ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి...by paul

[Milf rider]

పెళ్ళి అయిన తొలిరోజుల్లో నా భర్త చాలా అందగాడని అనుకునే దాన్ని. కొంచెం పాతపడ్డాక ఆ భ్రమలన్నీ తొలగిపోయాయి. నీకు నేనైనా అంతే. ఇప్పుడు రంభలా అనిపించినదాన్ని రేపు రంగమ్మలా అనిపిస్తాను"
అతను నా మాటలకు అడ్డు తగిలాడు. "ఇవన్నీ సహజమైన విషయాలు. వీటిని అసహజంగా అనుకొని నిట్టూర్చడమే మనమంతా కామన్ గా చేసే తప్పు."

"పోనీ అవన్నీ వదిలేద్దాం. రేపు నా భర్తకు ఇదంతా తెలిస్తే నువ్వు నన్ను ఏలుకుంటావా? నాకు నమ్మకంలేదు. అందుకు కారణం నువ్వు చెడ్డవాడివని కాదు, నీ పరిస్థితు.

బంగారంలాంటి భవిష్యత్తు వదులుకోలేవు. మాటలకేం వుంది? ఎన్నయినా చెప్పగలం. తీరా చేతలకొచ్చాక వెనకడుగు వేస్తాం. అంతెందుకు- నీకు చాలా ఇష్టమయిన జుట్టుని నాకోసం వదులుకుని బోడిగుండు చేసుకోగలవా? చేసుకోలేవు. ఎందుకంటే నీ జుట్టు నీకు చాలా అందం ఇస్తుంది కాబట్టి. అందువల్ల నన్ను ఇక మరచిపో, ఎప్పుడూ కలుసుకోవాలని ప్రయత్నించకు. నా మాట మన్నిస్తానని నమ్మకం" ఎంతో సీరియస్ గా చెప్పాను.

అతను ఏదో మాట్లాడాలన్న ప్రయత్నాన్ని అడ్డుకున్నాను. నా మాటల ఎఫెక్టు అలా కొనసాగాలంటే ఇక సంభాషణను పొడిగించకూడదు. అందుకే అక్కడ నిలబడి వున్న రిక్షాను రమ్మనమని సైగ చేశాను.

రిక్షావాడు పరుగు పరుగున వచ్చాడు.

అందులో ఎక్కి కూర్చుని 'గుడ్ బై' అని ముఖం తిప్పేసుకున్నాను. అతను బాగా షాక్ తినేశాడేమో శిలాప్రతిమలా చూస్తూ నిలబడిపోయాడు. నాకు కావాల్సింది కూడా అదే.

రిక్షా కదిలింది.

అతను ఇక రాడన్నది సుస్పష్టం. అంతగా నిలదీసి బెదిరిస్తే జంకని మగవాడు అరుదు. అందుకే భవిష్యత్తు గురించి భయంకరంగా చెప్పి హడల గొట్టేశాను. కానీ ఈ శూన్యాన్ని నేను భరించగలనా అన్న కొత్త అనుమానం కలిగింది. అయితే ఆ అనుమానం నిజం కాకుండా నేను చాలా జాగ్రత్తలు తీసుకోవాల్సి వుంది.

నేనూ వూహించినట్టుగానే జయంత్ రాలేదు. ఈపాటికి అతనూ నన్ను భయంకరంగా తిట్టుకుని మరిచిపోయి వుంటాడనుకున్నాను.

రెండు రోజులు గడిచిపోయాయి.

మూడోరోజు మధ్యాహ్నం తిరిగి పిల్లల్ని కాలేజీకి పంపాక రెస్టు తీసుకుందామని అనుకున్నాను. మగతగా నిద్ర పట్టేసింది.

ఎవరో తలుపు తడుతున్నారు. ఇది కలా, నిజమా అని తర్కించు కుంటూ చుట్టూ చూశాను.

మళ్ళీ చప్పుడు. ఈ వేళప్పుడు ఎవరా అనుకుంటూ లేచాను. ఒంగోలు నుంచి ఉదయమే ఆయన ఫోన్ లో మాట్లాడారు. రెండు రోజుల తరువాత వస్తానన్నారు కాబట్టి ఆయనకాదు. మరెవరా అనుకుంటూ తలుపు తీశాను.

