ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి...by paul

[Milf rider]

ఆ వీధి మలుపు తిరగగానే పులిరాజు గుండె వేగం హెచ్చింది. వెంట్రుకలన్నీ నిక్కబొడుచుకున్నాయి. మరో నిముషంలో పునర్వసు కనిపిస్తుందన్న ఆలోచనలతో శరీరం చిన్న జర్క్ ఇచ్చింది.
దెయ్యాలను తరిమే తనలాంటివాడు కూడా ప్రేమ విషయం వచ్చేసరికి భయపడడం వింతగా అనిపిస్తోంది అతనికి. ఎలాగైనా ఆమె ప్రేమను పొందాలన్న తపన ఎక్కువైంది. ఆమె ఒంటరిగా ఎప్పుడు కనబడుతుందా అని ఎదురు చూస్తున్నాడు. తను కనపడగానే ఏమేం చెప్పాలో చాలాసార్లు రిహార్సల్స్ వేసుకున్నాడు. తన తండ్రి వశీకరణమంత్రం నేర్పించనందుకు తిట్టుకున్నాడు కూడా.
అప్పటికే చీకట్లు ముసురుకుంటున్నాయి. తూర్పు ఆకాశంలో చంద్రుడు అప్పటికే తెల్లగా నవ్వుతున్నాడు. గాలి పూలలోని పుప్పొడిని ఒంటికంతా స్ప్రే చేసుకున్నట్లు సువాసనలను విరజిమ్ముతోంది.

పునర్వసు ఇల్లు దగ్గరపడింది.

అతని అడుగులు తడబడ్డాయి. ఒళ్ళంతా కళ్ళు చేసుకొని చూశాడు. పునర్వసు ఎక్కడా కనపడలేదు. ఆ ఇంటిని దాటి వెడుతూ లోపలికి చూశాడు.
పెరట్లో పాలు పితుకుతోంది ఆమె. చిత్రపటంలో లాగా ఆమె మొదటిసారి చిన్నగా కనిపించింది. ఓ సెకనుపాటు నిలబడ్డట్టు ఆగి, ఆపై ముందుకు సాగిపోయాడు.

గుండె వేగం అప్పటికి తగ్గింది. ఆమెను మరోసారి చూడాలన్న ఆరాటం శరీరాన్ని ముందుకు తోస్తోంది. వీధి చివరికంటా వెళ్ళి వెనక్కి తిరిగాడు.

అప్పటికి పాలు పితకటం పూర్తిచేసి ఆమె ద్వారం దగ్గర నిలబడి వీధిలోకి చూస్తోంది.

ఆమె అక్కడ వుండడం దూరం నుంచే కనిపెట్టాడు పులిరాజు. తిరిగి గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోంది. శరీరంలో ఇలా అసంకల్పిత మార్పులు గోచరించడమేనా ప్రేమంటే అనుకున్నాడు.

ఖచ్చితంగా ఇంటిముందు ఆగి ఆమెవైపు చూశాడు. నిజానికి ఆ సమయంలో తన ముఖంలో ప్రస్పుటమవుతున్న ఫీలింగ్స్ ఏమిటో తెలియడం లేదు. అయితే తను ఆమెను చూసి నవ్వుతున్నట్టు మాత్రం తెలిసింది.

ఆమెలో ఏదో అర్థంకాని కన్ ప్యూజన్. రోజులాగే అర్థం కానట్లు మొహం పెట్టి ఏమైనా చెబుతాడేమోనన్నట్టు చూసింది.

అతను అక్కడ నుంచి కదలలేదు.

"మీ నాన్న వున్నాడా?" అని అడిగాడు. ఎప్పుడూ లేనిది తన గొంతు వణకడం తెలుస్తూనే వుంది/

అన్ని రోజులూ తను కనిపిస్తూనే గుడ్లప్పగించి చూస్తూండే అతను అప్పుడు మాట్లాడటంతో ఆమె తడబడింది. ఆమె అవస్థ అంతా గుర్తించిన అతను మరోసారి అడిగాడు.

"లేడు. పొలం వైపు వెళ్లాడు."

