மாலதி டீச்சர் by JNS

[johnypowas]

யேட்டரிலிருந்து வீடு செல்லும் வரை மாலதி எதுவும் பேசவில்லை. நான் அவளைப் பார்க்கவே பயந்தேன். அவர்களை வீட்டில் விட்டுவிட்டு திரும்பினேன். மாலை 6 மணி வாக்கில் போன் செய்தேன். எடுக்கவில்லை. பல முறை அழைத்தேன். நோ யூஸ். ‘சாரி’ என்று மெசேஜ் அனுப்பினேன். பதில் இல்லை. இரவு ‘குட்நைட்’ அனுப்பினேன். பதில் இல்லை. சாரி சாரி என்று பல முறை அனுப்பி ஓய்ந்தேன். எந்தப் பதிலும் வரவில்லை. அடுத்த நாள் பள்ளியில் சென்று பார்த்தேன். அவள் என்னைக் கண்டு கொள்ளவே இல்லை. ஒரு வாரத்திற்கு மேல் ஆனது. அவள் என்னிடம் பேசவே இல்லை. எனக்கு வாழ்க்கையே வெறுத்துப் போனது. கொஞ்சம் அடக்கி வாசித்திருக்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. ஆனால் என்ன பயன்? எல்லாம் முடிந்து போனது. அவள் என்னிடம் பேசி பத்து நாட்களுக்கு மேல் ஆகியிருந்தது. வேறு வழியின்றி நானும் மெசேஜ் அனுப்புவதை நிறுத்தியிருந்தேன். ஒருநாள் இரவு அவள் நினைவில் என் தண்டு விறைத்திருந்தது. அவளை நினைத்து அதைத் தடவியபடி படுக்கையில் கிடந்தேன். நள்ளிரவில் மொபைலை எடுத்து மெசேஜ் அனுப்பினேன்.
‘மாலதி.. ஐ யம் சாரி.. ப்ளீஸ் பேசுங்க..’
பதில் வரவில்லை. ஒரு மணி நேரம் கழித்து மெசேஜ் டோன் ஒலித்தது. பாதி தூக்கத்தில் இருந்த நான் மொபைலை எடுத்துப் பார்த்தேன். அவள்தான். தூக்கம் போய் உற்சாகமாய் வாசித்தேன். திட்டியிருந்தாள்.
‘போடா பொறுக்கி நாயே.. டோன்ட் மெசேஜ் மீ’