கிராமத்து காவியம்

[kamaraja00x]

கிராமத்து காவியம்- 7

அதிர்ந்த ரங்கசாமி காட்டிக் கொள்ளாமல்,

“ஆமா, மாங்கா பறிச்சித் தரச் சொன்னாங்க அத்தை" என்றான்.

“எந்த மாங்காயை பறிச்சீங்க?" என்றாள் கோமளா. அசராமல்

“அத்தை வீட்டில தான் பின்னாடி நெரய மாமரம் இருக்கே" என்றவாறே நகர்ந்து வீட்டுக்குப் பின் வாசலை நோக்கி சென்றான் ரங்கசாமி. அங்கிருந்து லட்சுமி வீட்டைப் பார்த்தான். இங்கிருந்து கோமளா பார்த்திருந்தாலும் எந்த அளவு பார்த்திருக்க முடியும் என்று யோசித்தான். இதற்கெல்லாம் பயப்படப் போவதில்லை என்று தீர்மானித்துக் கொண்டு மீண்டும் உள்ளே வந்து,

“என்ன தங்கச்சி, இன்னிக்கு என்ன சமயல்" என்றான்.

“வெண்டைக்காய் குழம்பும், உருளைக்கிழங்கு பொடிமாசும்" என்றாள் கோமளா.

“குமார் வீட்டில இருக்கானா" என்று கேட்டான் ரங்கசாமி

“இருக்காரு இருக்காரு" என்றாள் கோமளா

“சரி நான் போயி அவன் கிட்ட பேசிட்டு வறேன்" என்றவாறு கிளம்பினான். கோமளாவைப் பார்த்தால் அவளை இன்று ஆற்றங்கரையில் பார்த்தது ஞாபகத்துக்கு வந்து அவனைப் படுத்தியது. குமாருடன் அவன் பேசிவிட்டு இரவு வந்து அவன் படுத்து அசந்து தூங்கினான் ரங்கசாமி. நிம்மதியான சுகமான தூக்கம். இன்பக்கனாவான தூக்கம். மறுநாள் அவன் எழுந்ததே பின் கட்டுக் கதவு தட்டப்படுவதைக் கேட்டுத்தான்,

“யார் பின் கட்டுக்கதவை தட்டுவார்கள்?" என்று யோசித்துக் கொண்டே”யாரது" என்று சத்தம் போட்டான். திரும்பி கடிகாரத்தைப் பார்த்தால் மணி 9 என்று காண்பித்துக் கொண்டிருந்தது. ஓ லட்சுமியாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்ற நினைப்போடு கதவைத் திறந்தான். அங்கு லட்சுமி தான் நின்று கொண்டிருந்தாள்.

“என்ன அத்தை. என்ன விஷயம்" என்றான்

“மாமா செட்டியார் கடைக்குப் போயிட்டாரு" என்று சிரித்துக் கொண்டே சொன்னாள் லட்சுமி.

“சட்டுன்னு உள்ள வாங்க" என்று அவளை உள்ளே இழுத்து விட்டு

“பக்கத்து வீட்டு கோமளா என்னை சந்தேகமா பாக்கறா" என்றான்.

“நான் குளிச்சிட்டு உங்க வீட்டுக்கு வறேன் அத்தை" என்றான் ரங்கசாமி.

“நிச்சயம் வரணும் தெரியுதா" என்றாள் லட்சுமி.

“வறேன். எனக்கும் உங்களை விட்டா யாரு இருக்கா?" என்றான் ரங்கசாமி.

“நீ ஒன்னும் பயப்படாத. நான் உன் கூட ஒட்டிக்க மாட்டேன். இது ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் உதவிதான்" என்றாள் லட்சுமி. அதைக் கேட்டதும் ரங்கசாமிக்கு நிம்மதிப் பெருமூச்சாக இருந்தது.

“சரி அத்தை வறேன் அத்தை" என்றான் லட்சுமி கிளம்பி பின் கட்டு வழியாகத் தன் வீட்டுக்குச் சென்றாள். குளித்து விட்டு ரங்கசாமி தெருப்பக்கமாகவே நடந்து லட்சுமி வீட்டுக்குச் சென்றான். லட்சுமி கதவைத் திறந்து

“ரங்காவா. என்ன வேணும்?" என்று சத்தமாகக் கேட்டாள். அப்பன் குதிருக்குள் இல்லை என்பது போல சத்தமாகக் கேட்பதை பார்த்த ரங்கசாமிக்கு சிரிப்பாக இருந்தது.