"మీ అమ్మ?"

"అమ్మ కూడా పొలం వెళ్ళింది"

ఇక ప్రశ్నించాల్సిందీ ఏమీ లేనట్లు అతను ఇంట్లోకి నడిచాడు. బసపుటెద్దు ఆవులున్న దొడ్లోకి వచ్చేస్తుంటే తరమడానికి ధైర్యం చాలని చిన్నపిల్లలా చూస్తుండిపోయింది.

"ఏం కావాలి?" తన దగ్గరికి దూసుకొచ్చిన అతనివైపు భయంగా చూస్తూ అడిగింది.

అతని రిహార్సల్స్ లో అటువంటి ప్రశ్న లేదు. అందుకే సమాధానం తట్టలేదు.

"అదీ... అదీ" అంటూ అక్షరాలు చూస్తూ నమిలాడు.

ఆమె ఏమీ మాట్లాడకుండా చూస్తూ నిలబడింది.

అతని కళ్ళలో ఏదో అభ్యర్థన లీలగా కదుల్తోంది. పెదవులు ఏదో జపింఛడానికన్నట్లు గుటకలు వేస్తోంది. ఇన్నిరోజులూ తనలో దాచుకున్న భావనలను బయటకు వెల్లడించేందుకు గుండె పిచ్చిదానిలా కొట్టుకొంటోంది.

"నువ్వు కావాలి" కళ్ళు కూడా ఆర్పకుండా చెప్పాడు. ఒక్కసారి ప్రకృతి అంతా ఫిట్స్ వచ్చి పడిపోయినట్టు స్తంభించిపోయింది ఇద్దరికీ.

అతను ఏం అడిగాడో చప్పున అర్థంకాలేదామెకు. అర్థమయ్యాక తన మనసేమిటో అర్థం కాలేదు. లోపలంతా తనను తరచి చూసినట్టు ఆమె కళ్ళను వాల్చింది. తిరిగి తల పైకెత్తింది. ఇక తప్పదన్నట్టు అతను కళ్ళు ఆర్చుతున్నాడు గానీ లేకపోతే చూపును అలా నిలబెట్టేవాడు.

"నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నాను."

మొదట చెప్పింది ఆమెకు బోధపడిందో లేదో నన్న అనుమానంతో మళ్ళీ మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఒక ప్రేమికుడు లోనయ్యే భ్రమలకు అతను లోనవుతున్నాడు. అందువల్ల తిరిగి మాటలను మార్చి చెప్పాడు.

ఆమె అప్పటికే సర్దుకుంది.

అతను భూతవైద్యుడు గనుక స్త్రీలకి ఓ విధమైన భయం వుంది. అతను మామూలు మనిషి కాదన్న భావన వుంటుంది. అతని వృత్తి అలాంటిది. అది దెయ్యాలను దూరంగా తరుముతుంది. గానీ, మనుష్యులను దగ్గరకు చేరనివ్వదు. అంతేగాక ఆమె తన అంతరంగం ఏమిటో తెలుసుకో గలిగింది. ఈ మేరకు ఆమె తెలివైనదే. అందుకే ఏం జవాబు చెప్పాలోనని ఆమె గింజుకోలేదు. అయితే దాన్ని ఎలా చెప్పాలో అని మాత్రమే ఇబ్బంది పడుతోంది.

"ఎన్నో రోజులుగా చెప్పాలని...... కానీ"

"పిల్లి అడ్డొచ్చిందా" అని నవ్వింది ఆమె. ఆ నవ్వు వెనకనున్న అర్థం ఏమిటో తెలియక అతను తల్లడిల్లిపోయాడు.

స్త్రీలు అంతే! అంతవరకూ సీరియస్ గా వున్న ఆమె తన మనసేమిటో తెలుసుకున్నాక ఈజ్ అయిపోయింది. తనకు కావల్సిందానిని వాళ్ళు ఎంత గాఢంగా కోరుకుంటారప్ తనకు అక్కర్లేని దానిని అంతే తృణీకారంతో చూస్తారు.

