Adultery ஜாதிமல்லி (Completed - நிறைவு )

[game40it]

சரவணனுக்கு இப்போ என்ன நடக்குது என்று அதிர்ந்த நிலை. பிரபு அவனது குடும்பத்தினருடன் இங்கே ஏன் வந்தான்? சரவணன் மீண்டும் பிரபுவை  பார்ப்பான் என்று கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை. மிஞ்சி மிஞ்சி போனால், மிக அரிதான நிகழ்வுகளில், பிரபு மீண்டும் ஊருக்கு வந்தபோது அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் தற்செயலாக கடந்து சென்றிருக்கலாம். பிரபு உண்மையில் தனது வீட்டிற்கு வருவான் என்று அவன் ஒருபோதும் எதிர்பார்க்கவில்லை, குறிப்பாக அவர்கள் கடைசியாக எப்படி பட்ட நிலைமையில் பிரிந்தார்கள் என்று எடுத்துக்கொள்ளும் போது. சரவணன் மீராவைப் பார்த்தான். ஆரம்ப அதிர்ச்சிக்குப் பிறகு, வந்த விருந்தாளிகளை வா என்று அழைக்காமல் கூட உள்ளே சென்று விட்டாள். அதை இப்போது சரவணன் செய்ய வேண்டியதாக ஆகிவிட்டது.

 
“உள்ளே வாங்க, என்ன ஆச்சரியம் உங்களை இங்கே பார்க்குறது,” சரவணன் உண்மையிலேயே அப்படி உணர்ந்து இதை சொன்னான், வெறும் சம்பிரதாயத்திற்காக அவன் இதைச் சொல்லவில்லை.
 
சரவணனுக்கு பிரபுவின் முகத்தில் இருந்த சங்கடத்தை காண முடிந்தது. சங்கடம் மட்டுமல்ல, அவன் முகத்தி பார்த்தால் அவனுக்கு மனத்தளர்ச்சி இருப்பதாகத் தோன்றியது. அதைப் பாரதத்தின் மூலம் சரவணனுக்கு விளங்கியது அவர்கள் இங்கே வருகை தருவது பிரபுவின் எண்ணமல்ல. அநேகமாக அது அவன் மனைவி கோமதியின் யோசனையாக இருந்திருக்கும்.
 
"நன்றிங்க, உங்களை மீண்டும் பார்ப்பதில் மகிழ்ச்சி."
 
கோமதி தான் அவள் முகத்தில் மகிழ்ச்சியான புன்னகையுடன் இதை சொன்னாள். பிரபுவின் புன்னகை செயற்கூச்சமுள்ள புன்னகை போல வித்யாசமாக இருந்தது. வழக்கமாக அவன்  முகத்தில் இருந்த தன்னம்பிக்கையான, ஏன் திமிர்பிடித்த புன்னகையை என்று கூட நீங்க சொல்ல முடியமா அந்த புன்னகை இல்லை. கோமதி விறுவிறுவென்று உள்ளே நடந்து வந்தாள், பிரபு சற்றே பணிவாக நடந்து வந்தான்.
 
மீரா அவர்களை உள்ளே கூட அழைக்காமல் உள்ளே போயிருந்தாலும், கோமதி நேராக அவளிடம் நடந்து மீராவின் கைகளை அவள் கைகளில் எடுத்தாள்.
 
“அக்கா, நீங்க எப்படி இருக்கீங்க? என்ன நடந்தது, உடம்புக்கு என்ன? உடல்நலம் சரி இல்லாதது போல இருக்கே."
 
மீரா பதற்றத்தோடு அவள் கணவனைப் பார்த்தாள். அவளுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. அவள் விரும்பாத முக்கியமான விஷயம்,  அவர்கள் பிரிந்ததால் ஏற்பட்ட ஏக்கத்தினால் அவள் உடல்நிலை பாதிக்கப்பட்டது என்று பிரபு நினைத்துவிடுவானோ என்பது. சரவணன் அவள் தடுமாற்றத்தில் இருந்து காப்பாத்த பேசினான்.
 
