screw driver ஸ்டோரீஸ்

[johnypowas]

"அப்படினா.. இன்னைக்கு உண்டா..??"

"ஆ..ஆமாம்..!!"

"இன்னைக்குத்தான் நமக்கு ஃபர்ஸ்ட் நைட்டா...??"

"யெஸ்..!! நான் ரெடியாகி உக்காந்திருக்குறதை பாத்தாலே உனக்கு புரியலையா..??"

"ச்ச.. இவ்வளவு முக்கியமான விஷயத்தை எப்படி நான் மிஸ் பண்ணினேன்..??" தன்னைத்தானே நொந்துகொண்ட அசோக்கால்,

"ஐ.க்யு லெவல் கம்மியா இருந்தா இதெல்லாம் சகஜம்தான் அசோக்.. விடு..!!" மீராவின் கிண்டலை புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை.

இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் நெருங்கினார்கள்.. ஒருவர் முகத்தை ஒருவர் ஆசையும் ஏக்கமுமாக பார்த்தார்கள்..!! மீராவுடைய விருப்பத்துடனோ, விருப்பம் இல்லாமலோ அவளுடைய புடவைத்தலைப்பு கீழே நழுவியது.. அதை தடுத்து நிறுத்தி மேலே போர்த்திக் கொள்கிற எண்ணம்கூட இல்லாதவளாய் அப்படியே அசையாமல் நின்றிருந்தாள்..!! மஞ்சள்நிற ரவிக்கைக்குள் மாங்கனிகள் ரெண்டு விம்மிக்கொண்டிருந்தன.. முகத்தை ரசித்துக்கொண்டிருந்த அசோக்கின் விழிகள், இப்போது சற்றே கீழிறங்கி அந்த மாங்கனிகளை மேய்ந்தன..!!

மனைவியின் மார்பழகை சிலவினாடிகள் வெறித்துப் பார்த்த அசோக்.. இப்போது கைகள் இரண்டையும் உயர்த்தி.. அவளுடைய கன்னங்களை பற்றிக்கொண்டான்..!! அவன் அவ்வாறு பற்றிக்கொண்டதும்.. மீரா தனது இமைகளை மெல்ல மூடிக்கொண்டாள்.. தித்தித்திடுகிற ஒரு முத்தச்சுவைக்கு உடனடியாய் தயாரானாள்.. எந்த நொடியும் கணவனின் இதழ்கள், தனது இதழ்களை வந்து கவ்வலாம் என்று ஆசையாக காத்திருந்தாள்..!!

"ஆனா.. நான் ஸ்க்ரிப்டை முடிக்கணுமே..??"

அசோக் முத்தமிடாமல் அவ்வாறு கவலையாக சொன்னதும்.. மீரா எரிச்சலாகிப்போய் படக்கென இமைகள் திறந்தாள்..!! அந்த எரிச்சலுடனே..

"எல்லாம் காலைல எழுதிக்கலாம்டா..!!" என்றாள்.

"காலைல நான் நல்லா தூங்குவனே..??"

"கவலையே படாத.. உன் டிக்கிலயே நாலு மிதி மிதிச்சு.. நான் உன்னை எழுப்பி விடுறேன்..!!"

"ப்ச்.. அந்தாளு ஆறு மணிக்குலாம் வந்துடுவான் மீரா..!!"

"ஷ்ஷ்ஷ்ஷ்ஷப்பாஆஆ..!!"

காலநேரம் தெரியாமல் கடுப்படிக்கும் கணவனை.. மீரா உர்ரென்று முறைத்தாள்..!! 'இனியும் வெக்கப்பட்டால் வேலைக்காவாது' என்பதை உணர்ந்தவள்.. உடனடியாய் ஒரு முடிவுக்கு வந்தாள்..!! பாய்ந்து சென்று.. இவளே அவனது உதடுகளை கவ்விக்கொண்டாள்..!!

"மீராஆஆஹ்க்க்....!!!!!"

ஆரம்பத்தில் பதறிய அசோக், அப்புறம் அப்படியே அடங்கிப் போனான்..!! தனது பிடரி மயிரினைப் அழுத்தமாக பற்றியிழுத்து.. தனது இதழ்களை ஆவேசமாக கவ்வியுறிஞ்சுகிற மீராவுக்கு.. அவனால் என்ன எதிர்ப்பு காட்டிவிட முடியும்..?? கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் அடங்கிப்போய்.. அவளுடைய இடுப்பினை பிடிமானமாக பற்றிக்கொண்டான்..!! வாய்வழியே அவனுக்கு அமுதூட்டி.. தனது நாக்கினை அவனுடையதில் தடவவிட்டு.. நீண்டநேர எச்சில் வர்த்தகம் செய்து முடித்து.. மெல்ல மெல்ல மீரா தனது உதடுகளை பிரித்தெடுத்தபோது.. அசோக் விழிகள் செருக நின்றிருந்தான்.. சுர்ரென்று ஏறிய முத்தபோதையில் கிர்ரென்று கிறங்கிப் போயிருந்தான்..!! அந்த கிறக்கத்துடனே..

"லா..லாஸ்ட் ஸீன்.. இ..இன்னும் மிச்சம் இருக்கு மீரா.." என்று திணறலாக சொன்னான்.

"நீ வாடி செல்லம்.. நான் உனக்கு லாஸ்ட் ஸீன் காட்டுறேன்..!!"

குறும்பாக சொன்ன மீரா.. அப்படியே அசோக்கின் மீது சாய்ந்தாள்..!! பேலன்ஸ் இழந்த அசோக் பொத்தென்று மெத்தை மீது வீழ்ந்தான்.. அவன் கூடவே சரிந்த மீரா அவன் மீதே வீழ்ந்தாள்..!! வீழ்ந்த வேகத்தில் அவளது மார்புக்கலசங்கள் ரெண்டும்.. அசோக்கின் நெஞ்சில் சென்று நச்சென்று மோதின.. மெத்தென்று இருந்தது அவனுக்கு..!! சுருக்கென்று ஒரு அதிர்வலை அவனது நாடிநரம்பெல்லாம் பாய்ந்து.. படக்கென அவனுடைய ஆண்மையை விழித்தெழ செய்தது..!! அவ்வாறு எழுந்த ஆண்மையை அவன்மீது படர்ந்திருந்த மீராவின் பெண்மை அழுத்தி அடக்கியது..!!

அசோக் அணிந்திருந்த சட்டையின் மேலிரண்டு பட்டன்கள் விடுபட்டுப் போயிருக்க.. அதன் வழியே அவனது இடதுபுற மார்புக்காம்பு பழுப்பு நிறத்தில் பளிச்சென வெளித்தெரிந்தது.. மீராவுடைய கவனமும் அந்தக் காம்பிலேதான் நிலைத்திருந்தது.. தனது உதட்டாலே அந்த மார்புக்காம்பினை குறிபார்த்தாள்..!!

"ஹேய்.. நம்ம படத்துக்கு டைட்டில் டிஸைட் பண்ணியாச்சு தெரியுமா..??" அசோக் இன்னும் ஸ்க்ரிப்ட் நினைவாகவே இருந்தான்.

"என்ன டைட்டில்..?? ஆயிரம் உதைவாங்கிய அசோக்கு சிந்தாமணியா..??" மீராவிடமும் கேலி குறையவில்லை.

"ச்சேச்சே.. அ..அப்டிலாமா பேர் வைப்பாங்க..?? இது ஆக்சுவலா நானே.." அசோக் திணறலாக சொல்ல,

"ப்ச்.. கொஞ்ச நேரம் வாயை மூடிக்கிட்டு கம்முனு இருக்கியா..??" அவனுடைய தொடையை தனது தொடையால் அழுத்தி நசுக்கிக்கொண்டே மீரா சொன்னாள்.

"இதை மட்டும் சொல்லிக்கி.."

அசோக் சொல்லி முடிப்பதற்கு முன்பே.. மீரா தான் குறிவைத்ததை தனது உதடுகளால் கவ்வியிருந்தாள்.. அவனது மார்புக்காம்பினை அவ்வுதடுகளால் அழுத்தமாக மூடி, சர்ரென உறிஞ்சினாள்..!! அவ்வளவுதான்.. அசோக் சப்த நாடியும் ஒடுங்கிப் போனான்.. சப்தமே எழுப்பாமல் மீராவுடன் ஒத்துழைக்க ஆரம்பித்தான்..!! அவனது இடது கை.. மீராவின் இடுப்பை விட்டு கீழிறங்கி.. அவளது பின்புறத்தை தடவியது..!! அவனது இன்னொரு கை.. மீராவின் இடுப்புக்கு மேலே சென்று.. அவளது ஒருபக்க மார்பினை பற்றிக் கொண்டது..!! இதயத்தால் ஒன்றிணைந்த இருவரும்.. இப்போது தங்களது உடல்களையும் ஒன்றிணைக்கிற உத்வேகத்தில்.. அதற்கான செயல்முறையில் ஈடுபட ஆரம்பித்திருந்தனர்..!!

மரமேஜையில் திறந்து வைக்கப்பட்டிருந்த அசோக்கின் லேப்டாப்.. இன்னும் வெள்ளை நிறத்தில் வெளிச்சத்தை சிந்திக்கொண்டிருந்தது..!! திரையில் காட்சியளித்த அவன் எழுதிக்கொண்டிருந்த ஸ்க்ரிப்டின் உச்சியில்.. பச்சை நிறத்தில் அந்த டைட்டில் அட்டகாசமாய் பளிச்சிட்டது..!!

"அன்புள்ள ராட்சசி..!!"

[johnypowas]

சமீபத்தில் என்னுடைய ரசிகை ஒருவருடன் சேட் செய்து கொண்டிருக்கும்போது, அவர் சொன்ன ஒரு வாக்கியந்தான் இந்தக்கதைக்கு ஆரம்பப்புள்ளி. இந்தக்கதை உருவாகக் காரணமாயிருந்த அந்த ரசிகைக்கு இந்த சமயத்தில் ஒரு நன்றி சொல்லிக் கொள்கிறேன். நன்றி ரசிகையே ..!! துருதுருவென, சற்றே வெகுளியான, முக்கியமாய் அழகான.. ஒரு கல்லூரிப்பெண்ணை யாருக்குத்தான் பிடிக்காது..? அந்த மாதிரி ஒரு பெண்தான் இந்த கதையின் நாயகி..!! கொஞ்சம் இம்சை பிடித்தவள் என்று கூட அவளை சொல்லலாம்..!! எல்லாவற்றையும் விட அவளிடம் இன்னுமொரு குணம் கூட இருக்கிறது.. அதுதான் இந்தக்கதையின் ஹைலைட்..!! அப்புறம்.. அந்த வாசகி சொன்ன அந்த வாக்கியம்.. "பொய் பொய்யா சொல்றடா.. புழுகு மூட்டை..!!" கதையை படித்துவிட்டு உங்கள் கருத்துக்களை எனக்கு சொல்லுங்கள். நன்றி..!! – ஸ்க்ரூட்ரைவர்

[johnypowas]

கதீட்ரல் ரோட்டில் இருந்து உள்ளே செல்லும் ஒரு குறுகிய சாலையில், எழுபத்தைந்து சதவிகிதம் முடிவடைந்த நிலையில் நின்றிருக்கிறது அந்த கட்டிடம். எட்டு தளங்கள் கொண்ட பிரம்மாண்டமான கட்டிடம். ஏழாயிரம் பேர் வசதியாக அமர்ந்து வேலை பார்க்க கூடிய கொள்ளளவு. பகல், இரவு என முழு வீச்சில் வேலை நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இன்னும் மூன்று மாதங்களில், ஒரு பெரிய சாப்ட்வேர் கம்பெனியின் ஒரு யூனிட் அங்கு வந்து குடியேற போகிறது.

அந்த கட்டிடத்தின் மொட்டை மாடியில், மாலை வெயிலுக்கு கண்களை சுருக்கியவாறு நான் நின்றிருந்தேன். கட்டிடத்தின் ஒரு ஓரத்தில் இருந்த அந்த பெரிய பிரமிட் வடிவ ஸ்ட்ரக்சரின், ஸ்லோப் அளவை நான் சரிபார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னுடைய ஒரு கையில் ரச மட்டம், இன்னொரு கையில் டேப்..!! பிரமிட் உச்சியில் சரியாக இருந்த அளவு, கீழே வர வர, டிராயிங்கில் இருப்பதை விட அரை இன்ச் அளவு குறைந்தது. அருகில் வெல்டிங் அடித்துக் கொண்டிருந்த பையனிடம் நான் எரிச்சலாக கத்தினேன்.


"டேய்.. மேஸ்திரியை எங்கடா..?"

"டீ சாப்பிட போயிருக்கார்ண்ணா.."

"மட்டம் கரெக்டா இல்லைடா.. அரை இன்ச் கம்மியாவுது.."

"நான் அப்போவே சொன்னேண்ணா.. அவுரு கேக்கலை.. பரவால்ல வுடுன்னாரு.."

"ப்ச்.. என்னடா நீங்க..!! இந்த சின்ன வேலையை இப்படி சொதப்புறீங்க..!! எப்ப வருவாரு..?"

"தோ.. அஞ்சு நிமிஷம்ண்ணா.. வந்துருவாரு.."

நான் அந்த பிரமிடையே கொஞ்ச நேரம் எரிச்சலாக பார்த்தேன். அப்புறம் அமைதியாக நடந்து சென்று, இன்னும் பூசி முடிக்கப்படாத அந்த பேராபெட் சுவரில் சென்று அமர்ந்தேன். கான்க்ரீட் கற்கள் என் புட்டத்தை குத்துவதை கண்டுகொள்ளவில்லை. கதீட்ரல் ரோட்டில் வேகமாய் ஓடிய வாகனங்கள் மீது பார்வையை வீசினேன். நூறு அடி உயரத்தில் மேலே அமர்ந்து, சென்னையின் ஆரவாரத்தை அமைதியாக வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டே, மேஸ்திரிக்காக காத்திருந்தேன்.