ఇప్పుడు పులిరాజు కూడా ఆమెకు అలానే కనిపిస్తున్నాడు. తనకు అవసరం లేదనుకోగానే అతను చులకనైపోయాడు.
"మరెందుకు చెప్పలేదు?"

"అదీ..... అదీ"

"మంత్రాలను పొల్లుపోకుండా చెబుతావు కదా. ఇంత చిన్న వాక్యాన్ని చెప్పడానికి ఇంత టైమ్ తీసుకోవాలా?" ఆమె నవ్వును ఆపటం లేదు.

"చెప్పాలనే.... ఏదో జంకు, తెలియని బెదురు."

"పోనీలే ఇప్పటికైనా చెప్పావు. కానీ....." అతని రియాక్షన్ కోసం ఆగింది. అప్పటికే అతని గుండెలో విస్పోటనం జరిగిపోయింది.

"ఏమీ అనుకోవద్దు పులిరాజూ! నువ్వంటే నాకలాంటి ఉద్దేశం లేదు. ఎందుకు లేదు అని అడగొద్దు. నీమీద ఎందుకు ఇష్టం లేదో చెప్పలేనట్లే గోపాలకృష్ణ మీద ఎందుకు నాకంత ఇష్టమో కూడా చెప్పలేను."

ఆ తరువాత ఆమె చెప్పిన ఒక వాక్యమో, రెండు వాక్యాలో వినిపించలేదు అతనికి.

నిమ్మకాయను కొస్తే ఎర్రటిరక్తం ఎగజిమ్మినట్టు, బుట్టలో పెట్టిన తాడు తాచుపామై కాటేసినట్లు, తోక ముడిచి పారిపోవాల్సిన దెయ్యం తిరగబడి తనను తినేస్తున్నట్టు అతను. వణికిపోయాడు.

రక్తంలో విషంలా ఏదో తెలియని బాధ ఒళ్ళంతా చరచరా పాకడం తెలుస్తూనే వుంది నరాలు చిట్లి దారాలుగా సాగడం బోధపడుతూ వుంది. కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఊరి, దృశ్యాలన్నీ మసకయిపోవడం గమనిస్తూనే వున్నాడతను.

"పులిరాజా! ఇక వెళ్ళిరా" అని అతను ఏమైపోతున్నాడని గమనించ కుండానే లోపలికి వెళ్ళిపోయింది

ఎలా నడిచాడో ఏమో తెలియదు. మరో పదినిముషాలకు ఊరి పొలిమేరలు దాటాడు. పొలాల వెంబడి నడుస్తున్నాడు. అప్పుడప్పుడూ తల పైకెత్తి చూస్తున్నాడు. చిన్నపిల్లాడు పౌడర్ నంతా చేతుల్లో ఒంపుకుని ముఖానికి పూసుకున్నట్టు చంద్రుడు ప్రకాశిస్తున్నాడు. అలా ఎంతసేపు తిరిగాడో అతనికే తెలీదు. చందమామ ఆకాశం మధ్యలోకి వచ్చి నిలబడి లోకంవైపు సంభ్రమాశ్చర్యాలతో చూస్తోంది.
అతను నడుస్తున్నవాడల్లా ఠక్కున ఆగాడు. ఎవరో మాట్లాడుతున్నట్లు మాటలు విన్పిస్తున్నాయి. అప్పుడు చుట్టూ పరికించి చూశాడు. తను ఎక్కడ వున్నాడో తెలుసుకోవడానికి అయిదు నిముషాలు పట్టింది. తను గోపాలకృష్ణ బంగళా దగ్గరకు వచ్చాననీ, కొండశిఖారాగ్రాన వున్నానని తెలిసింది. మాట్లాడుతున్నాది గోపాలకృష్ణ, మరో స్త్రీ అని కూడా బోధ పడింది. ఆరోజు పౌర్ణమి అవునో కాదో తెలుసుకోవడానికి పైకి చూశాడు. కొరవలు లేని చందమామ నిండుగా వుంది. అతని వృత్తికి పౌర్ణమి పడదు. గోపాలకృష్ణ ప్రవృత్తికి అమావాస్య పడదు. ఇలా రెండు విభిన్న ధృవాలయిన వారిద్దరూ శత్రువులై భయంకరమైన యుద్దానికి తలపడడానికి బీజాన్ని పునర్వసు వేసింది. ఆమె అతడిని ప్రేమించకపోగా, తను ఎవరిని ఇష్టపడుతూ వుందో చెప్పింది. దాంతో గోపాల కృష్ణ మీద ద్వేషం బయల్దేరింది అతనిలో. ఆ ద్వేషమే అతనికి తెలియకుండానే అతన్ని అక్కడికి లాక్కొచ్చింది. గోపాలకృష్ణ పక్కన మరో స్త్రీ వుందంటే ఆరోజు ఖచ్చితంగా పౌర్ణమి అయి వుంటుందని పులిరాజుకి తెలుసు. తను కనబడకుండా మెల్లగా అడుగులో అడుగేసుకుంటూ అక్కడున్న పెద్దరాయి వెనకకు వెళ్ళి నిలబడ్డాడు. అక్కడ్నించి చూస్తే గోపాలకృష్ణ ఓ అమ్మాయి స్పష్టంగా కనిపిస్తున్నారు. వాళ్ళిద్దరూ పడుకుని కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. పులిరాజు మోకాళ్ళు కింద ఆనించి వాళ్ళేం మాట్లాడుకుంటున్నారో వినడం ప్రారంభించాడు.