இல்லை, அவளுக்கு சமீபத்தில் கேஸ்ட்ரிக் பிரச்சினை இருந்தது, சரியாக சாப்பிட முடியவில்லை. அவளுக்கு கொஞ்ச நாளில் நல்ல போய்விடும். நாங்கள் டாக்டரை பார்த்திட்டோம். இப்போது சரியான மருந்துகளை எடுக்கிறாள். "
 
சரவணன் சோபாவின் சிங்கிள் நாற்காலியில் அமர்ந்தான், பிரபு நீண்ட சோபாவில் அவனருகில் அமர்ந்திருந்தான், கோமதி பிரபுவுக்கு  மறுபுறம் அமர்ந்திருந்தாள். கோமதி மீராவை தன்னுடன் இழுத்துச் வந்திருந்தாள், மீராவுக்கு வேறு வழியில்லை, நீண்ட சோபாவின் மறுபுறம் உள்ள மற்ற சிங்கிள் நாற்காலியில் உட்கார்ந்தாள். பிரபு தனது மகளை மடியில் வைத்திருந்தான். மீரா பிரபுவைப் பார்க்க விரும்பவில்லை. உண்மையில், ஏறக்குறைய மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகு அவன் தந்தையின் இறுதிச் சடங்கிற்காக  பிரபு திரும்பி வந்த நேரத்தில் ரொம்ப அவள் காதலனைப் பார்க்க ஆவலாக ஏங்கி கொண்டு இருந்தது போல் இல்லாமல்,  இந்த முறை அவனைப் பார்க்க அவளுக்கு எந்த விருப்பமும் இல்லை. பிரபுவுடன் கணவருக்கு அடிக்கடி அநீதி இழைத்த சோபாவில் அவர்கள் உட்கார்ந்திருப்பது அவளுக்கு சங்கடத்தை ஏற்படுத்தியது மட்டுமல்லாமல், அவளுக்கு மிகவும் துரதிட்டமுடையக இருந்தது.
 
நீங்க எப்போது ஊருக்கு வந்தீங்க? சரவணன் பிரபுவிடம் கேட்டான்.
 
சரவணனுக்கு பதில் அளிக்கும் போது பிரபு மிகவும் தயக்கத்துடன் பேசினான். “அம்மா அதிக நேரம் பப்பு வீட்டில்  செலவிடுகிறார். என்ன அவள் வீடு இங்கிருந்து அதிக தூரம் இல்லை. வீட்டை சுத்தம் செய்ய மட்டுமே அவுங்கு வந்திட்டு அப்பப்போ வந்துட்டு போவாங்க. ”
 
“அப்படியா? மன்னிக்கவும், நான் அம்மாவுடன் தொடர்பு வச்சிக்கில்ல.” மீறவும் பிரபுவும் இடையே உள்ள கள்ள தொடர்பு இறுதியாக முடிவடைந்த காலத்திலிருந்தே சரவணன் பிரபுவின் குடும்பத்துடன் எந்தவிதமான தொடர்பையும் வைத்திருக்கவில்லை. அவுங்க குடும்பத்தில் என்ன நடக்குது என்றே சரவணனுக்கு தெரியாது.
 
“ஆமாம், அம்மா இப்போது வீட்டில் இருக்கிறாங்க. இந்த முறை அவுங்கள வந்து எங்களுடன் நிரந்தரமாக சென்னையில் தங்க வேண்டும் என்று நாங்கள் விரும்புகிறோம், ஆனால் அவுங்களுக்கு தான் இதில்  விரும்பவில்லை. ”
 
"உன்  தாயை நீ கவனித்துக் கொள்ள முடிந்தால் அது நல்லது பிரபு. அவுங்களுக்கு வயதாகிறாது, உன் தந்தை இல்லாமல் அவுங்க ரொம்ப  தனிமையாக உணருவங்க. ”
 
சரவணன் பிரபுவின் தந்தையை மிகவும் அன்பாக நினைத்தான். அவர் நேர்மையாகவும், மானம் பெரிதென்று கருதும் மனிதர். அதனால்தான் தன் மகன் செய்த மோசமான துரோகத்தை அவரது மனசாட்சியை எளிதாக்க எடுத்துக் கொல்லாவோ மன்னிக்கவோ முடியவில்லை. அது இறுதியாக அவரை விரைவான மரணத்துக்கு  அழைத்து சென்றுவிட்டது.
 
“அதைத்தான் நான் அவருக்கும் சொல்லிக்கொண்டிருக்கிறேன்,” கோமதி இப்போது உரையாடலில் குறுக்கிட்டாள்.
 
“நான் தயாராக தான் இருந்தேன், ஆனால் என் அம்மா தான் வர விரும்பவில்லை. நான் என்ன செய்ய முடியும், ”என்று பிரபு புலம்பினான், தனது முயற்சியின்மையை நியாயப்படுத்தினான்.
 
அப்படியானால், இப்போது நிலைமை என்ன?” சரவணன் விசாரித்தான்.
 
