கிராமத்து காவியம்

[kamaraja00x]

கிராமத்து காவியம்- 9

ரங்கசாமி திடுக்கிட்டு வழிந்தாலும் அவமானத்தில் அவன் முகம் பேயறைந்தாற் போல ஆகிவிட்டது. விடலைப்பையன் கூட பரவாயில்லை போல. சட்டென்று எழுந்தான் ரங்கசாமி

“நான் வறேன்" என்றவாறு கிளம்பினான். அவள்

“என்னண்ணே, பரவாயில்லை உக்காருங்க. நான் ஒன்னும் நினைக்கலை” என்றாள் பேசக்கூட அவனுக்குக் கூச்சமாக இருந்தது. எப்படி இனி இந்தப் பெண்ணின் முகத்தில் முழிக்கப் போகிறோம்என்ற அவமானத்தில், தலையைக் குனிந்து கொண்டே கதவை நோக்கி நகர்ந்தான் ரங்கசாமி. இதனைப் பார்த்து மாவாட்டிக் கொண்டிருந்த அவள் எழுந்து ஓடிவந்து அவனது கையைப் பிடித்தாள்.
“கோச்சிக்காதீங்க. என்னா சொல்லிட்டேன்னு இப்படி. சும்மா உக்காருங்கண்ணே. எனக்கும் போரட்டிக்கிதுல்ல. எப்பவும் தான் நான் தனியா உக்காந்து மாவாட்டிக்கிட்டிருக்கேன். என்னமோ என்னைக்கில்லாத மாதிரி வந்து என்னோட பேசிக்கிட்டிருக்கீங்க. எனக்கும் நல்லாத் தான் இருக்கு. தெரியாமச் சொல்லிட்டேன். உக்காருங்கண்ணே" என்றாள்என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை ரங்கசாமிக்கு. தான் செய்து கொண்டிருந்ததை அவள் கண்டுபிடித்ததையும் எதிர்பார்க்கவில்லை, அவள் திட்டுவாள் என்றும் எதிர்ப்பார்க்கவில்லை. அவள் இப்படி தன்னை கட்டாயப்படுத்தி உட்கார வைப்பாள் என்றும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

வெளியே சுள்ளென்று கத்திரி வெய்யல் அடித்துக் கொண்டிருந்தது. அதன் வெக்கை உள்ளேஏறிக் கொண்டிருந்தது. ஒருவரும் நடக்க முடியாத அளவுக்கு வெய்யல் இருந்த தெருவிலிருந்து அனல் காற்று வீட்டுக்குள் அடித்தது. இப்போது வயலின் ஈரக்காற்றுப் பட்டால் சுகமாக இருக்கும். வீட்டின் நிழல் கூட அவள் தன்னைக் கட்டாயப்படுத்தி உட்கார வைத்த போது சுட்டது. அங்கிருந்து ஓடி விடத்தான் மனது சொல்லியது. பார்த்ததைஒப்புக்கொள்ள முடியுமா? அதைப் பற்றிப் பேசுவதற்குக் கூட கூசியது அவன் வாய். உட்கார்ந்தான் ரங்கசாமி. அவள் மீண்டும் மாவாட்ட உட்கார்ந்தாள். அப்போதுதான் கவனித்தான் தனது கையை அவள் பிடித்ததால் மாவு ஈரமாக அவனது முழங்கையில் அப்பி இருப்பதை.

“நான் இதைக் கழுவிட்டு வந்துடறேன்” என்றவாறு எழுந்து அடுப்பறைக்கு அருகில் இருந்த குளியலறைக்குச் சென்றான். கையைக் கழுவி விட்டு வந்தபோது அவள் இன்னும் மாவாட்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

“அதிருக்கட்டும். நீங்க எப்போ கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறீங்க?" என்றாள் அவள்

