Adultery அம்மா.. அம்மா.. டீச்சரம்மா.. (Completed)

[sangavisri]

பதினொன்றாம் பாகம் தொடர்ச்சி:

 

அன்றைய பொழுது கழிய, மறுநாள் ஸ்கூலுக்கு சென்றேன்.

 

ஸ்கூலில் சரணைப் பார்த்தபோது என்னையும் அறியாமல் வெட்கம் வந்தது. ஆனால் அவனோ, எப்பவும் போல சாதாரணமாக இருந்தான்.

 

“சீசீசீ.. சீசீசீ.. கண்டதையும் நினைக்காதே அம்மு..” என்று என்னை நானே கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முயற்சி செய்தேன்.

 

அப்போது ஹெட்மாஸ்டரிடமிருந்து மீட்டிங் பற்றிய அழைப்பு வர, அவர் அறைக்குச் சென்றேன். சிறிது நேரத்தில், எங்கள் பள்ளியின் உயர்நிலை ஆசிரியர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர மீட்டிங் ஆரம்பம் ஆனது.

 

தலைமை ஆசிரியர், பப்ளிக் எக்ஸாமுக்காக ஆசிரியர்கள் டிரைனிங் செல்வது பற்றி சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ஆனால் நான் புதிதாக பணியில் சேர்ந்த ஆசிரியை என்பதாலோ என்னவோ, எனக்கு டிரைனிங்கோ, எக்ஸாம் டியூட்டியோ கொடுக்கப்படவில்லை.

 

மீட்டிங் முடிந்து கிளம்பும்போது, ஹெட்மாஸ்டர் என்னை அழைத்தார். நான் “என்ன சார்?” என்க, “டீச்சர், உங்களுக்கு உங்க ஊர் பக்கத்துலயே டிரான்ஸ்பர் கிடைச்சிரும்.. அதுக்கான வேலைகள் எல்லாம் நடந்துக்கிட்டு இருக்கு..” என்றார்.

 

அதைக் கேட்ட நான் “ரொம்ப தேங்க்ஸ் சார்.. நீங்க செஞ்ச உதவிய நான் மறக்கவே மாட்டேன்..” என்று சொல்ல, அவர் ஒரு புன்முறுவலோடு எனக்கு விடை கொடுத்தார்.

 

“இன்னும் கொஞ்ச நாள்தான் இந்த ஊர், இந்தப் பள்ளி. அதற்கு பிறகு..” என்று நினைக்கும்பேதே எனக்கு சந்தோஷம் பொங்கியது. ஆனால் சரணைப் பிரிவதை நினைக்கும்போது சந்தோஷம் அப்படியே அடங்கிப் போனது.

 

தவறோ, சரியோ, சரண் மீது ஒரு இனம் புரியாத காதல் எனக்குள் உண்டாகியிருந்தது.

 

அன்று மாலை டியூசன் வந்த சரணிடம் இதைப் பற்றி சொன்னேன். அதைக் கேட்டதுமே, அவன் முகமும் வாடியது. இருந்தாலும் “உலகம் ரொம்ப சின்னது அம்மா.. கவலைப்படாதிங்க.. நாம எப்பவும் பிரிய மாட்டோம்..” என்றான்.

 

இருந்தாலும் அதற்கு இன்னும் இரண்டு மாதங்கள் உள்ளன. அதுவரை ஜாலியாக இருக்கலாம் என்று சரண் சொல்ல, நானும் அதற்கு சம்மதித்தேன்.

 

தினமும் டியூசன் முடிந்ததும், அரை மணி நேரம் சரணும் நானும் கொஞ்சி விளையாடுவோம். ஞாயிற்றுக் கிழமை சொல்லவே வேண்டியதில்லை.

 

சாட் செய்யும் போது, சரண் என்னை எப்படியெல்லாம் ஓக்க வேண்டும் என்று சொன்னானோ, அப்படியெல்லாம் என்னை ஓத்து, என்னை துடிக்க வைத்தான்.

 

எங்களுக்குள் விளையாட்டாக ஆரம்பித்த உறவு, வேரூன்றி வளர ஆரம்பித்தது. 28 வயதான எனக்கு 20 வயதில் ஒரு மகன். சாத்திமில்லை என்றாலும், நான் அவனை என் வயிற்றில் பிறக்காத மகனாகவே நினைத்தேன். அவனும் என்னை தன் சொந்த தாயாகவே நினைத்தான்.

 

ஆனாலும் நாங்கள் உடலளவில் உறவு கொள்வதை நிறுத்தவில்லை. நாங்கள் உறவு கொள்வதை நினைத்து எங்களுக்குள் எந்த குற்ற உணர்வும் தோன்றவில்லை.