ఎదురుగ్గా వున్నది ఎవరో ఒక్కక్షణం పోల్చుకోలేకపోయాను. నున్నటి గుండుతో చెమటలు కార్చుకుంటూ నావైపు తదేకంగా చూస్తున్న జయంత్ ను చూస్తుంటే ఏదోలా అయిపోయాను.

నా మాటల్ని సీరియస్ గా తీసుకొని నాకోసం గుండు గీయించుకుని ఎదురుగా నిలబడ్డ అతన్ని చూస్తుంటే నా గుండెను మడతపెట్టేసినట్లనిపించింది. రక్తనాళాలు శరీరంలో నుంచి చొచ్చుకొని రక్తం కారిపోతున్నట్లుంది. పెద్ద గాలి అల తలకు విసురుగా తగిలినట్లయింది. నా భ్రమలన్నీ పటాపంచలయ్యాయి.

ఏమీ మాట్లాడకుండా లోపలికి రమ్మన్నట్లు దారికి అడ్డం తోలిగాను.

లోపలికొచ్చాడు.

హాల్లో ఒకరికొకరు ప్లాట్ గా చూసుకుంటూ నిలబడ్డాం.

అప్పుడు చూశాను అతడి తలను, గుండుమీది ఎర్రటి గాట్లు. చేత కానివాడు గుండు గీసినట్లు తలంతా గాట్లు. రక్తం గడ్డకట్టడంవల్ల గీతలు ఎర్రగా కనిపిస్తున్నాయి.

"ఏమిటిదంతా?" అని అడిగాను. ఎవరో నొక్కేస్తున్నట్లు కీచుమంటూ మోగింది నా కంఠం,

"గుండు గీసుకున్నాను. మిమ్మల్ని మధ్యలో వదిలిపోననీ, మీరంటే నాకెంతో ఇష్టమని చెప్పడానికే ఇలా తయారయ్యాను. మీరు చెప్పింది. నేనే చెయ్యాలనే తపనతో నాకు నేనే గుండు గీసుకున్నాను. అందుకే గాట్లు కాస్త ఎక్కువయ్యాయి. మిమ్మల్ని నమ్మించబోతున్నానన్న ఆనందంలో నొప్పి తెలియలేదు."

అప్పుడు ఏడ్చాను నేను. జీవితంలో చాలా ఏళ్ళ తరువాత మనస్ఫూర్తిగా ఏడ్చాను. మనసులోని కుళ్ళంతా కరిగిపోయేటట్లు ఏడ్చాను. నా ఇష్టమంతా కన్నీళ్ళతో తెలియజేయడానికి ఏడ్చాను. ఆ అభిమానానికి, ఆ పిచ్చి ప్రేమకూ, అందాన్ని కూడా చాలా సులభంగా తృణీకరించగలిగిన ఆ మోహావేశానికి కదిలిపోయి ఏడ్చాను.

ఒకడుగు ముందుకువేసి జయంత్ చేయి పట్టుకుని సోఫాలో కూర్చుంటూ లాక్కున్నాను. ఊహించని ఈ సంఘటనకు అతను పూర్తిగా నామీద వాలిపోయాడు.

అది హాలనీ, తలుపు మూయలేదనీ, ఎవరైనా వస్తే రెడ్ హ్యండెడ్ గా పట్టుబడతామనీ ఏమీ తోచలేదు ఆ క్షణంలో భయమంటే ఏమిటో దగ్గరకు రానివ్వలేదు మనసు. ఏమిచ్చి అతన్ని సంతోషపరుద్దామనే ఆలోచనంతా.

అతని దిగులునీ, అతని బాధనీ, అతని కోరికనూ, అతని తపననూ, అతని ఉద్వేగాన్నీ, అతని ఉద్రేకాన్నీ క్షణంలో తీర్చేయాలన్నంత ఆత్రుతతో మరింత దగ్గరకు లాక్కున్నాను.

నన్ను నేను అర్పించుకున్నాను.


* * *

ఇలాంటివి చాలారోజులు దాగవు. మౌనంగా సంభాషించుకునే ఓ చూపు. ఆత్మీయనంతా రంగరించుకున్న చిన్న పలకరింపు. ఆ వ్యక్తి కనబడగానే ముఖంలో ఎగజిమ్మే వెలుగు, అతని సాన్నిహిత్యంలో శరీరం తిరిగే వంపూ, ఇవన్నీ ఎదుటివాళ్ళకు మన రహస్యాన్ని ఈజీగా పట్టిస్తా యనుకుంటా.