“ம்ம். அதைப் பத்தி ஒன்னும் யோசிக்கலை" என்றான் ரங்கசாமி. மீண்டும் தன் இடத்தில் உட்கார்ந்து அவளைப் பார்த்தான். அவள் ஆட்ட ஆட்ட அவளது மார்பகத்தில் இருந்த மாராப்பு நழுவி அவளது ஜாக்கெட்டும், ஜாக்கெட்டுக்கு மேல் பிதுங்கி வழியும் மார்பகங்களும் ஆடுவதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தான். அவள் குனிந்து கீழே இருந்த பாத்திரத்திலிருந்து தண்ணீரை எடுத்து மாவின் மேல் தெளித்தாள். அவள் குனியும்போது அவளது மார்பகங்கள் இவன் கண்னுக்கு இன்னும் விருந்தாக, ஒரு புறம் காமத்தாலும் இன்னொருபுறம் குற்ற உணர்வாலும் அலைக்கழிக்கப்பட்டான் ரங்கசாமி.

“உங்களுக்கும் வயசாயிகிட்டே போவுதே. நீங்களும் குழத்தை குட்டின்னு ஆகவேண்டாமா?" என்றாள் அவள்.

“வயசைப் பார்த்தா முடியுமா? மனசுக்குப் பிடிச்சிருக்க வேண்டாமா?” என்றான் ரங்கசாமி

“ஆமா மனசுக்கு பிடிச்சவரைத் தான் கல்யாணம் பண்ணனும்னா நான் இங்கயே வாக்கப்பட்டிருக்க மாட்டேன்"என்றாள் அவள்

“ஆமா நீயும்தான் கல்யாணம் ஆயி ரொம்ப நாளாச்சு. உனக்கெப்ப குழந்தை?" என்று கேட்டான்.

ரங்கசாமிக்கு அதற்கு பதில் தெரிந்தே இருந்தது. சும்மா நக்கியே காலத்தை ஓட்டுபவனிடமிருந்து என்ன குழந்தை வரும்?திரும்பி அவனை ஒரு முறை பார்த்தாள். பதில் சொல்ல அவளுக்கு வாய் நுனி வரை வந்து விட்டது போலும், பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு மீண்டும் மாவாட்ட ஆரம்பித்தாள். கண்ணீர் அவளது கண்ணிலிருந்து கிளம்பி கன்னத்தில் வழிந்தது.

“சே சே நான் என்ன கேட்டுட்டேன். எதுக்கு அழறே?" என்றான் ரங்கசாமி.

“அதெல்லாம் எப்படின்னே சொல்லுவேன் உங்ககிட்ட?" என்று தலையக் குனிந்து மாவாட்டிக்
கொண்டே இருந்தாள் அவள்.

“பரவாயில்ல சொல்லு தங்கச்சி. என்னால ஏதாச்சும் முடிஞ்சா செய்யறேன்" என்றான் ரங்கசாமி.

“அந்த ரூமைப் பாருங்க. இப்படித்தான் எப்பவும். குடிச்சிட்டு குடிச்சிட்டு படுத்துக்கிட்டா எப்படி குழந்தை வரும்" என்றாள்.

“வாஸ்தவம் தான்" என்று சொன்னான் ரங்கசாமி.

“நான் வேணா அவனைக் குடிக்காதன்னு சொல்லிப் பாக்கறேன்" என்றான் ரங்கசாமி

“நான் சொல்லாததா, மாமா சொல்லாததா, அத்தை சொல்லாததா. இன்னும் யார் யாரோ சொல்லிப் பாத்துட்டாங்க. அவர் பொறக்கும்போதே பாட்டிலோட பொறந்தவர் அண்ணே" என்றாள் அவள் மெல்லப் புன்னகை தோன்றியது அவன் முகத்தில்.

