காதல் கிறுக்கனின் கிறுக்கல்கள்(completed)

[johnypowas]

வெஸ்டேர்ன் எக்ஸ்பிரஸ் ஹை வே-யில் நான் பயணிக்கும் டாக்ஸி சீறி பாய்ந்து சென்று கொண்டிருந்தது. வழியெங்கும் ஒரே விளம்பர பலகை, சாரைசாரையாக எறும்பை போல் வாகனங்களின் நெருக்கடியில் மும்பை நகரம் புகை மூட்டத்தில் மூழ்கி இருந்தது. செல்லும் வழியில் சிக்னலில் ஒரு பெண்மணி கையில் பிறந்து சில மாதங்களே இருக்கும் கை குழந்தையுடன் எனது வண்டியில் அருகில் நின்று தர்மம் கேட்டாள். இதுவரை பிச்சை ஒரு பாவ செயலாக நினைத்த நான், முதன் முறையாக ஒரு தாயின் கைகளுக்கு தர்மம் அளித்தேன். கடவுளுக்காக எனது மனைவிக்கு நல்ல படியா பிரசவம் ஆகணும் என்று வேண்டி வைத்திருந்த தொகையிலிருந்து ஒரு இருபது ரூபாய் நோட்டை எடுத்து கொடுத்தேன். கொடுத்ததில் ஒரு மன திருப்தி, இதுவரை இல்லாத திருப்தி. இதைதான் ஏழையின் சிரிப்பில் இறைவனை காணலாம் என்றார்களோ!!!

முப்பது நிமிட நீண்ட நெருக்கடிக்கு பிறகு டாக்ஸி விமான நிலையத்தை அடைந்தது. சரியாக கொண்டு வந்து சேர்த்த டிரைவருக்கு, வாக்களித்த படி மீட்டருக்கு மேல் நூறு ரூபாய் பணத்தை கொடுத்து விட்டு, ஓட்டமும் நடையுமாக நிலையத்தின் உள் சென்றேன். பரிசோதனைக்கு பிறகு என்னை விமான செல்ல அனுமதித்தனர். இண்டிகோ விமான சேவை நிறுவனத்தை சார்ந்த விமானம். இரண்டு மணி நேரத்தில் திருவனத்தபுரம் சேர்ந்திடும் என அட்டைவனையில் குறிப்பிட்டு இருந்தனர்.

நான் அங்கு போய் சேர்வதற்குள் எனது மண வாழ்க்கை பற்றி சொல்லி விடுகிறேன். எனக்கு திருமணம் ஆகி இருபது மாதங்கள் ஆகின்றன. எனது திருமண வாழ்க்கைக்கு முன் நான் கண்டிப்பாக அவளை பற்றி சொல்லியே ஆக வேண்டும். யார் அவள், எனது மனைவி அல்ல. பின் யாரு என்று கேட்கிறீர்களா. மேலும் படியுங்கள் புரியும்.

இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் நான் யாரை என் வாழ்நாளில் பார்த்திட கூடாது எனது எண்ணி மும்பை வந்து வேலைக்கு சேர்ந்தேனோ, அவளை இதே போல் ஒரு தினம் சந்தித்தேன். அப்பொழுது நான் இங்கிருந்து நாகர்கோயில் செல்லும் ரயிலில் பயணித்த தினம். அவளை விபத்தாக சந்தித்தேன். அந்த நாள்தான் எனது இந்த திருமண வாழ்க்கைக்கு என்னை எண்ண தூண்டிய நாள். அவள் வேறு யாரும் அல்ல என்னுடன் கல்லுரி பயின்ற தோழி, காதலி எப்படி அழைப்பது என தெரியவில்லை. காதலன் என்கிற வார்த்தைக்கு நான் அவளுக்கு தகுதியானவன் அல்ல என நினைகிறேன்.

என் கல்லுரி வாழ்க்கையை தெரிந்த பின் நீங்களே கூறுவீர்கள்.
நாகர்கோயில் நான் பிறந்து வளந்த ஊர். நாகராஜனும், பகவதி அம்மாளும் என்னை ஆசிவழங்கி வளர்த்த ஊர். குமரி கடலில் நீந்தி, செம்மண்ணில் விளையாடி, நண்பர்களுடன் மகிழ்ந்த காலம். சிறுவயதில் தந்தையை இழந்த நான் தாயின் அரவணைப்பில் வளர்ந்தேன். நான் பகுதி நேரமா சிறு சிறு வேலை செய்து எனது படிப்பை கவனிக்க, எனது அம்மாவோ ஜவுளி கடைகளில் வேலை செய்து வீட்டை நடத்தினாள். நான் ஒரே மகன் என்பதால் எனது படிப்பை மட்டும் நிறுத்தாமல் தொடர செய்தாள். தந்தையில் பெயரில் இருந்த சில சொத்துக்களே என்னை மேற்படிப்புக்கு உதவியது.

கல்லுரி படிப்பு மட்டும் பத்தாது, மேலும் MBA ஏதாவது செயல்தான் இவன் நல்ல வேலைக்கு போவான் என்று சொந்தகள் அறிவுரை கூற எனது அம்மாவோ என்னை வற்புறுத்தி படிக்க செய்தாள். அங்கு நான் கற்றது கல்வி மட்டும் அல்ல மேல பல விசயங்களை...

அந்த கல்லுரி தங்களுகேனே ஒரு நுழைவு தேர்வு நடத்தி மாணவர்களை தேர்வு செய்தது. தேர்வில் தேர்ச்சி பெற்று கல்லுரி சேர பதிவுக்கான தினம் நான் மற்றும் சில நெருங்கிய நண்பர்கள் மட்டும் கல்லூரிக்கு சென்றிருந்தோம் அங்குதான் நான் அவளை முதன் முதலாக சந்தித்தேன். அவளின் பெயர் என்னவாக இருக்கும் என நண்பர்கள் பலவாக யோசிக்க தொடங்கினோம்.

இப்படி ஒரு பேரழகி என்னால் ஊரில் இதுவரை பார்த்ததில்லை.


அப்பொழுதான் அந்த கல்லூரி பணியாளன் விரிந்த கண்களும், திறந்த வாயுடன் அவளை பார்த்து அழைத்தான். அவளின் பெயரை அப்பொழுதான் நாங்கள் கேட்டோம் 'கலா' கலைநயம் மிக்க குடும்பம் போலும் ஒரு பொற்சிலைக்கு இப்படி ஒரு பெயர் சூட்டி அழகு பார்கின்றனர். பிரின்சிபால் அலுவலகம் சென்று திரும்பியவள் அங்கிருந்த நோட்டீஸ் போர்டில் எதையோ பார்த்தாள். பின்னர் எங்களை கடந்து வெளியே செல்லும் பொழுது என்னையே வைத்த கண் வாங்காமல் பார்த்து கொண்டே சென்றாள். அவளின் பார்வைக்கு அருத்தங்கள் நான் அறியும் முன்னரே எனது நண்பர்கள் என்னை ஓட்ட தொடங்கினர்.

அவள் ஏன் என்னை அப்படி பார்த்தாள், நானே குழம்பி போனேன்...