ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి...by paul

[Milf rider]

అమావాస్య-

చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.

వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.

"ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది" పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.

"అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి."

"అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి."

"అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం" ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.

"ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?"

"ఉంది......"

ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.

"మోహన...." కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.

"అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి."

"దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?" పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.

"ఒప్పించాలి."

ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.

"మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి" వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.

"ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది"

"అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది."

"అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు" పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.

"అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో...."

"నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు."

"అంతే..... అంతే....."

ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.

అమావాస్య-

చుట్టూ చీకటి గట్టకట్టినట్లుంది. ఆకాశం మసి పేలికలా వికారంగా వుంది. గాలి శవాలు మంకువాసనను మోసుకెళుతున్నట్లు అదో విధమైన వాసన పరచుకుని వుంది. చలి ముసుగు దొంగలా మధ్య మధ్య శరీరాన్ని తాకుతోంది.

వెంకట్రామయ్యా, పులిరాజు శ్మశానం నుంచి వస్తున్నారు.

"ఒక్కక్షణం ఆలస్యాన్ని కూడా భరించలేను. ఎంత తొందరగా గోపాలకృష్ణ పతనానికి ముహూర్తం పెట్టేస్తే అంత మంచిది" పులిరాజు కసిగా చెప్పాడు.

"అలానే కానీ దానికి సమయమూ సందర్భమూ వుండాలి. సన్నడిగితే దానికి మంచి ముహూర్తం ముందుంది. అదెప్పుడో నేను చెబుతాను. మన పథకం సజావుగా సాగి వాడు వీధుల్లో పడాలంటే మనం అన్నీ పకడ్బందీగా అమలు చేయగలగాలి. ఊరికి వాడిమీదున్న విశ్వాసం అంత తొందరగా పోదు. వాళ్ళ విశ్వాసాన్ని దెబ్బ తీయాలంటే మనం గట్టిదెబ్బ కొట్టగలిగాలి."

"అది నిజమే. దేవుడిలా పూజించేవాడిని దెయ్యంగా చెప్పాలి. ఊరు ఊరంతా వాడ్ని రాళ్ళతో కొట్టి తరమాలి."

"అందుకే గదా మనం ఇంత ఆలోచించేది. మనం ఏ మాత్రం లీక్ అయినా జనం మన భరతం పడతారు. అందుకే ఆచీ తూచీ అడుగు వేయాలి. ఎంత ఆలోచించినా మన పథకంలో లొసుగులు కనబడడం లేదు. దీనికి మనం సూత్రధారులమైతే, ఇక పాత్రధారులు మనకు కావాలి. ఇందులో సహాయపడేందుకు మూడో వ్యక్తి అవసరం" ఆగాడు వెంకట్రామయ్య.

"ఆ వ్యక్తి ఎవరు? మన పథకాన్ని చిత్తశుద్ధితో అమలు చేయగల వ్యక్తి ఎవరు?"

"ఉంది......"

ఆ వ్యక్తి ఎవరో వినడానికి పులిరాజు చెవులను రిక్కించాడు.

"మోహన...." కొంతసేపు ఆగి తిరిగి చెప్పాడు వెంకట్రామయ్య.

"అవును. ఆమే సరైన వ్యక్తి. మనమీద అభిమానమూ, గోపాలకృష్ణ మీద అసహ్యమూ వున్న వ్యక్తే దానికి ఒప్పుకుంటుంది. గోపాలకృష్ణ మీద ఆమెకు ఎలాంటి ద్వేషం లేకపోయినా మనమీద అభిమానం వుంది చాలు. డబ్బు ఎర చూపించి ఆమెను బుట్టలో వేసుకోగలగాలి."

"దీనికి ఆమె ఒప్పుకుంటుందా?" పులిరాజు అనుమానంగా అడిగాడు.

"ఒప్పించాలి."

ఇద్దరూ ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుంటూ నడుస్తున్నారు.

"మనకు విజయం కలిగించమని క్షుద్రదేవతలను పూజించాం కదా. ఇక గోపాలకృష్ణ పతనం అట్టే దూరంలో లేదు. మోహన మనం వెళ్ళేసరికి ఇంటికి వచ్చి వుంటుంది. ఆమెను ఒప్పిస్తే ఇక మనం చేయాల్సిన పని ఏమీ వుండదు. అన్నీ వాటంతటవే జరిగిపోతాయి" వెంకట్రామయ్య నిశ్శబ్దాన్ని చీలుస్తూ అన్నాడు.

