Romance మాయ

[mkole123]

మాయ - 20

పూజారి గారు మళ్ళీ పిలిస్తే ఈ లోకంలోకి వచ్చి విగ్రహం వంక చూశాడు. నిర్వికారంగా నిలబడి వున్న సూర్య భగవానుడి ముఖంలో నవ్వు కానీ కోపం గానీ ఏమన్నా కనిపిస్తుందేమో అని చూశాడు. నిన్న తీసుకొచ్చినప్పుడు విగ్రహం ముఖం ఎలా వుందో గుర్తు తెచ్చుకోవడానికి ప్రయత్నం చేశాడు. చూడడానికి చిన్న విగ్రహం. సూర్యుడి కాంతి తగిలిన దిశను బట్టి ఉండుండి రాగి రంగులోనూ, బంగారు రంగులోనూ మెరిసిపోతోంది.


‘నిజంగా ఈ విగ్రహం అంత శక్తివంతం అంటారా పూజారి గారూ’ అని అడిగాడు. ఆయన ఓ స్తంభాన్ని ఆనుకొని కూర్చొని చెప్పసాగారు. ‘మా ముత్తాత గారి దగ్గర్నుంచీ ఈ ఊళ్లోనే ఉంటున్నాం మేము. మా ఇంట్లో కథలు కథలుగా చెప్పుకుంటూ వుంటాము దీని గురించి. ఎప్పుడూ నేనే తీసుకొచ్చే వాడిని విగ్రహాన్ని. నిన్న ఎందుకు జరిగిందో  ఏమో స్వామి నీ చేతుల్లోకి వచ్చారు. బహుశా మరొకరి చేతుల్లోకి వెళ్లాలంటే అది నీ మూలంగానే జరగాలని రాసి వుందేమో. భగవంతుడి అనుగ్రహం, ఆవేశం మనలాంటి మానవమాత్రులకి అర్ధం కావు నాయనా. వచ్చే ఒకటి రెండు సంవత్సరాల్లో పెంచలయ్య వారసులు ఈ విగ్రహాన్ని ఊరేగించి వందేళ్లు అవుతుంది. నిన్నటినుండీ జరిగిన సంఘటనలు స్వామి వారి హెచ్చరికేమో.’

నిన్న శైలు తన చెయ్యి పట్టుకొని తీసుకువెళ్లి అదుగో విగ్రహం తీసుకెళ్లు అని చెప్పిన సందర్భం గుర్తొచ్చింది. మళ్ళీ శైలు ఇక్కడ తన పక్కనే వుంటే ఎంత బాగుండు అనుకున్నాడు. అదురుతున్న గుండెతో వెళ్ళి విగ్రహం పట్టుకున్నాడు కిరీటి. నిన్నటిలాగానే మంచు ముక్కలా చల్లగా తగిలింది చేతికి. వాడికేమీ కాలేదు. కానీ ఓ క్షణం పాటు కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి. పొద్దున ధనుంజయ్ ఇది భగవంతుడు నాకు వేసిన శిక్ష అన్న మాట వాడి మదిలో మెరుపులా మెరిసి మాయమైంది. అసలా ఊహ వచ్చినట్టు కూడా గుర్తులేదు వాడికి మరునిముషంలో.

వాడు అలా ఆగిపోవడం చూసి పూజారిగారు కంగారుగా కిరీటీ, కిరీటీ అని పిలిస్తే తల విదిల్చి ‘ఇది ఎప్పుడూ ఇంత చల్లగానే వుంటుందా’ అని అడిగాడు. పూజారి గారు ఆశ్చర్యపోయి తల అడ్డంగా ఊపి వాడి చేతుల్లోని స్వామికి దణ్ణం పెట్టారు. ‘పద, నీ కూడా వస్తాను’ అంటూ ప్రెసిడెంటు గారింటికి బయల్దేరారు. గుడికి కాపలా కాస్తున్న పోటుగాళ్ళు వీళ్ళకి రక్షణ వలయంలా మారారు. దారి పొడుగునా జనాలు వీళ్ళకి అడ్డు తప్పుకొని నిలబడ్డారు.