"அம்மா இறுதியாக வர ஒப்புக்கொண்டாங்க, நிரந்தரமாக இல்லாவிட்டாலும் குறைந்தது சில மாதங்களாவது, பின்னர் அங்கு தங்குவதைப் பற்றி அவுங்களுக்கு எப்படி இருக்கு என்று பார்ப்போம்," என்று பிரபு பதிலளித்தான்.
 
தங்களுக்கு இடையேயான மூன்று வழி உறவின் காரணமாக ஏற்பட்ட மன உளைச்சலை அங்குள்ள மூன்று பேருக்குத் தெரியும். இது இப்போதும் பெரும் உள் உணர்ச்சி எழுச்சியை ஏற்படுத்தியது, ஆனால் அவர்கள் வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் ஒரு நாகரிகமான உரையாடலில் ஈடுபட  முயன்றனர். சாதாரணமாக பேசுவது, ஆனால் அதே நேரத்தில் அவர்களின் உணர்ச்சிகளைக் காண்பிப்பதை மறைப்பது கடினமான ஒன்றாக இருந்தது. அவர்கள் மூவரும் பேசிக் கொண்டிருந்தபோது மீரா மட்டும் தனது பார்வையை தரையில் வைத்திருந்தாள்.
 
"நல்லது பிரபு. இன்னும் எவ்வளவு நாள் இங்கு இருப்பீங்க? ” சரவணன் கேட்டான்.
 
"நாங்க இங்கு மூன்று நாட்கள் இருக்கிறோம், நாங்க நாலாவது நாளில் தான் புறப்பிடுறோம்" என்று இந்த முறை பதிலளித்தவர் கோமதி.
 
"இங்கே பாருங்க, உங்களுக்கு காபி டி எதுவும் ஒப்பார் பண்ணாமல் பேசிக்கொண்டு இருக்கேன். உங்களுக்கு காபி ஓகே வா."
 
அவர்கள் தலை அசைக்க," மீரா எல்லோருக்கும் காபி போட்டு கொண்டு வரியா."
 
அதிர்ச்சி அடைந்த மீரா சடாரென்று மேலே நிமிர்ந்து பார்த்தாள். சீக்கிரம் அவர்கள் வீட்டை விட்டு வெளியேறினால் நல்ல இருக்கும் என்று அவள் நினைத்துக்கொண்டு இருந்தாள், ஆனால் அவளுடைய கணவன் அவர்களுக்கு காபி கொடுக்குமாறு சொல்லுறார். விருந்தாளிகளை உபசரிப்பது நல்ல பண்பாடு என்று மீராவுக்கு தெரிந்தும் கூட அவளுக்கு இங்கே பிரபு இருப்பது பிடிக்கவில்லை. அவன் எப்போது இங்கு இருந்து போவான் என்று காத்திருந்தாள்.
 
அந்த சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இருந்ததைவிட இப்போது இருக்கும் நிலை மிகவும் வித்தியாசமானது. முன்பு பிரபு வந்து அவளைப் பார்க்க வேண்டும் என்று அவள் எதிர்பார்புதன் இருப்பாள். கிட்டத்தட்ட எல்லா நேரங்களிலும் இதுபோன்ற அவன் வருகைகள் மிக விரைவாக அவர்களுக்கு இடையேயான காதல் மற்றும் காம பாலியல் இன்ப விளையாட்டாக மாறும். அந்த வருகைகள் அவளுடைய பிரியேட்ஸ் நேரத்தில் இருந்தபோதும் கூட அது அவர்கள் பாலியல் இன்பத்துக்கு தடையாக இருந்ததில்லை. அவள் கைகளால் அல்லது வாயால் அவன் ஆசைகளை பூர்த்தி செய்வாள். இப்போது இங்கே உட்கார்ந்து இருந்தது ரொம்ப வேதனையாக இருந்தது எண்னணில் அவளும் பிரபுவும் இணைந்திருந்த அதே சோபாவில் அவர்கள் இப்போது அமர்ந்திருந்ததால் அவளுக்கு மிகுந்த மன உளைச்சலை ஏற்படுத்தியது. இது முன்பு போன்ற இனிமையான நினைவுகளை ஏற்படுத்தவில்லை, மாறாக அவளது வெட்கக்கேடான நடத்தையை நினைவூட்டுயாது.
 