మా సంబంధం ప్రారంభమైన ఆరునెలలకి కాబోలు నా భర్తకి విషయం తెలిసిపోయింది.

"ఏమిటిదంతా?" అని అడిగాడు.

ఇలాంటి సందర్భానికి ఎప్పుడో ప్రిపేర్ అయిపోయాను.

"ఏం చేయను! తప్పలేదు"

నావల్లకాదు. మెత్తటి మనిషి. అందుకే దీన్ని ప్రపంచంపు సమస్య చేయలేదు.

"ఎప్పుడో నిర్ణయించుకున్నాను. ఇలాంటి సిట్యుయేషన్ ఎదురైతే ఏం చేయాలో మనం విడిపోదాం. మీకు తెలియకుండా రహస్యంగా జయంత్ తో గడపడం నాకు మొదటి నుంచీ ఇష్టంలేదు. కాని చెప్పానుగా. తప్పలేదనీ" ఎదురుగా వున్న గోడను చూస్తూ చెప్పాను.

ఆయనలో చిన్న కదలిక.
"అతనితో వుంటావా?" కాసేపు మౌనం తరువాత అడిగారు.

"బహుశా వీలు కాదనుకుంటాను. మా ఊరు వెళ్ళిపోతాను."

"పిల్లలు?"

"మీరు వాళ్ళను చూసుకోలేరు. డ్యూటీలో బిజీగా వుండే మీకు వాళ్ళ పోషణ చాలా కష్టం. అందుకే నేను తీసుకుపోతాను. వేసవికాలం సెలవులకో, పండగలకో మీ దగ్గరికి పంపిస్తాను."

"ఇక మాట్లాడవలసింది ఏమీలేనట్లు ఆయన బయటికి వెళ్ళిపోయారు. పిల్లలు కాలేజ్ నుంచి వచ్చాక బయల్దేరి ఈ ఊరు వచ్చేశాను. అమ్మా వాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే మొదట్లో బాధపడ్డా తర్వాత సర్దుకున్నారు."


* * *

"జయంత్ కి మరుసటిరోజు తెలిసింది విషయమంతా. తెలిసిందే తడవుగా పరిగెత్తుకు వచ్చాడు నా దగ్గరికి.

ఊరికి వచ్చీ రాగానే "బయల్దేరు" అన్నాడు.

"ఎక్కడికీ?"

"ఎక్కడ కేమిటి? ఎక్కడికైనా. మనం కలిసి వుందాం. ఇలాంటి పరిస్థితి వస్తే నేరుగా మా ఇంటికి వచ్చెయ్యమని చెప్పాను గదా" నొచ్చుకుంటూ మాట్లాడాడు.

"ఎలా రాను జయంత్? ఆవేశం తగ్గించుకుని ఆలోచించు. నువ్వు ఇంకా కుర్రాడివి. ఎంతో భవిష్యత్తు వుంది నీకు. నీతో వచ్చేసి దాన్నంతా ధ్వంసం చేయనా? వద్దు. అలాంటి వెర్రిమొర్రి ఆలోచనలు మానుకో. హాయిగా యింటికి వెళ్ళిపో. చక్కగా పెళ్ళి చేసుకో. ఇంకా పై చదువులు చదువు. రీసెర్చ్ చేస్తానని చెప్పావుగా. ముందు ఆ పని చెయ్."

అతను ఒప్పుకోలేదు. నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి ఎంతో కన్విన్స్ చేయాల్సి వచ్చింది. దాదాపు నాలుగు గంటల సుదీర్ఘ వాదోపవాదాల అనంతరం నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి అతి కష్టం మీద ఒప్పుకున్నాడు.

అతన్ని సాగనంపడానికి బస్టాండ్ వరకూ వెళ్ళాను.

దూరంగా వస్తున్నా బస్సు కనిపించగానే ప్రయాణీకులమతా హడావుడిగా లేచారు.

"ఇప్పటికీ మించిపోయిందేమీ లేదు. పిల్లల్ని తీసుకొని ఎక్కడికైనా దూరంగా వెళ్ళిపోయి పెళ్ళి చేసుకుందాం" అర్థిస్తున్నట్లు చేయి పట్టుకున్నాడు.

