Adultery ஜாதிமல்லி (Completed - நிறைவு )

[game40it]

சரவணனின் கார் பழைய கோயில் மைதானத்தை அடைந்தபோது, பிரபுவின் மோட்டார் சைக்கிளை ஏற்கனவே அங்கே நிறுத்தி வைத்திருப்பதைக் காண முடிந்தது. அதே மோட்டார் சைக்கிள். அவன்  அதை இன்னும் விற்கவில்லை என்று தெரிகிறது, அவன் அந்த இடத்தை விட்டு போகும் போது அதை இங்கேயே விட்டுவிட்டிருக்க வேண்டும். பிரபு எங்கும் காணப்படவில்லை. அவன் பழைய கோயில் மண்டபத்தின் உள்ளே இருக்க வேண்டும். இரண்டு ஆண்டுகளுக்கு மேல் முன்பு அந்த இருண்ட மாலை நேரத்தில் வந்ததுக்கு இப்போதைக்கு வித்தியாசம் இருந்தது. அன்று அந்தி பொழுது, இடி மின்னல் மழை  பேயும் நேரம் அனால் இப்போது  பிற்பகல் 3 மணிக்கு இது மிகவும் சூடாகவும் வெளிச்சமாகவும் இருந்தது.  அன்று மனதில் இருள் சூழ்ந்திருந்தது அனால் இன்று இப்போது இருக்கும் வானிலை போல மனம் தெளிவாக இருந்தது.

 
என்னவென்றால் மனதில் சில காலமாக இல்லாதது போல இப்போது மிகவும் நிம்மதியாக இருந்தது. ஒருவேளை அவன் தடுமாறுவதை நிறுத்திவிட்டு, இறுதியில் உறுதியான நடவடிக்கை எடுக்க முடிவு செய்ததனால் இப்படி இருக்கலாம். சரவணன் மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தபோது, பிரபு சுவரோடு ஒட்டி இருந்த ஒரு சிறு திண்ணையில் அமர்ந்திருப்பதைக் கண்டான். அவன் முற்றிலும் வழுக்கையாக மற்றும் மீசை இல்லாமல் இருந்தான். தனது தந்தையின் இறுதிச் சடங்குகள் மற்றும் அவர் நல்லுடலுக்கு தீ வைத்தபின் பாரம்பரிய நடைமுறையின்படி முழுதாக ஷேவ் செய்திருந்தான்.
 
அப்போது அவன் என்னிடம் என்ன சொன்னான் என்று சரவணன் நினைத்தான். அவன் தந்தையின் இறுதிச் சடங்குகளை, அதுவும் அவனோடேயே உறுமியான அதை, செய்ய கூட அவன் வர கூடாது என்று அவன் தந்தை தடை செய்துவிட்டார் என்றல்லவா சொன்னான். இப்போது அவனை பாரு, எந்த  உரிமையும் அவனுக்கு மறுக்கப்படவில்லை. எப்படியிருந்தாலும், நான் அதைப் பற்றி வருத்தப்படக்கூடாது. இறுதி சடங்கில் பிரபு மட்டும் இல்லாமல் போயிருந்தால், அது நகர மக்களின் இடையே வதந்திக்கும், வீண் பேச்சுக்கும் இடம் கொடுத்திருக்கும்.
 
நான் பிரபுவின் தாயிடம் பிரபு இங்கு வருவதை எதிர்த்திருந்தால், இந்த விஷயத்தில் பழிவாங்கும் எண்ணத்தை தவிர வேறு எந்த நோக்கத்திற்கும்  எனக்கு இல்லை என்று காத்திருக்கும் என்று சரவணன் சரியாக நினைத்தான். எப்படியிருந்தாலும் இது நடந்தது நல்லதுக்கே. இப்போது, எங்கள் முக்கோண உறவில், அதாவது  நான், மீரா மற்றும் பிரபு ஆகியோருக்கு இடையில் இருக்கும் இந்த தெளிவற்ற நிலைக்கு நான் ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க முடியும். சரவணன் நெருங்கி வருவதைக் கண்டு பிரபு எழுந்து நின்றான்.
 
“ஹாய், பிரபு, நீ நீண்ட நேரம் காத்திருந்தியா?”
 
"இல்லை, நான் ஐந்து நிமிடங்களுக்கு முன்பு தான் வந்தேன்."
 
