15-02-2020, 09:09 PM
(This post was last modified: 15-02-2020, 09:12 PM by Black Mask VILLIAN. Edited 2 times in total. Edited 2 times in total.)
நான் கீழே செல்ல அங்கே அக்காவும், ப்ரீத்தியும் ஆளுக்கொரு கையில் அர்ச்சனை கூடையுடன் வீட்டு முற்றத்தில் அமர்ந்திருந்தனர்…. என்னை கண்டதும் ப்ரீத்தி அக்காவின் கையை பற்றி கொண்டு “வாங்கண்ணி அத்தான் வந்துட்டாங்க…!!!!” என்க இருவரும் Gate-ஐ நோக்கி நடக்க நானும் அவர்களின் பின் நடக்க ஆரம்பித்தேன்….
நான் அக்காவிடமும் ப்ரீத்தியிடமும் பேசாத காரனத்தால் அவர்களுடன் செல்லாமல் அவர்களின் பின்னே ஏதோ எனக்கும் அவர்களுக்கும் சம்பந்தம் இல்லாதது போல் Mobile-லை நோண்டி கொண்டே சென்றேன்…. என் எதிரில் ஒரு Bike என்னை மோதுவது போல் வர அப்போது தான் கவனித்தேன், ஒரு சில பேர் அவர்களையே மறந்து சரன்யாவையும் ப்ரீத்தியயும் பார்த்து கோண்டிருந்தனர்… ஆனால் அது சாதாரண பார்வையாக இல்லை என்பதை நான் உணர்ந்தேன்…. அவர்கலை கண்டு கண்களில் கோபம் எழுந்ததாலும் நான் எனக்கு சொந்தமான இருவரை நோக்க, மற்றவர்களை குறை சொல்லும் யொக்கியதை எனக்கு இல்லை என்பதி உணர்ந்தேன்….
ஆம்….. அவர்கள் தங்களை மறந்து ரசித்து கொண்டிருந்தது அக்கா ம்ற்றும் அத்தை மகளின் குண்டி அசைவுகள் என்னையும் மயக்கியது….. இது தவறு என தோன்றிய கனபொழுதில் சட்டென என் பார்வையை விளக்கவும் கோவில் வந்தது….. “அப்பாடா….. இனி எவனும் பாக்கமாட்டானுங்க….” என எண்ணி கொண்டு கோவிலின் வாயிலை கடக்க, வாசலின் இருபுறமும் பூக்கடையிலிருந்து”பூ வாங்குங்கம்மா…… பூ…..” என குரல் கொடுத்து கொண்டிருந்தனர்…. என் வீட்டு பெண்கள் எதையும் கவனிக்காமல் உளே செல்ல நானோ இருவருக்கும் சேர்த்து 4முலம் மல்லி பூ சரம் வாங்கி கொண்டு உள்ளே சென்றேன்…..
அப்போது தான் கவனித்தேன் அவர்கள் இருவர் தலையிலும் ஏற்கனவே பூ சூடியிருந்தனர்…. நான் கையில் பூவுடன் வந்து கொண்டிருப்பதை கண்டு இருவரும் என்னை பார்த்து கொண்டிருக்க நானோ “பூ சாமிக்கு…..” என சொல்லி அக்காவின் அர்ச்சனை தட்டில் வைத்தேன்… இருவரும் என்னை பார்த்து விஷமமாய் சிரித்தனர்… பின் சன்னிதானத்துக்குள் சென்று அம்பாளுக்கு அர்ச்சனை செய்து விட்டு அவர்கள் திரும்ப நான் அங்கே இல்லை…
ஆம்…. நான் அவர்களிருவரும் அர்ச்சனை கூடையை அர்ச்சகரிடம் நீட்டவும், அம்மனை கும்பிட்டு வெளி வந்து மண்டபத்தினில் அமர்ந்து கொண்டேன்….. அவர்களிருவரும் அர்ச்சனை முடித்து என் பக்கம் வந்து ப்ரசாதம் தர அதனை எடுத்து கொண்டேன்…. ஐந்து நிமைடம் இருந்து எழுந்து விட்டு மீண்டும் வீட்டிற்கு நடையை கட்டினோம்… இப்போது சற்று இருட்டியிருந்ததால் போகும் போது இருத அந்த தொள்ளை இப்போது இல்லை…
வீட்டிற்கு சென்றதும் ப்ரீத்தி கீழ் போர்ஷனுக்குள் புந்து கொள்ல நானும் அக்காவும் மாடி படி ஏறினோம்…. மாடியில் கடைசி படி மட்டும் மற்ற படிகளை விட அதிக உயரம்… அக்காவோ பட்டு சேலையிலிருந்ததால் கடைசி படி ஏறும் போது சேலை பாவாடை தடுக்க அவள் கீழே விழ போனாள்….. நான் அதை கண்டு சும்மா இருப்பேனா அக்காவின் அல்வா இடுப்பை தாவி லாவகமாக பிடித்து அந்த இடுப்பு ப்ரதேசத்தின் ஸ்பரிசத்தின் மென்மையை என் கையில் உணர்ந்தேன்….. அப்படியே சில வினாடி கழிந்தது…
உடனே சுதாரித்த சரண்யா என் கையை விளக்கி புடவை கொசுவத்தால் இடுப்பை மூடி கொண்டு வீட்டினுள் சென்றாள்…. எனக்கு தான் சற்று Guilty-யாய் போனது…. வீட்டினுள் செல்லவே ஒரு மாதிரி இருந்தது….
