ఈ కథ మీరే టైటిల్ పెట్టండి...by paul

[Milf rider]

గోళ్ళను చూసి స్త్రీ మనస్తత్వం ఏమిటో చెప్పవచ్చునంటాడు గోణికా పుత్రుడు అనే మన పూర్వికుడు."


ఆమెలో ఇంట్రస్టింగ్ పెరిగింది. "నా గోళ్ళు చూసి నేను ఎలాంటిదాన్నో చెప్పండి" అని చేతులు ముందుకు చాచింది.


"నీవి పొడుగాటి గోళ్ళు. ఇలాంటి గోళ్ళున్నవారు కళాపిపాసులై వుంటారు. లలితకళల పట్ల ఆసక్తి. కవిత్వం పట్ల అనురక్తి కలిగి వుంటారట."


ఆమె పొంగిపోయింది.


"మరి వెడల్పాటి గోళ్ళుంటే?"


"అలాంటివారికి స్వార్థం ఎక్కువ వుంటుందని గోణికాపుత్రుడు సెలవిచ్చాడు. పురుషుడ్ని ప్రేమించలేరు. అతనివల్ల కలిగే లాభాలమీదే ధ్యాస వుంటుంది, ప్రతిదాన్నీ అనుమానంగా చూస్తారు."


"మీరు చెప్పింది కరెక్టే. మా తోటికోడలు పద్మకు వెడల్పాటి గోళ్ళు. ఎప్పుడూ మొగుడ్ని అనుమానిస్తుంటుంది."


"ఇక వలయాకారపు గోళ్ళు వుండే స్త్రీలు చెడ్డవారై వుంటారు. ఎప్పుడూ అసంతృప్తితో వేగిపోతుంటారు. వంకర గోళ్ళున్న స్త్రీలు దేనినీ ఆసక్తితో చేయరు. భర్త మురిపెంగా పక్కకు చేరినా ముఖాన్ని అష్టవంకర్లు తిప్పి ఇదేదో తప్పని తంతులా ప్రవర్తిస్తారు."

కొందరికి విశాలమైన గోళ్ళు వుంటాయి."


"ఇలాంటి గోళ్ళున్న స్త్రీలు చాలా నెమ్మదస్తులుగా వుంటారు. పడకలో కూడా భర్త సౌఖ్యమే తన సౌఖ్యం అనుకుంటారు."


"మీ గోళ్ళ థీరీ బావుంది" మెచ్చుకుంది.

అతను పడుకున్నాడు. కళ్ళల్లో వెన్నెలను కలిపేసుకుంటూ ఆమెవేపు చూశాడు.
"పడుకో" అన్నాడు.

ఆమె ఓ క్షణం తటపటాయించి అటూ ఇటూ చూసి పక్కపై వాలింది. ఆమె వక్షస్థలం వైపు చూస్తూ అన్నాడు "తాజ్ మహల్ పక్కన నీడలో పడుకుణి కళ్ళు పైకెత్తి చూస్తే మహల్ పైనున్న డూమ్స్ కనిపించినట్లుంది."

ఆమె సిగ్గుపడింది.


* * *

ఆరుబయట వెన్నెల్లో అలా పడుకోవడం ఆమెకు మత్తునిస్తోంది.

"ఆ ఇళ్ళల్లో కిటికీలు, తలుపులు మూసేసి ఉక్కలో పడుకోవడం నరకం" అంది.

"ప్రతి అనుభవానికీ ముందు వెనకా వున్నట్లే సెక్స్ కూ వుంటుంది. దీన్ని గుర్తించి, అన్నీ అమర్చుకుంటేనే రసానుభూతి మిగులుతుంది. ఇది చాలామంది దంపతులకు తెలియదు. అందుకే ఏ అర్థరాత్రో ఆ మూడ్ వచ్చినప్పుడు తలుపులు బిడాయించేస్తారు."

"మా వారులాంటి వాళ్ళయితే మరీ స్పీడ్. ముద్దు పెట్టుకునే కార్యక్రమం నుంచి ముచ్చట తీరేవరకూ మూడు నిమిషాల్లో లాగించేస్తాడు."

అతను నవ్వుతూ అడిగాడు "మనిషి మరీ స్పీడా?"

"చాలామంది అంతే. ఇదో గేమ్ లా ఫీలవరు. ఆట అనేటప్పటికి ఇద్దరూ సమఉజ్జీలై వుండాలి. అప్పుడే ఆట మజా. ఏ ఆట అయినా ఏకపక్షంగా సాగితే చప్పగా వుంటుంది. సెక్స్ అంటేనే బూతు అన్న అభిప్రాయం వుంటుంది. దీంతో కొన్ని అపోహలు ఏర్పరచుకుంటారు. స్త్రీ నగ్న శరీరాన్ని చూస్తే దరిద్రం చుట్టుకుంటుందని అని భావించే పురుష పుంగవులు వున్నారు కానీ నగ్నత్వాన్ని చూస్తే మరింత ఎగ్జయిట్ మెంట్ కలుగుతుందని మాస్టర్స్ అండ్ జాన్సన్స్ చెప్పారు."

"మా వారిలాంటి వాళ్ళకి అంత తీరిక ఎక్కడిది? డీలక్స్ బస్ లో ప్రయాణిస్తుంటే అర్థరాత్రి సడన్ గా దోపిడీ దొంగలు అటకాయించి, వేసుకున్నవన్నీ ఒలుచుకుపోయినట్లు వుంటుంది మా వారి ప్రవర్తన. అంత కంగారు పెట్టేస్తేడన్న మాట ఏ అపరాత్రో పక్కనజేరి. ఇప్పుడయితే అదీ లేదనుకో."

"కరెక్టే సెక్స్ ను భార్యాభర్తలు ఓ గొప్ప సరదాకింద ట్రీట్ చేయాలి. ఎప్పుడంటే అప్పుడు, నువ్వు చెప్పినట్లు దోపిడీ దొంగల్లా అదరగొట్టేయ కూడదు. దీనికి ప్రత్యేకించి నైట్ డైరీ లాంటిది భార్యాభర్తలు ఇద్దరూ కలిసి రాసుకోవాలి. ఈ డైరీలో ఎప్పుడు సెక్స్ లో పాల్గొనాలో, ఆరోజు ఎలాంటి డ్రస్ వేసుకోవాలో ఏ రీతిలో, ఎంతసేపు పాల్గొనాలో చిన్న చిన్న విషయాలు కూడా రాసుకోవాలి. ఇలా నైట్ డైరీ మెయిన్ టైన్ చేయడంవల్ల తాము నిర్ణయించుకున్న రాత్రి కోసం ఎదురుచూడడం, ఆరోజు వేసుకోవాలనుకున్న డ్రస్ లను భద్రపరచుకోవడం ఇలాంటివన్నీ బావుంటాయి."