"వద్దు జయంత్.... నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చి గొప్ప సహాయం చేశావ్. మనుషుల మీద నమ్మకం పెంచావ్. అంతకంటే నాకేం కావాలో చెప్పు. ప్రేమ, అభిమానం, ఆత్మీయత- ఇవన్నీ ఒట్టి గాలి కబుర్లు కావని నిరూపించావ్. మనుషుల మీద గొప్ప నమ్మకాన్ని పెంచావు. మనుషుల మీద ప్రేం పోయాక ఎలా బ్రతకడం? ఇప్పుడు అలా కాదు. మిగిలిన జీవితాన్ని నా చుట్టూ వున్న మనుషుల మధ్య అద్భుతంగా గడిపే ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చావ్. నువ్వు చేసిన ఈ సహాయానికి జీవితాంతం ఋణపడి వుంటాను" ఏదో తెలియని ఉద్వేగంతో నా కళ్ళు వర్షిస్తున్నాయి.

బస్సు వచ్చి ఆగింది.

జయంత్ ని చేయి పట్టుకుని బలవంతంగా ఎక్కించాను. బస్సు కదులుతూ వుంది.

"ఇక నిన్ను చూడడం నీ పెళ్ళిలోనే" గట్టిగా అరిచాను.

నా చెంపలమీద జారుతున్న కన్నీళ్ళను చూడలేక తల తిప్పుకున్నాడు జయంత్.

బస్సు రేపిన దుమ్ము నన్ను పూర్తిగా కప్పేసింది.

* * *

తిలోత్తమ చెప్పడం పూర్తి చేసింది. ఆనంద విశాదాల్ మిశ్రమంలా కళ్లల్లో నీళ్ళు ఊరాయి. పైటతో కళ్ళు అద్దుకుని బలవంతంగా నవ్వడానికి ప్రయత్నించింది.

గోపాలకృష్ణ పరిస్థితి కూడా అదే. అతను ఆమె చెప్పినదానికి బాగా కదిలిపోయాడు.

"తిలోత్తమా! మీ ముగ్గురికి చేతులెత్తి నమస్కరించాలనిపిస్తోంది. ఎంతో ఎత్తుకు ఎదిగిపోయిన మిమ్మల్ని తలుచుకుంటుంటే మానవజాతి మీదే గొప్ప ప్రేమ కలుగుతోంది. ఈ భావనల్ని ఇలాగే గుండెలో అణిచేసి, వాటి ఒత్తిడికి చిప్పిల్లే అనుభూతినంతా ఒంటరిగా అనుభవించాలనుంది" అన్నాడు.

"ఇక్కడికి వచ్చింది నాతో ఇంతకాలం నిక్షిప్తమైన ఆ అనుభవాన్ని చెప్పడానికే గోపాలకృష్ణా! నీతో గడిపి సిరిసంపదలను పొందాలన్న ఉద్దేశ్యం నాకు లేదు. మనుషుల మీద గొప్ప నమ్మకం, ప్రేమ వుండడంకంటే వేరే సిరిసంపదలున్నాయా! అవి పుష్కలంగా వున్న నాకు ఇక మీ అక్కరలేదు. నేను వస్తాను గోపాలకృష్ణా!"

ఇద్దరూ లేచి బయటికొచ్చారు.

వర్షం ఇంకా ఆగలేదు. చినుకులు జోరుగానే పడుతున్నాయి.

తెల్లవారుతోంది. నల్లటి ఆకాశం సిమెంట్ రంగులోకి మారుతోంది.

"వర్షం బాగానే పడుతోంది. నేను వచ్చి ఇంటి దగ్గర దిగబెట్టనా?"

"వద్దు"

"పోనీ గొడుగైనా తీసుకెళ్ళు"

"ఇంత తెల్లవారిపూట వర్షంలో తడిసి చాలా రోజులైంది" అని అడుగు ముందుకు వేసింది.

ఎంతో ఆరాధనతో ఆమెవైపు చూస్తూండిపోయాడు అతను.


'కళ్ళు మూసినా నీవాయె, కళ్ళు తెరిచినా నీవాయె' అన్నట్లుంది గోపాలకృష్ణ పరిస్థితి. ఒకప్పుడయితే అలాంటి పాటలను వింటూ నవ్వుకునే వాడు. సినిమా పాటల్లో ప్రేయసిని ప్రియుడు, ప్రియుడ్ని ప్రేయసి పొగుడుకోవడం తప్ప ఏమీ లేదనుకునేవాడు. అవి అసహజంగా కూడా వున్నాయని భావించేవాడు. కానీ ఇప్పుడు తన అభిప్రాయం తప్పు అని తెలుసుకున్నాడు.