“அந்த அடுக்குல ஒரு டப்பால வெந்தயம் இருக்கு. கொஞ்சம் எடுத்துத் தாங்களேன்" என்றாள். அவன் எழுந்து அந்த டப்பாவை எடுத்தான்

“அதிலேர்ந்து கொஞ்சம் வெந்தயம் தாங்க"கை நிறைய வெந்தயம் எடுத்து அவளிடம் காண்பித்தான்

“போடுங்க என்று கையை ஆட்டுரலிருந்து எடுத்து மாவைக் காட்டினாள். போட்டான்

“ரங்கசாமி அண்ணே அப்படியே இந்த வளையலையும் கொஞ்சம் மேலே தள்ளி விடுங்க” என்று தன் கைகளைக் காட்டினாள். ரங்கசாமி டப்பாவை வைத்து விட்டு அவளிடம் வந்தான். கீழே உட்கார்ந்து அவளது வளையல்களை மேலே தள்ளினான்

“சரிண்ணே” என்றவாறு தன் முழங்கைகளால் தன் முகத்தில் வந்து விழுந்த முடிக்கற்றைகளை தள்ளி விட முயன்றாள். ரங்கசாமி தன் கையை நீட்டி அந்த முடிக்கற்றைகளை எடுத்து அவளது தலைக்கு மேல் செருகினான். அவனை நன்றியோடு பார்த்தாள் அவள். சில நிமிஷங்களுக்கு முன்னர் நடந்த குற்றம் மறந்துவி ட்டது ரங்கசாமிக்கு. அவன் எழுந்து

“சரி தங்கச்சி, நான் வறேன். எனக்கு மனசு நல்லால்ல" என்றவாறு கிளம்பினான். அவள்

“சரி” என்று அவனைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள். அடுத்த நாள் காலையில் மாரியைச் சந்தித்த ரங்கசாமி அவனை தனியே கூட்டிக் கொண்டு போய் பேசினான்.

“ஒனக்கு ஒரு விஷயம் சொல்றேன். அதை யார்கிட்டயும் சொல்லக்கூடாது" என்றான் ரங்கசாமி.

“என்ன ரங்கா?" என்றான் மாரி.

“நம்மா முத்துசாமி இருக்கான்ல, அவனோட அப்பா அவன் அப்பா இல்லியாம். அந்த ஆள் உண்மையிலே ஆம்பளையே இல்லையாம். அவருக்கு குழந்தையே பெறக்காதுன்னு டாக்டர் சொல்லிட்டாங்களாம். இது தெரிஞ்சேதான் முத்துசாமி அம்மா முத்துசாமி அப்பாவைக் கல்யாணம் பண்ணியிருக்காங்க. முத்துசாமியோட உண்மையான அப்பா யாருன்னு என் கிட்ட கேக்காத. அது எனக்குத் தெரியாது. அது முத்துசாமி அம்மாவுக்குத் தான்தெரியும்" என்றான்.

“அப்ப முத்துசாமி குழந்தை முத்துசாமி அப்பாவோடது இல்லையா?" என்றான் மாரி.

“இதை நான் சொல்லணுமா. அது முத்துசாமி குழந்தைதான். வேறயார்தும் இல்லை. முத்துசாமி சூரனாக்கும். அவனோட அப்பா முத்துசாமி சம்சாரத்துக்கிட்ட கை வக்க வந்திருக்கார் போலருக்கு. முத்துசாமி விட்டானான் கன்னத்துல. அதில அவமானம் தாங்காம போனவர் தான். வரலை இன்னும்" என்றான் ரங்கசாமி.

“அப்படியா சேதி" என்றான் மாரி. தன் வேலை முடிந்தது என்று மற்ற வயல் விவகாரம் பேசத் தொடங்கினான் ரங்கசாமி. சில தினங்கள் எங்கும் போகாமல் வீடு வயல் என்று இருந்தான் ரங்கசாமி.

மூன்றாம் நாள் வயலுக்கே வந்துவி ட்டான் முத்துசாமி.

“நீ என்ன சொன்னியோ தெரியாது. அப்பாவைப்பத்தி கெட்ட பெயரா போச்சி. நான் சூராதிசூரனாயிட்டேன். ரொம்ப நன்றிப்பா உனக்கு” என்றான் முத்துசாமி.

“எனக்கு திருச்சிக்குப் போய் கறி பிரியாணி வாங்கிக்குடு" என்றான் ரங்கசாமி.

