అమ్మమ్మ కథలు - ఆత్మీయత

[k3vv3]

నాన్నమ్మ

రచన : జీడిగుంట శ్రీనివాసరావు
 
 
రాజశేఖరం కి కొడుకు కృష్ణకాంత్, కూతురు సుమ. రాజశేఖరం అతని భార్య రమా కొడుకు ని, కూతురు ని అల్లారుముద్దుగా పెంచుకున్నారు.
డబ్బుకి కొదవ లేకపోవడం తో పిల్లలిద్దరిని ఉన్నత చదువులు చదివించారు.



పిల్లల చదువులు, వాళ్ళకి కావలిసినవి కొనడం దగ్గరనుండి యిల్లు నడపడం వరకు రమ చూసుకునేది. రాజశేఖరం ఉదయం ఆఫీస్ కి వెళ్తే రాత్రికి గాని వచ్చేవాడు కాదు అతను ఆఫీస్ పనితో అంత బిజీగా వుండేవాడు.



పిల్లల చదువు అయిపొయింది, ఉద్యోగాలు కూడా వచ్చాయి. అమ్మాయి బెంగళూరు లోను, అబ్బాయి మద్రాస్ లోను వున్నారు.



ఏమండీ ముందు అమ్మాయి పెళ్లి చేసేద్దాం అండీ, ఆడపిల్ల పరాయి ఊరిలో ఉద్యోగం, ఆ పెళ్లి కాస్తా చేసేస్తే అల్లుడు కూతురు కలిసి ఎక్కడున్నా భయం లేదు ఏమంటారు అంది భోజనం చేస్తున్న భర్త రాజశేఖరం తో రమ.



ఏదైనా బెంగళూరు లో పని చేస్తున్న అబ్బాయి అయితే మంచిది, చూద్దాం బెంగళూరు లో మా స్నేహితులకి చెప్పివుంచాను. కుదిరితే ఈ ఏడాది చేసేద్దాం అన్నాడు రాజశేఖరం. అమ్మాయి గురించి పెద్దగా బెంగలేదే నాకు మన అబ్బాయి గురించే బెంగ, మనం పెళ్లి చేసేదాకా వుంటాడా లేకపోతే ఎవ్వరైనా తెచ్చి, యిదిగో మీ కోడలు అని అంటాడా అని భయం గా వుంది అన్నాడు మళ్ళీ రాజశేఖరం.



ఛీ పాడు, బంగారం లాంటి కొడుకు గురించి ఏమిటండి ఈ మాటలు, వాడికి అన్నీ మీ బుద్ధులే, రాముడిలాంటి వాడు అంది రమ భర్త బుగ్గ గిల్లుతో. అవుననుకో రోజులు మారిపోయాయి మన బంగారం మంచిది అయినా బయట ఆకర్షణ గురించి చెప్పలేము అంటూ లేచాడు.



విచిత్రం కూతురుకి, కొడుక్కి యిద్దరి ఉద్యోగాలు హైదరాబాద్ కి ట్రాన్సఫర్ అయ్యాయి.



రాజశేఖరం దంపతుల ఆనందంకి అంతులేదు. అమ్మయ్య పిల్లలిద్దరు తమదగ్గరికి వచ్చేసారు తను రిటైర్ అవుతున్న సమయం కి అనుకున్నాడు రాజశేఖరం.



రిటైర్మెంట్ పార్టీలో తండ్రిని పొగుడుతూ ఆయన ఆఫీస్ వాళ్ళు మాట్లాడటం విని పిల్లలిద్దరు తండ్రితో నాన్నా మీకు మంచి ఫాలోయింగ్ వుందే అన్నారు. మరి ఏమనుకున్నారు మనం ఉద్యోగం నిజాయతీతో చేస్తే మంచి పేరు అదే వస్తుంది, మీరు కూడా మీ ఉద్యోగాలలో నిజాయితీ తో వుండండి, అదే మనకి శ్రీరామరక్ష అన్నాడు.



రిటైర్ అయిన రెండు నెలలోనే కూతురు సుమ కి పెళ్లి ఘనంగా చేసాడు. అల్లుడు ఉద్యోగం విశాఖపట్నం అవడం తో పెళ్ళానికి కూడా విశాఖపట్నం ట్రాన్స్ఫర్ చేయించుకుని తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు. యిహ మిగిలింది మన ముగ్గురం రా అన్నాడు కొడుకుతో.



యిహ వీడికి కూడా ఒక సంబంధం చూసి హైదరాబాద్ లో ఉండేడట్లుగా చూడండి అంది రాజశేఖరం భార్య.



నాన్నా, మా ఆఫీసులో నాతోపాటే పని చేసే అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్నగారు మీతో మాట్లాడటానికి వస్తాము అంటున్నారు మీరు ఎప్పుడు రమ్మంటారు అన్నాడు కొడుకు కృష్ణకాంత్.



ఈ మాట విని తల్లిదండ్రులు ఇద్దరూ తెల్లబోయారు. అంటే నీ సంబంధం నువ్వే వేతకున్నావా? యింతకీ వాళ్ళు మన వాళ్లేనా లేకపోతే అని ఆగిపోయాడు రాజశేఖరం.



మనవాళ్లే డాడీ, మనకంటే నిష్టగా వుంటారు, వాళ్ళని చూసి మీరు కూడా కొన్ని నేర్చుకోవాలి అన్నాడు కృష్ణకాంత్.



ఏమంటావు అన్నాడు భార్య వంక చూస్తో. నేను అనేది ఏముంది, మనవాళ్లే అంటున్నాడుగా రానియండి, మాట్లాడి వీడి పెళ్లికూడా చేసి మనం తీర్ధయాత్రాలకు వెళ్దాం అంది రమ.



తల్లినుంచి క్లియరెన్స్ రాగానే వాళ్ళతో మాట్లాడి ఆదివారం ఉదయం బ్రేక్ ఫాస్ట్ కి రమ్మని కబురుపెట్టేసాడు కృష్ణకాంత్.






శుక్రవారం నుంచి మొదలెట్టాడు రేపు రాబోయే మామగారు వాళ్ళకి ఏ టిఫిన్ చేద్దాం అని తల్లితో కృష్ణకాంత్.
మీ నాన్నా ఉప్మా చేస్తాను అంటున్నారు అంది నవ్వుతో, చచ్చాము, నాన్నా ఉప్మా తింటే సంబంధం చెడిపోతుంది, వద్దు హోటల్ నుంచి నేను తీసుకుని వస్తానులే అన్నాడు.






ఆదివారం రానే వచ్చింది. రాబోయే అతిధులకోసం నాలుగు రకాల టిఫిన్స్ తీసుకునివచ్చి వంటగదిలో పెట్టాడు కృష్ణకాంత్. ఎందుకైనా మంచిది అని రాజశేఖరం తన బావమరిది ని కూడా పిలిచాడు మధ్యవ్యక్తి గా వుండటానికి.



తొమ్మిది గంటలకు రెండు గవర్నమెంట్ కార్లులో అతిధులు ఇంటిముందుకి వచ్చారు. వాళ్ళకి ఎదురువెళ్లి లోపలికి తీసుకొని వచ్చి కుర్చోపెట్టాడు. పెళ్లికూతురు బాగానే వుంది అయితే నుదుటిన కనీకనిపించని బొట్టుతో. చాదస్తం రమ లోపల దేముడి గదినుంచి కుంకం తెచ్చి పెళ్లికూతురుకి,మిగిలిన ఆడవాళ్ళకి బొట్టు పెట్టింది. వేసవికాలం ఏసీ ఆపేస్తే ఫీల్ అయినట్టుగా మొహం పెట్టి కృష్ణకాంత్ వైపు చూసింది పెళ్లికూతురు రమ్యా.

[k3vv3]

ఈ కాలం పిల్లలు నీలాగా పెద్ద బొట్టులు పెట్టుకోరు రమా, చిన్నబోట్టులో కూడా బాగానే వుంది అమ్మాయి అని సర్ది చెప్పాడు రాజశేఖరం.



నా పేరు సుబ్బారావు, నేను వాటర్ వర్క్స్ డిపార్ట్మెంట్ లో ఇంజనీర్ ని, మా అమ్మాయి, మీ అబ్బాయి ఒకటే ఆఫీసులో వర్క్ చేస్తున్నారుట, ఇద్దరూ యిష్టపడ్డారు, మరి మీరు మిగిలిన విషయాలు మాట్లాడితే మాకు ఓకే అనుకుంటే ఓకే అనుకుందాం అన్నాడు నవ్వుతు పెళ్లికూతురు తండ్రి.



ముందు టిఫిన్ కానివ్వండి, మిగతా విషయాలు పెద్దగా ఏమీలేవు అన్నాడు రాజశేఖరం. హోటల్ నుంచి తెప్పించినట్టున్నారు, నేను హోటల్ ఫుడ్డు తినను, మిగిలిన వాళ్ళకి ఇవ్వండి అంటూ బయటకు వెళ్లి ఇద్దరు డ్రైవర్స్ ని టిఫిన్ తినడానికి రమ్మని పిలిచాడు సుబ్బారావు.



