నేటి బాంధవ్యాలు - 9

[k3vv3]

లావణ్య, హరికృష్ణలు కైలాసపతిని ఒకసారి కన్నీటితో చూచి తలలు త్రిప్పుకొని ఇంటి సింహద్వారాన్ని దాటారు.
కైలాసపతి భోరున ఏడ్వసాగాడు చేతులతో తలను పట్టుకొని. మద్రాస్‍లో చదువుతున్న ప్రజాపతి పిల్లలు  దీప్తి.... సీతాపతులు శలవుల కారణంగా ఇంటికి వచ్చారు.
ఇంట్లోని సభ్యుల మధ్యన జరిగిన సంభాషణనను విని.. ఏడుస్తూ ఓమూల కూర్చుని వున్నారు అక్కాతమ్ముడు, అమ్మా నాన్న, అత్తామామలు వెళ్ళిపోగానే కైలాసపతిని సమీపించి వారికి రెండువైపులా చేరి ’నానమ్మ చనిపోయిందిగా తాతయ్యా!’ అని ఎక్కిళ్ళు పెట్టి ఏడ్చారు.
కన్నీటితో తలాడిస్తూ వారిరువురినీ తన ముసలి హృదయానికి హత్తుకొని కన్నీరు కార్చాడు కైలాసపతి. 
వీధిలో శివరామకృష్ణ హరికృష్ణకు, లావణ్యకు ఎదురైనాడు. హరికృష్ణను కౌగలించుకొని...
"ఏరా!... పెద్ద అమ్మ వెళ్ళిపోయిందా!..." భోరున ఏడ్చాడు.
అతను హరికృష్ణకు లావణ్యకు ఎంతో ఆత్మీయుడు. బాధలో వున్నవారికి ఆత్మీయులు కంటబడితే... అంతవరకూ వారు తమ హృదయంలో అణచిపెట్టుకొన్న ఆవేదన ఉప్పెనలా పొంగి బయటపడుతుంది. హరికృష్ణ, లావణ్యల విషయంలో అదే జరిగింది. నడివీధిలో ఒక ప్రక్కన కొన్ని నిముషాలు నిలబడిన వారు... వారి హృదయవేదనను పంచుకొన్నారు. ఒకరినొకరు ఓదార్చుకొన్నారు. మెల్లగా హరికృష్ణ ఇంటివైపుకు నడిచారు. అప్పటికి శివరామకృష్ణ ఆ వూరు వదలివెళ్ళిపోయి ఇరవై సంవత్సరాలు.
అతని పిల్లలు... చంద్రం వయస్సు పాతిక సంవత్సరాలు. బి.ఎస్సీ ఫస్ట్ క్లాసులో పాసై ఎం.ఎస్సీ చేసేటందుకు అమెరికా వెళ్ళి. ఎం.ఎస్ పూర్తికాగానే అక్కడే మంచి ఉద్యోగంలో చేరాడు. రెండవవాడు రాఘవ. వయస్సు ఇరవై మూడు. కంప్యూటర్ ఇంజనీర్ ముగించి.. ఆస్ట్రేలియా వెళ్ళిపోయాడు. పెద్ద కూతురు వైశాలికి పాతిక సంవత్సరాలు. వివాహం అయింది. ఆమె బొంబాయిలో భర్తతో హాయిగా కాపురం చేస్తూ వుంది. చంద్రం, వైశాలీలు కవలలు. నాల్గవ సంతతి కూతురు శారద. వివాహం అయ్యి భర్తతో చెన్నైలో వుంది. ఐదవ సంతతి విష్ణు. జన్మతః అంధుడు. వయస్సు పదిహేడు సంవత్సరాలు. దీప్తి కన్నా రెండు నెలలు పెద్ద. హరికృష్ణ పిల్లలు దినకర్ ఇంజనీరింగ్ ముగించి అమెరికా వెళ్ళిపోయాడు. శివరామకృష్ణ పెద్దకొడుకు చంద్రం, దినకర్‍ల మధ్య వయస్సు తొమ్మిది నెలల వ్యత్యాసం. రెండవ సంతతి వాణి. వయస్సు పద్దెనిమిది సంవత్సరాలు. ఎం.ఎస్సీ చదువుతూ ఉంది. మూడవవాడు ఈశ్వర్. బి.ఎ ముగించి బి.ఎల్ చదువుతున్నాడు. నాల్గవ సంతతి శార్వరి. టెన్త్ చదువుతూ ఉంది. వయస్సు పదిహేను సంవత్సరాలు. ప్రజాపతి పిల్లలు... పెద్దకుమార్తె దీప్తి వయస్సు పదిహేడు. ఇంటర్ సెకండ్ ఇయర్. చివరివాడు సీతాపతి ప్లస్ వన్‍లో జాయిన్ అయినాడు వయస్సు పదహారు. 
హరికృష్ణ, లావణ్య, శివరామకృష్ణ ఇంటి వరండాలో ప్రవేశించారు. వాకిట వున్న వాణి, శివరామకృష్ణను చూచి నవ్వుతూ "మామయ్యా! బాగున్నారా!... అత్తయ్యా, విష్ణు బాగున్నారా!" ప్రీతితో పలకరించింది.
"అంతా బాగున్నారమ్మా!"
ముగ్గురూ కూర్చున్నారు. వారి ముఖ భంగిమలు గమనించిన వాణి గ్రాండ్ మదర్ రుక్మిణి హఠాత్ మరణం తమకంతా ఎంత బాధను కలిగించిందో అలాగే... శివరామకృష్ణ కూడా బాధపడుతున్నారని గ్రహించింది.
వారి చింతనను మార్చాలని... "మామయ్యా!.... మీకు కాఫీ అంటే చాలా ఇష్టంగా!.... రెండు నిముషాల్లో తీసుకొస్తాను" వంటగది వైపుకు పరుగెత్తింది వాణి.
"ఏరా హరీ!.... మీ ఇద్దరినీ చూస్తుంటే... పెదనాన్నగారింట్లో మీకు, ప్రజాపతి మధ్యన ఏదో గొడవ జరిగినట్లనిపిస్తుంది. నా ఊహ నిజమేనా!" మెల్లగా అడిగాడు శివరామకృష్ణ.
"అవును..." నిట్టూర్చి చెప్పాడు హరికృష్ణ.
"ఏం జరిగిందిరా!"
"అన్నయ్యా! వారి తత్వం మీకు తెలుసుగా!.... వారు చెప్పలేరు. నేను చెబుతాను వినండి."
ప్రజాపతి వచ్చిన తర్వాత జరిగిన సంభాషణనంతా విన్నంతా చెప్పింది లావణ్య.
అంతా విన్న శివరామకృష్ణ ఆశ్చర్యపోయాడు.
"వాడు అంత మాట అన్నాడా!"
"అవును..." ఖచ్చితంగా చెప్పింది లావణ్య.
"ఇక నన్ను చూస్తే ఏమంటాడో!"
"నేను చెప్పనా!" అడిగిండి లావణ్య.
"పెద్దతల్లి విచారింపుకు వచ్చావా!.... పెదనాన్నను అడిగి ఏదైనా లాక్కుపోవడానికి వచ్చావా!.... అని అడుగుతాడు!" కసిగా చెప్పింది లావణ్య.
"ఏందమ్మా నీవు అనేది!..." ఆశ్చర్యంతో అడిగాడు శివరామకృష్ణ.
"వాడు నిన్ను చూచిన వెంటనే అనబోయే మాటను నేను మీకు చెప్పాను. వాడు పూర్తిగా మారిపోయాడు. తన మన అయినవాళ్ళం అనే భావన వాడిలో నశించింది అన్నయ్యా!" విచారంగా చెప్పింది లావణ్య.
హరికృష్ణ లావణ్య ముఖంలోకి చూచి విరక్తిగా నవ్వాడు.
అతని ముఖ భంగిమను చూచిన శివరామకృష్ణ.
"ఏమిట్రా ఆ నవ్వు!...." ఆశ్చర్యంతో అడిగాడు.
"నీ చెల్లెలు చెప్పింది అక్షర సత్యం!...."
"అలాగా!"
"అవునురా!.... లావణ్య చెప్పినట్లుగా వాడు పూర్తిగా మారిపోయాడు. వాడు ఇప్పుడు మన చిన్ననాటి ప్రజాపతి కాదు" విచారంగా చెప్పాడు హరికృష్ణ.
వాణి... మూడు కాఫీ కప్పులతో వరండాలోకి ప్రవేశించింది. ముందు శివరామకృష్ణకు.... తర్వాత తల్లితండ్రికి అందించింది. శివరామకృష్ణ కాఫీని సిప్ చేశాడు.
"ఎలా వుంది మామయ్యా!.... బాగుందా....! చక్కెర సరిపోయిందా!" నవ్వుతూ అడిగింది వాణి.
"అమృతంలా వుందమ్మా!... ఇంత బాగా కాఫీ పెట్టడం ఎప్పుడు నేర్చుకున్నావమ్మా!"
"ఇందులో నా గొప్పతనం ఏమీలేదు మామయ్యా!... మా అమ్మగారి శిక్షణ అలాంటిది. అంటే... మీ ప్రశంసలు మా అమ్మకే చెందుతాయి" నవ్వుతూ చెప్పింది వాణి.