“நீங்கதான் வேணும்" என்று ரங்கசாமி மெதுவாகச் சொன்னான்.

“அப்படியா. அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்லையே" என்று சத்தமாகச் சொன்ன லட்சுமி கதவைத் திறந்தாள். ரங்கசாமி உள்ளே சென்றான். உள்ளே வந்த ரங்கசாமி,

“என்ன அத்தை நல்லா நடிக்கிறீங்களே" என்றான்.

“சும்மாதான்” என்று சிரித்த லட்சுமி, கதவை மூடிவிட்டு அவனைக் கட்டி அணைத்துக் கொண்டாள்.

“இது வஐக்கும் மாமாவைத் தவிர ஒருத்தரை நான் ஏறெடுத்துப் பாத்ததில்லைடா. ஏதோ விளையாட்டா பேசிக்கிட்டிருந்தேன். இப்படி வெனையா ஆயிடுச்சி" என்றாள் லட்சுமி.

“ஆமா, இது மாதிரி நாம மாரியப்பன் வர்ர வறைக்கும் வெளையாடலாம், அப்புறம் என்ன பண்றது?" என்றான் ரங்கசாமி.

“தெரியலையேடா ரங்கா. அதை அப்புறம் பாத்துக்கலாம், நீ இப்ப என் பக்கத்தில வா" என்று அவனது குறியைப் பற்றி இழுத்துக் கொண்டு படுக்கையறைக்குச் சென்றாள் லட்சுமி,

“அத்தை கொஞ்சம் சோறு போடுங்க அத்தை" என்றவாறு பின்னே சென்றான் ரங்கசாமி,

“அடடா சாப்பிடலையா நீ" என்றவாறு லட்சுமி அடுப்பறைக்குச் சென்று இட்லியும் கறிக்குழம்பும் எடுத்து வந்து தந்தாள். ரங்கசாமி 10 இட்லிகளும், கறிக் குழம்பும் சாப்பிட்டு வயிற்றைத் தடவிக் கொண்டே,

“அப்புறம் அத்தை. என்ன கேட்டீங்க" என்று சிரித்தான்.

“நானா, என்ன கேட்டேனா?" என்று அருகில் வந்தாள் லட்சுமி ரங்கசாமி அவளது மார்பகங்களை தன் இருகைகளாலும் பிடித்து பிதுக்கினான். அழுத்தத்தில் பட்டென்று ஜாக்கெட் பட்டன்கள் தெரித்தன.

வெளிப்போந்த மார்பகங்கள் கை கொள்ளாமல் தவித்தன. ரங்கசாமி லட்சுமியை தூக்கிக் கொண்டு படுக்கையறைக்குச் சென்றான். லட்சுமி

“இரு இரு நீ" என்று அவனிடமிருந்து இறங்கினாள்.

“என்னத்தை" என்றான் ரங்கசாமி

லட்சுமி அவளைக் கட்டிப் போட்டிருந்த துண்டுகளை எடுத்துக் கொண்டு வந்தாள். ரங்கசாமிக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. இவளுக்குத் தான் இப்படிக் கட்டிப் போட்டு செய்வது புடிக்காதே என்று யோசித்தான். அதைச் சொல்ல முடியாதே.

“ரங்கசாமி அந்தக் கட்டிலை தள்ளி சுவரோரமா நிறுத்திட்டு அங்க போய் நில்லு. உன்னைக் கட்டப் போறேன்" என்றாள் லட்சுமி புரிந்து விட்டது ரங்கசாமிக்கு. நம்மைக் கட்டிப் போட்டுவிட்டு இவள் குய்யோ முய்யோன்னு கத்தி கூட்டம் சேர்த்தால் அவமானமாகப் போய் விடுமே என்றும் யோசித்தான் ரங்கசாமி,

“எதுக்கு அத்தை அதெல்லாம்" என்றான் ரங்கசாமி.

“மாமா என்னை இப்படிக் கட்டிப் போட்டுத்தான் பண்றாருடா. அவரைக் கட்டிப் போட உட மாட்டேங்கறாரு. அப்படி கட்டிப்போட்டு பண்ணிப் பாக்கணும்னு தான் உனக்கு இடம் கொடுத்தேன்" என்றாள் லட்சுமி. இவனுக்கு அது ஆபத்தில்லாத விஷயமாகப் பட்டது. சரி என்று அவள் சொன்னது போல நின்றான். ரங்கசாமியின் உடைகளைக் கழற்றி விட்டு அவனை நின்று கொண்டிருந்த கயிற்றுக் கட்டிலில் கட்டிப் போட்டு கண்களையும் கட்டினாள் லட்சுமி.