நான் அசோக். பிறந்து வளர்ந்தது எல்லாம் சென்னையில்தான். ஆறு ஆண்டுகளுக்கு முன், ஹைதராபாத்தில் உள்ள ஒரு காலேஜில் B.Arch முடித்தேன். இரண்டாண்டுகளுக்கு முன்பு தனியாக பிசினஸ் ஆரம்பித்தேன். இந்தக் கட்டிடத்தின் ஒரு சில வேலைகள் மட்டும் எனக்கு காண்ட்ராக்ட் விடப்பட்டிருக்கின்றன. ஆஹா ஓஹோ என போகாவிட்டாலும், ஓரளவு ஓகே என்று சொல்லுமளவிற்கு போனது பிஸினஸ்..!! இந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் உருப்படியாய் ஏதாவது சம்பாதித்திருக்கிறேன் என்றால், அது.. அதோ.. கீழே மரநிழலில் நிற்கிறதே.. என்னுடைய ரெட் கலர் ஸ்விஃப்ட்..!! அதுதான்..!!

ஒரு பத்து நிமிடத்தில் மொட்டை மாடி திறப்பு வழியாக வெளிப்பட்டார் கடற்கரை. மேஸ்திரி..!! உடன் நடந்து வந்த இன்னொருத்தனிடம், அவனுடைய மனைவியை கெட்ட வார்த்தை சொல்லி திட்டியபடி வந்தவர், என்னை பார்த்ததும் அமைதியானார். வாயில் புகைந்து கொண்டிருந்த பீடியை கீழே போட்டு வெற்றுக் காலால் மிதித்து அணைத்தார். மடித்துக் கட்டியிருந்த வேஷ்டியை இறக்கிவிட்டார். முகத்தில் சிரிப்பை வரவைத்துக் கொண்டபடி நக்கலாக சொன்னார்.

"இன்னா சார்.. அங்க போய் குந்தினுக்குற..? வுழுந்துறப் போற.. இந்தாண்ட வா..!!"

"ப்ச்..!! நக்கலுக்கு ஒன்னும் கொறைச்சல் இல்லை உனக்கு..!! வேலைல மட்டும் கோட்டை வுட்டுடு..!!" சொல்லிக்கொண்டே நான் எழுந்து அவரை நோக்கி நடந்தேன்.

"இன்னாயிப் போச்சு இப்போ..? வேலைல இன்னா கொறை கண்டுக்கின நீ..?" கடற்கரையின் குரலில் இப்போது ஒரு சீரியஸ்னஸ் வந்திருந்தது.

"அந்த பிரமிட் மட்டம் சரியில்லை.. அரை இன்ச் டிஃபரன்ஸ் வருது..!!"

"ஹே.. அரை இன்ச்தான சார்..? சும்மா வுடு.. ஒன்னும் ஆவாது..!!"

"ப்ச்.. புரியாமப் பேசாத கடக்கரை.. அது மேல க்ளாஸ் வருது.. அரை இன்ச் டிஃபரன்ஸ் இருந்தா.. க்ளாஸ் உக்காராது..!!"

"க்ளாசா..? இதுல போய் இன்னாத்துக்கு க்ளாஸ் போடுறானுங்கோ.. அறிவு கெட்டவனுங்கோ..!!" கிண்டலாக சொன்ன கடற்கரையை நான் முறைத்துப் பார்த்தேன். அதை உணர்ந்ததும் அவர் கொஞ்சம் கம்மலான குரலில் கேட்டார்.

"இன்னா சார்..?"

"அந்த க்ளாஸ் போடுற ஐடியா நான் சொன்னது...!!"

"ஓ.. உன் ஐடியாதானா..? இன்னாத்துக்கு க்ளாஸ்லாம் போடுற இதுல நீ..?"

"ப்ச்.. அதுலாம் உனக்கு சொல்லி புரிய வைக்க முடியாது கடக்கரை.. இந்த மாதிரி ஏதாவது வேலை பண்றதுக்குத்தான் எனக்கு பணம் தர்றாங்க.. நான் சொல்ற வேலையை மட்டும் செய்.. போதும்..!!"

"சரி வுடு.. பண்ணிர்லாம் வுடு.."

"எப்போ..?"

"அதான் பண்ணிர்லாம்னு சொல்றேன்ல..?"

"இப்போ பண்ணு.. இன்னைக்கு நான் உக்காந்து பாத்துட்டுத்தான் போறேன்.." நான் சீரியஸாக சொல்லிக் கொண்டிருக்க, கடற்கரை சிரித்தார்.

"எதுக்கு சிரிக்கிற இப்போ..?" நான் சற்றே எரிச்சலாக கேட்டேன்.

"நான் பண்றேன்.. ஆனா பாக்கத்தான் நீ இருக்கமாட்ட.."

"ஏன்..?"

"அங்க பாரு.. பாப்பா வந்தினுகிது.."

கடற்கரை கை நீட்டிய திசையில், தூரமாய் நான் பார்வையை வீசினேன். கதீட்ரல் ரோடிலிருந்து பிரிந்து வந்த சாலையில், ஸ்கூட்டி ஓட்டிக் கொண்டு கவி வருவது தெரிந்தது. இந்தக்கதையின் ஹீரோயின்..!! மிதமான வேகத்தில் வந்தவள், எங்கள் பில்டிங்கை அடைந்ததும், வண்டியை நிறுத்தி ஸ்டாண்ட் போட்டாள். நான் திரும்பி கடற்கரையை பார்க்க, இப்போது அவர் முகத்தில் ஒரு கேலிப்புன்னகை.

"இன்னா.. இப்போ உக்காந்து வேலையை இருந்து பாத்துனு போறியா..?" அவர் கிண்டலாக கேட்க, நான் ஒரு அசட்டுப் புன்னகையை சிந்தினேன்.

"வேலையை முடிச்சிடு கடக்கரை.. நான் காலைல வந்து பாக்குறேன்.."

"ஒன்னும் கவலைப்படாத.. போயினு காலைல வா.. வேலை முடிஞ்சிருக்கும்.."

[johnypowas]

அவர் என் முதுகை பார்த்து சொல்ல, நான் என் லேப்டாப் பேக்கை எடுத்து தோளில் மாட்டிக் கொண்டேன். படிக்கட்டில் இறங்கிக்கொண்டே, செல்போன் எடுத்து கவியின் நம்பரை தட்டினேன். கால் பிக்கப் செய்யப்பட்டு நான் ஹலோ சொல்வதற்கு முன்பே, எதிர் முனையில் கவி சோகமான குரலில் கொஞ்சலாக சொன்னாள்.

"அசோக்... இப்போதான் வீட்டுக்குள்ளயே நொழையுறேன்டா செல்லம்.. ரொம்ப லேட் ஆயிடுச்சு.. டயர்டா வேற இருக்கு.. என்னால அங்க வர முடியாதுன்னு நெனைக்கிறேன்.. நாம நாளைக்கு மீட் பண்ணலாமா..? ம்ம்..? ஓகேவா..?"

அவள் குழைவான குரலில் கெஞ்சிக்கொண்டிருக்க, நான் பதில் சொல்லாமல் காதுக்கு கொடுத்திருந்த செல்போனை, கடுப்புடன் கையில் எடுத்து பார்த்தேன். டிஸ்ப்ளேயில் வெண்பற்கள் தெரிய சிரித்துக் கொண்டிருந்த கவியின் முகத்தை சற்றே எரிச்சலாய் முறைத்தேன். 'ஆரம்பிச்சுட்டியா..????' என்று மனதுக்குள் முணுமுணுத்தேன். அப்புறம் மறுபடியும் செல்போனை காதுக்கு கொடுத்து,

"லூசு..!!!! நீ வந்ததை.. மேல இருந்து நான் பாத்துட்டேன்..!!" என்றேன் எரிச்சலை அடக்கிக்கொண்டு.

"ஓ.. பாத்துட்டியா..? ச்ச்சே.. திடீர்னு உன் முன்னாடி வந்து நின்னு சர்ப்ரைஸ் கொடுக்கலாம்னு நெனச்சேன்.. எல்லாம் போச்சு..!!" இப்போது அவளது குரல் சோகம் விடுத்து ஏமாற்றமாய் ஒலித்தது.

"ம்ம்ம்.. அதுசரி.. என்ன.. அஞ்சு மணிக்குலாம் வந்து நிக்கிற..? ஆறு மணிக்குத்தான் வருவேன்னு சொன்ன.."

"ஹஹா.. அது சும்மா பொய் சொன்னேன்.."

"எதெதுக்குத்தான் பொய் சொல்றதுன்னு ஒரு வெவஸ்தையே இல்லையா உனக்கு..?" நான் சற்றே கோபமான குரலில் கேட்க,

"சரிசரி.. ஆரம்பிச்சுடாத.. இனிமே பொய் சொல்லலை.. போதுமா..?" அவள் என்னை சாந்தப் படுத்தினாள்.

"சரி கீழேயே இரு.. வர்றேன்.."

"பரவால்ல அசோக்.. மேல வர்றேன்.."

"ப்ச்.. தேவையில்லாம எதுக்கு எட்டு மாடி ஏறுற..? நான் கால் பண்ணினதே அதுக்குத்தான்.. கீழேயே வெயிட் பண்ணு.. வந்துக்கிட்டே இருக்குறேன்..!!"

சொல்லிவிட்டு நான் காலை கட் செய்தேன். பக்கவாட்டில் கைப்பிடி இல்லாத.. முழுதாய் இன்னும் பூசி முடிக்கப் படாத படிகளில், பொறுமையாக கவனமாக இறங்கினேன். இன்னும் எட்டு மாடிகள் இறங்க வேண்டும். அதற்குள் கீழே எனக்காக காத்திருக்கும் கவியை பற்றி கொஞ்சம் தெரிந்து கொள்ளுங்கள்.

கவி என்கிற இந்த கவிதாவை ஒரு வருடமாக எனக்கு தெரியும். இப்போது ஒரு நான்கைந்து மாதமாக இருவரும் காதலிக்கிறோம். நான் பிசினஸ் ஆரம்பித்த காலத்தில் எனக்கு ஒரு பெரிய காண்ட்ராக்ட் கிடைத்தது. நுங்கம்பாக்கத்தில் இருக்கும் ஒரு கல்லூரியில் ஆடிட்டோரிய கட்டிடம் வடிவமைக்கும் பணி. கவியை அங்குதான் நான் சந்தித்தேன். அவள் அந்த கல்லூரியில்தான் படித்தாள். இப்போதும் படிக்கிறாள்.

ஸ்டூடண்ட்ஸ் ரெப்ரசண்டேடிவ் என்கிற முறையில் அடிக்கடி ஆடிட்டோரியத்தை பார்வையிட வருவாள். க்யூட்டான முகவெட்டுடன்.. துறுதுறுவென கண்களுடன்.. பளபளக்கும் உதடுகளில் படபட பேச்சுடன்.. கவி என்னை எளிதில் கவர்ந்தாள். தினமும் சைட்டுக்கு செல்வதோடு, அவளை சைட் அடிக்கும் பணியையும் செவ்வனே செய்தேன்.

அவளுக்கும் என்னிடம் எதோ ஒன்று பிடித்திருந்திருக்கிறது. ஆரம்பத்தில் அவள் ஆடிட்டோரியத்தை பார்வையிட வருகிறாள் என்றுதான் நானும் நினைத்தேன். ஆனால் அவள் என்னைத்தான் பார்வையிட வருகிறாள் என்று அப்புறந்தான் எனக்கு மெல்ல விளங்கியது. வேலை எப்போது முடியும் என்று கேட்பதை விட்டுவிட்டு.. பர்சனல் கேள்விகள் கேட்டு, என்னைப்பற்றி தெரிந்து கொள்ளும் வேலையிலேயே குறியாக இருந்தாள்.

பேசினோம். பழகினோம். நெருங்கினோம். நான்கு மாதத்துக்கு முன்னால் ஒருநாள்.. கேண்டில் லைட் வெளிச்சத்தில்.. கேக் ஆர்டர் செய்து வருவதற்கு இடைப்பட்ட கேப்பில்.. கைவிரல்களை கோர்த்துக் கொண்டு.. ஆசையாய் எங்கள் ஐஸும் ஐஸும் பார்த்துக்கொள்ள.. ஐ லவ் யூ சொல்லிக் கொண்டோம்..!!

ஏஞ்சல் மாதிரி என் வாழ்வில் கவி நுழைந்ததை எண்ணி நான் ஏராளமாய் சந்தோஷப் பட்டிருந்தாலும், அவ்வப்போது எரிச்சலும் பட்டிருக்கிறேன். ஏன் என்று கேட்கிறீர்களா..? கதையை படியுங்கள். புரியும்..!!

[johnypowas]

கவி தமிழ்பெண்ணாய் இருந்தாலும், டெல்லியிலேயே பிறந்து வளர்ந்தவள். குடும்பம் டெல்லியில்தான் இருக்கிறது. அவளுடைய அப்பா இன்டியன் ஆர்மியில் பிரிகேடியராக இருக்கிறார். அவளுடைய அம்மா அதே ஆர்மியில் டாக்டராக இருக்கிறார். அவளுடைய அண்ணனும் ஆர்மியில்தான் சேர்வேன் என்று அடம் பிடித்துக் கொண்டிருக்கிறானாம். இப்படிப்பட்ட ஒரு டிஸிப்ளின்டான ஃபேமிலியில் பிறந்துவிட்டு, இவள் மட்டும் எப்படி இப்படி தறுதலையானாள் என்று அடிக்கடி எனக்கு டவுட்டு வரும்..!!