[k3vv3]

"ఈశ్వర్, శార్వరీలు ఎక్కడ?"
"వాళ్ళు మొన్న అమ్మమ్మను చివరిసారిగా చూచేదానికి వచ్చారు. చూచారు. పరీక్షలు దగ్గర పడుతున్నాయని ఈ ఉదయమే వాళ్ళు హైదరాబాద్ వెళ్ళారు" చెప్పాడు హరికృష్ణ.
శివరామకృష్ణ కాఫీ త్రాగి కప్పును టీపాయ్‍ పై వుంచాడు. వాకిటివైపు చూచాడు.
కైలాసపతి, దీప్తి లోనికి రావడాన్ని ఆ నలుగురూ గమనించారు.
లావణ్య, వాణి వారిని చూచి పరుగున ఎదురువెళ్ళారు సమీపించారు.
"అత్తయ్యా! తాతయ్య మిమల్ని చూడాలని వచ్చారు" బుంగమూతితో చెప్పింది దీప్తి.
"నాన్నా!... ఏం నాన్నా!... మేము వచ్చి అరగంట కూడా కాలేదు... నీవు..."
"అక్కడ నాకు శాంతి లేదురా!... అందుకే వచ్చాను" విచారంగా చెప్పాడు కైలాసపతి.
తండ్రి చేతిని ప్రీతిగా తన చేతిలోనికి తీసుకొంది లావణ్య.
"తాతయ్యా!.... రండి" మరోచేతిని వాణి పట్టుకొంది.
హరికృష్ణ, శివరామకృష్ణ వారిని సమీపించారు.
శివరామకృష్ణ, కైలాసపతి భుజాలను పట్టుకొని....
"పెదనాన్నా!... పెదనాన్నా!... మా పెద్ద అమ్మ!..." బొంగురుపోయింది కంఠం మాటలు బయటికి రాలేదు.
"ఆఁ... తాను మహరాణిలా వెళ్ళిపోయిందిరా... వెళ్ళిపోయింది...." కన్నీరు కార్చాడు కైలాసపతి.
తనచేతిని వారి వీపు పైవుంచి మెల్లగా వరండా వరకూ నడిపించాడు శివరామకృష్ణ.
అందరూ వరండాలో ప్రవేశించారు.
"కూర్చోండి నాన్నా!..."
చేతిని పట్టుకొని కైలాసపతిని కుర్చీలో కూర్చునేలా చేసింది లావణ్య.
"ఆఁ..." నిట్టూర్చాడు కైలాసపతి.
"నాన్నా!..."
’ఏం’ అన్నట్లు తలాడించాడు కైలాసపతి.
"ఆయాసంగా వుందా!..." మోకాళ్ళపై వారి ఎదుట కూర్చుని దీక్షగా కైలాసపతి ముఖంలోకి చూస్తూ అడిగింది లావణ్య.
వారికి ఇరుప్రక్కల నిలబడిన హరికృష్ణ... శివరామకృష్ణ వారినే పరీక్షగా చూస్తున్నారు.
ఇక... పిల్లలు వాణి, దీప్తి విచారంగా వారందరినీ చూస్తూ నిలబడ్డారు.
" నాన్నా!... కొద్దిగా పాలు తాగుతావా!..." అడిగింది లావణ్య.
"అలాగే అమ్మా!..." మెల్లగా చెప్పాడు కైలాసపతి.
వెంటనే లేచింది లావణ్య.
"అమ్మా!... నీవు తాతయ్య దగ్గర కూర్చో... నేను వెళ్ళి తీసుకొస్తాను."
క్షణంసేపు కూతురు ముఖంలోకి చూచి ఆగిపోయింది లావణ్య.
వాణి, దీప్తి ఇంట్లోకి వెళ్ళారు.
"వదినా!..."
"ఏం దీపూ!..."
"నాయనమ్మ ఎలా చనిపోయింది?"
వాణి ఆశ్చర్యంతో దీప్తి ముఖంలోకి చూచింది.
"నాకు మాత్రం... ఏం తెలుసే... నేనూ వూర్లో లేనుగా!... అందరూ అనుకొంటున్నారు.... వయస్సు అయింది. వెళ్ళిపోయిందని" పాలను గ్లాసులో వంచుతూ చెప్పింది వాణి.
"కాదు..."
"మరేమిటి?..."
"మా నాన్నే కారణంగా!..."
"అంటే!..."
"మా నాన్న మంచివాడు కాదటగా... ఆ దిగులుతో నానమ్మ చనిపోయిందట" విచారంగా చెప్పింది దీప్తి.
"నీకు ఈ విషయం ఎవరు చెప్పారు?..."
"మా అమ్మ!..."
ఇరువురూ వరండాలోకి వచ్చారు. తన చేతిలోని పాలగ్లాసును తల్లిచేతికి అందించింది వాణి.
లావణ్య గ్లాసును కైలాసవతికి అందించింది.
"మెల్లగా తాగు నాన్నా!..."
కైలాసపతి గ్లాసును అందుకొన్నాడు.
పాలు త్రాగడం ప్రారంభించాడు.
అందరూ వారినే చూస్తున్నారు.
పాలు తాగిన గ్లాసును లావణ్య కైలాసపతి చేతినుండి అందుకొని వాణికి అందించింది. వాణి లోనికి వెళ్ళిపోయింది. దీప్తి ఆమెను అనుసరించింది.
"ఒరే!.... శివరామకృష్ణా!..."
"ఏం పెదనాన్నా!..."
"పిల్లలందరూ... నా కోడలు బాగున్నారా!..."
"మీ ఆశీర్వాద బలంతో అంతా బాగున్నారు పెదనాన్నా!..."
"కొడుకుల్ని అమెరికా, ఆస్ట్రేలియాలకు పంపావట కదా!..."
"అవును పెదనాన్నా!... ఉద్యోగరీత్యా వెళ్ళారు"
"రాకపోకలు వున్నాయా!..."
"ఆఁ సంవత్సరానికి ఒకసారి వచ్చి... దాదాపు నెలరోజులు వుండి వెళుతుంటారు. ఇప్పటికి రెండు పర్యాయాలు వచ్చారు."
"వారి వివాహాన్ని గురించి ఏం ఆలోచన!..."
"పెద్దవాడికి మన వాణిని ఇచ్చి వివాహం జరపాలని నా కోర్కె పెదనాన్నా!..."
హరికృష్ణ, లావణ్యలు ఆశ్చర్యంతో శివరామకృష్ణ ముఖంలోకి చూచారు.
"అవునురా!... అమ్మా లావణ్యా!... అది నా మనస్సులోని మాట..." నవ్వాడు శివరామకృష్ణ.
"ఏమ్మా లావణ్యా! విన్నావుగా శివరాముడి కోర్కెను... మీ దంపతులు ఏమంటారు?..."
"మీ మాటను... వాడి మాటను మేము ఏనాడూ కాదనలేము కదా మామయ్యా!" చిరునవ్వుతో చెప్పాడు హరికృష్ణ.
"నాన్నా!... వాణికి ఇంకా చదువు పూర్తికాలేదుగా... అయిన తర్వాత మా ఈ అన్నయ్య మాట మీద నిలబడితే... వాణి వారి కోడలే అవుతుంది నాన్నా!...."
"సమాజాన్ని చుట్టేసింది పాశ్చాత్య నవనాగరీకత... బంధుత్వాలు, బాంధవ్యాలు, విలువలు మారిపోతున్నాయి. ఎన్నో వింతలు వింటున్నాము. పత్రికల్లో చదువుతున్నాము. ఏది ఏమైనా మనదంటూ మనకు మన పెద్దలు నేర్పిన మంచి సంస్కారాలను మరిచిపోకూడదు. ఎన్నో కుటుంబాల్లో ఎన్నో వింత కథనాలు, వివాహాలు జరిగిన కొద్దినెలల్లోనే విడాకులు. వాడు ఆ ప్రజాపతి మీ దారికి రాడు కాబట్టి మీ ఇద్దరైనా బంధుత్వాలను తెంచుకోకుండా... ఇచ్చి పుచ్చుకొనే భావంతో... మీ జీవిత కాలంలో కలిసిమెలసి ఉండాలనేది నా కోరిక... ఆ శుభకార్యాలను చూచేంత పొద్దు నాకులేదు" విచారంగా చెప్పాడు కైలాసపతి.
"పెదనాన్నా! ఏమిటా మాటలు! మీరు నిండు నూరేళ్ళు బ్రతుకుతారు. మా పిల్లల పెండ్లి మీ ఆధ్వర్యంలోనే మీ ఎదుటనే జరుగుతుంది." అనునయంగా చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.