ఆయన తో పాటే బయటకు వచ్చిన రాజశేఖరం, మీకు డ్రైవింగ్ రాదా అన్నాడు. నాకు డ్రైవ్ చేసే అవసరం ఏముంది అండీ, గవర్నమెంట్ కారుతోపాటు డ్రైవర్ ని యిచ్చింది అన్నాడు కొద్దిగా గర్వాంగా సుబ్బారావు.



మరి రేపు రిటైర్ అయితే ఈ కారు వుండదు, డ్రైవర్ ఉండడు కదా, అప్పుడు ఆటోనే గతి, అందుకే నేను సర్వీస్ లో వుండగానే అదిగో ఆ మామిడిచెట్టు కింద వున్న ఇన్నోవా కొనుక్కుని డ్రైవింగ్ నేర్చుకున్నాను అన్నాడు రాజశేఖరం.



దెబ్బ కొట్టడం ఈయనకి వచ్చు అనుకుని సుబ్బారావు లోపలికి వచ్చి కూర్చొని, కట్నకానుకులు ఏమి లేవని తెలుసుకుని, తాంబులాలు పుచ్చుకుని త్వరలో ముహూర్తం పెట్టి తెలియచేస్తాను అని వెళ్లిపోయారు సుబ్బారావు, అతని సమూహం.



పెళ్లికూతురు కాపురం చేస్తుందా సవ్యంగా అన్నాడు రాత్రి భార్య తో రాజశేఖరం. మనం అడ్డంతగలకుండా వుంటే వాళ్లే సవ్యంగా వుంటారు. ఒకరికి ఒకరు కావాలి అని చేసుకుంటున్నారుగా అంది రమ.



పెళ్లి జరగడం, ఏడాది దాటిన తరువాత కొడుకు కి కొడుకు పుట్టడం జరిగిపోయింది. కోడలు ఎక్కువ మాట్లాడకుండా అత్తగారికి చేతనైనంత సహాయం చేస్తూ ఉంటుంది. వాళ్ళు ఆఫీస్ కి వెళ్లినతరువాత మనవడిని చూసుకునే పని రాజశేఖరంది, రమ ది. యిట్టే అయిదు సంవత్సరాలు గడిచిపోయాయి. ఒకరోజు 
కృష్ణకాంత్ తనకి, రమ్య కి ఢిల్లీ ట్రాన్స్ఫర్ అయ్యింది అని, కొద్దిరోజులలో అక్కడకి వెళ్ళాలి అని చెప్పాడు.



తల్లిదండ్రులు ఉన్నచోటు నుంచి కదలం అనడంతో, కృష్ణకాంత్, రమ్య, కొడుకు వేణు ని తీసుకొని ఢిల్లీ వెళ్లిపోయారు. ఒక్కసారిగా యిల్లు బోసిపోవడం, అలవాటైన మనవడు తల్లిదండ్రులతో వెళ్లిపోవడం తో లోలోపల బెంగతో రాజశేఖరం ఒకరోజు తెల్లారినా లేవలేదు. రమ గొల్లు మని, కొడుకు, కూతురు కి ఫోన్ చేసింది.



సాయంత్రం కి చుట్టాలు అందరూ చేరుకుని పని కానిచ్చారు. అద్దెకు ఇవ్వబడును బోర్డు గేటుకి తగిలించి, తల్లిని తనతోపాటు ఢిల్లీ తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు కృష్ణకాంత్.






ఏమిటమ్మా ఉదయం నుంచి రాత్రి పడుకునే దాకా ఆ భక్తి టీవీ అంత పెద్దగా సౌండ్ పెడతావు, కొద్దిగా మెల్లగా పెట్టుకో అన్నాడు విసుగ్గా కృష్ణకాంత్. నేను ఈ మూల గదిలో కూర్చుని వింటున్నా నీకు వినిపిస్తోందా, నాకు సరిగ్గా వినిపించడం లేదు అంది తల్లి.



నెలలు గడుస్తున్నాయి, రోజూ ఆఫీస్ కి వెళ్ళేటప్పుడు తల్లికి టీవీ సౌండ్ తగ్గించమనడం అలవాటు అయిపొయింది.



ఏమిటే ఆ సౌండ్, ఎవ్వరైనా ఫోన్ చేసినప్పుడైనా మీ అత్తగారు టీవీ సౌండ్ తగ్గించారా అంటూ అమ్మ ఫోన్లో అడుగుతూవుంటే, రమ్య యింతకీ నువ్వు ఫోన్ ఎందుకు చేసావో చెప్పలేదు అంది తల్లితో. ఎక్కడే, ఆ టీవీ సౌండ్ తో ఫోన్లో నాకే పిచ్చ ఎక్కుతోంది నువ్వు ఎలా భరిస్తున్నావే తల్లి, మన ఇంటా వంటా లేవు ఈ పూజలు, ఏమిటో మీ అత్తగారి పిచ్చ అంటూ తల్లి మాట్లాడటం చూసి ఫోన్ కట్ చేసింది రమ్య, అత్తగారు ఎక్కడ వింటారో అని.



రాత్రి భర్తకి చెప్పింది అత్తయ్య గారి టీవీ వల్ల పిల్లాడి చదువుకి కూడా యిబ్బంది, కాబట్టి ఆవిడ ని వృద్ధాఆశ్రమం లో వుంచితే ఆవిడకి కూడా ఫ్రీగా వుంటుంది ఆలోచించండి అంది.



బాగుండదు, అమ్మ ఫీల్ అవుతుంది అన్నాడు కృష్ణకాంత్.



రాత్రి కృష్ణకాంత్ కి ఆలోచనలతో నిద్రపట్టక తలనొప్పి తో తెల్లవారిజామున నిద్రపోయాడు. ఆఫీస్ కి వెళ్ళక తప్పదు కాబట్టి లేచి హాల్లోకి వచ్చాడు. అమ్మ ఎప్పుడు లేచిందో అప్పుడే చాగంటి గారి స్పీచ్ వింటోంది టీవీ పెద్దగా పెట్టుకుని.



అమ్మా టీవీ ఆపు, నేను ఆఫీస్ కి వెళ్లిన తరువాత పెట్టుకో అన్నాడు విసుగ్గా కృష్ణకాంత్.



లేచావరా అబ్బాయి, యిటురా ఒక్కసారి అంది రమ. తల్లికి ఏమైనా కోపం వచ్చేదేమో అనుకుని, ఏమిటమ్మా అంటూ తల్లి దగ్గరికి వెళ్ళాడు. యిలా కూర్చో అని కొడుకు ని కూర్చోమని, అబ్బాయి నేను ఒక్కమాట చెప్పాలి శాంతంగా విను. ఉదయం ఆఫీస్ కి వెళ్లి రాత్రి వస్తావు. రాగానే టీవీ ముందు కూర్చొని ఏదో సినిమా పెట్టుకుంటారు. యిహ నాతో మాట్లాడే టైం వుండటం లేదు.



అందుకే నేను టీవీ పెట్టుకుని భక్తి ప్రోగ్రామ్స్ పెట్టుకుని కాలం గడుపుతున్నాను. అందుకే నేను ఒక నిర్ణయం తీసుకున్నాను. ఏదైనా మంచి వృద్ధాఆశ్రమంలో చేరాలి అని. నువ్వు ఆ ప్రయత్నం లో వుండు అంది కొడుకుతో.



నీ కోడలు ఏమైనా అందా అన్నాడు కృష్ణకాంత్.. పాపం తను నా విషయం లో జోక్యం చేసుకోదు, నాకే ఈ ప్రశాంతత భరించలేక వృద్ధాఆశ్రమంలో అయితే నా వయసువాళ్ళు వుంటారు, వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ గడపవచ్చు అని అంది. నువ్వు వేరుగా అనుకోకు నేను చెప్పినట్టుగా వృద్ధాఆశ్రమంకి నన్ను పంపించు అంది.



అమ్మా నాకు ఏ స్వంతంత్రం లేదు, అక్కయ్య ని అడిగి కానీ ఏమి నిర్ణయం తీసుకోలేను, చూద్దాం అని లేచి వెళ్ళిపోయాడు.

[k3vv3]

 
ఆఫీసులో కొంత సమయం దొరికినప్పుడు అక్కగారికి ఫోన్ చేసి తల్లి తో ప్రాబ్లెమ్, ఆవిడ నిర్ణయం చెప్పాడు. పోనీ నీ దగ్గరికి పంపనా అని ఆడిగాడు.
 
నాకు అదే ప్రాబ్లెమ్, నేను ఎప్పుడు ఫోన్ చేసినా టీవీ చూస్తో వుంటుంది. తరువాత ఫోన్ చేయమంటుంది. యిక్కడ మా అమ్మాయి కూడా పెద్ద క్లాస్ కి వచ్చింది, మమ్మల్ని కూడా టీవీ పెట్టనివ్వదు, అటువంటిది అమ్మని ఇక్కడకి తీసుకుని వచ్చి బాధ పెట్టేబదులు, అమ్మ కోరినట్టుగా చెయ్యటం మంచిది అంది అక్కగారు. సరే చూస్తాను అని చెప్పాడు కృష్ణకాంత్.