கிரவுண்ட் ஃப்ளோரை அடைந்ததும் கவி பார்வையில் பட்டாள். இப்போதுதான் குளித்துவிட்டு பாத்ரூமில் இருந்து வெளிப்பட்டவள் போல, ஃப்ரெஷாக இருந்தாள். அடர் சிவப்பு நிற டாப்சும், வெள்ளை நிற ஸ்கர்ட்டும் அணிந்திருந்தாள். டாப்ஸ் தொப்புளை மறைக்காமல் பளிச்சென்று காட்டியது. ஸ்கர்ட் முழங்கால் வரை மட்டும் மறைத்துவிட்டு, வேலை முடிந்ததென அங்கேயே நின்று கொண்டது. என்னை பார்த்ததும் அவள் 'ஈஈஈஈஈ...' என இளித்தாள்.

"ஹாய்...!!!!!" என்றாள்.

நான் அவளை கண்டுகொள்ளாமல் அவளை கடந்து சென்றேன். ஒருகணம் குழம்பியவள், அப்புறம் நாய்க்குட்டி மாதிரி என் பின்னாடியே வந்தாள். நான் காரை நெருங்கி, பின் கதவை திறந்து என் லேப்டாப் பேக்கை வைத்தேன். கதவை அறைந்து சாத்தும்போது, கவி கொஞ்சலான குரலில் கேட்டாள்.

"கோவமா..???"

"கார்ல ஏறு.."

சொல்லிவிட்டு நான் காரை சுற்றி வந்து, டிரைவர் சீட்டில் சென்று அமர்ந்து கொண்டேன். ஒரு சில வினாடிகள் தயங்கிய கவி அப்புறம் மெல்ல நடந்து வந்து கதவை திறந்தாள். எனக்கு பக்கத்து சீட்டில் வந்து அமர்ந்தாள். அமர்ந்ததும், ஒரு கையால் அவள் கதவை சாத்திக்கொண்டு இருக்கும்போதே, நான் எட்டி அவள் இடுப்பை வளைத்து இழுத்து, என்னுடன் இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டேன். அதை சற்றும் எதிர்பாராத கவி, 'ஆஆஆஆவ்வ்வ்வ்வ்...!!' என்ற அலறலுடன் என்னோடு வந்து ஒட்டிக் கொண்டாள்.

நான் கவியின் தேன்மிட்டாய் உதடுகளை தேடிப்பிடித்து கவ்விக் கொண்டேன். சர்ரென உறிஞ்சி தேனருந்தினேன். கவி சற்று திணறினாலும், பின்பு என் முதுகைப் பற்றி பிசைந்துகொண்டே என்னுடன் ஒத்துழைத்தாள். உதடுகளை என் வசம் இழந்துவிட்டு, விழிகளை இறுக்கி மூடிக் கொண்டாள். நான் முத்தமிட்டு முடித்த பிறகும், கொஞ்ச நேரம் கழித்துத்தான் அந்த விழிகளை திறந்தாள். கிறக்கமாய் ஒரு பார்வை பார்த்தபடி கேட்டாள்.

"எ..என்ன.. என்னைக்கும் நான்தான் இப்படி உனக்கு ஸ்வீட் ஷாக் கொடுப்பேன்.. இன்னைக்கு நீ கொடுக்குற..?"

"உன்னை பாத்ததுமே.. அப்டியே இழுத்து புடிச்சு கிஸ் அடிக்கணும் போல இருந்தது.. நடுரோட்ல கொடுத்தா நல்லாருக்காதேன்னுதான்.. உடனே கார்க்குள்ள வர சொன்னேன்.."

"ஏன் அப்டி கிஸ் அடிக்கனும்னு தோணுச்சு..?"

"தெரியலை.. இன்னைக்கு நீ ரொம்ப அழகா.. ரொம்ப செக்ஸியா இருக்குற மாதிரி இருக்கு.."

"எதனால..?"

அவள் குறும்பு கொப்பளிக்கும் விழிகளுடன் கேட்க, நான் அவளை ஒருமுறை ஏற இறங்க பார்த்தேன். குழந்தை மாதிரி க்யூட்டான முகம் (இப்போது வெட்கத்தில் சிவந்திருந்தது).. திராட்சை போல கரிய விழிகள் (கிறக்கத்தில் செருகியிருந்தன).. ஆப்பிள் துண்டுகள் போல அதரங்கள் (இன்னும் என் முத்த வன்முறையில் துடித்துக் கொண்டிருந்தன).. அப்புறம் கழுத்து.. கழுத்துக்கு கீழே.. திடீரென இன்று கொஞ்சம் எக்ஸ்ட்ராவாய் வீங்கிவிட்ட மாதிரியான உருண்டை மார்புகள்.. குட்டியாய், வட்டமாய், ஆனால் செக்சியாய் அழகுத் தொப்புள்.. யானைத்தந்தம் மாதிரியாய் வழவழ கால்கள்.. அவளுடைய மொத்த மேனியையும் மேய்ந்த என் பார்வை, பின்பு மீண்டும் அவளது மார்பு வீக்கத்தில் வந்து நிலைத்தது.. அழுத்தமாய்..!!

"ச்சீய்... பொறுக்கி...!!! இதைப் பாத்துத்தான் மூட் ஆயிட்டியா..?" சொல்லிக்கொண்டே அவள் இரண்டு கைகளாலும் தன் மார்புகளை மூடிக் கொண்டாள்.

"ஆமாம்.. இன்னைக்கு என்ன.. எப்போவும் இருக்குறதை விட பெருசா இருக்கு..?"

"ம்க்கும்.. அது எப்போவும் போலதான் இருக்கு.. உனக்கு இன்னைக்குத்தான் ஒழுங்கா கண்ணு தெரிஞ்சிருக்கு..!!"

"ஓஹோ..? சரி சரி.. கையை எடு.. கண்ணு ஒழுங்கா தெரியிறப்போவே நல்லா பாத்துக்குறேன்.." சொல்லிக்கொண்டே நான் அவளுடைய மார்புக்கு மிக நெருக்கமாக என் முகத்தை எடுத்து செல்ல, அவள் என் தலையை பிடித்து தள்ளிவிட்டாள்.

[johnypowas]

"அப்புறம் கண்ணு பெர்மனன்டா தெரியாம போயிரும்.. பரவாலையா..?"

"ஒருதடவை உன் அழகை முழுசா பாத்துட்டு.. அப்புறமா எனக்கு கண்ணு போனா கூட எனக்கு கவலை இல்லை.." சொல்லிவிட்டு நான் கண்ணடிக்க,

"என்ன.. இன்னைக்கு கொஞ்சம் ஓவராத்தான் பொங்குது உனக்கு..??" கேட்டாள் கவி.

"ஆமாம்.. ஓவர் மூடாகிப் போச்சு.. இப்டியே உன்னை கார்ல எங்கயாவது கடத்திட்டு போய்.."

"ம்ம்ம்... கடத்திட்டு போய்..??"

"கதற கதற கற்பழிக்கலாமான்னு யோசிச்சுட்டு இருக்கேன்.."

"ஹாஹா.. எனக்கும் ஆசையாத்தான் இருக்குது.. ஆனா இன்னைக்கு வேணாம்.."

"ஏன்..?"

"இன்னைக்கு.. எனக்கு அந்த மூன்று நாட்கள்.. டொட்டடயிங்..!!" எதோ இன்று அவளுக்கு பிறந்த நாள் என்பது போல அவ்வளவு சந்தோஷமாக சொன்னாள்.

"ஓ..!!"

"இன்னொரு நாள் அந்த மாதிரி.. மாத்தி மாத்தி ரேப் பண்ணி விளையாடலாம்.. ஓகேவா..?" கவி குறும்பாக சொல்லிவிட்டு கண் சிமிட்டினாள்.

"ஹாஹா.. ஓகே ஓகே.."

"ம்ம்.. அப்புறம்..? என்ன ப்ளான் இப்போ..?"

"எங்கயாவது வெளில போகலாம் கவி.."

"ஹை.. ரொம்ப நாளா உன்னை கேட்டுட்டு இருக்கேனே.. ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித் தர்றியா எனக்கு..?"

"ம்ம்.."

"ஹையா...!! காரை ஸ்டார்ட் பண்ணு.. டி.நகர் போலாம்..!! ஹேய்.. இருஇரு... என் ஸ்கூட்டிய என்ன பண்றது..?"

"அது இங்கேயே நிக்கட்டும்.. வந்து எடுத்துக்கலாம்.."

"வேற யாரும் தூக்கிட்டு போயிட மாட்டாங்களே..?"

"யாருக்காவது திடீர்னு பேரீச்சம்பழம் சாப்பிட ஆசை வந்துடுச்சுனா.. தூக்கிட்டு போக சான்ஸ் இருக்கு.."

நான் சொன்னதை கேட்டு கவி கண்களை இடுக்கி என்னை முறைத்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, நான் காரை ஸ்டார்ட் செய்திருந்தேன். மிதமான வேகத்தில் காரை செலுத்தியவன், கதீட்ரல் ரோட்டை அடைந்ததும், வேகமெடுத்தேன். ஒரு பத்து, பதினைந்து நிமிடத்தில் நார்த் உஸ்மான் சாலையை அடைந்தோம். கண்ணாடி கதவுகளுடன் பளபளவென தெரிந்த அந்த ஐஸ்க்ரீம் பார்லருக்குள் நுழைந்தோம். கார்னர் சீட் தேடி அமர்ந்து கொண்டோம். அமர்ந்ததும் கவி என் கையை கட்டிக் கொண்டு, தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.

"ஹேய்.. உனக்கு பட்டர் ஸ்காட்ச் புடிக்கும்ல.. அதையே ரெண்டு ஆர்டர் பண்ணிடவா..?" நான் கையில் எடுத்த மெனு கார்டை புரட்டாமலேயே கேட்டேன்.

"ஐயோ.. ச்சீய்.. அது எனக்கு புடிக்கவே புடிக்காது.." கவி முகத்தை சுளித்தாள்.

"புடிக்காதா..? அப்புறம் அன்னைக்கு புடிக்கும்னு சொன்ன..?"

"என்னைக்கு..?"

"ஒரு நாலஞ்சு மாசம் இருக்கும்.. நாம ஐ லவ் யூ சொல்லிக்கிறதுக்கு முன்னாடி.."

"ஓ.. அ..அது.. நீ புடிக்கும்னு சொல்லிருப்ப.. அதனால நானும் புடிக்கும்னு பொய் சொல்லிருப்பேன்.."

அவள் கூலாக சொல்லிவிட்டு இளிக்க, நான் பட்டென்று கடுப்பானேன். அவளுடைய முகத்தையே ஓரிரு வினாடிகள் முறைத்துப் பார்த்தேன். அப்புறம் மெனுகார்டை தூக்கி ஓரமாய் போட்டுவிட்டு, வேறு பக்கம் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டேன். நொந்து போனவன் மாதிரி, ஒருகையால் நெற்றியை பிடித்துக் கொண்டேன். கவி கொஞ்ச நேரம் தன் கட்டைவிரலை கடித்தபடி பரிதாபமாக என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். பின்பு மெல்ல என் புஜத்தை கீறினாள்.

"கோவமா..??"

"இல்ல.. அப்டியே குளுகுளுன்னு இருக்குது..!! ச்சை... வாயைத் தெறந்தாலே.. ஒரே பொய்....!!" நான் கோபத்தில் சீறினேன்.

"சாரிடா செல்லம்.." அவள் கொஞ்சிக்கொண்டே என் கன்னத்தை பிடிக்க,

"ப்ச்.. ஒன்னும் வேணாம் போ.. கையை எடு.." நான் அவளுடைய கையை தட்டிவிட்டேன்.

"சரி.. பட்டர் ஸ்காட்ச்சே ஆர்டர் பண்ணு.. நான் சாப்பிடுறேன்.."

"எனக்காக ஒன்னும் நீ புடிக்காததுலாம் சாப்பிட வேணாம்.."

"இல்லை.. எனக்கு புடிக்கும்.."

"திரும்ப திரும்ப பொய் சொல்லாத கவி.. அப்டியே அறைஞ்சுடுவேன்.." நான் கையை ஓங்க,

"ம்ம்ம்.. அறை அசோக்.. அறிவே இல்ல எனக்கு.. நல்லா அறை..!!" அவள் முகத்தை திருப்பி, நான் அறைவதற்கு வாட்டமாக கன்னத்தை காட்டினாள்.

"போடீ... லூசு...!!" நான் உயர்த்திய கையை கீழே போட,

"யுவர் ஆர்டர் ப்ளீஸ் சார்.." என்று பேரர் வந்து நின்றான்.

"எனக்கு ஒரு பட்டர் ஸ்காட்ச் டபுள் ஸ்கூப்.. அவளுக்கு என்ன வேணும்னு அவகிட்டயே கேட்டுக்கோ..!!" நான் வெறுப்பாக சொன்னேன்.

"மேடம்.." என்று அவன் கவியை பார்க்க,

"என் வூட்டுக்காரர் ஆர்டர் பண்ணினதே எனக்கும் கொண்டு வாங்க..!!"