"ఈ నైట్ డైరీ ఐడియా బావుంది. ఆ రోజు అలంకరణ గురించి ఈరోజునుంచే ఊహించుకోవడం, ఆ రాత్రి కోసం కలలు కనడం, ఆ రాత్రి భంగిమ పదే పదే కళ్ళలో మెదలడం, తీరా ఆ రోజు వచ్చాక తొట్రుపడడం థ్రిల్లింగ్ గా వుంటుంది."

వెన్నెల వాళ్ళిద్దరి మీద కురిసి నిశ్శబ్దంగా కిందకు జారుతోంది.

"నువ్వు ఇంతవరకూ ఎవరికీ చెప్పని సంఘటన ఏమైనా వుందా?" కాసేపు మౌనంగా తరువాత అడిగాడు.

"ఇదీ ఆచారంలో ఒక భాగమే. ఇది చెప్పేస్తే ఆ తరువాత మనం....." ఆపై వివరించలేదు అతను.


* * *

గుండెల్లో విరబోసినట్లు నిశ్శబ్దంగా కోరికను రెచ్చగొడుతున్న వెన్నెల.

పక్కపక్కనే రహస్యాలు మాట్లాడుకుంటున్నట్లు రాసుకుంటున్న శరీరాలు..... ఇవన్నీ అతన్ని తొందర చేస్తున్నాయణి గ్రహించింది. ఆమెకూ అలానే వుంది.

"ఊఁ!"

ఆమె చెప్పడానికి ప్రిపేర్ అవుతున్నట్లు గొంతు సవరించుకుంది.

అతను ఆమెవైపు తిరిగి కళ్ళలోకి చూస్తూ వింటున్నాడు.

"నాకు అప్పుడు ఇరవయ్యేళ్ళు. పెద్దదానయ్యి అప్పటికి ఏడేళ్ళు అవుతోంది. యవ్వనం ప్రతి అవయవంలోనూ చేరి అల్లరి పెడుతోంది.

పగలు ఏదో పనులతో గడిచిపోయేదిగానీ రాత్రే ఇబ్బందిగా తయారైంది. ఒంటరితనంతో సతమతయ్యే నేనంటే పరిహాసం పడుతున్నట్లు. పట్టిమంచం తన కాఠిన్యాన్నంతా ప్రదర్శించేది. కాలేజీ ఆకతాయి కుర్రాడిలా గాలి నన్ను సైతం స్పృశించి వెకిలిగా నవ్వేది. అప్పుడప్పుడూ కిటికీ పక్కన చేరిన చంద్రుడు కుర్రాడిలా గిలిగింతలు పెడుతున్నట్లు చూసేవాడు. గూర్ఖావాడి నల్లటి టోపీలా వుండే చీకటి నామీద పడి నన్ను మరింత తాపానికి గురిచేసేది.

ఇలా అవస్థపడుతుండగా ఓరోజు మా అమ్మ నన్ను డాబామీదకి పిలిచింది.

"ఏమిటే అమ్మా? అలా హడావిడిగా పిలిచావ్?"

"ఇక అంతా హడావుడే! నువ్వు ఊఁ అంటే, నీకు పెళ్ళి చేయాలని అనుకుంటున్నాం. పదో తరగతి చదువుకున్నావ్. ఏదో దేవుడి దయవల్ల దేనికీ లోటులేదు. మగపిల్లాడైనా, ఆడపిల్లయినా నువ్వు ఒక్కదానివే మాకు. అందుకే నీ ముద్దూ ముచ్చటా చూడాలని ఉబలాటపడుతున్నాం. అందునా నీకు ఇరవై ఏళ్ళు వచ్చేశాయి కూడా. ఇంతకీ నీ మావయ్య చలపతి మీద నీ అభిప్రాయం ఏమిటో చెప్పు.

ఇదంతా దేనికి ఉపోద్ఘామో చివరి వాక్యంవల్ల అర్థమైంది నాకు. చలపతి మా అమ్మ తమ్ముడు. ఊర్లో మాకు పదెకరాల పొలమూ, రెండు మోటార్లూ వుండేవి. అమ్మావాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే వ్యవసాయంలో తోడు వుంటాడని మా మావయ్యని ఇంటికి పిలిపించుకున్నారు. అతను వచ్చి రెండేళ్ళయింది. అప్పట్నుంచీ మా ఇంట్లోనే వుండి అన్నీ చూసుకునేవాడు.

అప్పటికి అతనికి నలభై ఏళ్లుండేవి. నాకంటే దాదాపు రెట్టింపు వయసు. అందుకే కాబోలు నేనెప్పుడూ అతని గురించి ఆలోచించలేదు. అమ్మ తమ్ముడు అన్న భావన తప్ప మరో అభిప్రాయం లేదు. ఇప్పుడిలా సడన్ గా అడిగేసరికి నాకు ఏం జవాబు చెప్పాలో తెలియలేదు.

దీన్ని గమనించే అమ్మ అంది. 'వాడికి కాస్త వయసు ఎక్కువ అన్న మాట తప్ప మరేం లేదు. కళ్ళు వంకరా, కాళ్ళు వంకరా? రాయిలా వుంటాడు. అయినా వాడికి ఏం వయసుందని? మహావుంటే ముప్ఫై ఐదుఏళ్ళు వుంటాయేమో. ఈ కాలంలో అదేమంత ఎక్కువ వయసుకాదు. నీకూ వాడికి ఈడూజోడూ బాగా వుంటుంది. చిలకా గోరింకల్లా వుంటారు. ఎవరైనా ఎప్పటికయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోవలసిందే కదా. బాగా ఆలోచించు

ఎవరయినా ముసలివాళ్ళు అయిపోతారని ఇప్పుడు నలభై ఏళ్ళు నిండినవాడ్ని కట్టుకోమంటున్న అమ్మ లాజిక్ నాకు అర్థం కాలేదు.
"కానీ-"

"అలా నసగొద్దు. నువ్వు నాకు ఒక్కదానివే. నీ ముందూ వెనకా ఎవరూ లేరు మాకు. నువ్వు ఎవర్నో చేసుకుని ఎక్కడో కాపురం చేసే దానికన్నా ఇక్కడే మనింట్లోనే వుండిపోవాలని మా కోరిక. నీకు పెళ్ళి అయి నీ కడుపునా ఓ కాయ కాస్తే వాడితో ఆడుకుంటూ ఈ శేష జీవితాన్ని హాయిగా గడిపేయవచ్చు. నిన్ను చేసుకొని ఇక్కడే ఇల్లరికం వుండిపోయే వాడు మనకు దొరకద్దూ. చలపతి అయితే ఆల్ రెడీ ఇక్కడే వున్నాడు. నిన్ను చేసుకున్న తరువాత కూడా ఇక్కడే వుండిపోతాడు."