ఒక మంచి రోజున సత్యసాయి వృద్ధాఆశ్రమంలో తల్లిని చేర్పించాడు. అమ్మా ఇప్పుడు మమ్మల్ని వదిలి యిక్కడ వుండటం అవసరమా అన్నాడు విచారంతో కొన్నాళ్ళు ఈ భాగవతం కూడా చూడని, నచ్చకపోతే మన యిల్లు ఎలాగో వుంది అని సర్ది చెప్పింది కొడుకు కి.



కాలేజ్ నుంచి ఇంటికి వచ్చి షూస్ విప్పుకుంటూ, నానమ్మ పడుకుందా, సౌండ్ లేదు అన్న కొడుకు హర్ష తో, నానమ్మ అత్తయ్య దగ్గరికి వెళ్ళింది అంది రమ్య.



అదేమిటి సడన్ గా, నాకు చెప్పనే లేదు అన్నాడు హర్ష.



ఆరునెలలు గడిచిపోయాయి. ఒకరోజు కాలేజ్ నుంచి వస్తోనే పుస్తకాల సంచి మంచం మీదకు విసిరి, తన రూంలోకి వెళ్ళిపోయాడు హర్ష.



ఏమైంది రా, ఆ కోపం, మార్క్స్ యిచ్చారా అంది రమ్య కొడుకు గదిలోకి వెళ్లి. ముందు నాన్నమ్మ ఎక్కడకి వెళ్లిందో చెప్పు అన్నాడు మొహం అంతా ఎర్రగా చేసుకుని. ఎన్నిసార్లు చెప్పాలి, అత్తా వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళింది అని అంది.



అబద్దం చెప్పకు అమ్మా, ఈ రోజు మా కాలేజ్ వాళ్ళు మమ్మల్ని ఒక వృద్ధాఆశ్రమం చూపించడానికి తీసుకుని వెళ్లారు. అక్కడ నాన్నమ్మ మంచం మీద పడుకుని వుంది. నాకు కళ్ళు తిరిగిపోయాయి నాన్నమ్మ ని అక్కడ చూడటం తో. అంతకు ముందే మా ప్రిన్సిపాల్ చెప్పారు, ఎటువంటి పరిస్థితిలో మీ తల్లిదండ్రుల ని ఆశ్రమం కి పంపకండి, మిమ్మల్ని చదివించి పెద్దచేస్తే మీరు చేసే పని యిలా వుండకూడదు, వాళ్ళు వున్నంతవరకు మీరు చిన్న పిల్లలే అంది. తీరా చూస్తే మన నాన్నమ్మే అక్కడ వుంది అన్నాడు.



చూడు నువ్వు పెద్దవాడివి అవుతున్నావు, నానమ్మ రోజు టీవీ లో ఏదో ఒకటి చూస్తోవుంటుంది. నీ చదువు సాగదు. నాన్నమ్మ కి కూడా యిక్కడ ఫ్రీగా ఉండలేకపోతూన్నారు అంది రమ్య.



మరి నేను కూడా కాలేజ్ లేనప్పుడు అల్లరి చేస్తున్నాను మరి నన్నుకూడా ఆశ్రమం కి పంపించు, నానమ్మ దగ్గర వుంటాను అన్నాడు హర్ష.



నోరు మూసుకుని అన్నానికి రా, వూరుకుంటూ వుంటే పెద్ద మాటలు ఎక్కువ అయ్యాయి అంది రమ్య. నేను రాను, నాన్నమ్మ వస్తేనే అన్నం తింటాను, కాలేజ్ లో అందరికి చెప్పేస్తాను మా నాన్న, అమ్మా మా నానమ్మ ని వృద్ధాఆశ్రమంలో పెట్టేసారు అని అన్నాడు. ఆకలి వేస్తే నువ్వే తింటావు అనుకుంటూ తన గదికి వెళ్ళిపోయింది.



సాయంత్రం భర్త కృష్ణకాంత్ రాగానే జరిగింది చెప్పి వాడు యింత వరకు అన్నం తినలేదు అంది. కృష్ణకాంత్ కొడుకు గదిలోకి వెళ్లి ఏమిటి నీ మొండితనం, నేను కావాలి అని నాన్నమ్మ ని పంపలేదు, రోజు ఆ టీవీ సౌండ్ పెట్టి నీ చదువు కి, నాకు మీ అమ్మకి మనసు కి శాంతి లేకుండా చేస్తోంది, ఆలా అని విసుక్కుంటే బాధ పడుతుంది అన్నాడు.



మరి చిన్నప్పుడు నువ్వు నానా అల్లరి చేసేవాడివి అన్నావు కదా, మరి నాన్నమ్మ నిన్ను ఎందుకు యింట్లో వుంచింది. నువ్వు చెప్పినట్టు నేను వినాలి, కానీ నాన్నమ్మ చెప్పినట్టు నువ్వు వినవు అన్నాడు. నాన్నా ఈ యింట్లో నాతో మాట్లాడటం అంటే హోమ్ వర్క్ చేసుకో, మార్కులు చెప్పారా లాంటి మాటలే గాని, నాతో ఒక్క గంట కూడా ప్రేమగా మాట్లాడారు, నాన్నమే నేను కాలేజ్ నుంచి రాగానే అన్నం పెట్టి, రాత్రి కబుర్లు చెప్పి పడుకోబెట్టేది అన్నాడు.



కొడుకుకి మా మీద వున్న అభిప్రాయం, వాళ్ళ నాన్నమ్మ దగ్గర పొందుతున్న ప్రేమ అర్ధం చేసుకున్న కృష్ణకాంత్ కి అవును అమ్మ యింట్లో వుంటే ఎలా వున్నావురా అని అడిగేది, టిఫిన్ తింటున్నప్పుడు పలకమారితే టీవీ వదిలేసి వచ్చి తలమీద తడుతో చిరంజీవ, చిరంజీవ అని దీవించిది, యిప్పుడు ఇల్లంతా నిశ్శబ్దం, తప్పు చేసాను అనుకుని, కంచం లో అన్నం కూర కలుపుకుని కొడుకు దగ్గరికి వచ్చి, రేపు ఉదయం మీ నాన్నమ్మ ని తీసుకుని వచ్చేద్దాం, యిహ ఎక్కడకి వెళ్ళదు, అన్నం తిను అన్నాడు.



ఎలాగో ఆదివారమే కాబట్టి కొడుకుని తీసుకుని వృద్ధాఆశ్రమంకి బయలుదేరుతో వుండగా, వుండండి నేను వస్తున్నాను, అత్తయ్య గారిని తీసుకుని రావడం కి అంది



ఎందుకు రా నేను యిక్కడ బాగానే వున్నాను అంది రమ కొడుకు కృష్ణకాంత్ తో. నువ్వు బాగున్నా, మేము మీరు లేకపోతే బాగా లేము, ఇల్లంతా నిశ్శబ్దం, ఎవ్వరి దారి వాళ్ళది అత్తయ్యా అంది కోడలు రమ్య.



నానమ్మ నువ్వు రాకపోతే నేను కూడా యిక్కడే ఉండిపోతా అంటున్న మనవడితో, యిక్కడ వుండటానికి నీకేమి ఖర్మరా తండ్రి అంది మనవడిని దగ్గరికి తీసుకుంటూ. మరి నాన్న వుండగా యిక్కడ వుండటానికి నీకు మాత్రం ఏమి ఖర్మ నానమ్మ పదా వెళ్ళిపోదాం, దారిలో హోటల్ లో భోజనం చేద్దాం అని అంటున్న కొడుకు ని చూసి ఆనందం వేసింది కృష్ణకాంత్ కి.



మీ తల్లిదండ్రులు కు మీరెప్పుడు చిన్నపిల్లలే, వాళ్ళని కాపాడుకునే బాధ్యత పిల్లలదే.



 శుభం

[k3vv3]

అత్తగారు ఆవకాయ

రచన : సీత మండలీక
ఆవకాయ సీజన్ వచ్చిందంటే అత్తగారు రమణమ్మ గారి హడావిడి ఇంతా అంతా కాదు.
ఇక కోడలు పద్మకు కలిగే టెన్షన్ కు అంతే ఉండదు.
చక్కటి ఈ హాస్య కథను సీత మండలీక గారు రచించారు.



