18-12-2019, 11:46 AM
இவர்களது வீடு அந்த ஏரியாவில் மற்ற வீடுகளிலிருந்து தனித்து சற்றே ஒதுக்குப்புறத்தில் இருந்ததால் நிஷாவுக்கு ஒரே ஆறுதல் அவளது வீட்டை ஒட்டி இருக்கும் பார்வதியின் குடும்பம். ஐம்பது வயதை நெருங்கிவிட்ட பார்வதிக்கு, நிஷாவின் குணமும் பேச்சும் ரொம்பப் பிடிக்கும். அவளுக்கு அதிகாலை 5.00 மணிக்கெல்லாம் எழுந்து வீடு திறந்து வேலைகளைப் பார்க்கும் நிஷாவைப் பார்த்தால் ஆச்சர்யமாக இருக்கும். அழகே உருவமாய் இருக்கும் இந்தப்பெண் எப்படி கொஞ்சம்கூட ஆடை, தலைமுடி கலையாமல், ஒரு சோர்வில்லாமல் வந்து கதவு திறக்கிறாள் என்று வியப்பாள் பார்வதி. கண்ணன் வருவதற்கு குறிப்பிட்ட நேரம் என்று எதுவும் கிடையாது. பெரும்பாலும் லேட்டாகத்தான் வருவார். தனது வேலையிலேயே அவர் மிகுந்த ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததால் நிஷா எவ்வளவு சொல்லியும் அவர் சீக்கிரம் வருவது எப்போதோ நடக்கும் அதிசயம் ஆகிப்போனது. இதற்கு முக்கியமான காரணம் அவரது நம்பிக்கையான அதே ஜோசியர் சொன்ன, "உனக்கு கிடைத்திருக்கும் மனைவி குடும்பத்துக்கு ஏற்ற பெண்; படி தாண்டா பத்தினி; உன் குடும்பத்தின் குலவிளக்கு" என்ற வார்த்தை.
அன்று –
வழக்கம்போல பரபரப்பான காலை –
தலையில் ஈரத்துண்டுடன் இடுப்பில் சொருகிய புடவையோடு நிஷா சமைத்துக்கொண்டிருந்தாள். ஸ்கூலுக்குப் போகவேண்டும் என்ற பரபரப்பில் கண்ணனுக்குத் தேவையான உணவை ரெடி செய்துகொண்டிருந்தாள். கல்லூரி போக அப்போதுதான் எழுந்து கிச்சனுக்கு வந்த கண்ணன், நிஷாவின் இறக்கமான பிளவுஸில் தெரியும் முதுகையும் அதில் புரளும் நீண்ட கூந்தலையும் ரசித்துக்கொண்டிருந்தார். அவளது அசைவுக்கேற்ப கூந்தல் அவளது பின்னழகின்மேல் வருடுவது கண்கொள்ளா காட்சியாய் இருந்தது. ச்சே... ராத்திரிகளில் இவளை சரியாகக் கவனிக்கமுடியவில்லை....அப்படியே டயர்நெஸ்ஸோடு அவளை அணுகினாலும் நன்றாக செய்யமுடிவதில்லை.... இன்னும் ஒருவருஷம் போச்சுன்னா எல்லாம் தானாகவே சரியா நடக்கும்போல! அப்புறம் என் அழகு நிஷாவை தினமும் செய்து அவள் ஆசைகளைத் தீர்க்கணும்! என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டே பூனை போல் சென்று நிஷாவின் இடுப்பைப் பிடித்துக் கிள்ள.... எஸ்எஸ்எஸ்ஆஆ.... என்று துள்ளி திரும்பினாள் அவள்.