"ఇదంతా త్వరగా జరగాలి. మొన్న వసంతాల రోజు అమ్మాయిలు చివరికి పునర్వసు కూడా వాడిమీదే వసంతాలు కుమ్మరించింది, అది తలుచుకున్నప్పుడంతా ఒళ్ళు భగ్గున మండిపోతోంది"

"అవును. ఊరులో ఏ ఫంక్షన్ జరిగినా వాడి చేయి మొదట పడాలి. రథం కదలాలంటే కూడా వాడు వచ్చి మొదటి హారతి ఇవ్వాలి. చివరికి కీలెరిగి వాత పెట్టాలి. ఇకనుంచీ ఈ ఊరికి నేనే రాజు కావాలి. పూటకు గతిలేనివాడు వంశాన్ని అడ్డం పెట్టుకుని రాజభోగాలు అనుభవిస్తాడా! అందుకే మనం ఆ పథకం వేసింది."

"అవునూ! వాడేమిటి- చివరలో రెచ్చిపోయి టీచరమ్మమీద వసంతాలు పోశాడు" పులిరాజు సడన్ గా అడిగాడు.

"అదే నాకూ అర్థం కావడంలేదు. వాడు ఆ పిల్లమీద మనసుపడి వుండాలి. లేకుంటే ఊరి జనం అంతా చూస్తూ వుండగా అంత డేర్ గా వసంతాలు పోయడు. బహుశా ప్రేమిస్తున్నాడేమో...."

"నాకూ అదేననిపించింది. కానీ వాడు ప్రేమించేదేమిటి! ఒకరోజు వాడుకుని వదిలేస్తాడు."

"అంతే..... అంతే....."

ఇద్దరూ ఇంటికి చేరుకున్నారు.
మోహన వాళ్ళకోసం చూస్తూ రెడీగా వుంది.

"ఏమిటి బాబుగారూ! రమ్మన్నారట" అంది ఆమె వెంకట్రామయ్య కనపడగానే.

"ఇక్కడ అందరూ వున్నారు. మన ముగ్గురికీ తప్ప ఇది మరొకరికి తెలియకూడదు. డాబా మీదకు ఎయా. అక్కడికి ఎవరూ రారు" అని ఆయన మెట్లెక్కడం ప్రారంభించాడు.

రెండు మెట్లెక్కి ఆగి ద్వారం దగ్గరున్న ఇంటి నౌకరుతో "నారాయణా! ఎవరినీ పైకి రానివ్వకు" అని చెప్పి తిరిగి బయల్దేరాడు.

ముగ్గురూ డాబా మీదకు చేరుకున్నారు.

అప్పటికే అక్కడ ఆయనకు రాత్రి సరంజామా అంతా అమరి వుంది

ఆయన కుర్చీలో కూర్చుని మిగిలిన ఇద్దరినీ కూర్చోమన్నట్లు సైగ చేశాడు.

వాళ్ళు కూడా కూర్చున్నారు. మోహన కూర్చోగానే- "అబ్బబ్బ గాలి ఆడడం లేదు" అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుని కొంగుతో విసురు కోవడం మొదలుపెట్టింది.

ఆమె అలవాటే అంత. ఎంత గాలి వీస్తున్నా, ఎక్కడ వున్నా- "గాలి ఆడడం లేదు" అంటూ పైట తీసి ఒళ్ళో వేసుకుంటుంది. ఆమెను అలా చూసి చూసి ఏనుగులా వుండే వూజారి పంతులు పీనుగులా అయి పోయాడు.

"నీకు గాలి ఆడడం లేదని పైట తీసేస్తే మాకు నిజంగానే గాలి ఆడదు. ముందు ఆ పైట వేసుకో" అన్నాడు పులిరాజు సీరియస్ గా.

ఆమెకి వాళ్ళిద్దరంటే కొంత భయం వుంది. పులిరాజు మంత్ర గాడనీ, వెంకట్రామయ్య తంత్రగాడనీ ఆమె భయం. అందుకే వాళ్ళు ఆమెను అప్పుడప్పుడూ తమ స్వార్థానికి ఉపయోగించుకుంటూ వుంటారు. అందునా పని చేసినప్పుడంతా వెంకట్రామయ్య తృణమో, పణమో ఇస్తుంటాడు. అందువల్ల అతను చెప్పిన మాటను ఆమె జావాదాటదు.

