Incest காதலர் தினம்

[monor]

கிரண் மட்டுமல்ல, இந்த காலேஜில் இருக்கற ஆண்கள் அனைவரையும் தன் அழகால் திரும்பி பார்க்க வைத்த அந்த அழகி, காலேஜ் பையன்களின் கனவில் வந்து இம்சை படுத்தும் கட்டழகி என் ஊர்காரிதான். எனக்கு முன்பே தெரிந்தவள்தான். அவளால் இந்தக் காலேஜில் இனி என்னென்ன நடக்கப் போகுதோ என்று நினைத்தபடியே நான் காலேஜ் புறப்பட்டேன்.

அப்படி இப்படி என்று முதல் செமஸ்டர் முடிந்தது. இரண்டாம் செமஸ்டர் ஆரம்பித்தது.

ஃபர்ஸ்ட் இயர் ஸ்டூடண்ட்ஸ் எங்களுக்கு நன்றாக பழக்கமான நிலையில், எல்லோரும் நண்பர்களைப் போல பழகிக் கொண்டிருந்தோம்.

அப்படி இருக்கும் போது ஒரு நாள்,……

வழக்கம் போல, வழியில் கண்ணுக்குப்பட்ட பிகர்களை ஜாலியாக கலாய்த்தபடி. நானும் என் நண்பர்களும் காலேஜ் விட்டு, விடுதிக்கு சென்று கொண்டிருந்தோம்.

அப்போது கிரண், “ரவி உன் ஆளு வருதுடா” என்றான். பார்த்தால், எதிரே இரண்டாம் ஆண்டு படிக்கும் திவ்யா வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“டேய்,…அப்படி சொல்லாதேன்னு பலமுறை சொல்லிட்டேன். நீ கேக்க மாட்டேங்கிறே.”

“கிரண் திவ்யா அவங்க ஊரு பொண்ணு . இவனையும், அவளையும் இணைச்சு வச்சு அப்படி பேசாதே, வம்பாய்டும்னு சொல்றான். கேக்க மாட்டியா?” என்றான் அரவிந்த்.

“என்ன வம்பாய்டும்? அவனவன் பொண்ணு கிடைக்கலைன்னு அலையறான். இதுவா வலிய வருது. அதுவும் லட்டாட்டம் பொண்ணு. பாக்குறதுக்கு என்னடா?”

இப்படி நாங்கள் பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே, எங்கள் அருகில் வந்த திவ்யா என்னை மட்டும் தனியாக அழைத்துப் போய், “வீட்ல பணம் கொடுத்தாங்களா?”என்றாள்

“ம்,….ஹாஸ்டல்ல இருக்கு. ஈவினிங்க் தர்றேன்.”

“சரி,…5 மணிக்கு பாக்கிறேன்.” என்று சொல்லி விட்டு அங்கே இருந்து கிளம்பினாள்.


“எங்க ஊர்ல இருந்து இப்படி ஒரு பிகர் நம்ம காலேஜ் சேர்ந்து இருந்தா 2 மாசத்துல நான் கவர் பண்ணி, செட் பண்ணி போட்டு இருப்பேன்.” என்றான் அரவிந்த்.

இப்படி அரவிந்த் பேசியதைக் கேட்ட நான் அவனை முறைத்தேன்.

“சும்மா முறைக்காதடா, பொண்ணுன்னா பாக்கத்தான் செய்வாங்க,…. வயசுக்கு வந்ததுக்கப்புறம் ஒக்கத்தான் செய்வாங்க. இவள மட்டும் எவனும் பாக்காம, ஓக்காமலா இருக்கப் போறானுங்க? அதுவும் இவ கோ எஜுகேஷன்ல படிச்சிட்டு வேற வந்து சேந்து இருக்கா.” என்றான் கிரண்.

“டேய் கிரண் இதான் லிமிட் வேணாம்” என கத்தி விட்டு நான் முன்னால் போக அரவிந்த் அவனை திட்டிக்கொண்டு வந்தான்.

மாலை மணி 5.

காலேஜ் முடிந்து ஹாஸ்டல் செல்லும் வழியில் ஒரு மரத்தடியில் நான் நிற்க, திவ்யா என் அருகில் வந்தாள். அவளோடு அவளின் கிளாஸ் மேட் நித்யாவும் வந்தாள். எனக்கு கோவமாக வந்தது. 2000 ரூபாய் பணத்தை அவளிடம் நீட்டி, பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு, “தனியா வர மாட்டியா” என கிசு கிசுக்க, இதைக் கேட்ட நித்யா, “ஏய், நீ தனியா ரகசியம் பேசணும்னா பேசுடி. நான் போறேன்.” என்று திவ்யாவிடம் சொல்லி விட்டு கிளம்பப் பார்க்க,….

“ஏய் இருடி,…அதெல்லாம் ஒன்னும் இல்ல” என்று நித்யாவைப் பார்த்து சொல்லி விட்டு, என்னைப் பர்த்து, “ஏன் என்ன ஆச்சு?” என்றாள்.

“ஒன்னும் இல்ல போ அப்புறம் பேசறேன். நைட் போன் பண்றேன்.” என்றேன்.

“நைட் படிக்கணும். எல்லோரும் இருப்பாங்க. மெஸேஜ் பண்ணு” என்றாள்.

நான் சரி என்று சொல்லு முன் நடக்கத் தொடங்கி விட்டாள். அவள் போன மறு நொடி, சொல்லி வைத்தது போல கிரணும்,அரவிந்தும் அங்கே வர, நாங்கள்
மூன்று பேரும் சேர்ந்து எங்க ஹாஸ்டலுக்கு நடந்தோம்.

“ராகவ் சாரிடா.!!”

“ஏதுக்கு?”

“அந்த திவ்யாவை உன் ஆளுன்னு சொன்னதுக்கு.”

“அப்படி சொல்றது தப்புன்னு தெரியுதுல்ல. சரி,… அப்ப இனிமே சொல்லாதே!!.”

“ஆனா, மச்சான் நல்ல பிகர்டா.”

“ராகவ் இப்ப நான் கிரண் பக்கம். அவள உன் கூட சேத்து வச்சு பேசினாதான் தப்பு. எல்லா பொண்ணுங்களைப் போல பேசினா உனக்கு ஏண்டா கோவம் வருது? உங்க ஊர் பொண்ணு ஓகே. அதுக்காக பேசக் கூட கூடாதா?’

“அது,….”

“அவ பட்டக்ஸ் பாத்தியா . அவ நடக்கும் போது ரெண்டு பட்டக்ஸும் ஏறி இறங்குற அழகு அள்ளுதுடா.” என்றான் கிரண் தூரத்தில் போய்க் கொண்டிருக்கும் திவ்யாவைப் பார்த்து.