[k3vv3]

"అమ్మా!... కొందరి భావన ప్రకారం నేను ఇక్కడికి రావడమే తప్పు. నాకు అటువంటి మాటల మీద నమ్మకం లేదు. అందుకే వచ్చా!... మీ అందరి అభిమానం, మాటలు నాకు కొంత శాంతిని కలిగించాయి. ఇకనే బయలుదేరుతానమ్మా!... ఆ పిల్లని పిలువు!...." చెప్పాడు కైలాసపతి.
"మామయ్యా! లోకుల మాటలను మనం పట్టించుకోకూడదుగా!... మనమీద అభిమానం వుంటే మనం ఏం చేసినా ఆకాశానికి ఎత్తేస్తారు. మనం గిట్టకుంటే... విమర్శలు ప్రారంభిస్తారు. మీవరకూ..... మీ దృష్టిలో మీకు ఆ ఇల్లు ఎంతో ఈ ఇల్లూ అంతే మామయ్యా. మీరు ఇక్కడే వుండండి వెళ్ళవద్దు" అభిమానంతో చెప్పాడు హరికృష్ణ.
"అవును నాన్నా!.... మీరు అక్కడికి వెళ్ళవద్దు. ఇక్కడే వుండండి" ప్రీతిగా చెప్పింది లావణ్య.
"వద్దు తల్లీ!.... వద్దు... నన్ను వెళ్ళనీ!... అమ్మా దీపూ రారా!... ఇంటికి వెళదాం!..." కుర్చీ నుంచి లేచాడు కైలాసపతి.
వారి గొంతును విన్న దీప్తి వరండాలోకి వచ్చింది. అంతవరకూ వాణితో చదువుల విషయాన్ని గురించి మాట్లాడుతూ వుండింది.
"తాతయ్యా!.... పిలిచారా!..."
"అవున్రా... ఇంటికి పోదాం పద!..."
"హరీ!... నేనూ పెదనాన్నతో వెళ్ళి ప్రజాపతిని, ప్రణవిని పలకరించి వస్తాను" అన్నాడు శివరామకృష్ణ.
"సరే... వెళ్ళిరా!... వాడు ఏమన్నా అంటే ఆవేశపడకు!..."
శివరామకృష్ణ నవ్వి... "అలాగేరా!..."
"అన్నయ్యా!... త్వరగా వచ్చేయండి"
"సరే అమ్మా!...."
కైలాసపతి, దీప్తి, శివరామకృష్ణ వీధి గేటువైపుకు నడిచారు. వారి వెనకాలే హరికృష్ణ, లావణ్య వీధి గేటువరకూ వచ్చారు. "జాగ్రత్త నాన్నా" అంది లావణ్య.
అలాగే అన్నట్లు తలాడించాడు కైలాసపతి.
ఆ ముగ్గురూ వీధిలో ప్రవేశించారు. దారిన వెళుతున్న వారు... కైలాసపతిని చూచి నమస్కరించారు. శివరామకృష్ణ కుటుంబ విషయాలను పరామర్శించారు.
ఆ ముగ్గురూ వీధి మలుపు తిరిగే వరకూ వీధిగేటు వద్ద నిలబడి వుండిన హరికృష్ణ, లావణ్య, వాణి నిట్టూర్చి లోనికి నడిచారు.
పదినిముషాల్లో కైలాసపతి, శివరామకృష్ణ, దీప్తి కైలాసపతి నిలయంకి చేరారు.
ముగ్గురూ హాల్లో ప్రవేశించారు.
"అమ్మా!...." పిలిచింది దీప్తి.
"ఎవరు వచ్చారో చూద్దువుగాని రా!..." అంది.
ప్రణవి హాల్లోకి వచ్చింది. శివరామకృష్ణను చూచి భోరున ఏడ్చింది.
శివరామకృష్ణ.... కళ్ళలో నీళ్ళు తిరిగాయి. సమాళించుకొని....
"వూరుకో అమ్మా!.... నిన్ను నీవే సమాళించుకోవాలి. ఈ మామయ్యను జాగ్రత్తగా చూచుకోవలసిన దానవు నీవే కదమ్మా!.... పిల్లలకు మామయ్యకు... మీవారికి వూరటను, శాంతిని నీ మంచిమాటల వలన కలిగించాలి. దైవాన్ని  నిత్యం కొలిచేదానివి ఆ దైవం మీద ఎంతో నమ్మకం వున్నదానివి. నీవు దిగాలు పడిపోతే... వీరంతా ఏమౌతారో ఆలోచించమ్మా!...." మెల్లగా అనునయంగా చెప్పాడు. శివరామకృష్ణ.  కైలాసపతి తన గదికి వెళ్ళిపోయాడు. మంచంపై పడుకొన్నాడు.
దీప్తి, సీతాపతి తల్లి వెనక చేరారు.
సమాళించుకొన్న ప్రణవి "కుర్చోండి బావగారూ!... అక్కా పిల్లలు అంతా బాగున్నారుగా!" అడిగింది.
అవునన్నట్లు తలాడించాడు శివరామకృష్ణ.
"మా తమ్ముడేడమ్మా?"
"మేడ పైన వారి గదిలో వున్నారు బావగారూ!"
"నేను వచ్చానని వాడికి చెబుతావా అమ్మా!"
"నేను చెబుతాను పెదనాన్నా!" పరుగున సీతాపతి మెట్లు ఎక్కాడు.
తల్లి వెనుక నిలబడి తననే చూస్తున్న దీప్తిని చూచాడు శివరామకృష్ణ.
దగ్గరకు రమ్మని చేతితో సౌంజ్ఞ చేశాడు.
"వెళ్ళు.... పిలిస్తున్నది మీ పెదనాన్నగారు!..." అంది ప్రణవి.
దీప్తి బెరుకు ముఖంతో శివరామకృష్ణను సమీపించింది.
ఆమె కుడిచేతిని తన చేతిలోనికి తీసుకొని...
"అమ్మా! ఏం చదువుతున్నావ్?"
"ఇంటర్ సెకండ్ ఇయర్"
"తర్వాత ఏం చేయాలనుకొంటున్నావ్!"
"డాక్టర్ చదవాలనుకొంటున్నాను"
"గుడ్.... నీవు తప్పక డాక్టర్‍వే అవుతావు... అమెరికా వెళతావు"
"ఆ విషయం మీకు ఎలా తెలుసు!..."
నవ్వి "తల్లీ! నీ ముఖం మా పెద్దమ్మ ముఖం... ముమ్ముర్తులా నీవు మా పెద్దమ్మవే!..."
"అందరూ నేను మా లావణ్య అత్తయ్యలా వుంటానని అంటారు. మరి మీరు!..."
"లావణ్య అత్తయ్య అమ్మగారెవరు!.. మీ నానీ!"
అవునన్నట్లు తలాడించింది దీప్తి అమాయకంగా.
"ఆఁ... నానీ పోలిక అత్తయ్య!... అత్తయ్య పోలిక నీవు!... మరి మొదటి స్థానం ఎవరిది?"
"మా నానీదే!"
"అందుకే అన్నాను. నీవు అంతా మా పెద్దమ్మవని!" నవ్వాడు శివరామకృష్ణ.
దీప్తి అందంగా నవ్వింది.
ఎంతో ఆవేదనతో అత్తగారి వియోగంతో బాధపడుతున్న ప్రణవి పెదవులపై చిరునవ్వు విరిసింది.
సీతాపతి మేడ దిగి వచ్చాడు.
"ఏడిరా మీ నాన్న!..." అడిగింది ప్రణవి.
"నిద్రపోతున్నాడు లేపాను, వస్తున్నాడమ్మా!"
ప్రజాపతి మెట్లు దిగసాగాడు.
శివరామకృష్ణ అతనికి ఎదురు నడిచాడు.
"ఏరా! దారితప్పి వచ్చినట్లున్నావ్?...." వ్యంగ్యంగా అడిగాడు ప్రజాపతి. 
"దారిని మరిచినవాడు... దారి తప్పటం సహజం. మరువని వాడు ఎన్నటికీ దారి తప్పడురా! నేను నా వూరిదారిని నా వాళ్ళను మరువలేదురా. ఇదిగో ప్రజా! అమ్మ వెళ్ళిపోయిందని హరి చెప్పగానే ఎంతగానో బాధపడ్డాను. దూరాన వున్నందున అంతిమ చూపులకు నోచుకోలేదు. ఇప్పుడు వచ్చాను. నావారైన మీ అందరినీ చూడాలని. పెదనాన్నకు వయసు మీరింది. వారిని జాగ్రత్తగా చూచుకోరా!... ప్రస్తుతంలో వారు ఎంతో బాధలో వున్నారు. వారికి ధైర్యం చెప్పి ఆసరగా నీవే కదరా నిలబడాలి. వారికి ఒంటరితనాన్ని కల్పించకు. రోజులో కొంత సమయం వారితో గడుపు... చిన్నవాడికి చెప్పడం నా ధర్మం చెప్పాను" ఎంతో అభిమానంతో చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.