அவள் நல்லபிள்ளை மாதிரி சொல்லிவிட்டு, மீண்டும் என் கையை கட்டிக்கொண்டாள். பேரர் ஒரு நமுட்டு சிரிப்புடன் நகர்ந்தான். அப்புறம் கொஞ்ச நேரம் நான் கவியிடம் எதுவுமே பேசவில்லை. ஆர்டர் செய்த ஐஸ்க்ரீம் வந்து, சாப்பிட்டு முடிப்பதற்குள் கவி அடிக்கடி என்னை சீண்டி பார்த்தாள். நான் முறைப்பை மட்டுமே பதிலாக அவளுக்கு கொடுத்துக் கொண்டிருந்தேன். சாப்பிட்டு முடித்து, மீண்டும் காருக்குள் சென்று அமர்ந்தோம். இப்போது கவி என் இடுப்பை வளைத்துக் கொண்டு கொஞ்சினாள்.

[johnypowas]

"கோவம் இன்னும் போகலையா..?"

"ப்ச்.. விடு கவி.."

"ம்ஹூம்.. கோவம் போயிடுச்சுன்னு சொல்லு.. அப்போதான் விடுவேன்.."

"கோவம்லாம் போகாது.. விடு.."

"ப்ளீஸ் அசோக்.. நீ இப்டி மூஞ்சியை உர்ர்ருனு வச்சிருந்தா.. பாக்கவே சகிக்கலை தெரியுமா..? சிரிச்சாத்தான் உன் மூஞ்சி நல்லாருக்கு.. சிரி அசோக்.. ப்ளீஸ்..!! வேணுன்னா.. உனக்கு கோவம் போற வரை.. நல்லா என்னை கிஸ் பண்ணிக்கோ..!! ம்ம்ம்.."

என்றவாறு அவள், கண்களை மூடிக்கொண்டு உதட்டை பிதுக்கி காட்ட, என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை. முதலில் லேசான புன்னகைதான் என் உதட்டில் இருந்து வெளிப்பட்டது. பின்னர் அந்த புன்னகை பெரிதானது. சிரித்துவிட்டேன். அவ்வளவுதான்...!!! தவுசண்ட் வாட்ஸ் பல்பு எரிந்த மாதிரி கவியின் முகம் பிரகாசமானது.

"ஹை... இப்டி சிரிச்சா.. எப்டி இருக்கு மூஞ்சி.. ம்ம்ம்ம்... லவ்யூடா குட்டி..!!"

கூச்சலிட்டவாறு கவி என்னை இறுக்கி அணைத்துக்கொண்டாள். நானும் இப்போது அவளை ஆசையாக தழுவிக் கொண்டேன். அவளது கூந்தலின் நறுமணத்தை வாசம் பிடித்தேன். அவளுடைய நெற்றியில் காதலாக ஒரு முத்தமிட்டு விட்டு, பின்பு அன்பான குரலில் கேட்டேன்.

"ஏண்டி இப்டி பண்ற..?"

"நான் என்ன பண்ணுனேன்..?" அவள் ஒன்றும் தெரியாத பிள்ளை மாதிரி கேட்டாள்.

"பொய் பொய்யா சொல்லி என்னை லவ் பண்ண வச்சிருக்கடி.."

"ஹாஹா.. பெரியவங்க சொல்லிருக்குறதைத்தான நான் பண்ணிருக்கேன் .?"

"பெரியவங்க என்ன சொல்லிருக்குறாங்க..?"

"ஆயிரம் பொய் சொல்லியாவது ஒரு ஆம்பளையை கவுக்கனும்னு சொல்லிருக்காங்கல்ல..?"

"லூசு... அது ஆம்பளையை கவுக்குறது இல்ல.. கல்யாணம் பண்றது..!!"

"ரெண்டும் ஒண்ணுதான்..!!" அவள் பட்டென்று சொல்ல, நான் சிரித்தேன்.

"ஹ்ஹாஹ்ஹா.. ம்ம்ம்.. ஆனா.. நீ என்னை கவுக்குறதுக்காக மட்டும் பொய் சொல்லலையே..? சம்பந்தமே இல்லாம.. உப்பு சப்பு இல்லாத மேட்டருக்குலாம் பொய் சொல்லிருக்க..!! என்னவோ.. பொய் சொல்லாம உன்னால இருக்கவே முடியாத மாதிரி.. அது ஏன்..?"

"அதுக்கு நான் பொறுப்பு இல்லைப்பா.. என் வளர்ப்பு சரியில்லை.."

"ஏன்.. பொய் சொல்லி.. பொய் சொல்லி.. வளர்த்தாங்களா உன்னை..?"

"இல்லை.. பொய்யே சொல்லக் கூடாதுன்னு ஓவரா கண்டிச்சு வளர்த்தாங்க..!!"

"ஓ.. அப்டி வளர்த்தே.. இந்த லட்சனத்துலதான் வளர்ந்திருக்கியா நீ..?"

"ப்ச்.. சொல்றதை கேளு அசோக்.. சின்ன வயசுல.. நாங்க பொய் சொன்னா.. அம்மா எங்க கால்ல சூடு போடுவா.."

"ம்ம்.."

"சூட்டுக்கு பயந்துக்கிட்டு.. அண்ணா பொய்யே சொல்ல மாட்டான்.."

"ம்ம்.. நீ என்ன பண்ணுவ..?"

"ஒவ்வொரு தடவை சூடு வாங்குறப்போவும்.. எனக்கு ஆத்திரம் ஆத்திரமா வரும்.. ஏன் பொய் சொல்ல கூடாதுன்னு எரிச்சல் எரிச்சலா வரும்.. அடுத்த நாளே அம்மாகிட்ட ஒரு பத்து பொய்யாவது சொல்லி அவளை நல்லா ஏமாத்திடுவேன்.. செம ஜாலியா இருக்கும்.."

"ம்ம்.. அப்புறம்..?"

"அப்புறம் என்ன.. அந்த பத்து பொய்ல ஒரு பொய்.. அம்மாவுக்கு தெரிஞ்சு போயிடும்.. மறுபடியும் சூடு.. மறுபடியும் பத்து பொய்.."

"ஹ்ஹாஹ்ஹாஹ்ஹா..."

"சிரிக்காதடா..!! இப்டி பொய் பொய்யா சொல்லி சொல்லி.. வாயைத் தொறந்தா.. என் கண்ட்ரோல் இல்லாமலே.. பொய் பொலபொலன்னு கொட்டுது.."

"ம்ம்.. இதுவரை எத்தனை பொய் சொல்லிருக்க எங்கிட்ட..?"

"அது ஒரு பெரிய லிஸ்டே இருக்குது.. இப்டி திடீர்னு கேட்டா.. எல்லாத்தையும் எப்டி சொல்றது..?"

"வேற எப்படி கேக்கணும்..?"

"நீ ஒவ்வொன்னா சொல்லி சொல்லி கேளு.. நான் உண்மையா பொய்யான்னு சொல்றேன்.."

"ம்ம்.. நல்லாருக்கே இந்த வெளையாட்டு.. ஓகே.. ஆரம்பிக்கவா..?"

[johnypowas]

"ஆரம்பி.."

"உனக்கு புடிச்ச ஆக்ட்ரஸ் ஜூலியா ராபர்ட்ஸ்.."

"ட்ரூ.."

"ஆக்டர் எட்வர்ட் நார்ட்டான்.."

"ஃபால்ஸ்.. ரியான் கோஸ்லிங்.."

"ம்யூசிக் டைரக்டர் AR ரஹ்மான்.."

"எஸ்.."

"பிடிச்ச கலர் பிங்க்.."

"நோ.. லேவண்டர்.."

"பிடிச்ச கிரிக்கெட்டர் சச்சின்.."

"ஃபால்ஸ்.."

"என்னது..??? சச்சினை பிடிக்காதா..?"

"கிரிக்கெட்டே பிடிக்காது.."

"அடிப்பாவி.. காலைல நான் ஃபோன் பண்றப்போ.. ஹைலைட் பாத்துட்டு இருக்கேன்னு சொன்ன..?"

"சும்மா பொய் சொன்னேன்.."

"அப்புறம் என்ன பாத்துட்டு இருந்த..?"

"எதுவும் பாக்கலை.. அப்போதான் பெட்ல இருந்தே எழுந்தேன்.."

"அப்போ.. அதிகாலைல ஆறு மணிக்குலாம் எழுந்துட்டேன்னு சொன்னது..?"

"சுத்தப்பொய்.."

"எக்சாமுக்கு படிச்சேன்னு சொன்னது..?"

"பச்சைப்பொய்.."

"குளிச்சுட்டேன்னு சொன்னது..?"

"உன்கிட்ட சொன்னப்போ குளிக்கலை.. அப்புறமா குளிச்சுட்டேன்.."

"இதுவும் பொய்தான..?"

"ச்சீய்.. உண்மை.."

"இன்னைக்கு காலேஜுக்கு போனேன்னு சொன்னது..?"

"உண்மை.."

"ஒரு பையன் உனக்கு லவ் லெட்டர் கொடுத்தான்னு சொன்னது..?"

"பொய்.."

"ஸ்பெஷல் க்ளாஸ் இருக்குதுன்னு சொன்னது..?"

"பொய்.. பொய்.."

"ம்ம்ம்ம்... உனக்கு இன்னைக்கு பீரியட்ஸ்னு சொன்னது..?"

"பொய்.. பொய்.. பொய்.."

ஹாஹாஹா..!! இப்போது தெரிகிறதா.. இவளை நான் ஏன் தறுதலை என்று திட்டினேன் என்று..? இந்த மாதிரி ஒரு பெண்ணைத்தான் இத்தனை நாளாய் நான் காதலித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். தினம் தினம் இவள்.. பொய் சொல்கிறாளா உண்மை சொல்கிறாளா என.. போராடுவதே எனக்கு பொழப்பாய் போயிற்று..!! சில்லித்தனமாய் கவி சொல்கிற பொய்கள்.. சில நேரங்கள் சிரிப்பை வரவழைத்தாலும்.. சில நேரங்களில் சினத்தையும் வரவழைக்கும்..!! எப்படி என்று கேட்கிறீர்களா..? சொல்கிறேன்..!!

[johnypowas]

இந்தக்கதை ஆரம்பித்த தினத்தில் இருந்து ஒரு இரண்டு மாதத்தில், என்னுடைய லவ் மேட்டர் என் வீட்டில் எல்லோருக்கும் தெரிந்து போனது. எனது வீட்டில் என்னைத்தவிர அம்மா, அப்பா.. அப்புறம் என் தங்கை அனிதா. கவியின் மேட்டரை துப்பறிந்து வீட்டில் போட்டுக் கொடுத்தது, சாட்சாத் என் தங்கை அனிதாவேதான். நான் எதிர்பார்த்த மாதிரியே, வீட்டில் பெரிதாக எதிர்ப்பு ஒன்றும் கிளம்பவில்லை. அப்பாதான் கொஞ்ச நேரம் கவியின் குடும்பத்தை பற்றி துருவி துருவி விசாரித்தார். எல்லாம் தெரிந்த பிறகு அவரும் திருப்தியாக சம்மதித்தார்.

என் வீட்டில் எல்லோரும் கவியை பார்க்க வேண்டும் என்று மிகவும் ஆசைப் பட்டார்கள். அவளை ஒருநாள் வீட்டிற்கு கூட்டி வர சொன்னார்கள். நானும் விரைவில் அவளை அழைத்து வருவதாக அவர்களிடம் சொல்லியிருந்தேன்.

அதன் பிறகு இரண்டு வாரம் கழித்து, கவியின் பிறந்த நாள் வந்தது. ஆக்சுவலாக அதற்கு முந்தைய தினம் இரவு, நான் கவியுடன்தான் ஊர் சுற்றிக் கொண்டு இருந்தேன். ஆனால் அடுத்த நாளை பற்றி அவளிடம் எதுவும் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. சர்ப்ரைசாக ஏதாவது செய்து அவளை அசத்த வேண்டும் என்று நினைத்திருந்தேன்.

உங்களுக்கே தெரிந்திருக்கும்.. என்னுடைய வேலை கொஞ்சம் கடினமான வேலை. சைட் சைட்டாக அலைய வேண்டும். எட்டு மாடி, பத்து மாடி என்று படிக்கட்டில் ஏறி இறங்க வேண்டும். அதனால் தினமும் வீட்டை அடையும்போது, எக்கச்சக்கமாய் களைத்துப் போயிருப்பேன். பத்து மணிக்கு மேல், கண்களை திறந்திருப்பது மிகவும் கடினமான விஷயமாய் இருக்கும். அன்று நான் பனிரெண்டு மணி வரை விழித்திருந்தேன். அவளுக்கு பர்த்டே விஷ் சொல்வதற்காக..!!

பனிரெண்டு மணியானதும் செல் எடுத்து கவிக்கு கால் செய்தேன். கால் செய்தேன்.. கால் செய்தேன்.. செய்துகொண்டே இருந்தேன். ரிங் போய்க்கொண்டே இருந்தது. அவள் எடுக்கவே இல்லை. நன்றாக தூங்கிவிட்டாள் போலிருக்கிறது. ஆசையாக வாழ்த்து சொல்ல விழித்திருந்தவன், அரை மணி நேரத்திலேயே வெறுத்துப் போனேன். எரிச்சலாக செல்போனை தூக்கி எறிந்துவிட்டு, இறுதியாக ஒரு கொட்டாவியை வெளியிட்டுவிட்டு, மெத்தையில் விழுந்து உறங்கிப் போனேன்.

அடுத்த நாள் காலையில் எழுந்தபோது, வீட்டுக்கு விருந்தினர்கள் வந்திருந்தார்கள். அத்தை (அப்பாவின் தங்கை), மாமா (அத்தை மீது பயம் ஜாஸ்தி), அத்தை பெண் நித்யா (என் மீது ஒரு கண் அவளுக்கு). நான் குளித்து முடித்து வெளியே வந்த போது, மொத்த குடும்பமும் டைனிங் டேபிளில் அமர்ந்திருந்தார்கள். அம்மா ப்ரேக் பாஸ்டுக்கு அழைத்தாள். 'இதோ வருகிறேன்..' என்று எஸ்கேப் ஆகி, நான் பால்கனி வந்தேன். மீண்டும் கவிக்கு கால் செய்தேன். இந்த முறை இரண்டே நிமிடத்தில் பிக்கப் செய்தாள்.