“அவ பட்டக்ஸ் மட்டுமாடா, பட்டக்ஸ தொட்டுகிட்டு அலை அலையா தொங்குதே அவளோட கருங்கூந்தல். அப்படியே அசத்துதுடா. இந்தக் காலத்துல எவளுக்கு இப்படி முடி நீளமா இருக்கு?” என்றான் அரவிந்த்

“முன்னால மட்டும் என்னடா குறைச்சல், அவ முலை ரெண்டும் தர்பூசனி பழத்தை கட்டி வச்ச மாதிரி சூப்பரா இருக்குடா. அவ இடுப்பை ஆட்டி ஆட்டி ஸ்டைலா நடக்கிற அழகே அழகுடா” என்று கிரண் இன்னும் வர்ணிக்க

“ஆது மட்டும் இல்லடா, அவ கலர் பாரு வெளுப்பும் இல்லாம, கருப்பும் இல்லாம, அட்டகாசமான எழுமிச்சம் பழ கலர்ல இருக்காடா. அவுத்துப் போட்டு அவளை அம்மனமா பாத்தாவே போதும்டா. என் கட்டை வெந்துடும்.”- இது அர்ஜூன்

“என்னை விட்டா நாள் பூரா அவளை நக்கிகிட்டே இருப்பேன்டா.” என்றான் கிரண்

“ஆனா, இப்படிப்பட்ட ஒரு சூப்பர் ஃபிகர ராகவ் பாக்கவோ, அவ கிட்டே பேசவோ, அவளை சைட் அடிக்கவோ மாட்டேன்றாண்டா. அதுவா வலிய வருதுடா. அதிர்ஷ்டம் தானா வர்றப்போ அதை வேண்டாம்ன்னு ஒரு சாமியார் மாதிரி இருக்கிற இவனை என்ன சொல்றதுன்னே தெரியலைடா”
கிரணும், அர்ஜூனும் பேசுவதை சகித்துக் கொள்ள முடியாமல், கொஞ்சம் கோவப்பட்டு, “ப்ளீஸ்டா இதுக்கு மேலே பேசாதீங்க. நான் போறேன்.” என்றேன்.

“ஏன்டா இவன் இப்படி இருக்கான்? சப்ப பொண்ணுங்கள பாக்குறான், சைட் அடிக்கிறான். ஆனா, வானுலக தேவதை ரம்பை மாதிரி இருக்கிறத திவ்யா பக்கம் தலையை கூட திருப்ப மாட்டேங்குறான். ஏறெடுத்தும் பாக்க மாட்டேங்கிறான். வீட்ல போட்டுக் கொடுத்துடுவாங்கன்ற பயமோ என்னவோ? இவனைப் புரிஞ்சுக்கவே முடியல.”

அவர்கள் பேசியதை நினைக்கும் போது திவ்யாவின் உடல் அவர்கள் வர்ணிச்ச மாதிரி என் கண் முன்னால் வருவதை தவிர்க்க முடியவில்லை.
மணி 9. மொபைலை எடுத்து திவ்யாவுக்கு மெஸேஜ் அனுப்[பினேன்

“திவ்யா?”

“வெயிட்.”

சில நிமிடத்தில் கழித்து,….

“என்ன”

“பேசணும்.”

“ஏதாவது முக்கியமா?!!”

“எஸ்!!.”

ரிப்ளை செய்த சில நிமிடத்தில் ‘கால் மீ’ என மெஸேஜ் வர, ரிங்க் பண்ணினேன். எடுத்ததும், “திவ்யா நீ எங்கே இருக்கே?”

“மொட்ட மாடியிலே,…ஏன்?”

“ஏய் உண்மையை சொல்லிடலாம்ப்பா. ரொம்ப சங்கடமா இருக்கு.”

“என்ன ஆச்சு?”

“என் கிட்டேயே உன்னைப் பத்தி தப்பா கமெண்ட் பண்றாங்கப்பா.”

இன்னும் ஒரு செமஸ்டர்தான் உனக்கு. அதுவரைக்கும் நம்ம ரிலேஷன்ஷிப்ப யார்கிட்டேயும் சொல்லக் கூடாது. அப்புறம் ஒரு ஃப்ரீனஸ் இருக்காது. நான்
இந்த காலஜ் வரும் போதே சொன்னேன் இல்ல. நாம நம்ம ரிலேஷன்ஷிப் பத்தி சொல்லக் கூடாதுன்னு…”

“உன்னைப் பத்தி பேசுறப்போ எப்படி பொறுத்துக்கறது?”

“ஏன் நான் பொறுத்துக்கலையா?”

“என்ன சொல்றே?”

“என்னடி நீங்க ஒரே ஊரு,…அப்படி,…. இப்படின்னு,….என் கிட்டே என் ஃப்ரண்ட்ஸ் கூட கேப்பாளுக.”

“அதுக்கு நீ திட்ட மாட்டியா?”

“என்னன்னுனு சொல்லி திட்டறது? அதுவும் நித்யா இருக்கா பாரு,…அவ உன்னையும் என்னையும் சேத்து, நீங்க ரெண்டு பேரும் லவ்வர்ஸ்தானேன்னு கேட்டு தொல்லை பண்ணினா. இல்லேன்னு சொன்னா, எதையாவது பேசி வம்புக்கு இழுப்பா. அப்புறம் நாம ப்ளான் பண்ண மாதிரி நடக்காது. அவ கற்பனைக்கு ஒரு முற்றுப் புள்ளி வைக்கணும்னு முடிவு பண்ணி ‘அப்படிதான் வச்சுக்கோ’ன்னு சொல்லிட்டேன். இப்ப அவ தொல்லை பண்றதே இல்லை. நீ ஏன் இப்படி ஃபீல் பண்றே? எவனாவது கேட்டா, ஆமாடான்னு சொல்லு.”

“ஏய்,…திவ்யா என்ன சொல்றே?!!”

“இல்லன்னா நம்ம பிரண்ட்ஸ் நம்ம கிட்டே பேச தயங்குவாங்க. காலேஜ் லைஃப் போர் ஆய்டும். போய் நிம்மதியா தூங்குங்க” என்று சொல்லி போனை வைக்க நான் ஆடிப்போனேன்.

“எவ்ளோ சுலபமா பேசுறா இவ’ ன்னு நினைச்சு அதிர்ச்சி ஆயிட்டேன். அப்போ அருகில் வந்த கிரண், “ஐயா, யார் கூட கடலை “ என்றான்.

“திவ்யா” என்றேன்.