"మోహనా! నీతో పనిబడే పిలిచించాను. నువ్వు మాకో గొప్ప సహాయం చేయాలి" వెంకట్రామయ్య విస్కీని ఓ సిప్ చేసి, గ్లాసు కింద పెడుతూ అన్నాడు.

"నేనేం చేయగలను?" ఆమె వినయంగా అడిగింది.

"చేయగలవు. అంతా మేమే చేస్తాం. నువ్వూ మాతోపాటు ఈ నాటకంలో ఓ పాత్ర వేయాలి. అంతే."

"నాటకమా?" ఆమె ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.

"అవును. నాటకమే. గోపాలకృష్ణను భ్రష్టు పట్టించే నాటకం. వాడి పతనానికి నాంది పలికే నాటకం. రాజాలా, దర్జాగా బతుకుతున్న వాడ్ని భిక్షగాడుగా మార్చే నాటకం- ఊరికంతా దేవుడైనవాడ్ని సైతాన్ గా మార్చే నాటకం. పూజలు అందుకుంటున్న వాడికి పుట్టగతులు లేకుండా చేసే నాటకం" వెంకట్రామయ్య కళ్ళు వెలుతురులో ఎర్రగా మండుతున్నాయి.

ఆయన చెప్పినదంతా విని ఆమె భయపడిపోయింది. గోపాలకృష్ణకు వ్యతిరేకంగా జరుగుతున్న కుట్రలో తననీ భాగం పంచుకోమంటున్నారన్న విషయం అర్థమయింది. దీంతో ఆమె నిలువెల్లా వణికి పోయింది.

"మీరు చెప్పింది వింటుంటే నిజంగానే గాలి ఆడడంలేదు" అంటూ ఆమె మళ్ళీ పైటతీసి, ఒళ్ళో వేసుకుంది.

"నీకొచ్చిన భయం ఏమీలేదు. అన్నిటికీ నేనున్నను. నువ్వు చేయవలసినదల్లా మేం చెప్పినట్లు వినడమే" వెంకట్రామయ్య ధైర్యం చెప్పాడు.

"కానీ బాబుగారూ! మీరేమో వున్నవాళ్ళూ. నేను ఆడకూతుర్ని. రేపు ఏదైనా తిరగబడితే నా బతుకు ఏం కావాలి? నేను గోపాలకృష్ణబాబుని ఎదిరించి ఈ ఊర్లో వుండగలనా?" ఆమె తన భయాన్ని ఏడుపుగొంతు మధ్య వ్యక్తం చేసింది.

"చెప్పానుగదా. నీ ప్రాణానికి మా ప్రాణం అడ్డు. నువ్వు ఈ సహాయం వూరికే చేయక్కరలేదు. నువ్వు చేస్తున్న కష్టానికి తగిన ప్రతిఫలమే ముట్టజెబుతాను. ఒక ఎకరం పొలం నీమీద రాస్తాను."

ఆమెకు ఎక్కడో సంతోషం నీటిబుగ్గలా చిమ్మింది. ఎకరం పొలం అంతే మాటలుకాదు. కానీ ఓమూల భయంలాంటి కదలిక ఆనందానికి అడ్డు పడుతోంది.

ఆమె మెత్తబడిందని తెలుసుకున్న వెంకట్రామయ్య "ఇంకేం ఎదురు చెప్పకు మోహనా! అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతుంది. నువ్వు చేయవలసింది. ఏమిటంటే....." అని ప్రారంభించి మొత్తం తన పథకాన్ని వివరించాడు. ఆమె ఏం చేయాలో వివరంగా చెప్పాడు.

అంతా చెప్పి రిలాక్సింగ్ గా కుర్చీ వెనక్కి వాలుతుంతే మెట్ల దగ్గర చప్పుడైనట్లనిపించింది, ఓ క్షణం జడుసుకున్నాడు. తమ కుట్రను ఎవరైనా చాటుగా విన్నారేమోనన్న అనుమానం గుండెను కుదిపేస్తుండగా "పులిరాజా! మెట్ల దగ్గర ఏదో చప్పుడైంది. ఎవరైనా వున్నారేమో చూడు" అన్నాడు కంగారుగా.

స్ప్రింగ్ లా లేచిన పులిరాజు ఒక్క ఉదుటున మెట్ల దగ్గరికి వెళ్ళాడు. ఎవరూ లేరక్కడ. అటూ ఇటూ పరిశీలించి చూసి ఆయన దగ్గరకి వచ్చి "ఎవరూ లేరు" అని చెప్పాడు.

నిజానికి అతను పొరబడ్డాడు.