ప్రెసిడెంటు గారి ఇంటికి చేరుకొనే సరికి మధ్యాహ్నం అయింది. ఆయనిచ్చిన మెత్తని పట్టు బట్టలో విగ్రహాన్ని చుట్టి ఆయన చూపించిన భోషాణంలో విగ్రహాన్ని జాగ్రత్తగా పడుకోబెట్టాడు కిరీటి. ఎప్పుడు నిద్రలేచి బయటకు వచ్చిందో మరి, అంతవరకూ ఉగ్గబట్టుకొని వున్న శైలు వాడు బయటికి రాగానే తన అత్తా, మామల ముందే వాడిని గట్టిగా చుట్టేసింది. ‘ఈడి బాబు కంటే ఈడే నయం అమ్మీ’ అంటూ కళ్ళు ఒత్తుకున్నారు పెద్దాయన కూడా.

పూజారి గారు పంచాంగం చూసి ‘ఇంకో పదహారు రోజుల్లో రథసప్తమి. లోటుపాట్లు లేకుండా ఊరేగింపు చేద్దాము. నాయనా, ఈసారి కూడా పుణ్యం కట్టుకో. వచ్చే సంవత్సరం వరకూ అందరూ కుదుటపడొచ్చు’ అని కిరీటిని ఒప్పించారు.

తరువాతి రోజుల్లో ఊరి జనాలు కాస్త సర్దుకున్నారు. కానీ జరిగిన దాని ప్రభావం వెంటనే సద్దుమణగలేదు. ఊళ్ళో కొత్త ముఖాలు కనిపిస్తే కాస్తంత అనుమానంగా చూస్తున్నారు. ప్రెసిడెంటు గారిల్లు కోటలా మారింది. ఊళ్ళోని ముసలీ ముతకా వాళ్ళ చిన్నప్పుడు విగ్రహం గురించి విన్న కథలన్నీ తవ్విపోసుకుంటున్నారు. చాలా పల్లెటూళ్ళలగానే ఏమన్నా జరిగితే సమస్య పరిష్కారం కోసం తమ బలాన్ని నమ్ముకున్నారే గానీ సెక్యూరిటీ ఆఫీసర్ల కోసం పరిగెత్తలేదు.

రమణాచారి ఊరి నుండి వచ్చాక పెదబాబు, ఆయన, పూజారి గారు కూర్చుని ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించటం మొదలెట్టారు. పూజారి గారు చెప్పినట్టు పెంచలయ్య వారసులు ఊరేగింపులో పాల్గొని దశాబ్దాలు గడిచిపోయాయి. ఇప్పుడసలు వాళ్ళ వంశస్థులు ఎక్కడున్నారో ఏమిటో ఎవరికీ తెలియదు. వారిని వెదకటానికి గట్టి ప్రయత్నం చేయాలని నిశ్చయం జరిగింది. నిజానికి వాళ్ళు పెంచలాపురంలోనే వుండాలి. కానీ కాలక్రమంలో పక్క ఊళ్ళకి ఏమన్నా చేరారా అనేది కనుగొనే ప్రయత్నం మొదలైంది. విగ్రహం సంగతి ఏం చెయ్యాలో పాలుపోలేదు వాళ్ళకి. ఇది ఒకటి రెండు రోజుల్లో తేలే వ్యవహారంలా అనిపించలేదు.