“அதானே பாத்தேன்,….ராகவ்,…. நான் சொல்றதை கேளு. அவ உன்னை லவ் பண்றா. ப்ரொபோஸ் பண்ணத் தயங்கறா. அப்படி அவ ப்ரொபோஸ் பண்ணா, தயங்காம ஓகே பண்ணு. இப்படிப் பட்ட அமைதியான அழகான பொண்ணு லவ் பண்றதுக்கு கிடைக்கறது கஷ்டம். இவ மட்டும் உனக்கு லவ்வரா கிடைச்சு கல்யாணம் செஞ்சுகிட்டியானா, உன்னை மாதிரி அதிர்ஷ்டக் காரன் யாரும் இல்லை. வாழ்க்கை ரொம்ப ஜாலியா போகும்டா. ஊர்ல எவன் இங்க பாக்குறான்? ஜாலியா அனுபவி. ஊருக்கு போகும் போது பேசிக்கலாம். என்ன?”

கிரண் சொல்ல, திவ்யா சொன்னது போல, எனக்கும், அவளுக்கும் இருக்கிற உறவு முறையைப் பத்தி வெளியே சொன்னா, ரெண்டு பேர் கிட்டேயும் கொஞ்சம் தயங்கி தயங்கிதான் பேசுவாங்க. சோ,…. திவ்யாவே தைரியமா இருக்கும் போது நான் ஏன் பயப்படணும். சும்மா சொல்லிதான் பாக்கலாமே. என்னதான் பண்றாங்க,…என்னதான் ஓட்டுறாங்க,…இன்னும் இவனுங்க மனசுல என்னதான் இருக்குன்னு பாக்கலாமேன்னு நானும். “சரிடா ஓகே பண்ணிடலாம்.” என்றேன்.

[monor]

அதற்கு ஒரு வாரம் கழித்து இன்டர் காலேஜ் ஃபுட் பால் டோர்னமென்ட் வந்தது. ஸ்கூலில் படிக்கும் போதே கால்பந்து போட்டிகளில் கலந்து கொண்டு, வெற்றி பெற்று கப்புகள் நிறைய வாங்கி வைத்திருக்கிறேன்.

அரவிந்துக்கும், கிரணுக்கும் ஃபுட் பால் விளையாடத் தெரியும் என்பதால் அவர்கள் விளையாட்டில் கலந்து கொள்ள பி.டி இன்சார்ஜிடம் பேர் கொடுத்து விட்டு, என்ன்னைக் கேக்காமலே என் பேரையும் கொடுத்து விட்டார்கள்.

டோர்னமென்ட் தொடங்கி பல கல்லூரிகளுக்கும் போய் விளையாடினோம். பல போட்டிகளில் ஜெயித்தோம், சில போட்டிகளில் தோற்றோம். பல நிலைகளில் விளையாடி எங்கள் காலேஜ் அணி ஃபைனல் மேட்சுக்கு தகுதியானது.

ஃபைனல் மேட்ச் எங்கள் காலேஜ் கிரவுண்டில் நடத்த இன்டர் காலேஜியேட் ஸ்போர்ட்ஸ் அத்தாரிட்டி முடிவு செய்தது. . நாங்கள் மதுரை எஞ்சினியரிங்க் காலேஜ் கால்பந்து அணியுடன் மோத வேண்டி இருந்த்து. அது கொஞ்சம் டஃபான டீம்.

ஃபைனல் மேட்ச் நடந்த அன்று கிரவுண்ட் முழுக்க ஒரே கூட்டம்.

எங்கள் காலேஜ் ஸ்டூடண்ட்ஸ்கள் ஆர்வ மிகுதியில்,….ராகவ்,…. ராகவ்,….ராகவ்,… என்று கோரஸாக வெற்றியின் அடையாளமாக கையை உயர்த்தி கத்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.

எங்கள் கோட்ச் எங்கள் எல்லோரையும் கூப்பிட்டு, “மதுரை டீம் கொஞ்சம் டஃப் டீம். கொஞ்சம் ரஃப்பா விளையாடுவாங்க. நாம கோல் போடறதிலே மட்டும் குறியா இருக்காம, அவங்க அட்டேக்லேர்ந்து தப்பிக்கவும் பாக்கணும். பாத்து விளையாடுங்க.” என்று சொல்லி அவர் இடத்துக்கு போய் விட, நாங்கள் அவரவர் கடவுளை வஏண்டிக்கொண்டு ஒருவர் பின் ஒருவராக வரிசையாக கிரவுண்ட் ஓரத்தில் ஓடி எங்களுக்கான பகுதியில் அவரவர் பொஷிசனில் நிற்க, ரெப்ரீ நடுவில் வந்து வாட்சைப் பார்த்துக் கொண்டே, நேரம் நெருங்கியதும் ,லாங்க் விசில் ஊத, மதுரை டீம் பந்தை காலால் உதைத்து போட்டியை ஆரம்பித்து வைத்தார்கள்.

ஃபைனல் வரைக்கும் வந்து விட்ட மிதப்பில் மதுரை டீம் தெனாவட்டாக ஆடிக்கொண்டிருந்த்து. எங்கள் கோட்ச் ஏற்கனவே சொல்லி இருந்ததால், அவர்கள் அட்டாங்கால் கொடுத்த்திலிருந்து தப்பித்து பந்தை எங்கள் அணியினருக்கு பாஸ் செய்து கொண்டிருந்தோம்.

எங்கள் கோல் போஸ்ட் அருகே மதுரை பார்வார்ட் பொஷிசனில் இருந்த ஒருத்தன் பந்தை வேகமாக உருட்டி வந்து, கோல் போஸ்ட் பக்கம் நின்றிருந்த அவன் டீம் ஆளுக்கு பாஸ் செய்ய, அவன் அதை வங்கி வளைத்து அடித்த பந்தை எங்கள் கோல் கீப்பர் தடுக்க முடியாமல் போய் விட அவர்கள் முதல் கோல் போட்டனர்.

அவர்களுக்கு சப்போர்ட்டாக இருந்தவர்கள் கைதட்டியும், விசிலடித்தும் ஆரவாரம் செய்து அவர்களை உற்சாகப் படுத்தினர்.

அவர்களை கோல் போடக் கூடாதென்று நாங்கள் கவனம் செலுத்தி டிபன்ஸ் கேம் விளையாடியதில், விளையாட்டின் பாதி நேரம் கடந்து விட்டது.

நான் பந்தை வேக வேகமாக உருட்டியபடி அவர்கள் கோல் போஸ்ட் பக்கம் வர, அவர்கள் டீமிலிருந்து எதிரே வேகமாக வந்த ஒருவன், பந்தை குறி வைக்காமல் என் காலையே குறி வைத்து உதைக்க, அந்த அடி என் கெண்டைக்காலில் பட்டு, அப்படியே வலியில் சுறுண்டு விழுந்தேன். எங்கள் காலேஜ் ஸ்டூடண்ட்ஸ் எல்லோர் முகத்திலும் எனக்கு இப்படி ஆய் விட்டதே என்ற கவலை குடி கொண்டது.