பிறகு ரங்கசாமிக்கு எல்லாம் இருண்டு விட்டது. தனது குறி உருவப்படுவதை உணர்ந்தான். பிறகு ஒரு வாய் தனது குறியை உறிஞ்சுவதை உணர்ந்தான். பிறகு ஒரு பெண்ணின் குறி தனது குறிமேல் படருவதை உணர்ந்தான். வெகுவேகமாக அந்த வேலை தொடங்கி சில சமயங்களில் லட்சுமியின் இடுப்பு தன் இடுப்போடு மோதுகிறது. மற்ற நேரங்களில் அது இடுப்பைத் தொடாமல் பின் வாங்கிச் சென்று விடுகிறது. வெகுவேகமாக நடந்ததில் லட்சுமி உணர்ச்சி வசப்பட்டு முனகுவது கேட்டது. அவளது பிருஷ்ட பாகம் இப்போது அவனது இடுப்பில் மோதுவது தெரிந்தது. பின்புறம் அல்ல, பெண்குறியில் தான் பண்ணுகிறோம் என்பதையும் ரங்கசாமி உணர்ந்தான். ரங்கசாமியின் உடல் நெளிந்தது. இன்னும் சில முறை அவள் செய்தால், வலுவிழந்து விடுவோம் எனத் தோன்றியது. ரங்கசாமியின் வாய் கட்டப்பட்டிருந்ததால், பேசவும் முடியவில்லை. வெகுவேகமாக அவளது இடுப்பு ரங்கசாமியின் இடுப்போடு மோத ஆரம்பித்தது. இன்னும் சில முறைதான். வீரியமிழந்தான் ரங்கசாமி. உடல் தளர்ந்தது.

லட்சுமியின் முனகல் அதிகரித்தது. அவளது வேகத்தை தாங்க முடியவில்லை ரங்கசாமியால். திணறினான் ரங்கசாமி. பிறகு லட்சுமி அவனது உறுப்பை தன் வாயில் வைத்து உறிய ஆரம்பித்தாள். ரங்கசாமியால் முடியவில்லை. அவளிடமிருந்து தன் உறுப்பை எடுத்துக்கொள்ள தன் இடுப்பை உதறினான் லட்சுமி விடவில்லை. ரங்கசாமிக்கு மீண்டும் தன் உறுப்பு வலு பெறுவது உணர முடிந்தது லட்சுமி அவனைக் கட்டிக் கொண்டு அவன் தோளில் தொங்கிக் கொண்டே அவன் உறுப்போடு தன் உறுப்பை இணைத்துக் கொண்டாள். அவன் மீது ஆடினாள். கட்டில் ஆடியது. அவன் ஆட அவள் ஆட கட்டில் ஆட கட்டில் முன்னுக்கு விழுந்தது லட்சுமி தடுமாறி விழ அவள் மீது ரங்கசாமி விழ, ரங்கசாமியோடு அந்த கயிற்றுக் கட்டிலும் விழுந்தது. அப்படியும் லட்சுமிக்குள் இருந்த ரங்கசாமியின் குறி வெளி வரவில்லை லட்சுமி அதனை தன் உறுப்பால் இறுக்கிப்பிடித்துக் கொண்டு அவனை கீழே இருந்தபடிக்கு ஆடினாள். அவனது பளு அவள் மீது விழுந்தபடியால் அவளுக்கு உணர்ச்சி பொங்கி இருக்கவேண்டும். சில வினாடிகளிலே அந்த விசித்திரமான நிலையில் உணர்ச்சி எய்தினாள். அப்படியே படுத்துக்கிடந்தாள் லட்சுமி சில நிமிஷங்கள். பிறகு நகர்ந்து அவனை எழுப்பி அவன் கண்களையும் வாயையும் கட்டியிருந்த துண்டுகளை எடுத்துவிட்டு அவனை கட்டிக் கொண்டாள் லட்சுமி,

“எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்டா ரங்கா" என்றாள். ரங்கசாமி அந்தப் பாராட்டை விரும்பும் நிலையில்
இல்லை,

“இன்னிமே இதுமாதிரி வேணாம் அத்தை. எனக்குப் பிடிக்கலை" என்றான்.