ఈ సందడి ప్రభావం కిరీటి నిక్కీలను బాగా ఇబ్బంది పెట్టింది. వాళ్ళిద్దరూ ఒంటరిగా కలుసుకోవడానికి అవకాశాలు మృగ్యం అయ్యాయి. ఎప్పుడన్నా కలుసుకుంటే శైలు ఇంట్లో కలవడమే. కానీ ఇల్లంతా పాలెగాళ్లతో నిండిపోవడంతో అక్కడ కూడా ఏకాంతం అనేది అరుదుగా దొరుకుతోంది. చదువు మళ్ళీ మొదలెట్టచ్చు అన్న ఆశ, కిరీటిని వదిలి వెళ్లిపోవాలి అన్న దుఃఖం, ఈ ద్వైదీభావంలో పడి కొట్టుమిట్టాడుతోంది నిక్కి.

శైలు పరిస్థితి ఇంకా దారుణం. ఆనాటి తుఫాను వంటి కలయిక తర్వాత కిరీటి తన ముందుంటే వాడ్ని కౌగిలిలో బంధించకుండా వుండలేకపోతోంది. కానీ తన స్నేహితురాలి బాధ చూసి తనను తాను అదుపులో వుంచుకుంటోంది.  

మన మిత్రుల జీవితంలో ఇంకొక పెద్ద మార్పు కూడా సంభవించింది. సంక్రాంతి పండగ తర్వాత రోజునుండీ కొన్నాళ్ళ పాటు కిట్టి కనబడలేదు వాళ్ళకి. కాలేజీకి కూడా రావడం మానేశాడు. కొన్ని రోజులయ్యాక ముగ్గురు స్నేహితులూ కలిసి వాడి ఇంటికి వెళ్లారు. కిట్టి ఇంట్లో వాతావరణం గంభీరంగా వుంది. కిట్టి తల్లి ఎంతో బాధలో వున్నట్టు కనిపించింది. వాడి తండ్రి ఊళ్ళో లేరు. కిట్టి గురించి అడిగితే వాడి తల్లి బావురుమని ఏడ్చి వాడు రాసిన ఉత్తరం చేతిలో పెట్టింది. ఇంట్లోనుంచి వెళ్లిపోతున్నానని, తన కోసం ఎవరూ వెతకొద్దని రాశాడు కిట్టి. దాన్ని చదివిన మిత్రులు నిర్ఘాంతపోయారు.

‘ఎక్కడికి పొయ్యాడో ఏమో తెల్వదు బిడ్డ. నా పెనిమిటి వారం బట్టి కాలికి బలపం కట్టుకు తిరుగుతాండు. చుట్టపక్కాలు బుగ్గలు నొక్కుకోడం జూసి సావాలనిపిస్తాంది’ అంటూ భోరుమన్నది కిట్టి తల్లి. ముగ్గురు మిత్రులూ షాక్ లో బయటికి వచ్చారు. ‘వీడు ఇలాంటి పని చేశాడేమిటి రా’ అని తమలో తాము డిస్కస్ చేసుకుంటున్నారు. గోరు వున్నట్టుండి కిరీటి తో ‘రేయ్, మనోడు ఆ నాటకాల కంపెనీ వోళ్లతో గానీ చెక్కేసాడంటావా’ అన్నాడు. రంగ అర్ధం కానట్టు చూస్తే సంతలో వీళ్ళు చూసింది చెప్పారు. ‘మరి ఆలోచిస్తాకి ఏముందిరా ఇందులో. పాండి, ఆళ్ళకి సెబితే కనీసం ఏడ ఎతుకులాడాల్నో తెలిసిద్ది ఆడి అయ్యకి’ అంటూ మళ్ళీ వెనక్కి తీసుకెళ్ళాడు.

జరిగింది కిట్టి తల్లికి చెప్పి ‘క్షమించండి అమ్మా, మాకు వాడు ఇంత పని చేస్తాడని అనిపించలేదు. ఏదో సరదా పడుతున్నాడు అనుకున్నామే కానీ ఇలా ఇల్లు వదిలి వెళ్లిపోయేంత రంధిలో వున్నాడని అసలు తెలీదు’ అన్నాడు కిరీటి. ‘బాబ్బాబు.. కనీసం ఏడ వెతకాల్నో ఓ దిశ చూపించినారు. దిక్కు, దివాణం లేక తిరుగుతుండే మా వోళ్ళు’ అంటూ హడావుడిగా ఈ విషయం తన వాళ్ళతో చెప్పటానికి వెళ్లింది ఆమె.