காயம் வலி காரணமாக என்னால் போட்டியில் கலந்து கொள்ளாமல் கொஞ்ச நேரம் ஓய்வெடுக்க வேண்டும் என்று கருதிய எங்கள் கோச் என்னை வெளியே வந்து ஓய்வெடுக்கச் சொன்னார். அதன் படி நான் வெளியே வர, சப் சூட்டாக அரவிந்த் உள்ளே நுழைந்தான். மதுரை அணியினர் ஆடும் விளையாட்டை தடுத்து போராட யாரும் இல்லாததால், அவர்கள் அணியினர் ஒருவருக்கொருவர் பந்தை பாஸ் செய்து, எங்கள் கோல் போஸ்ட் பக்கம் வந்து விட்டனர்.

கோல் போஸ்ட் பக்கம் வந்த பந்தை அரவிந்த் தடுத்து நிறுத்த, மதுரை அணிக்காரன் அதை பறித்துக் கொன்டு வேக வேகமாக உருட்டிச் சென்று இன்னொருவனுக்கு பாஸ் செய்ய, அவன் எங்கல் கோல் கீப்பர் ஏமாந்த நேரத்தில் கோல் போட்டு விட்டான்.

நாங்கள் அணைவரும் எங்கள் உற்சாகத்தை இழந்தோம். எங்கள் விளையாட்டை பார்த்துக் கொண்டிருந்த எங்கள் காலேஜ் மாணவ மாணவியர் அமைதியாக இருந்தனர். தோல்வி அடைந்து விடுவோமோ என்ற கவலையில் இருந்தனர்.

அந்த நேரம் பார்த்து பாதி விளையாட்டு முடிந்ததற்கான விசில் ஊத. நாங்கள் இடம் மாறினோம்.

எங்கள் கோச் எங்கள் அருகே வந்து , “என்னப்பா விளையாடறீங்க? அவங்க பக்கம் பந்தை விடாதீங்கன்நு சொன்னா கேக்க மாட்டேன்றீங்க. ராகவ் இருந்தப்போ கொஞ்சம் நல்லா விளையாடுனீங்க. அவன் வெளியே வந்த்துக்கப்புறம் உங்களுக்குள்ள இருந்த ஒற்றுமை போய்டுச்சு. ஒருத்தரே பந்தை கடைசி வரைக்கும் எடுத்துகிட்டு போய் கோல் போடணும்னு பாக்கறீங்க. இது டீம் கேம். பந்தை ஃப்ரியா இருக்கிற நம்ம ஆளுக்கு மாத்தி விடுங்க.
இப்படியே மாத்தி மாத்தி அவங்க கோல் போஸ்ட் பக்கம் பந்தை கொண்டு போங்க. உங்களால முடியும். இப்ப அவங்க 2 கோல் போட்டுட்டாங்க. நாம- 0- ல இருக்கோம். அவங்களை நாம ஜெயிச்சு, ஃபைனல்ல கப் வாங்கணும்னா, நீங்க ஈடுபாட்டோட, ஒற்றுமையா விளையாடணும்.” என்று சொன்ன கோச், என்னை மட்டும் அழைத்து, “நாம ஜெயிக்கறது உன் கைலதான்,…. ஸாரி,,… உன் கால்லதான் இருக்கு. நீ ட்ரை பண்ணா முடியும். இப்ப கால் வலி பரவாயில்லை இல்லையா. ?”

"பரவாயில்லை சார். நல்லா விளையாடி கப்பை நம்ம காலேஜுக்கு கொண்டு வர்றது என்னோட பொறுப்பு சார்” என்று கண்ணீரோடு சொன்ன நான், கிரவுண்டில் இருந்து ரெஃப்ரீ ஒருவர் அடுத்த பாதி போட்டி தொடங்குவதற்கான விசில் ஊத, அணைவரும் கிரவுண்டுக்குள் நுழைந்து அவரவர் பொஷிசனில் நின்றோம்.

விளையாட்டு ஆரம்பிப்பதற்கான விசில் ஊத, அரவிந்த் பந்தை காலால் தட்டி என் பக்கம் அனுப்ப, நான் இன்னொருவனுக்கு பாஸ் செய்ய, மதுரை அணியினர் எங்கள் அணியினர் ஒவ்வொருவரையும் சுற்றி சுற்றி வந்து எங்கள் ஒவ்வொருவர் பக்கம் ஓடி வந்து நிற்க, பந்து அவர்கள் கோல் போஸ்ட் பக்கம் சென்றது.

நான் எதிரணியினர் கோல் போஸ்ட் பக்கம் நின்றிருந்தேன். கிரண் கார்னலிருந்து அடித்த பந்து அனைவரின் தலைக்கு மேல் பறந்து வந்து என் தலைக்கு மேலாக கடந்து போகப் போவதை உணர்ந்த நான், திடீரென ஜம்ப் செய்து நெற்றியால் பந்தை எதிர் கொண்டு கோல் போஸ்ட் பக்கம் திருப்பி விட, அது சரக் என்று கோல் போஸ்டில் நுழைந்தது.

எங்கும் கரகோஷ்ம். விசில் சத்தம். வெற்றி நமதே,…. வெற்றி நமதே என்ர கூச்சல். என் நண்பர்கள் என்னை தலைக்கு மேலே தூக்கி வைத்து கொண்டாடினார்கள்.

நாங்கள் கோல் போட்ட பின் மீண்டும் ஆட்டம் ஆரம்பிக்க, மதுரை அணியினர் இப்போது காட்டுத் தனமாக ஆக்ரோஷமாக ஆடினர்.
அவர்களின் தாக்குதலிலிருந்து தப்பிப்பதே எங்களுக்கு பெரும்பாடாகப் போனது.

மீண்டும் ஒருவருக்கு ஒருவர் சங்கேத வார்த்தைகளை பயன்படுத்தி ஒருவருக்கொருவர் பந்தை மாற்றி மாற்றி பாஸ் செய்து, கடைசியா என் பக்கம் பந்து வர, நான் அதை வாங்கி எடுத்துக் கொண்டு போகும் போது, எதிரனியில் ஒருத்தன் என் எதிரே வந்து என்னை தன் கையால் வேண்டுமென்றே இடித்து கீழே தள்ளினான்.

கீழே விழுந்த நான் உருண்டு எழ, ரெஃப்ரீ ஃபவுல் விசில் கொடுத்தார். ஃபவுல் ஆன இடத்தில் பந்தை வைத்து என்னை அடிக்கச் சொல்ல, நான் நேராக கோல் போஸ்ட்டை நோக்கி அடிப்பேன் என்று எதிரணியினர் நினைத்துக் கொண்டிருக்க, நான் திடீரென்று கிரணுக்கு பந்தை பாஸ் செய்தேன்.

யாரும் இல்லாத எதிரணியினர் இடத்தில் அவர்களுக்கு தெரியாமல் நான் ஓடிப்போக, கூட்டம் கிரணை நெருங்க, நான் இருந்த இடத்துக்கு கிரண் பந்தை பாஸ் செய்தான்.

