Romance நீ அங்கே நான் இங்கே

[snandham123]

இப்படி ஒருவர் மனைவியை, ஒருவர் பார்த்து ரசித்து, காம ஆசையோடு கனா கண்டதில், ஆறு மாத காலம் ஓடி விட்ட்து.

ஒரு ஞாயிற்றுக் கிழமை.

என் மனைவி சென்னைக்கு புறப்பட, அவளை பஸ்ஸ்டேன்டில் பஸ் ஏற்றி விட்டு வர நானும் புறப்பட்டு கீழே இறங்கினோம்.

அப்போது நிர்மலாவைப் பார்த்த பூர்ணிமா, “அக்கா, நீங்களும் சென்னைக்குதான் போறீங்க, இவரும் சென்னைக்குதான் போறார். இவர் கூடவே போங்களேன். பேச்சுத் துணையா இருக்கும். உங்களுக்கு பாதுகாப்பாவும் இருக்கும்.”

என் மனைவி நிர்மலாவைப் பார்த்து சொன்ன பூர்ணிமா, என் பக்கம் திரும்பி,....

“அண்ணா, நீங்க கொஞ்சம் சொல்லுங்களேன்.”

அழகான தங்கச்சி சொல்வதை கேட்காவிட்டால் எப்படி?

“ஆமாம் விமலா. இவங்க சொல்றதும் சரிதான். சாரோடவே போயேன்.” பூர்ணிமாவுக்கு சப்போர்ட்டாக, என் மனைவியை கேட்டுக் கொண்டேன்.

“இல்லை வேண்டாங்க நான் தனியாவே போய்க்கிறேன்.” என்று சொல்லி மறுத்துவிட, டூ வீலரில் நிர்மலாவை பஸ்ஸ்டேன்ட் வரை கூட்டிக் கொண்டு சென்று வழி அனுப்பி வீடு வந்து சேர்ந்தேன்.

இரண்டு வாரம் கழித்து, ஒரு புதன் கிழமை. திடீரென எனக்கு திடீரென உடல் நிலை சரியில்லாமல் போனது. என் உடலில் காய்ச்சல் அதிகமாக அடித்துக் கொண்டிருந்தது. எழுந்து ஹாஸ்பிட்டல் போகவும் முடியவில்லை. சாப்பாடும் செய்யவில்லை.




சென்னையிலிருந்த என் மனவிக்கு போன் செய்து உடனே வரச் சொன்னேன்.

“நிர்மலா ரொம்பக் குளிர் காய்ச்சலா இருக்கு. எழுந்து நடக்கக் கூட முடியலை.. சாப்பாடும் செய்யலை. நீ லீவு போட்டுட்டு வந்துடேன். மாத்திரை மருந்து வாங்கிக் கொடுக்கக் கூட பக்கத்துல ஆள் இல்லை. அதனாலே நீ உடனே லீவு போட்டுட்டு வந்துடேன்.”

“என்ன பண்றதுன்னு தெரியலையே. இங்க ஆடிட்டிங் வேற நடந்துகிட்டு இருக்குங்க . திடீர்னு லீவு போட்டுட்டு வர முடியாது. நான் நாளைக்குதான் வர முடியும். அது வரைக்கும் எப்படியாவது அட்ஜஸ்ட் செஞ்சுக்கோங்க. ஆடிட்டிங் முடிஞ்ச உடனே எப்படியாவது வந்திட்றேன்”.

சென்னையில்,....

“சார், நான் தான் நிர்மலா பேசுறேன்”

“சொல்லும்மா என்ன விஷயம்?”

“அங்கே, அவருக்கு வீட்ல உடம்பு சரியில்லாம, ஹாஸ்பிட்டலுக்கு எழுந்து கூட தெம்பில்லாம படுத்திருக்கார். எங்க ஆபீஸ்ல ஆடிட்டிங் நடந்துட்டிருக்கு. அதை விட்டுட்டு உடனே நான் லீவு போட்டுட்டும் வர முடியாது. ‘வீட்டுக்காரருக்கு உடம்பு சரியில்லை, நான் போனாத்தான் அவரை பாத்துக்க முடியும். என்னை விட்டா அங்கே அவரை பாத்துக்க ஆளில்லை’ங்கிறதை ஆஃபீஸர்கிட்டே சொன்னா நம்ப மாட்டேன்றாங்க. உங்க வீட்ல குடி இருக்கோம்கிறதினாலே நீங்க நேர்ல வந்து சொன்னீங்கன்னா நான் சொல்றது உண்மைதான்னு புரிஞ்சுகிட்டு கொஞ்சம் பர்மிஷன் கொடுப்பாங்க. பர்மிஷன் கிடைச்சிடுச்சுன்னா மதியம் கிளம்பி நைட் வீடு போய் சேர்ந்திடுவேன்.

“சரிம்மா, உங்க ஆபீஸ் நுங்கம்பாக்கத்துல இருக்கிறது தெரியும். சரியான அட்ரஸ் சொன்னீங்கன்னா உடனே நேரில் வந்து பேசிப் பார்க்கிறேன்.

“சொல்றேன். குறிச்சுக்கோங்கண்ணா” என்று சொல்லி சரியான முகவரியைக் கொடுத்தேன்.

“ஹலோ நிர்மலாவா”

"ஆமாங்க,.. ராகவன் சாரா?”

