Romance కృష్ణకావ్యం - (Completed)

[Sweatlikker]

ఇద్దరం మా ఫిజిక్స్ బ్లాక్ కి పోయాము, మా బ్యాగులు క్లాసులోనే ఉన్నాయి.


కావ్య: నిన్నోటి అడగనా కృష్ణ?

నేను: అడుగు.

కావ్య: అన్ని క్యాంపస్ లు చూసావా, మీనూ కాకుండా వేరే అందమైన అమ్మాయి కనిపించలేదా నీకు?

నేను: ఉహు... లేదు.

కావ్య: హ్మ్... అంటే ఇక నువు లవ్ లో పడవు. ఏదో పెళ్లి చూపుల్లో అమ్మాయిని చూసి ఊ అనడమే అన్నమాట.

నేను: ఊ...

కావ్య: అయితే...

తనేదో చెప్పబోతుంటే చెట్టు కింద బండి మీద కూర్చొని, “ అరేయ్ హరికృష్ణ... ఇటురా ” అని మహేష్ పిలిచాడు. 

కావ్య: వీడీమధ్య మనల్ని పిలవట్లేదు. ఇవాళ ఎందుకు పిలుస్తున్నాడో.

నేను: ఏమో పా చూద్దాం. ఏదో గెలుకుతాడు. 

కావ్య: నువు కొంచెం కోపం తెచ్చుకోకు.

నేను: నిన్ను ఏమైనా అంటే వాడి దవడ పగులుద్ది.

కావ్య మాస్క్ పెట్టుకుంది. 

మహేష్ ముందుకి పోయి నిల్చున్నాను. 

నేను: నమస్తే మహేష్ bro. ఏమైంది బ్రో ఈ మధ్య నువు కనిపించట్లేదు.

కావ్య: హై అండి.

కార్తీక్: ఔరా హరికృష్ణ నీకు కావ్యాలు, కవితలు, కథలు ఏమైనా తెలుసా?

నేను: అంటే అప్పుడప్పుడు కథల వొయ్యిలు చదువుతాను బ్రో.

మహేష్ నా భుజాలు పట్టుకున్నాడు. 

మహేష్: ఇప్పుడు నువు ఒక కవిత చెప్పాలి. మన సృజన్ గాడు ఒక కథ రాస్తున్నాడు. ఆ కథలో ఒక సీన్ కి నువు కవిత చెప్పాలి.

నేను: అది బ్రో..

మహేష్: ముందు చెప్పేది పూర్తిగా విను నాని. నువు చెప్పింది నచ్చితే వదిలేస్తాను. సృజన్ వాడుకుంటాడు. నచ్చకపోతే కావ్య పిల్ల నాకో ముద్దివ్వాలి. 

కావ్యని చూసాడు.

కాంత్రిగా నవ్వుతూ, మహేష్: ఏం కావ్య బెబీ ఒకే కదా?

కావ్య కంగారుతో తల దించుకుంది.

నేను: అన్నా ఇప్పటికిప్పుడు అలా చెప్పాలంటే...

మహేష్: అవన్నీ నాకు తెలీదు, చెప్పు నచ్చాలి, పో. లేకుంటే కావ్య ముద్దు పెడ్తుంది పో..

వీడెంటి ఇవాళ ఈ ఫిట్టింగ్ పెట్టాడు. గొడవ పడొచ్చు కానీ ఒక అవకాశం ఐతే ఉంది. కవిత చెప్పాలంటే కొంచెం ప్రయత్నిస్తే వస్తుంది. 

మహేష్ కావ్యకి దగ్గరయ్యాడు.

మహేష్: మాస్క్ తియ్యి కావ్య.

కావ్య: ఎందుకూ... అని కొంచెం భయంగా అడిగింది.

మహేష్: వాడేలాగో చెప్పడు. నీ లిప్స్ కిస్ ఇవ్వాలి కదా?

కావ్య: వొద్దు..

మహేష్: ఒప్పందం కుదిరింది కావ్య ఇప్పుడు వొద్దంటే కుదరదు.

ఏం చెప్పాలి. అసలు తీమ్ ఏంటి?

నేను: సృజన్ బ్రో, దేనికోసం చెప్పాలి.

సృజన్: ఒక అబ్బాయికి ఒక అమ్మాయి break up చెప్తది. దానికి వాడు బాగా ఎమోషనల్ గా డిప్రెషన్ అయిపోతాడు. 

నేను: హా...

ఏం చెప్పాలి, బ్రేకప్ అంటే వాడు అమ్మాయిని బాగా గుర్తు చేసుకొని బాధ పడతాడు. 

కావ్య మాస్క్ తీసింది. మహేష్ కావ్య పెదవులు చూసి నవ్వాడు.

ఏం గుర్తు చేసుకుంటాడు ఆ అమ్మాయిని వాడు.

నేను కావ్యని చూసాను. తను నన్నే చూసింది. 

ఆ కళ్ళు, చూపులు గుర్తొస్తాయి.

నేను: సృజన్ బ్రో, రాస్కో. 

నేను: నీ చూపులు లేని లోకం నా కంటికి చీకటి చూపిందే.

తరువాత, ఆ మాటలు.

నేను: నీ మాటలు విననీ కాలం నా కళానికి పదాలు తెచ్చిందే.

సృజన్: వాహ్.... చెప్పు కేక.

మహేష్ ఆగాడు. నా దగ్గరైకొచ్చాడు.

ఇంకా ఇంకా....

కావ్య దగ్గరకి నేను పోవాలి. యెస్.

నేను: నీ చెంతకు చేరే దారే నా గమనం తీరుగా మారిందే.

సృజన్: ఇంకా మొత్తం చెప్పు. బాగుండాలి. 

నేను: ఒక ఐదు నిమిషాలు అన్నా, ఆలోచించాలి.

కావ్య నా దగ్గరకొచ్చింది.

నేను: కావ్య నువు పోయి బ్యాగ్ తీసుకురా నాది కూడా. 

మహేష్: కావ్య, ఆగు అయిపోవాలి, నచ్చాలి.

కావ్య...కావ్య...

నేను: నీ గుర్తుగా ఉండే నీ పేరే నా ప్రేమకు ప్రాణం పోసిందే.

సృజన్: కొంచెం odd గా ఉంది. పర్లేదు చెప్పు.

నేను: హ్మ్మ్...

ఐదు... ఆరు నిమిషాల ఆలోచించాను.