கிரனை நெருங்கிய கூட்டம், என்னிடம் பந்து வருகிறது என்று தெரிந்து கொண்டு என்னை நெருங்குவதற்குள்ளாக, பந்தை கால்களால் உருட்டியபடியே கோல் போஸ்டின் ரைட் கார்னரை குறி பார்த்து பலம் கொண்டு நான் உதைக்க, பந்து பறந்து போய் கோல் போஸ்டின் வலது பக்க மேல் மூலைக்குள் சென்று நுழைய கோல் கீப்பரால் அதை தடுக்க முடியாமல் போனது.

முன்பை விட இப்போது இன்னும் கரகோஷமும், விசில் சத்தமும் வானைப் பிளந்தது.

இப்போது நாங்கள் சம நிலையில் இருந்தோம். எதிரணியினர் ஒரு கோல் போட்டால் அவர் ஜெயிக்க வாய்ப்பிருந்தது. நாங்கள் ஒரு கோல் போட்டால் நாங்கள் ஜெயிக்கக் கூடிய வாய்ப்பு இருந்தது.

கோல்டன் டைம் என்று சொல்லக் கூடிய இந்தெ நேரத்தில், கோட்ச் எங்களை அழைத்து அறிவுரைகள் வழங்கினார்.

”இப்ப அவங்க இன்னும் மூர்க்கத் தனமா வெறியோட ஆடுவாங்க. நீங்களும் சும்மா சாதாரணமா கோல் போடறதிலேயே குறியா இருக்கக் கூடாது. கடை நிமிடம் வரைக்கும் அவங்க பக்கம் பந்து போகாம அவங்களை டிபன்ஸ் பண்ணி ஆடறதுதான் நமக்கு புத்திசாலித் தனம். இப்போ மாதிரியே கிரணும், ராகவனும் கடைசி நிமிடத்தை பயன்படுத்திக்கணும்” என்று சொல்ல நாங்கள் கிரவுண்டுக்குள் போய் எங்கள் பொஷிசனில் நின்றோம்.

கோல் போட்டதும் மீண்டும். கிரவுண்டின் நடுவில் இருந்து விளையாட்டு ஆரம்பித்தது.

நான் ஃபார்வேர்ட் ரைட்வ் பொஷிஷனில் விளையாடிக்கொண்டிருந்தேன். எதிர் அணியினரிடமிருந்து பந்தைப் பறித்து எங்கள் அணி வீர்ர்களுடனே மாற்றி மாற்றி சுழற்றி விட்டுக் கொண்டிருந்தோம். அவர்கள் கோல் போஸ்ட் பக்கம் போகாமல் டிபன்ஸ் கேம் விளையாடிக்கொண்டிருந்தோம்.

கடைசி ஐந்து நிமிடம் இருப்பதை அங்கே இருந்த டிஜிட்டல் கடிகாரம் காட்ட, எங்களை எதிர்த்து போராடுவதிலேயே குறியாக இருந்த மதுரை அணியினர் சோர்ந்து போக, கடைசி நிமிட நேரத்தில் கிரண் பந்தை பாஸ் செய்து அரவிந்துக்கு தர, அரவிந்து எனக்கு பாஸ் செய்தான்.

எனக்கு வந்த பந்தை நான் மீண்டும் கிரணுக்கு அனுப்ப, அதற்குள் எதிரணியினர் அவர்கள் கோல் போஸ்ட்டை சுற்றி பாதுகாப்பு வளையமாக நின்று கொண்டனர். எப்படி அடித்தாலும் தடுத்து விடுவார்கள் என்ற நிலை இருந்த போது, கிரண் அரவிந்துக்கு பந்தை அனுப்பி போக்கு காட்டிக் கொண்டிருந்த போது, நான் அரவிந்துக்கு தலைக்கு மேலே பந்தை அனுப்புமாறு சைகை செய்தேன்.

[monor]

[monor]

image hosting

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

அதன் படியே அவன் எட்டி உதைத்த பந்து கூட்டமாக நின்றவர்களிடம் சிக்காமல் தரையிலிருந்து பத்தடிக்கு மேல் பந்து பறக்க,…. அதை விட்டு விட்டால் பந்து ஃபுட்பால் கிரவுண்டை விட்டு போய் விடும் என்ற நிலையில், அவர்கள் கோல் போஸ்டுக்கு எதிர் பக்கம் பார்த்து நின்று கொண்டிருந்த நான் ஒரு செகண்டில் முடிவு செய்து, தைரியத்தை வர வழைத்துக்கொண்டு அப்படியே ஜம்ப் செய்து மேலே எழும்பி என் இரண்டு கால்களையும் என் தலைக்கு மேலே கொண்டு சென்று, கத்தரிக்கோல் அசைவது போல இடது காலை காற்றில் விசுக் என்று இழுத்து, அதனால் கிடைத்த வேகத்தில் வலது காலை என் தலைக்கு மேலே கொண்டு சென்று வானில் மிதந்தபடியே ,என்னை கடந்து போக இருந்த பந்தை மறித்து, ஒரு சிஸர் சம்மர் கட் ஷாட் கொடுக்க,……. அது யாரும் எதிர்பார்க்காத வகையில் எதிரணியினர் கோல் போஸ்டுக்குள் ராக்கெட்டைப் போல நுழைய,…. சுற்றி இருந்தவர்களின் கர கோஷம், விசில் சத்தம், கூச்சல் வானைப் பிளந்தது.

எங்கும் ஒரே கைதட்டல்.

வானத்திலிருந்து தலை கீழாக திரும்பி வந்த நான் லாவகமாக டைவ் அடித்து மண்ணில் உருள, என் அணியினர் ஓடோடி வந்து என்னை தலை மேல் தூக்கி வெற்றிக் களிப்பில் கூச்சலிட்டனர். காலேஜ் பிரின்சிபல் பாராட்டினார், லெக்சரர்ஸ் பாராட்டினார்கள், எங்கள் கோச் பாராட்டினார். விளையாட வந்த எதிரணி கோச்சும், எதிரணியினரும் பாராட்டினர். எனக்கு மகிழ்ச்சியாகவும், ஒரு வித திமிராகவும் ,கர்வமாகவும் இருந்த்து. என் நண்பர்கள் வகுபுத் தோழர்கள் அணைவரும் எனக்கு கை கொடுத்து பாராட்டி வாழ்த்துகளைத் தெரிவித்தனர்.

கேன்டீனுக்கு சென்று வெற்றி பெற்றத்ற்கு அனைவருக்கும் டீ, ஸ்னேக்ஸ் வாங்கிக் கொடுத்தேன். வெற்றிக் களிப்பை கொண்டாடி ஹாஸ்டல் வருவதற்குள் சாயந்திரம் மணி 7 ஆகி விட்ட்து.

