தமிழ் திரைப்பட செய்திகள்

[johnypowas]

கார் கொடுத்த நண்பருக்கு உடம்பு சரியில்லை என்று தெரிந்தவுடன் `ஹை...' என்று கொண்டாடுவதும், காருக்குச் சிறு கோளாறு ஏற்பட்டாலும் துடிதுடித்துப் போவதுமாக காரிடம் சரணடைந்திருப்பார், பண்ணையார். `சின்னக்கொழந்த மாதிரி அடம்பிடிக்கிறார்டா' என்று முருகேசனிடம் செல்லம்மா சொல்லும்போழுது, காரை மகள் எடுத்துச் செல்லும்போது கலங்குவது எனத் தன் கணவன் மீதான அன்பிற்குக் காரை சாட்சியமாகப் பார்த்திருப்பார், செல்லம்மா. `அது எப்படி நம்ம காரை கொடுப்பது' என்பது, காருக்காக சாமிக்குப் போட்ட மாலையைக் கழற்றுவது என்று பத்மினியை தனது உடைமையாக நினைத்தான், முருகேசன். சுக துக்கங்களை இந்த காரில் அனுபவித்த ஊர் மக்கள், தெரிந்தால் சங்கடப்படுவார்கள் என்று கோளாறான விஷயத்தை மறைப்பதும், முன் சீட்டை அடைய வேண்டும் என்று இறுதிவரை தொடரும் ஒரு சிறுவனின் ஏக்கமுமாக ஒவ்வொன்றும் நெகிழ்வான காட்சியமைப்புகள். 

9 நிமிடக் குறும்படத்தினை நேர்த்தியாகத் திரைப்படமாக்கியிருப்பார், படத்தின் இயக்குநர் அருண் குமார். `பார்க்க பொடியனாட்டம் இருக்கும் இந்தப் பையனா எடுத்தது' என்று பலரும் ஆச்சர்யப்பட்டுள்ளனர். வில்லன் பாத்திரம் இல்லாமல், புகை, மது, போதை போன்ற சமாசாரங்களைத் தவிர்த்து தனித்துவமாக திரைக்கதை அமைத்திருப்பார். தன் மெயில் ஐடியில் ஞாபகார்த்தமாக பழைய கார் நம்பரை வைத்திருக்கும் ஜெயபிரகாஷுக்கு பண்ணையார் பாத்திரம். தன் படங்களிலேயே முதன்மைப் பாத்திரமாக அமைந்த இப்படம், அவரின் மாஸ்டர் பீஸாக இருக்கும். தனக்கு முக்கியத்துவம் இருக்கிறதா என்றெல்லாம் பாராமல், அந்தக் கலையின் வடிவத்திற்குத் துணையாக நண்பன் படத்தை முழுமைப்படுத்திக் கொடுத்திருந்தார், விஜய் சேதுபதி. 

இவர்களுடன் பச்சை வண்ண பியட் பத்மினி. திரையிலும், திரையைப் பார்க்கும் பார்வையாளனுக்கும் இந்த கார் ஒரே மனநிலையைத்தான் கொடுத்தது. பத்மினி ஓர் உறவு. பத்மினி ஓர் ஏக்கம். பத்மினி ஒரு கொண்டாட்டம். ஐந்து வருடங்களுக்குப் பிறகு, `பண்ணையாரும் பத்மினியும்' குழுவிற்கு ஒரு வாழ்த்து!