నేను: సృజన్ బ్రో, రాస్కో... ఎందుకంటే చెప్పిందే మళ్ళీ చెప్పాలంటే నేను మర్చిపోతానేమో.

సృజన్: సరే చెప్పు నువు...

ఒకసారి గట్టిగా ఊపిరి తీసుకొని, కావ్యని చూసి చిరునవ్వు చేసి. 

నేను: 

నీ చూపులు లేని లోకం నా కంటికి చీకటి చూపిందే.

నీ మాటలు విననీ కాలం నా కళానికి పదాలు తెచ్చిందే.

నీ చెంతకు చేరే దారే నా గమనం తీరుగ మారిందే.

నీ ఊహల ఊసులు నేడే నా జ్ఞాపక గాణం అయ్యిందే.

నీ గుర్తుగ ఉండే నీ పేరే నా ప్రేమకు ప్రాణం పోసిందే.

గుండెని ముక్కలు చేసి బాధను రంగుగ పూసావే.

మనసుకు గాయపు సంకెళ్ళేసి నరకపు చేరసాల్లో  చేర్చేశావే. 

మహేష్ వెనక్కి అడుగేసాడు.

సృజన్: సూపర్ రా.... బాగుంది హరి... సూపర్ చెప్పినవు.

మహేష్ మౌనం ఐపోయాడు, సృజన్ నన్ను మెచ్చుకున్నాక. నేను కావ్య చెయ్యి పట్టుకొని నడిచేలోపే మళ్ళీ ఆగమన్నాడు.

మహేష్: కావ్య నువుపో. నువు ఆగురా.

నేను కావ్య చెయ్యి వదిలేసా తను పోతూ వెనక్కి నావంక చూసి జల్దిరా అని సైగ చేసింది.

మహేష్: ఎరా లవర్స్ ఆ మీరు?

పుసుక్కున అలా అడిగేసాడేంటి.

సంకోచంగా తల అడ్డంగా ఊపాను.

నేను: లేదన్నా..... అంటే... నా సైడ్ నుంచి.

మహేష్ నవ్వాడు. 

మహేష్: చాలా క్యూట్ ఉంటది కదా కావ్య.

నేను: హ్మ్....

మహేష్: సృజన్ అయిపోయిందా?

సృజన్: ఐపోయింది పోదామా?

మహేష్: కృష్ణ... ఏదో సరదాకేరా, మీద చేతులు వేయడాలు, అలా అడగడాలు. కొంచెం వాల్గర్గా ఉన్నాయి అనుకో, కానీ నాకు ఆ ఉద్దేశం లేదులే.

వింటూ తలాడించాను.

మహేష్: మిస్స్ చేసుకోకు కావ్యాని. మేమందరం మీరు లవర్స్ అనుకుంటున్నాము. దాన్ని నిజం చేయ్. పో.....

ఈ టాక్ నడుస్తుందా. నిజంగానా?

ఇక నేను మౌనంగా అక్కడి నుంచి క్లాసుకు పోయాను. 

క్లాసు బయట కావ్య నాకోసం ఎదురు చూస్తూ ఉంది. నా వెనకే అభీ కూడా వచ్చి నన్ను హత్తుకున్నాడు.

అభీ: మామ చూసావా? ఐపోయింది, చెప్పేసాను, కిస్ ఇచ్చింది. ఇక నీ పనే ఉంది. 

ఇంతలో కావ్యని చూసాడేమో వాడి నోరు ఆగింది.

స్వరం సరించుకొని, అభీ: సరే... నేను మీనూని ఇంటికాడ డ్రాప్ చేస్తాను అని ఒప్పుకున్న. వెళ్తాను.

వాడు నన్ను కావ్యని ఒకసారి చూసాడు.

కావ్య: సరే... బై 

అభీ: బై... బై రా హరి..


అప్పుడే మా సాలిడ్ స్టేట్స్ ఫిజిక్స్, పేను సార్ ఓహ్... క్షమించండి, శ్రీనివాస్ సార్ వచ్చాడు.

శ్రీను సార్: అమ్మా కావ్య.... 

కావ్య: గుడ్ ఆఫ్టర్నూన్ సార్.

శ్రీను సార్:  కావ్య ఏంటి ఇది, నీ స్కోర్ చాలా తక్కువ ఉంది. అసలే ఒక సబ్జెక్టు ఫెయిల్ లో పెట్టావు. ల్యాబ్ అటెండెన్స్ మూడు శాతం.


ల్యాబ్ కోసం మా క్లాసుని మూడు బ్యాట్చులుగా విడదీసారు. కావ్య బ్యాచ్ Z, నేను బ్యాచ్ X. కాకపోతే తను ల్యాబ్ కి అటెండ్ అయ్యింది అనుకున్నా ఇన్ని రోజులు.

శ్రీను సార్: హరికృష్ణ... మీరిద్దరూ ఫ్రెండ్స్ ఏ కదా. కావ్యకి నువ్వైనా కొద్దిగా చెప్పు.

నేను: ఒకే సార్.

శ్రీను సార్: చాలా మందికోలేజ్ కి రాకుండా ఏదో ఎగ్జామ్స్ రాసేసామా లేదా అన్నట్టు ఉంటారు. వాళ్ళకి మార్కులు రాకపోతే సరి. మీరు రోజూ వస్తున్నారు, ఇలా ల్యాబ్ డుమ్మా కొడితే ఎలా. కాస్త చూస్కోండి.

అలా చెప్పి సార్ పోయాడు.

నేను: నువు ల్యాబ్ కి పోలేదా?

కావ్య: పోలేదు.

నేను: ఎందుకూ?

కావ్య: పోబుద్ది కాలేదు పోలేదు.

నేను: మరి నాకు చెప్పలేదు?

కావ్య: అరె ఇప్పుడు ఏమైంది. పా పోదాము. ఎలాగో ఫెయిల్ అయ్యాను. ఇది కూడా పోతే ఇంట్లో కూర్చుంటాను.

నేనేం మాట్లాడలేదు.

చదవాలి అనుకున్నవాళ్ళకి చదవమని చెప్పాల్సిన అవసరం లేదు.
చదువంటే ఇష్టం లేకుంటే చెప్పినా ప్రయోజనం లేదు.

నడుస్తూ మా క్యాంపస్ దాటాక నా చెయ్యి పట్టుకుంది.

కావ్య: ఆగు.....  గారాబంగా బుంగ మూతి పెట్టుకొని.

నేను: ఏంటి?

కావ్య: ఇటురా...