“బాబూ రఘు , రేపు శనివారం నీకు సెలవే కదా?” అని అడిగారు రమణమ్మ గారు.
“ఏమేనా పనుందా అమ్మా” అన్నాడు రఘు.
“అదేరా బాబూ, ఆవకాయ రోజులు వచ్చేయి కదా! కాయలు తెచ్చుకోవాలి. నువ్వూ, నాన్న
ఇంట్లో ఉంటే, నేను, పద్మ వెళ్తాం” అన్నారు రమణమ్మ గారు
ఆ మాట చెవిలో పడే సరికి రఘు భార్య పద్మకి గుండెల్లో రాయి పడింది.
తన పెళ్లయి, నాలుగేళ్లయింది. అప్పట్నుంచి, ఆవకాయ రోజులు వచ్చేయంటే ఆఫీస్ కి
వారం రోజులు సెలవు పెట్టాల్సి వచ్చేది. అత్తగారి వెంట వెళ్లి, ప్రతీ మామిడి కాయల షాపు దగ్గిర
ఆగడం, కాయ పుల్లగా ఉందొ లేదో అని చూడడం, తన వంతయింది. ఆ చూడడం కూడా షాపు
వాడిచ్చిన కాయ కాకుండా ఆవిడ ఎంచిన కాయ రుచి చూడాలి. ‘ఆలా తీయకూడదమ్మా’ అని
వాడన్నా, ఒకటా, రెండా, వంద కాయలు కొంటామని దబాయించి మరీ కాయ కట్ చేయించి
కొరకమనేది.
“నా నోరు పుల్లగా అయిపొయింది అత్తయ్యా! రుచి చూడ లేక పోతున్నా”నంటే
“పద్మా! నేను కొరికేనంటే నా కట్టుడు పళ్ళు విరగనేనా విరుగుతాయి లేక కిందేనా పడతాయి.
విరిగితే 25000 రూపాయలు ఖర్చు అని ఆలోచిస్తున్నాను” అన్నారు రమణమ్మ గారు.
‘వద్దు లెండి, దాని బదులు నేనే చూస్తా’నని పద్మ మాటిచ్చింది.
“మాగాయికి బాగా పుల్లగా ఉంటే బాగుంటుంది పద్మా . ఏడాదికొక్క సారి కష్టపడమ్మా”
అంటూ ఓదార్చేవారు రమణమ్మ గారు. .
క్రిందటేడాది ఈ మామిడి రుచులతో పద్మకి నోరు,పెదాలు అన్నీ ఇన్ఫెక్ట్ అయి డాక్టర్
కి మందులకు 1000 రూపాయలయ్యింది. 15 రోజులు భోజనం చెయ్యడం కూడా కష్టమైంది
క్రిందటి వారంలో చిన్నవి, పెద్దవి ఊరగాయ జాడీలు, ఊరగాయ కలిపే అయిదారు
రకాల టబ్బులు, తోమడం.. తుడవడం, ఎండలో పెట్టడం జరిగింది. అందువల్ల అత్తగారికి, తనకి కూడా నడుం నెప్పి, ఒళ్ళు నెప్పులు వచ్చి ఏ కరోనా వచ్చిందో అని భయపడి ఒక రోజంతా వేరే గదులలో కూర్చున్నారు. మర్నాడు నెప్పులు తగ్గడంతో 'అమ్మయ్య! బతికేం' అనుకున్నారు.
ఆ తరవాత వచ్చింది ఆవకాయ కాయల ఎంపిక. ఊరగాయ చూడడానికి ఎర్ర గా ఇంపుగా ఉండాలి ఆలా అని మరీ కారంగా ఉండకూడదు . కమ్మగా ఉండాలి. మంచి కారాలు వీరయ్య షాపులో దొరికేయని ఆవిడ స్నేహితురాలు దుర్గ చెప్పేరుట. ఆవిడ కూడా అత్తయ్యలా ఊరగాయలు పెట్టడడంలో దిట్ట
ఈ ఎండ లో ఈవిడకి ఈ సరదా ఏమిటో, కొంచెం కూడా బాధ పడక వెన్నెలలో
విహారంలా. ఆ కారాలు బాగుంటాయని దుర్గ చెప్పింది కదా ఇక మన ఆవకాయకి తిరుగు
ఉండదు అని ఒక నాలుగైదు సార్లు వల్లించేరు.
అయినా ఊరగాయ బాగుండాలంటే కాయ కూడా ప్రశస్తం గా ఉండాలని మర్చి
పోయేరా? ఆమ్మో అది కలలో కూడా మరువరు. ప్రస్తుతం గుండలు మంచివి కుదురుతాయన్న
సంతోషం తో బయల్దేరి కారాల వీరయ్య షాప్ వెతికి పట్టుకుని కారాలు కొండం మొదలు పెట్టేరు
మళ్ళా ఈ ఏడాది కూడా అదే పద్దతి.
అత్తగారికి ఇష్టమైన సువర్ణరేఖ కాయలు దొరకడం తో ఆవిడ చాలా ఆనంద
పడిపోయారు.
“ఈవేళే కాయలు కోసేము అమ్మగారు! కాయలు ముట్టుకోడానికి వీల్లేదు. నేనే అన్నీ
మంచివి ఏరి ఇస్తాను. కాయ 20 రూపాయలకి తగ్గను. మీ ఇష్టం” అన్నాడు కాయలమ్మే అతను.
“అయ్యో బాబూ! అలా ఎలాగ ? కాయ 5 రూపాయలు ఎక్కువ తీసుకో. గట్టి కాయ నేనే
ఏరుకుంటాను. ఒకటా రెండా నూరు కాయలు కావాలి” అన్నారు రమణమ్మ గారు.
5 రూపాయలు ఎక్కువ అనగానే “సరే లెండి!” అని, ఆ వేళే కోసిన కాయలు పెట్టిన గోనె
రమణమ్మ గారి ముందుంచేడు
మామిడి కాయలకి 2500 రూపాయలు అయిందని పద్మ లోలోన బాధ పడినా, పైకి
మాత్రం నవ్వుతూ 'ఈ ఏడాది ఆవకాయ చాలా రుచిగా ఉంటుంది అత్తయ్యా' అంటూ తన
ఉద్దేశ్యం చెప్పింది.
రమణమ్మ గారు పొంగిపోతూ “పద్మా, ఎప్పుడేనా కాయ బాగుండాలి. డబ్బు కి చూస్తే
లాభం లేదు. ఏడాదంతా ఉండవలిసింది” అని ఆవకాయ గురించి మాట్లాడుతూ, “పద్మా నూరు
కాయలు పైన గోనెలో 25 కాయలు ఎక్కువున్నాయి. కాయలన్నీ చాలా బాగున్నాయి. వదిలేస్తే
మళ్ళా దొరకవు. రఘు కి పులిహార ఆవకాయ ఇష్టం. అమ్మలు కి తురుము పచ్చడి ఇష్టం. పాపం
అమెరికా లో ఉండడం కాదు గాని, దాని నాలిక రుచి పోయింది. అందుకే ఈ 25 కూడా
తీసుకుంటున్నాను. మరో 625 అవుతున్నాయి కదా” అని షాపువాడికి మొత్తం డబ్బులు ఇప్పించి
మామిడి కాయల గొనె, కార్ డిక్కీ లో పెట్టించింది.

[k3vv3]

