Adultery அம்மா.. அம்மா.. டீச்சரம்மா.. (Completed)

[sangavisri]

ஆறாம் பாகம்:

 

நான் என் கடந்த கால நினைவுகளை நினைத்து முடிக்கும்போது மணி இரவு 8 ஆகியிருந்தது. மெதுவாக கட்டிலில் இருந்து எழுந்து, முலைகள் தெரிய திறந்து கிடந்த ஜாக்கெட்டை முழுவதுமாக கழட்டிப் போட்டேன்.

 

குட்டியிடம் பேசிக்கொண்டே விரல்போட்டு ஒழுகிய மதன நீர் ஃபேன் காற்றில் உலர்ந்து கூதியைச் சுற்றி வடுவாக ஒட்டிக்கொண்டிருந்தது. அதனால் என் உடைகள் அனைத்தையும் கழட்டிப் போட்டுவிட்டு, பாத்ரூம் சென்று ஷவரில் கொட்டிய குளிர்ந்த தண்ணீரில் குளித்துவிட்டு, அப்படியே நிர்வாணமாக ஈரம் சொட்ட சொட்ட வெளியே வரும்போது என் செல்போன் ஒலித்துக்கொண்டிருந்தது. என் கணவர்தான் கால் செய்ய, நான் அட்டென்ட் செய்து “ஹலோ..” என்றேன்.

 

எதிர்முனையில் அவர் “டீச்சர் மேடம் என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்க?” என்றார்.

 

“இப்போதாங்க குளிச்சிட்டு வரேன்.. என்ன திடீர்ன்னு இப்போ போன் பண்ணியிருக்கீங்க, வேலைக்கு கிளம்புற டையத்துல?” என்றேன் நான்.

 

“நீ அனுப்புன மெசேஜ இப்போதான்டி பாத்தேன் செல்லம். உடனே என்னோட கருநாகம் படமெடுத்துருச்சு. உன்னோட பேசிக்கிட்டே அதுக்கு கொஞ்சம் மஜாஜ் பண்ணிவிடலாம்ன்னு கால் பண்ணுனேன்..” என்றார் என் கருஞ்சுன்னி கணவர்.

 

“ஓஓஓ.. பாம்பு படமெடுத்தாத்தான் பொண்டாட்டி ஞாபகம் வருதோ?” என்று செல்லமாக நான் கோபப்பட, “கோவிச்சுக்காதடி செல்லம்.. உன்ன நினைச்சாலே படமெடுக்குது நான் என்ன செய்ய?” என்றார்.

 

“சரி விட்டா நீங்க பேசிக்கிட்டே இருப்பிங்க. அப்புறம் வேலைக்கு டைம் ஆச்சுன்னு, வேகவேகமா பைக்ல போவிங்க. சோ, இப்போ நோ ரொமான்ஸ். எல்லாம் நாளைக்கு பாத்துக்கலாம்..” என்றேன்.

 

“இல்லடி செல்லம்.. ஒரு தடவை மட்டும்..” என்றார்.

 

“நோ.. நோ.. சான்ஸே இல்ல.. மொதல்ல வேலைக்கு கிளம்புங்க. பாத்து பத்திரமா வேலைக்கு போய்ட்டு வாங்க. நாளைக்கு பேசலாம்..” என்றேன்.

 

“சரிடி செல்லம்.. உம்மா.. பாய்..” என்றார்.

 

நானும் “உம்மா..” என்று ஒரு முத்தம் கொடுத்துவிட்டு போன் காலை கட் செய்துவிட்டு, ஹாங்கரில் கிடந்த என் நைட்டியை எடுத்து போட்டுக்கொண்டு, இரவு டின்னரை முடித்து விட்டு தூங்கிப்போனேன்.

 

மறுநாள் பொழுது விடிந்தது. காலையில் எழுந்து வழக்கம்போல வேலைகளை முடித்து விட்டு ஸ்கூலுக்கு கிளம்பிப் போனேன்.