నా చెయ్యి పట్టుకొని పక్కకి గార్డెన్ లోకి తీసుకెళ్ళింది.

కావ్య: నీకు ఎవరితోనైనా బ్రేకప్ అయ్యిందా?

ఓసిని, నేనింకా పాస్ అవ్వడానికి హెల్ప్ చేస్తావా అని అడుగుతుంది అనుకుంటున్న.

నేను: కాలేదు. ఎందుకు అడిగావు?

కావ్య: అంత ఫీల్ తో చెప్పావు కదా అందుకే.

నేను: ఏం ఫీల్ ఓ ఏమో, అలా అడిగితే టెన్షన్ లో వచ్చేసింది.

కావ్య: హ్మ్...

నేను: హ్మ్ పోదామా?

మళ్ళీ మూతి ముడుచుకుంది.

 కావ్య: రేయ్ మళ్ళీ ఫెయిల్ అవుతానేమో అనిపిస్తుంది. కొంచెం అన్నీ చెప్పవా నాకు.

హ వచ్చింది పాయింటుకి. కాసేపు ఈ బుంగ మూతిని చూడాలి.

నేను: ముందు నుంచీ నువు చదవలేదు. ఇప్పుడు నన్ను చెప్పమంటే ఏం లాభం. చదువుకో.... అని పొగరు చిరునవ్వుతో చూసాను.

కావ్య: బాగా బలుపు. పో.... నేనే చదువుకొని పాస్ అయ్యి చూపిస్తా ఎదవ.

కోపంతో ముక్కు విరిచి తిరిగి నా నుంచి దూరం వెళుతుంది.

ఇది ల్యాబ్ కి కూడా పోలేదు. ఎలా పాస్ అవుద్ది అసలు.

నేను: ఒసేయ్ ఆగవే నీకంత సీన్ లేదు. చెప్తాను.

కావ్య: ఏ పోరా... పెద్ద టాపర్ కదా మాలాంటి వాళ్ళకి మీరేం చెప్తారులే.

నడ్డి ఊపుకుంటూ వెళ్ళిపోతుంది టక్కులాడి.

నేను: ఆగు కావ్య....

కావ్య: ఏం అవసరం లేదు.

నేను: రేపు పిల్లలు మమ్మీ నువ్వెందుకు ఫెయిల్ అయ్యావు అంటే డాడీ డౌట్స్ చెప్పలేదు అంటే ఆ మూతి మీద ఒక్కటి గుద్దుతా బిత్తిరి కోడిపిల్ల.


What the...f.....

నోటి దూల... పోదు పోదు ఇది... 

తన నడక ఆగింది.

ఇప్పుడు వెనక్కి వచ్చి మళ్ళీ పీకదు కదా...?

నేను చూస్తున్న, కావ్య కుడి చేతు తన మూతి మీదకి వేసుకుంది. తన వీపు జిగిల్ అవుతుంది. నవ్వుతుందా? నేను చెప్పేది జోక్ అనుకుంటుందా? 

కావ్య: సచ్చినోడా అప్పుడే పిల్లల దాకా వెళ్ళిపోయావా?

హమ్మయ్య.... సెట్టు.

ముందుకు నడిచి వెనక నుంచి వాటేసుకున్న. ఎంత వెచ్చగా, కోమలంగా, రోజా పువ్వులా ఉందో కావ్య.

నేను: మధ్యలో ఫస్ట్ నైట్ ఉంది కదా మర్చిపోయా.

కావ్య: చిపో ఎదవ.... 

సిగ్గు పడుతూ నవ్వింది.

కావ్య: వదులు కృష్ణ.

వదిలేసాను. 

కావ్య: నేను కిస్ ఇవ్వలేను. నాకు సిగ్గు. బై....

పరిగెత్తింది.

నేను: ఓయ్ ఆగవే...

కావ్య: రేపు కలుద్దాము. బై...

నేను: bike మీద….

వద్దులే పోని నేను వదినని తీసుకొని పోవాలి.

ఇది వదినకి చెప్పాలి.

అభీ ఫోన్ చేసాడు. 

అభీ: హరి... ఇవాళ కుదరదు.

వీడెంటి ఇలా హ్యాండ్ ఇస్తున్నాడు.

నేను: ఎందుకురా?

అభీ: మీనాక్షీ నేను వచ్చాము.

నేను: ఒరేయ్ గంట ముందే కదరా, ప్రపోజ్ చేసుకున్నారు. 

అభీ: గంట అయ్యింది కదరా

నేను: ఒరేయ్ ఇక్కడ హీరో పెర్ఫార్మెన్స్ ఎక్కువ ఉండాలి, నాకే ఎక్కువ కామం ఉండాలి.

అభీ: ఈ మధ్య సపోర్టింగ్ కేరక్టర్ కి కూడా బాగా హైప్ వస్తుందిలే మామ. సారీ. ఇంకెప్పుడైన అడుగు.

నేను: ఒరేయ్ కామ కుక్క. ఇలా హ్యాండ్ ఇచ్చావెంట్రా. మళ్ళీ నాకు అవకాశం రాదు.

అభీ: వస్తుందిలే మామా. ఇంకా ఉంది కదా టైమ్.

నేను కట్ చేసాను.

ఛా.... ఇక్కడ డిసెంబర్ 31 st కి లాస్ట్ update అని fix అయ్యాను. Time contraint లో పెట్టి రాస్తున్నారా పూక. 

చేసేదేం లేక, ఆ మోహన్ మామయ్య ఇంటికి పోదాం అని అశోక్ నగర్ పోయాను.

అశోక్ నగర్ బస్టాప్ దగ్గర నేను రోడ్డు యూటర్న్ తీసుకుంటూ ఉంటే చూసాను, కావ్య అప్పుడే బస్సు దిగింది.

నన్ను చూడట్లేదు. చూడకపోవడమే మంచిది లేకుంటే నాకు ఇక్కడేం పని అని అడుగుతుంది. స్పీడ్ పెంచి మోహన్ మామయ్య ఇంటికి పోయి అక్కడ వదినని ఎక్కించుకొని ఇంటికి బయల్దేరాను. ఆ సందు మలుగుతుంటే మెడ తిప్పి కుడికి ఒక పెద్ద బోర్డు చూసాను.  “ **** కళ్యాణ మండపం ”. 

చ ఛ లేదు లేదు.... అలా ఏం అయ్యుండదులే.

నేను ఎడమకి మలిగాను, అప్పుడు బండి కుడి అద్దంలో అటు కుడి దిక్కుండే సందులోంచి కావ్య వస్తుంది. 