“கோச்சிக்காதடா, ரங்கா" என்று கொஞ்சினாள் லட்சுமி,

“தண்ணி கொடுங்க" என்று கேட்டு வாங்கிக் குடித்துவிட்டு அங்கிருந்து கிளம்பினான் ரங்கசாமி. வயலுக்குச் சென்று வீட்டுக்கு வரும் போது வழியில் முத்துசாமியைப் பார்த்தான்.

“என்ன ரங்கா, உன்னைக் காணவே முடியலை" என்றான்,

“என்ன விளையாடறியா, தனியா நீ பொண்டாட்டிகிட்ட இருக்கற சந்தோஷத்தில வயல்ல கூடக் காணோம் உன்னை" என்றான் ரங்கசாமி. வெட்கத்தோடு சிரித்த முத்து,

“எங்க அம்மா அப்பா இல்லைன்னா, நான் நிம்மதியா இருக்கேன் ரங்கா. எப்போ வர்ராங்கண்ணே தெரியலைப்பா" என்றான் முத்துசாமி. அப்போதுதான் மாரியப்பன் தொலைவில் தன் மனைவியோடு வருவதைப் பார்த்தான் ரங்கசாமி. தூக்கிவாரிப் போட்டது ரங்கசாமிக்கு. என்னடா அதுக்குள்ள வந்து நிக்கிறான். நாம் லட்சுமியோட கூத்தடிச்சதெல்லாம் பழங்கதையாப் போயிடும் போல இருக்கே என்று அதிர்ச்சியோடு முத்துசாமியிடம்,

“என்ன முத்து, இவன் மாமியார் ஊருக்குப் போனா, வர்ரதுக்கு மாசக்கணக்குல ஆவும்னு சொன்ன, இப்படி வந்து நிக்கிறான்" என்றான் ரங்கசாமி. திரும்பி மாரியப்பனைப் பார்த்த முத்து,

“எவன்டானா இவன்" என்றவாறு

“சரி நா வறேன். இவன் மூஞ்சைப் பாக்கவே எனக்கு இஷ்டமில்லை" என்றவாறு தன் வீட்டுக்குள் சென்றான். அங்கு நின்று கொண்டிருந்த ரங்கசாமியைப் பார்த்த மாரியப்பன்,

“என்னண்ணே, முத்துவுக்கு என் மேல கோவமா? பாத்தும் பாக்காம போறாப்ல" என்றான்.

“எனக்கென்னப்பா தெரியும்" என்ற ரங்கசாமி தன் வீட்டுக்குள் சென்றான். பிறகு இரண்டு நாட்களாக தான் உண்டு தன் வேலை உண்டு என்று இருந்த ரங்கசாமிக்கு நடுவே நடுவே லட்சுமியின் ஞாபகம் வந்து படுத்தியது. ருசி கண்ட பூனை உறியைத் தாவுவதைப் போல, ருசி கண்ட ரங்கசாமிக்கு லட்சுமி வீட்டுக்குப் போகவும் ஆசையாக இருந்தது, வீட்டை விட்டு நகராத மாரியப்பனை வைத்துக் கொண்டு அந்த வீட்டுக்குப் போவதும் கஷ்டமாக இருந்தது லட்சுமியை வீட்டுக்கு வெளியில் பார்க்கவும் முடியவில்லை. சோணாச்சலம் வீட்டுக்குப் போய் ஓசி சினிமா பார்க்கவும் கஷ்டமாக இருந்தது. வெறியேத்திக் கொண்டுவிட்டு, பண்ணக்கூடாதது பண்ணிவிட்டால் என்ன செய்வது என்று பயம் வேறு. முத்துவை இப்போது வயலில் பார்த்தால் ஆச்சரியமான விஷயமாக இருக்கிறது. கோமளாவும் அவ்வப்போது ஜாடை காட்டுகிறாள். இருந்தும் நண்பனின் மனைவியை தேத்துவது தவறானதாகத் தோன்றுகிறது. தலையைப் பிய்த்துக்கொள்ளலாம் போல இருந்தது ரங்கசாமிக்கு. மூன்றாம் நாள் காலையில் குளித்துவிட்டு கதவைத் திறந்தபோது அங்கு எதிர்வீட்டில் பரிமளம் உட்கார்ந்திருந்தாள். சோமுவும் பரிமளமும் வீட்டுக்கு வந்துவிட்டார்கள் போலிருக்கிறது என்று நினைத்தான் ரங்கசாமி. சந்தோஷமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு,

“அடடே அத்தை, எப்ப வந்தீங்க. சொல்லாம கொள்ளாம ஊருக்குப் போயிருந்தீங்க போலருக்கே" என்றான் ரங்கசாமி.

