மான்சி கதைகள் by sathiyan

[johnypowas]

ஆனால் இறைவனின் கணக்கு எப்படி இருக்கும் என்று யாரறிவார்

“ வாழ்க்கையின் பாதையை நிர்னயிக்க யாரால் முடியும்!

“ கடவுளால் மட்டும்தான் என்று சொல்வது மடமை!

“ நமது பாவ புண்ணியங்களின் விகிதப்படி தான்"

“ வாழ்க்கையின் பாதை நிர்ணயம் செய்யப்படும்!

சத்யனுக்கு ஒரு மாத குழந்தையாக இருக்கும் மகளை கொஞ்சவும், ஒரு ரோஜாப்பூவை போல் சிரிக்கும் தங்கையை விட்டுவிட்டு ஸ்கூலுக்கு போகமாட்டேன் என்று அடம்பிடிக்கும் மகனை சமாதானம் செய்வும் தாய்மையில் ஜொலிக்கும் தனது மனைவியை காணவும் இருக்கும் வேலையைப் போட்டுவிட்டு அடிக்கடி வீட்டுக்கு ஓடி வந்தான்

தன் அழகு மகளுக்கு தன் தாயின் பெயரான மீனா என்ற பெயரைச் சேர்த்து, ரதிமீனாள் என்று பெயர் வைத்தான்,, அந்த பெயர் மான்சிக்கு ரொம்ப பிடித்துவிட, அதற்காக சத்யனுக்கு ஒரு அன்பு முத்தத்தை ஆசையோடு வழங்கினாள்

அவனுக்கு மகள் பிறந்ததும் இன்னும் கர்வம் அதிகமானது, தனது அழகான குடும்பத்தை நினைத்து சத்யன் கர்வப்படாத நாளே இல்லை, ஆனால் மகனையும் மகளையும் கொஞ்சும் தன் மனைவி தன்னை கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கிறாளே என்ற ஏக்கமும், இரவில் மகளை நடுவே போட்டுக்கொண்டு தூக்கத்தில் பாலை கொடுத்துவிட்டு முந்தானையை சரியாக மூடாமல் உறங்கும் மனைவியைப் பார்த்துக்கொண்டு வெகுநேரம் விழித்திருப்பது சத்யனின் வழக்கமாயிற்று,

அன்றும் அப்படித்தான் மனைவி மகளுக்கு பால் கொடுக்கும் அழகை வேடிக்கை பார்த்தவன், “ ஏன் மான்சி பாப்பா ரொம்ப சின்னதா இருக்காளே இவ்வளவு பாலையும் குடிப்பா, நெறைய வீனாப் போகுதில்ல” என்று அவளின் மார்பையே உற்றுப்பார்த்துக் கொண்டு கேட்க

பட்டென்று முந்தானையை இழுத்து மூடியவள் “ ம் மிச்சத்தை கறந்து பால் சொஸைட்டி டிப்போவுக்கு ஏத்தப் போறேன்” என்று நக்கலாக பதில் சொன்னவள் “ ஓய் கண்ணு போடாத சத்தி, அப்புறம் புள்ளைக்கு மேலுக்கு ஏதாச்சும் வந்துரப்போவுது” என்று அவனை அதட்டினாள்

பிள்ளைபெற்று ஒரு மாதமே ஆனவளிடம் வேறு எதை கேட்கமுடியும் என்று ஆதங்கத்துடன் சூளைக்கு கிளம்பினான் சத்யன்

அன்று இரவு என்னேரம் தூங்கினானோ நடு இரவில் மகளின் அழுகுரல் கேட்டு கண்விழித்தான், பக்கத்தில் இருந்த மகளை பார்த்தான், படுக்கையை நனைத்துவிட்டு அழுதாள் ரதி, மான்சி அயர்ந்து உறங்கியதால் அவளை எழுப்ப மனமின்றி ,, சத்யன் மகளை கவனமாக தூக்கி வேறு துணியை மாற்றி படுக்க வைத்தான்

மறுபடியும் குழந்தை பசியால் சினங்க, சத்யன் மனைவியை பார்த்தான், இரவு பால் கொடுத்துவிட்டு ரவிக்கையின் கொக்கிகளை போடாமல் வெறுமென முந்தானையால் மூடிக்கொண்டு தூங்கினாள், குழந்தையை அவளருகில் நகர்த்தி முந்தானையை விலக்கி நீட்டிக்கொண்டிருந்த காம்பின் அருகே குழந்தையின் வாயை எடுத்துச்சென்றான்
இதற்குமேல் உன் உதவி தேவையில்லை என்பதுபோல் உடனே காம்பைக் கவ்விக்கொண்டு உறிஞ்ச ஆரம்பித்தது குழந்தை, குழந்தையின் உறிஞ்சுதலில் உணர்வு வந்த மான்சி கண்ணைத்திறவாமலே குழந்தையின் தலையை தன் மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக்கொண்டாள்

அடியில் இருந்த வலது மார்பில் குழந்தை பால் குடிக்க, மேலே இருந்த இடது மார்பின் காம்பில் பால் தானாக வழிந்தது, ஏற்கனவே இரண்டு மாதமா காய்ந்து கிடந்த சத்யனுக்கு அந்த காட்சி தலைக்குள் சுர்ரென்று ஏறியது, வேகமாக கையை நீட்டி மெதுவாக அவளின் மார்பை வருடிவிட்டான்

மான்சி கண்களை மூடியபடியே “ ஏவே சத்தி என்னப் பண்ணற,, கையை எடு” என்று அதட்ட, சத்யன் படக்கென்று கையை எடுத்துக்கொண்டான்

அந்த காட்சியைப் பார்த்தால் தானே மனசு அலை பாயுது, என்ற எண்ணத்தில் சத்யன் சுவர் பக்கமாக திரும்பி படுத்துக்கொண்டான்,, சற்று நேரத்தில் அவன் தோள்களை மான்சியின் விரல்கள் தடவியது,, அவன் தோள்களை தழுவியவாறு முதுகோடு தன் மார்புகளை வைத்து அழுத்தினாள், அவன் முதுகில் அழுந்திய அவளின் மார்புகளில் பால் கசிந்து சத்யன் முதுகை ஈரப்படுத்தியது


“ என்னா சத்தி தூக்கம் வரலையா?” என்று கிறக்கமாக கேட்டாள்

உடனே திரும்பி படுத்த சத்யன், “ ஆமாம் மான்சி முழுசா ரெண்டு மாசமாச்சுடி ஏதாவது கொஞ்சம் தயவுபண்ணேன் ப்ளீஸ்” என்று பரிதாபமாக கெஞ்சினான்
அவனை உற்றுப்பார்த்தவள் “ ம்ஹும் நமக்கு பத்து மாசத்துக்கு ஒரு புள்ள பொறக்கனும்னு விதி இருந்தா அதை யாரல மாத்தமுடியும், ம்ம் நடத்து சத்தி” என்று அவனுக்கு சிக்னல் கொடுக்க

அடுத்த விநாடியே அவள்மீது படர்ந்திருந்தான் சத்யன், அவனை இறுக்கி அணைத்த மான்சி “ என்ன வேனும்னு கேட்க வேண்டியது தானே சத்தி,, எனக்குத்தான் புள்ளைகள கவனிக்கவே நேரம் சரியா இருக்கு, நீ ஞாபகப்படுத்த வேண்டியதுதானே?” என்று கேட்க