நான்கு கண்ணாடிச் சுவர்களுக்குளே(completed)

[johnypowas]

ஆனால் முதலில் அவள் என்னை சீண்டிப்பார்க்கவில்லை என்பதை உறுதி செய்துகொள்ள வேண்டும், ஏனெனில் இப்படி உசுப்பேத்தி பின் நம்மை கவுக்கும் குணம் அவளிடம் உண்டுதான். எனவே, பெரியதாக சந்தொசப்படாதவாறு காட்டிக்கொண்டு, "நேரம் கெடைச்சா பார்ப்போம்" என மழுப்பினேன். "அதான் இப்ப நேரம் கிடைச்சிருக்கே! ஆரம்பிப்போமா?" என கொஞ்சம் சீரியசாகவே கேட்டாள். "ஆபீஸ்லையா? It's Highly Unethical." ஒரு பொறுப்புள்ள இஞ்சினியராக பதிலளித்தேன். சற்றே எரிச்சலுடன், "ஆமா, professional ethicsல இவரு கோல்ட் மேடல், உன் வண்டவாளம் எல்லாம் எங்களுக்கு தெரியாது, ஆபீஸ் கம்ப்யூட்டர்ல பர்சனல் மெயில proxy வச்சு பாக்குறது, ஆபீஸ் சாப்ட்வேர வீட்டுல போய் இன்ஸ்டால் பண்ணுறது, பர்சனல் வேலையா சுத்திட்டு OD எடுக்குறது.... என அடுக்க ஆரம்பித்தாள். இவளை விட்டால், நிறுத்த மாட்டாள் என்பதால், "ஓகே, ஓகே இன்னைக்கு சனிக்கிழமை தானே சோ தட்ஸ் ஓகே" என கடைசியாக ஒத்துக்கொண்டேன். இதன் பிறகே அமைதியானாள். கடைசியில் அமைதியில் சந்தோசமான அவள் முகத்தைப்பார்த்த பின்பு தான் உண்மையாகைதான் கேட்கிறாள் என புரிந்து கொண்டேன். "சரி உன் காமெராவை எடுத்துட்டு வா" என கூறிய படியே எழுந்து மீண்டும் ரெஸ்ட் ரூம் நோக்கி சென்றாள். நான் எழுந்து என் கேபினுக்கு சென்று என் பாக்பாக்கில் உள்ள என் Canon EOS DSLR மற்றும் லென்ஸ் செட்டை எடுத்து மாட்ட ஆரம்பித்தேன். பொதுவாக என் கேமரா எப்போதும் என் பாக்பாக்கில் தான் வைத்திருப்பேன், எந்த ஒரு நேரத்திலும் ஒரு அதிசயம் நிகழலாம் என்பதனால். ஆனால் என்று போல் ஒரு அதிசியம் நிகழுமென என் ஏழு ஜென்ம கனவிலும் நான் நினைக்கவில்லை. கேமராவை சரிசெய்து கொண்டே, என் தேவதையை என்ன உடைகளில், எந்த இடங்களில், எவ்வப்பொளுதுகளில், எப்படியெல்லாம் சித்திரமாக்கலாம் என, என் எண்ணக்குதிரையை தட்டிவிட்டேன். " ஒரு அழகிய பனி படர்ந்த பச்சை புல்வெளியில், இளம் நீல skirtல் தன் வாளைத்தண்டுகளை மறைத்து, நிலத்தின் மேல் படரவிட்டு, வெள்ளை topல் பஞ்சு பொதிகளை சுமந்துகொண்டு, முகம் நாணத்தில் சிவந்து தரையை வெறித்து, கைகளால் புல்களை இம்சித்துக்கொண்டிருக்கும் அவளை, அழகிய மேடையில், வண்ண விளக்குகள் மத்தியில், தங்க ஜரிகை இளைத்த பச்சைப் பட்டாலான கச்சையில் அவள் கொங்கைகள் நின்றிருக்க, இளஞ்சிவப்பு மருதாணிக்கோலங்கள் அவள் கைகளையும், பாதங்களையும் அலங்கரிக்க, கால்களை விரித்து சற்றே அமர்ந்து, கைகளை நெஞ்சின் முன் குவித்து, பரதத்தின் பாவனைகளை முகத்தில் கொண்டிருக்கும் அவளை, ஜீன்ஸ் பேண்டின் இறுக்கத்தையும் சோதிக்கும் பின்புறங்களின் மீது கைகளை வைத்து, உடலின் இரண்டாவது தோலாக ஒட்டியிருக்கும் டி-ஷர்ட்டால் உள்ளிருக்கும் பிராவையும் அது மறைக்க விரும்பும் அவள் திரட்சிகளையும் அடக்கிக்கொண்டு, சன்-கிளாஸ் மற்றும் லிப்-ஸ்டிக் மிளிரும் முகத்தில் யவருக்கும் அஞ்சாத பெருமையும் கொண்டிருக்கும் அவளை. இன்று காலை முதல் என் மனதிலும், அவள் செல்-போனிலும் பதிந்திருப்பது போல, தன் மஞ்சள் மேனியை சுதந்திரமாக விட்டு, தன் காம்புகளையும், பூவினையும் மட்டும் மறைக்கும்படி டூ-பீசில், கலைந்த ஜடையும், சிதைந்த ஒப்பனையும், குரும்புப் பார்வையும் கொண்ட அவளை, " "என்ன யோசனை பலமா இருக்கு" என்ற அவளின் குரல் கேட்ட பின்புதான் எண்ண-ஓட்டத்திலிருந்து வெளியே வந்தேன். "என்ன யோசனை பலமா இருக்கு?" இந்த கேள்விக்கு பதில் சொல்ல சிறிது நேரம் குழம்பித்தான் போனேன். "என்ன லென்ஸ் யுஸ் பண்ணா நல்லா இருக்கும்ன்னு திங்கிங், பட் இப்ப முடிவு பண்ணியாச்சு. ஆர் யு ரெடி?" "ஓ யெஸ், நான் தயார், எங்க நின்னா நல்லா இருக்கும்?" இந்த முறை ரெஸ்ட் ரூம் சென்றுவன்தவள் முகத்தில் சில மாறுதல்கள். கண்களில் கரிய மை அவள் விழிகளின் ஈர்ப்பைக் கூட்டியிருந்தன, இதழ்களில் பளபளப்பு கூடியிருந்தது, காதுகளில் புது தொங்கட்டங்கள் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. எந்நேரமும் மாறிக்கொண்டிருக்கும் ஷால், இப்போதுதான் formalஆக இரண்டு தோள்கள் மற்றும் இரண்டு மார்புகள் மீது சாய்ந்திருந்தன. இந்த நிலையிலும் செழுத்த அவள் மார்புகள் மறைய மறுத்தன. தோள்கள் எனும் சமதளத்தில் தோன்றி மார்புக் குன்றுகளில் ஏறி குன்றின் உச்சிக்கு பின்னும் தரை வர முடியாமல் அந்தரத்தில் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் அவள் ஷாலின் மடிப்பே அவள் மார்புத் திரட்சிகளின் செழுமைக்கு அத்தாட்சி. மீண்டும் அவள் அழகில் மயங்கி அவள் கேட்ட கேள்வியை மறந்துவிட்டேன்.