(இப்போ நீங்க சொல்லுங்க….. அக்கா என் மேல கோவப்பட்றுப்பாளா???...)
தொடரும்……
நான் அக்காவிடமும் ப்ரீத்தியிடமும் பேசாத காரனத்தால் அவர்களுடன் செல்லாமல் அவர்களின் பின்னே ஏதோ எனக்கும் அவர்களுக்கும் சம்பந்தம் இல்லாதது போல் Mobile-லை நோண்டி கொண்டே சென்றேன்…. என் எதிரில் ஒரு Bike என்னை மோதுவது போல் வர அப்போது தான் கவனித்தேன், ஒரு சில பேர் அவர்களையே மறந்து சரன்யாவையும் ப்ரீத்தியயும் பார்த்து கோண்டிருந்தனர்… ஆனால் அது சாதாரண பார்வையாக இல்லை என்பதை நான் உணர்ந்தேன்…. அவர்கலை கண்டு கண்களில் கோபம் எழுந்ததாலும் நான் எனக்கு சொந்தமான இருவரை நோக்க, மற்றவர்களை குறை சொல்லும் யொக்கியதை எனக்கு இல்லை என்பதி உணர்ந்தேன்….
ஆம்….. அவர்கள் தங்களை மறந்து ரசித்து கொண்டிருந்தது அக்கா ம்ற்றும் அத்தை மகளின் குண்டி அசைவுகள் என்னையும் மயக்கியது….. இது தவறு என தோன்றிய கனபொழுதில் சட்டென என் பார்வையை விளக்கவும் கோவில் வந்தது….. “அப்பாடா….. இனி எவனும் பாக்கமாட்டானுங்க….” என எண்ணி கொண்டு கோவிலின் வாயிலை கடக்க, வாசலின் இருபுறமும் பூக்கடையிலிருந்து”பூ வாங்குங்கம்மா…… பூ…..” என குரல் கொடுத்து கொண்டிருந்தனர்…. என் வீட்டு பெண்கள் எதையும் கவனிக்காமல் உளே செல்ல நானோ இருவருக்கும் சேர்த்து 4முலம் மல்லி பூ சரம் வாங்கி கொண்டு உள்ளே சென்றேன்…..
அப்போது தான் கவனித்தேன் அவர்கள் இருவர் தலையிலும் ஏற்கனவே பூ சூடியிருந்தனர்…. நான் கையில் பூவுடன் வந்து கொண்டிருப்பதை கண்டு இருவரும் என்னை பார்த்து கொண்டிருக்க நானோ “பூ சாமிக்கு…..” என சொல்லி அக்காவின் அர்ச்சனை தட்டில் வைத்தேன்… இருவரும் என்னை பார்த்து விஷமமாய் சிரித்தனர்… பின் சன்னிதானத்துக்குள் சென்று அம்பாளுக்கு அர்ச்சனை செய்து விட்டு அவர்கள் திரும்ப நான் அங்கே இல்லை…
ஆம்…. நான் அவர்களிருவரும் அர்ச்சனை கூடையை அர்ச்சகரிடம் நீட்டவும், அம்மனை கும்பிட்டு வெளி வந்து மண்டபத்தினில் அமர்ந்து கொண்டேன்….. அவர்களிருவரும் அர்ச்சனை முடித்து என் பக்கம் வந்து ப்ரசாதம் தர அதனை எடுத்து கொண்டேன்…. ஐந்து நிமைடம் இருந்து எழுந்து விட்டு மீண்டும் வீட்டிற்கு நடையை கட்டினோம்… இப்போது சற்று இருட்டியிருந்ததால் போகும் போது இருத அந்த தொள்ளை இப்போது இல்லை…
வீட்டிற்கு சென்றதும் ப்ரீத்தி கீழ் போர்ஷனுக்குள் புந்து கொள்ல நானும் அக்காவும் மாடி படி ஏறினோம்…. மாடியில் கடைசி படி மட்டும் மற்ற படிகளை விட அதிக உயரம்… அக்காவோ பட்டு சேலையிலிருந்ததால் கடைசி படி ஏறும் போது சேலை பாவாடை தடுக்க அவள் கீழே விழ போனாள்….. நான் அதை கண்டு சும்மா இருப்பேனா அக்காவின் அல்வா இடுப்பை தாவி லாவகமாக பிடித்து அந்த இடுப்பு ப்ரதேசத்தின் ஸ்பரிசத்தின் மென்மையை என் கையில் உணர்ந்தேன்….. அப்படியே சில வினாடி கழிந்தது…
உடனே சுதாரித்த சரண்யா என் கையை விளக்கி புடவை கொசுவத்தால் இடுப்பை மூடி கொண்டு வீட்டினுள் சென்றாள்…. எனக்கு தான் சற்று Guilty-யாய் போனது…. வீட்டினுள் செல்லவே ஒரு மாதிரி இருந்தது….
(இப்போ நீங்க சொல்லுங்க….. அக்கா என் மேல கோவப்பட்றுப்பாளா???...)
தொடரும்……