"అదిగాదే"

"ఇంక నీ సందేహాలూ, అపనమ్మకాలూ నేను వినను. ఇంకో రహస్యం చెప్పనా? ఈ ఆస్థి అంతా ఎవరో తినిపోవడం కన్నా మన ఆస్థి మనమే తింటే పోలా. వాడు ఎవరో పరాయివాడు కాడు. నాకు తమ్ముడు. మీ నాన్నకు పెదబామర్ది. నీకు మావయ్య. మన ఆస్థి మన దగ్గరే వుండాలంటే వాడయితేనే బెస్టు. పెళ్ళి అంటే ఏదో సంవత్సరం, రెండు సంవత్సరాల ముచ్చట కాడు నూరేళ్ళ పంట."

అదే నా బాధ అంతా. నూరేళ్ళలో అప్పటికే నలభై ఏళ్ళు అయి పోయినవాడ్ని చేసుకోమనడం దారుణం. అందుకే నిక్కచ్చిగా చెప్పాను. "ఒద్దే అమ్మా! నువ్వు నూరు చెప్పు, లక్ష చెప్పు, నలభై ఏళ్ళవాడిని నేను చచ్చినా చేసుకోను."

అమ్మ ఈసారి మరింత అనునయిస్తూ "అలా అనకు. ఇంత చిన్న కారణం వలల్ నీ జీవితాన్ని మరొకరితో ముడిపెట్టుకుని బాధలు పడవద్దు. మేము నీ తల్లిదండ్రులం గానీ శత్రువులం కాము. వాడికి ఏమైనా దురలవాట్లు వున్నాయా అంటే అదీ లేదు. సిగరెట్ తాగడు. మందు పుచ్చుకోడు. ఆడవాళ్ళ వెంట పడడు. అడపా దడపా ఆ లాటరీ టికెట్లు కొనడం తప్ప మరో యావలేదు" అని మావయ్య సుగుణాలను ఏకరుపు పెట్టింది.

అమ్మ చెప్పిన సుగుణాలన్నీ ఏమోగానీ నాకు మాత్రం చలపతిలో కనిపించిన సుగుణం ఒక్కటే. ప్రశాంతతను కోరుకునే మనస్తత్వం. చాలా నెమ్మదస్తుడు. ఎప్పుడూ బిగ్గరగా మాట్లాడి కూడా ఎరుగడు. కామ్ గా వుండేవాడు. ఇంట్లో కూడా ప్రశాంతత కొరుకునేవాడు. ఇల్లు ఎప్పుడూ మౌనంగా ఋషిలా వుండాలనేవాడు. మా అమ్మ ఎప్పుడైనా ఎవరిమీదైనా కేకలేస్తుంటే వెంటనే అడ్డుకునేవాడు. మనం నష్టపోయినా సరే ప్రశాంతంగా వుండే పరిస్థితిని ఏర్పాటు చేసుకోవాలనేవాడు.

ఈ ఒక్క సుగుణానికి కట్టుబడి అతన్ని పెళ్ళి చేసుకోవడం అసంభవం. అదే మాట చెప్పి కిందకి వచ్చేశాను.

మరుసటిరోజు నాన్న నాకు క్లాసు తీసుకున్నాడు. మావయ్యను చేసుకొమ్మని బ్రతిమిలాడాడు. బుజ్జగించాడు. చివరి అస్త్రం అన్నట్లు ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోకపోతే ఏ నుయ్యో గొయ్యో చూసుకుంటానని బెదిరించాడు.

ఇంట్లో అమ్మా నాన్నే ఇలా శత్రువులుగా మారిపోతే ఆడపిల్లను నేనేం చెయ్యగలను? చివరికి విధిలేని పరిస్థితుల్లో తల వూపాను.

పెళ్ళి అంటే కలగాల్సిన థ్రిల్ లేదు. నా ఊహలకు, నా రంగుల కలలకు అంత్యక్రియల్లా అనిపించింది. మావయ్యతో నా పెళ్ళి నిశ్చయమయ్యాక ఊర్లోణి నాతోటి ఆడపిల్లలు నా వైపు జాలిగా చూస్తున్నట్లు అనిపించి, బాధ పొంగి పోర్లేది.

పెళ్ళి పనులు మొదలయ్యాయి మా ఇంట్లో.

కాంచీపురం వెళ్ళి చీరలు తెచ్చారు. తిరుపతికి వెళ్ళి బంగారు నగలు తెచ్చారు. పెళ్ళికూతురి అలంకరణకోసం అన్ని కాస్మిటిక్స్ మద్రాసు నుంచి తెప్పించారు.

ఇవి ఏవీ నాకు ఆనందాన్ని కలిగించలేదు. నా యవ్వన సామ్రాజ్యానికి కాపలకాసే ఇంద్రచాపంలా వుండాల్సిన పట్టుచీర ఉత్తిబట్టలా అనిపించింది. నా శరీరపు రంగును చూసి తలలు వేలాడదీసినట్లు అనిపించాల్సిన బంగారు ఆభరణాలు ఉత్తిలోహపు పిచ్చి డిజైన్లలా కనిపించాయి. నా ఆనందానికి మెరుగులు దిద్దడానికి పుట్టినట్లు అనిపించాల్సిన కాస్మిటిక్స్ ఉత్తి రసాయన జిగురుల్లా తోచాయి.

నాకేమీ థ్రిల్స్ అనిపించకనే నా పెళ్ళి అయిపోయింది.