కావ్యది కూడా అశోక్ నగర్ అని చెప్పింది కదా. ఇక్కడే ఎక్కడో ఉంటుంది వాళ్ళిళ్ళు. పోనీలే ఇంకెప్పుడైన చూస్కొచ్చు. 

ఇంటికి పోయాము. 

సాయంత్రం కోల్పోయిన అవకాశం నాకు రాత్రికి వచ్చింది. అది సంగతి. 

మళ్ళీ మా వదినతో ఇంట్లోనే మ్యూజిక్కులు అయ్యాయిలేండి.

|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|~|

[Sweatlikker]

రెండు రోజులకు, కావ్యకి ఫిజిక్స్ ల్యాబ్ అటెండెన్స్ కోసం నేను మురళీ సార్ ని అడిగాను. సార్ నాకో సలహా ఇచ్చారు. 

కావ్యకి నన్ను ల్యాబ్ లో మూడు రోజులు లిస్టులో ఉన్న experiments అన్నీ చేసినట్టు దొంగ లెక్కలు అంటే పై పై equipment adjust చేసి వచ్చిన ఏవో ఒక సుమారు లెక్కలు రాసుకొని అవి రికార్డులో ఎక్కించమని చెప్పారు. 

అలాగే అనుకొని కావ్య నేను ల్యాబులో ఉన్నాము. 

స్కేల్స్ అడ్జస్ట్ చేయిస్తూ నేను తన భుజం మీద మొహం పెట్టి, ముందు తన రెండు చేతులా screw fix చేపిస్తుంటే తన ఒంటి సుగంధం నాకు మరో కొంటె ఆలోచనలు తెప్పించసాగింది.

నాకు తనతో ఓ ముద్దు అడిగే ధైర్యం రాలేదు. తనూ ఎప్పుడూ నాటిగా చాటింగ్  చేయడం తప్పితే, చూపులూ చేష్టలూ ఉండేవి కావు. 

ఒకవేళ నేను కాస్త కొంటెగా దగ్గరికెళ్ళినా గాని కళ్ళు పెద్దచేసి బెదిరింపుగా చూసేది, ఇక అంతే నాకు పిరికితనం వచ్చేది. 

కావ్య దగ్గర సంపాధించలేని ముద్దు వదిన దగ్గర పొందే వాడిని.


ఇంకో ఇయర్ పీజీ కూడా ఐపోయింది. కాలేజ్ పోవడానికి లేదు. కావ్యని కలవడం లేదు. 

ఫోన్ లో కాల్స్, వీడియో కాల్స్ తప్పితే డైరెక్టుగా కలుద్దామంటే వాళ్ళ ఇంట్లో వాళ్ళు అంత స్వాతంత్రం ఇవ్వరూ అని చెప్పేది. పోనీ నేనే వాళ్ళింటికి వస్తాను, పేరెంట్స్ లేనప్పుడు చెప్పూ అంటే అస్సలు ఒప్పుకునేది కాదు.


రెండు వేల ఇరవై రెండులో ప్రభుత్వ కళాశాలలో జూనియర్ లెక్చరర్ పోస్టులు భర్తీకి నోటిఫికషన్లు విడుదల అయ్యాయి. అందులో ఫిజిక్స్ లెక్చరర్ కి పీజీ ఉండాలి. పరీక్షలో 119 పోస్టుల్లో మనకు ర్యాంకు వస్తే ఇక ఉద్యోగం వచ్చినట్టే. 

అదే నా లక్ష్యంగా పెట్టుకొని చదువు మొదలు పెట్టాను.

రెండు వేల ఇరవై మూడు చలికాలం, అభీగాడు, కర్నాటకా టూర్ ప్లాన్ చేసాడు. కష్టపడి కావ్యని ఒప్పించి, నేను, కావ్య, అభీ, మీనాక్షి, నలుగురం కలసి కర్నాటక టూర్ పోయాము.

చిక్కమాల్గురు హిల్స్ లో ప్రయాణించి, తిరిగి దారిలో, చల్లని కొండ అడవుల్లో, సాయంత్రం, అక్కడ లోకాల్లో టెంట్లు కిరాయి ఇస్తారు అని తెల్సి టెంట్లు వేసుకున్నాము. 

చీకటి పడ్డాక తీరుబాటు దొరికింది. చాలిమంట పెట్టుకొని కూర్చున్నాము.

నేను: భలే సెట్ అయినాయిరా మామ, వాళ్ళకో టెంటు, మనకో టెంటు.

అభీ: అలా కాదు, నేను మీనూ ఒకే టెంటూ, మీరు ఒకటి. 

నేను: పెద్ద ప్లానింగ్ ఏ...

వాడు నవ్వాడు.

అలా నేను కావ్య పక్కపక్కనే కూర్చున్నాము. వాళ్లిద్దరూ టెంటులోకి పోయారు. టెంటులో లైట్ వెలుగుకి వాళ్ళ నీడలు బయటకి కనిపిస్తున్నాయి.

వాడు షర్ట్ విప్పేసి, మీనాక్షి స్వెట్టర్ విప్పేసాడు. మీద పడి ముద్దులు పెడుతున్నట్టు కూడా మాకు నీడలు కనిపిస్తున్నాయి.

నేను: ఒరేయ్ కామపు పూక, లైట్ ఆఫ్ చేస్కో... (కావ్య దిక్కు చూసాను) ఇక్కడ మూడ్ వస్తే ముద్దు కూడా పెట్టదు.

అక్కడ లైట్ ఆఫ్ అయ్యింది. ఇక్కడ కావ్య ఫోన్ టార్చ్ ఆన్ అయ్యింది.

నా కళ్ళలోకి కొట్టింది. నాకంత ఆ కాంతి ఎక్కువ అనిపించింది కళ్ళు మసక అయ్యాయి.

నేను: ఆఫ్ చెయ్యవే.

ఆఫ్ చేసి నా ఓల్లోకొచ్చింది. నా చేతులు తన చూట్టూ వేసుకుంది.

నేను తన మెడలో మొహం పెట్టి ముద్దు పెట్టాను.

కావ్య: నేను ముద్దు పెట్టుకొనివ్వనా, ఇదేంటి మరి.

నేను: అది కాదే, ఇంకా ఎక్కువ.

కావ్య: కృష్ణ...

నడుము చుట్టేసి గట్టిగా హత్తుకున్నాను.

నేను: హ్మ్ చెప్పు 

కావ్య: ఏదైనా చెప్పవా?