சென்று அவர்களுக்கு காபி செய்ய வேண்டியது அவளுக்கு மிகவும் விரும்பத்தகாததாக இருந்தது. ஏனென்றால், அவளிடம் காபி கேட்பத்தின்  மூலமேக தானே பிரபு முதலில் அவளது நனவில் தன்னை நுழைத்துக் கொண்டான். ஆயினும், அவர்களின் திடீர் எதிர்பாராத வருகையான கேட்ட கனவு முடியும் வரை அவள் இப்போது ஒரு நல்ல விருந்தளிப்பவராக செயல்பட வேண்டியிருந்தது. மீரா மெதுவாக ஒரு வார்த்தை கூட பேசாமல் எழுந்து சமையலறைக்கு நடக்க ஆரம்பித்தாள். ஹாலில் இருந்து சமையலறைக்குள் அவர்கள் டைனிங் ஹால் வழியாக நடந்து செல்லும்போது அவள் உடலின் பின்புறத்தில் ஒருவரின் பார்வை இருப்பதுபோல அவளால் உணர முடிந்தது. இது பிரபுவின் பார்வையாக இருக்க கூடாது என்று மட்டும் விரும்பினாள். முன்பு போல் கிளுகிளுப்பாக இல்லாமல் இப்போது அவனது பார்வை ஒரு அருவருப்பு உணர்வை ஏற்படுத்தும்.
 
மீரா அவர்கள் மூன்று பேருக்கும் இடைய உரையாடல் நடப்பதை கேட்க முடிந்தது. வார்த்தைகளின் ஒலி மட்டும் காதுகளுக்கு லேசாக கேட்டது தவிர அவர்கள் என்ன பேசுறார்கள் என்று தெளிவாக கேட்கவில்லை. அவள் அடுப்புக்கு முன்னால் நின்றபோது அவள் சில ஆழமான சுவாசங்களை எடுக்க ஆரம்பித்தாள். அவள் தன்னை அமைதிப்படுத்த வேண்டியிருந்தது. அவள் மெதுவாக தன் உணர்வுகளைப் பற்றிய நிலை அறிய வேண்டாம் என்று சிந்திக்க துவங்கினாள். அவள் மெதுவாக கொஞ்சம் அமைதியாகவும், எண்ணங்கள் கொஞ்சம் தெளிவாகவும் மாறியது. அவள் மனதில் வந்த அந்த எண்ணங்களின் முடிவு அவளுக்கு நிம்மதி மிகுந்த உணர்வு ஏற்படுத்தியது.
 
பிரபுவுடனான தனது கள்ள உறவு முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்று அவள் திட்டவட்டமாக முடிவு செய்திருந்தாலும், கணவருக்கு ஏற்பட்ட வேதனையால் அவளும் மிகுந்த வேதனையை அனுபவித்திருந்தாலும், பிரபுவை மீண்டும் சந்திக்க நேர்ந்தால், அவளது ஆழ்ந்த மறைந்த உள் உணர்வுகள் என்னவாக இருக்கும் என்று அவளுக்கு உண்மையில் தெரியாது. அவள் மீண்டும் பிரபுவுடன் உண்மையில் எந்தவித தொடர்பும் கொள்ள  விரும்பவில்லையா அல்லது அப்படி அப்படி செய்வது தான் சரியானது என்று அவள் நினைத்தாள் அவள் உண்மையான உணர்வுகளை அடைக்கிக் கொண்டாளா. இது அவளுக்கு தெளிவாக தெரிவது முக்கியம்.
 
அவள் எப்போதாவது பிரபுவை மீண்டும் பார்த்தால் மட்டுமே அவள் உண்மையில் பிரபுவை மறந்துவில்லாலா இல்லையா என்ற அந்த சோதனை வரும். இன்று வரை அது ஒருபோதும் நடக்காது என்று அவள் நம்பினாள் அனால் இப்போது அது எதிர்பாராத விதமாக நடந்ததால் அவளுக்கு வேண்டிய பதில்கள் கிடைத்துவிட்டது. அவளுக்கு கிளிர்ச்சியான உணர்வுகள் இல்லை, ஏக்கத்தின் உணர்வுகள் இல்லை, ஆசையின் உணர்வுகள் இல்லை. எதுவுமே இல்லை. வெறுப்பு  உணர்வுகளும் கூட இல்லை. இது முக்கியமானது, அன்பும் வெறுப்பும் சில சமயங்களில் இது போன்ற உறவுகளில் மிகவும் நெருக்கமாகப் பின்னிப் பிணைந்திருக்கலாம், இது காதல் வெறுப்பாகவும், அல்லது வெறுப்பு காதலாக எளிதில் மாறலாம். இப்போது அவள் பிரபு நினைத்து அல்லது பார்த்து எதுவுமே  உணரவில்லை. அவன் அவளுக்கு ஒரு பொருட்டாகவே இல்லை. அவன் எங்கே இருக்கிறான், அவன் என்ன செய்கிறான் அல்லது அவனின் நிலை  என்ன என்பதைப் பற்றி அவளால் உண்மையில் கொஞ்சம்கூட கவலைப்படவில்லை. அவள் நல்ல இருக்கணும் என்று எல்லா சிரமங்களையும் தாங்கிக்கொள்ளும் தன் கணவரின் மகிழ்ச்சி மட்டுமே அவளுடைய ஒரே கவலை.
 