“நிச்சயமா உனக்கு இல்லாமயா?" என்றான் முத்துசாமி.

“இன்னொரு விஷயம். ஒனக்குத் தெரியுமோ என்னமோ, செட்டியார் கடையில் மாரி அப்பா வேலை செஞ்சிக்கிட்டு இருந்தார்ல? அந்தச் செட்டியார் செத்து போயி ரெண்டு நாளாவுது. அதை விட மோசமான விஷயம், செட்டியார் ஊட்டு ஆச்சி மாரி அப்பாவை தொடுப்பா வச்சிருந்திச்சாம் போல. அவரையும் கூட்டிக்கிட்டு சிவகங்கை போயிருச்சாம். இது லேசு பாசா கேட்டது. செட்டியார்

சொத்தெல்லாம் ஆச்சி கையிலதானாம். எல்லாத்தையும் வேலைக்காரங்களுக்கே வித்துட்டு ஆச்சி பொறந்த ஊட்டுக்குப் போயிருச்சி. மாரி அப்பாவையும் கூட்டிக்கிட்டு" என்றான் முத்துசாமி.
திடுக்கிட்டான் ரங்கசாமி. அப்போது மாரி குடும்பத்தின் கதி என்ன ஆவது?

“சரி நான் போயி மாரி வீட்டுக்குப் போயிட்டு வாறேன்" என்று கிளம்பினான்லட்சுமி வீட்டுக்குச் சென்றபோது லட்சுமி வீட்டின் ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்திருந்தாள். இன்னொரு மூலையில் மாரி மனைவி உட்கார்ந்திருந்தாள் மாரியின் அறையில் மாரி மல்லாந்து படுத்திருந்தான். வழக்கம் போல குடித்திருப்பான் போல.

“என்னாச்சி அத்தை" என்றான் ரங்கசாமி. ஓ வெனக் கதறினாள் லட்சுமி.

“என்னை கைகழுவிட்டு போயிட்டாருப்பா. என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலையே. அய்யோ. அய்யோ" என்று அவனைப் பார்த்ததும் மடை திறந்த வெள்ளம் போல பொங்கிப் பொங்கி அழுதாள்லட்சுமியை ஆதரவாகப் பற்றிக் கொண்டான் ரங்கசாமி.

“அவரு கொண்ணாந்த பணத்திலதான் வீடே நடக்குது. இப்படி பாவி மனுஷன் ஒரேயடியா கழுத்தறுத்துட்டுப் போயிட்டானே" என்று கதறினாள் லட்சுமி.

“கவலைப்படாதீங்க அத்தை. நான் இருக்கேன்ல. என்ன இப்ப பணமா முக்கியம். இந்தாங்க பணம்" என்றுதன் அண்டர்வேரில் எப்போதும் இருக்கும் நூறு ரூபாயை எடுத்து அவளிடம் கொடுத்தான்.

“அவசரத்துக்குவச்சிக்கங்க. என்ன பண்றதுன்னு யோசிக்கலாம்" என்றான் ரங்கசாமி.

“என்ன விஷயம் சொல்லுங்க" என்றான் ரங்கசாமி

“பாவி மனுஷன் லெட்டர் போட்டிருக்கார் பாரு" என்று காகிதத்தை கொடுத்தாள் லட்சுமி படித்தான்.

மாரி அப்பா கொஞ்சம் தெளிவாகவே எழுதிவிட்டார். தான் ஆச்சியை கல்யாணம் செய்து கொண்டு விட்டதாகவும், இனி கிராமத்துக்கு வரப் போவதில்லை என்றும், ஆச்சி அனுமதி அளித்தால் மட்டுமே தன்னால் பணம் அனுப்ப முடியும் என்றும், இப்போதைக்கு செலவுக்கு என்று ஆயிரம் ரூபாய் அனுப்புவதாகவும் எழுதி இருந்தார். பஞ்சாயத்து வைத்து இவரிடம் என்ன பண்ண முடியும் என்று ரங்கசாமிக்குத் தோன்றவில்லை. ஆளே அட்ரசில்லாமல் தான் கடிதம் எழுதியிருக்கிறார். இந்த கிராமத்து பெண்களிடம் என்ன இருக்கிறதோ தெரியவில்லை எல்லோரும் ஓடுகிறார்கள் என்று அவலமாக சிந்தித்தான் ரங்கசாமி.