"ஓஹோ..? மகாராணியோட தூக்கத்தை கெடுத்திட்டனோ..?"

"எஸ்..!!!"

"ஓகே மகாராணி.. நீங்க தூங்கி ரெஸ்ட் எடுங்க.. நான் அப்புறமா பேசுறேன்..!!"

அவளுடன் இன்னும் பத்து நாளைக்காவது பேசக்கூடாது என்ற முடிவுடன் காலை கட் செய்தேன். அடக்க முடியாத ஆத்திரத்துடன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக் கொண்டே, மூன்று நான்கு இட்லிகளை முழுங்கினேன். வந்தவர்களிடம் கூட முகம் கொடுத்து பேசாமல், என் ரூமுக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டேன். லேப்டாப்பை எடுத்து நோக்கமே இல்லாமல் எதை எதையோ படபடவென தட்டினேன்.

மனதுக்குள் கவியின் மீது டன் கணக்கில் கோபம். ச்சே.. எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஒருத்தி காதலியாக வந்து வாய்த்தாள்..? காதலியின் பிறந்த நாள் எந்த காதலனுக்குமே ஸ்பெஷலான விஷயம்தானே..? அன்று என்னென்னவெல்லாம் செய்து அவளை சந்தோஷப்படுத்த வேண்டும் என்று அவன் ஆசைப்படுவான்..? அந்த நாளை பொய் சொல்லி ஏமாற்றியிருக்கிறாளே..? இதில் போன வாரந்தான் அந்த நாள் போனது என்பது எக்ஸ்ட்ரா எரிச்சல்..!! அதிலும் தூக்கத்தை கெடுத்துவிட்டேன் என்று அவள் பதிலுக்கு என் மீது பாய்ந்ததில், ஆத்திரத்தின் உச்சிக்கே நான் சென்றிருந்தேன்.

[johnypowas]

"ஹலோ..." என்றாள் தூங்கி வழியும் குரலில்.

"ஏய்.. லேஸிலேடி.. பொறந்த நாளும் அதுவுமா.. இவ்ளோ நேரம் தூங்கிட்டு இருக்குற..?" என்றேன் நான் எரிச்சலும், கிண்டலுமாய்.

"யாருக்கு பொறந்த நாளு..?" அவள் 'யாரு கர்ப்பம்..' என்று தேவயானி கேட்பது போல கேட்டாள்.

"உனக்குத்தான்டி அறிவு கெட்டவளே..!! விஷ் யூ மெனி மோர் ரிட்டர்ன்ஸ் ஆஃப் தி டே..!! லவ் யூ டியர்.. உம்மாஆஆஆ...!!" நான் ரொமான்டிக்காக பேச,

"இன்னைக்கு எனக்கு பொறந்த நாளுன்னு.. உனக்கு யார் சொன்னா..?" அவள் சுரத்தே இல்லாமல் கேட்டாள்.

"நீதானடி சொன்ன..? செப்டம்பர் செவன்டீன்த்.."

"அது சும்மா பொய் சொல்லிருப்பேன்.. என் பொறந்த நாளு போன வாரமே போயிடுச்சு..!! இதுக்காகத்தான்.. சண்டேயும் அதுவுமா.. காலங்காத்தால.. நிம்மதியா தூங்குற புள்ளையை.. டிஸ்டர்ப் பண்ணுனியா..?"

அவள் சொல்ல சொல்ல, எனக்கு அவள் மீது அப்படியே ஆத்திரம் பற்றிக் கொண்டு வந்தது. அவள் மட்டும் அப்போது என் எதிரில் இருந்திருந்தால், 'பொளேர்.. பொளேர்..' என கன்னம் வீங்கும் அளவிற்கு கொடுத்திருப்பேன். போனில் என்ன செய்வது..? ஆத்திரத்தை அடக்கிக் கொண்டு, அமைதியான குரலில் கேட்டேன். "ஓஹோ..? மகாராணியோட தூக்கத்தை கெடுத்திட்டனோ..?"

"எஸ்..!!!"

"ஓகே மகாராணி.. நீங்க தூங்கி ரெஸ்ட் எடுங்க.. நான் அப்புறமா பேசுறேன்..!!"

அவளுடன் இன்னும் பத்து நாளைக்காவது பேசக்கூடாது என்ற முடிவுடன் காலை கட் செய்தேன். அடக்க முடியாத ஆத்திரத்துடன் வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக் கொண்டே, மூன்று நான்கு இட்லிகளை முழுங்கினேன். வந்தவர்களிடம் கூட முகம் கொடுத்து பேசாமல், என் ரூமுக்குள் சென்று முடங்கிக் கொண்டேன். லேப்டாப்பை எடுத்து நோக்கமே இல்லாமல் எதை எதையோ படபடவென தட்டினேன்.

மனதுக்குள் கவியின் மீது டன் கணக்கில் கோபம். ச்சே.. எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி ஒருத்தி காதலியாக வந்து வாய்த்தாள்..? காதலியின் பிறந்த நாள் எந்த காதலனுக்குமே ஸ்பெஷலான விஷயம்தானே..? அன்று என்னென்னவெல்லாம் செய்து அவளை சந்தோஷப்படுத்த வேண்டும் என்று அவன் ஆசைப்படுவான்..? அந்த நாளை பொய் சொல்லி ஏமாற்றியிருக்கிறாளே..? இதில் போன வாரந்தான் அந்த நாள் போனது என்பது எக்ஸ்ட்ரா எரிச்சல்..!! அதிலும் தூக்கத்தை கெடுத்துவிட்டேன் என்று அவள் பதிலுக்கு என் மீது பாய்ந்ததில், ஆத்திரத்தின் உச்சிக்கே நான் சென்றிருந்தேன்.

கொஞ்ச நேரத்தில் அப்பாவும், மாமாவும் வெளியே சென்றுவிட, பெண்கள் அனைவரும் என் ரூமிற்கு வந்தார்கள். 'நீ லவ் பண்ற பொண்ணை பாக்கணும் போல இருக்கு அசோக்.. போய் கூட்டிட்டு வாயேன்..' என்றார்கள். நான் கவி மீது கோபத்தில் இருப்பதையோ, அவள் இந்நேரம் குறட்டை விட்டு தூங்கிக் கொண்டிருப்பதையோ அவர்களிடம் சொல்ல முடியுமா..? 'அவள் இன்னைக்கு கொஞ்சம் பிஸியா இருப்பா..' என்று சமாளித்துப் பார்த்தேன். அவர்கள் கேட்பதாக இல்லை. 'கொஞ்ச நேரந்தானே.. அதுமில்லாம சண்டே என்ன பிஸி..?' என்றார்கள்.

[johnypowas]

அதிலும் அந்த நித்யா, கவியை பார்ப்பதில் படு ஆர்வமாக இருந்தாள். 'நாளைக்கு நாங்க ஊருக்கு போயிடுவோமே அத்தான்.. இன்னைக்கே கூட்டி வாங்க..' என்றாள். 'எங்கிட்ட இல்லாதது அப்டி என்ன அவகிட்ட இருக்குனு நான் பாத்தாகணும்..' என அவள் மனதுக்குள் நினைத்ததை என்னால் தெளிவாக உணர முடிந்தது. எனக்கும் அது ஒரு கவுரவப்பிரச்னை மாதிரி ஆகிப் போனது. கவியை கூட்டி வந்து, அவள் அழகை ஒருமுறை பார்த்தால், இந்த நித்யாவின் பித்தம் தெளியும் என்று தோன்றியது. ஒத்துக் கொண்டேன். தனியாக வந்து கவிக்கு கால் செய்தேன்.

"ஒய்.. என்ன பண்ணிட்டு இருக்குற..?" கோபத்தை அடக்கிக்கொண்டு கேட்டேன்.

"நேத்து மேட்ச்சோட ஹைலைட் பாத்துட்டு இருக்குறேன்.."

"செருப்படி விழும்.."

"ஹஹ்ஹஹ்ஹஹ்ஹா..."

"இளிக்காத... கடுப்புல இருக்குறேன்.."

"என்னாச்சுடா செல்லம்..? பர்த்டே பொய் சொல்லிட்டேன்னு கோவமா..?"

"அதுக்கெதுக்கு கோவப்படனும்..? சந்தோஷந்தான் எனக்கு.."

"சந்தோஷமா..?"

"ஆமாம்..!! உன் பர்த்டேக்கு உனக்கு ஏதாவது பட்டுப்பொடவை எடுத்துத் தரலாம்னு நெனச்சேன்.. எக்கச்சக்கமா செலவாயிருக்கும்.. நல்லவேளை..!! எல்லாம் மிச்சம் இப்போ..!!"

"பொடவையா..? ப்ளீஸ் அசோக்.. வாங்கித்தா அசோக்..!! எனக்குத்தான் போனவாரம் பர்த்டே வந்துச்சுல..?"

"நீதான் அதை சொல்லவே இல்லைல..? ஒன்னும் கெடயாது போ..!! பொய் சொன்ன வாய்க்கு போஜனம் இல்லைன்னு சொல்வாங்க.. பொய் சொன்ன பொண்ணுக்கு பொடவையும் இல்லை..!! போ..!!"

"என்ன நீ.. சும்மா சும்மா.. பொய் சொல்லிட்டேன் பொய் சொல்லிட்டேன்னு பொலம்புற.. அப்டி என்ன பெருசா பொய் சொல்லிட்டேன்.. நான் இதுவரை சொன்ன பொய்னால.. யாருக்காவது எங்கயாவது.. நல்லது கூட நடந்திருக்கலாம்..!! ஆனா இதுவரை யாருக்கும் எந்த கெடுதலும் நடந்தது இல்லை தெரியுமா..? எல்லாமே ஸ்வீட் லைஸ்...!! சும்மாவா திருவள்ளுவர் சொல்லிட்டு போயிருக்காரு..?"

"திருவள்ளுவரா..? அவரு என்ன சொன்னாரு..?" நான் குழப்பத்துடன் கேட்டேன்.

"பொய்மையும் வாய்மையிடத்து - இஃப் இட் இஸ் கமிங் ஃப்ரம் கவியின் வாய்..!! அப்டி சொல்லிருக்காருல..?" அவள் சீரியசான குரலில் சொல்ல, என்னால் சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.

"ஹ்ஹ்ஹாஹ்ஹ்ஹாஹ்ஹ்ஹா"

"ஹையா.. ஒருத்தன் சிரிச்சுட்டான்பா.." அடுத்த முனையில் கவியும் குதூகலித்தாள்.

"போடீ லூசு.. கோவமா இருக்குறப்போ.. இப்டி ஏதாவது லூசுத்தனமா பேசி.. சிரிக்க வச்சிடு.."

"ஹாஹா.. கோவம் போயிடுச்சா..?"

"ம்ம்.. போயிடுச்சு.."

"ஹை.. ஜாலி ஜாலி.."

"சரி சரி.. சொல்றதை கேளு.. இப்போ நீ.. உடனே கெளம்பி என் வீட்டுக்கு வரணும்.."

"ஏன்..?"

"எங்க வீட்டு பொண்ணுகளுக்கு உன்னை பாக்கணுமாம்.. ஊர்ல இருந்து அத்தையும், அந்த நித்யாவும் வந்திருக்காங்க.."

"ஓ.. என் சக்களத்தி வந்திருக்காளா..?"

"ஆமாம்.. வந்து உன் அசட்டு மூஞ்சியை கொஞ்சம் காட்டிட்டு போ.."

"ம்ம்.. ஓகே.. வீட்டுக்கே வந்துடவா..?"

"திரு.வி.க. பார்க் வந்துடு.. நான் அங்க வந்து பிக்கப் பண்ணிக்கிறேன்.."

"சரிடா.." அவள் காலை கட் செய்யப் போவது போல சொல்ல, நான் அவசரமாக தடுத்தேன்.

"ஹேய்.. இருஇரு.."

"என்ன..?"

"கொஞ்சம் டீசண்டா ட்ரஸ் பண்ணிட்டு வாடி.. இந்த டைட் ஜீன்ஸ், தொப்புள் தெரியிற டாப்ஸ்லாம் வேணாம்..!! பொடவை கட்டிட்டு வா..!!"

"எனக்கு பொடவை கட்ட தெரியாதே.."

"கிழிஞ்சது.. அப்புறம் எதுக்கு பட்டுப்பொடவைலாம் கேட்ட நீ..? சரி.. ஏதாவது சுடிதார் மாட்டிட்டு வா.."

"ஓகே.. டன்.."

ஒரு மணி நேரம் கழித்து நான் கார் எடுத்துக் கொண்டு, திரு.வி.க பார்க் சென்றேன். கவிக்காக காத்திருந்தேன். ஒரு பத்து நிமிடத்தில் அவள் ஆட்டோவில் வந்து இறங்கி எனக்கு அதிர்ச்சி கொடுத்தாள். அதிர்ச்சிக்கு காரணம் ஆட்டோவில் வந்தது அல்ல.. அவள் அணிந்து வந்தது..!! புடவை..!!!! தங்க நிறத்தில் தழைய தழைய புடவை கட்டிக்கொண்டு, கூந்தலை இழுத்துக்கட்டி பின்னல் இட்டு, தலை நிறைய மல்லிகைப்பூ சூடிக்கொண்டு, மணப்பெண் மாதிரி வந்து நின்றாள்.

[johnypowas]

"என்னடி இது..???? கும்முன்னு வந்து நிக்கிற..? பொடவை கட்ட தெரியாதுன்னு சொன்ன..?"