 

காலை நேர பஸ் கூட்டத்தின் இடிபாடுகளில் சிக்கி ஒருவழியாக பஸ் ஸ்டாப்பில் இறங்கி ஸ்கூலுக்கு சென்று கொண்டிருக்கும்போது என் செல்போன் ஒலித்தது. புது நம்பராக இருக்க போனை அட்டன்ட் செய்து “ஹலோ..” என்றேன்.

 

எதிர் முனையில் “மேடம், நான் சரணோட அக்கா பேசுறேன்..” என்க, நான் “சொல்லுங்க.. என்ன விஷயம்?” என்றேன்.

 

“மேடம் சரணோட டியூசன் விஷயம்தான்.. அவனை எப்போதிருந்து டியூசன் வரச்சொல்ல டீச்சர்?” என்றாள் சரணின் அக்கா.

 

அதைக் கேட்டதும் என் முகம் மாறியது. சரணைப் போல ஆர்வமே இல்லாத ஒருவனுக்கு டியூசன் எடுப்பதாக அவசரப்பட்டு சொல்லிவிட்டோமோ என்று நினைத்துக்கொண்டே மௌனமாக நடந்துகொண்டிருந்தேன்.

 

ஆனால் எதிர்முனையில் சரணின் அக்கா “ஹலோ.. மேடம்.. என்ன மேடம் யோசிக்கிறிங்க?” என்று கேட்க, நான் என்ன சொல்வதென்றே தெரியாமல், “ஒரு சின்ன வேலை இருக்கும்மா.. கொஞ்ச நேரத்துல நானே உனக்கு கால் பண்றேன்..” என்று அவளை சமாளித்து போன் காலை கட்செய்துவிட்டு ஸ்கூலை நோக்கி நடந்தேன்.

 

அன்று எனக்கு முதல் வகுப்பே 12th-B பிஸிக்ஸ் க்ளாஸ் என்பதால் ஸ்கூலுக்கு போனதும் என்னுடைய நோட்ஸ்களை எடுத்துக்கொண்டு க்ளாஸூக்கு சென்றேன். வகுப்பறைக்கு போனதும் என் கண்கள் முதலில் சரணைத்தான் தேடியது. அவன் கடைசி பெஞ்சில் அப்பாவியாக உட்கார்ந்திருந்தான்.

 

அவனைப் பார்த்ததும் எனக்கு பல யோசனைகள் என்னையும் அறியாமல் உதயமாக ஆரம்பித்தது. அன்று நான் பாடம் எடுக்கும்போதெல்லாம் என் பார்வை அடிக்கடி சரணின் மேல் விழுந்தது.

 

ஒருவழியாக அன்றைக்கு பாடத்தை முடித்துவிட்டு, நான் சரண் பக்கம் சென்றேன். நான் அவன் பக்கம் சென்றதும் அவன் மரியாதையாக எழுந்து நின்றான். அப்பாவியாக என் முகத்தைப் பார்த்தான்.

 

அவனைப் பார்த்ததும் எனக்கு வார்த்தையெல்லாம் மறந்து விட்ட மாதிரி, என்ன பேசுவதென்றே தெரியவில்லை. அதனால் அவனிடம் “சரண், இன்ட்டர்வலில் என்னை வந்து பாரு..” என்று சொல்லிவிட்டு வகுப்பு முடிந்ததும் Staff Room-க்கு சென்றுவிட்டேன்.

 

Staff Romm-க்கு சென்றதிலிருந்தே நான் சரணின் ஞாபகமாகவே இருந்தேன். ஒரு ஜடத்தைப் போல இருக்கும் அவன் செய்கை எனக்கு சுத்தமாக பிடிக்கவில்லை. இருந்தாலும் அவன் அக்கா என்னிடம் கெஞ்சியதையும் மறக்க முடியவில்லை.

 

“இது என் ஆசிரியர் தொழிலுக்கு வந்த சோதனையோ?” என்று நினைத்து என்ன செய்வது என்று யோசித்துக்கொண்டே, நாற்காலியில் அமர்ந்தபடி மேஜையில் தலைவைத்து சாய்ந்துவிட்டேன். என் நினைவில் சரணின் அக்காவின் அழுகையும், சரணின் ஒன்றுக்கும் உதவாத அப்பாவி முகமும் அடிக்கடி வந்து செல்ல, நான் என்ன முடிவெடுப்பது என்ற குழப்பத்தில் என்னையும் மறந்திருந்தேன்.