காலையில் வழக்கம் போல ஹாஸ்டலில் இருந்து, காலேஜ் கிளம்பினோம். வழியில் எதிர்பட்ட எல்லோரும் என்னை ஒரு ஹீரோவைப் பார்ப்பதைப் போல பார்ப்பதாக உணர்ந்தேன். என் முகத்தில் இன்னும் மகிழ்ச்சி குடி கொண்ட்து. உள்ளத்தில் உற்சாகம் தொற்றிக் கொண்ட்து.

காலேஜ் சென்று எங்கள் டிபார்ட்மென்ட் முன் இருந்த மரத்தடியில் நான், கிரண், அரவிந்த் நிற்க,….எதிரே , திவ்யாவும், நித்யாவும் வந்து கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் டிபார்ட்மென்டுக்கு எங்கள் டிபார்ட்மென்டைக் கடந்துதான் போக வேண்டும்.

கிரண், ”ராகவ்,… உன் ஆளும் என் ஆளும் வர்றாங்க. நேத்து நல்லா விளையாண்டு ஜெயிச்சதுக்கு எப்படியும் இன்னைக்கு கை கொடுத்து வாழ்த்து சொல்லி பாராட்டப் போறாங்க. “ என்று சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே, நித்யா அருகில் வந்து, “ரொம்ப நல்லா விளையாடினீங்க ராகவ். நீங்க இல்லேன்னா, ஃபைனல்ல நாம ஜெயிச்சு, நம்ம காலேஜுக்கு கப்பை வாங்கிக் கொடுத்திருக்க முடியாது.” என்று சொல்லி புன்னகைத்து ஷேக் ஹேன்ட் செய்ய கையை நீட்ட, அவள் கை பிடித்து குலுக்கி பாராட்டை ஏற்றுக் கோன்டேன். மென்மையாகவும் கொஞ்சம் ஈரமாகவும் இருந்தது அவள் கை.

“நித்யா எனக்கு ஷேக் ஹேன்ட் இல்லியா? நான் பந்தை பாஸ் செஞ்சு கொடுக்கலேன்னா, ராகவால மூணு கோலுமே போட்டிருக்க முடியாது தெரிஞ்சுக்கோ. “ என்ரு கிரண் நித்யாவைப் பார்த்து சொல்ல,….

“சரி,…. நீங்களும் நல்லாதான் விளையாடினீங்க.” என்று சொல்லி அவள் ஹேன்ட் பேக்கிலிருந்து ஒரு சாக்லெட்டை எடுத்து நீட்ட, கிரண் முகத்தில் அசடு வழிந்தது.

திவ்யா என்னை பார்த்துக் கொண்டே நின்றிருந்தாள். அந்த பார்வைக்கு அர்த்தம் என்ன வென்று புரியாமல் நின்றிருந்தேன். மகா ராணி தன் அடிமையை பார்ப்பது போல ஒரு பார்வை.

“உன் ஆளை காலேஜே பாராட்டுது. நீ என்னடி எந்த ரியாக்சனும் காமிக்காம இருக்கே? நானா இருந்தா கிரவுண்டிலேயே கட்டிப் பிடிச்சு முத்தமா கொடுத்திருப்பேன். ஏய்,… போய் கையையாவது கொடுத்து பாராட்டேன்டி.” நித்யா சொன்னதும், என்னப் பார்த்த திவ்யா,

“ நல்லா விளையாடினீங்க. பாராட்டுகள்” என்று கைகளை கட்டியபடி சொல்லி, நித்யாவைப் பார்த்து, “சரி வாடி போலாம். காலேஜுக்கு நேரமாகுது.” . என்று சொல்லி இருவரும் அந்த இடத்தை விட்டு நகர்ந்தார்கள்.

நித்யாவும், திவ்யாவும் நடந்து போக, அவர்கள் போவதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த கிரண், “உன் ஆளுக்கு கொஞ்சம் திமிர்தாண்டா. காலேஜே உன்னைப் பாத்து பாராட்டுது. ஆனா, இவ என்னமோ சப்புன்னு, ‘நல்லா விளையாடினீங்க. பாராட்டுகள்’னு சொல்லிட்டு போறா. இவ பாராட்டு யருக்கு வேணும்? இது என்னவோ வேணும்னே பண்ற மாதிரிதாண்டா இருக்கு.”

“ஆமாடா,…. நம்ம கிளாஸ்மேட் எல்லாம் நேத்தே கிரவுண்ட்ல கை கொடுத்து பாராட்டிட்டாங்க. இவங்களுக்கு இன்னைக்குதான் பாராட்டணும்னு தோணி இருக்கு. சரி விடு. கிளாஸுக்கு நேரமாச்சு போகலாம்” என்று அரவிந்த் சொல்ல , மூவரும் கிளாஸுக்கு போனோம்.

அவர்கள் கிளாஸில் நித்யா, திவ்யாவிடம், “ஏய்,…உன் ஆளு நம்ம காலேஜுக்காக சூப்பரா விளையாண்டு, கப் வாங்கி கொடுத்திருக்காரே? உனக்கு அதிலே பெருமை இல்லையா. நானா இருந்தா, அவர் கையைப் பிடிச்சுகிட்டு, இது என்னோட ஆளுன்னு ஊரை கூட்டிக் தம்பட்டம் அடிச்சிருப்பேன். பாராட்டக் கூட தெரியாத மண்டு.”

“நான் எதுக்குடி அவரை பாராட்டணும். அவர் விளையாடினார். ஜெயிச்சார். இதிலே எனக்கென்ன வந்துச்சு? அவர் என் ஆளுன்னு சொல்றதை இதோடு நிறுத்திக்க. நீ நினைக்கிற மாதிரி எல்லாம் எதுவும் என் மனசுல இல்லே.”

“உன் ஆளு இல்லையா? அப்புறம் எதுக்குடி, அவங்க டிபார்ட்மென்ட்டை கடந்து போறப்பல்லாம் அப்படி பாப்பே,… அவர் அங்கே இல்லேன்னா உன் மூஞ்சி ஏன் அப்படிப் போகுது? அவரை பாத்துட்டா சிரிப்பும் சந்தோஷமுமா என் கூட நடந்து வர்றே,…. பாக்கலைன்னா,… உம்முன்னு எதையோ பறி கொடுத்தவ மாதிரி நடந்து வர்றே,…இதுக்கு என்னடி அர்த்தம்?”

“இதுக்கெல்லாம் நான் அர்த்தம் சொல்லிகிட்டு இருக்க முடியாது. நான் எப்பவும் போலதான் இருக்கேன்”

“சரிடி,… இப்படியே நீ வீம்பா இரு. ஆனா, அவர் உன்னைப் பாக்கிறப்போ அவர் முகத்துல ஒரு சந்தோஷத்தை பாக்கிறேன்டி. அது என்னன்னு நீயே புரிஞ்சுக்கோ.”