"విశాఖా! మరి నీ జీవితంలో ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన గురించి చెప్పు....." మురిపెంగా ఆమె చుబుకాన్ని పైకెత్తి అడిగాడు గోపాలకృష్ణ.
అంటే ఆరోజు విశాఖ వంతు వచ్చిందన్నమాట అనుకున్నాడు పులిరాజు. ఆమె రఘుపతి భార్య ఇరవై ఎనిమిదేళ్ళు వుంటాయి. లావుగా బొద్దుగా, అందంగా వుంటుంది.

"ఊఁ!" అంటూ ప్రారంభించింది ఆమె.

"ఎప్పుడో ఆరేళ్ళక్రితం సంగతి. అయినా ఇది నిన్నో, మొన్నో జరిగినట్టు అనిపిస్తుంటుంది. ఈ సంఘటన తాలూకు మధురస్మృతే లేకుంటే నేను బహుశా ఇంకా మొగుడికి సేవ చేసుకుంటూ ఇక్కడ వుండేదాన్ని కాదేమో.

నాకు అప్పుడు పద్దెనిమిదేళ్ళు. అప్పటికి నాలోని స్త్రీ హార్మోన్లన్నీ పూర్తి స్థాయిలో స్రవించడం ప్రారంభమైందనుకుంటా. వెన్నెల వేడిగా అనిపిస్తున్న వయసు. ఏ పురుషుడితోనో గాఢమైన స్నేహం చేయాలని వుబలాడపడుతున్న మనసు.

ఈనాడు పిల్లలంతా ప్రేమ విషయంలో ఏదో ఒక స్థాయిలో వున్నారు. ఓ అమ్మాయి చూపులు కలిపే స్టేజిలో వుంటే, మరో అమ్మాయి మాట్లాడే దశలో, ఇంకో అమ్మాయి లవ్ లెటర్లు రాసే స్థాయిలో వున్నారు. నాకు అప్పటికి ఇంకా ఏ కుర్రాడిమీదా మనసు పడలేదు. ఏదో క్యాజువల్ గా వీధిలో అబ్బాయిలు పోతుంటే చూసేదాన్ని.

అలా చూస్తున్నప్పుడు అందరికంటే సుధీర్ కొంత డిఫరెంట్ గా కనిపించాడు. అతను అప్పుడు యూనివర్శిటీలో ఎం.ఏ. చదువుతుంటేవాడు. మా వీధిలోనే ఇల్లు. ఓ నాలుగిళ్ళ అవతల ఇల్లన్న మాట. అతను యూనివర్శిటీ నుంచి ప్రతి శని, ఆదివారాలు ఊరొచ్చేవాడు.