పద్మకి ఈ వ్యవహారంతో అత్తమీద చాలా కోపం వచ్చింది . తన చేత ఆఫీస్ సెలవు
పెట్టించి తనని వెంట తిప్పుకుంటోంది. వచ్చే ఏడాది తను అస్సలు సెలవు పెట్టకూడదు
అనుకుంది. కాని నాలుగేళ్లయి, ఇదే అవుతోంది. ముందు వాళ్ళమ్మాయి లలితని వెంట
తిప్పుకునేవారని రఘు చెప్పేడు.
అత్తయ్యకి ఆవకాయ పెట్టడం ఒక హాబీ అనుకుంటాను డబ్బు, శ్రమ వెచ్చించిన
హాబీ. పద్మ ఎన్నో విషయాలు ఆలోచన చేస్తూ డ్రైవ్ చేస్తుండగా “పద్మా“అని పిలుపు
వినిపించింది.
“అత్తయ్యా! పిలిచారా?” అంది పద్మ.
“ఏమిటి పద్మా అలా పరధ్యాన్నంగా గా ఉన్నావు” అని అడిగారు అన్నారు రమణమ్మ గారు.
“ఏం లేదత్తయ్యా! ఎండకదా కొంచెం తల నెప్పి గా ఉంది” అంది పద్మ
“ డోంట్ వర్రీ. ఇంటికెళ్ళగానే ఒక క్రోసిన్ మాత్ర తో స్ట్రాంగ్ కాఫీ చేసి ఇస్తాను తగ్గి
పోతుంది” అని అన్నారు అత్తయ్య
“థాంక్యూ అత్తయ్యా”అని తన డ్రైవింగ్ లో మనసు పెట్టింది పద్మ
“పద్మా, ఇంటికి వెళ్ళగానే ఒక పాత చీర తడిపి కాయలన్నీ గట్టిగా తుడిచి ఒక పాత
పొడి చీర తో తుడిచి ఒక గంట ఫేన్ కింద పెట్టి ఆరేద్దాం. రెండు గంటలకల్లా వెంకట్ వస్తాడు
వాడు ముక్కలు కొట్టేస్తే ఆవకాయలన్నీ సాయంత్రం పెట్టేస్తాను” అని సులువుగా నోటితో ఒక
అయిదు నిమిషాల్లో ఆవకాయ పెట్టేసారు అత్తయ్య
వెంకట్ ప్రతీ ఏడూ రావడం పద్మకి కళ్ళముందు కదిలింది. ప్రతీ ఏడూ వాడి కోసం
చవక రకం రైన్ కోటు కొని కాళ్ళకి ప్లాస్టిక్ బ్యాగులు కట్టుకోమని చాల హడావిడి చేసేవారు. ఇదికాక
వాడి చేతులకి గ్లోవ్స్ వేయించి వారు. ఇవన్నీ వేసుకుని నేను పని చెయ్యలేకపోతునమ్మా అంటే
వాడికి కాయకి అదనం గా ఒక రూపాయ ఆశ పెట్టి వాడి చేత పని చేయించేవారు. కాయలు
కొట్టినప్పుడు అవి ఎగిరి వాడి ఒంటి మీద పడకూడదు. అందుకే ఈ ప్రయత్నం అంతా
వెంకట్ రావడం తో వాడితో చెయ్యి పట్టుకున్నంత పని చేసి సమానమైన సైజుల్లో
ముక్కలు కొట్టించేరు. దానికి వాడే కత్తి ఇంట్లోఉన్నదే దానిని కడిగి తుడిచి ఎండ బెట్టి తయారు
చేసేవారు.
రాత్రి 8 గంటలయ్యేక ఇంకా ఎవరూ రారని తేల్చుకుని అప్పుడు ఊరగాయలు
కలపడం ఆరంభించేరుఅత్తయ్య
‘ఏమిటి రమణా నా రూమ్ లో ఆరంభించేవు ఈ ఆవకాయ పని. అదా ఏ సామాను
గదిలో కనిపించకుండా దాచేసేవు” అంటూ మామ గారు అనడం వినిపించింది. ఇక్కడ
పడుకుంటే నాకు దగ్గు ఆయాసం రావడ తధ్యం అని నవ్వుతూ అన్నారు.
“మీరు ఓ పని చెయ్యండి బాల్కనీ లో ఈ ఒక్కరోజూ పడుకోండి. అక్కడ మంచం
వేస్తాను. రేపు మీ బెడ్ రూమ్ ఖాళీ అయిపోతుంది” అని ఒక సులువు చెప్పేసేరు.
“నువ్వు చాలా సులువు గా చెప్పేవు గానీ అక్కడ నన్ను దోమలు ఒళ్ళంతా కుట్టేసి చంపేస్తాయి” అన్నారు మామగారు.
అంతా వింటున్న రఘు, “నాన్నా! మీరు నా కంప్యూటర్ రూమ్ లో హాయిగా ఏ సి వేసుకుని
పడుకోండి” అన్నాడు.
అది విన్నాక విశ్వనాధం గారు అమ్మయ్య అని ఊపిరి పీల్చుకున్నారు
“అత్తయ్యా, ఈవేళ ఊరగాయ కలిపి మీరు పడుకోండి. రేపు ఇద్దరం కలిసి తొక్కు పచ్చడి, మాగాయి పులిహార, ఆవకాయ పెడదాం” అని చెప్పి పద్మ పడుకుంది
రాత్రి 12 గంటల వరకు చాదస్తం గా కారాలు, ఉప్పు కొలుస్తూ ఊరగాయ కలిపేసరికి రాత్రి ఒంటి
గంట దాటింది .
‘ఏమిటో పద్మ '100 కాయలా అత్తగారూ' అంది గాని, లలితకి అమెరికాకి పంపడానికి 5 కిలోలు, దాని స్నేహితులు ఊరగాయ బాగుందన్నారుట.. ఓ నలుగురికి మరో 4 కిలో లు ... ఇక్కడ నా వాళ్ళు, ఆయన వాళ్ళు .. అందరికీ రుచికి కొంచెం ఇవ్వగా ఇంకా ఎంత మిగులుతుంది. ఓ 5 కిలోలు తప్ప.
అమెరికాకి అన్నీ ప్యాక్ చేసి పంపాలి. డబ్బు అవుతుంది మరి. ఏడాదికొకసారి తప్పదు ఈ డబ్బు
ఖర్చు.’... ఇలా ఆలోచిస్తూ నిద్ర లోకి జారారు రమణమ్మ గారు. ఇలా ముగిసింది ఈ ఏడు అత్తగారి ఆవకాయోపాఖ్యానం.

***శుభం***

[k3vv3]

ఆత్మీయత
విజయదశమి 2023 కథల పోటీలో విశిష్ఠ బహుమతి పొందిన కథ

రచన : లక్ష్మీ రావు త్రిగుళ్ళ
 
ఢాం ఢాం గిన్నెల చప్పుడు పెద్ద పెద్దగా వినపడుతుంది. బాత్రూంలో స్నానం చేస్తున్న మనోజ్. పక్కింట్లో ఏదో గొడవ జరుగుతున్నట్టుంది అనుకుని గబగబా స్నానం ముగించుకుని బయటకు వచ్చాడు.



వస్తూనే “అర్చనా.. ఒకసారి ఇలారా” అంటూ గట్టిగా పిలిచాడు. అర్చన రాలేదుకానీ ఆమె విసిరిన గిన్నె దఢాలుమని వచ్చి మనోజ్ కాలికి తగిలింది. కుయ్యో అంటూ వంట ఇంటివైపు చూసాడు.



‘అయ్యబాబోయ్.. ఇది మనింటి భాగోతమేనా! అయిపోయింది. అంటే ఈ రోజు నేను ఆఫీసునుండి లేటుగా వచ్చాను. వస్తూనే బాత్రూంలో దూరిపోయాను. అదన్నమాట ఈ విసరడాలు. తప్పుతుందా వెళ్ళి బ్రతిమాలు కోవడాలు అర్చన మూతి వంకలు తిప్పడం.. ఇవన్ని షరా మాములే కదా! కొత్తగా ఏదన్నా ఉంటే కనుక భయపడాలి’ అనుకుంటూ పిల్లిలా అడుగులో అడుగువేస్తూ అర్చన వెనకాల వచ్చి నిలుచున్నాడు.



“అసలు ఏమనుకుంటున్నాడు నా గురించి.. తనొక్కడే కష్టపడి వస్తున్నాను అనుకుంటున్నాడా? ఇంతలేటుగా రావడమే కాకుండా పాటలు పెట్టుకొని అరగంట నుండి జలకాలాడుతున్నాడు, ఏం నేనొక్కదాన్నే తేరగా దొరికాను.. పిల్లలను చూస్తే చిన్నవాళ్ళు, ఇద్దరం కలిసి చెరొకపని చేసుకుందాము అని నెత్తి నోరు కొట్టుకున్నా రోజు ఇదే రామాయణం.



ఇక నావల్ల కాదు నేను ఉద్యోగం మానేసి చక్కగా ఇంటిపట్టున ఉంటాను, ” అంటూ మనోజ్ ను చూస్తూ రుసరుసలాడుతూనే కడిగిన గిన్నెలు బుట్టలో వేస్తుంది అర్చన.



తప్పు చేసినవాడిలా తల కిందకు వంచుకొని. “సారి అర్చన .. నేను కావాలనే లేటుగా రాలేదు డియర్, మా ఫ్రెండ్ సురేశ్ కు యాక్సిడెంట్ అయితే అందరం కలిసి హాస్పిటల్ కు వెళ్ళి చూసివస్తున్నాము, హాస్పిటల్ నుండి వచ్చాను అంటే నువ్వు ఊరుకుంటావా చెప్పు? ముందు స్నానం చేసిరమ్మని మెడ పట్టి గెంటివేస్తావు అవునా? అందుకని స్నానానికి వెళ్ళాను అంతే కదోయ్” అడిగాడు అర్చన చుబుకం పట్టుకుని.



ఒక్కసారిగా చల్లబడిపోయింది అర్చన. “ఏమిటండి మీరనేది? సురేశ్ అన్నకు యాక్సిడెంట్ అయిందా? అయ్యో! ఇప్పుడెలా ఉంది, దెబ్బలు బాగా తగిలాయా? నాకు చెబితే నేను ఆఫీసునుండి అలాగే వచ్చేదాన్ని” అంది బాధపడుతూ.



“ఆ తగిలాయి కొంచెం బాగానే.. కాకపోతే ఎక్కడ ఎముకలు విరగలేదు అది సంతోషం, అదిసరే అర్చనా.. నీకు అంత తొందరెందుకు, నేను వచ్చాక ఇద్దరం కలిసి చేసుకుంటాము కదా! ఈ లోపల పిల్లల హోం వర్క్ చేయిస్తే అయిపోతుంది, ఈ మాత్రం దానికే ఓ నశాళానికి అంటే కోపంరావడం, ఆ కోపాన్ని దేనిమీద పడితే దానిమీద చూపెట్టడం ఇదేం బాగాలేదు అర్చన. ఎందుకంటే చూడు కష్టపడి డబ్బులు పెట్టి కొనుక్కున్న గిన్నెలన్ని ఎలా నొక్కులు పడ్డాయో, ” గిన్నెలు చూపెడుతూ అన్నాడు మనోజ్.