"அது சும்மா பொய் சொன்னேன்.." அவள் கூலாக சொன்னதை கேட்டு நான் முறைக்க, அவள்

"சரிசரி.. ஆரம்பிச்சுடாத.. காரை ஸ்டார்ட் பண்ணு.. கெளம்பலாம்.." என்று எஸ்கேப் ஆனாள்.

"எங்கிட்ட பேசுற மாதிரி.. அங்கயும் வந்து லூசு மாதிரி உளறிட்டு இருக்காத..!! உன்னைப் பாத்து.. அங்க எல்லாரும் ஃப்ளாட் ஆகணும்.. அந்த மாதிரி நடந்துக்கணும்.. சரியா..?"

நான் அவளை எச்சரித்தவாறே காரை ஸ்டார்ட் செய்தேன். ஐந்தே நிமிடத்தில் என் வீட்டை அடைந்தோம். கவி வீட்டுக்குள் நுழைந்ததுமே, அம்மாவின் காலிலும், அத்தையின் காலிலும் விழுந்து நமஸ்காரம் செய்து எல்லோரையும் மிரள வைத்தாள். என்னையுந்தான்..!! ரொம்ப வெட்கப்படுபவள் மாதிரி ஆக்டிங் கொடுத்தாள். அனிதாவுக்கு கூட 'வாங்க.. போங்க..' என்று மரியாதை கொடுத்தாள். எல்லோரிடமும் எளிறுகள் தெரிய, இளித்து இளித்து பேசினாளே ஒழிய, என்னை தவறியும் கூட ஏறெடுத்து பார்க்கவில்லை. நானே வாயடைத்துப் போனவன் மாதிரி ஆனேன்.

நித்யாவை தவிர எல்லோருக்கும் கவியை சட்டென பிடித்துப் போனது. ஆமாம்.. அத்தைக்கும் சேர்த்துத்தான்..!! கவியின் குடும்பம், படிப்பு, வீட்டு பழக்க வழக்கங்கள் என்று எல்லாம் கேட்டு தெரிந்து கொண்டார்கள். வெட்கப்படும் அவளை தொட்டு தொட்டு பார்த்தார்கள். 'அண்ணீ.. அழகா இருக்குறீங்க அண்ணீ..' என்று அனிதா அடிக்கடி சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள். பாவம் நித்யா..!! பொறாமையில் அவள் பொசுங்குவது அவளுடைய முகத்திலேயே நன்றாக தெரிந்தது.

கவியை நினைத்து எனக்கு பெருமையாக இருந்தது. 'பரவால்லையே.. வெவரமாத்தான் இருந்திருக்கா' என்று தோன்றியது. எல்லோரிடமும் திரும்பி திரும்பி பேசிக்கொண்டிருந்த, கவியின் முகத்தையே நான் ரகசியமாக ரசித்துக் கொண்டிருந்தேன். முக்கியமாய் அவளது தேனூறும் உதடுகளை..!! பேசுவதற்காக ஸ்லோமோஷனில் அசைந்த அந்த உதடுகள், எனக்குள் ஆசைத்தீயை மூட்டின. உடனடியாய் அந்த உதடுகளில் முத்தமிட வேண்டும் போல் இருந்தது எனக்கு. என்ன செய்வது..?

நான் மெல்ல நழுவி, கிச்சனுக்கு சென்றேன். ஹாலில் இருந்து அவர்களுடைய சலசல பேச்சு அடங்கும் வரை, கொஞ்ச நேரம் காத்திருந்தேன். அப்புறம் அத்தை அவளுடைய குடும்பத்தை பற்றி எதோ பேச ஆரம்பிக்க, அதுதான் சரியான சமயம் என்று எனக்கு தோன்றியது. கிச்சனுக்குள் இருந்தபடி, ஹாலை நோக்கி கத்தினேன்.

"கவி.... இங்க கொஞ்சம் வாயேன்..!!"

உடனே கவி எதோ அம்மாவிடம் கேட்பதும், அவள் கவியை எழுந்து போக சொல்வதும், கவி எழுந்து நடந்து வரும் சத்தமும் கேட்டது. நான் கவி வரும்வரை பொறுமையில்லாமல் காத்திருந்தேன். வந்ததுமே அவளுடைய இடுப்பில் கைபோட்டு இழுத்து, என்னோடு இறுக்கி அணைத்துக் கொண்டேன். அவளது மார்புத்திரட்சிகள் கூர்மையாய் என் நெஞ்சை நச்சென்று குத்த, அவள் 'ஆ...!!!!' வென வாய் திறந்து கத்தப் போனாள். நான் அவளை கத்தவிடாமல் செய்தேன். திறந்த அவளுடைய வாயை எனது வாய் வைத்து மூடினேன். உறிஞ்சினேன்..!!!

எதிர்பாராத தாக்குதலால், முதலில் லேசாக திமிறிய கவி, பின்பு அடங்கினாள். அமைதியாக என்னுடன் ஒத்துழைத்தாள். அவளுடைய கன்னத்தை இரண்டு புறமும் தடவியபடி, நான் அவளுடைய இதழ்களில் கள்ளருந்த, அவளோ நான் சுவைத்து முடிக்கும்வரை என் மார்பைத் தடவியபடி காத்திருந்தாள். கவ்வியிருந்த உதடுகளை விடுவிக்க மனமில்லாதவனாய், நான் மெல்ல மெல்ல அவ்வுதடுகளிடமிருந்து விலகினேன்.

"இதுக்குத்தான் உள்ள கூப்பிட்டியா..?" அவள் ஹஸ்கியான வாய்சில் கேட்டாள்.

"ம்ம்ம்... ஆமாம்.." சொல்லிக்கொண்டே நான் அவளுடய இடுப்பில் கை போட்டேன்.

"ஐயோ.. விடு.. யாராவது வந்துரப் போறாங்க.." அவள் என் கையை தள்ளிவிட்டாள்.

"அதெல்லாம் யாரும் வர மாட்டாங்க.. டோன் வொர்ரி.." இப்போது என் கை மீண்டும் அவள் இடுப்பில்.

"ம்ம்ம்.. எப்படி.. நீ எக்ஸ்பெக்ட் பண்ணின மாதிரி நடந்துக்கிட்டேனா..?"

[johnypowas]

"கலக்கிட்டடி.. சான்சே இல்லை.. எல்லாருக்கும் உன்னை ரொம்ப புடிச்சுப் போச்சு..!!"

"அதுதான் கவி..!!" அவள் பெருமையுடன் கண் சிமிட்டினாள்.

"ம்ம்ம்.. அடுத்து எல்லாருக்கும் ஒரு நாக்-அவுட் பஞ்ச் கொடுத்து.. டோட்டலா ஃப்ளாட் ஆக்கிடலாமா..?"

"நாக்-அவுட் பஞ்ச்சா..? என்ன அது..?"

"இரு.. சொல்றேன்.."

நான் அவளிடம் இருந்து விலகினேன். கப்போர்ட் திறந்து, சில பொருட்கள் எடுத்து, வெளியே வைத்தேன். கேரட்.. பால்.. நெய்.. சுகர்.. ஏலக்காய்..!! நான் செய்வதை குழப்பமாக பார்த்துக் கொண்டிருந்த கவி, எதுவும் புரியாமல் அக்குழப்பத்துடனே கேட்டாள்.

"என்ன அசோக் பண்ற..?"

"நான் எதுவும் பண்ண போறதில்லை.. நீதான் பண்ண போற..!!"

"நானா..? நான் என்ன பண்ண போறேன்..?"

"இங்க பாரு கவி.. எங்க வீட்ல எல்லாருக்கும் கேரட் அல்வான்னா உசுரு..!! அந்த நித்யா இருக்கால்ல.. அவ சமையல்ல எக்ஸ்பர்ட்..!! அவளை மாதிரி சமைக்கிறதுக்கு யாரும் இல்லைன்னு.. எங்க ஃபேமிலில ஆளாளுக்கு அவளை புகழ்வாங்க.. இன்னைக்கு நீ அவளை அடிச்சு காலி பண்ற..!! நீ பண்ற கேரட் அல்வா, அவ பண்றதை விட பிரம்மாதமா இருக்கணும்.. சாப்பிட்டு எல்லாரும் அப்டியே உன்கிட்ட சரண்டர் ஆயிடனும்.. ஓகேவா..?" நான் பேசிக்கொண்டே போக, அவள் பேதி மாத்திரை சாப்பிட்டவள் மாதிரி கலவரமாய் பார்த்தாள்.

"அ..அசோக்.."

"ம்ம்.."

"எ..எனக்கு.."

"உனக்கு..?"

"கே..கேரட் அல்வாலாம் பண்ணத் தெரியாது.."

அவ்வளவுதான்..!!!! அத்தனை நேரம் என்னிடம் இருந்த மொத்த உற்சாகமும் ஒரே நொடியில் காணாமல் போனது. முழுவதும் மலர்ச்சியாய் இருந்த என் முகம், பட்டென வாடிப் போனது.

"வெ..வெளையாடாத கவி.."

"வெளையாடலை அசோக்.. சத்தியமா எனக்கு அதெல்லாம் பண்ண தெரியாது.. என் வீட்டுல.. நான் கிச்சன் பக்கமே போனது கெடயாது..!! சுடு தண்ணி கூட வச்சது கெடயாது..!! கேரட் அல்வா பண்ண தெரியும்னு.. உன்கிட்ட சும்மா.."

"பொய் சொன்ன..??" நான் கண்களில் கோபம் கொப்பளிக்க கேட்க,

"ம்ம்ம்.." அவள் மிரட்சியாய் என்னை பார்த்தபடி சொன்னாள்.

எனக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. ஓடி ஆடிக் களைத்துப் போன மாதிரி ஒரு உணர்வு..!! நித்தம் நித்தம்.. எத்தனை பொய்கள்.. எத்தனை பொய்கள்..??? ஒவ்வொரு நாளும் இவளுடன் நான் படும் பாடு..!! ச்சே..!! பைத்தியம் பிடித்துவிடும்போல் தோன்றியது..!! மனதுக்குள் குபுகுபுவென அவள் மீது ஆத்திரம் பொங்க, அதை அடக்கிக்கொண்டு நான் அமைதியாக சொன்னேன்.

"நீ எங்கிட்ட சொன்னதை நம்பி.. நான் என் வீட்ல எல்லார்கிட்டயும் பெருமையா சொல்லிட்டேண்டி..!! கவி அல்வா பண்ணினா.. டெல்லியே ஜொள்ளு விடும்னு..!! அங்க பாரு.. எல்லாரும் நீ சமைச்சு தரப்போற அல்வாவுக்காக.. நாக்கை தொங்கப் போட்டுக்கிட்டு உக்காந்துட்டு இருக்குதுங்க.. இப்போ அதுங்ககிட்ட போய்.. நான் என்ன சொல்றது..? 'நான் கட்டிக்கப் போறவ ஒரு பொய் மூட்டை.. அவ வாயை தொறந்தாலே வந்து விழுறதுலாம் பொய்தான்.. அல்வா சூப்பரா பண்ணுவேன்னு அவ சொன்னதும் அந்த மாதிரி வந்து விழுந்ததுதான்'னு போய் சொல்லவா..? ம்ம்..?" 

அடக்கி வைத்த கோபம் பொத்துக்கொண்டு என் வார்த்தைகளில் வந்து விழுந்தது. இத்தனை நாளாய் அவள் என்னிடம் சொன்ன சின்ன சின்ன பொய்கள்.. எனக்குள் ஏற்படுத்தியிருந்த சின்ன சின்ன எரிச்சல்கள் எல்லாம்.. மொத்தமாய் சேர்ந்து விஸ்வரூபம் எடுத்து நின்றிருந்தன. இதுவரை அவள் சொன்ன பொய்கள் எனக்குள் கோபத்தை மூட்டியிருந்தாலும், அதையெல்லாம் அடக்கிக் கொள்வேன். இன்று இவள் சொன்ன பொய்யால், அடுத்தவர்களிடம் நான் அவமானப் படப்போவதை எண்ணும்போது, எனது கோபம் எல்லை மீறியது.

"சொல்லுடி.." கத்தினேன்.

"அ..அசோக்.." கவி என் கோபத்தில் சற்றே ஆடிப் போயிருந்தாள்.

"எனக்கு அதெல்லாம் தெரியாது.. இப்போ நீ கேரட் அல்வா பண்ற.. எடு.. கேரட்டை கட் பண்ணு.."

"அ..அசோக்.. ப்ளீஸ்.."

"பண்ணுன்னு சொல்றேன்ல.. பண்ணு..!!" எனது ஆத்திரம் அதிகமாகிக் கொண்டே சென்றது.

"எ..எனக்கு தெரியாது.."

"அப்புறம் என்ன இதுக்கு தெரியும்னு பொய் சொன்ன..?"

பொங்கிவந்த கோபத்தை அடக்க முடியாமல் நான் பெருங்குரலில் கத்திவிட்டேன். கவி மிரண்டு போய் சுவற்றோடு சென்று ஒட்டிக் கொண்டாள். சத்தம் கேட்டு இப்போது மற்ற பெண்கள் எழுந்து, கிச்சனுக்கு ஓடி வந்தார்கள். நாங்கள் நின்றிருந்த நிலையை பார்த்து அம்மாதான் முதலில் பதறிப் போய் கேட்டாள்.

"என்னப்பா.. என்னாச்சு..?" அம்மா கேட்டு முடிக்கும் முன்பே, கவி அவளுடைய முதுகுக்கு பின்னால் சென்று பம்மினாள்.

