29-04-2020, 12:23 PM
பதிவு 4
" ஏன் இப்படி பண்ணினே"
அம்மா குனிந்திருந்த தலையை நிமிர்த்த வில்லை, கன்னங்களில் கண்ணீர் ...
மீண்டும் சற்றே அழுத்தி "" ஏன் இப்படி பண்ணினே"
நிமிர்ந்து ஒரு நொடி என் முகம் பார்த்து தலை குனிந்தாள். பதில் சொல்ல வில்லை.
" எவ்வளோ நாளாக நடக்குது இது" வேகமாக கத்தினேன்.
என் வேகம் கண்டு பயந்தோ என்னவோ " இப்போ தான்" என மிக சன்னமாக சொன்னாள்.
"இப்போவா, என்ன இன்னைல இருந்தா?? முதல் நாளே முட்டி போட்டு ஊம்பினயா?" முதல் முறையாக அவள் கேட்க கெட்ட வார்த்தைகளை பேசுகிறேன் அவளிடமே..
" முதல் நாளே உன்னை தேவிடியா ஊம்புடி சொண்ணானா? சொல்லு(டி)," வாய் வரை வந்த டி யைக் கஷ்டப் பட்டு நிறுத்தினேன்.
தலை நிமிராமல் புதிதாக மீண்டும் அழுதாள்.
"ஏய், அழுவாம சொல்லு, எவ்வளோ நா ளா இது நடக்குது" அதட்டினேன்.
"என்னை மன்னிச்சிடு, இனி ஏதும் நடக்காது, அப்பாவுக்கு தெரிய வேணாம்" நிமிராமல் அழுகைக்கு நடுவில் மெதுவாக சொன்னாள்.
" நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுடி" கட்டுப் பாட்டையும் மீறி டி வந்தது.
அவள் மீண்டும் அழுதவாறு என்னை பார்த்தாள். கண்களில் துளி இ ரக்கமும் இன்றி கோபத்துடன் அவளைப் பார்த்தேன்.
" இப்போ தான் ஒரு வாரமா" சொல்லும்போது என் கண்களைப் பார்ப்பதை தவிர்த் தாள். அதனாலேயே அவள் சொல்வது பொய்யோ என தோணியது. அவளை காயப் படுத்த தோணியது
" எத்தனை தடவை டி" இப்போது டி எவ்வித தயக்கமும் இல்லாமல் வந்தது.
"இது தான் மூணாவது தரம்"
என்னைக் கையெடுத்து கும்பிட்டு " பிளீஸ் சக்தி, என்னை எதுவும் கேட்காதே, என்னாலே முடியல, ரொம்ப கஷ்டமாக இருக்கு, மதியம் நீ கேக்குறது எல்லாத்துக்கும் பதில் சொல்றேன்"
கதறி அழுதபடி கேட்டாள். அத்தனை கோபத்திலும் சற்றே அவளின் கண்ணீர் கண்டு இரக்கம் வந்தது.
"சரி, மதியம் பேசலாம். எனக்கு உண்மையான பதில் வேணும், பொய்யு மயிரு பேசினே வையு, வாயை கிழிச்சிருவென்"
"முதல்ல முகத்தை கழுவிட்டு வா" என்றேன்.
அவள் முகம் முழுக்க விந்து இருந்ததை அப்போது தான் உணர்ந்து முகம், தலையில் இருந்ததை அதே ரூமில் வாஷ் பேசினில் கழுவினாள்.
அவளை சற்றே அமைதியாக ஓய்வெடுக்க விட்டு நானும் உள்ளே கொதித்துக் கொண்டிருந்த கோபத்தை சற்று மட்டுப் படுத்த எண்ணி அறைக்கு வெளியே ஹாலுக்கு செல்ல திரும்பினேன், அப்போது சரியாக செல்போன் ரிங் அடித்தது.
" ஏன் இப்படி பண்ணினே"
அம்மா குனிந்திருந்த தலையை நிமிர்த்த வில்லை, கன்னங்களில் கண்ணீர் ...
மீண்டும் சற்றே அழுத்தி "" ஏன் இப்படி பண்ணினே"
நிமிர்ந்து ஒரு நொடி என் முகம் பார்த்து தலை குனிந்தாள். பதில் சொல்ல வில்லை.
" எவ்வளோ நாளாக நடக்குது இது" வேகமாக கத்தினேன்.
என் வேகம் கண்டு பயந்தோ என்னவோ " இப்போ தான்" என மிக சன்னமாக சொன்னாள்.
"இப்போவா, என்ன இன்னைல இருந்தா?? முதல் நாளே முட்டி போட்டு ஊம்பினயா?" முதல் முறையாக அவள் கேட்க கெட்ட வார்த்தைகளை பேசுகிறேன் அவளிடமே..
" முதல் நாளே உன்னை தேவிடியா ஊம்புடி சொண்ணானா? சொல்லு(டி)," வாய் வரை வந்த டி யைக் கஷ்டப் பட்டு நிறுத்தினேன்.
தலை நிமிராமல் புதிதாக மீண்டும் அழுதாள்.
"ஏய், அழுவாம சொல்லு, எவ்வளோ நா ளா இது நடக்குது" அதட்டினேன்.
"என்னை மன்னிச்சிடு, இனி ஏதும் நடக்காது, அப்பாவுக்கு தெரிய வேணாம்" நிமிராமல் அழுகைக்கு நடுவில் மெதுவாக சொன்னாள்.
" நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லுடி" கட்டுப் பாட்டையும் மீறி டி வந்தது.
அவள் மீண்டும் அழுதவாறு என்னை பார்த்தாள். கண்களில் துளி இ ரக்கமும் இன்றி கோபத்துடன் அவளைப் பார்த்தேன்.
" இப்போ தான் ஒரு வாரமா" சொல்லும்போது என் கண்களைப் பார்ப்பதை தவிர்த் தாள். அதனாலேயே அவள் சொல்வது பொய்யோ என தோணியது. அவளை காயப் படுத்த தோணியது
" எத்தனை தடவை டி" இப்போது டி எவ்வித தயக்கமும் இல்லாமல் வந்தது.
"இது தான் மூணாவது தரம்"
என்னைக் கையெடுத்து கும்பிட்டு " பிளீஸ் சக்தி, என்னை எதுவும் கேட்காதே, என்னாலே முடியல, ரொம்ப கஷ்டமாக இருக்கு, மதியம் நீ கேக்குறது எல்லாத்துக்கும் பதில் சொல்றேன்"
கதறி அழுதபடி கேட்டாள். அத்தனை கோபத்திலும் சற்றே அவளின் கண்ணீர் கண்டு இரக்கம் வந்தது.
"சரி, மதியம் பேசலாம். எனக்கு உண்மையான பதில் வேணும், பொய்யு மயிரு பேசினே வையு, வாயை கிழிச்சிருவென்"
"முதல்ல முகத்தை கழுவிட்டு வா" என்றேன்.
அவள் முகம் முழுக்க விந்து இருந்ததை அப்போது தான் உணர்ந்து முகம், தலையில் இருந்ததை அதே ரூமில் வாஷ் பேசினில் கழுவினாள்.
அவளை சற்றே அமைதியாக ஓய்வெடுக்க விட்டு நானும் உள்ளே கொதித்துக் கொண்டிருந்த கோபத்தை சற்று மட்டுப் படுத்த எண்ணி அறைக்கு வெளியே ஹாலுக்கு செல்ல திரும்பினேன், அப்போது சரியாக செல்போன் ரிங் அடித்தது.