“உன் தந்தையின் இறுதிச் சடங்கிற்குப் பிறகு வீட்டில் எல்லாம் இப்போது கொஞ்சம் சகஜ நிலைக்கு வந்துவிட்டதா? பிரபுவை இங்கு சந்திப்பதன் முக்கிய நோக்கத்திற்குச் செல்வதற்கு முன்பு சரவணன் கொஞ்சம் பொதுவான பேச்சுகளில் ஈடுபட்டான்.
 
“ஆம், பெரும்பாலும். அனால்  சில சட்ட ரீதியான விஷயங்கள் உள்ளன. நான் சென்னையில் இருந்து திரும்பி வந்த பிறகு தான் நான் அதை கவனிக்கணும். ”
 
“என்ன, நீ சென்னைக்குப் போறியா?”
 
"ஆமாம், நான் வீட்டை விட்டு வெளியேறக்கூடாது என்று இங்குள்ளவர்கள் சொன்னாலும் நான் முக்கியமான விஷத்துக்கு போக  வேண்டும். சில நேரங்களில் பழைய நடைமுறைகள் அனைத்தையும் நாம பின்பற்ற முடியாது.”
 
"நீ இப்போது செல்ல வேண்டியதுக்கு என்ன அவசரம், அப்படி என்ன முக்கியமான விஷயம்? இந்த சோகமான நேரத்தில் உன் அம்மாவும் தங்கைக்கும் நீ இங்கு இருப்பது தானே நல்லது.”
 
"எனக்குத் தெரியும், ஆனால் நான் அங்கே ஒரு தொழிலைத் தொடங்கி இருக்கேன், அதற்கு என் அவசர கவனம் இப்போது தேவை. நான் ஒரு வாரத்தில் மீண்டும் இங்கு திரும்பி வருவேன்.”
 
சரி, நீ உன் பிசினெஸ் ஒருவருக்கு விற்கவோ அல்லது அதை அங்கே மூடிவிட்டு நீ இங்கு நிரந்தரமாக வர முடியாதா? உன் தந்தை இனி இல்லை என்று ஆகிவிட்டதால் உன் அம்மாவுக்கு நீ இங்கேயே இருந்தால் நல்லது."
 
"அது சாத்தியமில்லை, நான் சேமித்த என் பணத்தை அதில் நிறைய முதலீடு செஞ்சிட்டேன். பிசினெஸ் வளரும் முன்பு நான் விற்க நினைத்தால் ரொம்ப கம்மியான விலை தான் கிடைக்கும். நான் அதைச் முதலில் மேம்படுத்துத வேண்டும்."
 
“ஓ, அப்படியா. அப்போ ஏன் உன் அம்மாவை நீ  உன்னுடும் அழைத்துச் செல்லக்கூடாது. உன்  தந்தை இனி இங்கு இல்லாமல் இருக்க அவுங்க மிகவும் தனிமையாக உணருவங்க. உன்னுடும்  இருந்தால் அவுங்க  பேரக்குழந்தையைப் பார்ப்பது அவுங்களுக்கு ஒருவித ஆறுதலாக இருக்கும். ”
 
“நான் இதை சொல்லி இருக்க மாட்டேன்னா, ஆனால் முடியாது என்று சொல்லிட்டாங்க. அவுங்க வாழ்க்கையை முழுதும் கிட்டத்தட்ட கழித்த வீட்டை விட்டு வெளியேற மாட்டேன் என்று உறுதியாக சொல்லிட்டாங்க.  நான் அவுங்கள சம்மதிக்க எவ்வளவோ முயற்சி செய்தேன், முடியில, ரொம்ப பிடிவாதமாக இருக்காங்க."
 
பிரபு தனக்குத்தானே நினைத்துக் கொண்டான், ”இது முரண் இல்லை. நான் மீராவை மயக்க முயற்சித்தபோது, நான் ஒரு பெரிய கதை அவளிடம் விட்டேன். ஏனென்றால் என்னால் மீராவை போல ஒரு அழகான மனைவி அமைந்தால் என்னால் ஒரு தொழிலை நடத்த முடியாது. மனைவியை சுற்றி சுற்றி வருபவன் எப்படி தொழிலை கவனம் செலுத்த முடியும் என்று. அவளை வாச படுத்த அவளை புகழ்ந்து பேசின பேச்சு.  இப்போது எனக்கு பொறுப்புகள் உள்ளன, நிஜ வாழ்க்கை சூழ்நிலையில், வாழ்வாதாரம் முக்கியம் ஆகிவிட்டது. பொறுப்பில்லாமல் சும்மா சுற்றிக்கிட்டு இன்னொருவனின் மனைவியின் கற்பை பறிக்க முயற்சிப்பது எளிது. அனால் இப்போ குடும்பம், பொறுப்பு என்று வந்த போது இதுவெல்லாம் செய்யவா முடியும். இப்போது தான் சரவணன் இருந்த நிலைமை சரியாக புரிந்தது.
 