அய்யோ... என்ன இது காலங்காத்தால... போய் கிளம்புங்க... – கொஞ்சலுடன் அவனது நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளினாள் நிஷா
என் பொண்டாட்டி எவ்ளோ அழகு!!! என்று சொல்லிக்கொண்டே கண்ணன் அவள் வளைந்த இடுப்பை தடவிக்கொண்டே புடவை முடிச்சை நோக்கி கையை கொண்டுசெல்ல.... ப்ச... எடுங்க கையை .. வேலை செஞ்சிட்டிருக்கும்போது.. என்று சொல்லிக்கொண்டே அவனது கையை தட்டிவிட்டாள். நானே நேரமாச்சுன்னு இருக்கேன் நீங்க வேற என்று பொய்யாக அவனை தள்ளிவிட்டாள்.
மகளை சந்தோசமாக வைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று நிஷாவின் அப்பா ஆசையாய் வாங்கிக்கொடுத்த காரில் கண்ணன் கிளம்பினார். கண்ணனின் கல்லூரி தூரம். மேலும் இருவர் வேலை பார்க்கும் இடங்களும் வெவ்வேறு திசை. ஸோ நிஷா சில நாட்கள் ஸ்கூட்டியில் போவாள். சில நாட்கள் காரில் போய் இறங்குவாள். அவளுக்கு ஸ்கூட்டியில் செல்வது பிடித்துப்போனது.
கார் செல்வதற்காக மெயின் கேட்டை அவள் திறக்கும்போது, மீண்டும் குறும்பாக நிஷாவின் லவ் ஹெண்டிலில் கிள்ளிய கண்ணன் “லோ ஹிப்தாண்டி உனக்கு அழகே....!!” என்று சொல்லி சிரிக்க, “ஆமா நைட்டெல்லாம் உங்களுக்கு நான் கண்ணுக்கு தெரியமாட்டேன். இப்போ மட்டும் என்ன ஏதாவது பண்ணி சூடேத்திட்டு போயிடுங்க” என்று நிஷா முறைத்துக்கொண்டே சொல்ல... அவள் சொல்வதின் முழு அர்த்தம் புரியாமல் அவளுக்கு ஒரு பிளையிங்க் கிஸ் கொடுத்துவிட்டு கிளம்பினார் கண்ணன்.
அதன்பிறகு கடகடவென்று தனக்கு தேவையானதை கட்டிக்கொண்டு, கொஞ்சமாய் அலங்காரம் செய்துகொண்டு, புக்ஸை எடுத்துக்கொண்டு, கதவைப் பூட்டி வேகமாய் ஸ்கூட்டியில் உட்காரும்போது பார்வதி எதிர்ப்பட்டாள்.
பார்த்துப் போ நிஷா... ஸ்கூலுக்கு டைம் ஆகிடுச்சின்னு வேகமா போகாதே...
சரிக்கா... கேஸ்காரன் வந்தாலும் வருவான். வந்தா போன் பண்ணுங்க....
சரிடாம்மா... சாப்பிட்டுட்டுதானே போற.....இந்த வண்டிய அவர்கிட்ட கொடுத்துட்டு நீ கார வாங்கிக்கிடவேண்டியதுதானே... – பார்வதி கேட்டுக்கொண்டிருக்கும்போதே ஸ்கூட்டி சீறி பறந்தது.
அன்று –
வழக்கம்போல பரபரப்பான காலை –
தலையில் ஈரத்துண்டுடன் இடுப்பில் சொருகிய புடவையோடு நிஷா சமைத்துக்கொண்டிருந்தாள். ஸ்கூலுக்குப் போகவேண்டும் என்ற பரபரப்பில் கண்ணனுக்குத் தேவையான உணவை ரெடி செய்துகொண்டிருந்தாள். கல்லூரி போக அப்போதுதான் எழுந்து கிச்சனுக்கு வந்த கண்ணன், நிஷாவின் இறக்கமான பிளவுஸில் தெரியும் முதுகையும் அதில் புரளும் நீண்ட கூந்தலையும் ரசித்துக்கொண்டிருந்தார். அவளது அசைவுக்கேற்ப கூந்தல் அவளது பின்னழகின்மேல் வருடுவது கண்கொள்ளா காட்சியாய் இருந்தது. ச்சே... ராத்திரிகளில் இவளை சரியாகக் கவனிக்கமுடியவில்லை....அப்படியே டயர்நெஸ்ஸோடு அவளை அணுகினாலும் நன்றாக செய்யமுடிவதில்லை.... இன்னும் ஒருவருஷம் போச்சுன்னா எல்லாம் தானாகவே சரியா நடக்கும்போல! அப்புறம் என் அழகு நிஷாவை தினமும் செய்து அவள் ஆசைகளைத் தீர்க்கணும்! என்று மனதுக்குள் நினைத்துக்கொண்டே பூனை போல் சென்று நிஷாவின் இடுப்பைப் பிடித்துக் கிள்ள.... எஸ்எஸ்எஸ்ஆஆ.... என்று துள்ளி திரும்பினாள் அவள்.
