శ్రావణసమీరాలు...by sameera

[Milf rider]

శ్రావణ్ ఊరెళ్లి నాలుగు రోజులయ్యింది. రెండు రోజుల్లో తిరిగొస్తానన్నాడు, ఇంకా రాలేదు. ఇలా ఆలోచిస్తూ ఆ రాత్రికి నిద్రపోయాను. ఉదయాన్నే లేచి కాలేజికి రెడీ అయ్యి లంచ్ బాక్స్ తీసుకుని బస్సు ఎక్కేసాను. As usual గా విండో దగ్గర కూర్చున్నాను. బస్సు కాలేజిలోకి వచ్చేసింది. అందరు దిగేస్తున్నారు. సరిగ్గా నేను లేవబోతున్న సమయానికి నా మొబైల్ మోగింది. చూస్తే శ్రావణ్ కాలింగ్. నాకు చాలా కోపం వచ్చింది. కాల్ lift చేసి చడామడా అరిచేశాను.అటువైపు నుండి మౌనం. నేను కాసేపు గ్యాప్ ఇచ్చాను. అప్పటికీ తను ఇంకా ఏమి మాట్లాడలేదు. "హల్లో శ్రావణ్" అన్నాను.
"అయిపోయిందా?" అన్నాడు.
"అవ్వలేదు" అన్నాను కోపంగా.
"సరే కానీ" అన్నాడు వెటకారంగా.
నాకు కోంచెం నవ్వు వచ్చింది ఆ మాట వినగానే. కానీ ఆ నవ్వును ఆపుకుంటూ "నాతో మాట్లాడొద్దు" అన్నాను లేని కోపం నటిస్తూ.
"సరే కాల్ కట్ చేయమంటావా?" అన్నాడు.
"చంపేస్తాను కాల్ కట్ చేస్తే" అన్నాను.
"మాట్లాడనంటావు అంతలోనే కాల్ కట్ చేస్తే చంపుతానంటావు. ఇలా ఐతే నీతో కష్టం సమీర. నన్ను మర్చిపో. నేను కూడా నిన్ను మర్చిపోతాను" అన్నాడు.
"ఇదిగో ఈ మాటలే నాకు కోపం తెప్పించేవి" అన్నాను.
"అదంతా వదిలెయ్. ఎలా ఉనావ్ సమీరా?"
"నా గురించి పక్కనపెట్టు నువ్వెలా ఉన్నావ్ రా? వెళ్తే ఫోన్ కూడా చెయ్యవు నువ్వు. నేను చేస్తే ఎప్పుడూ స్విచ్ ఆఫ్ అని వస్తుంది"
"మన ఊరి గురించి తెలుసు కదా నీకు? అక్కడ network లేదు.సారీ రా" అన్నాడు.
"ఈ సారీలకేమీ తక్కువ లేదు" అన్నాను.
అటువైపు నుంచి మౌనం. "శ్రావణ్" అన్నాను.
"మ్మ్" అన్నాడు తను.
"నిన్ను చూడాలని ఉంది రా"
"నాకు కూడా నిన్ను చూడాలని ఉంది. కానీ నువ్వేమో అటువైపు తిరిగి మాట్లాడుతున్నావు"
"ఏం మాట్లాడుతున్నావు?" అర్థం కాక అడిగాను.
"వెనక్కి తిరుగు" అన్నాడు.
తిరిగి చూడగానే అప్పుడే బస్సు వెనుక డోర్ లో నుండి ఎక్కి నాకు కొద్ది దూరంలో నిలుచున్నాడు. వాన్ని చూడగానే చాలా ఆనందమేసింది. బస్సు కమ్మీలను అడ్డుకుంటూ పరుగెత్తుకుంటూ వాడి దగ్గరకు వెళ్లి వాన్ని గుండెలమీద చిన్నగా పిడిగుద్దులు గుద్దుతున్నాను. శ్రావణ్ నా దెబ్బలను కాచుకుంటూ "అబ్బా ఆగవే రాక్షసీ" అన్నాడు.ఇక కొట్టడం ఆపేసి "రెండు రోజుల్లో వస్తానని ఇప్పుడా వచ్చేది?" అన్నాను. కాస్త ఏడుపు ముఖంతో.
"సారీ....." అంటూ గుంజిళ్లు తీయసాగాడు. నేను వాడి భుజం మీద చిన్నగా కొట్టి "చాల్లే" అన్నాను అలిగినట్లు.
"అలిగితే ఎంత బాగుంటావో తెలుసా?" అన్నాడు.
"నాకు తెలీదు" అని వెనక్కి తిరిగి నడవసాగాను. వాడు నా వెనుక వస్తూ "నాక్కూడా తెలీదు" అన్నాడు నా చెవిలో.
"నిన్నూ....." అంటూ వాడి వైపు తిరిగి చెయ్యెత్తాను.
"సారీ...సారీ..." అంటూ వెనక్కి వంగాడు.
అలా వాణ్ని చూడగానే నవ్వొచ్చేసింది. చిన్నగా నవ్వేసాను.
"ఇది చూడాలని ఇంత సేపు అనుకుంటూ ఉంటే నువ్వేమో...." అన్నాడు.
"ఏం చూడాలని?" అన్నాను.
నా ముఖాన్ని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని "నవ్వుతున్న నీ అందమైన ముఖం చూడాలని" అన్నాడు.
నేను వాన్ని గట్టిగా హగ్ చేసుకున్నాను. వాడు కూడా నా చుట్టూ చేతులు వేస్తూ "లవ్ యూ సమీర" అన్నాడు. నాకు ఏడుపొచ్చేసింది.
"లవ్ యూ టూ" అన్నాను కాస్త ఏడుపు గొంతుతో. నా గొంతులో తడి అర్థమైనట్లు ఉంది నా తలెత్తి చూసి కాస్త నవ్వుతూ "ఇదిగో ఏడ్చావంటే వెళ్లిపోతాను చెప్తున్నా" అన్నాడు.
నేను వాన్ని నా వైపు లాక్కొని ఇంకా గట్టిగా హగ్ చేస్కుంటూ నవ్వుతూ "చంపుతా" అన్నాను.
"సరేగానీ క్లాస్ కు వెళ్దామా? అసలే నాకు 4 డేస్ ఆబ్సెంట్"
నేను నవ్వుతూ "అప్పుడేనా?" అన్నాను.
"అబ్బా చాల్లేవే" అన్నాడు నన్ను బలవంతంగా విడిపించుకుంటూ.
"నువ్వెప్పుడూ ఇంతే బావా" అన్నాను గోముగా.
అవును శ్రావణ్ నా బావ. నా గురించి చెప్పాలంటే నాకు శ్రావణ్ అంటే ప్రాణం. నా పేరు సమీర. నాదీ, శ్రావణ్ దీ ఒకే ఊరు. అది కర్నూలు జిల్లాలో ఒక ప్రాంతం. మేము ఇద్దరం హైదరాబాదులోని ఒక ఇంజినీరింగ్ కాలేజిలో సెకండ్ ఇయర్ చదువుతున్నాము.