[k3vv3]

"ముగిసిందా!.... ఇంకా ఏమైనా ఉందా!" వ్యంగ్యంగా అడిగాడు ప్రజాపతి.
"నేను నీకు చెప్పదలచుకొన్న విషయాన్ని చెప్పేశానురా!"
"సంతోషం!.... నాకు పని వుంది బయటికి వెళుతున్నాను...."
"ఇప్పుడే కదండి బావగారు వచ్చారు! కొంతసేపు వారితో...." ప్రణవి మాట పూర్తిచేయక మునుపే....
"నీవు మాట్లాడు!" ప్రణవి ముఖంలోకి తీక్షణంగా చూచి ప్రజాపతి వెళ్ళిపోయాడు.
అతనిలో మార్పును... మాటతీరును చూచిన శివరామకృష్ణ ఆశ్చర్యపోయాడు.
"ఆయన పూర్తిగా మారిపోయారు బావగారూ!" కన్నీటితో చెప్పింది ప్రణవి.
"అమ్మా!.... మనిషిలో మార్పు రావడం సహజం. దానికి ఎన్నో కారణాలు!... ఈ ఇంట్లో మా పెదతల్లి స్థానంలో వున్న నీవే నిగ్రహంతో అన్నింటినీ అందరినీ జాగ్రత్తగా చూచుకోవాలి. సహనం, శాంతం వాటిని రెండు కళ్ళులా భావించాలి. నీకు నీ పిల్లలకు వాడికి ఆ దేవుడు తప్పక మేలు చేస్తాడు." అనునయంగా చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.
"దీపూ! పద... తాతయ్య ఏం చేస్తున్నారో చూద్దాం" అన్నాడు శివరామకృష్ణ.
నలుగురూ కైలాసపతి గదిలో ప్రవేశించారు. వారు నిద్రపోతున్నారు. కళ్ళనుంచి కారిన కన్నీటి చారలు చెక్కిళ్ళపై కనిపిస్తున్నాయి.
"నిద్రపోతున్నారు... లేపవద్దు... పదండి" మెల్లగా చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.
నలుగురూ వరండాలోకి వచ్చారు.
"అమ్మా దీపూ, బాబు సీతాపతీ బాగా చదవాలి. గొప్పవాళ్ళుగా కావాలి. అమ్మను, నాన్నను బాగా చూచుకోవాలి సరేనా!"
ఆ ఇరువురు పిల్లలు ’సరే’ అన్నట్లు తలలు ఆడించారు.
"అమ్మా ప్రణవీ! జాగ్రత్త... మామయ్యను జాగ్రత్తగా చూచుకోవలసిన బాధ్యత నీది"
అందరి ముఖాల్లోకి చూచి కనుసన్నతోనే వెళుతున్నానని చెప్పి... శివరామకృష్ణ గృహ ప్రాంగణాన్ని దాటి వీధిలోకి ప్రవేశించాడు.
హరికృష్ణ ఇంటికి చేరి... తనకు ప్రజాపతికి జరిగిన సంభాషణను వారికి వివరించాడు.
మరుదినం...
ఊరికి బయలుదేరాడు శివరామకృష్ణ.
"హరీ!... లావణ్యా!... పెదనాన్న ముందు వాణి విషయంలో నేను చెప్పింది ఒట్టిమాట కాదు. అది మా దంపతుల నిర్ణయం. మీరిరువురూ ఆలోచించుకోండి. మీ నిర్ణయాన్ని నాకు తెలియజేయండి" చిరునవ్వుతో చెప్పాడు శివరామకృష్ణ.
"అలాగే అన్నయ్యా!...." అంది లావణ్య.
దంపతులు ఇరువురూ స్టేషన్‍కు వచ్చి శివరామకృష్ణను రైలు ఎక్కించారు. 
అతను ఎక్కిన రైలు వైజాగ్ వైపుకు బయలుదేరింది.
====================================================================
ఇంకా వుంది..