మనిషి మరీ ఫాస్ట్ కాదు. అల్లరి చిల్లరి వేషాలు వేసేవాడు కాదు. ఈస్థటిక్స్ వుండే మనిషని అతని చూపులనుబట్టి, అతని ప్రవర్తనబట్టి అనుకున్నాను.

అయితే అతడిమీద అప్పటికి పెద్ద ఇష్టం ఏమీలేదు. గేటు దగ్గర నిలుచున్నప్పుడు అతను వీధిలో వెళుతుంటే చూసేదాన్ని. అంతే తప్ప మరో అడుగువేసే స్థితిలో లేను.

అదిగో అప్పుడే మా ఊరిలో శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు ప్రారంభమయ్యాయి.

శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు మా వూరిలో చాలా బ్రహ్మాండంగా జరిగేవి. సాయంకాలం నుంచి రాత్రి పడీ పదకొండు గంటల వరకు ఊరంతా హడావుడిగా వుండేది.

మా వీధిలోనే దేవాలయం వుండేది. ఉత్సవాలు జరిగే రోజుల్లో రోజుకొకరు ఉభయం చేసేవారు. అంటే ఆరోజు పూజ, ప్రసాదాలు పెట్టే బాధ్యత ఒక్క కుటుంబమే నిర్వహించేది.

సాయంకాలం నుంచి భజన జరిగినా దేవుడి అలంకరణ, ఉభయం అన్నీ ఎనిమిదిగంటలకు మొదలై పదీ పదకొండుకి ముగిసేవి.

మేము- అంటే మా ఈడు ఆడపిల్లలందరూ ఎనిమిది గంటల ప్రాంతాన గుడివెనక చేరేవాళ్లం. ముందంతా అబ్బాయిలుంటారు గనుక దేవాలయం వెనక అ మసకచీకట్లో నిల్చుని చూసేవాళ్ళం. టైమయి ప్రసాదం వచ్చే సమయానికి వీధిలో వుండే మిగిలిన స్త్రీలంతా వచ్చి మాతో చేరేవాళ్ళు. ప్రసాదం పెట్టే వ్యక్తి ముందున్న మగాళ్ళకూ, పిల్లలకూ పెట్టాక మా దగ్గరికి వచ్చి ప్రసాదం పంచేవాడు.

ఇందులో అతి ముఖ్యమైన ఘట్టం- సరదా అంశం ఏమిటంటే గంధం పూయటం.

దేవుడికి ఉభయదార్లు గంధం ఓ పెద్దగిన్నెలో తెచ్చేవాళ్ళు. పూజారి దాన్ని తీసుకుని అక్కడున్న వాళ్ళకు ఇచ్చేవాడు దాన్ని. మనం మనకు ఇష్టమైన వ్యక్తికి పూయచ్చు. దీన్ని కొందరు తీసుకుంటారు. మరికొందరు తీసుకోరు.

అయితే అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు మాత్రం తప్పక గంధాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకుని సమయం చూసుకుని ఎవరూ చూడకుండా ఒకరికొకరు పూసుకునేవాళ్ళు.


చాలా ప్రేమలు గంధం పూయడంతోనే పుట్టేవి, మిగిలిన వాళ్ళకూ తెలిసేవి.

ఆ సంవత్సరం ఉత్సవాలు ప్రారంభమయిన మొదటిరోజు మొదటి సారిగా నేను గంధం తీసుకున్నాను. గంధం చేతిలో రాసుకున్నాక అమ్మాయిలతో పాటు నేనూ దేవాలయం వెనుకకు వచ్చేశాను. మిగిలిన స్నేహితురాళ్ళు తమకు ఇష్టమయిన అబ్బాయిల కోసం వెయిట్ చేస్తున్నారు.