 

ஒருமுறை சரண் “அம்மா, அடுத்த ஜென்மம்ன்னு ஒன்னு இருந்தா நானே உன் வயித்துல வந்து பிறக்கனும்..” என்றான். அந்த வார்த்தைகள் என் கண்களில் கண்ணீரை வரவழைத்தது.

 

அந்த மாத கடைசியில் எனக்கு மாதவிடாய் நின்று போனது. ஒருநாள் நான் ஸ்கூலில் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருந்தபோது திடீரென வாந்தியும், மயக்கமும் வந்தது. உடனே மெடிக்கலில் ஒரு Pregnancy Test Kid-ஐ வாங்கி யூரினை சோதித்தேன். ரிசல்ட் “பாசிட்டிவ்” என வந்தது.

 

ஆம். நான் கருவுற்று இருந்தேன். அதுவும் சரண் மூலமாக. எனக்கு ஏற்பட்ட சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை. இதை, என் குழந்தைக்கு அப்பாவாகப் போகும் சரணிடம்தான் முதலில் சொல்ல வேண்டும் என்று நினைத்தேன்.

 

அப்போது சரணுக்கு பப்ளின் எக்ஸாம் ஆரம்பித்து இருந்தது. தன்னால் ஒரு பெண் கற்பமுற்றது தெரிந்தால், அவன் அதைப் பற்றி யோசித்து தன்னை குழப்பிக்கொண்டு பரிட்சையில் கோட்டை விட்டு விடுவானோ என்று பயந்து, அவனிடம் அதை சொல்ல வேண்டாமென்று நினைத்து, அவனிடம் அந்த விஷயத்தை மறைத்தேன்.

 

இருந்தாலும், கணவரை பிரிந்த நான் எப்படி கருவுற முடியும் என்று சொந்தங்கள் கேட்டால் என்ன சொல்வது என்று குழப்பாக இருந்தது. அதற்காக அந்த கருவை கலைக்கவும் எனக்கு மனமில்லை.

 

அன்று ஒருநாள் சரண் என்னிடம், “அம்மா, அடுத்த ஜென்மம்ன்னு ஒன்னு இருந்தா நானே உன் வயித்துல வந்து பிறக்கனும்..” என்று சொன்னது நினைவில் வந்துபோனது. அதனால் என் மகனின் ஞாபகமாக எப்படியாவது அந்த குழந்தையை பெற்றுக்கொள்ள வேண்டுமென்று முடிவெடுத்தேன்.

 

உடனே என் கணவருக்கு கால் செய்து, அன்று ஒருநாள் என் கணவர் என்னை ஓத்துச் சென்றதால் நான் கற்பமாகிவிட்டதாகவும், இப்போதுதான் டெஸ்ட் எடுத்து, Confirm செய்ததாகவும் சொல்ல, என் கணவரும் அதை நம்பிவிட்டார்.

 

உடனே எனக்கு துணையாக இருக்க, என் அம்மா என்னுடன் வந்து தங்கிவிட்டாள். அதற்குப் பிறகு என்னால் சரணுடன் உறவு கொள்ள முடியவில்லை.

 

அதற்குள் சரணுக்கு, பப்ளிக் எக்ஸாம் ஆரம்பித்து நல்லபடியாக நடந்து முடிந்தது. விடுமுறைக்கு, அவள் அக்காவுடன் வெளியூர் செல்வதாக சொன்னான். அதனால் நானும் சரணும் சந்திக்க முடியவில்லை.

 

கொஞ்ச நாள் கழித்து, எக்ஸாம் ரிசல்ட் வந்தது. நான் முதல் ஆளாக சரணின் ரிசல்ட்டை நெட்டில் பார்த்தேன். சரண் அந்த முறை, எல்லா சப்ஜட்டிலும் நல்ல மார்க் எடுத்து பாஸாகி இருந்தான்.

 

எனது முயற்சியால் சரண், என் மகன் பாஸாகி விட்டதை நினைத்து நான் மிகவும் சந்தோஷப்பட்டேன். ஒரு ஆசிரியையாக அதை நினைத்து பெருமிதம் கொண்டேன்.

 

ரிசல்ட் வந்த கொஞ்ச நேரத்தில் சரணின் அக்கா, என் வீட்டு ஸ்வீட், காரங்களோடு வந்து எனக்கு நன்றி சொன்னாள். தன் தம்பியின் வாழ்க்கையில் விளக்கேற்றி வைத்துவிட்டதாக என்னை தெய்வமாக வணங்கினாள்.