[TheCaptain1983]

 
అతను ఎక్కిన రైలు వైజాగ్ వైపుకు బయలుదేరింది.
====================================================================
ఇంకా వుంది..

K3vv3 garu!!! Very good story.

[sri7869]

Nice story

[k3vv3]

నేటి బాంధవ్యాలు ఎపిసోడ్ 9



హరికృష్ణ కుటుంబంపై.. ద్వేషాన్ని పెంచుకొన్న ప్రజాపతి తల్లి రుక్మిణమ్మకు జరుపవలసిన రెండువారాల తర్వాతి కర్మ కార్యక్రమాన్ని తన ఇంట్లో జరిపితే హరికృష్ణ, శివరామకృష్ణలు వారి కుటుంబ సభ్యులు వస్తారని ఆ కార్యక్రమాలను కాశీలో జరుపాలని నిర్ణయించుకొన్నాడు. అదే ప్రకారం తన ప్రియురాలు నర్స్ నాగమణితో రెండురోజులు ముందుగా వారణాసికి చేరాడు.
ఆ వార్త విన్న హరికృష్ణ, లావణ్యలు ఆశ్చర్యపోయారు. ఆ పెద్దకర్మను కూడా గతించిన పండు ముత్తయిదువు రుక్మిణమ్మకు కొడుకు స్థానంలో నిలబడి, తన ఇల్లాలు లావణ్య ఇష్టానుసారంగా, హరికృష్ణ యధావిధిగా నిర్వహించాడు. సువర్ణదానం, గోదానం, భూదానం, వస్త్రదానం, నవధాన్యదానాదులను ఆ దంపతులు ఎంతో శ్రద్ధతో చేశారు.



ప్రణవి, దీప్తి, సీతాపతులు, హరికృష్ణ పిల్లలు ఆ కార్యక్రమాలను ఆశ్చర్యంతో తిలకించారు.
కాశీలో ప్రజాపతి జరిపించిన తంతు తనవారెవ్వరూ ఆ కారణంగా తన ఇంటికి రాకూడదని...
కానీ..హరికృష్ణ నిర్వహించిన కార్యక్రమం... మనసావాచా కర్మణా తన అత్తగారి ఆత్మకు శాంతి కలగాలని!....



మహా ఇల్లాలు... సుమంగళి రుక్మిణమ్మగారికి అల్లుడు... కొడుకు.. ఒకేసారి స్వస్థలంలో... కాశీలో ఖర్మకాండలను నిర్వహించారనే ఘనత ఆ తల్లికి దక్కింది.



జననమరణాలు జీవిత ధర్మం... సత్యం... ’పుట్టుట... గిట్టుట కొరకే’ కాల చక్రపరిభ్రమణంలో... ఆయా సమయాల్లో అవి జీవుల విషయంలో క్రమం తప్పకుండా జరిగిపోతుంటాయి. నూతన విజ్ఞానానికి అతీతం మానవ నిర్మాణం... దాన్ని ఆపే శక్తి ఇంకా నూతన విజ్ఞానానికి రాలేదు.
అప్పటికి రుక్మిణమ్మగారు గతించి ఆరుమాసాలు. ఆ గత ఆరుమాసాల్లో భార్యా వియోగంతో... కొరకరాని కొయ్యగా తయారైన కొడుకు ప్రజాపతి తత్వరీత్యా... ఎంతో మనోవ్యధకు లోనైనాడు కైలాసపతి.



ఆరుమాసాల కాలంలో ప్రజాపతి తండ్రితో మాట్లాడింది ఐదుసార్లుమాత్రమే!
అతను వూర్లో లేని రోజుల్లో కైలాసపతి కూతురు లావణ్య ఇంటికి వెళ్ళేవాడు. అక్కడ వున్న రెండు మూడు రోజులు హరికృష్ణ, లావణ్య, దివకర్, వాణి, ఈశ్వర్, శార్వరీల మధ్యన ఎంతో ఆనందంగా వుండేవాడు. కొడుకు రాబోతాడని తెలిసిన వెంటనే తన ఇంటికి వెళ్ళిపోయేవాడు. అలా నడుచుకొనే దానికి కారణం... కైలాసపతి కొడుకు ప్రజాపతికి భయపడికాదు, అతని ముఖంచూచి మాట్లాడేదానికి ఇష్టంలేక.



కోడలు ప్రణవి మామగారిని ఎంతో అభిమానంతో చూచేది. మనవరాలు దీప్తి, మనవడు సీతాపతి చదువు రీత్యా చెన్నైలో వుంటున్న కారణంగా ఆవులు, గేదెలను చూచుకొంటూ గతాన్ని తలపోసుకొంటూ జీవితాన్ని భారంగా గడిపాడు కైలాసపతి.



వారంరోజులు రానని ప్రజాపతి ప్రణవికి చెప్పి చెన్నై వెళ్ళిపోయాడు. కైలాసపతి తన కూతురు ఇంటికి చేరాడు. ఐదురోజులు ఆనంద నిలయంలో అల్లుడు, కూతురు, మనమలు, మనవరాండ్ర మధ్యన ఎంతో ఆనందంగా గడిపాడు.



ఆ ఆరవరోజు సోమవారం మనుమలు, మనవరాండ్రతో శివాలయానికి వెళ్ళాడు. ఆలయం చుట్టూ ఆరు ప్రదక్షిణాలు చేశాడు. గర్భగుడిలో ప్రవేశించి... సర్వేశ్వరునికి సాష్టాంగ నమస్కారం చేస్తూ... ’తండ్రి!... కడతేర్చు!... కడతేర్చు!’ అన్నాడు. వారి శిరం దైవసన్నిధిలో నేలను త్రాకింది. ప్రక్కనే ప్రక్కనే వున్న పిల్లలు... అదేపని చేశారు. రెండు నిముషాల తర్వాత పిల్లలు పైకి లేచారు. ’తాతయ్యా!...’ అని పిలిచారు. ఆ తాత నుండి జవాబు లేదు. పరమజ్ఞాని... దయార్థహృదయుడు... బంధుప్రియుడు... కైలాసపతి గారి శకం ముగిసిపోయింది. వారి ఆత్మ వినువీధిలో తిరుగుతున్న రుక్మిణమ్మ ఆత్మను ఆనందంగా చేరింది.
పనిమనిషి రంగమ్మ... ప్రజాపతి ఆఫీస్ గదిని వూడ్చి క్రింద పడి వున్న ఇన్‍ల్యాండ్ లెటర్‍ను చేతికి తీసుకొని హాల్లో కూర్చొని కాఫీ తాగుతున్న ప్రణవి, దీప్తి, సీతాపతిలను సమీపించి "అమ్మా! ఈ జాబు అయ్యగారు టేబుల్ కింద వుందమ్మా!" ప్రణవికి అందించింది.



ఫ్రమ్ అడ్రస్ చూచి అది వాణి వ్రాసిన వుత్తరం అని గ్రహించి...
చింపుదామా వద్దా అని కొన్నిక్షణాలు ఆలోచనలో మునిగిపోయింది.
"ఈ రోజుల్లో ఎవరమ్మా ఉత్తరాలు వ్రాస్తున్నారు తలచుకొంటే... సెల్‍లో మాట్లాడుతున్నారుగా!" అంది దీప్తి.



"ఆ వుత్తరాన్ని వ్రాసింది వాణి దీపూ!"



"అలాగా!"



"అవును..."



"ఏం వ్రాసి వుంటుంది?"



"చింపి చూస్తేగా తెలిసేది!"



"వుత్తరం మీ నాన్నగారి పేరున వచ్చింది. చింపనా వద్దా అని ఆలోచిస్తున్నాను"



"వుత్తరం వ్రాసిన వాణి ఆయనకు ఎంత ముఖ్యమో మనకూ అంతేగా!... యిలా యివ్వు నేను విప్పి చదువుతాను" అంది దీప్తి.



