காவை அணைத்து இருக்க, மற்ற எல்லாவற்றிலும் அந்த பையன் பிரவீன் அக்காவை உரிமையாக கட்டியபடி இருந்தான். இன்னொரு ஃபோட்டோ அக்கா நடுவில் நின்று நெருக்கமாக இருவர் தோள் மேலும் கை போட்டு இருந்தாள்.

பற்றி எரிந்தது எனக்கு, அக்கா இந்த ஃபேஸ்புக் இதில் எல்லாம் இல்லை, அவளிடம் இதைக் காட்டி என்ன கேட்பது என புரிய வில்லை. அக்கா நண்பர்கள் உடன் டின்னர் என்று சொன்னாள் தவிர ஆபீஸ் நண்பர்கள் என சொல்ல வில்லை, நான் தான் அப்படி தவறாக புரிந்து கொண்டேன்.

இந்த போட்டோக்கள் கூட மிக casual ஆக இருந்தது, இதில் என்ன கேட்பது? அதோடு அக்காவின் முகம் மகிழ்ச்சியாக தோணியது, அதை எப்படி என்னால் குலைக்க முடியும்?

அக்காவின் மகிழ்ச்சி மட்டும் தான் எனக்கு முக்கியம், அதற்காக மட்டும் தான் அவள் நடிப்பதை நான் தடுக்கவோ, தள்ளிப் போடவோ இல்லை.

அக்கா மகிழ்ச்சியாக இருக்க நான் என்ன வேண்டும் என்றாலும் செய்வேன். அதற்கு எந்த தடையும் போட மாட்டேன். 7 வருடங்கள் முன்பு அப்பா பிரிந்த பின்னர் அக்கா நிறைய தன்னை குறுக்கிக் கொண்டாள், அவளின் தோழிகள் உடனான சந்தோசம், நேரம் செலவு செய்தல் எல்லாம் நின்றது.


இன்று அவளின் பழைய தோழிகள் யாரோடும் பெரிதான தொடர்பில் அவள் இல்லை, இப்போதைய ஆபீஸ் பெண் நண்பர்கள், colleague மட்டுமே.

ஒரே routine ஆக சென்ற அவள் வாழ்க்கையில் இந்த ஷார்ட் பிலிம் பெரிய மாறுதல் மட்டுமல்ல ஆறுதல் என உணர்ந்தேன். அக்கா அவளுக்கு நல்லது கெட்டது எல்லாம் தெரியும், அவளுக்கு விருப்பப் பட்ட எதையும் அவள் செய்யட்டும். நான் அவளை எப்போதும் ஆதரிப்பேன், துணை நிற்பேன் என சொல்லிக் கொண்டேன்.

சனிக் கிழமை காலை ஒரு 11 மணி அளவில் டப்பிங் செல்ல அக்கா கிளம்பினாள். சற்று வழக்கத்தை விட அதிகமாக make up, lipstick என அக்கா இருந்தாள்.

லோ வெயிஸ்ட் ஜீன்ஸ் பேன்ட், டாப்ஸ் அணிந்து இருந்தாள், குனிந்து அவள் ஹீல்ஸ் அணிகையில் அவளின் பின்னால் பார்த்து அதிர்ந்தேன். டாப்ஸ்க்கும் ஜீன்ஸ்க்கும் இடையாக பிங்க் நிறத்தில் அவளின் பாண்டி லோ வெயிஸ்டு ஜீன்ஸ் காரணமாக வெளியே தெரிந்தது.

அவளிடம் சரி செய்ய சொல்ல எண்ணினேன், ஆனால் எப்படி சொல்ல என தயக்கமாக இருந்தது. மீண்டும் ஒரு முறை அக்காவின் பாண்டியை பார்த்தேன்.

"வரேன் கார்த்தி, மதியம் லஞ்ச் முடிஞ்சு தான் வருவேன், ஒரு 2.30 மேல ஆயிடும்"

"டேக் கேர் அக்கா" என்றேன் பாண்டி பற்றி சொல்ல வாய் வர வில்லை.