“ஆயிரம் ரூபாய் என்னத்துக்கு ரங்கா உதவும். ஒரு மாச செலவு அதுக்கு மேல ஆவுதே" என்றாள் லட்சுமி.

“சரி உங்க அண்ணன் தம்பி யார்கிட்டயாவது ஏதாச்சும் சொல்லணுமா" என்றான் ரங்கசாமி

“எனக்கு யாரும் இல்லையே. என்னோட அம்மா மட்டும் உசிரோட இருக்கு. அதையும் நான் வச்சிப் பாத்துக்கக் கூடாதுன்னு தொரத்திப்பிட்டானே. அந்த படுபாவி மாமாகிட்ட என்ன கஷ்டம் படுதோ" என்றாள்லட்சுமி.

“சரி நான் ஒன்னு பண்றேன். உங்களுக்கு நான் மாசம் ஆயிரம் ரூவா தறேன். என் சாப்பாட்டுக்கு. நான் இங்க வந்து சாப்பிட்டுக்கிறேன். நீங்களும் எனக்கு கூட மாட வயல்ல ஒத்தாசையா இருங்க. ராத்திரி நான் என் ஊட்டிலயே தூங்கிக்கறேன். அதனால நம்ம பேரும் கெட்டுப் போவாது" என்றான் ரங்கசாமி.

“ரங்கா உன் நல்ல மனசுக்கு நீ நல்லா இருக்கணும்பா" என்று கட்டிக் கொண்டாள் லட்சுமி. தன்னுடைய அத்தை அவ்வாறு கட்டிக்கொள்வதை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள் மாரியின் மனைவி. அவளுக்கென்ன தெரியும். இருந்தாலும் சரியில்லை என்று விலகினான் ரங்கசாமி.

ஒரு மாதம் ஓடிவிட்டது. ரங்கசாமி எந்த தவறும் செய்யவில்லைலட்சுமி லேசுபாசாக கோடு காண்பித்தாலும் ரங்கசாமி அதனை உதாசீனம் செய்து விட்டான். ஊரில் எல்லோரும் ரங்கசாமியை மிகவும்நல்லவென்று சொன்னார்கள். மாரியைத் தவிர. மாரிக்கு குடிக்க பணம் கொடுக்க ரங்கசாமி மறுத்தான். அதனால் தெருவில் அவனோடு சண்டை பிடித்தான் மாரி. தெருவிலேயே மாரியை திட்டினான் ரங்கசாமி. தான் நிச்சயமாகப் பணம் கொடுக்க முடியாதுஎன்று சொன்னான். ஊர் கூடிவிட்டது.

“இத பாரு மாரி. உங்கம்மாவும் உன் சம்சாரமும் வயல்ல வேலை செய்யறாங்க. களை பிடுங்கறாங்க. தண்ணி சரியா இருக்கான்னு பாத்துக்கறாங்க. அதுக்கு நான் பணம் தர்றேன். நீயும் வேலை செய்யறதுன்னா சொல்லு. அதுக்கு நான் பணம் தர்றேன். உங்கம்மாவுக்கு நான் கொடுக்கற காசை நீ என்ன வேணும்னாலும் பண்ணிக்க. எனக்குத் தேவையில்லாத விஷயம். நான் ஏன் உனக்குக் கொடுக்கணும். யார் வேலை செய்யறாங்களோ அவங்க கையிலதான் தருவேன். உங்கம்மா வெட்டு ஒன்னு துண்டு ரெண்டா உன் கிட்ட உங்கம்மா காசை கொடுக்கக்கூடாதுன்னு சொல்லியிருக்காங்க நீ வேணா கேட்டுக்க" என்றான். மாரி பேச முடியாமல் அவனை அடிக்க வந்தான். ரங்கசாமி குடிகாரனிடன் பேச முடியாது என்று சொல்லிவிட்டு நடையைக் கட்டினான். மாரியால் நடக்கவும் முடியாமல் உட்கார்ந்து விட்டான். அடுத்த நாள் ரங்கசாமி லட்சுமி வீட்டுக்குச் சென்றபோது லட்சுமி கவலையுடன்,

“மாரியைக் காணவில்லை காலையிலிருந்து” என்று சொன்னாள்.