ప్రణవి వుత్తరాన్ని దీప్తికి అందించింది.
వుత్తరాన్ని విప్పి దీప్తి చదవసాగింది.



"పూజ్యులు... గౌరవనీయులైన మామగారికి మీ వాణి నమస్కారములతో వ్రాయునది.
మామయ్యా!.... నేను గడచిన మూడు సంవత్సరాలుగా ఎన్నోసార్లు ఫోన్ చేశాను. మీరు నా కాల్‍ను కట్ చేసేవారు! నాకు ఎంతో బాధగా అనిపించేది. ఒక్కసారి కూడా నాతో మాట్లాడేదానికి మీకు సమయం లేకపోయిందా!... లేక మీపట్ల... నేను.. ఏమైనా తప్పుచేశానా!... నాకు తెలిసినంత వరకూ నేను ఏ తప్పూ మీ విషయంలో చేయలేదు. మీరు నాకు ఎంతో సహాయం చేశారు. నేను కోరుకున్న వ్యక్తితో నా వివాహాన్ని జరిపించారు. మీరు నాకు చేసిన మేలును నేను ఎన్నటికీ మరువలేదు.. మరువబోను..



అత్తయ్యా, సీతాపతి ఎలా వున్నారు. బాగున్నారని తలుస్తున్నా!... మా అమ్మా నాన్న ఈశ్వర్, శార్వరీలు బాగున్నారా మామయ్యా!... నేను వారి విషయంలో తప్పుచేసిన దాన్ని. వారు నను క్షమిస్తారనే ఆశ నాకు లేదు. మీరంతా నావారైనందున మీతో ఇరవై నాలుగు సంవత్సరాలు కలిసి మీలో ఒకదానిలా వుండి.. మీ అందరి ఆదరాభిమానాలను చూచిన నేను ఎన్నటికీ ఎవరినీ మరిచిపోలేను.

[k3vv3]

ప్రతిరోజూ నేను ఆ సర్వేశ్వరుణ్ణి ఏమని కోరుకుంటానో తెలుసా మామయ్యా!.... నావారంతా క్షేమంతా ఆనందంగా వుండాలని... రోజులు గడిచేకొద్ది... నా మనస్సులోని మాటను మీకు చెప్పి నేను చాలా పెద్ద తప్పుచేశాననిపిస్తూ వుంది మామయ్యా!... దానికి కారణం...నా స్వయం నిర్ణయం... మీరంతా నావారుగా ఉండీ కూడా నేను... ఎవరూ లేని ఏకాకికైనానని నాకు ఎంతో బాధ మామయ్యా!... కనీసం... మీరు నా ఈ ఉత్తరానికైనా... మీ అందరి క్షేమసమాచారాలతో నాలుగు పంక్తుల ఉత్తరాన్ని వ్రాయండి మామయ్యా. అది నాకు కొంత వూరట కలిగిస్తుందని నా ఆశ...



దీప్తి అమెరికాలోనే వుందిగా!.... అది మన దేశానికి ఎప్పుడు వస్తుంది మామయ్యా!... నాకు ఒకే ఆశ... దాని పెండ్లికి మీరు నన్ను పిలిచినా పిలవకపోయినా నేను వస్తాను. ఎవరి పలికినా పలకకపోయినా నేను అందరినీ చూడగలుగుతాను. దీప్తి పెండ్లి విషయాన్ని నాకు మీరు తప్పకుండా తెలియజేస్తారుగా మామయ్యా!... ప్లీజ్ తెలియజేయండి. అత్తయ్యకు నేనంటే ఎంతో ప్రాణం. అత్తయ్య ఎలా వుంది మామయ్యా. ఆమెకు దేవుని మీద ఎంతో నమ్మకం.... భక్తి... నా కోర్కె నెరవేరాలని నేనూ... అత్తయ్యలా పూజలు, పునస్కారాలూ, ధానదర్మాలు చేస్తున్నాను. ఆ దేవుడు... నన్ను కరుణించి నా మొర ఆలకిస్తాడనే నమ్మకంతో... మీ జాబుకోసం వేయికళ్ళతో ఎదురు చూచే మీ మేనకోడలు..."
’వాణి’



ఉత్తరాన్ని సాంతం చదివేసరికి... దీప్తి కళ్ళలో కన్నీరు... మెల్లగా తలను తిప్పి తల్లి ముఖంలోని చూచింది.



ప్రణవి నయనాల్లో అశ్రువులు... కొన్ని క్షణాలు ఎవరూ ఏమీ మాట్లాడలేని స్థితి.



సీతాపతి... అమ్మను, అక్కను చూచి... దీప్తి చేతిలోని వుత్తరాన్ని తన చేతిలోనికి తీసుకున్నాడు. అప్రయత్నంగా అతని దృష్టి ఉత్తరం ఆరంభంలో వున్న తేదీ మీద పడింది. ఆశ్చర్యపోయాడు.
"అక్కా!... ఈ వుత్తరం వచ్చి ఇప్పటికి తొమ్మిది నెలలు. వదిన వ్రాసిన తేదీని చూచావా!" ఆశ్చర్యంతో చెప్పాడు సీతాపతి.



"ఎప్పుడు వ్రాసిందిరా!" అడిగింది దీప్తి.



"పదహారు ఆరు రెండు వేల పదిహేను"



"ఏమిటీ తొమ్మిది నెలలైందా!"



"అవునమ్మా!...."



"అంటే వుత్తరాన్ని మీ నాన్నగారు!..."



"విప్పి చూడలేదమ్మా!" అన్నాడు సీతాపతి.



"దీపూ విన్నావా!"



"విన్నానమ్మా!... నాన్న ఎంతగా మారిపోయారనే దానికి ఈ వుత్తరమే సాక్షి" విచారంగా చెప్పింది దీప్తి. నిట్టూర్చి కళ్ళు మూసుకొంది.



"వచ్చిన ఉత్తరాన్ని విప్పి చదవలేదంటే.... నాన్నకు ఆ కుటుంబం వారిమీద ఎంత పగో!... నిజంగా నాన్న మారిపోయాడమ్మా!" మెల్లగా చెప్పాడు సీతాపతి.



"అవును నాన్నా!.... ఆ విషయం నాకు ఎప్పుడో తెలుసు!" అంది ప్రణవి.



"అక్కయ్యా!... ఏం ఆలోచిస్తున్నావు?..."



"విడిపోయిన మన రెండు కుటుంబాలు కలుస్తాయో లేదా అని..." అంది దీప్తి.



"తప్పకుండా కలుస్తాయి అక్కా!"



"ఎలారా!"



"మనం తలుచుకొంటే!"



ఆశ్చర్యంగా చూచారు సీతాపతి ముఖంలోకి దీప్తి, ప్రణవి.
"అవునమ్మా! సీతూ చెప్పింది నిజం!" చిరునవ్వుతో చెప్పింది దీప్తి.



"బాలవాక్యం... బ్రహ్మవాక్యం... అదే జరిగితే నాకు ఎంతో ఆనందం" నవ్వుతూ చెప్పింది ప్రణవి.



"అమ్మా!...."



"ఏమిటి తల్లీ!..."



"నేను ఢిల్లీ వెళ్ళి వస్తాను"



"ఎందుకు?"



"వాణి వదినను చూచేదానికి"



"మీ నాన్నగారు ఒప్పుకోవాలిగా!"



"ఒప్పిస్తానమ్మా!"



"ఎలా!"



"అమ్మా!.... అక్క చిన్నప్పటి నుంచీ తాను తలచుకొన్నది సాధించని రోజు అంటూ వుందా!... ఆ నా తండ్రికి ఈ కూతురంటే చాలా చాలా ఇష్టం కదా!.... ఈమె ఏది కోరినా వారు కాదనరు!..." నవ్వాడు సీతాపతి.