அக்கா மதியம் வரவில்லை, மாலை ஒரு 6 மணிக்கு மேல் தான் வந்தாள் கொஞ்சம் தளர்வாக. குனிந்து அவள் ஹீல்ஸ் கழட்டும் போது அவளின் ஜீன்ஸ் நன்கு இறங்கி பின்புற பிளவு லேசாக தெரிந்தது. பார்த்த எனக்கு புரிந்தது ஜீன்ஸ் உள்ளே பாண்டி எதுவும் இல்லை.

"முடிஞ்சு தா அக்கா" கேட்கையில் லேசாய் குரல் நடுங்கியது.

"இல்லைடா நாளைக்கும் இருக்கு" என்றாள் அக்கா என்னை நோக்கி திரும்பி. அவளின் முகத்தைப் பார்த்தேன், அவள் என் கண்களைப் பார்ப்பதை தவிர்த்து திரும்பி நடந்தாள். டாப்ஸ் முதுகில் வெர்வையில் ஒட்டி இருக்க அக்காவின் உடலில் ப்ரா அதுவும் இல்லை என தெளிவாக தெரிந்தது.

அக்கா நடந்து அவளின் அறைக்கு போனாள், வாசிங் மெஷின் அருகே எதையோ ஹேன்ட் பேக்கில் இருந்து எடுத்து அழுக்கு கூடையில் போட்டாள், சட்டென அவள் திரும்பி என்னை பார்க்கும் முன் எனது பார்வையை நான் டிவி க்கு மாற்றினேன். கூடையில் எதோ செய்தாள் பின் அவளின் அறைக்கு போனாள். அவள் உள்ளே சென்றதும் வேகமாக கூடையைப் பார்த்தேன், மேலே அழுக்கு துணிகள் வழக்கமாக இருக்க, உள்ளே கிளரினேன், அக்காவின் பிங்க் நிற பாண்டி சுருண்டு கிடந்தது, எடுத்தேன் ஈரமாக, எனக்கு புரிந்தது, முடிந்தபின் பாண்டி யினில் துடைத்தது, அதனால் திரும்ப அணியாமல் பேக்கில் கொண்டு வந்தது புரிந்தது. மீண்டும் தேடினேன் ப்ரா இல்லை, ப்ரா அங்கேயே நினைவுப் பரிசாக யாருக்கோ கொடுத்து வந்திருக்கிறாள் என்று தோணியது.

அக்கா வருவதற்குள் மீண்டும் ஹால் சோஃபாவில் வந்து அமர்ந்தேன்.
அக்கா முகம் கழுவி உடை மாற்றி வந்தபின்னும் ஒரு வித சங்கடமான நிலையில் இருந்தாள்.

"என்னக்கா, ஒரு மாதிரி இருக்கே?"

"இல்ல, ஒன்னும் இல்ல" என்றபடி சிரிக்க முயன்றாள், போலியாக.

"ஏன் நாளைக்கும் இருக்கு அதுனால கொஞ்சம் டயர்ட் ஆக இருக்கா?"

"ஆமா" என்றாள் என்னை பார்க்காமல்.

"விடுக்கா, நாளையோட முடியும் இல்ல, எதுக்கும் வொர்ரி பண்ணாதே" என்றேன் பொதுவாக.

அக்கா என் கண்ணைப் பார்த்தாள், சட்டென எழுந்து என் அருகில் வந்து என் தலையை அவள் இடுப்போடு அணைத்து அன்போடு என் தலையைக் கோதினாள்.

"எனக்கு உன்ன விட எதுவுமே பெருசு இல்லைடா, கார்த்தி" என்றாள் லேசாக கம்மிய குரலில்.

"என்னாச்சு அக்கா" நெகிழ்ந்து இருந்தேன், நிமிர்ந்து அக்காவை முகம் பார்த்து கேட்டேன்.

"ஒன்னும் இல்லை" என்று என்னை இன்னும் அவள் வயிற்றில் அழுத்தி, என் தலையைக் கோதி உச்சியில் முத்தம் இட்டாள்.