அடுப்பில் ஒரு கேட்டல் தண்ணீர் வைத்தபோது, சமையலறைக்குள் யாரோ நுழைவது போல அவள் உணர்ந்தாள். அவள் திரும்பி பார்த்தால், சரவணன் வந்துகொண்டு இருந்தான். பிரபு அங்கு வரத் துணிய மாட்டான் என்று அவளுக்குத் தெரியும், ஆனால்கோமதியாக இருந்தால் ஆவலுடன்  உரையாடலை மேற்கொள்ளும் மனநிலையில் அவள் இல்லை. சரவணன் முகத்தில் அக்கறை கலந்த கவலை தெரிந்தது.
 
“மீரா உனக்கு ஒன்னும் இல்லையே? உன்னால் சமாளிக்க முடியும் தானே? காபி போடா நான் உனக்கு உதவவா? ”
 
அவள் கண்கள் அவள் கணவனின் அக்கறையை கண்டு மென்மையானது. அவள் கணவனை அப்படியே அனைத்துக் கொள்ளனும் என்று துடித்தாள். அவள் தலையை அவர் மார்பில் புதைத்து அழு வேண்டும்  போல இருந்தது. ஆனாலும் இப்போதும், ச்ச, நான் அதற்க்கு தகுதியானவள்ளா என்றே எண்ணம் குறுக்கிட்டு அவளை தடுத்தது.
 
"பரவாயில்லை, அவர்களுடன் பேசிக்கொண்டு இருங்க. நான் காபி செய்து சீக்கிரம் வறேன். ”
 
“நிச்சயமாகவே சொல்லுற மீரா. நான் எதுவும் செய்யணும் என்றால் தயங்காம சொல்லு, ” சரவணன் முகத்தில் இன்னும் அந்த அக்கறை மாறாமல் இருந்தது.
 
மீரா முகத்தில் ஒரு சிறிய நடுங்கும் புன்னகை தோன்றியது. அவள்  முகத்தில் அவன் மிக நீண்ட காலத்துக்கு பிறகு பார்த்த அவனுக்கான முதல் புன்னகை. இது சரவணனை மிகவும் மகிழ்ச்சியடையச் செய்தது.
 
"இல்ல, நான் சமாளிச்சிக்கிறேன், நீங்க போங்க. நீங்களும் இங்கே வந்திட்டிங்க,  அவுங்க அங்கே தனியாக இருக்காங்கங்க .. ஆனால் அவர்கள் ஏன் திடீரென்று வந்தாங்க என்று எனக்கு புரியல, ”மீரா அவர்கள் இருவரின் மனதிலும் ஏற்பட்ட கேள்விக்கு குரல் கொடுத்தாள்.
 
"எனக்கும் அதே கேள்வி தான், ஒன்னும் புரியில."
 
இந்த வருகை ஒரு சாதாரண நட்ப்புக்கான வருகை இல்லாமல் வேறு உள்நோக்கம் இருக்க வேண்டும் என்று சரவணனுக்கு ஒரு சிறிய உணர்வு இருந்தது. இது அவனது வாழ்க்கையில் இன்னொரு குழப்பத்தை  ஏற்படுத்துமா .. அவன் மனதில் ஆச்சரியப்பட்டான். அவன் மீண்டும் ஹாலுக்கு நடந்து சென்றான். கோமதியும் பிரபுவும் ஒரு தீவிரமான கிசுகிசு உரையாடலில் ஈடுபட்டு இருப்பது தெரிந்தது. அவன்  உள்ளே நுழைந்தவுடன் அவர்கள் அதை நிறுத்தினார்கள். இதை பார்த்த போது, இந்த வருகை கண்ணுக்கு வெளிப்படையாக தெரிந்ததை விட  வேறு ஏதேனும் ஒன்று இருப்பதை சரவணனுக்கு மேலும் உறுதிப்படுத்தியது.
 