మొదటిగా దేవాలయం ముందు భాగం నుంచి శీను వీధుల్లోకి రావడం మొదలుపెట్టాడు. అతను ఖచ్చితంగా గంధం రాయడానికే వస్తున్నాడని తెలుసు. ఆలస్యమైతే అమ్మలూ, అమ్మమ్మలూ ప్రసాదానికి అక్కడికి చేరుకుంటారు గనుక ఈ గంధం. కార్యక్రమాన్ని పెద్దవాళ్ళు చూడకుండా ముగించాలని అటు ఆడపిల్లలూ, ఇటు అబ్బాయిలూ తొందరపడుతుంటారు.

శీను మా దగ్గరికి వచ్చి ఓ క్షణం నిలబడ్డాడు. అతను తన కోసమే వచ్చాడని తెలిసిన సునంద ఠక్కున మా వెనుక దాక్కుంది.

కాసేపు అలానే వుంటే అతను వెళ్ళిపోతాడన్న అనుమానంతో కాబోలు ఆమె కొంటెగా నవ్వుతూ తల పక్కకు పెట్టి చూసింది అంత చాలు ఆమె ఉనికిని అతను గుర్తుపట్టడానికి. అతను రెండు అంగల్లో ఆమెను చేరుకొని ఎడమచేత్తో ఆమె చేయి పట్టుకుని లాగి, కుడిచేతిలో వున్న గంధాన్ని అంతే స్పీడుతో ఆమె చుబుకం కింద పూశాడు.

ఆ స్పీడ్ లో అతని చేయి ఎక్కడెక్కడ తగలాలో అక్కడంతా తగిలింది. క్షణం ఆలస్యం చేస్తే ఎవరైనా వస్తారుమోనని అతను మరో రెండు అంగల్లో వీధిలోకి రాబోయాడు. అప్పుడు సునంద పరుగెత్తి అతని వెనక నుంచి ముందు చేయి పోనిచ్చి బుగ్గలకు గంధం రాసింది.
ఇలా అక్కడున్నవాళ్ళు తమ హీరోలకు గంధం రాసి, గంధం రాయించుకున్నారు.

చివరికి నేను మిగిలిపోయాను. నా చేతిలోని గంధం అప్పటికే గట్టిపడుతోంది. అప్పటివరకు నాకంటూ ఒక వ్యక్తి లేడు. అలా ఆలోచిస్తుంటే ఠక్కున నాకు సుధీర్ గుర్తొచ్చాడు. అతను సాయంకాలం అలా వీధిలో వెళుతుంటే చూశాను. ఆరోజే యూనివర్శిటీ నుంచి వచ్చాడన్న మాట.

కానీ అతను దేవాలయం వెనక్కి వచ్చే అవకాశం లేదు. నేను ముందుకు వెళ్ళలేను. ఎం చేయాలో అని ఆలోచిస్తూ వుండిపోయాను. చివరికి పక్కనున్న మీనాకి పూద్దామని అనుకున్నానుగానీ- చెప్పాను గదా, హార్మోన్లు డానికి అనుమతించలేదు.

మరికొంతసేపు నిరీక్షించాలని నిర్ణయించుకున్నాను.

మరి నా మొర ఆ శ్రీరామచంద్రుడు ఆలకించాడేమో తెలియదుగానీ ఇంటి నుంచి దేవాలయానికి వస్తున్న సుధీర్ కనిపించాడు. ఏదో థ్రిల్ మనసును ఊపేసింది. శరీరమంతా మధురమైన కంపనాలు. అంతవరకు అనుభవించిన ఫీలింగ్ అది. మత్తుగా, గమ్మత్తుగా వుంది.

అతను దగ్గర పడుతున్నాడు.

ఆగలేకపోయాను. వీధి అని కూడా ఆలోచించకుండా మసకచీకట్లోంచి ముందుకు కదిలి అతని బుగ్గలమీద సుతారంగా గంధం పూశాను. నా చేయి వణకడం, నాలుక తడారిపోవడం తెలుస్తూనే వుంది.

అతను మొదట ఆశ్చర్యపోయి, ఆ పిమ్మట నన్ను గుర్తించి చిన్నగా నవ్వాడు.

అంత జరిగాక ఆ రాత్రి నిద్ర పడుతుందని నాకు అనిపించలేదు. తెల్లవారేవరకు అలా నవమి మహోత్సవాలు జరుగుతూనే వుంటే బావుంటుందని అనిపించింది. కానీ వెంటనే ప్రసాదం పెట్టడం ప్రారంభించారు.