இறுதியாக, அவன் ஒரு பொறுப்பான கணவனான மற்றும் தந்தையும் ஆகா இருப்பது என்ன என்பதை உணருகிறான் என்று சரவணன் நினைத்தான். அவன் தனது வியாபாரத்தில் வெற்றிபெற நிறைய நேரம் செலவழித்திருந்தால், அப்போது அவன் (பிரபுவின்) மனைவி நிச்சயமாக தனிமையாகவும் புறக்கணிக்கப்பட்டதாகவும் உணருவாள். வேறு யாரோ ஒருவர் இந்த வாய்ப்பைப் பயன்படுத்தி அவன் மனைவி கற்பை பறித்தால் அவனுக்கு எப்படி இருக்கும். நிலைமை மாறும் போது மற்றவர் எப்படி உணருவார்கள் என்பது இப்போது தான் புரிய வரும்.
 
"நீ எப்போது சென்னைக்கு போற? உன் மனைவியும் குழந்தையும் உன்னுடன் வரங்களா?"
 
“இல்லை, அவர்கள் இங்கே இருப்பார்கள், நான் தனியாகப் போகிறேன். நான் இன்று இரவு 9 மணிக்கு புறப்படுகிறேன். வீட்டில் இன்னும் சில விஷயங்கள் நிலுவையில் இருக்கு. உன்னுடன் பேசிய பிறகு, வீட்டிலுள்ள விஷயங்களைத் கவனிப்பதுக்கு நான் சீக்கிரம் திரும்பிச் செல்ல வேண்டும் ."
 
அப்படி என்றால் இதற்குப் பிறகும் நான் தேடும் உண்மையான பதில்கள் கிடைக்க ஒரு வாரம் காத்திருக்க வேண்டும் என்று சரவணன் சலிப்படைந்தான். இதை அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை. பிரபு இங்கு கூடுதல் நேரத்துக்கு இருப்பான் என்றும் அவன் தேடும் அனைத்து பதில்களுக்கும் விரைவில் விடை கிடைக்கும் என்றும் அவன் நினைத்து இருந்தான்.
 
“சரி, என்னுடன் வா பிரபு,” சரவணன் சொல்லிவிட்டு மேலும் உள்ளே நடக்க ஆரம்பித்தான்.
 
பிரபு குழப்பமடைந்தான். நாங்கள் இங்கே பேசியிருக்கலாம் ஏன் அவன் உள்ளே போகிறான் என்று நினைத்தபடி பிரபு சரவணனை பின்தொடர்ந்தான். திடீரென்று சரவணன் அவன் மீராவுடன் கடைசியாக உடலுறவு கொண்ட அதே இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றதை உணர்ந்தான். பிரபு மிகவும் சங்கடமாக உணர்ந்தான். கடந்த காலத்தில் என்ன நடந்தது என்பதைப் பற்றி பேசுவது ஒரு விஷயம், ஆனால் ஒரு நண்பனுக்கு நம்பிக்கை துரோகம் செய்த  அதே இடத்திலேயே சென்று பேசுவது  அவனுக்கு மிகவும் பதற்றத்தை கொடுத்தது. 
 
இந்த இடம் உனக்கு நினைவிருக்கிறதா," சரவணன் பிரபு தன் மனைவியைப் புணர்ந்த இடத்தைப் பார்த்து கேட்டான். அப்போது பிரபுவும் மீறவும் நிர்வாணமாக இந்த தரையில் பின்னிக்கிடப்பதை பார்த்தான். அப்போது இச்சையில் இரு மதங்கொண்ட விலங்குகள் போல அவர்கள் உறுமிக்கொண்டு இன்பம் அனுபவித்தது அப்போது சரவணனுக்கு மிகவும் அவமானகரமான மற்றும் வேதனையான அனுபவமாக இருந்தது. அனால் இப்பொது எல்லா உணர்ச்சிகளுக்கு அப்பர் பட்ட நிலையில் இருந்தான்.
 