“உங்க பணம் வச்ச இடத்தில இருக்கான்னு பாருங்க அத்தை" என்றான் ரங்கசாமி. அவள் சென்று தேடிவிட்டுவந்து எடுத்துட்டு போயிட்டான்” என்றாள்.

“அப்ப சாராயக் கடைக்குத்தான் போயிருப்பான். அது உங்க விவகாரம் எனக்கு சம்பந்தமில்லை" என்றவாறு ரங்கசாமி கிளம்பினான். இருட்டும் வேளை ரங்கசாமி தன் வீட்டுக்கு திரும்பி வந்தபோது. வீட்டில் கோமளா நின்றிருந்தாள்.

“என்னண்ணே. என் சாப்பாடு நல்லாயில்லை மாதிரி அவங்க வீட்டில சாப்பிட ஆரம்பிச்சிங்க. இப்ப அங்கயும் சாப்பிடறதில்லையா?" என்றாள்.

“அதெல்லாம் ஒன்னுமில்ல தங்கச்சி. மனசு சரியில்லை" என்றான் ரங்கசாமி.

“மனசு சரியில்லைன்னு உங்க சினேகிதர் மாதிரி குடிக்கப் போயிடாதீங்க" என்றாள் கோமளா

“குடிக்கிறதை விட்டு ரொம்ப மாசம் ஆச்சி தங்கச்சி. வயலுக்கும் வீட்டுக்குமே எனக்கு நேரம் போறலை" என்றான் ரங்கசாமி.

“சரி சாப்பிடாம தூங்கப் போவாதீங்க. இந்தாங்க" என்று தட்டைக் கொடுத்தாள்.

“ஐயோ என்னத்துக்கு தங்கச்சி. சரி நானும் பசியாத் தான் இருக்கேன். நாளைக்கு நான் தட்டைக் கொடுத்துடறேன். அவன் எங்கே" என்றான்.

“அவரா குடிக்கப் போயிருக்காரு. வர்ர நேரம் தான்" என்றாள் கோமளா.

“சரி என்றவாறு அவன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தான்.

“சாப்பிட்டுட்டு தூங்குங்க" என்று கோமளா சொல்லிவிட்டு தன் வீட்டுக்குச் சென்றாள். தட்டை மேஜை மீது வைத்துவிட்டு முகம் கழுவிவிட்டு தண்ணீர் குடித்தான். பிறகு தட்டை எடுத்து வைத்து சாப்பிட்டான். காய்கறி குழம்பும் சாதமும் மட்டும்தான். பரவாயில்லை. ஒன்றும் இல்லாததற்கு ஏதோ என்றவாறு சாப்பிட்டு எழுந்து கழுவி வைத்துவிட்டு ஈஸி சேரில் படுத்தான். அப்படியே தூங்கியிருப்பான். பின் கதவு தட்டும் சத்தம் கேட்டு விழித்தான்லட்சுமி என்று அவனுக்கு நன்றாகத் தெரியும். ஒரு மாதம் சும்மா இருக்கப் பொறுக்கவில்லையோஎன்னவோ. பின் கதவைத் திறந்தான். அங்கு லட்சுமிதான் நின்று கொண்டிருந்தாள். சட்டென்று உள்ளே வந்த லட்சுமி,

“என்ன ரங்கா, ராத்திரி சாப்பிட்டியா?" என்றாள்.

