ஜெயராம் ஜெயஸ்ரீ(completed)

[johnypowas]

மனது நிறைய மகிழ்ச்சியுடன் இருவரும் கழுவி உடைகள் மாற்றும் போது சரியாக வெளியே அழைப்பு மணியடித்தது. உமா திருமணத்திலிருந்து திரும்பியிருந்தாள். எங்கள் இருவரின் முகத்தில் தெரிந்த தெளிவில் என்ன நடந்திருக்கும் என்று அவளுக்குப் புரிந்தது. சம்பிரதாயப் படி முதலிரவு முடித்த தம்பதிகளுக்கு ஆரத்தி எடுக்க வேண்டும். அதன்படி எங்கள் முதல் பகல் முடிந்திருந்ததால், உமா எங்களுக்கு ஆரத்தி எடுத்து வாழ்த்தினாள். "நாளைக்கும் மறக்காம வந்துரு ஜெய்ராம்." என்றாள் என் காதலியின் அக்கா. அவள் கண்களைப் பார்த்தேன். அதில் உண்மையான சாதாரணமான ஸ்நேகம் தெரியவில்லை. நட்புக்காக அவள் அழைப்பதாக எனக்குப் படவில்லை. தங்கையின் கற்பை அன்போடு பறித்தவனை வீட்டு விருந்தாளியாக அழைக்கும் தொனி தெறிக்கவில்லை. மாறாக என்னை உமாவும் படுக்கைக்கு அழைக்கிறாளோ என்ற எண்ணம் தான் எனக்கு ஏற்பட்டது.



Valentine's day அன்று இரவு என் காதலி ஜெயஸ்ரீக்கு மேலும் ஒரு பரிசு வாங்கிக்கொண்டேன். அதன் மறுநாள் என் அடுத்த programக்கு தயார் செய்தேன். நான் வாங்கி வைத்திருந்த இரண்டாவது செட் நகைகளை எடுத்துக் கொண்டேன். அன்றும் நான் எனக்குத் தெரிந்த பூக்காரியிடம் சென்று கை கொள்ளா அளவிற்கு மல்லிகைச் சரங்கள் வாங்கிக் கொண்டேன். என்னுடைய ப்ளான் அன்று ஜெயஸ்ரீயை எங்காவது வெளியே அழைத்துச் செல்ல வேண்டும். முடிந்தால் ஏதாவது ஒரு ஹோட்டலில் ரூம் போட்டு அவளைப் போட்டு புரட்டி எடுக்க வேண்டும் என்று தான் என் ஐடியா. வீட்டில் உமாவும் அவர் கணவனும் இருப்பார்களே. எப்படியாவது சொல்லி என் காதலியை இழுத்துக் கொண்டு
போகவேண்டியது தான். உமாவுக்கு ஐஸ் வைக்க அவளுக்கும் கொஞ்சம் பூ வாங்கிக் கொடுக்கலாம்; நகைகளை பரிசாகக் கொடுக்கலாம். அவள் கணவன் அதை விரும்புவானோ என்னவோ. இருந்தாலும் பரவாயில்லை. என் மனதில் உமா மீதும் ஒரு கண் வைத்திருந்தேன். என்றாவது ஒரு நாள் அவளும் படியாமல் இருந்து விடுவாளா, பார்க்கலாம். அதிலும் ப்ரசாத் பாதி நாள் ஊரில் இருப்பது இல்லை. அவன் வேலை அப்படி. உமாவின் இளம் புண்டையும் என்னைப் போன்ற தடியனின் தடிப் பூளுக்கு ஏங்கும் அல்லவா. அன்று பார்க்கலாம். இப்படி எல்லாம் மனதில் ஓட, நான் ஒரு gift packல் நகைகளும் இரண்டு பந்து மல்லிகைப் பூச்சரங்களும் எடுத்துக் கொண்டு அக்கம்பக்கத்தினர் பார்வையில் படாதபடி ஓடிச் சென்று ஜெயஸ்ரீ வீட்டு மாடிப் படி ஏறினேன்.

கதவைத் தட்டியதும் "உள்ள வாப்பா" என்று ப்ரசாத்தின் குரல் கேட்டது. நான் வருவது இவனுக்கு எப்படித் தெரியும் என்ற மனதில் உதித்த கேள்வியோடு கதவைத் தள்ளி உள்ளே சென்றேன். அவன் மட்டும் டைனிங் டேபிளில் உட்கார்ந்திருந்தான். (இனிமேல் "அவன்" என்றே குறிப்பிடுவேன், eventhough என்னை விட 13 வயது பெரியவன்). "வா ஜெய்ராம், ஒக்காரு" என்று அவன் எதிரே சேரைக் காட்டினான். நான் ஒரு முறை சுற்றும் பார்த்தேன். ஜெயஸ்ரீயும் கண்ணில் படவில்லை. அவளுடைய திமிசுக்கட்டை அக்காவும் தென்படவில்லை. சமையலறையில் சத்தம் கேட்டது; உமாவாக இருக்கவேண்டும்.

"என்ன ஜெயராம், அக்காள்-தங்கச்சிக்கு தயாரா பூ வாங்கி வந்திருக்கியா." என்று அசட்டுச் சிரிப்போடு கேட்டான். நான் துணுக்குற்றாலும் பதிலுக்கு அசட்டுச் சிரிப்பு சிரித்தேன். "நீ கொண்டு வந்ததும் சரிதான்" என்றவன் ஒரு பந்து பூவை கையில் எடுத்துக் கொண்டான். "ஏன்னா என்னோட ப்ளான் இன்னிக்கி அப்பிடித்தான். எவ்வளவு நாளு, லட்டு மாதிரி மச்சினிய பக்கத்துல வச்சிகிட்டு மடில போட்டு கொஞ்சாம இருக்குறது. இன்னிக்கி ஒன்னோட காதலிய ஒரு கை பாக்கப் போறேன்." என்றான். முதலில் எனக்கு நெஞ்சு என்னவோ செய்தது. ஆனாலும் சமாளித்துக்கொண்டேன். அவன் கேட்டதில் தப்பு என்ன. நான் ஜெயஸ்ரீயை காதலிக்கிறேன் என்றால் அதற்காக வேறு எவருடனும் அவள் "அது மாதிரியாக" பழகக்கூடாது என்று நான் எப்படி தடுக்க முடியும். அவள் ஆசைப் பட்டால் யாருடனும் படுத்துக் கொள்ளலாமே. பெருந்தன்மையுடன் நினைத்துக்கொண்டேன்.