Adultery அம்மா.. அம்மா.. டீச்சரம்மா.. (Completed)

[sangavisri]

பத்தாம் பாகம்:

 

நான் கண்டது கனவுதான் என்று என்னை நானே சமாதானப் படுத்திக்கொண்டு, கடிகாரத்தைப் பார்க்க, மணி 8 ஆகியிருந்தது.

 

படுக்கையில் இருந்து எழுந்து சென்று முகம் கழுவி புத்துனர்வு ஆனேன்.

  

“காலையில் கண்ட கனவு பலிக்கும் என்பார்களே இதுவும் பலித்துவிடுமோ?” என்று எனக்கு பயமாக இருந்தது. இருந்தாலும் “8 மணிக்கு கண்ட கனவெல்லாம் பலிக்காது..” என்று என்னை நானே சமாதானம் செய்துகொண்டேன். அதே சமயம் அப்படி நடந்தால் எப்படியிருக்கும் என்று என் ஆழ்மனதிலும் ஒரு ஏக்கம் இருந்தது.

 

அன்றைய பொழுதை என்னால் நிம்மதியாக கழிக்க முடியுமா என்று தெரியவில்லை. அதனால் எங்கேயாவது வெளியே போகலாமா என்று யோசித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

 

ஆனால் தனியாக எங்கே போவது? சினிமாவுக்கு போகலாம் என்றால், அதில் வரும் கவர்ச்சியும், முத்தக் காட்சியும் என்னை மேலும் சூடேற்றிவிடும். வேறு என்ன செய்வது என்று சிந்திக்க ஆரம்பித்தேன்.

 

அப்போது சரணின் அக்காவின் நம்பரிலிருந்து போன் வந்தது.

 

நான் அட்டனட் செய்து “ஹலோ..” என்றேன்.

 

“டீச்சர் நான் சரணோட அக்கா பேசுறேன்..” என்றாள்.

 

“ம்ம்ம்.. சொல்லும்மா..” என்றேன்.

 

“டீச்சர், நேத்து சரண் டியூசன் இல்லைன்னு சொல்லி வீட்டுக்கு வந்துட்டான். காரணம் கேட்டேன் எதுவும் சொல்லலை. அதான் ஏதும் பிரச்சனையான்னு தெரிஞ்சுக்க உங்களுக்கு போன் பண்ணுனேன். ஆனா நீங்க எடுக்கலை..” என்றாள்.

 

நான் சரண் அக்காவிற்கு கால் செய்யலாம் என்று நினைத்து, கடையில் மறந்து போனது அப்போதுதான் நினைவுக்கு வந்தது.

 

அதனால் “சாரிமா.. நேத்து எனக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லை. அதான் சரணை கிளம்பச் சொல்லிட்டேன்.. வேற எதுவும் பிரச்சனை இல்லை. இன்னைக்கு நான் சும்மாதான் இருக்கேன். அவனை டியூசன் வரச்சொல்லு..” என்றேன்.

 

“டீச்சர்.. உடம்பு சரியில்லைன்னு சொல்லுறிங்க. நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க. அவனை நாளைக்கு அனுப்புறேன்..” என்றாள் கரிசனமாய்.

 

“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லமா. இப்போ நான் நார்மல். அவனை அனுப்பி வை..” என்றேன்.

 

அவளும் “சரிங்க டீச்சர்..” என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தாள்.

 

போனை வைத்ததும்தான் “நான் என்ன பேசிவிட்டேன்? எதற்காக இன்று அவனை வரச்சொன்னேன்?” என்று நினைத்தேன். ஏதோ என்னையும் அறியாமலே அந்த வார்த்தை என்னிடமிருந்து வந்ததைப் போல இருந்தது.

  

அதை நானாக பேசினேனா? இல்லை என் ஆசைகள் அப்படி பேச வைத்ததா என்று ஒன்றும் தெரியவில்லை. ஆனால் என் மனது மட்டும் இன்று அவன் என்னுடன் இருக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்த்தது.