నా ఫస్ట్ నైట్ ఎలా రసహీనంగా తెల్లవారిందో మిగిలిన రోజులూ అలానే అనిపించాయి. మధ్య వయసులో ఎలాంటి స్పందన వుంటుందో అంతే ప్రదర్శించేవాడు నా భర్త. నా అభిరుచులకు, ఆయన మనస్తత్వానికీ ఎక్కడా పొంతనలేదు.

ఒ రెండేళ్ళు గడిచిపోయాయి అమ్మ టైఫాయిడ్ తోనూ, నాన్న క్షయతోనూ చనిపోయారు. నాకు పిల్లలు కూడా కలగాలేదు. దీంతో మళ్ళీ నేను ఒంటరిదాన్నయి పోయాను. నాకు పెళ్ళి అయిందన్న విషయం కూడా అప్పుడప్పుడూ గుర్తుండేది కాదు.

నా ప్రవర్తనలో చాలా మార్పులు చోటు చేసుకున్నాయి. బాగా గయ్యాళితనం వచ్చింది. కానిదానికీ, అయినదానికీ పనివాళ్ళమీద విరుచుకుపడే దాన్ని. బయట మనుష్యులతో కూడా అలానే ప్రవర్తించేదాన్ని. చిన్న విషయానికి కూడా కటువుగా రియాక్టయ్యేదాన్ని. నానా తిట్లూ అబ్బాయి. బూతులు కూడా అలవాటయ్యాయి. జనాన్ని చూస్తేనే శివాలెత్తి పోయేదాన్ని. మనుష్యులంతా అసహ్యంగా కనిపించేవాళ్ళు. ఇరుగు పోరుగంటే నన్ను పీక్కుతినడానికి తిష్టవేసిన వాళ్ళలా అనిపించేవాళ్ళు.

కొన్నిరోజులకి ఊరు ఊరంతా నేనంటే హడలిపోయే స్థితికి వచ్చింది. నాలాంటి గయ్యాళి, కచ్చబోతు మనిషి, వ్యవహారాల పుండాకోరు. చాడీల మనిషి మరొకరు ప్రపంచంలో వుండదన్న పేరొచ్చింది.

బయటే కాదు. ఇంట్లోనూ అంతే. పనిమనుషులమీద ఎగిరేదాన్ని. ఎంత చిన్న విషయానికయినా నా భర్త మీద విసుక్కునేదాన్ని, కోపగించుకునేదాన్ని, ప్రతిదానికీ పేచీకి దిగేదాన్ని.

నా భర్త నరకం ఎలా వుంటుందో నా ప్రవర్తనలో రుచి చూపించాను. ఆయన కొరుకునే ప్రశాంతత పూర్తిగా కరువైంది. రోజులో ఒక నిముషం కూడా ఆయనకు ప్రశాంతత చిక్కుకుండా చేసేదాన్ని.

ఈ గుణాలన్నీ ఎలా అబ్బాయో నాకు తెలియదు. నాభర్త ప్రశాంతతను ఇష్టపడుతున్నాడు కాబట్టి, ఆయనమీద పగ సాధించాలన్న కోరికతో నేనలా అయిపోయానో ఏమో తెలియదు.

అందర్లాగే నేనెప్పుడూ నన్ను నేను విశ్లేషించుకోలేదు. నాకు ఏం కావాలో, ఏం తక్కువైందో నా అంతరంగాన్ని వెదికి తెలుసుకోలేదు. గయ్యాళిగా వుండడంతో ఇతరులమీద చాడీలు చెప్పడంలో, అసహ్యంగా మాట్లాడడంలో, ఎదుటివాళ్ళు నైతికంగా ఎలా పతనమైపోతున్నారో చెప్పుకోవడంలో వుండే ఆనందాన్ని అనుభవిస్తున్నాను.

ఇల్లు ఇలా అయిపోవడాన్ని భరించలేకపోయాడు నా భర్త. అందుకే రాత్రయితే పండరి భజనకు వెళ్ళిపోయేవాడు. త్వరలోనే ఆయన పండరి భజనలు నేర్పించే గురువు స్థాయికి ఎదిగిపోయాడు. రోజు రాత్రికాగానే దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. కుర్రుకారుకి పండరి భజనలు నేర్పించి ఏ అర్థరాత్రో ఇంటికి చేరుకునేవాడు.

ఇదిగో ఇలాంటి సమయంలో మా వూరికి వంశీ వచ్చాడు

అతనిది మావారే. చిన్నప్పుడే వాళ్ళ అమ్మమ్మ ఊరెళ్ళిపోయాడు. అక్కడే డిగ్రీ వరకు చదువుకున్నాడు. అప్పుడప్పుడూ వచ్చి వెళ్ళేవాడు. ఊరికి వచ్చినప్పుడు ఏ రెండు మూడు రోజులో వండడం వల్ల నేనెప్పుడూ అతన్ని పరిశీలించలేదు.ఈమధ్య అతని తాతయ్య పోయాడు. దాంతో అక్కడున్న పొలమూ, పుట్రా అమ్ముకుని అతని అమ్మమ్మ కూతురి దగ్గరికి వచ్చేసింది. అమ్మమ్మతోపాటు అతనూ పర్మినెంట్ గా ఊరికి వచ్చేశాడు.
అతను వచ్చిన రెండోరోజో, మూడోరోజో వీధిలో వెళుతుంటే చూశాను. బంధువుల అబ్బాయి కనుక పలకరించాను.

"ఏం వంశీ! ఎప్పుడు రాక?"

"మొన్న వచ్చాను. అంతా బావున్నారా?" అంటూ నేనున్న వరండాలోకి వచ్చాడు.

"ఆఁ"

"మామయ్య ఎక్కడ?"

"పండరి భజనలు కదా. ఆ ఏర్పాట్లు చూడడానికి వెళ్ళాడు."

వంశీ వెళ్ళిపోయాడు.

రెండోరోజు ఇంకాస్త పొద్దుపోయాక వచ్చాడు. వరండాలో వున్న మంచంమీద కూర్చుని అవీ ఇవీ కబుర్లు ప్రారంభించాడు.

నా నేచర్ తెలిసి ఎవరూ మా ఇంటికి వచ్చేవాళ్ళు కారు. ఇప్పుడు ఇలా మాట్లాడడానికి మనిషి దొరకడం చాలా రిలీఫ్ గా వుంది. అందుకే అతను చిన్న ప్రశ్న వేసినా సుదీర్ఘమైన జవాబులు చెబుతున్నాను.

