07-02-2019, 01:23 PM
‘நான் காலைத் தடவினேன் என்று தெரிந்துதான் என்னைப்பார்த்து சிரித்தாளா?’ என்று எனக்குள் பயங்கர குழப்பம். ‘ஒருவேளை அவளுக்கு என்னைப்பிடித்திருந்தால், சந்தர்ப்பத்தை சரியாக பயன்படுத்திக்கொள்ளவேண்டுமே. அதற்கு என்ன செய்யலாம்’ என்று என் மூளையை கசக்க ஆரம்பித்தேன். மாலை ஒரு ஸ்டேஷனில் ரயில் நின்ற போது, ரயிலை விட்டு இறங்கி, ஒரு சில முன்னேற்பாடுகளை செய்து கொண்டேன். (அந்த முன்னேற்பாடுகள் என்னவென்று தெரிந்து கொள்ள ஆவலாக இருக்கிறதா? சஸ்பென்ஸ்…போகப்போக நீங்களே தெரிந்துகொள்வீர்கள்)
மீண்டும் ரயிலில் ஏறி, பாத்ரூம் சென்றேன். முகம் கழுவி, தலை வாரினேன். கலைந்திருந்த dress-ஐ நீவிவிட்டு, neat-ஆக் tuck-in பண்ணிக்கொண்டு, எங்களது கம்பார்ட்மெண்டில் நுழைந்தேன். பாட்டி இன்னும் தூங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஷ்ரேயா மல்லிகைப்பூ வாங்கி, ரம்யா மேடத்திற்கு பிரித்து கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
பிறகு, ஷ்ரேயா பாத்ரூம் செல்ல கம்பார்ட்மெண்டை விட்டு வெளியேறினாள். அப்போதுதான் இதுவரை காணக்கிடைக்காத அவளது பின்னழகின் தரிசனம் கிடைத்தது. அவளது இடை அதிகப்படியான சதையே இல்லாமல் நச்சென்று கச்சிதமாக இருந்தது. இடையின் கீழே இடுப்பு நன்றாக விரிந்திருந்தது. அவளது பின்னழகுகள் அளவான பூசணிக்காய்களைப்போல உருண்டு திரண்டு இருந்தன. அவள் நடந்து சென்ற போது, அவைகள் மேலும் கீழும் அழகாக ஆடின. அதைப்பார்த்த என் மனம் எக்குத்தப்பாக எகிறியது. அவள் பின்னால் மண்டியிட்டு…அவள் வயிற்றைச் சுற்றி கைகளைப்போட்டு, அவளை என்னோடு இறுக்க அணைத்து…அவளதுக அழகிய பூசணிக்குண்டிகளின் மீது என் முகத்தை புதைத்துக்கொள்ளவேண்டும்போல் என் மனம் தவித்தது. ‘ரவணன்..கொஞ்சம் என்னுடைய suitcase-ஐ எடுத்துக்கொடு…’ என்ற ரம்யா மேடத்தின் குரல் கேட்கவே, கற்பனை கலைத்து நிஜ உலகத்திற்கு வந்தேன்.
மீண்டும் ரயிலில் ஏறி, பாத்ரூம் சென்றேன். முகம் கழுவி, தலை வாரினேன். கலைந்திருந்த dress-ஐ நீவிவிட்டு, neat-ஆக் tuck-in பண்ணிக்கொண்டு, எங்களது கம்பார்ட்மெண்டில் நுழைந்தேன். பாட்டி இன்னும் தூங்கிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஷ்ரேயா மல்லிகைப்பூ வாங்கி, ரம்யா மேடத்திற்கு பிரித்து கொடுத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
பிறகு, ஷ்ரேயா பாத்ரூம் செல்ல கம்பார்ட்மெண்டை விட்டு வெளியேறினாள். அப்போதுதான் இதுவரை காணக்கிடைக்காத அவளது பின்னழகின் தரிசனம் கிடைத்தது. அவளது இடை அதிகப்படியான சதையே இல்லாமல் நச்சென்று கச்சிதமாக இருந்தது. இடையின் கீழே இடுப்பு நன்றாக விரிந்திருந்தது. அவளது பின்னழகுகள் அளவான பூசணிக்காய்களைப்போல உருண்டு திரண்டு இருந்தன. அவள் நடந்து சென்ற போது, அவைகள் மேலும் கீழும் அழகாக ஆடின. அதைப்பார்த்த என் மனம் எக்குத்தப்பாக எகிறியது. அவள் பின்னால் மண்டியிட்டு…அவள் வயிற்றைச் சுற்றி கைகளைப்போட்டு, அவளை என்னோடு இறுக்க அணைத்து…அவளதுக அழகிய பூசணிக்குண்டிகளின் மீது என் முகத்தை புதைத்துக்கொள்ளவேண்டும்போல் என் மனம் தவித்தது. ‘ரவணன்..கொஞ்சம் என்னுடைய suitcase-ஐ எடுத்துக்கொடு…’ என்ற ரம்யா மேடத்தின் குரல் கேட்கவே, கற்பனை கலைத்து நிஜ உலகத்திற்கு வந்தேன்.