“ஆமாம்மா, நான் இப்போ அங்கே வர முடியாதபடி ஒரு அர்ஜென்டான அஸைன்மென்ட் இருக்கு. நான் வந்து அப்படியே பர்மிஷன் வாங்கி கொடுத்தாலும் நீ தனியா நைட் ட்ராவல் பண்றது எனக்கு சரியா படலே. அதனாலே, பூர்ணிமாகிட்டே சொல்லி அவருக்கு ஹெல்ப் செஞ்சு பாத்துக்க சொல்றேன். நாளைக்கு சரியா போய்டும். நாளைக்கும் உங்க வீட்டுக்காரருக்கு முடியாம இருந்தா சொல்லு, நானும் உன் கூட வர்றேன்.”

சேலம்.

கீழ் வீட்டில்,.... பூர்ணிமாவுக்கு அவள் கனவன் ராகவனிடமிருந்து போன்.

“பூமா,.....”

“என்னங்க,...”

“மேல் வீட்டுலே, நம்ம கனேஷுக்கு ரொம்ப காய்ச்சல் வந்து எழுந்திருக்க கூட முடியாம படுத்திருக்காராம். சமையல் கூட எதுவும் செய்யாம, சாப்பிடாமே படுத்திருக்காராம். நம்ம வீட்டுல குடி இருக்கிறவங்க எப்படி இருக்காங்க என்ன ஏதுன்னு நீ தெரிஞ்சிக்கிறதில்லையா?

“அப்படியா, அதான் காலையிலேர்ந்து கீழே கூட இறங்கி வரலை. சரிங்க,... நான் இப்ப என்ன செய்யட்டும்? அக்காவுக்கு விஷயம் தெரியுமா?”

“ம், அவங்கதான் எனக்கு போன் பண்ணி சொன்னாங்க. அவங்களுக்கு ஆடிட்டிங்க் நடந்துகிட்டு இருக்காம். அவங்க ஆபீஸ்ல பர்மிஷன் கொடுக்க மாட்டேங்கிறாங்களாம். நாளைக்குதான் வர முடியுமாம். அதனாலே அவங்க வீட்டுக்கு போய் அவர் எப்படி இருக்கார்ன்னு பாத்துட்டு, அதுக்கு ஏத்த மாதிரி அவருக்கு ஹெல்ப்பா இரு. அவருக்கு ரொம்ப முடியாமப் போனா, உடனே ஃபோன் பண்ணு, நானும் விமலாவும் நாளைக்கே கிளம்பி வந்திட்றோம்.”

“சரிங்க”

சிறிது நேரம் கழித்து என் வீட்டுக்கு வந்த பூர்ணிமா.

“அக்கா, அக்கா,....!!”

“யாரு, பூர்ணிமாவா!!,...வாம்மா”

புடவையில் அழகாக இருந்தாள்.

உள்ளே வந்தவள், படுக்கையில் மிகவும் சோர்வாக, போர்வை போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருந்த என்னைப் பார்த்து பரிதாபப் பட்டு, என் நெற்றியில், கழுத்தில் கை வைத்துப் பார்த்தாள்.

மென்மையான, மனசுக்குப் பிடித்த பெண்ணின் ஸ்பரிசத்தில் எனக்கு ஜில்லென்றிருந்தது.

“அடப் பாவமே, என்னண்ணா இப்படி காய்ச்சல் அடிக்குது. இப்படி கம்முன்னு படுத்திருக்கீங்களே. என் கிட்டே ஒரு வார்த்தை சொல்ல வேன்டியதுதானே?”

“எங்கேம்மா சொல்றது? எழுந்திருக்க கூட தெம்பில்லை. விமலாவுக்கு போன் போட்டு சொல்லி இருக்கேன்மா”

“அக்காவுக்கு சொன்னா, உடனே அவங்க வந்துட முடியுமா? ஆமா, காலைலேருந்து எதுவும் சாப்பிட்டிருக்க மாட்டீங்க. இருங்க வர்றேன்.” என்று சொல்லி சமையல் கட்டுக்குச் சென்றவள், கால் மணி நேரத்தில் சூடாக அரிசிச் கஞ்சி காய்ச்சிக் கொண்டு வந்து, ”அண்ணா, எழுந்திரிச்சு இந்தக் கஞ்சியைக் கொஞ்சம் குடிச்சிட்டு, சுடு தண்ணி வச்சிருக்கேன். அதுலே முகத்தை மட்டும் துடைச்சிட்டு ரெடியாகுங்க. ஹாஸ்பிட்டல் போய்ட்டு வந்திடலாம்.”

“உனக்கெதுக்கும்மா சிரமம்?.”

“இதிலென்னண்ணா சிரமம் இருக்கு. அண்ணன் படுக்கையிலே முடியாமப் படுத்துக் கிடந்தா தங்கச்சி உதவி பண்றதில்லையா?”

என் தலைக்கு கை கொடுத்து, கைத் தாங்கலாக என்னை எழுப்பி, அவளும் பக்கத்தில் உட்கார்ந்து, உட்கார முடியாமல் இருந்த என்னை அவள் தன் தோளின் மேல் சாய்த்துக் கொண்டு, டம்ளரில் கஞ்சியை ஊற்றி, ஊதி ஆற வைத்து எனக்கு புகட்டினாள்.