 

சரண் வருவதற்குள் நான் என் வீட்டு வேலைகளை முடித்து, அவனுக்காக காத்திருக்க ஆரம்பித்தேன்.

 

கொஞ்ச நேரத்தில் சரண் வீட்டுக்கு வந்தான். கதவு திறந்திருக்க, நேராக உள்ளே வந்தான்.

 

என்னைப் பார்த்ததும் “குட் மார்னிங் டீச்சர்..” என்றான்.

 

பதிலுக்கு “குட் மார்னிங் குட்டி..” என்று நான் சொல்ல, “அம்மா..” என்றபடி என் பக்கத்தில் அமர்ந்தான்.

 

“அம்மா, சார் வீட்டுல இல்லையா? ஊருக்கு கிளம்பிட்டாரா?” என்றான்.

 

“ம்ம்ம்.. நேத்தே கிளம்பிட்டாருடா..” என்றேன்.

 

“ஓஓஓ.. சார் ஏன் ஒரு நாள் கூட இருக்காம போய்ட்டார்?” என்றான்.

 

“எல்லாம் வேலைதான்..” என்று நான் சொல்லிவிட்டு “அது சரி, நான் உனக்கு அம்மா, என் புருசன் உனக்கு சாரா?” என்றேன்.

 

சரண் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் நெளிந்தான். பிறகு இருவரும் ஒன்றும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தோம்.

 

அப்போது நான் “சரண், இன்னைக்கு என்னை எங்கேயாவது வெளிய கூட்டிட்டு போறியா?” என்றேன்.

 

அவன் ஆர்வத்தோடு “எங்கம்மா போகலாம்?” என்றான்.

 

“எங்கையாவது போலாம்டா.. ஆனா போய்ட்டு சீக்கிரம் வர மாதிரி இருக்கனும்..” என்றேன்.

 

அவன் கொஞ்ச நேரம் யோசித்துவிட்டு “அம்மா, சினிமா, கடைவீதின்னு போனா யாராவது கவனிச்சு சந்தேகப்படுவாங்க.. அதனால நான் ஒரு இடம் சொல்லுறேன். அங்க போலாமா?” என்றான்.

 

“எங்கடா?”

 

“எங்க தோப்புக்கு போகலாம். போய் பம்ப் செட்ல குளிச்சிட்டு வரலாம். இன்னைக்கு சன்டே.. அங்க யாரும் இருக்க மாட்டாங்க.. என் அத்தானும் வெளியூர் போயிருக்கார்..” என்றான்.

 

சரண் சொன்னது வித்தியாசமாகவும், அதே சமயம் எங்களுக்கு பாதுகாப்பாகவும் இருப்பதாகவும் தோன்றியது.

 

அதனால் உடனே “சரி சரண்.. அங்கேயே போகலாம்..” என்றேன்.

 

“நல்லவேளை இன்னைக்கு அத்தான் வெளியூர் போனதால அவர் பைக்கை எடுத்துட்டு வந்தேன்..” என்று சொன்னவன், என்னை மாற்றுத்துணி எடுத்துக்கொள்ள சொன்னான்.

 

நானும் மாற்றுத் துணியை எடுத்து ஒரு பையில் வைத்துக்கொண்டு சரணுடன் வண்டியில் கிளம்பினேன்.

 

தோப்புக்கு செல்லும் குறுகலான சாலை, கொஞ்சம் குண்டும் குழியுமாக இருக்க, வண்டி குலுங்கியது. சரணும் மெதுவாகத்தான் வண்டியை ஓட்டினான். இருந்தாலும், சாலையின் மேடு பள்ளங்களால் நான் அடிக்கடி, சரணின் உடலோடு உரச நேர்ந்தது. அந்த உரசலால் எனக்குள் தீ பற்றிக்கொள்ள, சரணின் உடலும் உஷ்னமாவதை என்னால் உணர முடிந்தது.