“ஆமப்பா, ஒரு அவசர வேலையாப் போயிடிச்சி. அவரு அங்கயே தங்கியிருக்கும்படிக்கு ஆயிருச்சி. நா மட்டுந்தாந் திரும்பி வந்தேன்" என்றாள் பரிமளம். சட்டென்று, பரிமளத்தை தேற்றினால் என்ன என்று தோன்றியது. வேணாம் ஆழந்தெரியாம காலை உட வேண்டாம் என்று தோன்றி,

“எங்க, முத்து உள்ள இருக்கானா" என்றான் ரங்கசாமி.

“அவனா, அவன் அப்பவே வயலுக்குப் போயிட்டானே" என்றாள் பரிமளம்.

“சரி" என்று அங்கிருந்து வயலுக்குப் போனான் ரங்கசாமி. வயல்வரப்பில் மரத்தின் கீழ் சோகமாக உட்கார்ந்திருந்தான் முத்துசாமி.

“என்னப்பா, அம்மா வந்துட்டாங்கன்னு சோகமா" என்றான் ரங்கசாமி.

“அது பெரிய கதை" என்றான் முத்துசாமி.

“என்ன விஷயம்" என்றான் ரங்கசாமி.

“அப்பா திரும்பி வரமாட்டாராம்" என்றான்.

“என்னது?" என்று ஆச்சரியமாகக் கேட்டான் ரங்கசாமி.

“ஆமா, நம்பவே கஷ்டமாத்தான் இருக்கு எனக்கும். நான் என்ன பண்றதுண்ணே தெரியலை. சொத்தெல்லாம் அவர் பேர்லதான் இருக்கு. என் பேர்ல இருந்தாத்தான் நான் எப்பவோ வித்துட்டு டவுணுக்கு ஓடியிருப்பேனே" என்றான் முத்து.

“என்னப்பா, புரியற மாதிரி சொல்லு" என்றான் ரங்கசாமி.

“எனக்கே புரியலை. நீதான் எங்கப்பா ஊருக்குப் போயி என்ன விஷயம்னு பாத்துட்டு வரணும், நான் வேணா காசு தறேன்" என்றான் முத்துசாமி.

“சரி நான் நாளைக்கே போறேன்" என்றான் ரங்கசாமி. அடுத்த நாள் காலையில் மஞ்சள் பையில் சில துணிமணிகளை எடுத்துக் கொண்டு முத்துவிடமும் குமரப்பனிடமும் விடைபெற்றுக் கொண்டு, லட்சுமியிடம் சொல்லாமல் கிளம்பினான் ரங்கசாமி. திருநெல்வேலிக்குச் செல்லும் ரயிலில் ஏறி பயணம் செய்து நாகர்கோவிலில் இறங்கி ஒரு தனியார் பேரூந்தில் ஏறினான் ரங்கசாமி. அந்த பேரூந்து கெலட்டுப்பாளையத்தில் நின்றபோது மாலை மணி 7. இருட்டியிருந்த அந்த ஊரில் யாரை என்னவென்று விசாரிப்பது என்று தெரியாமல், பஸ்ஸ்டாண்டில் இருந்த டீக்கடைக்குச் சென்று,

“ஒரு டீ குடுங்க" என்றான். அங்கிருந்த டீக்கடைக்காரன்,

“நீங்க யாரு, இந்த ஊருக்குப் புதுசா?" என்றான்.

“ஆமா, உங்க பேரென்னா?" என்றான்.

“எம்பேரு பெருமாள். உங்கபேரென்ன, யாரைத்தேடிகிட்டு வந்திருக்கீங்க?" என்றான்.

“எம்பேரு ரங்கசாமி. நான் இந்த ஊரில இருக்க சோமுங்கறவரைத் தேடி வந்திருக்கன். அவர்கிட்ட நான் பேசணும்" என்றான்.