నేను: ఏం చెప్పాలి?

కావ్య: ఏదో ఒకటి?

నేను మౌనంగా ఉన్నాను. 

ఇద్దరమూ పైకి ఆకాశం చూసాము. చుక్కలు మినుకుమినుకుమంటూ ఉన్నాయి.

తన చెంప ముద్దు పెట్టుకున్నా.

కావ్య: ఇవి మాత్రమే, మిగతావన్నీ పెళ్ళి తరువాతే.

నేను: సర్లేవే... ఆ చుక్కలు చూడు.

కావ్య: హ చూస్తున్న.

నేను: మంచిగా చూడు పైన కుడి దిక్కు చెంద్రుడికి దగ్గరగా ఉంది చూడు, అది మెరవదు.

కావ్య: మెరుస్తుంది కదా?

నేను: అలా కాదు, మిణుకు ఉండదు, లైట్ వస్తూనే ఉంటుంది. చూడు వేరే వాటిని అవి ట్వింకిల్ అవుతాయి.

కావ్య: అవును కరెక్టే 

నేను: ఇది స్టార్ కాదు, ఒక గ్రహం అందుకే ట్వింకిల్ అవకుండా లైట్ వస్తూనే ఉంటుంది.

కావ్య: ఇది నాకు తెలేదురా.

నుదురు ముద్దు పెట్టాను.

నేను: ఉమ్.... నీకోటి చెప్పాలా, ఇప్పుడు భూమీ సూర్యుడి చుట్టూ తిరుగుతూ ఉంటూ, బొంగరంలా రొటేట్ అవుతూ ఉంటుంది.

కావ్య: అవును నాకు తెల్సు.

ముక్కు ముద్దు పెట్టుకున్న.

నేను: అంతే కాదు, భూమి ఒక యాంగిల్ లో, సైడ్ కి ఓరుగుతున్నట్టు తిరుగుద్ది.

కావ్య: హ్మ్ ఇది కూడా తెల్సు.

నేను: ఇంకోటి చెప్తాను. సూర్యుడు కూడా మన గెలాక్సీ చుట్టూ తిరుగుతూ, తనకు తాను బొంగరంలా తిరుగుతుంది.

కావ్య: హ్మ్...

నేను: ఇలా సూర్యుడే కాదు మిగతా చుక్కలు కూడా తిరుగుతాయి. 

స్వెట్టర్ లోనికి చేతులు పెట్టి నడుము మీద కోమలంగా నా చల్లని చేతులు రుద్ధాను.

తను పరవశిస్తూ నా గడ్డం ముద్దు పెట్టింది.

కావ్య: ఉమ్...

నేను: ఇప్పుడు మన సూర్యునికి సూటిగా ఒక నక్షత్రం తిరుగుతూ ఉంటుంది. అది సూర్యుని వెనకే ఉంటుంది, అందుకే మనకి కనిపించదు. 

కావ్య: హ... 

నడుము మీద చేతుని బెత్తాడు పైకి తెచ్చాను. తానేమి అనలేదు. 

నేను: ఈ పోల్ స్టార్ అంటారు చూడు. అది మన భూమి నార్త్ పోల్ కి దాదాపు సూటిగా ఉంటుంది.

కావ్య: హ్మ్....

ఇంకొంచెం తన అందాల దిగువకి లేపాను.

నేను: ఇప్పుడు ఇంకా చెప్తా విను.

కావ్య: వొద్దు కృష్ణ

నేను: ఎందుకు బోర్ కొడుతుందా?

నవ్వింది. 

కావ్య: కొంటె కృష్ణుడా నీ కొంటె పనులు చాలు అంటున్న.

మెడలో ముద్దు పెట్టాను. 

కావ్య: ఊ వద్దు కృష్ణ.

నేను: చెప్పాలా వద్దా?

కావ్య: చెప్పు..

నేను: మన భూమి ఒక యాంగిల్ లో రొటేట్ అవుతుంది కదా?

తన ఎడమ జున్ను ముక్కకి నా మంచు పుల్ల లాంటి చూపుడు వీలిని తాకించాను.

కావ్య: మ్మ్మ్మ్...

కింది పెదవిని పంటితో కొరుక్కుంది.

నేను: యాంగిల్ మారినా కొద్ది పోల్ యాంగిల్ మారుతూ మన భూమి భౌతిగా నక్ష ఏ నక్షత్రాన్ని సూచిస్తే అదే మన పోల్ స్టార్ట్ అవుతుంది. 

తన మృదువైన మెడ వంకలో నాలుక ఒత్తి నాకాను. 

కావ్య: ఇస్స్ చాలు.

నేను: చెప్పాలా వద్దా?

కావ్య: ఊ చెప్పు

నేను: తొమ్మిది వందల అరవై ఏళ్ళకి ఒకసారి మన సూర్యుడితో అనుగుణంగా తిరిగే నక్షత్రం మారుతుంది. 

కుడి చేతిని పూర్తి తన జున్ను ముక్క వంటి కోమలమైన గుండె మీద కప్పేసి పిసికాను.

కావ్య: ఆహ్.... అని కసిగా మూలిగింది.

మెడలో కురుల వాసన చూస్తూ స్వల్పంగా దాన్ని నా చేతిరేఖలతో స్మృశించాను. 

కావ్య: మ్మ్మ్మ్.... కృష్ణ చెప్పు...

నేను: అలా తొమ్మిది వందల అరవై ఏళ్ళకి ఒకసారి ఒక నక్షత్రం మారుతూ, ఇరవై ఏడు నక్షత్రాలను మన సూర్యుడు అనుగుణం అయ్యి, ఇరవై ఆరు వేల ఏళ్ళకు మన సూర్యుడు తిరిగి మళ్ళీ మొదటి నక్షత్రంతో అనుగుణం అవుతాడు.

బొటన వేలిని తన నిక్కపొడుకునన్న వెచ్చని చనుమొన మీద మిటాను.

కావ్య: మ్మ్మ్మ్... అన్ని సంవత్సరాలు మనం ఉండము. తెల్సుకుని ఏం పీకుతాము. ఇంకేదైనా చెప్పు. 

నేను: టెంటులోకి వస్తావా?

నా మెడలో మొహం దాచుకుంది.

గాఢంగా, మత్తుగా, కావ్య: తీసుకుపో.

తనని ఎత్తుకుని టెంటులోకి తీసుకొనిపోయి, కూర్చోపెట్టి.

కావ్య: చెప్పు.

