நான்கு கண்ணாடிச் சுவர்களுக்குளே(completed)

[johnypowas]

அப்பொழுதுதான், இதுதான் அவள் அந்த போட்டோவில் போட்டிருந்த ஷால் என்பது உரைத்தது. தேர் போல் அசந்து அவள் நடப்பதையே ரெஸ்ட் ரூம் போகும் வரை ரசித்துக்கொண்டிருந்தேன். பின் அப்படி என்னதான் வேலை பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறாள் என அவள் கணிணியை பார்க்கல்லாம், என கணிணியை screen-saver இல் இருந்து விளக்கிய எனக்கு அடுத்த அதிர்ச்சி. அவள் கணிணி desktopல் அவள் முகத்தையே background picture ஆக வைத்திருந்தாள். அதில் ஆச்சிரியம் ஒன்றும் இல்லை, அது எந்த போட்டோ என்பதில்தான் அதிர்ச்சியே. அந்த சிரிப்பும், முக பாவனையும், சிகை அலங்காரமும் எங்கோ பார்த்த மாதிரியே எனக்கு தோன்றியது. சிறிது நேரம் கூர்ந்து கவனித்தபின்பே உரைத்தது. இதுவும் நான் காலையில் பார்த்த படம் தான், ஆனால் முகத்தை மட்டும் தனியே பிரித்து வைத்துள்ளாள். அவள் வந்தவுடன் இது உண்மைதானா என்று கண்டுபிடுத்துவிடவேண்டுமென காத்திருந்தேன். அவள் மீண்டும் வரும் வரை காத்திருப்போம்.சிறிது நேரம் கழித்து ரெஸ்ட் ரூம்லிருந்து வெளியே வந்தவள் முகத்தில், இன்னும் பொலிவு கூடியிருந்தது. கூந்தலை விரித்து விட்டிருந்தாள் , அளவான கூந்தல் அவள் தோள்களை படர்ந்திருந்தது. கழுத்தை படர்ந்திருந்த ஷாலை, இப்போது கழுத்திலிருந்து பின்புறமாக அணிந்துருந்தாள். அவள் நடந்து வரும் பொழுது அது பின்னோக்கி பறந்து கொண்டே வந்தது. வந்து என்னருகே இருந்த சேரில் அமர்ந்தாள், desktopல் இருந்த அவள் புகைப்படத்தைப் பார்த்ததும் அவள் முகத்தில் ஒரு சிறிய அதிர்ச்சி, கண்கள் சற்றே அகன்றது, நாசியும் விரிந்து சுவாசம் பலமானது, இதழ்கள் புன்னகையில் விரிவதா நாணத்தில் குருகுவதா என புரியாமல் திணறிக்கொண்டிருந்தன. அவள் சுதாரிக்கும்முன்னரே, நான், "போட்டோ நல்லாருக்கு, யார் எடுத்தா" என்று ஒன்றும் தெரியாதவன் போல் கேட்டேன். ஒரு சில வினாடிகள் கழித்து தான், ஒரு முடிவுக்கு வந்தவள் போல, "நான்தான், எடுத்தேன்..." என இழுத்தாள். நானோ, "அப்படி தெரியலியே face மட்டும் க்ளோஸ்-upல இருக்கு இத எப்படி கண்ணாடியில் எடுக்க முடியும், எடுத்தா உன் கேமராவும் சேர்ந்து தானே வரும்". நான் விடபோவதில்லை என உணர்ந்தவள், "கண்ணாடில எடுத்தேன், அப்புறமா face மட்டும் க்ளோஸ்-upல கட் பண்ணிகிட்டேன்." உண்மை வெளியே வந்துவிட்டது. நான் சற்றே ஆச்சிரியப்பட்டவன் போல, "அப்பிடியா, nice ஒரிஜினல் போட்டோ இருக்கா, எனக்கு இன்னும் நம்ப முடியல". ஒரிஜினல் அவள் செல்போனில் தான் இருக்கிறது என்பதும், காலையில் நான் பார்த்ததும் அது தான் என்பது கண்டிப்பாக உண்மையாகிவிட்டது, என்னை முறைத்துக்கொண்டிருக்கும் அவளது கண்களே அதுதான் இந்த போட்டோ என்பதை உறுதியாக்கிவிட்டன. ஆனால் அவள் அதரங்களோ "இங்க இல்ல, விட்டல தான் இருக்கு" என்று பொய்யை கூறத் திணறின. இதற்கு மேல், சீண்டினால் வெக்கத்தில் உருகிவிடுவாள் போல் இருந்தாள், அதனால் அடுத்து என்ன செய்யலாம் என அவள் கணினியை இயக்க ஆரம்பித்தேன். "module எங்க இருக்கு" என வேலைக்கு திரும்பிவிடலாமான கேட்டுவிட்டு அவளை பார்த்தேன். விரித்து விட்டிருந்த தன கூந்தலை எடுத்து முடிந்து கொண்டிருந்தாள். இரு கைகளையும் மேலே உயர்த்தி தன் விரல்களால் கூந்தலை நீவி பின்னும் போது, ஏற்கனவே துருத்திக்கொண்டிருக்கும் அவள் மார்புப்பந்துகள் மேலும் முன்னே வந்து அவள் கூந்தலை பின்னும் ஒவ்வொரு அசைவுக்கும் ஆடிக்கொண்டிருந்தன. என் கைகளை அவள் முலைகளை நோக்கி செல்லாமல் தடுக்க எனக்குள் ஒரு போராட்டமே நடந்து கொண்டிருந்தது. கொஞ்சம் ஜடை முடிந்த பின்பு கைகளை தளர்த்தி, முகத்தை திருப்பி, ஜடையை முன்னே எடுத்து கடைசி பின்னல்களை பின்னிக்கொண்டிருத்தாள். இப்பொழுது அவள் கைகளே அவள் முலைகளை அழுத்திக்கொண்டிருந்தன. ஜடையை முடித்தவுடன், அதை பின்புறம் தூக்கி வீசிவிட்டு ஒரு பெருமூச்சி விட்டாள். இத்தனையும் நடந்து கொண்டிக்கும் போதே நடந்த உரையாடல் தான் என்னால் நம்பமுடியவில்லை, "மாதவா, ஒரு small help" மெதுவாகக்கேட்டாள். "ம்ம் சொல்லு......." "facebookல அப்டேட் பன்ன, என்கிட்ட ஒரு நல்ல போட்டோ கூட இல்ல டா, நீ தான் சூப்பர் போட்டோக்ராபர் ஆச்சே எனக்கு நல்ல போட்டோஸ் எடுத்து தருவியா?" "அதான் நீயே சூப்பர் கண்ணாடி போடோக்ராபர் மாதிரி தெரியுதே, நல்ல போட்டோ ஏதும் எடுக்கலியா?" "டேய் இதுல்லாம் நல்லா இல்ல டா, அழகா எனக்கு ஒரு போட்டோ ஆல்பம் பண்ணனும்னு ஆசைடா, அதுக்கு இதல்லாம் நல்லா இருக்காதுடா" ஒரு அழகியை புகைப்படமாய் பதிவு செய்வதென்பது ஒரு போட்டோக்ராபரின் கனவு எனில், தன் மனதுக்கு பிடித்த அழகிய மங்கையை புகைப்படமாய் பதிவு செய்வதென்பது அதிர்ஷ்டம், கனவு, லட்சியம் என சொல்லிக்கொண்டே போகலாம். அந்த வாய்ப்பு இப்பொழுது என் முன்னே...