17-02-2020, 12:11 AM
मी ताई विषयी विचार करता करता मोबाईलमध्ये तिचे फोटो बघू लागलो. दिवस कसे भराभर पळून गेले कळलही नाही. माझी नजर मोबाईल मधील वाच वर गेली. १२ वाजत होते.
०६ मे २०१९
आता फक्त सुट्टीचे दोन दिवस राहिले होते. उद्या निघावे कि उद्याच्या दिवस राहावे, या विचारात पडलो होतो. काही सुचत नव्हते. म्हणून मी मोबाईल बाजूला ठेवला, लाइट बंद केली आणि आडवा पडलो. पण विचाराचे चक्र काही केल्या बंद होत नव्हते. इथे राहून ताई पासून दूर राहणे कठीण होत होते. त्यामुळे उद्याच निघायला पहिजे, असा विचार करू लागलो. मला भीती वाटत होती, कि जर माझ्या हातून बळजबरी झाली तर मला ते आवडणार नाही... आणि ताईचा विचार पक्का वाटत होता कि ट्रिप संपल्यामुळे सर्व संपले. मी याच उधेडबुंद मध्ये असतांना माझा मोबाईल वाजला. मनात विचार आला की एवढ्या रात्री कोणाचा फोन असणार. कदाचित शिल्पाचा असल, म्हणून उठलो व मोबाईल उचलून बघितला, तर मला आश्चर्य वाटले. कारण तो ताईचा फोन होता. मी फोन कानाला लावला.
मी: हॅलो .. (मला काळजी वाटत होती).
मोहिनीताई: हॅलो ... (ताईने हळुवारपणे म्हटले).
मी: हा बोल गं ताई? काय झाले ?
मोहिनीताई: अरे आ ण्या ... झोपल्यास का?
मी: नाही ... बोल ना ...?
मोहिनीताई: मला ना तुझी थोडी मदत हवी होती... (ताईचा आवाज खोल गेल्यागत जाणवला).
मी: सर्व ठीक आहे ना? तब्येत वगैरे ?
मोहिनीताई: ह्ह्ह्ह .. ठीक आहे .. तुझी थोडीसी मदत हवी होती, माझ्या रूममध्ये येऊ शकतोस का आता ....?
मी: हो आलोच ...
मी फोन ठेवला व ताईच्या बेडरूम कडे निघालो. प्रवास खूपच लांबचा असल्यामुळे कदाचित ताईचे हात पाय दुखत असतील किंवा डोकं वगैरे दुखत असेल. तिचा आवाज हि बिमार पडल्यागत वाटत होता. मला तिची काळजी वाटायला लागली होती. कधी तिला एकदाचे बघतो असे झाले होते. मी पटापट चालत ताईच्या बेडरूम जवळ आलो. बेडरूमचे दार थोडे उघडेच होते.