[johnypowas]

"ஆன்ட்டி.. நா..நான்.. எ..எனக்கு சமைக்கலாம் தெரியாது.. தெரியும்னு அசோக்கிட்ட சும்மா பொய் சொல்லிருந்தேன்.."

"ஓ.. இவ்ளோதானா..? ஏண்டா.. இதுக்கா போய் கொழந்தையை திட்டுற..? ஏதோ.. சின்னதா ஒரு பொய் சொல்லிட்டா.." அம்மா என் மீது பாய, எனக்கு ஆத்திரம் இரு மடங்கானது. இப்போது அவளிடம் சீறினேன்.

"ஒரு பொய்யா..? அவ உடம்பு பூரா பொய்ம்மா.. உனக்கு ஒன்னும் தெரியாது... நீ சும்மா இரு.." சொன்னவன் அம்மாவின் முதுகுக்கு பின்னால் நின்றிருந்த கவியின் புஜத்தை பற்றி இழுத்தேன்.

"ஏய்.. வாடி.. கேரட் அல்வா பண்றதுல என்னை மிஞ்ச ஆளே இல்லைன்னு வாய் கூசாம பொய் சொன்னேல.. ஒழுங்கா இப்போ எனக்கு பண்ணிக்கொடு.."

"தெ..தெரியாது அசோக்.." அவள் பரிதாபமாக சொல்ல,

"பண்ணுடி..!!" நான் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு கத்தினேன். நிலைமை புரியாமல் நித்யா உள்ளே நுழைந்தாள்.

"அத்தான்.. உங்களுக்கு என்ன இப்போ.. கேரட் அல்வா சாப்பிடனும் அவ்ளோதானா..? விடுங்க.. நான் பண்ணித் தர்றேன்.." அவள் சொல்ல, நான் இப்போது டென்ஷன் ஆகி, நித்யாவை அறைய கை ஓங்கினேன்.

"அப்டியே அறைஞ்சிடுவேன் நித்யா.. உன் வேலைய பாத்துட்டு போ.." சொன்னவன் மீண்டும் கவியிடம்,

"ஏய்... இப்போ பண்ண போறியா.. இல்லையா..?" என்றேன் கோபமாய். இப்போது கவி அழ ஆரம்பித்திருந்தாள். அவள் கண்களில் இருந்து நீர் வெளிப்பட்டு, கன்னங்களில் இறங்கி ஓடியது.

"எ..எனக்கு பண்ண தெரியாது அசோக்.." என்றாள் அழும் குரலில்.

"பண்ண தெரியாதுல.. அப்போ வீட்டை விட்டு வெளில போ..!!"

கொடூரமான குரலில் நான் சொன்னதை கேட்டு பெண்கள் அனைவரும் அதிர்ந்து போனார்கள். கவியின் கண்களில் நீர் பொலபொலவென கொட்ட ஆரம்பித்தது. 'அண்ணா.. என்னண்ணா நீ..?' என்று அனிதா என் புஜத்தில் குத்தினாள். அம்மா கோபமாக என்னிடம் சீறினாள்.

"அசோக்.. என்ன பேசுறோம்னு தெரிஞ்சுதான் பேசுறியா..? அவ எதோ வெளையாட்டுத்தனமா பொய் சொன்னதுக்கு.. இப்டி அவளை அவமானப் படுத்துற..?"

"ப்ச்.. உனக்கு சொன்னா புரியாதுமா.. டெயிலி இவ சொல்ற பொய்யை கேட்டு கேட்டு.. நான் நொந்து போயிட்டேன்..!! எவ்வளவு பொய் சொல்லிருக்கா தெரியுமா..? வாயைத் தெறந்தாலே பொய் பொய் பொய்..!! ஒருநாள்.. என்னை லவ் பண்றதே ஒரு பெரிய பொய்னு சொன்னாலும் சொல்வா இவ..!!"

நான் பெரிய குரலில் கத்த, அனைவரும் வாயடைத்துப் போனார்கள். கவி கண்களில் நீர் வழிய, சிலை மாதிரி நின்றிருந்தாள். அடிபட்ட மான் மாதிரி மருட்சியாக என்னை பார்த்தாள். நான் கோபம் கொஞ்சமும் குறையாதவனாய் சொன்னேன்.

"இவகூடலாம் என்னால வாழ முடியாதும்மா.. இவ உண்மை சொல்றாளா.. பொய் சொல்றாளான்னு தெரியாம.. தலையை பிச்சுக்கிட்டு பைத்தியம் ஆயிடுவேன் நான்.."

"அசோக்.. என்னடா நீ.. இப்டி பேசுற.." அம்மா என்னிடம் கெஞ்சும் குரலில் சொல்ல, நான் அவளை மதியாமல் அருகில் நின்ற கவியின் புஜத்தை பற்றினேன்.

"ஏய்.. வெளில போன்னு சொல்றேன்ல.. வெளில போ..!!"

புஜத்தை பற்றி அவளை தரதரவென வாசலுக்கு இழுத்து சென்றேன். 'ப்ளீஸ் அசோக்.. இனிமே நான் பொய்யே சொல்ல மாட்டேன்.. ப்ளீஸ்..' அவள் கெஞ்சிக்கொண்டே வந்தாள். என் மனதில் அவள் மீது கொஞ்சம் கூட இரக்கமே வரவில்லை. வாசல் கதவை திறந்து, அவளை வெளியே தள்ளினேன்.

"இன்னைல இருந்து உனக்கும் எனக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.. போ..!! என் மூஞ்சிலையே முழிக்காத..!!"

அவளை சமாதானப் படுத்த, வெளியே செல்ல முயன்ற என் வீட்டுப் பெண்களை நான் தடுத்தேன். 'இது என் லைஃப் சம்பந்தப்பட்ட விஷயம்.. தயவு செஞ்சு யாரும் தலையிடாதீங்க..' என்று நான் கத்த, எல்லோரும் அப்படியே உறைந்து போனார்கள். கவி கலங்கிய விழிகளுடன் கொஞ்ச நேரம் என்னையே பரிதாபமாக பார்த்தாள். அப்புறம் புறங்கையால் கண்களை துடைத்துவிட்டு, திரும்பி மெல்ல நடக்க ஆரம்பித்தாள்.

அப்புறம் ஒரு.. ஒரு வாரம்.. கவி அடிக்கடி என் செல்போனுக்கு கால் செய்தாள். நான் பிக் செய்யவே இல்லை. நிமிஷத்துக்கு ஒரு SMS அனுப்பினாள். படிக்கும் முன்பே அதை டெலீட் செய்தேன் நான். அவள் மேல் அவ்வளவு கோபத்தில் இருந்தேன். கவி மீது நான் கொண்டிருந்த காதல், தென்றலாய் அவ்வப்போது என் மனதை வருடி, அவளுடன் என்னை பேச சொல்லி தூண்டினாலும், அவள் என்னிடம் சொன்ன பொய்கள் ஏற்படுத்திய எரிச்சல், மிக அதிகமாயிருந்தது. அவளைக் கட்டிக்கொண்டு தினம் தினம் மண்டை காய்வதை விட, இப்போது கொஞ்சநாள் வலி தாங்கலாம் என்று தோன்றியது. 'அவள் உனக்கு வேண்டாம்..!!' என்று எனக்கு நானே அடிக்கடி சொல்லிக் கொண்டேன்.

[peter 197]

update

[Manisiva]

அப்டேட் தலைவா

[johnypowas]

அப்போதுதான் ஒருநாள் காலை.. நான் என் ஆபீசில், என்னுடைய ப்ரைவேட் ரூமில் இருந்தேன். வரவிருக்கும் ஒரு கான்ட்ராக்ட்டுக்காக எஸ்டிமேட் ப்ரிப்பேர் செய்து கொண்டிருந்தேன். ஆபீஸ் ரிஷப்ஷனிஸ்ட் சுதா இன்டர்காமில் அழைத்தாள். எடுத்து பேசினேன்.

"ஸார்.. கடக்கரை மேஸ்திரி வந்திருக்காரு.. உங்களை பாக்கணுமாம்.."

"என்னவாம்..? அதான் பேமன்ட்லாம் கொடுத்தாச்சுல..?"

"இல்ல ஸார்.. அவரு பொண்ணுக்கு கல்யாணமாம்.. இன்விடேஷன் கொடுக்க வந்திருக்காரு.."

"ஓஹோ.? சரி.. வர சொல்லு.."

சொல்லிவிட்டு நான் ரிசீவரை வைத்தேன். மீண்டும் அந்த எஸ்டிமேஷன் சார்ட் மீது பார்வையை வீசினேன். தனித்தனியாய் இருந்த அமவுண்டுகளை, கால்குலேட்டரில் போட்டு கூட்டினேன். ரூம் கதவு தள்ளப்பட்டதும் நிமிர்ந்தேன். கடற்கரை உள்ளே நுழைந்தார். கூடவே கவியும்..!! உள்ளே நுழைந்ததும் இருவரும் என்னைப் பார்த்து 'ஈஈஈஈஈ..' என இளித்தார்கள். நான் முகத்தில் எந்தவித உணர்ச்சியும் காட்டாமல், ஓரிரு வினாடிகள் அவர்களை பார்த்தேன். அப்புறம் இன்டர்காம் எடுத்து சுதாவை அழைத்தேன்.

"சொல்லுங்க ஸார்.."

"உன்னை நான் கடக்கரையை மட்டுந்தான உள்ள அனுப்ப சொன்னேன்..?"

"அவரோட பொண்ணு கையாலயே இன்விடேஷன் கொடுக்கணும்னு ஆசைப்பட்டாரு.. அதான் அந்தப் பொண்ணையும் அனுப்பினேன்.."

நான் இப்போது நிமிர்ந்து என் எதிரில் நின்றவர்களை ஒருமுறை பார்த்தேன். தாரில் குளித்துவிட்டு வந்த மாதிரி கருகருவென் கடற்கரையும், தங்கத்தில் முலாம் பூசிக்கொண்டவள் மாதிரி தகதகவென கவியும், பக்கத்தில் நிற்கும்போதே படு கான்ட்ராஸ்ட்டில் காட்சியளித்தார்கள். நான் மீண்டும் இன்டர்காமில் சுதாவிடம் கேட்டேன்.

"எவ்ளோ சம்பளம் வாங்குற நீ..?"

"ஏழாயிரம்..!! ஏன் ஸார்..?" அடுத்த மாதத்தில் இருந்து ஆறாயிரந்தான் என்று நான் மனதுக்குள் சொன்னவாறு,

"ஒண்ணுல்ல.. இந்தப் பொண்ணைப் பாத்தா.. கடக்கரையோட பொண்ணு மாதிரியா தெரியுது..?" என கேட்டேன்.

"எனக்கும் அந்த டவுட்டு வந்தது ஸார்.. அந்த பொண்ணுட்ட கேட்டேன்.. அவ அவங்க அம்மா ஜாடைன்னு சொன்னா.."

"ஓ..!! வேற என்ன சொன்னா..?"

"அவங்கம்மா எட்டயபுரம் ஜமீன் பரம்பரைல பொறந்தவங்களாம் ஸார்.. ஐஸ்வர்யா ராய் மாதிரி அவ்வளவு அழகா இருப்பாங்களாம்.. அவங்களை கட்டிக்க சுத்துப்பட்டு எல்லா ஜமீனும்.. நீ நான்னு போட்டி போட்டாங்களாம்..!! ஒருதடவை நம்ம கடக்கரை மேஸ்திரி.. வேலை விஷயமா.. அவங்க அரண்மனைக்கு போயிருக்குறப்போ.."

அவள் சொல்லிக் கொண்டிருக்கும்போதே, நான் ரிசீவரை அறைந்து சாத்தினேன். மீண்டும் கடற்கரையையும் கவியையும் நிமிர்ந்து பார்த்தேன். இப்போது கடற்கரை வாயெல்லாம் பல்லாக, என்னை சமாதானப் படுத்தும் குரலில் சொன்னார்.

"இன்னா ஸார் நீ.. பாப்பாவாண்ட பைட்டு வுட்டுக்கினியாமே..? போன் பண்ணா எட்க கூட மாட்டின்றியாம்.. பாவம் ஸார் பாப்பா.. ஓ'ன்னு அழுவுது.. இந்த ஒருதபா மன்னிச்சு வுட்று ஸார்.."

"இங்க பாரு கடக்கரை.. நான் கன்னாபின்னான்னு திட்றதுக்கு முன்னாடி.. இங்க இருந்து போயிடு.."

"நான் போறேன் ஸார்.. நீ பாப்பா கூட கொஞ்சம் மன்சு வுட்டு பேசு.. போ பாப்பா.. போ... பேசு போ.."

கவியை முன்னால் தள்ளி விட்டுவிட்டு, கடற்கரை கதவு திறந்து வெளியேறினார். அவள் பால் குடிக்க தெரியாத பூனை மாதிரி முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, பவ்யமாக எனக்கு முன்னால் வந்து அமர்ந்தாள். நான் எதுவும் சொல்லாமல், சற்றே எகத்தாளமாய் அவளை பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தவள், அப்புறம் மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்.

[johnypowas]

"ஸா..ஸாரி அசோக்.."

"ம்ம்.. அப்புறம்..?"

"நான் இனிமே பொய்யே சொல்ல மாட்டேன்.."

"சரி.. அப்புறம்..?"

"இன்னும் என்மேல கோவம் போலையா..?"

"கோவமா..? உன்மேல கோவப்பட நான் யாரு..?" நான் கேட்டதும் கவியின் கண்ணில் முணுக்கென்று ஒரு துளி கண்ணீர் வந்து எட்டிப் பார்த்தது.

"ப்ளீஸ் அசோக்.. இப்டிலாம் பேசாதடா.. நான் உன்னை எவ்வளவு லவ் பண்றேன் தெரியுமா..?"

