28-01-2020, 12:38 AM
आम्ही गोव्याच्या वेगवेगळ्या प्रेक्षणीय स्थळांना बघत होतो. मोहिनीताई खूप आनंदी होती. तिला तसेही फिरायला आवडते. दुपारचे २ वाजत होते. मग मी समुद्र किनाऱ्यावर जायचे ठरवले.
मी: मोनू, चल आता बीचवर जाऊयात.
मोहिनीताई: हो. का नाही. इट विल बी फन .. (ती खुश होऊन बोलली)
मग मी कार एका फेमस बीचच्या दिशेने मोडली. काही वेळाने आम्ही तिथे पोहोचलो.
मी: मोहिनी, आपण अगोदर काही खाऊन घेऊया?
मोहिनीत: ठीक आहे. मला पण खूप भूक लागली आहे.
मग आम्ही बीचवरच्या एका रेस्टारंट मध्ये जाऊन जेवण केले. ताईला छेडण्याचा विचार आला.
मी: मोहिनी, कुछ मिठा हो जाये (व होठांवर जीभ फिरवू लागलो).
मोहिनीताई: (हळू आवाजात) आगाऊ कुठचा.. गप्पं बस.
मी: अगं, मी आईसक्रीम बद्दल बोलतोय, तुला काय वाटले. (व हसू लागलो)
मोहिनीताई: (हसत) ... जास्त मिठाई खाऊ नये .. साखर रोग होऊ शकतो.. (हाहाहाहा).
मी: (मी पण काही कमी नव्हतो) या मिठाईने साखर रोग नाही ... (अगदी हळू) प्रेम रोग होतो... (हाहाहाहा).
आम्ही अशीच हसी मजाक करू लागलो. माझी नजर तिच्या उभारांवर गेली. मी एकदम बोललो-
मी: दूध कि मिठाई मिले, तो मजा आ जाये ...
मोहिनीताईने एक कटाक्ष टाकला. आजूबाजूला बघण्यास सांगितले.
मी: अगं मोहिनी, हनिमूनला आल्यावर मिठाई खायला पाहिजे. बघ मी काल रात्री तुझी मलाई खाल्ल्यामुळे तुला किती छान वाटले असेल...
ताई माझ्या कोड लगव्हेजचा अर्थ समजून गेली व तिच्या चेहऱ्यावर लज्जेचे भाव उमटले.
मोहिनीताई: बस्स !! कर आता ... आजू बाजूला बघ.
मी: (हळूच) मी काय चुकीचे बोललो...
मोहिनीताई: बस्स! चल निघूया.
मग आम्ही समुद्र किनाऱ्यावर आलो व पाण्यात उतरलो. ताईला प्रथम भीती वाटत होती. तिने माझा हात धरला. पाण्यात जायचे नाही असे म्हणत होती.पण तीचे काही एक न ऐकता, तिला हळूहळू करत आम्ही पुढे जात राहलो.