கிளாஸ் நடந்து கொடிருக்கும் போது, திவ்யாமிடமிருந்து எனக்கு மெஸேஜ் வந்த்து.

“உங்களை நான் பாராட்டக் கூடாதுன்னு இல்லே. என் மனசு பூரா உங்களை பாராட்டணும். கை கொடுத்து கட்டிப் பிடிச்சு வாழ்த்து சொல்லணும்னு எனக்கு ஆசைதான். அதை நேத்தே செஞ்சிருப்பேன். ஆனா, இங்க தான் எனக்கு எதிரிகள் அதிகம் ஆச்சே. உங்க கிட்டே சாதாரணமா பேசிகிட்டு இருந்தாவே ஆயிரதெட்டு கதை கட்டி விட்வாளுக. இதிலே உங்களுக்கு நான் கை கொடுத்து வாழ்த்து சொல்லிட்டா அவ்வளவுதான். அவளுங்க வாய்க்கு அவல் கிடைச்ச மாதிரி ஆய்டும். நான் உம்முன்னு மூஞ்சியை வச்சுகிட்டு உங்களுக்கு வாழ்த்து சொன்னதை மனசுல வச்சுக்க வேணாம். உ ந்மையாலுமே மனசு முழுக்க சந்தோஷத்துலதான் வாழ்த்தும் பாராட்டும் சொல்லி இருக்கேன். வெளியேதான் அதை காமிச்சுக்கல. அப்புறம் உங்க ஃப்ரண்ட்ஸ்கிட்டே எதுவும் உளறிடாதீங்க. படிச்சிட்டு இந்த மெஸேஜை உடனே டெலீட் பண்ணிடுங்க.” என்று கண்டிப்புடன் சொல்லி இருந்தாள் திவ்யா.

அவளுக்கு அடம் ஜாஸ்தி என்று நினைத்துக் கொண்டு டெலிட் செய்தேன்.

புத்தகத்தோடு நான் வர, மெஸ் போய் விட்டு கிரணும், அரவிந்தும் வர காலேஜ் புறப்பட்டோம்.

“என்ன ராகவ் அந்த திவ்யாவை நீ சைட் அடிக்கறதை ஒத்துகிட்டியாம். கிரண் சொல்றான்.”

“ராகவ், உன் செலக்ஷன் அருமைடா. இந்த மாதிரி ஃபிகர் கிடைச்சா என்ன வேணும்லாம் பண்ணலாம்டா.”

“போதும்டா ரொம்ப ஓட்டாதீங்க. விடுங்கடா” என்றேன். உடனே கிரண், “அது எப்படிடா மாப்ளே. நீ ட்ரீட் தரணும்டா”

“சரி தர்றேன் பேசாம வாங்கடா”

“பேசாம எப்படி?. அங்க பாரு உன் ஆளு பிங்க் சுடிலே கலக்ககலா வரா”

ஆம், எதிரே திவ்யா பிங்க் சுடியில் அவள் பிரண்ட் நித்யாவோடு வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“அம்சமா இருக்காடா” என்றான் கிரண் அவள் அழகில் யாரையும் வீழ்த்துவது போல இருந்தாள்.

“போய் பேசுடா,…”

“லெட்டர் ஏதும் இல்லைடா.”

“போய் பேசலைன்னா நான் நம்ப மாட்டேன். அப்புறம் கமெண்ட் அடிச்சுட்டுதான் இருப்பேன்.” என சொல்ல அருகில் வந்த திவ்யா தயங்கி நிற்க, என்
நண்பர்கள் விலகி நித்யாவிடம் பேச, நானும் திவ்யா அருகில் செல்ல,” என்ன” என்றாள்.

“ஐயோ!!,….. திவ்யா படுத்தறானுங்க. என்ன பண்றதுன்னே தெரியலே.”

“கொஞ்ச நாள் சமாளி. அப்புறம் கண்டுக்க மாட்டானுக.”

“சரி,…. நைட் பேசறேன். “ என்று சொல்லி நான் நகர, அவளும் அந்த இடத்தை விட்டுப் போக, கிரணும், அரவிந்தும் என்னை கட்டிக்கொண்டார்கள்.

“டேய்,…. நம்ம டீம்ல லவ்ஸ் இல்லாம நீதான் இருந்தே. இப்போ உனக்கும் வந்தாச்சு.”

“என்னடா சொல்றீங்க? ஏற்கனவே நீங்க லவ் பண்ணிகிட்டு இருக்கீங்களா?!!”

“ஆமாடா, நான் சுதாவ லவ் பண்றேன். கிரண் உன் ஆளு திவ்யா ப்ரண்ட் நித்யாவ லவ் பண்றான்.

“ஆனா ராகவ் ஒன்னு சொல்லட்டுமா?”

“என்ன”

“ஆயிரம் சொல்லு, உன் ஆள் அமைப்பு, அந்த ஸ்ட்ரக்சர், உருண்டையா தூக்கிகிட்டு நிக்கிற அந்த பிரஸ்ட், தளும்பிக் குலுங்கும் அந்த பட்ஸ் யாருக்கும் வராதுடா. இன்னும் யாரும் கை வைக்காத ரோஜான்னு நினைக்கிறேன்” கிரண் சொல்ல,

”கிரண் இது வரைக்கும் சரி. அவளைப் பத்தி நீங்க அடிச்ச கமெண்ட்ஸ் எல்லாம் ஒரு ஃப்ரண்ட் என்கிற முறையிலே பொறுத்து கிட்டேன். ஆனா, அவ இனிமே என் ஆளு. இப்படிபேசாதீங்கடா.”

“சாரிடா. உனக்குன்னு அவ ஃபிக்ஸ் ஆயிட்டான்னா, இனிமே அவ எங்களுக்கு சிஸ்டர். போதுமா.” கும்பிட்டான்.
இப்படி நான் சொன்ன பிறகு, வகுப்பில் என்னால் கவனிக்க முடியவில்லை. என் மனம் நிஜமாகவே திவ்யாவை லவ் பண்ணுவது போல தவித்தது.

“ச்சீ,….. பொறுக்கி திவ்யாவ காப்பாத்த நடிக்கிறேடா “ என்று மனம் சமாதானம் சொன்னாலும், கிரண் சொன்ன வார்த்தைகள் அலை போல வந்து மோதியது.

““ஆயிரம் சொல்லு, உன் ஆள் அமைப்பு, அந்த ஸ்ட்ரக்சர், உருண்டையா தூக்கிகிட்டு நிக்கிற அந்த பிரஸ்ட், தளும்பி குலுங்கும் அந்த பட்ஸ் யாருக்கும் வராதுடா. இன்னும் யாரும் கை வைக்காத ரோஜான்னு நினைக்கிறேன்” கிரண் சொன்னதை நினைக்கும் போது, திவ்யாவின் உடல் அமைப்பு என் கண் முன்னால் தோன்றி என்னை அலை கழிப்பதை என்னால் தவிர்க்க முடியவில்லை.