"అయితే మీ నాన్నగారు రాగానే అడుగుతావా!"



"నిర్భయంగా అడుగుతా!..." అంది దీప్తి.



"వద్దు... అంటే!"

[k3vv3]

"అనరు.... అనబోరు!... నా మాట నమ్మమ్మా!.." నవ్వింది దీప్తి.



"మరి ఆ ఉత్తరాన్ని ఏం చేయాలే... మీ నాన్నగారికి చూపిస్తావా!..." అమాయకంగా అడిగింది ప్రణవి.
"నా దగ్గర భద్రంగా వుంచుకొంటాను. నీవు భయపడకు మాతా!..." నాటకీయంగా చెప్పింది దీప్తి.
ముగ్గురూ ఆనందంగా నవ్వుకొన్నారు.
సీతాపతి స్నేహితుడు ప్రవీణ్... హితుడు వచ్చాడని చూచేదానికి వచ్చాడు. వరండాలో కూర్చొని వున్న సీతాపతి క్షణం తర్వాత లేచి స్నేహితుణ్ణి సాదరంగా ఆహ్వానించాడు. ఇరువురూ కూర్చున్నారు.



"ఏరా! ప్రవీణ్.... ఏమిటి విశేషాలు?..." అడిగాడు సీతాపతి.
"ఎందుకురా నవ్వుతున్నావ్?"



"అడగదలుచుకొన్నదేదో సూటిగా అడగవచ్చు కదరా!"
"అడిగినట్లే అనుకొని చెప్పు"



"శార్వరి వచ్చింది" చిరునవ్వుతో చెప్పాడు ప్రవీణ్.
"నీతో మాట్లాడిందా!"
"ఆఁ..."
"నన్ను గురించి అడిగిందా!"
"ఏమిటీ!..."
"నీ చెవులకు ఏమన్నా ప్రాబ్లమారా!" విసుగ్గా అడిగాడు సీతాపతి.



"ఇంతవరకూ అలాంటిదేమీ లేదు."
"అయితే నా ప్రశ్నకు జవాబు!.."



మళ్ళా నవ్వాడు ప్రవీణ్.
"ఏందిరా!... ఆ వెకిలి నవ్వు!..."
"అక్కా.... అమ్మా ఇంట్లో లేరా!..."



"మామిడితోటకు వెళ్లారు..."
"ఎందుకు?..."
"అక్క చూడాలంది."
"అవున్లే... ఐదేళ్ళ తర్వాత వచ్చిందిగా!..."
"మరి... నా ప్రశ్నకు జవాబు!..."
"శార్వరీ!..."
"ఏదైనా కబురు పంపిందా!..."



"తమరికి అంత సీన్ లేదు బావా!..."
"ఓసారి చూడాలిరా... మీ ఇల్లు వారి పక్క ఇల్లేగా... పోదామా!" ఆత్రంగా అడిగాడు సీతాపతి.
"పద..."



"ఎక్కడికి!..."
"శివాలయానికి..."



"అక్కడికి ఎందుకురా!..."
"నీవు చూడాలనే వారిని చూచేటందుకు... వారు అటు వెళ్ళారు. నేను ఇటు వచ్చాను."



"వా...వా... నిజంగా నీవు నా ప్రాణ స్నేహితుడివిరా!..." సింహద్వారం వైపు చూచి "రంగమ్మా!... నేను శివాలయం దాకా వెళ్ళిస్తాను. అమ్మ వస్తే చెప్పు..." కాస్త హెచ్చుస్థాయిలో చెప్పాడు సీతాపతి.



పరుగున హాల్లోకి వచ్చిన రంగమ్మను చూచి... "నేను చెప్పింది వినపడిందా!" అన్నాడు సీతాపతి.
"పడిందండే!..." నవ్వుతూ చెప్పింది రంగమ్మ.



మిత్రులిద్దరూ వీధిలో ప్రవేశించారు.
"ఒరేయ్ సీతూ!... నేనో మాట అడుగుతా నిజం చెప్పాలి!..."



"అడుగు..."
"నీవు వూరికి వస్తున్నట్లు శార్వరికి ఫోన్ చేశావా!"



"లేదు... తనే నాకు చేసింది..."
"అంటే మీ మధ్యన...."



"సెల్‍ఫోన్ సంభాషణ సాగుతూ వుంది..."
"అంటే!..."



"శార్వరి నాకు కాబోయే భార్యరా!... నీకు చెల్లెలు కదా!..." నవ్వాడు సీతాపతి.
"ఈడుజోడు బాగుంది. వావివరసలూ బాగున్నాయ్!.... మరి రెండు కుటుంబాల మధ్యనా!!!"
"సంబంధ బాంధవ్యాలు లేవు... అదేగా నీవనాలనుకొన్నది!"



"శార్వరి ఎవరు?"
"మీ అత్తయ్య కూతురు"



"నేనెలా వున్నాను?"
"ఆఁ..."



"చెప్పరా!... నేను ఎలా వున్నాను?..."
"హీరోలా వున్నావు..."



నవ్వాడు సీతాపతి.
"ఒరేయ్!.... నిజం చెబుతున్నా!... శార్వరికి నేనంటే ఇష్టం... నాకు శార్వరి అంటే ఎంతో ఇష్టం..."
"మీ ఇద్దరి మధ్యన మీ నాన్న వున్నారుగా! విలన్!... ప్రస్తుతంలో నిప్పులో ఉప్పేసినట్లుగా వుంది కదరా మీ రెండు కుటుంబాల మధ్యన... మీ పెళ్ళికి మీ నాన్న ఒప్పుకుంటాడా!..."

[k3vv3]

సీతాపతి వెంటనే జవాబు చెప్పలేకపోయాడు.
కొన్నిక్షణాల తర్వాత...
"అవును... నీవు అన్నమాట నిజమే!... కానీ కాలం... చాలా పవరైందిరో... మన సంకల్పం సరిగా వుండాలి... జరగవలసిన టైమ్‍కు అన్నీ సవ్యంగా జరుగుతాయి. నాకు ఆ నమ్మకం వుంది" చిరునవ్వుతో చెప్పాడు సీతాపతి.



ఇరువురూ శివాలయాన్ని సమీపించారు. లోనికి ప్రవేశించారు.
సీతాపతి... ప్రణవ్... కళ్ళు శార్వరిని వెదుకుతున్నాయి.
శార్వరి తన అమ్మా, నాన్న పేరున అర్చన చేయించి గుడిచుట్టూ ప్రదక్షిణం చేయడం ప్రారంభించింది. ఆలయం నిండా జనం. శివలింగానికి నమస్కరించి సీతాపతి కూడా ఆలయ ప్రదక్షిణ ప్రారంభించాడు. మూడు చుట్లు పూర్తయినాయి.



స్వామిని దర్శించి ప్రదక్షిణను ముగించిన వారు ప్రహారీగోడ ప్రక్కన కూర్చుని వున్నారు తమ కుటుంబ సభ్యులతో.
శార్వరి... ఓ ప్రక్కన కూర్చొని కళ్ళు మూసుకొంది.



నాల్గవ ప్రదక్షిణను చేస్తూ ఇరువురు మిత్రులూ... శార్వరిని వెదుకుతూ తిరిగారు. గోడ ప్రక్కన కూర్చుని వున్న శార్వరిని ప్రవీణ్ చూచాడు. 
నవ్వుతూ "ఒరేయ్ బావా!.... అదుగో మా చెల్లి..." అన్నాడు.