రథసప్తమి వచ్చింది. ఊరంతా మళ్ళీ టెన్స్ గా వుంది. కిరీటిని మళ్ళీ రంగంలోకి దించారు. రమణాచారి, శైలు పెద్దాయన్ని వేరేవిధంగా ఒప్పించడానికి విడివిడిగానూ, కలిసి చాలా ప్రయత్నం చేశారు. ఇద్దరి argument ఒక్కటే. మూఢనమ్మకాలతో ఇలా ప్రవర్తిస్తే పోనుపోనూ విగ్రహం విషయంలో ఊళ్ళో చాలా ఇబ్బందులు ఎదురౌతాయని. వాడి బదులు తాము విగ్రహాన్ని తీసుకొస్తామనగానే ప్రెసిడెంటు గారు కయ్యిన లేచారు.

‘ఆడంటే నాకు ప్రేమ లేక కాదు. లచ్చ రూపాయలిచ్చినా మేము ఇగ్రహాన్ని ముట్టుకునేది లేదని ఊళ్ళో జనాలందరూ సెప్పారు నాకు. దొంగోడు అరిసిన అరుపులు మడిసి అనేవోడు ఎవడూ అంత తేలిగ్గా మర్శిపోడు. పూజారి పెళ్ళాం ఆయనకి తెలవకుండా నా కాడికొచ్చి కాళ్లా యేళ్ళా పడి ఆయనగోర్ని ఒదిలెయ్యమని బామాలింది. అది జూసి నా ఇంటి ఆడది ఏమందో మీకు జెప్పక్కర్లేదు అనుకుంటా. మనోడు ఈ ఒక్కసారికి ఈ పని సేత్తే వచ్చే యేటికి ఏటి సెయ్యాలో ఆలోచియ్యడానికి నాకు వీలు కుదురుద్ది. ఐనా కాదు కూడదంటే ఆచారీ నీ మాట నే కాదన్ను’ అనేసరికి రమణాచారి కొంత అయిష్టంగానే మెత్తబడ్డారు. 

ఎప్పటిలాగానే విగ్రహం తాకితే కిరీటికేమీ కాలేదు. ప్రెసిడెంటు గారింట్లో పోగైన జనాలు అందరూ ఊపిరి పీల్చుకున్నారు. ఊరేగింపు బ్రహ్మాండంగా జరిగింది. చుట్టుపక్కల ఊళ్లలోని తమ బంధువులను పిలిచారట్టుంది పెంచలాపురం వాసులు; విగ్రహాన్ని చూడడానికి జనాలు తండోపతండాలుగా వచ్చారు.

ఆ రాత్రి పెద్ద గుంపు గుడి దగ్గర కాపలా కాసింది. చీమ చిటుక్కుమన్నా పోటుగాళ్ళు పరుగులెత్తారు. మర్నాటి వుదయం యధావిధిగా పూజలు చేసి కిరీటి చేతుల మీదుగా విగ్రహాన్ని జాగ్రత్త చేయించారు. అక్కడితో మళ్ళీ వచ్చే సంక్రాంతి వరకూ గొడవ లేదనుకున్నారు. కానీ విగ్రహం మీద ఎవరిదో కన్ను వుందన్న సంగతి మటుకు మర్చిపోలేదు ప్రెసిడెంటు గారు. ఆయన ఇంటిలోకి ప్రవేశం బంద్ అయ్యింది ఊరి జనాలకి. ఎప్పుడూ తన ఇంటి అరుగుల మీదనుంచే పంచాయితీ నడిపిన పెదబాబు గారు ఇప్పుడు గ్రామ పంచాయితీ కార్యాలయానికి వెళ్తున్నారు రోజూ.