మొహం పట్టుకొని కళ్ళలోకి చూస్తూన్న. కింది పెదవిని నిమిరాను. 

నేను: కవ్వీ....

కావ్య: ఊ....

నేను: ఎంత బాగుంటావే నువు. చూడగానే పడిపోయాను.  ఒక ముద్దివ్వే.

కావ్య: ఇందాకా ఇచ్చాను కదా?

నేను: అలా కాదు, నీ పెదాలు కొరికేయాలి అనిపిస్తుంది.

కావ్య: అమ్మో వద్దురా. 

నేను: అలా అనకే. మూడు సంవత్సరాలు చాలా ఊహించుకున్నానే. 

కావ్య: ఇంకొన్ని రోజులు ఆగుదాము.

నేను: ఒక ముద్దివ్వే ఆపుకుంటాను.

బుంగ మూతి పెట్టి, కావ్య: ఉహు...

నేను: పోనీ ఒక కవిత చెప్తాను నచ్చితే ఇస్తావా?

కావ్య: హహ....

నేను: ఇస్తావా?

కావ్య: ముందు నచ్చాలి కదా?

నేను: 

ముద్దుగుండే మయూరివా చలాకీల నేస్తమా.

తీపిపలుకుల నెరజాణా తికమకల తింగరి కూన.

మాయ కళ్ళ మంచుబొమ్మవా మైమరుపాయే ఓ మైనా.

నాగ నడుము తిప్పుతావే గతి తప్పించే సిరి సొగసా.

సవ్వడి అడుగుల కుందేలువా మురిపించావే నా ప్రియా.

వలపుల వెన్నెలవా చెందమామనై తోడుంటా నీ నీడగా.

ముద్ధిస్తే ఎల్లవేళలా ప్రాణంగా ప్రేమిస్తా నిన్ను నా గుండెగా.

తను కిలకిలా నవ్వింది, చిలకాలా.

నేను: బాగుందా?

అంతే తన స్ట్రాబెర్రీ తీపి పెదవులు నా వాటికి గుచ్చేసింది. 

తల వెనక చేతు పెట్టి, పై పెదవిని నోట్లోకి తీసుకున్నా.

ముద్దులో కిందకి ఒరిగుతూ పడుకోపెట్టి, ఆ స్ట్రాబెర్రీ జ్యూస్ ని జుర్రడం మొదలు పెట్టాను. 

రుచి వదిలి మెడలో ముద్దు చేశాను, తన స్వెట్టర్ అంచులు పైకి లాగుతూ. 

స్వెట్టర్ తో పాటే టీషర్ట్ కూడా వచ్చేసింది. 

చీకట్లో ఏది కనిపించట్లేదు. 

నా టీషర్ట్ విప్పి హత్తుకున్న. 

కావ్య: ఆహ్...

మెడలో నాకుతూ టీషర్ట్ పూర్తిగా విప్పేసాను. 

ఇద్దరివీ పక్కక విసిరేసి, తన మెడలో వాసన పిల్చాను. రెండు చేతులూ పైకి లేపి తన చంకలో ముక్కు గుచ్చాను. 

కావ్య: ఇస్స్.... డర్టీ ఎదవ.

చంకలో ముద్దు పెట్టాను. 

కావ్య: ఆహ్.... కృష్ణ వద్దు బాగోదు.

చంకలో చెమట నాకాను. 

కావ్య: ఆశ్.... అంటూ వణికింది. 

నేను: ఉమ్ కవ్వీ.....

కావ్య: చీ లే... పాడు ఎదవ.

నన్ను పక్కకి తోసేసింది.

తిరిగి తన మెడ కింద తల వాల్చాను. కళ్ళు మూసుకున్న.

కావ్య: చి డార్క్, డర్టీ అనుకున్నా కానీ గలీజ్ ఫాంటసీలు

నేను: పెళ్ళి కానివ్వు, కోడి పిల్ల నిన్ను...

కావ్య: చెంప పగులుద్ధీ. ముద్దు అయిపోయింది, మూస్కొని పడుకో.

నేను: కవ్వీ.... ఏస్కుందామే....

కావ్య: అమ్మో వద్దు...

నేను: సేఫ్టీ కూడా తెచ్చాను.

కావ్య: అడగకురా నాకు మూడ్ వస్తుంది.

టక్కున కిందకి పోయి పాల పిట్ట నడుము పట్టుకుని బొడ్డు ముద్దు పెట్టుకున్నా.

కావ్య: ఆహ్... కృష్ణ వద్దు.... నేను రెడీగా లేను.

పైకి పోయాను.

నేను: హేయ్.... నిజంగా వద్దా, ఫస్ట్ టైం అని భయమా?

కావ్య: రెండూ అనుకో. పెళ్ళి తరువాత నీ ఇష్టం రా... ఐ లవ్ యు.... 

తన నుదుట ముద్దిచాను.

నేను: హహ.... కూల్.... కవ్వీ ఇక నుంచి నాకు అన్నీ నువ్వే.

కావ్య: ఊ.... నిన్ను కనయ్యలా చూసుకుంటాను కృష్ణా...

తనని ప్రేమగా హత్తుకొని నిద్రపోయాను.

************

JL post exams రాసాను. ఖాళీగా ఉండి ఏం చెయ్యాలి అని, కరీంనగర్ ప్రైవేటు ఇంటర్ కోలేజ్ లో లెక్చర్ ఉద్యోగంలో చేరాను.

రెండు వేల ఇరవై నాలుగు, ఆగస్టు.

నన్ను ప్రొద్దున్నే లేపి, స్నానం చేసి మంచి బట్టలు వేసుకొమ్మని చెప్పి, కారు ఎక్కించి కరీంనగర్ కి తీసుకెళ్తున్నారు మా వాళ్లు. 

కారులో, ముందు డ్రైవింగ్ అన్నయ్య, పక్కన పెద్దమ్మ, వెనక సీటులో నేను మధ్యలో, కుడికి వదిన, ఎడమకి వేద్.

వేద్ కిటికీ అద్దం సగం కిందకి తీసి బయటకి చూస్తూ ఉన్నాడు.

కరీంనగర్ చేరుకున్నాక, వదిన ఆ కిటికీ మూయమంది మూసాను.

వేధ్: బాబాయ్.... పిన్ని దగ్గరకి పోతున్నాం... అంటూ సంబురపు నవ్వు.

నేను: మమ్మీకి పిన్నిరా, నీకు అమ్మమ్మ.

వేద్: కాదు పిన్ని వాళ్ళింటికి పోతున్నాము అమ్మ చెప్పింది.