ఆ తర్వాత రోజూ రాత్రి ఏడుగంటల ప్రాంతాన మా ఇంటికి వచ్చేవాడు. ఆ టైమ్ కి నా భర్త పండరి భజన నేర్పించడానికి దేవాలయం దగ్గరికి వెళ్ళేవాడు. నేనూ, వంశీ ఆరుబయట కుర్చీలో కూర్చుని కబుర్లు వేసుకునేవాళ్ళం. ఏ తొమ్మిందింటికో అతను ఇంటికి వెళ్ళేవాడు.

క్రమంగా నాలో మార్పు రావడం ప్రారంభించింది. మనుషుల మీద ఇంతకు ముందున్న ద్వేషం లేదు. గయ్యాళితనం కాస్తంత తగ్గింది. పనివాళ్ళ మీద కేకలు వేయడం ఎప్పుడో తప్ప చేయడం లేదు. చాడీలు కూడా తగ్గాయి.

మనసులో అంతకు ముందున్నంత గందరగోళం లేదు. ఫ్రస్ట్రేషన్ తో పిచ్చిపట్టినదానిలా ప్రవర్తించే నేను మామూలు మనిషి అయ్యాను. ఇంతకు ముందులా వెర్రిమొర్రి కలలు కూడా రావటం లేదు.

అయితే ఎందుకు నాలో ఇలా మార్పు వచ్చిందో మాత్రం గుర్తించలేదు. నాలోకి నేను తొంగిచూసుకోవడమంటే నాకెప్పుడూ భయమే.

వంశీ చాలా మంచి మనిషి. ఇరవై ఏళ్ళకే అంత బాగా మాట్లాడటం చాలా అరుదు. అతనిలో ముఖ్యంగా నచ్చింది అతని సమయస్పూర్తి. స్పాంటేనియాస్ గా జోక్ లు వేసేవాడు. జీవితంలో అంత చక్కటి హాస్యం వుంటుందని అతని ద్వారానే తెలుసుకున్నాను.

నాతో మాట్లాడే ఆ రెండు గంటల్లో నన్ను ఎన్నోసార్లు నవ్వించేవాడు. అతని కంపెనికన్నా అతని హాస్యానికే ఎక్కువ అడిక్ట్ అయిపోయాను.

ఆరోజు శివరాత్రి, ఉదయమే నిద్రలేస్తూనే తలస్నానం చేశాను, ఆరోజు ఒక్కపొద్దు గనుక టిఫిన్ ఏమీ చేయకుండా ఏకంగా భోజనం చేయాలి కాబట్టి ఆ పనిలో పడ్డాను. వడలూ, పాయసం, అవినాకూ తాళింపూ, సాంబారూ, కొబ్బరిచట్నీ ఇలా రకరకాల వంటలు చేయడంతో మధ్యాహ్నం రెండయ్యింది. నేనూ, నా భర్తా భోజనాలు ముగించాం. అలా నడుము వాల్చి లేచేసరికి నాలగయ్యింది.

మధ్యాహ్నం వంటకాలే చాలా మిగిలాయి గనుక రాత్రి వాటితోనే అడ్జస్టయిపోదామనుకున్నాను. అంతలో సుగుణా, మమతా వచ్చి గుడికి వెళదామని పిలిచారు. నాలో మార్పు వచ్చినప్పట్నుంచీ మా ఇంటికి ఒక్కొక్కరే రావడం ప్రారంభిస్తున్నారు.

మా వూరికి రెండు ఫర్లాంగుల దూరంలో శివాలయం వుంది. సుగుణా వాళ్ళతో కలిసి గుడికి వెళ్ళాను. తిరిగి వచ్చేటప్పటికి ఆరయింది. అప్పటికే రాత్రంతా మేల్కొని వుండటం ఎవరికి వారు తమకు ఇష్టమైన కాలక్షేపాన్ని వెదుక్కుంటున్నారు.

నా భర్త అప్పటికే రెడీ అయిపోయి నాకోసం చూస్తున్నారు. మొలకు కాషాయవస్త్రం, చేతుల్లో చిటికెలు చూడటంతోనే ఆయన పండరి భజనకి వెళ్ళడానికి తయారైనట్లు అర్థమైంది.

"నేను భజనకి వెళుతున్నాను. ఈరోజు తెల్లారేవరకు భజన వుంటుంది. వడ్డించు తిని వెళతాను" అని చిటికెలు టేబుల్ మీద పెట్టారు.

ఆయనకి భోజనం పెట్టాను.

మరో పదినిముషాలకు బయల్దేరాడు.

"మరి నీ కాలక్షేపం ఏమిటి? కబుర్లాడుకునేందుకు వంశీ కూడా వచ్చినట్లు లేడే?" అన్నాడు.

"ఉదయం నుంచీ కనబడలేదు. బహుశా సినిమాకేమైనా చెక్కేశాడేమో. ఈరోజు ఒక టిక్కెట్టుకు రెండు షోలు కదా."

"బోర్ కొడితే అలా దేవాలయం దగ్గరికి రా. ఈరోజు భజన బ్రహ్మాండంగా వుంటుంది. తబలా మాస్టార్ ని తిరుపతి నుంచి పిలిపించాం.

"అలానే!"

ఆయన అత్యుత్సాహంతో వెళ్ళిపోయాడు.

మళ్ళీ మళ్ళీ వంటగిన్నెలన్నీ సర్దడం ఎందుకని నేనూ భోజనం ముగించి వీధిలోకి వచ్చి నిలబడ్డాను.

ఆ కోలాహలం చెప్పడానికి మాటలు చాలవు.

వీధి దీపాలకింద గుంపులు గుంపులుగా జనం. వయసులో వున్న ఆడపిల్లలు జట్లు జట్లుగా విడిపోయి నాలుగురాళ్ళ ఆట ఆడుతున్నారు. మరికొందరు తొక్కుడు బిళ్ళకు ఉపక్రమించారు. మరికొందరు వెన్నెల కుప్పలు ప్రారంభించారు. ఇంకొందరు కుంటాట అందుకున్నారు. కాస్త వయసు ముదిరిన స్త్రీ పురుషులు వరండాల్లో జేరి దాయాలాట ఆడుతున్నారు. వృద్ధులు పులీమేక ఆటలో లీనమైపోయారు. మరికొందరు భజన దగ్గరికి బయల్దేరారు.

నేనూ ఏదో గ్రూప్ లో చేరిపోదామని అనుకుంటూ వుండగా సుగుణ, మమతా వచ్చారు.