 

அதற்குள் அடுத்த வகுப்பு முடிந்து இன்ட்டர்வல் வந்துவிட “டீச்சர்..” என்ற குரல்கேட்டு நிமிர்ந்து பார்த்தேன். சரண்தான் வந்திருந்தான்.

 

நான் அவனைப் பார்த்ததும் “டீச்சர், இன்ட்டர்வல்ல வந்து பாக்கச் சொன்னீங்க?” என்று பவ்யமாக சொன்னான்.

 

அதுவரை சரணைப் பற்றி எனக்கு எந்த முடிவும் எட்டாத நிலையில், இப்போது அவனிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் மௌனமாக இருந்தேன். அவனும் என் பக்கத்திலேயே பவ்யமாக நின்றுகொண்டிருந்தான்.

 

நான் சொன்னதும் என்னை வந்து பார்த்த சரணின் அந்த நல்ல குணம் எனக்கு பிடித்திருந்தது. அன்றைக்கு கமலி டீச்சரும் இவனைப் பற்றி நல்லவிதமாக சொல்லியது ஞாபகத்துக்கு வர “இவனுக்கு ஏதோ ஒரு பிரச்சனை இருக்கிறது! அது தெரிந்தால் இவனை மாற்றிவிடலாம்..” என்று நினைத்துக்கொண்டேன். ஆனாலும் அவன் விஷயத்தில் ஒரு தெளிவான முடிவு எனக்கு எட்டவில்லை.

 

அதனால் அவனிடம் “ஒன்னுமில்ல சரண்.. நீ க்ளாஸ்க்கு போ. நான் உங்க அக்காகிட்ட பேசிக்கிறேன்..” என்று சொல்ல, அவன் ஒன்றும் பேசாமல் சென்று விட்டான்.

 

இதையெல்லாம் பக்கத்தில் இருந்து கவனித்துக்கொண்டு இருந்த கமலி டீச்சர் என்னிடம் “என்ன பிரச்சனை டீச்சர்?” என்றாள்.

 

நான் அவளிடம் முந்தைய நாள் நடந்த எல்லாவற்றையும் சொல்லி முடிக்க, எல்லாவற்றையும் கேட்ட கமலி டீச்சர் “என்ன டீச்சர் இது? இவனுக்கு போய் டியூசன் எடுக்கப் போறிங்களா? நீங்க டியூசன் எடுத்ததும் அவன் படிச்சு பாஸ் ஆகிடுவான்னு நினைக்கிறீங்களா நீங்க? உங்களால அதெல்லாம் செய்யவே முடியாது. எல்லாம் சுத்த வேஸ்ட். இவன் ஸ்கூல்ல படிக்கிறதே தண்டம்தான். பேசாம அவன் அக்காகிட்ட சொல்லி டீ.சி.ய வாங்கிக்க சொல்லுங்க..” என்று சொல்ல, ஒரு ஆசிரியையாக எனக்கு சுள்ளென வைராக்யம் வந்துவிட்டது.

 

அந்த நொடியே “என்ன நடந்தாலும் பரவாயில்லை. சரணுக்கு டியூசன் எடுத்து, அவனை பாஸ் செய்ய வைக்க வேண்டும் என்று எனக்குள் நானே சபதம் செய்துகொண்டேன்.

 

சட்டென சரணின் அக்காவுக்கு கால் செய்து “இன்னைக்கு சாய்ங்காலம் சரணை டியூசனுக்கு வரச் சொல்லுங்க..” என்று சொல்ல, அவன் அக்கா “ரொம்ப தாங்க்ஸ் டீச்சர்..” என்று சொன்னாள்.

 

நான் “பரவாயில்லை..” என்று சொல்லிவிட்டு போனை வைத்தேன். எப்படியும் அவனை பாஸ் செய்ய வைத்துவிட வேண்டும் என்ற முடிவோடு அடுத்த வேலையை கவனிக்க ஆரம்பித்தேன்.

 

ஆறாம் பாகம் தொடரும்..