சரவணன் உட்கார்ந்தவுடன், அவர்கள் மீண்டும் பொதுவாக பேச ஆரம்பித்தார்கள். சரவணன் பிரபுவின் பிசினெஸ் குறித்து விசாரித்தான். சரவணனின் பிசினெஸ் போல இது இன்னும் பெரிய அளவில் இல்லை என்றாலும் அது நல்லாக தான் போய்க்கொண்டு இருக்கு என்று பிரபு கூறினான். பிசினெஸ் வெற்றிபெற வேண்டும் என்றால் எப்போதும் நேரமும் கடின உழைப்பும் தேவை என்று சரவணன் பிரபுவுக்கு  அறிவுறுத்தினான். தேவையற்ற விஷயங்களில் கவனம் போனால்  எளிதில் பிசினெஸ் தோல்வியடையச் செய்யலாம் என்றான். அவன் எதோ  பிரபுவிடம் சுற்றிக்காட்ட விரும்புவது போல் இருந்தது.
 
மீரா அனைவருக்கும் காபியுடன் வந்தாள். அவள் சோபா முன்னால் இருந்த மேஜையில் காபி டம்ளர்  கொண்டுவந்த தட்டை வைத்தாள், அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கு ஒரு டம்ளர் எடுத்துக் கொண்டனர். பிரபுவின் மகள் அவன் மடியில் தூங்கிக்கொண்டு இருந்தாள்.
 
சரவணன் தூங்கும் குழந்தையைப் பார்த்து, ”உன் மகள் உன்னை போல இருக்காள்," என்று பிரபுவிடம் சொன்னான்.
 
இதைக் கேட்டு கோமதி சிரித்தாள், ”உண்மையில் நீங்க அப்படி நினைக்கிறீங்கள?”
 
அவள் மீராவின் பக்கம் திரும்பி, ”அக்கா நீங்க என்ன நினைக்கிறிங்க , அவள் அவரை போலவோ அல்லது என்னைப் போலவோ இருக்க?” என்றாள்.
 
மீரா உரையாடலுக்குள் இழுக்கப்படுவதை விரும்பவில்லை, ஆனால் இப்போது குழந்தையைப் பார்க்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.
 
“எனக்குத் தெரியல .. இப்போதைக்கு தெரியல, சரியாய் சொல்லுவதும் இன்னும் காலம் ஆகணும் என்று நினைக்கிறேன், ”என்று மீரா பதிலளித்தாள்.
 
இதைச் சொன்னதே அவசியத்தை விட அதிகமாக இருந்தது என்று அவள் உணர்ந்தாள். அவள் வெறும் தலையை மட்டும் ஆட்டியிருக்க வேண்டும்.
 
"அக்கா சரியாக சொன்னாங்க, நீங்க என் குழந்தையை சரியாக கவனிக்கவில்லை," கோமதி சரவணனைப் பார்த்து கூறினாள்.
 
அடுத்து என்ன வரப்போகிறது என்று அவனுக்குத் தெரிவது போல, பிரபுவின் தலை திடீரென கீழே தொங்கியது.
 
"அவள், அவர் குழந்தை இல்லாதபோது அவள் எப்படி அவரைப் போல் இருக்க முடியும்," கோமதி மீராவின் மற்றும் சரவணனின் எதிர்வினைகளைக் காண காத்திருந்தது போல அவர்கள் முகத்தை பார்த்தபடியே அவ்வாறு கூறினாள்.
 
இருவரும் அவளை திகைத்துப் பார்த்தார்கள்.
 
வா… வா… நீ என்ன சொல்லுற,” சரவணன் தடுமாறியபடி பேசினான்.
 
மீராவும் அதே போல அதிர்ச்சியடைந்தாள். அவளுக்கு என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை. அவள் செய்தது போல கோமதியும் பிரபுவுக்கு துரோகம் செய்தாளா? அப்படி இருந்தாலும்கூட, அவள் ஏன் இங்கே பிரபு இருக்கும் போதே சொல்லணும். அவள் இதயத்தில் அவள் ஒரு மகிழ்ச்சியை உணர்ந்தாள், கோமதி பிரபுவை ஏமாற்றியிருந்தால், நிச்சயமாக பிரபுவின் செயலுக்கு அது தகுந்தது தான். அவள் இப்போது முதல் முறையாக பிரபுவின் முகத்தை உற்று நோக்கினாள். இது பொலிவில்லாமல் சோர்வாக  இருந்தது. நிச்சயமாக இது அவனுக்கு  எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. இதைப் பற்றி அவனுக்கு  முன்பே தெரியும் என்று புரிந்தது.
 