"ఏం చేద్దాం?"

"అదే ఆలోచిస్తున్నాను."

"మా ఆయన అందరం కలిసి దాక్కునే ఆట ఆడదామంటున్నాడు" సుగుణ చెప్పింది.

"అందరం కలిస్తే ఏదో ఒకటీ ఆడవచ్చులే. ఒకే ఆట ఆడినా బోర్ కొడుతుంది. కొంతసేపు దొంగాట, కోంతసేపు తొక్కుడు బిళ్ళ ఆట, మరికొంతసేపూ దాయాలాటా ఆడదాం. సినిమా రష్ గా వుంటుందని మా ఆయన ఇంటి దగ్గరున్నాడు. అందరం కలిస్తే కాలక్షేపం అవుతుంది. ఇంతకీ చలపతీ అన్నయ్య ఎక్కడ? భజనకి వెళ్ళాడా?"

"ఆఁ! గురువు వెళ్ళకపోతే. ఎలా? అదిగో అప్పుడే తబలాను శృతి చేస్తున్నట్టున్నారు. అందరం ఒక దగ్గర చేరదాం. ఇల్లు తాళం వేసి వస్తాను" అని లోపలికెళ్ళాను.

వంశీ ఎక్కడికెళ్ళాడా అని ఆలోచిస్తూ వంటిల్లంతా సర్ది ఇంటికి తాళం వేశాను

బయటికి వచ్చానో లేదో వంశీ ఎదురుపడ్డాడు.
"ఎక్కడికెళ్ళావు? ఇంతసేపూ నీ కోసమే చూస్తున్నాను."

"ఎక్కడికి వెళ్ళలేదు. ఏవో చిన్న చిన్న పనులు చూసుకొని వచ్చేటప్పటికి ఈ వేళయింది."

"శివరాత్రి కదా. సినిమాకి చెక్కేశావనుకున్నాను."

"మిత్రులు రమ్మన్నారుగానీ వెళ్ళలేదు."

"రాత్రి జాగరణ వుంటున్నావా?"


"ఆఁ"

"మరి కాలక్షేపం ఏమిటి? సుగుణావాళ్ళు ఆటలు ఆడటానికి రమ్మంటే బయల్దేరాను. నువ్వూ మాతో జాయినవ్వు. సరదాగా వుంటుంది."

"అలానే"

ఇద్దరం సుగుణ ఇంటికి వెళ్ళేసరికి అందరూ నాకోసమే వెయిట్ చేస్తున్నారు. వంశీ కూడా రావడంతో వాళ్ళు చాలా ఆనందించారు.

దాక్కునే ఆట మొదలైంది. అందరూ రౌండుగా జేరి తప్పట్లు వేశాము. మొదట సుగుణ భర్త దొంగయ్యాడు. దొంగ అయిన వ్యక్తికి కళ్ళు మూసి అందరూ దాక్కొన్నాక కళ్ళు తెరిచే బాధ్యతను సుగుణ అత్తయ్యకు ఇచ్చాం. ఆమెకు దాదాపు డభ్బై ఏళ్ళుంటాయి.

తన అల్లుడ్ని కూర్చోబెట్టుకుని కళ్ళు మూసింది.

మేమంతా తలో దిక్కుకు పరుగెత్తాం. నేను వాళ్ళింటి వెనుక నున్న గడ్డివాములో దాక్కున్నాను.

కాసేపటికి దొంగ మమతను కనిపెట్టాడని. అందరూ వచ్చేయమణి సుగుణ కేకపెట్టింది. నన్ను ఎవరూ కనిపెట్టలేదన్న ఆనందంతో వచ్చాను. వంశీని చూసి గర్వంగా నవ్వాను.

ఈసారి మమతకు కళ్ళు మూశారు.

నేను తెలివిగా ముసలమ్మ వెనకే నక్కాను. ముసలమ్మ కళ్ళకు కట్టిన చేతుల్ని తీసేశాక మమత వెదకడానికి బయల్దేరింది.

ఈసారి వంశీ దొంగయ్యాడు.

"భలే భలే..... నువ్వు దొంగవన్న మాట" చిన్నపిల్లలూ చప్పట్లు చరిచాను. ఆ ఆట ఆడుతూ నేను చిన్నపిల్లనే అయిపోయాను.

అమ్మావాళ్ళు నాకిష్టం లేకపోయినా మామయ్యకిచ్చి పెళ్ళి చేయడం గానీ, మా ఇద్దరిమధ్యా పేరుకుపోయిన అసంతృప్తిగానీ, నాకింకా పిల్లలు కలగలేదన్న బాధగానీ ఏమీ గుర్తుకు రావడం లేదు. చాలా కాలానికి నన్ను నేను మరిచిపోయాను. నాకింకా పెళ్ళి కానట్లు, సరదాగా మసక వెన్నెల్లో, స్నేహితులతో కలిసి ఆడుకుంటున్నట్లుంది.

వంశీ కళ్ళు మూసింది ముసలమ్మ. ఎట్టి పరిస్థితిలోనూ వంశీకి కనబడ కూడదని ఎక్కడ దాక్కోవాలో ఆలోచించాను. మా డాబా సరైన స్థలమనిపించింది.

సుగుణ ఇంటినుంచి నేరుగా వెళ్ళి మా ఇంటి దొడ్లోకి చేరి అక్కడ నుంచి వెనక దారిగుండా ముందుకు వచ్చి మెట్లెక్కాను. ఓ మూల ఒదిగి కూర్చున్నాను.

పండరి భజన మెల్లగా విన్పిస్తోంది. వీధుల్లో లైట్లు వుండడంతో పలుచటి వెలుగు చీకటి దేహం మీది పొలుసులా వుంది. ఒక్క పొద్దు నీరసంతో గాలి మెల్లగా వీస్తోంది. ఆకాశంలో అక్కడక్కడా వున్న నక్షత్రాలు శివుని పూజించడానికి దేవతలు ఏరుకొచ్చిన తుమ్మపూల్లా వున్నాయి.

వంశీ వచ్చినా కనబడకుండా వుండడానికి తల వంచుకుని పిట్టగోడ నీడలో కూర్చున్నాను.

అయిదు నిముషాలు గడిచాయి.

ఇక వంశీ ఇక్కడికి రాడని అనుకుంటూ వుండగా ఎవరో నా గడ్డం పట్టుకుని పైకి లేపుతున్నట్లు అనిపించింది.