“சோமுவா, அப்பிடி யாருமே இந்த ஊரில இல்லையே" என்றான் பெருமாள். இதை ரங்கசாமி எதிர்பார்க்கவில்லை,

“நான் தென்னம்பட்டியிலேர்ந்து வறேன். அங்க என் தோஸ்த் நிலம் வில்லங்கமாயிபோச்சு. அது தீக்கலாம்னு இங்க வந்தேன். சரி நீங்க டீ குடுங்க. டீ குடிச்சாத்தான் யோசனை ஓடும்" என்றான்
ரங்கசாமி. ரூபாயைக் கொடுத்து டீகுடித்த ரங்கசாமி மீதச் சில்லறைக்குக் கை நீட்டினான். பெருமாள் டப்பாவில் தேடிக் கொண்டிருந்தான்,

“பரவாயில்ல பெருமாள் மீதம் நீங்களே வச்சிக்கங்க. எவ்வளவோ பணம் போயிருச்சி. இந்தச் சில்லறையெல்லாம் பாக்கமுடியுமா. நீங்களும்தான் ரொம்ப நல்லவரா தெரியரீங்க. பின்னாடி எப்பவாவது பாத்தா குடுங்க" என்றவாறு டீயை முடித்தான். பெருமாள் ரங்கசாமியை ஒரு பச்சாத்தாபத்தோடு பார்த்தான்,

“என்ன ரங்கசாமி. உள்ளே வாங்க. இந்த ராத்திரியில எங்க தங்கப் போறீங்க. நான் சாப்பாடு தறேன். என்ன விஷயம்னு சொல்லுங்க. நாளைக்குக் காலைல யோசிக்கலாம்" என்றான்.

“ரொம்ப நன்றி பெருமாள், இன்னிக்கு ராத்திரி இங்க தங்க நான் பணம் குடுத்துடறேன்" அவனிடம் இருபது ரூபாய்களைக் கொடுத்துவிட்டு கடைக்குள் சென்று பின்னாடி இருந்த வீட்டுக்குள் நுழைந்தான். பெருமாளின் மனைவி அங்கு பெருமாளுடன் வந்த ரங்கசாமியை ஆச்சரியமாகப் பார்த்தாள்,

“இவ என் பொண்டாட்டி," என்று ரங்கசாமியைப் பார்த்துச் சொன்ன பெருமாள்,

“கோமதி, அய்யா இங்கதான் ராத்திரி தூங்கப்போறாரு. 20 ரூவா குடுத்திருக்காரு, அய்யாவுக்குச் சாப்பாடு இருக்கா?" என்றான்.

“காரக்குழம்பும் முட்டையும்தான் இருக்கு" என்றவாறு கோமதி சாப்பாடு வைத்தாள். சாப்பிட்ட ரங்கசாமி வெளியே இருந்த கடைக்குச் சென்று அங்கு தன் துண்டை எடுத்து விரித்துப் போட்டு அதில் படுத்தான். அங்கு தன் வயிற்றைத் தடவிக் கொண்டே வந்த பெருமாள்,

“என்னண்ணே, இங்கயா தூங்கப்போறீங்க?" என்றான்

“பரவாயில்லப்பா, நான் காலையில இந்த ஊரில கொஞ்சம் அலைஞ்சிப் பாத்திட்டு ராத்திரிக்குள்ள கிளம்பிட வேண்டியது தான்" என்றான். காலையில் எழுந்து குளித்துவிட்டு இட்லி சாப்பிட்டுவிட்டு பெருமாளிடன் இன்னும் 5 ரூபாய் கொடுத்துவிட்டு பையை எடுத்துக் கொண்டு கிளம்பினான்.

அங்குதான் சோமுவை ஆற்றங்கரையில் பார்த்தான்.

“மாமா, உங்களைத்தான் தேடிக்கிட்டு வறேன்" என்றான்.

“டேய் இங்க யாருடா உன்னை வரச்சொன்னது?" என்று அதிர்ச்சியுடன் அவனைப் பார்த்தார் சோமு.

“நீங்கதான் வீட்டுக்கு வரமாட்டேன்னு சொல்லிட்டீங்களாம், முத்து அழறான். அவந்தான் என்னை போயி பாத்துட்டு வரச்சொன்னான். நீங்க இங்க இருப்பீங்கன்னு அவன் நெனச்சானாம். ஆனா இதுவா என்னான்னு தெரியாதுன்னான்" என்றான் ரங்கசாமி.

“டே நீ இங்க வா” என்று அவனை இழுத்துக் கொண்டு சோமு ஆற்றின் அக்கறைக்குச் சென்றார்.

“இத பாரு. எனக்கு தென்னம்பட்டிக்கு வர இஷ்டமில்லை. அவ கூட சேர்ந்து வாழ முடியாது. எனக்கு இங்க பொண்டாட்டி புள்ளைக் குட்டிங்க இருக்கு. அதெல்லாம் உன்னிட்ட விளக்க முடியாது. நீ போயிடு. வேணா அந்த நிலம் புலம் எல்லாத்தையும் முத்து பேர்ல எழுதி வைச்சிடறேன். அது ஒரு பேய் வீடு" என்றார் சோமு. குழப்பமும் அதிர்ச்சியுமாக அவரைப் பார்த்தான் ரங்கசாமி.