"எவ்வளவு..? இதுவரை நீ எங்கிட்ட சொன்ன பொய்ல.. ஒரு பத்து பர்சன்ட் இருக்குமா..?"

"ஏண்டா இப்டி பேசுற..? என் லவ்வையே சந்தேகப்படுறல..?"

"எப்டி நம்ப சொல்ற..? இன்னைக்கு ஒரு விஷயத்தை அப்டியே உண்மை மாதிரி சொல்ற.. அதையே நாளைக்கு பொய்னு இளிச்சுக்கிட்டு வந்து சொல்ற..? உன்னலாம் எப்டி நம்புறது..?"

"நான்தான் இனிமே பொய்யே சொல்ல மாட்டேன்னு சொல்றேன்ல..?"

"ஹ்ஹஹ்ஹா.. நீ இதுவரை என்கிட்டே சொன்னதிலேயே பெரிய பொய் இதுதான்..!! 'இனிமே பொய் சொல்ல மாட்டேன்.. இனிமே பொய் சொல்ல மாட்டேன்'..!! இதோ.. இப்போக்கூட என்னை பாக்குறதுக்கு.. வெளில சுதாகிட்ட பொய் சொல்லிட்டு வந்திருக்குற..? உன்னைப்போய் நம்ப சொல்றியா..? நீயே நெனச்சாலும் உன்னால பொய் சொல்லாம இருக்க முடியாது..!!"

"ஐயோ.. இங்க பாரு அசோக்.. நான் வெளையாட்டா நெறைய பொய் சொல்லிருக்கேன்.. இல்லேன்னு சொல்லலை..!! ஆனா.. என் லவ் உண்மை.. உன்மேல உயிரையே வச்சிருக்கேன் தெரியுமா..?"

"எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை.. ஆளை விடு.."

"அப்போ.. என் லவ் மேல உனக்கு நம்பிக்கை இல்லை..?"

"எத்தனை தடவை சொல்றது..?"

நான் பட்டென சொல்ல கவி அமைதியானாள். கொஞ்ச நேரம் என் முகத்தையே உர்ரென பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள், பிறகு மெல்லிய குரலில் சொன்னாள்.

"சரி.. உனக்கு நம்பிக்கை வர்றதுக்கு.. ஏதாவது பண்ணனுன்னா பண்ணிக்கோ.."

"ஏதாவது பண்ணிக்கவா..? அப்டினா..?"

"ம்ம்ம்..!! உ..உனக்கு என் உடம்பு வேணுன்னா.. எடுத்துக்கோ..!! அப்டியாவது உனக்கு என்மேல நம்பிக்கை வருதான்னு பாக்கலாம்..!!" அவள் சொல்லி முடிக்கும் முன்பே,

"எந்திரிச்சு வெளில போடீ..!!" நான் கத்தினேன்.

"எதுக்கு கத்துற இப்போ..?"

"பின்ன..? உன் உடம்பை தர்றேன்னு சொன்னதும்.. உன் பின்னாடி நாக்கை தொங்கப் போட்டுட்டு வருவேன்னு நெனச்சியா..?"

"வேற என்னதான் பண்ண சொல்ற என்னை..?"

"நீ ஒன்னும் பண்ண வேணாம்.. மொதல்ல இங்க இருந்து கெளம்பு.. எனக்கு நெறைய வேலை இருக்கு..!!"

"ப்ளீஸ் அசோக்.."

"இப்போ நீ வெளில போறியா..? இல்ல.. நான் எந்திரிச்சு வெளில போகவா..?"

நான் அழுத்தமாக சொல்ல, கவி கொஞ்ச நேரம் பரிதாபமாக என்னை பார்த்தாள். அப்புறம் எழுந்தாள். திரும்பி நடந்தாள். கதவு திறந்து வெளியேறினாள்.

கவி என்ன நினைத்தாளோ தெரியவில்லை. அதற்கடுத்த இரண்டு, மூன்று நாட்கள் அவளிடம் இருந்து எந்த கைபேசி அழைப்பும் வரவில்லை. இன்பாக்ஸில் அவள் மெசேஜையும் காணோம்..!! சுடுசொல் கூறி அவளை ரொம்ப நோகடித்துவிட்டேனோ என்று தோன்றியது. என்னை மறந்து விடுவாளோ என்று ஒரு பக்கம் பயமாக கூட இருந்தது. அப்படி மறப்பதும் நல்லதுதான் என்று இன்னொரு மனம் உள்ளிருந்து கூவியது. மூன்றாம் நாள் இரவு நான் என் ரூமில் இருந்தபோது, அம்மா உள்ளே நுழைந்தாள்.

"உன்கிட்ட கொஞ்சம் பேசனுண்டா அசோக்..!!"

"என்னம்மா..?"

"அந்தப்பொண்ணு இன்னைக்கு நம்ம வீட்டுக்கு வந்திருந்தாடா.."

"எந்தப்பொண்ணு..?"

"அவதாண்டா.. கவி..!!" அம்மா சொன்னதைக்கேட்டு என் உள்மனம் சந்தோஷப்பட்டது ஏனென்று, எனக்கு புரியவில்லை. ஆனால் அதை வெளிய காட்டிக் கொள்ளாமல்,

"என்னவாம்..?" என்றேன் முகத்தை உர்ரென்று வைத்துக் கொண்டு.

[johnypowas]

"பாவண்டா அந்தப் பொண்ணு.. அவளை ஏன் இப்படி நோகடிக்கிற நீ..?"

"ஓ.. அவளுக்கு நீ சப்போர்ட்டா..?"

"ஆமாம்.. சப்போர்ட் பண்ணினா என்ன..? அவளை எங்க எல்லாருக்கும் ரொம்ப பிடிச்சு போச்சு.. அவதான் என் மருமகன்னு நான் முடிவே பண்ணிட்டேன்.."

"உனக்கு நான் மட்டுந்தான பையன்..? இல்ல.. வேற யாராவது இருக்காங்களா..?"

"அடச்சீய்.. உனக்கு எல்லாம் வெளையாட்டாத்தான் இருக்குது..!! ஆனா.. அந்தப்பொண்ணு.. இன்னைக்கு வந்து எப்டி அழுது பொலம்பிட்டு போனா தெரியுமா..?"

"அவ என்னென்ன சொன்னான்னு அப்டியே சொல்லு.. அதுல கொறைஞ்சது ஒரு அம்பது பொய் நான் கண்டு பிடிச்சு தர்றேன்.."

"ஐயோ.. திருந்தவே மாட்டியா நீ..? ரொம்பத்தாண்டா கோவம் வருது உனக்கு..?ஆந்த்ரால படிக்கிறதுக்கு அனுப்பாதீங்கன்னு.. அப்போவே அவர்கிட்ட அடிச்சுக்கிட்டேன்..!! சரியான சிடு மூஞ்சி..!! உன்னல்லாம் போய் அப்டி வுழுந்து வுழுந்து லவ் பண்ணுறா பாரு.. அவளை சொல்லணும்.."

"ஹாஹா.. அப்டி என்ன பெருசா வுழுந்துட்டா..?"

"பின்ன..? அன்னைக்கு அத்தனை பேர் முன்னாடி வச்சு.. நீ அவ்வளவு அவமானப் படுத்தியும்.. இன்னும் நாய்க்குட்டி மாதிரி.. உன் காலை சுத்தி சுத்தி வர்றாளே.. இதை விட வேற என்ன வேணும்..? வேற ஒருத்தியா இருந்தா.. நீயுமாச்சு உன் லவ்வுமாச்சுன்னு பிச்சுக்கிட்டு போயிருப்பா.. அவளை விட நல்ல பொண்ணு.. சத்தியமா உனக்கு கெடைக்க மாட்டா அசோக்..!! நான் சொல்றதை சொல்லிட்டேன்.. அப்புறம் உன் இஷ்டம்..!!"

அம்மா படபடவென பொரிந்து தள்ளிவிட்டு செல்ல, நான் சிலை மாதிரி உறைந்து போய் அமர்ந்திருந்தேன். அவள் சொன்ன வார்த்தைகளில் இருந்த நியாயம் என் மனதை சுட்டது. உண்மைதானே..? என் மீது அன்பில்லாமலா அத்தனை அவமானத்திற்குப் பிறகும் என்னையே சுற்றி சுற்றி வருகிறாள்..? தன் உடலை கூட எடுத்துக் கொள்ள சொன்னாளே..? என் மீது எவ்வளவு நம்பிக்கை இருக்க வேண்டும் அவளுக்கு..? நான்தான் அவளை மிகவும் காயப் படுத்திவிட்டேன். பாவம் அவள்..!! என் மனதுக்குள் கவி மீதான காதல் ஊற்று மறுபடியும் பொங்க ஆரம்பித்தது. வெள்ளமாகி மனதை நிறைத்தது.

அடுத்த நாள் மதியம்... இந்தக்கதை ஆரம்பித்த அதே கதீட்ரல் ரோடு கட்டிடத்தின் மொட்டை மாடியில் நின்றிருந்தேன். சைட்டுக்குள் வந்து பீடி புகைக்க கூடாது என்று கடக்கரையை எச்சரித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போதுதான் கவியிடம் இருந்து கால் வந்தது. செல்போனை எடுத்து பார்த்ததுமே என் முகமெல்லாம் பூரிப்பு. உள்ளமெல்லாம் உற்சாகம். ஆனால் அதை குரலில் காட்டிக் கொள்ளாமல்,

"ஹலோ..!!" என்றேன் இறுக்கமாக.

"தேங்க்ஸ் அசோக்.. காலை பிக்கப் பண்ணினதுக்கு.."

"ம்.. ம்.. சும்மா சும்மா எதுக்கு கால் பண்ணி தொந்தரவு பண்றேன்னு கேக்குறதுக்குத்தான் பிக்கப் பண்ணினேன்.." சனியன் பிடித்த என் ஈகோ.

"இன்னும் என் மேல கோவம் போகலையா அசோக்..?" கவியின் குரல் பரிதாபமாக ஒலித்தது.

"எப்படி போகும்னு நெனைக்கிற..?"

"அத்தை உன்கிட்ட பேசுனாங்களா..?"

"அத்தையா..??? ஓ.. அம்மாவா..? பேசுனாங்க.. பேசுனாங்க.."

"அப்புறமும் உனக்கு கோவம் போகலையா..?"

"ம்ஹூம்..!!"

"எப்போதாண்டா போகும்..? சொல்லு...!!!! எப்போதான் என்னை நீ புரிஞ்சுக்க போற..?"

கவி இப்போது கத்தினாள். கூடவே விசும்பல் ஒலியும் கேட்டது. அழுகிறாள் போலிருகிறது. நான் இப்போது பதில் ஏதும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தேன். எனக்காக என் காதலி அழுகிறாளே என்று பெருமையாக இருந்தது. என் மீது அவ்வளவு காதலா என சந்தோஷமாக இருந்தது. கொஞ்ச நேரம் விசும்பிய கவி, பிறகு தொடர்ந்து பேசினாள்.

"இங்க பாரு அசோக்.. நீ இல்லாம எனக்கு லைஃபே இல்லை.. நீ இந்தமாதிரி என்கூட பேசாம இருக்குறது எனக்கு எவ்வளவு கஷ்டமா இருக்குது தெரியுமா..? அப்டியே பைத்தியம் பிடிச்ச மாதிரி இருக்குதுடா..!! நானும் என்னென்னவோ பண்ணிப் பாத்துட்டேன்.. உனக்கு என்மேல இருக்குற கோவம் கொறையுற மாதிரி தெரியலை.. இதுக்கும் மேல என்ன பண்றதுன்னும்.. எனக்கும் எதுவும் புரியலை.."

"என்னவேனா பண்ணிக்கோ.. ஏன் என்கிட்டே வந்து கேக்குற..?"

"பண்ணிக்கவா..? ம்ம்ம்..? என்னவேனா பண்ணிக்கவா..? ஓகே.. பண்ணிக்கிறேன்.. நீ உன் லைஃப்ல மறக்கவே முடியாத மாதிரி பண்ணிக்கிறேன்.."

"அப்டி என்ன பண்ணிக்க போற..?"

"என் உசுரை விட போறேன்..!!" கவியின் குரலில் ஒரு அசாத்திய சீரியஸ்னஸ் தென்பட்டது. இருந்தும் நான்,

"ஹாஹா.. இத்தனை நாளா பொய் பொய்யா சொல்லி என் உசுரை வாங்குன.. இப்போ உன் உசுரை விட போறேன்னு பொய் சொல்றியா..? வெரி குட்..!!" என்று கிண்டலடித்தேன்.

"உனக்கு வெளையாட்டா இருக்குல..? பரவால்ல..!! இன்னும் ஒரு பதினஞ்சு நிமிஷம் நீ வர்றியான்னு பார்ப்பேன்.. இல்லன்னா.. வாங்கி வச்சிருக்குற பாய்சனை குடிச்சுட்டு.. என் வாழ்க்கையை முடிச்சுக்குறேன்.. நான் செத்ததுக்கு அப்புறமாவது.. நான் உண்மையும் சொல்வேன்னு நம்பு..!!"

அவ்வளவுதான்..!! படபடவென சொல்லிவிட்டு காலை கட் செய்தாள். நான் பதறிப் போனேன்..!! ஐயையோ.. என்ன குழப்பம் இது..? நிஜமாகத்தான் சொல்கிறாளா..? என் இதயம் முழுதும் அவளே இடம்பெற்றிருப்பது தெரியாமல், உயிரை மாய்த்துக் கொள்ளப் போகிறாளா..? நானும்தான் அளவுக்கதிகமாய் அவளை அலைக்கழித்து விட்டேனோ..? கடவுளே..!!

[Renjith]

Super bro