నేను: ఏంటి వదినా వీడు మీ పిన్నిని పిన్నీ అంటున్నాడు. 

పెద్దమ్మ వదినా ఇద్దరూ చిన్నగా నవ్వారు.


అమ్మ దీనమ్మ, వీళ్ళు చెక్రా దూపి మాయ మెలోడి చేసారు. 

నాకు పెళ్ళి చూపులు. పిల్లని చూడ్డానికి పోతున్నాము.

వదిన వంక చూసాను. మూతి ముడుచుకొని నవ్వింది.

నేను: వదినా కావ్య గురించి నీకు చెప్పినా కదా?

సంధ్య: కావ్య గురించి ఇప్పుడు మాట్లాడకు. ముందు వచ్చిన పని ఐపోనివ్వు.

నేను: ఎంది పిచ్చా.... నేను రాను.

సంధ్య: అబ్బా సైలెంటుగా ఉండు.

ఏంటి సైలెంట్ గా ఉండేది. ఛ...


కారు మోహన్ మామయ్య ఇంటి ముందు ఆగింది. 

What the f...

ఈన కూతురికి ఇంకా పెళ్ళి కాలేదా. కాకుండానే అల్లుడి కోసం హైదరాబాదులో బిల్డింగ్ కొనేసాడా.

కారు దిగి దిగగానే అక్కడ కళ్యాణ మండపం గేటు ముందున్న చెట్టు కిందకి పోయి, కావ్యకి ఫోన్ చేసాను.

కావ్య: హా చెప్పు కన్నయ్యా...

నేను: నాకు పెళ్ళి చూపులు.

కావ్య: నాకు కూడా పెళ్ళి చూపులు. వాహ్... వాట్ ఎ యాదృచ్ఛికం హై యార్...

నేను: మూడు భాషలు ఆపు, మీ వాడకే ఉన్నాను రావే లేచిపోదాము.

కావ్య: ఎందుకురా?

నేను: మా వాళ్ళతో మన లవ్ మాటర్ చెప్పలేను. ఏదో గుడిలో పెళ్లి చేస్కుని వచ్చేద్దాం.

కావ్య: కృష్ణ నా తెలివి తక్కువ తనం నీకు తగిలింది. మూస్కొని పెళ్ళి చూపుల్లో అమ్మాయిని చూడు.

నేను: హా చూసి...

కావ్య: దాని సంక నాకు.

కట్ చేసింది.

=

మోహన్ మామయ్య ఇంట్లోకి పోయాను. అందరూ ఉన్నారు. 

మోహన్: ఏం అల్లుడూ నాకు ఆడపిల్లలు లేదా అన్నావు కదా? 

నేనేం చెప్పకుండా సిగ్గుతో చిరునవ్వు చేసా, ఆయన మనసు నొప్పకుండా. 

నా దగ్గరికొచ్చి భుజాలు పట్టుకున్నాడు.

మోహన్: అమ్మాయి పైన పెంటౌసులో ఉంది. నువు పోయి పరిచయం చేస్కో. మిగతా విషయాలు పెద్దవాళ్ళం మేము మాట్లాడుకుంటాం.

నేను బిక్కమొహం పెట్టుకొని పెద్దమ్మని, వదినని చూసాను. 

రాజమని: పోరా... నీకు మరదలు వరుస అవుద్దిలె.

నాకు అంతా కంగారుగా అనిపిస్తుంది. అలజడిగా మెట్లు ఎక్కాను. 

“ కావ్య…. కావ్య…. కావ్య… ఉండాలి….” అంటూ నా మనకు ప్రార్థించింది.

పైకి చేరుకున్నాక చిన్న చిన్న మొక్కలూ, పూల కుండీలు, పది అడుగులు పారుకున్న మనీ ప్లాంట్ ఉంది. 

గది తలుపు తీసే ఉంది. నాకు ఎవరూ కనిపించలేదు. 

గుమ్మంలో అడుగు పెట్టి మూడు అడుగులు వేసాను. 

అమ్మాయి నన్ను వెనక నుంచి భుజాలు పట్టుకుని వొంచి నా చెవి కింద చెంప ముద్దు పెట్టింది.

“ ఓ ముద్ధిస్తా బావా, నన్ను గుండెలో పెట్టుకొని చూసుకుంటావా? ”

నేను: కావ్య....

వెనక్కి తిరిగి నడుము పట్టుకుని కళ్ళలోకి చూసాను. 

ఎరుపెక్కిన బుగ్గలు, ఎర్రని lipstick పెదవులూ, అదే వెండి వెన్నెల మోము, చిన్న పిల్లలా నవ్వుతుంది. 

నన్ను గట్టిగా కౌగిలించుకుంది.

కావ్య: నన్నెందుకు గుర్తు పట్టలేదు బావ నువు? పదో తరగతిలో సంధ్యక్క పెళ్ళిలో దారికి అడ్డం వచ్చావు, తరువాన ఇంకో పెళ్ళిలో దారికి అడ్డువచ్చావు. అందంగా ఉన్నాను అన్నావు, నా మొహం ఆ మాత్రం గుర్తులేదా నీకు. 

నా మనసంతా ఓ కలవరింత నిండుకుంది. 

నేను తన వీపులో చేతులేసి కౌగిట్లో బంధించాను.

అవునూ ఒకరి మీద మనకు ప్రేమ కలగగానే చెప్పాలి. చెప్పలేకపోతే చూపించాలి. ఇవి రెండూ కాకుండా మూడో ఆట, ఈ దాగుడు మూతలు ఏంటో కావ్యకే తెలియాలి.

తనని వెనక్కి జరిపి, అడిగాను.

నేను: ఎందుకే ఇదంతా?

కావ్య: మా వాళ్ళు నీకిచ్చి పెళ్ళి చెయ్యలుకున్నారు మనం డిగ్రీలో ఉన్నప్పుడే. కానీ తీరా పెళ్లి చూపులకి వచ్చాక నన్ను వద్దంటావేమో అని. 

తన కన్లలో చెమ్మ జారింది.

నేను: కవ్వీ...

కావ్య: మా వాళ్ళ మాటలు వినీ నిన్నే ఊహించుకున్నా బావా. నువు కాదంటే ఎలా. చదువు ఇష్టం లేకున్నా నీకోసం పీ.జీకొచ్చిన, నీతో ఉండాలని.

తన చెంప తుడిచాను. పెదవి నిమిరాను.