 

அதைக் கண்ட சரண் தனிமையில் என்னைச் சந்தித்து, “அம்மா, நான் தப்பு பண்ணிட்டேன். இப்போதான் என் எதிர்காலத்தை நினைச்சு என் அக்கா எவ்வளவு கவலைப்பட்டு, கஷ்டப்பட்டிருக்காங்கன்னு புரிஞ்சிக்கிட்டேன். இனிமேலும் என்னோட வாழ்க்கைய வீணாக்காம, படிச்சு ஒரு நல்ல வேலைக்கு போய், ஒரு பொண்ண கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு அவளுக்கு மட்டும் உத்தம புருசனா வாழப்போறேன். என்னை பெத்து, அம்போன்னு விட்டுட்டு போனவ என் அம்மா இல்ல. இனிமே நீங்கதான் என்னோட உண்மையான அம்மா. என்னோட டீச்சரம்மா..” என்று சொல்ல, நானும் கண்கலங்கி சரணைக் கட்டிணைத்து, தாய்மை உணர்வுடன் அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன்.

 

மறுநாளே எனக்கு டிரான்ஸ்பர் ஆர்டர் கிடைத்தது. மறுநாளே என் அம்மாவின் வற்புறுத்தலால், ஊருக்கு கிளம்ப ஆயத்தமானேன்.

 

நான் கர்ப்பமாக இருக்கும் விஷயத்தை சரணிடம் சொல்வதா வேண்டாமா என்று குழப்பமாக இருந்தது. என் அம்மாவும் என்னுடனே இருக்க, எனக்கு அதைச் சொல்லவும் சரியான வாய்ப்பு கிடைக்காமல் போனது.

 

நான் ஊருக்கு கிளம்பும்போது, சரணின் குடும்பமே ரயில் நிலையம் வரை வந்து என்னை வழியனுப்பினார்கள். நான் சரணிடம் “நல்லா படிச்சு, வாழ்க்கையில ஒரு நல்ல நிலைமைக்கு வரனும்..” என்று கடைசியாக கூறிவிட்டு, ரயில் ஏறினேன்.

 

அதற்குப் பிறகு நான் சரணை சந்திக்கவே இல்லை. ஆனால் சரணின் நினைவு என் வயிற்றில் வளர்ந்துகொண்டிருந்தது.

 

அடுத்த சில மாதங்களிலேயே ஒரு அழகான பெண் குழந்தையை பெற்றெடுத்தேன். எனக்கும், சரணுக்கும் பிறந்த என் மகளை, சரணின் நினைவாக, “சரண்யா” என்று பெயரிட்டு செல்லமாக வளர்க்க ஆரம்பித்தேன்.

 

வருடங்கள் உருண்டோடியது..

 

எட்டு ஆண்டுகள் கழித்து, ஒருநாள் நான் வகுப்பில் பாடம் நடத்திக்கொண்டிருக்கும்போது, “டீச்சர்..” என்று வெளியிலிருந்து யாரோ அழைக்கும் சத்தம் கேட்டு, வெளியே பார்க்க, அங்கே ஆறடி உயரத்தில் ஒரு கம்பீரமான வாலிபன் நின்றிருந்தான்.

 

T-சர்ட், ஜீன்ஸ் பேன்ட், கூலிங் க்ளாஸ், முகத்தில் கொஞ்சம் தாடி என்று பார்க்கவே வாட்டசாட்டமாக இருந்தான்.

 

ஆரம்பத்தில் அவனை சரியாக அடையாளம் கண்டறிய முடியவில்லை என்றாலும், சட்டென்று என் மனது அவன் யாரென்று எனக்கு அறிமுகப்படுத்தியது.

 

உடனே “சரண்..” என்றபடி வெளியே சென்றேன். பல வருடங்கள் கழித்து அவனை பார்த்ததில் எனக்கு பேரானந்தம்.

 

உடனே நான் கொஞ்ச நேரம் பரிமிஷன் போட்டுவிட்டு, சரணுடன் வெளியே சென்றேன். சரண் என்னை ஒரு காபி ஷாப்புக்கு அழைத்துச் சென்றான்.

 

நானும் அவனும் அங்கே எதிரெதிரே அமர சரண் “அம்மா, நீங்க ஆளே மாறிப் போய்ட்டிங்க. முன்னாடி இருந்ததை விட கொஞ்சம் வெயிட் போட்டு, கண்ணாடி போட்டு ஆளே மாறிப் போய்ட்டிங்க..” என்றான்.

 

“நீயும்தான் சரண்.. ஆளே மாறிப் போய்ட்ட..” என்றேன்.

 

“ஆனாலும் என்னை சரியா கண்டுபிடிச்சிட்டீங்க..” என்றான்.