“மாமா, நீங்க சொல்றது ஏதாச்சும் எனக்கு புரியுதா? குண்டு மேல குண்டு போடறீங்க" என்றான்
ரங்கசாமி.

“நான் சொல்றதை முத்துக்கிட்ட சொல்லக்கூடாது. சத்தியம் பண்ணியன்னா நான் சொல்றேன். அவன் பாவம்” என்றார் சோமு.

“சொல்லுங்க மாமா. நான் முத்துகிட்ட சொல்லலை" என்றான் ரங்கசாமி

“இத பாரு. எனக்கு இங்க கல்யாணமாயி புள்ளைக்குட்டியோட இருக்கும் போது பரிமளத்தோட சினேகிதம் வந்திச்சி. இங்கேயிருந்து எங்கப்பா காசையும் அம்மா சங்கிலியையும் எடுத்துக்கிட்டு அவ கூட நான் ஓடிப்போயி தென்னம்பட்டிக்குப் போனேன். அங்கயிருந்தாலும் அப்பப்ப பரிமளத்துக்குத் தெரியாம இங்க வந்து புள்ளைக்குட்டிங்களைப் பாத்துக்கிட்டு வந்தேன். திடீர்னு எங்கப்பா செத்துப் பொன தந்தி வந்திச்சி. அம்மாவும் பொண்டாட்டியும் என்னைக் கட்டிக்கிட்டு ஒரே அழுகை.

அவங்களைப் பாத்துக்க ஆள் இல்லை. அவங்க என்னையும் பரிமளத்தையும் இங்கயே இருக்கச் சொன்னாங்க. நான் இருக்கேன்னு சொல்றேன், பரிமளம் இங்க இருக்க முடியாதுன்னு போயிட்டா. நான் என்ன பண்ண. முத்துவுக்கு இந்த விஷயம் தெரியாது. முத்து நல்ல பையன். ஆனா பரிமளம் தான் என்னை ரொம்பக் கெடுத்துட்டா. எனக்கு பொம்பளை ஆசை ஜாஸ்தி. ஆனா பரிமளத்தால என்னை சமாளிக்க முடியாது. அவளோடயே நான் இருக்கணும்கிறதுக்காக முத்துவோட பொண்டாட்டியை கூட்டிக்கொடுத்தா. முத்துவுக்கு வேற துரோகம் பண்ணிட்டேன். பரிமளம் நல்ல பொம்பளை இல்லை. அவ போனதுஎனக்கு நல்லதுதான். ஆனா பாவம் முத்து, என்ன பாடு படப்போறானோ”

ஒரு சந்தேகம் ரங்கசாமிக்கு.

“முத்து உங்க பையன் தானே?" என்று கேட்டான்

“சரியாப் புடிச்சிட்ட. முத்து என் பையன் தான். ஆனா பரிமளம் அவன் அம்மா இல்லை. இதுக்கு மேல நான் சொல்ல மாட்டேன். அது பெரிய ரகசியம். சொன்னா எனக்கு இன்னும் வெக்கக்கேடு" என்றவாறு சோமு தலையை குனிந்து கொண்டார்,

“என் பேரு இந்த ஊரில சுந்தரம். சோமசுந்தரத்தை அப்பலேர்ந்து இங்க சுந்தரம்னே சொல்லிச் சொல்லி சோமுன்னாவே யார்னு தெரியாது. நீ பேசாம போயிடு. நான் என் சொத்தை முத்து பேர்ல எழுதி தபால்ல அனுப்பி வைக்கிறேன். இன்னும் ஒரு வாரத்தில அது வரலைன்னா நீயே எல்லாரையும் கூட்டிக்கிட்டு இங்க வா" என்றார் சோமு என்ற சுந்தரம். அவரிடமிருந்து விடைபெற்று பெருமாளின் கடையில் சாப்பிட்டு விட்டு இரவு பஸ் பிடித்து தென்னம்பட்டிக்கு வந்து சேர்ந்தான் ரங்கசாமி.