“ఏమిటోనండి .. మా ఆఫీసులో పని ఒత్తిడి ఎక్కువయింది, ఒకరిమీద చాటుకు ఒకరు మాట్లాడుకోవడాలు ఇవన్ని చూస్తుంటే తట్టుకోలేకపోతున్నాను, ఇంటికి వస్తే బోలెడంతపని ఉంటుందాయే, ” అంది తలపట్టుకుని.



“అర్చనా .. పోని ఒకపని చేద్దామా? అడిగాడు మనోజ్. చెప్పండి అన్నట్టుగా తలెత్తింది.



“నేను చెప్పేది నువ్వు ప్రశాంతంగాను విను, మొత్తం వినకుండానే నామీద విరుచుకుపడకు సరేనా? మీ అమ్మ ఒక్కతే ఆ పల్లెటూరిలో ఉంటుంది కదా! మరి కొన్నాళ్ళపాటు ఆవిడను పిలుచుకుందాము, కనీసం ఇంతవంటచేసి పెట్టినా చాలుకదా! ఏమంటావు డియర్” అడిగాడు.



“బాగానే ఉంటుంది కానీ మా అమ్మ తెలిసిన వాళ్ళింట్లో వంటలు చేస్తుంది. అది వదిలి రమ్మంటే ఏమంటుందో, మన దగ్గరకు వస్తే ఆమెకు వచ్చే డబ్బులన్ని పోతాయి. ఆమె ఖర్చులకు ఎవరిస్తారు.. రేపేదైనా రోగమో నొప్పో వస్తే ఎలాగా” అంది అర్చన.



“అర్చనా.. ఏం మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు .. ఆమె నీకన్నతల్లి. మరిచిపోయావా? ఆమెకు ఉన్నది నువ్వొక్కదానివే. మంచైనా చెడైనా చూడావలసిన బాధ్యత నీదికాదా? ఆమెకు
ఇప్పటినుండి మనమీద పడి ఉండడం ఇష్టంలేదంటే సరేలే అనుకున్నా, ” అన్నాడు అర్చన వైపు ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ.



“ఆ.. ఆ అది ఇప్పుడు నేనేమన్నానని, ఆమెకు నాలుగు డబ్బులు సంపాదించుకుంటుంది అన్నాను అంతేగాని, మా అమ్మ వస్తానంటే నేనెందుకు వద్దంటాను, రేపే అమ్మకు ఫోన్ చేసి రమ్మంటాను సరేనా, కాస్తా కాఫీ పెట్టండి తలనొప్పిగా ఉంది, ” అంటూ ఆ ముచ్చటను అక్కడితో ఆపేసింది. అర్చన మనసులో రకరకాల ఆలోచనలు జోరీగల్లాగ తిరుతున్నాయి.



తల్లిని పిలిపించుకోవడంలో ఆమె ఉద్దేశం అంతా వేరుగా ఊహించుకోసాగింది. మనోజ్ కు సంతోషంగా ఉంది. ఆమెకు అర్చన తప్పా ఎవరులేరు. కష్టమో సుఖమో మాతోపాటుగా
ఉండిపోతుంది అనుకున్నాడు.



“అమ్మా బాగున్నావా? ఆరోగ్యం బాగుందా” అడిగింది అర్చన తల్లిని. అర్చన వాళ్ళమ్మ వంటచేసే వాళ్ళింట్లో ఫోన్ ఉంటుంది. ఆ నెంబర్ అడిగి తీసుకుంది ఎప్పుడన్నా తల్లితో మాట్లాడొచ్చని.



“ఆ బాగున్నానే తల్లి.. అల్లుడు పిల్లలు అందరు కులాసాగా ఉన్నారా, ఏమిటో రోజు నీ ఫోన్ కోసం ఎదురు చూస్తుంటాను, నాకేమో వాళ్ళ ఫోన్ నుండి చెయ్యరాదు రోజు వాళ్ళను అడుగుతుంటాను నువ్వేమైనా ఫోన్ చేసావా అని, ” అంది అర్చన తల్లి సుందరమ్మ.



“అయ్యో అమ్మా.. నేను కూడా రోజు అనుకుంటాను నీకు ఫోన్ చెయ్యాలని, ఏది ఒక్క క్షణం కూడా తీరిక దొరకడంలేదు, ఆఫీసు పని ఇల్లు పని చెయ్యలేక చస్తున్నాననుకో, ఏమిటో సంపాదన కోసం తిండికూడా సరిగా తినలేకపోతున్నానంటే నమ్ము,” అంది అర్చన.



“అయ్యో అలాగైతే ఎలాగే తల్లి, ఎవరైనా వంటావిడను పెట్టుకోకపోయావా? నేను చెబుతూనే ఉన్నాను, నువ్వు ఉద్యోగం చెయ్యకే పిల్లలను చూసుకో చాలు అన్నాను, అల్లుడు ఉద్యోగం చేస్తున్నాడు సరిపోతుంది ఎంతలో ఉంటే అంతలోనే సర్ధుకుంటే సరిపోతుంది” అంది సుందరమ్మ.



“నేనింత చదువు చదివి ఇంట్లో గిన్నెలు కడుగుతూ ఉండమంటావా? అమ్మా .. నీకు తెలియదు ఈరోజుల్లో పిల్లలను చదివించాలన్నా ఇల్లు కొనాలన్నా మా ఇద్దరి జీతాలు ఏ మూలకు సరిపోవు తెలుసామ్మా? ఖర్చులు చాలా పెరిగిపోయాయి ఇంకా వంటావిడనేం పెట్టుకుంటాము, అసలు పనిమనిషులే దొరుకుతులేరు నాకు, అన్ని పనులు నేనే చేసుకోవాలి” అంది బాధపడుతూ అర్చన.



“అదేమిటి అంత పెద్ద పట్నంలో పనివాళ్ళు దొరకరా” ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.



“దొరకక కాదు.. మేము ఉదయం ఏడుకల్లా పిల్లలను వాళ్ళ ట్యూషన్ టీచర్ దగ్గర దింపి మేము ఆఫీసుకు వెళ్ళేసరికి టైం సరిపోతుంది, మళ్ళి వచ్చేసరికి ఏడయిపోతుంది అప్పుడు రమ్మంటే ఏ పనివాళ్ళు రామంటున్నారు” చెప్పింది అర్చన.

[k3vv3]

“అమ్మా నిన్నొకమాట అడగమన్నాడు మీ అల్లుడు, నువ్వెలాగు ఒక్కదానివే ఉంటున్నావు కదా! మందికి ఎవరికో వంటచేస్తూ కష్టపడుతున్నావు, మా దగ్గర ఉండి మాకు నీ చేతితో చేసి పెట్టొచ్చు కదా మీ అమ్మను అడుగు అన్నారు” అంది అర్చన.



“అర్చనా .. అల్లుడిగారు అడిగారా? ఎంతమాట ఆయన అడిగిన తరువాత నేను రాకుండా ఉంటానా చెప్పు? అయినా నువ్వు ఇబ్బంది పడుతుంటే నాతో ఒక్కమాట కూడా చెప్పలేదు” నిష్టూరంగా అంది సుందరమ్మ.



“నీకు చెపుదామనే అనుకున్నా! నువ్వు బాధపడతావేమోనని చెప్పలేదు, ఆ నువ్వు ఎప్పుడు వస్తావు? ఆ ఇల్లు కూడా అమ్మేసి వచ్చావంటే మాతోపాటుగా ఇక్కడే ఉండిపోవచ్చన్నారు ఈయన, మేము రేపాదివారం వస్తాము అన్ని పనులు చేసుకొని వచ్చేద్దాము సరేనా అమ్మా” అడిగింది ప్రేమగా.



“అలాగేలే నాకు మాత్రం ఎవరున్నారు మీరు కాకపోతే ఎప్పటికైనా నీకు చెందవలసిందే” అంది సుందరమ్మ. అలా అన్నదే కానీ అర్చన దుడుకు స్వభావం తనకు తెలియనిది కాదు. నోటికి హద్దు పద్దు ఉండదు. తీరా అక్కడకు వెళ్ళాక ఇబ్బంది పడతానేమోనని ఆలోచించసాగింది సుందరమ్మ.



“అర్చనా.. మీ అమ్మతో మాట్లాడావా ఏమన్నది” అడిగాడు మనోజ్.



“అవును మీకు చెప్పలేదు కదూ! నేను చాలా ఇబ్బందులు పడుతున్నాను, తినడానికి కూడా టైం ఉండడంలేదు, కాస్త నువ్వు వస్తేనన్న నాకు చేదోడు వాదోడుగా ఉంటావు
కదా! మాకు మాత్రం ఎవరున్నారమ్మ నువ్వు కాకపోతే, అక్కడ ఒంటరిగా ఉంటూ మందికెవరికో చాకిరి చేసే బదులు, నీచేత్తో పిడికెడు ముద్ద మాకు పెడితే మేము సంతోషంగా ఉంటాము, నువ్వు మాతోనే ఉండాలి అన్నాను. తప్పకుండా వస్తాను అందండి” చెప్పింది అర్చన. తల్లితో మాట్లాడిన మాటలకంటే వేరుగా చెప్పింది.