"நீங்க இருவரும் என்னைப் பற்றி எதுவும் நினைக்கிறதுக்கு முன்பு, அவள் என் வயிற்றில் இருந்து பிறக்கவில்லை என்பதையும் சொல்லிடுறேன். அவள் எங்கள் வளர்ப்பு மகள், ”கோமதி ஒரு சிறிய புன்னகையுடன் கூறினாள்.
 
“எனக்கு புரியில. இது எப்படி சாத்தியம் .. எனக்கு குழப்பமாக இருக்கு, ”என்றான் சரவணன்.
 
"நான் எல்லாவற்றையும் விளக்குகிறேன். உங்களுக்கு தெரியும்மொ, தெரியாதோ, நாங்கள் இருவரும் கல்ப்பில் இருக்கும் போது நான் கர்பமாக இருக்கிறேன் என்று நம் இருவர் பெற்றோரிடமும் சொன்னோம். நாங்கள் அங்கே சென்று ஐந்து மாதங்கள் ஆகியும் இன்னும் எந்த நல்ல செய்தியும் இல்லை என்று எங்கள் இருவரின் பெற்றோரும் ரொம்ப தொந்தரவு செய்ய தொடங்கிவிட்டார்கள். அவர்களுக்கு வேண்டியது ஒரு பேரக்குழந்தை.
 
நான் கர்ப்பமாக இருக்கிறேன் என்று சொன்னபோது, என் அம்மா அங்கு வர விரும்பினாங்க அப்படி  இல்லையென்றால் என்னை இங்கு வரச் சொன்னார்கள். விசா பெறுவது சாத்தியமில்லை என்றும், பிரபு பணிபுரிந்த நிறுவனத்தில் நல்ல மருத்துவ சலுகைகள் இருப்பதாங்க சொல்லி சமாளித்தோம். அவுங்களை நம்பவைக்கவும் செய்தோம்.  என்னை இங்கே கவனித்துக் கொள்ள ஆளும் இறுக்கர்கள் என்று சொன்னேன்.  இருந்தாலும் என் அம்மாவுக்கு மகிழ்ச்சியாக இல்லை, என்னிடம் குறை சொல்லி ரொம்ப தொந்தரவு செய்தாள். ஆனால் நான் சிரமத்துடன் அவளை சமாளித்தேன். நாங்கள் உண்மையில்  கையில் குழந்தையுடன் தான் திரும்பி வந்தோம். அனைத்து முறையான தத்தெடுக்கும் வேலைகளும் அங்கே செய்துவிட்டோம். அந்தக் குழந்தை அங்கு திருமணமாகாத இந்தியப் பெண்ணுக்குப் பிறந்தது. ”
 
இப்போது சரவணன் மற்றும் மீரா இருவரும் கவனத்துடன் அவள் பேசுவதை கேட்டுக்கொண்டிருந்தார்கள். பிரபு இன்னும் தலையை கீழே தொங்கியபடி இருந்தான், அநேகமாக அவமானத்தில். கோமதி தொடர்ந்தாள்.
 
"நான் கர்ப்பமாக முடியாதபோது, நாங்கள் இருவரும் சோதனை செய்தோம்." "என் கணவருக்கு என்னை ஒரு தாயாக மாற்றும் திறன் இல்லை என்று தெரிந்தது. இது தெரிந்தால், எங்கள் இருவரின் பெற்றோர் மிகவும் கவலை படுவார்கள் என்று தெரியும், குறிப்பாக என் கணவர் அவுங்க குடும்பத்துக்கு ஒரே ஆண் வாரிசு என்பதால். எனவே, நாங்கள் இதை மறைக்க முடிவெடுத்தோம். எங்கள் பெற்றோரை தேவை இல்லாமல் வருத்தப்படுத்த நாங்கள் விரும்பவில்லை. ”
 
ஹ்ம்ம் .. இந்த பெரிய ஆண்மை கொண்ட .. விரியும் உள்ள ஆள், பிறர் மனைவியின் கற்பை சூறையாடும் மனிதன் தன மனைவிக்கு குழந்தை கொடுக்க இயலாதவன் என்று மீரா மனதில் சிரித்துக்கொண்டாள். அவர்கள் முதலில் உடலுறவு கொள்ளத் தொடங்கியபோது, அவர்கள் எப்போதும்மே முன்னெச்சரிக்கையைப் பயன்படுத்தாததால், பிரபு மூலம் அவள் கர்ப்பம் தரிக்கவில்லை என்பது அதிர்ஷ்டம் என்று அவள் நினைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இப்போது தான் தெரிந்தது அது கடவுளின் கருணை.
 