பிரபு திகைத்தான். ஏற்கனவே சங்கடமாக இருந்த நிலையை மேலும்  மிகவும் கடினமான சூழ்நிலையாக சரவணன் மாற்றிக்கொண்டிருந்தான்.
 
"தயவுசெய்து சரவணன், வேறு எங்காவது சென்று பேசலாம்."
 
"ஏன்? நாம பேச மாற்று விவாதிக்க வேண்டிய விஷயத்துக்கு இது பொருத்தமான இடம் இல்லையா?”
 
இதற்கு முன்பு எல்லாவற்றையும் பார்த்துவிட்டேன் என்பதை வலியுறுத்துவதற்காக, மற்றும் முன்பு சத்தியம் செய்தபடியே எந்த காரணத்துக்கும் அவன் மனைவியைப் பார்க்கவோ அல்லது பின்தொடரவோ கூடாது என்று அவனுக்கு தெளிவாக எச்சரிக்கை செய்யா சரவணன் தன்னை இங்கு அழைத்து வந்திருக்கான் என்று பிரபு நினைத்தான்.
 
“நான் உனக்கு  செய்தே துரோகத்துக்கு நான் எவ்வளவு வருந்துகிறேன் என்று சொல்ல முடியாது சரவணா. எப்படி இருந்தாலும் அது மன்னிக்க முடியாத செயல் என்று எனக்குத் நல்ல தெரியும். ஆனால் நான் உன்னிடம்  சத்தியம் செய்தபடியே, நான் உன் மனைவியைச் சந்திக்க மாட்டேன் அல்லது அவளுடன் மீண்டும் எந்தவிதமான தொடர்பையும் ஏற்படுத்த முயற்சிக்க மாட்டேன். என்னை நம்பு”
 
நான் இதை பற்றி தான் பேச வந்தேன் என்று நினைச்சியா? அது சரியான யூகிப்பு இல்லை 'நண்பன்' என்று அழைக்கப்படும் ஆளே என்று சரவணன் தனுக்குள் நினைத்துக் கொண்டான். 
 
"ஹ்ம்ம் அனால் மீரா உன்னை தொடர்பு கொண்டால், நீ என்ன செய்வ?"
 
இந்த கேள்வியை கேட்டு பிரபு அதிர்ச்சியடைந்தான். பிரபு அப்படியே திடுக்கிட்டான். ஒரு கணம் என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.பின்னர் அவர் தன்னை ஓரளவு அமைதி படுத்திக்கொண்டான்.
 
"தயவுசெய்து சரவணா அவளை இனி சந்தேகபட  வேண்டாம் என்று சொன்னேன். அது அவளுடைய தவறு அல்ல. நான் தான் அவளை தொடர்ந்து பின்தொடர்ந்தேன், அவளது பலவீனத்தை, அவளை கவர்ந்திழுக்க பயன்படுத்தினேன். அவள் உன்னை மிகவும் நேசிக்கிறாள். அவள் இனிமேல் இந்த மாதிரியான விவகாரத்தில் ஈடுபட மாட்டாள்.”
 
கடைசியாக அவர்கள் சந்தித்தபோது, அவன் மன்னிப்பு கேட்கவும், அவர்களின் வாழ்க்கையில் இனி எப்போதும் குறுக்கிட மாட்டேன் என்று சத்தியம் செய்ய வந்த போது அவன் பேசிய வார்த்தைகளை பிரபு மீண்டும் எதிரொலித்தான். சரவணன் அவன் முகத்தை எதோ யோசித்துக்கொண்டு பார்த்தான்.
 
“சரி, நான் உன்னிடம் ஒன்னு கேட்கிறேன், எனக்கு ஒரு நேர்மையான பதில் வேண்டும். முன்பு போல இல்லை இப்போ நான் உன்னை நன்றாக படிக்க முடியும். நீ பொய் சொன்ன எனக்கு தெரிந்திடும். நீங இன்னும் மீராவைப் பற்றி நினைக்கிறீயா? உனக்கு இன்னும் அவள் மேல் ஆசை இருக்கா?"
 