“మరింకేం.. వచ్చే ఆదివారం వెళ్ళి తీసుకవద్దాము అర్చనా” అన్నాడు.



“అలాకాదు .. మనం వెళ్ళి రెండురోజులు అక్కడ ఉండి, ఇంటివిషయాలు అన్ని చక్కబరుచుకోని వద్దాము, మా అమ్మను మళ్ళీ ఆ పల్లెటూరుకు పంపిచేది లేదు” అంది.



“సరే మంచి ఆలోచననే కానీ! మీ అమ్మ ఉంటుందంటావా ఇక్కడ” అడిగాడు నమ్మకంలేక.



“మీకెందుకవన్ని నేను మా అమ్మను ఒప్పిస్తాను కదా!” అంది ధీమాగా.



అనుకున్నట్టుగానే సుందరమ్మ దగ్గరకు వెళ్ళి. ఆ మాటలు ఈ మాటలు చెప్పి మొత్తానికి ఇల్లు బేరానికి పెట్టింది అర్చన. ఇల్లంతా సర్ధేసి అవసరంలేని సామానంతా తీసివేసింది.
సుందరమ్మ ప్రాణం ఉసూరుమనసాగింది ఎన్నో ఏళ్ళనుండి తనను అంటిపెట్టుకున్న ఇల్లు సామాను పోతుంటే మనసంతా విలవిలలాడింది. అంతలోనే మనసు రాయిచేసుకుని ఎప్పటికైనా దాని దగ్గరకు పోవలసినదానినే. ఎప్పుడైతే ఏముందిలే అనుకుంది.



అర్చనకు తల్లి వచ్చినప్పటినుండి వంటఇంటి జోలికి పోవడం మానేసింది. “అర్చనా! మీ అమ్మ పెద్దావిడ కదా! పాపం పనంతా ఆవిడమీదనే వేస్తున్నావు, పోని పనిమనిషిని అయినా పెడదామంటే నువ్వు ససేమిరా అంటున్నావు, అక్కడ హాయిగా ఉన్నదాన్ని తీసుకవచ్చి పనంతా చేయిస్తున్నావు” నిష్టూరంగా అన్నాడు మనోజ్.



“అబ్బ మీకేం తెలియదు మీరూరుకోండి, మా అమ్మకు ఈ పనంతా అలవాటే, ఒంట్లో బాగాలేనప్పుడు ఎలాగు ఆమెకోసం మనిషిని పెట్టాలి, ఇప్పటినుండి ఖర్చు ఎందుకు
అయినా మా అమ్మేమి పరాయివాళ్ళకు చెయ్యడంలేదు, ఇలాంటి విషయాలన్ని మీరు పట్టించుకోకపోవడం మంచిది” గట్టిగా చెప్పింది భర్తతో.



ఛీ ఛీ ఏం మనిషో నోట్లో తలపెట్టడం పాపం. పెద్దావిడ అక్కడ ఒక్కర్తే ఉంటుందని ఎలాగైనా కూతురు దగ్గరకు వస్తుంది అనుకుంటే. ఆమెను బాగా ఉపయోగించుకుంటుంది అర్చన.
ఇలా చేస్తుందనుకుంటే ఆమెను రమ్మని అనకనేపోదును అనుకుంటూ తనలో తానే బాధపడసాగాడు మనోజ్.



సుందరమ్మకు గడియ తీరికలేదు గవ్వెడు ఆదాయం లేదన్నట్టుగా అయిపోయింది పరిస్థితి. మనవడు మనవరాలు బాగా మచ్చికైనారు. అర్చనకు ఆఫీసు పనితోనే సరిపోతుంది ఇంటికి వస్తూనే తలనొప్పని లేకపోతే అలసిపోయానని కాఫీ తాగి కాసేపు పడుకుండిపోతుంది. మనోజ్ వచ్చాక సాయంకాలం ఏదైనా టిఫిన్ తింటాడని తయారుగా చేసి పెడుతుంది సుందరమ్మ.



అందరికి అన్ని విధాల చేసిపెడుతుండడంతో కాస్త ఒళ్ళుచేసారు ప్రశాంతంగా ఉంటున్నారు. ఎటొచ్చి సుందరమ్మకే తీరికలేకుండా పోయింది తిన్నవా ఆరోగ్యం బాగుందా అనే అడిగే నాథుడేలేడు. పొరబాటున మనోజ్ అడుగుదామని నోరు తెరిస్తే. మా అమ్మకేంటండి ఉక్కు శరీరం. వాళ్ళమ్మ వాళ్ళు అలా పెంచారు మా అమ్మను. అంటూ మాట దాటవేస్తుంది అర్చన. నోరెత్తలేక గమ్మున ఉండిపోతాడు మనోజ్.



“అర్చనా.. నాకు ఒంట్లో బాగుండడంలేదు, ఏమిటో కళ్ళు తిరుగుతున్నాయి ఎక్కడైనా పడిపోతానేమొనని భయంగా ఉంది, దగ్గరలో ఎవరైన డాక్టర్ ఉంటే తీసుకెళ్ళమ్మ” ఒకరోజు అడిగింది అర్చనను. వచ్చిన నాలుగేళ్ళనుండి ఎలాంటి ఇబ్బందులు లేకుండా బాగానే ఉంది. వయసు మీదపడుతుంది విశ్రాంతి అనేదే లేకుండాపోయింది.



“ఏమైందమ్మా.. కళ్ళు తిరుగుతున్నాయా, పైత్యం అయిందేమో ఇదిగో ఈ అల్లం ముక్కలు చప్పరించు తగ్గిపోతుంది, నాకు ఆఫీసుకు సెలవులు లేవు తగ్గకపోతే అప్పుడు చూద్దాంలే” అంటూ గబగబా తల్లి చేసిన టిఫిన్ తిని వెళ్ళిపోయింది.



సుందరమ్మకు మనసు ఉసూరుమనిపించింది. ఒంట్లో ఓపికలేకపోయినా పిల్లలను తయారుచేసి కాలేజ్ కు పంపింది. వాళ్ళు వెళ్ళగానే కళ్ళుమూసుకుని పడుకుందంటే
సాయంకాలం అర్చన వచ్చి లేపితేగాని లేవలేదు పాపం అంతగా అలసిపోయింది. మగతగా కళ్ళుతెరిచి చూసి. “అయ్యో .. నువ్వు ఆఫీసునుండి వచ్చేసావా అర్చనా?” అడిగింది కంగారుగా లేవబోతూ.



“అబ్బా అమ్మా.. నాకు తల పగిలిపోతుంది నీకు సమాధానం చెప్పే ఓపిక నాకు లేదుగాని, నాకు కాస్తా కాఫీఇవ్వు అయినా ఈవేళప్పుడు పడుకున్నావేంటి? ఇల్లంతా చిందరవందరగా
ఉంది సర్దాలి కదా? ఇంటికి ఎవరన్నా వస్తే ఏమనుకుంటారు” అంది రుసరుసలాడుతూ.



ఒక్కమాట మాట్లాడకుండా మౌనమే సమాధానం అన్నట్టుగా కళ్ళుమూసుకుని పడుకుంది మనసులో బాధపడుతూ.



“ఏంటి నాకు తలపగిలిపోతుందని చెప్పినా కూడా లేవడం లేదేంటమ్మా? ఈ రోజేంటి కొత్తగా చేస్తున్నావు, నీకు మీ ఊరిమీద మనసు పడిందా ఏంటి కావాలంటే నిన్ను మీ ఊరికి పంపిస్తాలే, ఈ మధ్యలో చాలా చూస్తున్నా నువ్వు ఏపని సరిగా చెయ్యడంలేదు, అయినా నీకు మాకంటే ఆ ఊరివాళ్ళే ఎక్కువయ్యారు, సరె సరె కానీ! పడుకున్నది చాలు లేచి నాకు కాఫీ పెట్టివ్వు” అంది రుసరుసలాడుతూ.



“అయ్యో తల్లి. అంత మాటలెందుకే.. నాకు లేచే ఓపికలేకనే ఇలా పడుకున్నాను, ఇప్పుడే నీకు కాఫీ పెట్టి తెస్తాను కోపానికి రాకు, ” అంటూ బలవంతంగా లేచి తూలుకుంటూ వెళ్ళి కాఫీ
తెచ్చి ఇచ్చింది. ఓరకంట తల్లిని గమనిస్తూనే ఉంది తప్పా కొంచెమైనా జాలిపడలేదు. పైగా తన ఆలోచనా సరళిలో వేగంగా ఆలోచించింది. భర్త ఎప్పుడెప్పుడు వస్తాడా తననుకున్న విషయం వెంటనే అమలు చెయ్యాలని ఎదిరిచూసింది.