చివాలున తలెత్తాను.

నా ఎదురుగ్గా మోకాళ్ళమీద కూర్చున్న వంశీ తదేకంగా చూస్తున్నాడు. ఏదో మాట్లాడబోయి అతన్ని చూసి మానుకున్నాను.

అతను నా ప్రమేయం ఏమీ లేకుండానే నా మీదకు వంగి గాఢంగా ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.

ఒక్కసారిగా చలించిపోయాను.

విచిత్రమేమిటంటే, నాకా క్షణంలో నా భర్త గుర్తురాలేదు. నేను వివాహితను అన్న విషయమే మరచిపోయాను. అంతకు ముందు ఆట మొదలు పెట్టినప్పుడు కలిగిన భావనే కొనసాగింది. నాకింకా పెళ్ళికానట్లు సరదాగా మసకవెన్నెల్లో స్నేహితులతో కలిసి ఆడుకుంటున్నట్లు ఇప్పుడు వంశీ నన్ను ముద్దు పెట్టుకున్నట్లూ తోచింది.

"వంశీ" అన్నాను.

అతను ఏమీ మాట్లాడలేదు. నన్ను గట్టిగా హత్తుకున్నాడు. ఆ పట్టులోనే నా మీద అతనికున్న మోహం తెలుస్తోంది. అతను వదులుతున్న ఉచ్చ్వాస నిశ్వాసాల్లోనే నామీదున్న కోరిక తెలుస్తోంది. అతని గుండె శబ్దంలోనే ఆవేశ తీవ్రత ఎంతో తెలుస్తోంది.

పిచ్చిపట్టినట్లు నన్ను నలిపేస్తూ ముద్దుల్లో ముంచేస్తున్నాడు.

"ఆ మాధుర్యానికి నా పెదువులు పగడాలై, నా కళ్ళు నీలాలై, నా బుగ్గలు రత్నాలై, నా పాలిండ్లు వజ్రాలై నేనే నవరత్న ఖచిత కిరీటమై అతని తలమీద అలంకారమైనట్లు తోచింది.

ఠక్కున నన్ను వదిలి ఒక్కతోపు తోశాడు. ఎంత లాఘవంగా తోశాడంటే నా జుట్టు ముడి ఊడింది.

వెంట్రుకలన్నీ రెండు చేతుల్లోకి తీసుకుని ముఖంమీద రుద్దుకున్నాడు. ఎంత లాలిత్యంగా రుద్దుకున్నాడంటే ప్రాణంలేని వెంట్రుకలు సైతం పులకరించినట్లు అనిపించింది.

నాముఖం మీద అలానే తలపెట్టి అదిమాడు. ఎంత బలంగా అదిమాడంటే కళ్ళలోని రంగుల కలలన్నీ ఒక్కసారిగా విచ్చుకున్నాయి.

పెదవులపై పెదవులు ఆన్చి వత్తాడు. ఎంత మాధుర్యంగా వత్తాడంటే అమృతాన్ని నింపిన చషకాలు పగిలినట్లు ఎంగిలిమయమై పోయింది అక్కడంతా.

అలానే కిందకు దిగి నా వక్షస్థలం మీద ముఖాన్ని రాశాడు. ఎంత ఆవేశంతో రాశాడంటే యవ్వనాలు పొంగి పరవశించాయి. 'వి' షేప్ లో తెరుచుకున్న అక్కడ పళ్ళతో నొక్కాడు. ఎంత హాయిగా నొక్కాడంటే ఏదో కావాలన్న ఆరాటం పొగలై సెగలై లేచింది.

అక్కడి నుంచి దిగి నా నడుం మడతలను చేతులతో వత్తాడు. ఎంత అద్భుతంగా వట్టాడంటే అక్కడ ప్రారంభమైన ప్రకంపనలు శరీరాన్ని ఊపేశాయి. బొడ్డును వెదుక్కుని ముద్దాడాడు. ఎంత థ్రిల్లింగ్ గా వుందంటే సుఖానిచ్చే నాడులన్నీ అక్కడే కేంద్రీకృతమైనట్లు అన్పించింది.

మొదటిసారి పురుషుడ్ని పంచుకుంటున్న అనుభూతి. వంశీ నాకంటే చిన్నవాడనీ, నేను అతనికి అత్తమ్మనవుతాననిగానీ, దాక్కొనే ఆట ఆడుతూ మేమలా చిక్కుకుపోయామనిగానీ అనిపించలేదు. సృష్టి మాధుర్యాన్ని చవిచూడడానికి ఆయత్తమవుతున్న రెండు జీవులమైపోయాం.

దూరంగా పండరి భజన పాట విన్పిస్తోంది.

సుఖం బరువుకి నా కళ్ళు మూతలు పడ్డాయి.

నన్ను వంశీ పూర్తిగా ఆక్రమించుకున్నాడు.

ఓ పదిహేను నిముషాలపాటు యిద్దరం సుఖాన్వేషణలో పెనుగులాడాం. కోరికతో వేడెక్కిన శరీరాలు రసానుభూతిలో తడిసి చల్లబడ్డాయి.
వంశీ మెల్లగా పైకిలేచి, నన్ను లేపడానికి చేయి అందించాడు.

ఇద్దరం డాబా మెట్లు దిగుతుండగా గేటు దగ్గర శబ్దమైంది. ఎవరో వస్తున్నట్లనిపించి నేను స్పీడుగా రెండు అడుగులు వేశాను.

గేటు లోపలికి వచ్చి అలానే నిలబడిపోయాడు నా భర్త.

అతనికేసి చూడడానికి ధైర్యం చాలక తలదించుకున్నాను. ఏదో తెలియని భయం శరీరాన్ని లొంగదీసుకుంటున్నాట్లు తూలిపడబోయి బలవంతంగా నిగ్రహించుకున్నాను.

పాపం! ఏమీ దిక్కుతోచని వంశీ అలానే నా వెనక నిలబడి పోయాడు.

మొదట తేరుకున్నది ఆయనే. మెల్లగా నడిచి వరండాలోకి వచ్చి నిలబడ్డాడు.

నేను కొంత ధైర్యం చిక్కబట్టుకున్నాను. మరీ రెడ్ హ్యాండెడ్ గా పట్టుబడలేదు గనుక ఏదో అబద్ధం చెబుదామనుకున్నాను.