 

ஒரு இடத்தில் வண்டியை நிறுத்திய சரண் என்னை இறங்கச் சொன்னான். நான் இறங்கிக்கொள்ள, “அம்மா, இனி நடந்துதான் போகனும்.. என் பின்னால வாங்க..” என்று சொல்லி தோப்புக்குள் என்னை அழைத்துச் சென்றான்.

 

அந்தப் பகுதி முழுவதுமே தென்னந் தோப்புகளாக இருந்தது. சரண் உயரமாக தென்னை மரங்களுக்கு நடுவில், ஒரு ஆள் செல்வதுபோன்ற வரப்பில் என்னை நடத்தி கூட்டிச் சென்றான்.

 

கொஞ்ச தூரம் போனதும் “அம்மா, இதுதான் எங்க அத்தானுடைய தோப்பு..” என்றான்.

 

இடைவெளி விட்டு வளர்ந்திருந்த தென்னை மரங்கள். இடைப்பட்ட இடத்தில் கத்தரிக்காய், தக்காளி வாழை என்று மற்ற பயிர்களும் பயிரிடப்பட்டு பார்க்கவே அழகாக இருந்தது. தோப்பின் நடுவே, ஒரு பெரிய கிணறு. அதற்கு பக்கத்தில் ஒரு ரூம்.

 

இதுபோன்ற காட்சியை கிராமத்து படங்களில்தான் பார்த்திருக்கிறேன். அதை நேரில் பார்த்தபோது எனக்குள் ஏற்பட்ட சந்தோஷத்திற்கு அளவே இல்லை.

 

நான் அவர்கள் தோட்டத்தை பார்த்துக்கொண்டிருக்க, சரண் “அம்மா.. கரண்ட் இருக்கான்னு பாத்துட்டு வந்திடுறேன்..” என்று சொல்லிவிட்டு பம்ப் செட் அறைக்குள் சென்றான்.

 

உள்ளே சென்று வந்தவன் “ஐயோ.. கரண்ட் இல்லம்மா.. இன்னைக்கு மதிய கரண்ட்ன்னு நினைக்கிறேன்..” என்று சொன்னான்.

 

பம்ப் செட்டில் குளிக்கலாம் என்று ஆசையாக வந்த எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. அப்போது சரண், கிணற்றுக்குள் எட்டிப் பார்த்துவிட்டு “அம்மா, வாங்க கிணத்துல இறங்கி குளிக்கலாம்..” என்றான்.

  

“ஐயோ உள்ள இறங்கியா? எனக்கு நீச்சல் தெரியாது. பயமா இருக்குடா.. நான் வரலை.. வா வீட்டுக்கு போலாம்..” என்றேன்.

 

“கவலை படாதிங்க அம்மா.. இது ரொம்ப சின்ன கிணறுதான். ராத்திரியெல்லாம் மோட்டர் ஓடி கிணத்துல தண்ணி கொறைஞ்சிருச்சு. வெயில் காலம் வரப்போறதால தண்ணி மெதுவாத்தான் ஊறும். உங்க கழுத்தளவுக்கு கீழதான் தண்ணி இருக்கும். கடைசி வரைக்கும் படிக்கட்டு இருக்கு இறங்கி போயிடலாம்.. வாங்க..” என்றான்.

 

சரண் என்னதான் சொன்னாலும் எனக்கு கிணற்றுக்குள் இறங்க பயமாகத்தான் இருந்தது. ஆனால் சரண் விடாப்பிடியாக என்னை கையைப் பிடித்து அழைத்துச் சென்றான்.

 

நானும் பயந்தபடி அவனுடன் சென்றேன். அவன் என் கையைப் பிடித்துக்கொண்டு, படியில் ஒவ்வொரு காலாக வைத்து இறங்க, நானும் இறங்கினேன்.