அய்யோ... என்ன இது காலங்காத்தால... போய் கிளம்புங்க... – கொஞ்சலுடன் அவனது நெஞ்சில் கைவைத்து தள்ளினாள் நிஷா
என் பொண்டாட்டி எவ்ளோ அழகு!!! என்று சொல்லிக்கொண்டே கண்ணன் அவள் வளைந்த இடுப்பை தடவிக்கொண்டே புடவை முடிச்சை நோக்கி கையை கொண்டுசெல்ல.... ப்ச... எடுங்க கையை .. வேலை செஞ்சிட்டிருக்கும்போது.. என்று சொல்லிக்கொண்டே அவனது கையை தட்டிவிட்டாள். நானே நேரமாச்சுன்னு இருக்கேன் நீங்க வேற என்று பொய்யாக அவனை தள்ளிவிட்டாள்.
மகளை சந்தோசமாக வைத்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று நிஷாவின் அப்பா ஆசையாய் வாங்கிக்கொடுத்த காரில் கண்ணன் கிளம்பினார். கண்ணனின் கல்லூரி தூரம். மேலும் இருவர் வேலை பார்க்கும் இடங்களும் வெவ்வேறு திசை. ஸோ நிஷா சில நாட்கள் ஸ்கூட்டியில் போவாள். சில நாட்கள் காரில் போய் இறங்குவாள். அவளுக்கு ஸ்கூட்டியில் செல்வது பிடித்துப்போனது.
கார் செல்வதற்காக மெயின் கேட்டை அவள் திறக்கும்போது, மீண்டும் குறும்பாக நிஷாவின் லவ் ஹெண்டிலில் கிள்ளிய கண்ணன் “லோ ஹிப்தாண்டி உனக்கு அழகே....!!” என்று சொல்லி சிரிக்க, “ஆமா நைட்டெல்லாம் உங்களுக்கு நான் கண்ணுக்கு தெரியமாட்டேன். இப்போ மட்டும் என்ன ஏதாவது பண்ணி சூடேத்திட்டு போயிடுங்க” என்று நிஷா முறைத்துக்கொண்டே சொல்ல... அவள் சொல்வதின் முழு அர்த்தம் புரியாமல் அவளுக்கு ஒரு பிளையிங்க் கிஸ் கொடுத்துவிட்டு கிளம்பினார் கண்ணன்.
அதன்பிறகு கடகடவென்று தனக்கு தேவையானதை கட்டிக்கொண்டு, கொஞ்சமாய் அலங்காரம் செய்துகொண்டு, புக்ஸை எடுத்துக்கொண்டு, கதவைப் பூட்டி வேகமாய் ஸ்கூட்டியில் உட்காரும்போது பார்வதி எதிர்ப்பட்டாள்.
பார்த்துப் போ நிஷா... ஸ்கூலுக்கு டைம் ஆகிடுச்சின்னு வேகமா போகாதே...
சரிக்கா... கேஸ்காரன் வந்தாலும் வருவான். வந்தா போன் பண்ணுங்க....
சரிடாம்மா... சாப்பிட்டுட்டுதானே போற.....இந்த வண்டிய அவர்கிட்ட கொடுத்துட்டு நீ கார வாங்கிக்கிடவேண்டியதுதானே... – பார்வதி கேட்டுக்கொண்டிருக்கும்போதே ஸ்கூட்டி சீறி பறந்தது.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)