 

நான் புன்னகைத்தேன். உடனே அவன் ஒரு பத்திரிக்கையை எடுத்து என்னிடம் நீட்டினான். அதைப் பிரித்துப் பார்க்க, மணமக்கள் சரண், அம்ருதா என்று இருந்தது.

 

அதைப் பார்த்ததும் “என்ன சரண், பொண்ணு பேரு அம்ருதான்னு இருக்கு..” என்றேன்.

 

“ஆமா அம்மா.. அந்த பேரைக் கேட்டதும் நான் அவ போட்டோவை கூட சரியா பாக்கலை. உடனே ஓ.கே சொல்லிட்டேன்..” என்றான்.

 

“ஏன்டா, உனக்கு அந்த பேரு பிடிச்சிருக்கா, இல்ல அந்த பொண்ண பிடிச்சிருக்கா?” என்றேன்.

 

“ரெண்டும்தான் அம்மா.. ஏதோ, நீங்களே அவ மூலமா என்னோட வாழ்க்கைத் துணையா கிடைச்ச மாதிரி இருக்கு..” என்றான்.

 

பிறகு, “நீங்க என்னை மறந்திருப்பீங்களோன்னு நினைச்சேன். ஆனா, என்னை நீங்க கண்டபிடிச்சதில இருந்தே, என்னை மறக்கலைன்னு தெரியுது..” என்றான்.

 

“டேய் கண்ணா, உன்ன அவ்வளவு சீக்கிரம் மறந்திடுவேனா? சொல்லப்போனா என்னோட பொண்ணு ரூபத்துல நீ எப்பவும் என்னோடதான் இருக்க!” என்றேன்.

 

சரண் என்னை ஆச்சர்யமாக பார்த்தான். நான் என் மொபையில் இருந்த போட்டோவை சரணிடம் காட்டினேன். “இவ நம்ம பொண்ணு.. பேரு சரண்யா..” என்றேன். இதுதான் சமயமென்று நான் கருவுற்றதையும் அதைச் சரணிடம் சொல்லாமல் வந்ததையும் அவனிடம் சொன்னேன்.

 

அதைக் கேட்ட சரண், என் இல்லை எங்கள் மகளைப் பார்க்க, அவன் கண்களில் ஆனந்தக் கண்ணீர் துளிர்த்தது.

 

பின்னர் இருவரும் வெகுநேரம் பேசிக்கொண்டிருந்தோம். சரண், எங்கள் மகளுக்காக ஒரு பொம்மை ஒன்றை வாங்கிக்கொடுத்தான். நான் அவன் வருங்கால மனைவிக்காக, ஒரு மோதிரம் ஒன்றை வாங்கிக் கொடுத்தேன்.

 

பிறகு சரண் கிளம்பினான். இருவரும் பிரிய மனமின்றி ஒருவரை ஒருவர் பிரிந்தோம்.

 

நான் சரணை வழியனுப்பிவிட்டு, கண்களில் நீர்த் துளிகளோடு, வீட்டுக்கு வந்தேன். வந்ததும் “அம்மா..” என்றபடி சரண்யா வந்து என்னை கட்டிக்கொண்டாள்.

 

என்னிடம் இருந்த பொம்மையை வாங்கிக்கொண்டு, “யாரும்மா வாங்கிக் கொடுத்தா?” என்றாள். குடும்பத்தார் முன்னிலையில் என் மகளிடம் என்ன சொல்வது? என்று “என்னோட பழைய ஸ்டூடன்ட் ஒருத்தர் உனக்காக வாங்கிக்கொடுத்தார்..” என்றேன்.

 

“பொம்மை ரொம்ப அழகா இருக்கும்மா..” என்றாள் என் மகள்.

 

நான் அவளை அணைத்துக்கொண்டேன்.

 

திருமண தேதியன்று, நான் சரணின் கல்யாணத்தில் கலந்துகொண்டேன். மணமகனாக இருந்த சரண், என் மகளைப் பார்த்து ஆனந்தப்பட்டான். அன்றைக்கு முழுவதும், என் மகள் அவள் அப்பாவோடு இருந்தாள். பிறகு, இருவரும் ஊருக்கு திரும்பினோம்.

 

பஸ்ஸில் வரும்போது, என் மகள் “அம்மா, அந்த அங்கிள் ரொம்ப நல்லவர்ம்மா. திரும்பவும் அவரை நாம எப்போம்மா பாப்போம்..” என்று கேட்டாள்.

 

அவள் கேள்விக்கு என்னிடம் பதில் இல்லை. ஆனால் எனக்கு நம்பிக்கை இருக்கிறது, காலம் மீண்டும் எங்களை சந்திக்க வைக்கும் என்று!!

 

முற்றும்