 

ஆழம் செல்லச் செல்ல ஏதோ பாதாளத்தில் மாட்டிக்கொண்டது போல ஒரு உணர்வு ஏற்பட்டது. இருந்தாலும் சரண் இருக்கிறான் என்ற நிம்மதியோடு உள்ளே இறங்கினேன்.

 

ஒவ்வொரு படியாக இறங்கிச் செல்ல, இறுதியாக என் கால் தண்ணியைத் தொட்டது. சரண் என்னைவிட இரண்டு படிகள் கீழே இருக்க, அவன் பேண்ட் நனைய ஆரம்பித்தது.

 

நான் “சரண், நீ மாத்து துணி கொண்டு வரலியே.. பாரு டிரஸ் நனையிது. அப்பறம் உங்க அக்கா சந்தேகப்படப் போறாங்க..” என்று சொல்ல, “ஆமாம்மா..” என்று சொல்லிவிட்டு சில படிகள் மேலே ஏறி, தன் பேண்ட் மற்றும் சட்டையை கழட்டி வைத்துவிட்டு, வெறும் ஜட்டியோடு மீண்டும் கீழே இறங்கி வந்தான்.

 

“சரிமா, நான் டிரஸ்ஸைக் கழட்டிடேன். நீங்க என்ன பண்ணப்போறிங்க. புடவை கட்டியிருக்கீங்க. அதோடு கிணத்துல இறங்க முடியாதே..” என்று சிரித்தான்.

 

நான் வெட்கத்தோடு அன்னார்ந்து கிணற்று மேட்டைப் பார்த்தேன். அதற்கு சரண் “அம்மா.. யாரும் இங்க வர மாட்டாங்க.. கரண்ட் வேற இல்லை. அதனால ஒரு ஈ எறும்பு கூட இந்தப் பக்கம் வராது..” என்று சொல்ல நான் சரணின் கண் முன்பாகவே என் ஆடைகளை அவிழ்க்க ஆரம்பித்தேன்.

  

சரண், வெப்கேமில் என்னை முழுவதுமாக பார்த்து ரசித்திருக்கிறான். சில நாட்களுக்கு முன்னால் கூட உடலில் வெறும் பேன்ட்டியோடு அவன் மடியில் கிடந்திருக்கிறேன். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும் அவன் முன்னால் ஆடைகளைக் கழட்டும்போதும் எங்கிருந்துதான் வந்து தொலைகிறதோ அந்த வெட்கம்?

 

அதுவும் பட்டப் பகலில், கிணற்றுக்குள் என்று வரும்போது சொல்லவா வேண்டும்? அதனால் மெது மெதுவாக, என் சேலையை மட்டும் உருவிவிட்டு “போதுமா?” என்றேன்.

 

“மத்தது?” என்று ஆவலாக என்னைப் பார்த்தான்.

 

நான் மீண்டும் வெட்கத்தோடு என் ஜாக்கெட் பாவாடையை கழட்டிவிட்டு, பிரா, பேண்ட்டியோடு நின்றேன்.

 

நான் உள்ளாடைகளோடு இருப்பதைப் பார்த்த சரணின் முகத்தில் ஏமாற்றம் தெரிந்தது. அநேகமாக இன்றைக்கும் நான் உள்ளாடை ஏதும் போடாமல் வந்திருப்பேன் என்று நினைத்தான் போல!

  

என்னை அந்த கோலத்தில் ஏக்கமாக பார்த்தவன், “இன்னும் free-ஆ குளிக்கலாமே?” என்றான் குறும்போடு.

 

“சீசீசீ.. போடா..” என்று நான் வெட்கப்பட்டு சொல்ல, “சரி.. வாங்க குளிக்கலாம்..” என்று சொன்ன சரண், தண்ணீருக்குள் ஒவ்வொரு படியாக இறங்க, தண்ணீர் மெல்ல மெல்ல என் உடலை ஈரமாக்கத் தொடங்கியது.

 

பத்தாம் பாகம் தொடரும்..