వెళ్ళిపొమ్మన్నట్లు వంశీవైపు తిరిగి చేతితో సైగ చేశాను.

క్షణంసేపు అలానే నా కళ్ళల్లోకి చూసి, ఆ తరువాత నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్లిపోయాడు.

నేను వరండాలోకి వచ్చి తాళం తీశాను.

ఆయన ఇంట్లోకి నడిచి, హాల్లో నిలబడిపోయాడు. లైట్ వేయలేదు. మసక వెలుతురు చీకట్లో ఈదులాడుతున్న చేపపిల్ల చర్మంలా వుంది.

"లహరీ" అని పిలిచాడు ఆయన.

ఏమిటన్నట్లు ఎదురుగ్గా వెళ్ళి నిలుచున్నాను.

"నువ్వు నాకో ప్రామిస్ చేయాలి" అంటూ చేయి చాచాటు.

ఆ ప్రామిస్ ఏమై వుంటుందోనని ఆ క్షణంలో వున్న విధాలుగా వూహించాను.

కానీ నాఊహలన్నీ తప్పు.

"ఆ ప్రామిస్ ఏమిటో తెలుసా? నువ్వు ఎప్పటికీ వంశీని వదలకూడదు."

నా భర్త ఎదురుపడ్డప్పుడు కూడా నేనంత షాక్ ను గురికాలేదు. ఆశ్చర్యంతో నా ఒళ్ళు ఉబ్బింది.

నేను వింటున్నది నిజమేనని నమ్మకం కలిగించడానికి కాబోలు రెండవసారి చెప్పాడు. "మీ ఇద్దరి సంబంధం జీవితాంతం కొనసాగాలి."

నాకు నోటమాట రాలేదు. తడిలేక పెదవులన్నీ బిగుసుపోయాయి. ఒంట్లోని శక్తంతా ఆవిరైపోయినట్లునిపించింది.

"ఏమిటి మీరనేది?" ఎలాగో నోరు పెగుల్చుకుని అడిగాను.


"నేను ఇలా అడగడానికి కారణం వుంది. నీకు గయ్యాళితనం జబ్బు ఎలా వచ్చిందా అని మన పెళ్ళి అయినప్పట్నుంచీ ఆలోచిస్తున్నాను. ఆ జబ్బుకు విరుగుడు ఏమిటా అని ఇంతకాలం తలబద్దలు కొట్టుకున్నాను తమాషా ఏమిటో తెలుసా? ఆ జబ్బు నయమవడం ప్రాంభించాక, ఆ జబ్బుకు కారణం ఏమిటో, దానికి ఔషధం ఏమిటో నాకు తెలిసింది. అందుకే వంశీని ఎప్పటికీ వదిలిపెట్టద్దు"

నేను ఏమీ మాట్లాడలేదు.

"వంశీని ఎప్పటికీ వదలనని నువ్వు నాకు మాటివ్వకపోతే నేను ఇప్పుడే ఉరేసుకుని చచ్చిపోతాను. అతను మనింటికి ఎప్పుడూ వస్తూ పోతుండాలి."

నాకు ఒళ్లంతా చెమటలు పడుతున్నాయి.

నేను ఏమీ మాట్లాడకపోయేసరికి ఆయన సీరియస్ గా దేవుడి రూమ్ లోకి నడిచి, అంతే వేగంతో తలుపు గడియ పెట్టుకున్నాడు.

భార్య ప్రియుడు ఎప్పుడూ ఇంటికొచ్చి వెళుతుండాలన్న హామీ కోసం ఉరేసుకుంటున్న భర్తకు ఏం జవాబు చెప్పాలో ఎవరికి మాత్రం ఏం తెలుసు?

అలా ఉపేక్షిస్తూ వుంటే ఆయన చచ్చిపోతాడనిపించి "అలాగేనండీ మీరు చెప్పినట్లే మా సంబంధం కొనసాగుతుంది. తలుపు తీయండి" అంటూ నేను బలాన్నంతా చేతుల్లోకి తీసుకుని తలుపులు బాదడం ప్రారంభించాను.

మరో క్షణానికి తలుపు తెరుచుకుంది.

లహరి చెప్పడం పూర్తిచేసి గోపాలకృష్ణ రియాక్షన్ చూడటానికి కళ్ళను మరింత సాగదీసింది.

"మరి ఆ ఊరేందుకు వదిలిపెట్టి ఇక్కడకు వచ్చారు?" గోపాలకృష్ణ అడిగాడు.

"మా ఊర్లో ఎందుకనో భూగర్భ జలాలు అడుగంటిపోయాయి. నీరు వసతి పూర్తిగా కరువైపోయింది. దాంతో ఊర్లోని జనం తమకు అనువైన చోట్లకు వెళ్ళిపోయారు. మేం ఇక్కడికి వచ్చేశాం."

"వంశీ?"

"మిలటరీలో చేరిపోయాడు. నాలుగేళ్ళయింది. అతన్ని చూసి."

ఆ తరువాత వాళ్లిద్దరూ చాలాసేపటివరకు ఏమీ మాట్లాడుకోలేక పోయారు. ఎవరి ఆలోచనల్లో వాళ్ళుండిపోయారు.

చివరికి గోపాలకృష్ణే ఆలోచలనుంచి బయటపడి లహరిని తనవైపు తిప్పుకున్నాడు.

ఆమెని గతం నుంచి బయటపడవేయడానికి "వెన్నెల చాలా బావుంది కదా" అని అడిగాడు.

"ఊఁ" అంది.

"ఈ వెన్నల్లో నువ్వెలా వున్నవో తెలుసా? ఎవరో గంధర్వకన్య శాపవశాత్తూ భూమి మీదికి దిగివచ్చి నా పక్కకు చేరినట్టుంది."

ఆమె పెదవి విడీ విడవకుండా నవ్వింది.

అతను తన మీదకు వంగుతుండగా ఆ అనుభూతినంతా అనుభవించడానికి కళ్ళు మూసుకుంది.

ఎంతసేపటికీ అతని పెదవులు తనను స్పృశించకపోయేసరికి కళ్ళు విప్పింది. ఎందుకు ఆగిపోయావన్నట్లు చూసింది.

"నేను ఎక్కడ ముద్దు పెట్టుకోవాలో నువ్వు చెప్పాలి. ఆ పదంలో ఎన్ని అక్షరాలు వుంటాయో అన్నిసార్లు అక్కడ ముద్దుపెట్టుకుంటాను" అన్నాడు.