இந்த கேள்வியை பிரபு கொஞ்சம் கூட எதிர்பார்க்கவில்லை. இந்த கேள்விக்கு அவன் தயாராக இல்லை. அவனின் அதிர்ச்சியும் முகத்தில் உணர்ச்சியின் வெளிப்பாடும் அவனை காட்டிக்கொடுத்தது. அவன்  பொய் சொல்ல முயன்றால், சரவணனுக்கு உடனே தெரியும் என்று அவருக்குத் புரிந்தது.
 
சரவணன் நான்….,” அவனுக்கு  எப்படி மேலும் செல்ல வேண்டும் என்று தெரியவில்லை.
 
“பரவாயில்லை என்னிடம் உண்மையைச் சொல்லு. இதற்கு முன்பு நீ என்  வீட்டிற்கு அடிக்கடி வந்த உன் உண்மையான நோக்கத்தை மறைத்தது போல வேண்டாம். ”
 
“நான் உன்னிடம் பொய் சொல்லமாட்டேன் சரவணா, ஆமாம், மீராவை என்னால் மறக்க முடியவில்லை, மற்றும் உண்மை தான் அவளிடம் எனக்கு இன்னும் ஆசை இருக்கு, ஆனால் நான் உறுதியளித்தபடி என் மோசமான உணர்ச்சிகள் என் செய்யலை ஆள அனுமதிக்க மாட்டேன். உன் மனைவியுடன் மீண்டும் ஒரு முறை பாலியல் உறவை ஏற்படுத்த நான் ஒருபோதும் முயற்சிக்க மாட்டேன்.”
 
“நீ என் கேள்விக்கு முழுமையாக பதிலளிக்கவில்லை. நீ விரும்பவில்லை சரி, ஆனால் மீரா உன்னை அழைத்து, உன்னிடம் பேச வேண்டும் என்று சொன்னால். அதன் காரணமாக நீங்கள் சந்திக்க நேர்த்திட்டால். அப்போது, அவள் இன்னும் உன்னை விரும்புகிறேன் என்று சொன்னால், அந்த சமயத்தில் உன் வாக்குறுதியை நீ  இன்னும் கடைப்பிடிக்க முடியுமா?”
 
“இல்லை, சரவணா இல்லை, நீ எப்போதும் அப்படி நினைக்க கூடாது. அவள் அதை ஒருபோதும் செய்ய மாட்டாள். நான் சத்தியம் செய்யுறன், அவள் மீண்டும் உனக்கு துரோகம் செய்ய மாட்டாள். ”
 
"நான் உனக்கு ஒன்னு சொல்லடும்மா, இப்போது கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்களுக்குப் பிறகும், உன்னை மறக்க முடியாமல் அவள் கஷ்டப்படுவதை நான் கண்டிருக்கிறேன்."
 
பிரபு அவன் இதயத்தில் இதை ஏற்கனவே அறிந்திருந்தான். அவன்  தந்தையின் இறுதிச் சடங்கில் அவர்களின் கண்கள் அந்த கொஞ்ச நேரத்துக்கு சந்தித்தபோது, இருவருக்கும் ஒருவருக்கு மேல் ஒருவர் ஆசை இருப்பது பரஸ்பரமானது என்பதை அவனால் காண முடிந்தது.
 
“என்னை மன்னிச்சிரு சரவணா, இது எல்லாமே என் தவறு. எங்கள் கள்ள உறவு தொடங்கவில்லை என்றால் இந்த சிக்கல்கள் ஒருபோதும் எழுந்திருக்காது. இன்னும் காலப்போக்கில் அவள் என்னை மறந்துவிடுவாள் என்று நம்புகிறேன். நான் செய்ய கூடிய நல்ல காரியும் என்னவென்றால் இங்கே உள்ள காரியங்கள் எல்லாம் முடிந்த பின்னே நான் இனிமேல் இங்கே வாராமல் இருப்பது.”
 
“நீ  சொன்னது போல, இது கிட்டத்தட்ட மூன்று வருடங்கள் ஆகிவிட்டது, மேலும் இன்னும் எவ்வளவு நேரம் தேவைப்படும் என்று நீ நினைக்கிற. நீ  இங்கு வருவதைத் தவிர்த்தால், மீரா உன்னை மறந்துவிடுவாள் என்று நினைக்கிறீயா? எனது பழைய மீராவை மீண்டும் பெறுவேன் என்று நீ உண்மையிலேயே நம்புறீயா?”
 
பிரபுவுக்கு வார்த்தைகள் தொலைந்து போனது, என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.