ప్రసారం తీసుకున్నాక ఇంటికొచ్చానుగానీ ఏమీ చేయలేక పోయాను. అతని బుగ్గల గరుకుదనం నా గుండెల్లో గుబులు పుట్టిస్తోంది. పడకమీద పడుకున్నానుగానీ కళ్ళమీద నిద్ర వాలడం లేదు. అలా ఆలోచిస్తూ ఎప్పుడో తెల్లవారుజామున నిద్రపోయాను. ఏవేవో రంగురంగుల కలలు కన్నాను.

వారానికి ఓసారి వచ్చే అతనికోసం ఎదురుచూపులు ప్రారంభమయ్యాయి. అతను వచ్చాడంటే నా ఒక్కదానికే పండగా వచ్చినట్లుండేది. ఆ రెండు రోజులూ ఏ పని చేయకుండా వీధి గేటుకి నా చూపుల్ని వేలాడదీసేదాన్ని. అతనూ అంతే. ఊరకనే అలా వీధిలో తిరుగుతూ నాకోసం చూపుల వలను విసిరేవాడు.

ఎప్పుడయినా చీకట్లో తారసపడ్డప్పుడు గట్టిగా కౌగిలించుకుని ముద్దు పెట్టుకునేవాడు. ఆ క్షణంలో నా రక్తప్రసరణ ఆగిపోయేది.

అప్పుడప్పుడూ లవ్ లెటర్లు ఇటునుంచి అటుకి, అటునుంచి ఇటుకి నడిచేవి. అందరూ పడుకున్నాక రూమ్ లో ఒంటరిగా కొవ్వొత్తి వెలుగులో అతని లవ్ లేటరు చదువుకోవడం గొప్ప థ్రిల్లింగ్ గా వుండేది.

మేమెప్పుడూ నిముషంకన్నా ఎక్కువసేపు కలిసే వీలు కలగడం లేదు. అతను ఫస్ట్ ఇయర్ ఎగ్జామ్స్ రాసి ఇంటికొచ్చాడు. మరో రెండు మూడు నెలలు ఊర్లోనే వుంటాడు.

ఓ రోజు మేమిద్దరం గంటకు పైగా ఏకాంతంగా గడిపే ఛాన్స్ దానంతట అది రాలేదు. మేమిద్దరం అలా ప్లాన్ చేసి కలుసుకున్నాం.

ఆరోజు మధ్యాహ్నం మూడు గంటల నుంచి నాలుగు గంటలవరకు సూర్యగ్రహణం. ఆ సమయంలో సూర్యుడు పూర్తిగా కనబడడనీ, ఆ గంటసేపు చీకటిగా అయిపోతుందనీ, అప్పుడు ఎవరూ బయట తిరగకూడదనీ, సూర్యగ్రహణం తరువాత బయటికి రావాలనీ ఊరులో పెద్ద ప్రచారం జరిగింది.

పట్ట పగలు చీకట్లు ముసురుకోవడం ఊహించలేని విషయం. ఈ అద్భుతాన్ని సుధీర్ తో కలిసి చూడాలని ఆరాటపడింది మనసు.

మా ఇంటి వెనక, విసిరేసినట్టు వీధికి దూరంగా సరస్వతి అవ్వ ఇల్లుంది. ఆ ఇంట్లో ఆమె తప్ప మరెవ్వరూ వుండరు. అక్కడికి వెళ్ళిపోతే సూర్యగ్రహణం సమయంలో ఎవరూ అక్కడికి రారు గనుక మేమిద్దరం హ్యాపీగా గడపవచ్చన్న ఐడియా వచ్చింది. మూడుగంటలకు అయిదు నిముషాల ముందు అక్కడికి రమ్మని కబురంపాను.

రెండున్నర గంటల ప్రాంతంలో అమ్మతో "నేను అవ్వ ఇంట్లో వుంటాను. ఇక్కడ బోర గా వుందని" చెప్పాను.