வரும் வழியெல்லாம் முத்துவிடம் என்ன சொல்வது என்றே நினைத்துக் கொண்டு வந்தான். முத்துவுக்கு வேண்டியது சொத்து. அப்பா போய் விட்டார். பொண்டாட்டி அப்பாவின் அறைக்குள் செல்வது இனி இருக்காது. அம்மாவையும் பொண்டாட்டியையும் வைத்துக் காப்பாற்ற வேண்டியது தானே. என்ன பிரச்னை அவனுக்கு என்று யோசித்துக் கொண்டு வந்த ரங்கசாமி, வீட்டுக்கு வந்ததும் குளித்துவிட்டு, முத்துவை அழைத்தான். சோமுவின் சொத்து அவனிடம் வந்துவிடும் என்பதையும் இனி அப்பாவின் தொந்தரவு இருக்காது என்பதையும் மட்டும் சொல்லி அவனைத் தேற்றி அனுப்பினான்.

முத்து தன் வீட்டுக்குள் செல்லும்போது, பரிமளம் வீட்டு வாசலில் சோகமாக உட்கார்ந்திருப்பதைப் பார்த்தான் ரங்கசாமி. அவளோடு பேசவேண்டிய எந்த அக்கறையும் தனக்கு இல்லை என்பதை மனதுக்குள் சொல்லிக் கொண்டு, குமரப்பனின் வீட்டுக்குச் சென்று உண்டுவிட்டு தன் வீட்டுக்கு வந்து உறங்கினான் ரங்கசாமி. அதிகாலையில் எழுந்து குளித்தபிறகு சும்மா உட்கார்ந்திருந்த ரங்கசாமிக்கு, சோணாச்சலம் வீட்டுக்குச் சென்று லட்சுமியைப் பார்க்கும் ஆர்வம் தலை தூக்கியது. அதிகாலை 6 மணியில் லேசாக வெளிச்சம் தலைகாட்ட ஆரம்பித்திருந்தாலும் தெரு ஆளரவமற்று இருந்தது. மெல்லிய இருட்டில் சோணாச்சலம் வீடு நோக்கிச் சென்றான். அங்கு சென்று ஒரு ஜன்னல் இடுக்கில் உள்ளே பார்த்தபோது, லட்சுமி துணிமணிகளை எடுத்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். மறு அறையில் மாரியப்பனும் அவன் மனைவியும் தூங்கிக் கொண்டிருந்தார்கள். ராமசாமி தன் அறையில் மல்லாந்து மோட்டைப் பார்த்துக் கொண்டு படுத்திருந்தார். சமயலறையில்

“மணி ஆறாச்சி. இந்த பொண்ணு எந்திரிச்சாளா பாருங்க“ என்று சத்தம் போட்டு ராமசாமியிடம் தன் மருமகளைத் திட்டிக் கொண்டே திரும்பிய லட்சுமிக்குத் தெரிவது போல புகை போக திறந்தே வைக்கப்பட்டிருக்கும் ஜன்னல் வழியே தன் முகத்தைக் காட்டினான் ரங்கசாமி. குப்பென்று முகத்தில் மகிழ்ச்சி வெள்ளம் பொங்க லட்சுமி,

“வா வா" என்று அவனை ஜாடை காட்டினாள்.

“எங்கே வர?" என்று திரும்பி ஜாடை காட்டினான் ரங்கசாமி.

“பின் கட்டுக்கு" என்று ஜாடை காட்டினாள் லட்சுமி. வீட்டின் பின்புறமாகச் சென்றான் ரங்கசாமி.

எதற்காக போகிறோம், இப்படி போய் என்ன செய்யப்போகிறோம் என்று கூட யோசிக்க முடியாத அளவுக்கு லட்சுமியின் மீது ஆசை அவன் கண்ணை மறைத்தது. சட்டென்று கதவைத் திறந்த லட்சுமி அவனை குளியலறைக்குள் தள்ளினாள்.

“நான் குளிக்கப்போறேன்" என்று சத்தமாகச் சொன்ன லட்சுமி குளியலறைக்குள் வந்து கதவைச்
சாத்திவிட்டு அவனைக் கட்டிக் கொண்டாள். ரங்கசாமி அவள் மீது முத்தமழை பொழிந்தான். கண்ட இடத்தில் நக்கிய ரங்கசாமிக்கு முன், அவள் அவசர அவசரமாக தன் உடைகளைக் களைந்தாள். ரங்கசாமியும் தன் வேஷ்டியை கழற்றி போட்டுவிட்டு நிர்வாணமாக நிற்க, இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் கட்டிக் கொண்டார்கள். அப்போது ராமசாமியின் குரல் கேட்டது.

“என்ன லட்சுமி, கொழம்பு கொதிக்குது. நீ பாட்டுக்கு குளிக்கப்போயிட்டியா?"