ప్రేమించనంతవరకు మన పరిధి విశాలంగా వుంటుంది. ఎవరినైనా ప్రేమిస్తే మన పరిధి చాలా కుంచించుకుపోతుంది. ప్రేమించిన వ్యక్తే ప్రపంచమైపోతుంది. ప్రపంచమే ప్రేమించిన వ్యక్తిగా దర్శనమిస్తుంది. ఈ కారణంవల్లనే ప్రేమికులు మిగిలిన ప్రపంచానికి అంధులైపోతారు.

చిన్నగాలి తన శరీరానికి తాకినా అది ప్రియురాలి స్పర్శలా అనిపిస్తుంది. కనిపించే పచ్చటి కొండలే తన ప్రేయసి కట్టుకున్న చీర అంచు మీద డిజైన్ లా అనిపిస్తుంది. ఎక్కడో దూరంగా వినిపించే పాట తన అవస్థను చూసి గంధర్వుడు చేసే ఆలాపనలా అనిపిస్తుంది. ఒక్కో రకమైన పువ్వు అ ప్రేయసి ఒక్కో అవయవానికి ప్రతీకలా అనిపిస్తుంది.

ప్రేమికుడు అనుభవించే అద్వైత స్థితి ఇది.
గోపాలకృష్ణ వీటికి అతీతుడేం కాదు. పైపెచ్చు భావుకుడు కనుక ఈ స్థితిలో మరింత మమైక్యత పొందుతున్నాడు.

తన కనురెప్పల మీదే వర్ష కాపురం పెట్టేసినట్టుంది అతడికి. అందుకే కనురెప్ప మూస్తే ఆమె తన కళ్ళలోని రెటీనా మీద ప్రతిబింబిస్తున్నట్లు భ్రమపడుతున్నాడు. తను పీల్చే గాలిలో ఆమె అస్థిత్వపు పరిమళం కలిసిపోవడం వల్ల తన ఊపిరితిత్తుల్లో అంత అలజడి కలుగుతూ వుందని భావిస్తున్నాడు.

"వర్ష" అనే రెండు అక్షరాలు తప్ప మరో అక్షరాన్ని తనకు అయ్యవారు నేర్పించలేదేమోనని అనుమానం పడుతున్నాడు.

ఉదయం కలల దుప్పటిని తొలగించగానే అతనికి ఆమె వెచ్చ వెచ్చగా గుర్తుకొస్తుంది. పెరట్లో చెట్టుచేమల్ని నిద్రలేపుతున్న నీరెండలో ఆమె పచ్చపచ్చగా గుర్తుకొస్తుంది. ఇంటిముందు కొప్పంతా పూలు తురుముతున్న తురాయి చెట్టును చూస్తుంటే ఆమె ఎర్రెర్రగా గుర్తుకొస్తుంది. భగవంతుడు కాలు మోపడానికి అక్కడక్కడా తివాచీలను పరచినట్లుండే పంట చేలను చూస్తుంటే ఆమె వెర్రి వెర్రిగా గుర్తుకొస్తుంది. కన్ను చేస్తున్న ఇంద్రజాలంలా అనిపించే ఆకాశంవెపుఇ సారించినప్పుడు ఆమె పిచ్చిపిచ్చిగా గుర్తుకొస్తుంది.

ఏ అర్థరాత్రో ఒంటరిగా కూర్చుని వున్నప్పుడు సన్నజాజుల పరిమళాన్ని గాలి నెత్తిమీద కుమ్మరిస్తున్నా పట్టించుకోకుండా ఆమెకు తన రక్తంతో ఉత్తరం రాయాలనీ, ఆమె నడిచే దారివెంట పాదాలు కంది పోకుండా నందివర్ధనం పూలు పరవాలనీ, ఆమె కనుపాపల్లో దృశ్యంగా ఇమిడిపోవాలనీ, ఆమె పెదవులమీద ఎప్పటికి వాడిపోని చిరునవ్వుల దండలా వేలాడాలనీ ఇలా ఏవేవో ఆలోచిస్తున్నాడు అతను.