“சாப்பிட்டேன் அத்தை, கோமளா கொண்டுவந்து கொடுத்தாள்” என்றான். இருட்டில் அவள் அருகாமை அவனை என்னவோ செய்தது. அவளை அப்படியே கட்டிக் கொண்டு அவளது உதட்டோ டுஉதடு வைத்து முத்தமிட்டான். அவளது நாக்கு அவனது வாய்க்குள் சென்று துழாவியது. அவன் அவளது புடவையை தூக்கி அவளது வெறுமையான பிருஷ்ட பாகத்தைப் பிசைந்தான். அவள் முயங்கினாள். அவள் அவனது இடுப்பைப் பிடித்து தன்னுடன் இறுக்கி இணைத்துக் கொண்டாள். ரங்கசாமியின் தலைக்குள் காமவெறி போதை என ஏற அவளை இழுத்துக் கொண்டு தன் படுக்கையறைக்குச் சென்றான். ரங்கசாமி இழுத்த இழுப்புக்கு தோதாக அவளும் அவனோடு வேகமாகச் சென்று அவனோடு படுக்கையில் விழுந்தாள் லட்சுமி. வேகவேகமாக லட்சுமியின் உடையை உரித்தான். அவளது புடவையை அவன் இழுக்க அவள் தன்னுடைய மார்பகத்தைக் கூட மூட நோக்கமின்றி அவளும் சுழன்று புடவையை உரித்தாள். சட்டென்று அவளது ஜாக்கெட்டுகளை கழற்றி விட்டு பாவாடை நாடாவை கழற்றி நிர்வாணமாக நின்றாள் லட்சுமி.

இவனும் அவசர அவசரமாகதன்னுடைய உடைகளைக் கழற்றிவிட்டு மனைவியை கட்டிப்பிடிப்பவன் போல உரிமையுடன் லட்சுமியின் மீது கவிழ்ந்தான். இதுவரை செய்த காமமெல்லாம் உடையோடு யாருக்கும் தெரியாமல் செய்ததையும் இப்போது உரிமையுடன் அவள் மீது விழுவதையும் அதன் சுகத்தையும் அனுபவித்து அவளைக் கட்டிக் கொண்டான் ரங்கசாமி லட்சுமி கால்களை விரித்து ரங்கசாமியை வாங்கிக் கொண்டாள். ரங்கசாமி உணர்ச்சி வேகத்தில் வேகவேகமாக இயங்கினான். அந்த வேகத்துக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாமல் லட்சுமி வெகு விரைவிலேயே உணர்ச்சி வசம் எய்தினாள்.

இருப்பினும் ரங்கசாமி இயங்குவதை நிறுத்தவில்லை. ரங்கசாமியியின் இயக்கத்துக்கு தாள முடியாமல் லட்சுமி வேர்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ரங்கசாமி விடுவதாக இல்லை. ரங்கசாமியின்வே கத்தில் லட்சுமியின் மார்பகங்கள் வேகவேகமாக ஆடினலட்சுமியை அலேக்காகத் தூக்கி தன்னுடைய இடுப்பில் அவளை மோதினான் ரங்கசாமி. சுய இன்பம் செய்வது போல ஆனால் லட்சுமியை தன் இடுப்போடு மோதும் ரங்கசாமியின் வலுவில் மெய்மறந்து லட்சுமி கண்களை மூடி செருகும் இன்பத்தை அனுபவித்துக் கொண்டிருந்தாள். சற்று நேரத்தில் ரங்கசாமி தன் உணர்ச்சி வசம் அடைந்து அவளை படுக்கையில் போட்டு அவள்மீது கவிழ்ந்து படுத்தான். இறுக்கிக் கொண்டாள் லட்சுமி. அப்படியே படுத்துக் கிடந்தார்கள் இருவரும். அப்போதுதான் ரங்கசாமி ஜன்னலின் வழியே தெரியும் இரண்டு கண்களைப் பார்த்தான். அந்தக் கண்கள் மாரியின் மனைவிக்கு சொந்தமானவை என்பதை உணர அவனுக்கு அதிக நேரம் பிடிக்கவில்லை.