జవసత్వాలుడిగిపోయిన కన్నతల్లి లేవలేకా వంటచేస్తుంటే టీవి చూడడంలో మునిగిపోయిన అర్చన. భర్త రాగానే కమ్మగా పుల్లగా అమ్మచేసిన వంట తింటూ అమ్మ అనారోగ్యం గురించి ఆలోచించే మనసులేని కన్న కూతురిని చూస్తుంటే
కడుపు తరుక్కుపోయింది సుందరమ్మకు.

[k3vv3]

మర్నాడు ఉదయం సుందరమ్మను లేపి త్వరగా తయారవ్వు అని చెబితే ఎంతో సంతోషపడింది ఆ పిచ్చి తల్లి. తనంటే తన కూతురికి ప్రేమ ఉంది అందుకే తనను ఇంత పొద్దుటే హాస్పిటల్ కు తీసుకవెళతా అంటుంది. పాపం తనే కన్న కూతురి మనసు అర్ధం చేసుకోలేకపోయింది. మనసులో అనుకుంటూ నిస్సత్తువగా ఉన్నా లేచి గబగబా తయారయ్యి టిఫిన్ కాఫీ చేసిపెట్టింది. మనోజ్ తల్లితో మాట్లాడితే ఏం విషయం చెబుతాడోనని అతని వెంటే ఉండసాగింది అర్చన. పిల్లలను కాలేజ్‌కు పంపించి తల్లిని తీసుకొని బయలుదేరారు.



“పిల్లలు మీరు వచ్చేవరకు అమ్మమ్మ ఉండదు కదా! అందుకని అమ్మమ్మకు దగ్గరగా రండి ఒకసారి, ” చెప్పింది అర్చన పిల్లలతో. పిల్లలు వచ్చి “ అమ్మమ్మ నువ్వు తొందరగా వచ్చెయ్యి” అంటూ ఇద్దరు గట్టిగా కౌగిలించుకుని వెళ్ళిపోయారు.



ఇదేమి అర్ధంకానీ సుందరమ్మ “అదేమిటే పిల్లలతో అలా చెప్పావు? వాళ్ళు చూడు ముఖాలు చిన్నబుచ్చుకుని వెళ్ళిపోయారు, నేను మళ్ళిరానేమోనని బాధపడుతూ వెళ్ళారు. పాపం వాళ్ళకు అలా ఎందుకు చెప్పావే” అడిగింది సుందరమ్మ.



“ఆ ..అది మనం వచ్చేవరకు సాయంకాలం అవుతుందనుకో వాళ్ళు ట్యూషన్‌కు వెళ్ళిపోతారు కదా! అందుకని అలా చెప్పాను పద పద టైం అవుతుంది” అంది తల్లి ముఖంలోకి చూడలేక.



హాస్పిటల్‌ కు వెళ్ళి డాక్టర్ కు చూపించాక అటునుండి అటే ఓల్టేజి హోమ్ కు తీసుకవెళ్ళారు. అక్కడున్నవాళ్ళందరిని కలుసుకుని తల్లిని పరిచయం చేసి తన కోసం ఇచ్చిన గదిలో తల్లిసంచి పెడుతూ. “అమ్మా .. ఇక నుండి నువ్వు ఇక్కడనే ఉంటున్నావు. నువ్వు పని చెయ్యలేకపోతున్నావు. మేము ఆఫీసుల వెళితే ఒక్కదానివే ఇంట్లో ఉండాల్సి వస్తుంది.
పొరపాటున మేము ఇంట్లో లేని సమయంలో నీకేమన్నా అయితే ఎంత కష్టం చెప్పు? అందుకే నీ అల్లుడు నేను ఆలోచించి ఇక్కడకు తీసుకవచ్చాము. వీళ్ళు చాలా బాగా
చూసుకుంటారమ్మా నిన్ను. మేము వారం వారం వస్తుంటాము. ఇదిగో నీ సంచిలో నాలుగు కొత్త చీరలు కొని పెట్టాను. పాతవి కూడా తెచ్చాననుకో. నీకు ఏ అవసరం వచ్చినా వాళ్ళను అడుగు సరేనా” అంటూ తల్లిని గట్టిగా కౌగిలించుకుని “మా అమ్మా బంగారం“ అంది వెళుతూ.



మనోజ్ తలెత్తి అత్తగారి ముఖంలోకి చూడలేక తలదించుకొని నిలుచున్నాడు.



“అర్చనా.. చాలా మంచిపని చేశావమ్మా, జవసత్వాలుడిగిన తల్లిని అక్కరలేదని చెప్పకనే చెబుతూ, అవతల విసిరి పడెయ్యకుండా మంచి చోటు చూపావు, నీకు చేసిన మేలు వృధాపోలేదు మంచి ఆలోచన చేశావు. కాకపోతే నువ్వు నాతో ఒక్కమాట చెబితే నేను నీకోసం దాచిన బంగారం డబ్బులు అన్ని నా మనవరాలికి, మనవడికి ఇచ్చి తృప్తిగా వచ్చేదాన్ని. చూడమ్మా.. నువ్వు భయపడిపోయావు కదూ! ఈ ముసలిది మంచాన పడితే డబ్బులు ఎవరు పెట్టుకుంటారు.. చాకిరి ఎవరు చేస్తారని భయపడిపోయావు కదూ! నీకా
భయమవసరం లేదు, ఎందుకంటే నీకు తెలియదు నేను చాలా డబ్బు కూడబెట్టుకున్నాను.
నీ గురించి నాకు బాగా తెలుసు కదా! నువ్వు చిన్నప్పటి నుండి అవసరపూర్తి మనిషివని తెలిసే నా జాగ్రత్తలో నేనున్నాను. నువ్వు కాదన్నానాడు నన్ను చూసుకోవడానికి మనిషి అవసరం. ఆ మనిషికి డబ్బులిస్తేనే కదా నన్ను చూసుకుంటారు? అందుకని, నేను మన ఊరిలో మన ఇంట్లో పని చేసే రత్తాలు చనిపోతే, దాని కొడుకు శీనును దత్తత తీసుకున్నాను. వాడు నన్ను పువ్వుల్లో పెట్టి చూసుకుంటానని మాటిచ్చాడు.



నా డబ్బులన్ని వాడి దగ్గరనే ఉన్నాయి. నువ్వు ఇంట్లోలేని సమయంలో వాడు వచ్చి నన్ను కలిసి వెళుతుంటాడు. నాతో నీ అవసరం తీరిపోయింది కదా! కడుపున పుట్టిన నీకు నా ఉనికి భారమైంది, అనాథగా మారిపోతున్న శీనును నా కొడుకుగా తీసుకున్నందుకు దేవుడు నా మీద దయతలచాడు. ఈ పని నువ్వేప్పుడో చేస్తావని నాకు తెలుసు.
చాలా సంతోషం నువ్విక వెళ్ళొచ్చు.



బాబు మనోజ్! నీకు నామీద ప్రేమ ఉన్నా నా బిడ్డకు భయపడి నువ్వేమి చెయ్యలేని పరిస్థితని నాకు తెలుసు. నా బిడ్డ చేసినపనికి నువ్వెందుకు తలదించుకుంటావు నాయన.. నేనెక్కడున్నా బాగానే ఉంటాను. క్షేమంగా వెళ్ళండి” అంటూ గొంతు దుఃఖంతో పూడుకపోగా తలుపువైపు వేలు చూపెడుతూ అంది.



నోటమాట రాక తల్లివైపు చూస్తూ చేసిన చెడ్డపనికి సిగ్గుతో చితికిపోయింది అర్చన. తనెంత మూర్ఖంగా ఆలోచించిందో అర్ధమైంది. కన్నతల్లిని ఆనాథగా చేసినందుకు కుమిలి పోయింది. చదువు సంధ్యలు లేకపోయినా గొప్ప మనసుతో తల్లి చేసిన మంచిపనికి, అహర్నిశలు తన కోసం కష్టపడి చదువులు సంధ్యలు నేర్పిస్తే తనేం చేసింది. సంస్కారం మరిచిపోయి తలెత్తుకోలేని పని చేసింది. కన్నీళ్ళతో తల్లి పాదాలు కడిగిన అమ్మ మనసు మారదు నేను చేసిన పనికి.



“అమ్మా.. నన్ను క్షమించమని అడిగా అర్హత కూడా నాకులేదు, మళ్ళీ జన్మంటూ ఉంటే మంచి మనసుతో నీకు సేవచేసి ఋణం తీర్చుకుంటాను, ” అంది బోరుమని ఏడుస్తూ.



సుందరమ్మ కూతురిని దగ్గరకు తీసుకుని ఓదార్చలేదు. చూపుడువేలు ఇంకా తలుపువైపే పెట్టి ఉంచింది వెళ్ళిపోండి అన్నట్టుగా.



మారు మాటాడకుండా వెళ్ళిపోయారు అర్చనవాళ్ళు.
ప్రశాంతంగా మంచంమీద కూర్చొని సేదతీరిన మనసుతో ఆత్మీయతను పంచే కొడుకుగాని కొడుకు రాక కోసం ఎదురు చూస్తోంది.



॥॥ శుభం॥॥