తొట్రుపాటుతో సీతాపతి ప్రవీణ్ చెప్పినవైపు చూచాడు. అతనికళ్ళల్లో ఎంతో ఆనందం.
మెల్లగా వెళ్ళి కొంచెం దూరంగా శార్వరి ప్రక్కన కూర్చున్నాడు. అతను కళ్ళు మూసుకొన్నాడు.
ప్రవీణ్... ఇరువురినీ చూస్తూ నిలబడ్డాడు.



కొన్ని నిముషాల తర్వాత శార్వరి కళ్ళు తెరిచి లేచింది. ఎదురుగా నిలబడి వున్న ప్రవీణ్‍ను చూచింది.
"ప్రవీణ్!... నీవెప్పుడొచ్చావ్!"
"నేను ఒక్కడినే రాలేదు" నవ్వాడు.



"మరి నీతో ఎవరొచ్చారు?"
ప్రవీణ్ చూపుడు వ్రేలితో సీతాపతిని చూపించాడు. శార్వరి సీతాపతిని చూచింది. పెదవులపై చిరునవ్వు.



సీతాపతి కళ్ళు తెరిచాడు. శార్వరి ముఖంలోకి చూచి నవ్వాడు.
శార్వరి సిగ్గుతో చిరునవ్వుతో తల దించుకొంది.



"వైజాగ్ నుంచి నీకోసం... చూడాలని వచ్చాను. ఎలా వున్నావ్ బావా అని అడగవా!" చిరునవ్వుతో అడిగాడు సీతాపతి.
"కళ్ళముందే వున్నావుగా!" మెల్లగా చెప్పింది శార్వరి.
"హైదరాబాద్‍కు ఎప్పుడు వెళతావ్!"
"వారంరోజుల తర్వాత..."
"రోజూ మనం కలిసికోగలమా!..."
"వీలుకాదు..."
"ఫోన్‍లో మాట్లాడొచ్చా!..."
"కుదరదు..."
"అయితే రేపు నన్ను వైజాగ్ వెళ్ళిపొమ్మంటావా!..."
"అది నీ ఇష్టం!..."
"నీకేం సంబంధం లేదా!..."
"ప్రస్తుతానికి లేదు.."
"తర్వాత...."
"దైవ నిర్ణయం... నేను హైదరాబాద్‍లో వుండేటప్పుడు అప్పుడప్పుడూ నీవు నాకు ఫోన్ చేసేవాడివి. నేను ఒంటరిగా వుంటే నీతో మాట్లాడేదాన్ని. అది కేవలం మనకున్న బంధుత్వరీత్యా!... నేటి మన రెండు కుటుంబాల మధ్యన వున్న సఖ్యత నీకు... నాకు బాగా తెలుసు. మా అమ్మనాన్నలు జరిగిన దానికి ఇప్పటికీ ఎంతగానో బాధపడుతున్నారు. మీ నాన్నగారు చేసిన చర్యకు నష్టపోయింది మేము. అవమానం పాలైనాము. నీ మనస్సున నాపట్ల వ్యామోహంతో కూడిన ఆశలను పెంచుకోకు. నీవు ఊహించినట్లు జరుగకపోవచ్చు. బంధుత్వాన్ని త్యజించాలనేది నా భావన కాదు. నా చర్యల వలన నా కుటుంబ సభ్యులు బాధపడకూడదనే నా అభిప్రాయం. మంచి మనస్సుతో అర్థం చేసికో.. బాగా చదువు... మంచి వ్యక్తిత్వాన్ని సంతరించుకో... జరుగబోయేది నా విషయంలో నా తల్లిదండ్రుల ఇష్టానుసారమే... నాకై నేను మా అక్కలా ఆవేశపూరిత నిర్ణయాలు తీసుకోను. వెళుతున్నాను..." ఎంతో ఆవేశంతో చెప్పి శార్వరి వెళ్ళిపోయింది.
సీతాపతికి భ్రమ కమ్మినట్లయింది. నిశ్చేష్టుడై కొన్ని నిముషాలు నిలబడిపోయాడు. అతని వాలకాన్ని... చూచి ప్రవీణ్ కళ్లప్పగించాడు. కొన్నిక్షణాల తర్వాత...
"సీతూ.... శార్వరి వెళ్ళిపోయింది" మెల్లగా చెప్పాడు ప్రవీణ్.
"ప్రవీణ్!... శార్వరి మాటలు నీకు అర్థమైనాయా!..."
"అయినాయి బావా!..."
"ఏమర్థమయిందిరా!..."
"నిజం చెప్పనా!.... అబద్ధం చెప్పనా!..."
"నిజం చెప్పరా!...." కసరినట్లు అన్నాడు సీతాపతి.
"ప్రేమా... దోమా... అనే కబుర్లు నాకు చెప్పకు.. అలాంటి వాటిని నేను వినిపించుకోను. బుద్ధిగా చదువుకొని ప్రయోజకుడిగా తయారవ్వు..." అని హితోపదేశం చేసింది బావా నీకు" రెండు క్షణాలాగి "అవునూ నీకు చాలా బాధగా వుంది కదూ!..."
"లేదురా!.... నా కర్తవ్యం నాకు బాగా అర్థమయింది."
"అంటే?..."
"కొంతకాలానికి నీకే అర్థం అవుతుందిలే పద...." నిట్టుర్చి సీతాపతి ముందుకు నడిచాడు. ప్రవీణ్ అతన్ని అనుసరించాడు. వారికి మూడు వందల అడుగుల దూరంలో శార్వరి తన స్నేహితురాలు జ్యోతితో వెళుతూ వుంది.
సీతాపతి ఆమె వైపుకు పరుగెత్తాడు. రెండు నిముషాల్లో ఆమె ముందు నిలిచాడు. ప్రవీణ్ కూడా పరుగు ప్రారంభించాడు. శార్వరీ అతని ముఖంలో ఆశ్చర్యంతో చూచింది. ఆమె ముఖంలో అతని పట్ల అసహ్యత నిండుకుంది.
"ఒక ముఖ్యమైన మాట చెప్పాలని వచ్చాను. అలా చూడకు. తప్పుగా అనుకోకు"
"ఏమిటి?"
"వాణి వదిన మా నాన్నకు జాబు వ్రాసింది!..."
ఆశ్చర్యపోవడం శార్వరీ వంతు అయింది.
"ఎప్పుడు?"
"తొమ్మిది నెలల క్రింద!...."
"ఆఁ!..."
"అవును"
"ఏమని వ్రాసింది?..."
"పెండ్లి అయిన తర్వాత మనందరి క్షేమ సమాచారాలను తెలుసుకోవాలని మా నాన్నకు చాలాసార్లు ఫోన్ చేసిందట. కానీ ఆయన ఫోన్ ఎత్తలేదు. ఆ కారణంగా చాలా ఆవేదనతో ఉత్తరం వ్రాసింది."
"నీవు చెప్పింది నిజమేనా!..."
"ఎవరి విషయంలోనూ... ఎవరితోనూ నేను ఎప్పుడూ అబద్ధం చెప్పను శార్వరీ!..." ప్రాధేయపూర్వకంగా చెప్పాడు సీతాపతి.
కొన్నిక్షణాలు అతని ముఖంలోకి చూచి నిట్టూర్చి...
"థాంక్యూ!..." ముందుకు వేగంగా నడిచింది శార్వరి.
జ్యోతి ఆమెను అనుసరించింది. ప్రవిణ్ సీతాపతిని సమీపించాడు.
"బావా!.... మా చెల్లెమ్మ మహా ఘాటు కదూ!..." నవ్వాడు ప్రవీణ్.
"ఆఁ..... ఆఁ.... ముందేం జరుగుతుందో చూద్దాం పద..." అన్నాడు సీతాపతి. ఇరువురు నడక ప్రారంభించారు.
====================================================================
ఇంకా వుంది..

[sri7869]

అప్డేట్ చాల బాగుంది