அந்த நேரத்தில் பிரபுவும் அவன் ஒரு குழந்தைக்கு  தந்தை ஆகா முடியாது என்பதை அறிந்திருக்க மாட்டான். அதனால் அவன் அப்போது அவள் கர்பம் ஹிராலா இல்லையா என்ற கவலை இருந்திருக்காது, அல்லது ரகசியமாக அவனுக்குள் அவளை கர்பம் ஆக்க ஆசை இருந்திருக்கும். அவனை மட்டும் சொல்ல முடியாது. அவள் கூட பாதுகாப்பை பற்றி முழு அக்கறை எடுக்கவில்லையே. அந்த நேரத்தில் அவள் காமத்தால் எவ்வளவு கண்மூடித்தனமாக இருந்தாள் என்பதை இது காட்டியது. எனவே எப்படியிருந்தாலும், இவை அனைத்து பற்றியும் ஏன் எங்களுக்கு கோமதி சொல்லுறாள் என்று மீரா ஆச்சரியப்பட்டாள்.
 
"அப்படியிருக்க நீ ஏன் இதையெல்லாம் எங்களிடம் சொல்லுற?" சரவணன் மீராவின் எண்ணங்களை எதிரொலிக்கக் சரவணன் கேட்டான்.
 
இதற்க்கு பதில் கூறாமல் கோமதி கேட்டாள். “எனது நிலைமையைப் பற்றி நினைச்சி பாருங்க. நான் உங்கள் இருவரையும் கேட்கிறேன், "என்று சரவணன் மற்றும் மீரா, இருவரையும் பார்த்து கூறினாள்," தாய்மையின் மகிழ்ச்சியை என்னால் அனுபவிக்க முடியாது நியாயமா? "
 
சரவணன் மற்றும் மீரா இருவரும் சில நொடிகள் அமைதியாக இருந்தனர், பின்னர் சரவணன் பதிலளித்தான், ”சில நேரங்களில் விதி நம்மை பல துன்பங்களுக்கு ஆளாக்குகிறது, நாம் அதை ஏற்றுக்கொண்டு அதை சமாளிக்க கற்றுக்கொள்ள வேண்டும். சில நேரங்களில் சில விஷயங்களை மாற்ற முடியாது. ”
 
"நான் ஒப்புக்கொள்கிறேன், சில நேரங்களில் எதுவும் செய்ய முடியாது, ஆனால் ஒரு வழி இருந்தால் ஏன் அதை செய்யக்கூடாது" என்று கோமதி உறுதியாக கூறினாள்.
 
"நீ என்ன சொல்ல வர," சரவணன் குழப்பத்துடன் கேட்டான்.
 
"என்னால் உண்மையாக ஒரு தாயாக இருக்க முடியும்….," என்று அவள் இழுத்தாள்… நான் ஏன் உங்க மூலம் ஒரு தாயாக கூடாது. "
 
“என்னது!!! ... உனக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிருக்கா..” சரவணன் கத்தியபடி  திடீரென எழுந்து, அவன் கேட்ட வார்த்தைகளில் அதிர்ச்சியடைந்தான்.
 
"என்ன!!! என் கணவர்ரா!!, ”மீரா அதிர்ச்சியிலும் வலியிலும் மனதுக்குள் நினைத்தாள்.
 
பிரபுவின் மடியில் தூங்கிக்கொண்டிருந்த குழந்தை சத்தத்தைக் கேட்டு எழுந்து அழ ஆரம்பித்தது.
 
"உனக்கு பைத்தியமா," என்று சரவணன் அவள் சொன்னதில் எரிச்சல் அடைந்து  மீண்டும் சொன்னான்.  " "நீ வேற எங்கேயாவது போகலாமே, நான் எதுர்க்கு," என்று கோபம் அடைந்தான்.
 
"நீங்களா ஏன் இருக்க கூடாது," கோமதி ஆத்திரம் அடையாமல் நிதானமாக சொன்னாள், "உங்க மனைவியும் மற்றும் என் கணவரை பற்றி எல்லாம் எனக்கு தெரியும்."
 
ப்போது மீரா மற்றும் சரவணன் இருவரும், அதிர்ச்சியில் வாய் அடைந்துபோனார்கள். பிரபுவின் முகம் ஒரு சோகமான, உதவியற்ற தோற்றத்தைக் கொண்டிருந்தது. அவனுக்கு இதில் விருப்பம் இல்லை என்று காட்டியது.