నేను: చెప్పాను కదే, ఒక ముద్ధిస్తే కాదనే వాడిని కాదు.

తన అరికాళ్ళు ఎత్తి నా పెదవులు అందుకుంది. 

ముద్దుకి ఎంగిలి నా గడ్డం మీద జారింది.

తనని పక్కన గోడకు ఆనించి కుడి చేతు పైకి లేపాను.

కావ్య: ఆగు వాళ్ళు ఎదురుచూస్తూ ఉంటారు.

నేను: సంక నాకు అన్నావు కదా నాకేస్తా.

కావ్య: చి పిచ్చి కృష్ణ. నువ్విక్కడే ఉండు. నేను పోతాను. రెండు నిమిషాలు ఆగి రా.

నవ్వి తనని పంపించాను.

*******

డిసెంబర్ ఐదు, రెండు వేల ఇరవై నాలుగు, 

కావ్య ఇంటి పక్కన కళ్యాణ మండలంలోనే మాకు పెళ్ళి జరిగింది.

-

డిసెంబర్ ఆరు, 2:12 AM 

పరుపు పక్కన చిందరవందరగా పడి ఉన్న నా పట్టు పంచా, షర్టు, బనీన్, కావ్య తెల్ల పట్టు చీర, బంగారు కుంకుమ జాకీటు, ఎరుపు బ్రా, ప్యాంటీ ఎక్కడ విసిరేసానో తెలీదు, క్షమించండి.

ఒకే బ్లాంకెట్ లో, 

కావ్య: బావ... అయ్యగారు అరుంధతి నక్షత్రం అన్నాడు, ఏం కనిపించింది అసలు?

నేను: ఓ కోడి మెదడూ, ప్రొద్దున సమయంలో నక్షత్రాలు కనపడవు, కానీ అక్కడ ఆ నక్షత్రం ఉంటుంది. 

కావ్య: మరి అక్కడ అది ఉంది అని ఎలా తెలుసు?

నేను: ఆరోజు చెప్పింది గుర్తుందా, భూమి నక్షా, మారుతుంది. 

కావ్య: హా అవును.

నేను: దాదాపు పన్నెండు వేల సంవత్సరాల క్రితం, అరుంధతీ నక్షత్రం రాత్రి కనిపించేలా మన భూమి నక్ష ఉండేది.

కావ్య: ఓ అలా అంటావా?

నేను: మరి అరుంధతీ నక్షత్రాన్నే ఎందుకు చూపిస్తారో చెప్పనా?

కావ్య: హా చెప్పు చెప్పు?

నేను: అవి జంట నక్షత్రం కవ్వీ.... అరుంధతీ వశిష్ఠ అనే రెండు నక్షత్రాలు ఒకదానికి ఒకటి జంటగా ఉంటాయి.  మనలా పెళ్ళైన దంపతులు ఆ నక్షత్రాల్లా ఎప్పటికీ కలసి ఉండాలి అని చూపిస్తారు. 

కావ్య: కానీ ఒక డౌట్...

నేను: తరువాత చెప్తాను... అంటూ తన మెడలో ముద్దులు పెట్టాను. 

కావ్య: అబ్బా ఆగు, ఇప్పుడే చెప్పు బావ.

నేను: సరే ఏంటి?

కావ్య: మరీ ఆ కాలంలో టెలిస్కోప్ లేదు కదా ఎలా తెల్సింది అవి జంట నక్షత్రాలు అని?

నేను: అదెనే మానవ మహత్యం, మన భారత ఔన్నిత్యం. ఎలా తెలిసిందో నాకు తెలీదు కానీ, నన్ను ఎలా నిద్ర పుచ్చాలో నీకు తెలుసు.

కావ్య: నువు ఇలా సైన్స్ మాట్లాడితే మూడ్ ఎక్కిపోతుంది.

నేను: మరి రావే తెల్లార్లు ఏసుకుందాం.

ఇద్దరం బ్లాంకెట్ నిండుగా కప్పుకుని, 

కావ్య: ఆఅహ్.... బావ కొరక్కు, మా అక్కని కొరికింది చాలదా.

వదినా వ్యూహం కృష్ణకావ్యం.

~శుభం~

[Sweatlikker]

Like

Comment

Rate

[Mahesh12]

Nice writing brother

[BR0304]

Nice ending

[Uday]

కావ్య: ఆఅహ్.... బావ కొరక్కు, మా అక్కని కొరికింది చాలదా.

వదినా వ్యూహం కృష్ణకావ్యం.

~శుభం~

బ్రో చెప్పడానికి మాటల్లేవు, ఒకటే నా బాధ నేనెందుకు పిజి చేయలేదా అని . 

నాకు ముందు నుంచి ఎక్కడో కొడుతోంది, పెళ్ళిలో మామయ్యను అడగడం, అతను వెళ్ళిపోవడం, గడపదగ్గర అమ్మాయి డ్యాష్ ఇవ్వడం...పోతే చివరాఖరున కావ్య అన్న ఆ మాటకు (మా అక్కను కొరికింది చాలదా) మనోడికి అంతా దిగిపోయుండాలే, ఏమైనా ఆడవాళ్ళు అసాధ్యులు, నెత్తిన పెట్టుకున్నా-కాలికిందేసి తొక్కేసినా మీకే చెల్లు... మీకు మా జోహార్లు.థ్యాంక్స్ బ్రో మంచి కథను అందించినందుకు.

[AB-the Unicorn]

Super story bro
Simple and excellent Kaavyam

[Akhil]

Good story... Excellent update

[Akhil]

Me daya valla chala rojula taruvata oka manchi story complete ayyindi... Waiting for next story bro intrest vunte rayandi

[Akhil]

HAPPY NEW YEAR .... WELCOME 2025

[Sushma2000]

Super updates andi...chakkaga mugincharu story nii

[SivaSai]

Super Story No Words To Say

[SivaSai]

   

[Chchandu]

Nice...Happy new year

[ramd420]

మీరు మరీ అండీ అప్పుడే కృష్ణ కావ్యం అయిపోయిందా
వదిన తో ఇంకా కొంచెం ఉంటాయి అనుకున్నాను

కానీ సూపర్ గా రాసారు
ధన్యవాదాలు
నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు

[Eswar666]

[Veerab151]

Awesome update and happy new year

[Kumar678]

Such a nice story

[nar0606]

Nice story

[DasuLucky]

అందమైన కథను అందించినందుకు ధన్యవాదాలు..   

నూతన సంవత్సర శుభాకాంక్షలు..