ஆனால், மன்சுக்குள் ஏதோ தப்பு செய்வது போல ரொம்ப சிரமமாக இருக்க, நான் அன்று முழுவதும் வகுப்பை கவனிக்க முடியவில்லை.
இரவு சாப்பிடக் கூட இல்லை.

இரவு 10 மணி எல்லோரும் படுத்தோம். எனக்கு மட்டும் தூக்கம் வராமல் தவித்தேன். கண்ணை மூடினால், திவ்யா பிங்க் கலர் சுடியில் ஒரு தேவதை போல என் கண் முன்னே வர எனக்கு நரக வேதனையாக இருந்தது. மொபைலில் மெசேஜ் சத்தம்.

எடுத்தேன்.

திவ்யாதான்.

“கால் மீ.”

‘மொபைலோடு மொட்டை மாடிக்குப் போய் கால் செய்ய, உடனே எடுத்தாள்.

“இன்னும் தூங்கலியா?”

“இல்லே திவ்யா,….. நீ இன்னும் என்ன பண்றே?”

“எல்லோரும் படிச்சிகிட்டு இருந்தோம். இப்பதான் எல்லோரும் படுத்தாங்க.”

“திவ்யா,…”

“சொல்லுங்க.”

[monor]

“என்ன இப்ப எல்லாம் வாங்க போங்கன்னு மரியாதை பலமா இருக்கு.”

“ நம்ம இஷ்டத்துக்கு பேசிக்க எங்கே விடறாளுக? உன் ஆளு உனக்கு 2 வருஷம் சீனியர்டி. அதனால வாங்க போங்கன்னு மரியாதையாவே பேசு. நீ உன் ஆள நீ ,வா, போன்னு ஒத்தையிலே மரியாதை இல்லாம பேசறேன்னு கிரண் என் கிட்டே சொல்லி வருத்தப்ட்டான்னு நித்யா என் கிட்டே சொன்னா. அதனாலதான். வாங்க,… போங்க.”

“எனக்கு ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு.”

“ஏன்?”

‘என் பிரண்ட்ஸ் உன்னை என் ஆளுன்னு சொன்னதுக்கு, ஆமான்னு சொல்லிட்டேன்லே,…அதான் என் மனசுக்கு கஷ்டமா இருக்கு.”

“அதுக்கு ஏன் பீல் பண்றீங்க?”

“அது வந்து,….”

“என்ன சொல்லுங்க,…”

“அது,….”

“என் கிட்டே என்ன தயக்கம். தயங்காம சொல்லுங்க.”

‘திவ்யா,…. சொல்லலைன்னா என் தலையே வெடிச்சிடும் போல இருக்கு. என்னை தப்பா நினைக்காதே.”

“என்னங்க இப்படிப் பேசறீங்க? தயக்கமில்லாம சொல்லுங்க நான் தப்பா எடுத்துக்க மாட்டேன். “

“திவ்யா,…”

“ம்,….’

“அவனுங்க உன்னைப் பத்தி வர்ணிக்கும் போது என்னால உன்னை அந்த கண்ணோட்டத்துல பாக்காம இருக்க முடியல. நானும் அப்படி உன்னை ரசிச்சு பாத்துட்டேன். அது மனசுக்குள்ள என்னவோ பண்ணுது..”

“புரியல,…. நீங்க என்ன சொல்ல வர்றீங்கன்னு,…”

“உன் உடம்ப பத்தி பச்சையா அவனுங்க வர்ணிச்சு சொல்லும் போது,…”

“என்ன சொன்னாங்க சொல்லுங்க.”

“அது,….’

“சொல்லுங்க,…”

““ஆயிரம் சொல்லு, உன் ஆள் அமைப்பு, அந்த ஸ்ட்ரக்சர், உருண்டையா தூக்கிகிட்டு நிக்கிற அந்த பிரஸ்ட், தளும்பி குலுங்கும் அந்த பட்ஸ் யாருக்கும் வராதுடா. இன்னும் யாரும் கை வைக்காத ரோஜான்னு நினைக்கிறேன்” ன்னு சொன்னானுங்க. அப்போ அவனுங்க சொல்ற மாதிரிதான் இருக்கியான்னு பாத்தேன். அப்படி பாத்தது தப்புதான்!!”

“நீங்க என்ன லூசா?”

‘என்ன திவ்யா?”

“அவங்க சொல்ற மாதிரி நீங்க அப்படிப் பாத்திருந்தாலும், நான் என்ன இப்ப கெட்டா போயிட்டேன்? அவங்க கண்ணுக்கு நான் அப்படி தெரிஞ்சிருக்கேன். என்னை தெருவிலே போறப்பவும், வர்றப்பவும், காலேஜுக்கு வெளியேயும், உள்ளேயும் தினமும் ஆயிரம் பேர் என் உடம்பை உரிச்சு வச்சுதான் பாக்கிறான். அதுக்காக நான் கெட்டுப் போய்ட்டேன்னு அர்த்தமா? இல்லையே.

அழகா இருந்தா ஆயிரம் பேர் பாத்து பொறாமைப் படத்தான் செய்வாங்க. ஏக்கப் படத்தான் செய்வாங்க. உன் ஃப்ரண்ஸ்சோட கண்ணுக்கு நான் அப்படி தெரிஞ்சிருக்கேன். நீங்களும் தான் பாத்தீங்களே?!! உங்க கண்ணுக்கு நான் எப்படி இருக்கேன்? அவங்க என்னை அழகுன்னுதானே சொல்றாங்க? அதுவும் கை படாத ரோஜான்னு சொல்றப்போ, எனக்கு பெருமையாதான் இருக்கு.”

“அவங்க பார்வை அப்படி இருக்கலாம் சரி. ஆனா, என்னோட பார்வை அப்படி இருக்கக் கூடாதுல்ல.”

“ நீங்க அப்படி பாக்கலைன்னாலும், பாத்தாலும் நான் அழகா இல்லையா? அதை சொல்லுங்க முதல்லே”

“நீ அழகு இல்லைன்னு யார் சொன்னது? தேவலோக ரம்பை மாதிரி, அவ்ளோ லட்சனமா அழகா இருக்கே.”

“அப்புறம் ஏன் பீல் பண்றீங்க?”

“என்னவோ தெரியலே,….”

“இன்னும் என்ன குழப்பமா?”

“ம்,…”

“இப்போ நான் போன் எடுத்து வரும் போது நித்யா என்ன சொல்லி அனுப்பிச்சா தெரியுமா?”

“என்ன?’

“போய் உன் ஆளுக்கு கிஸ் கொடுத்து தூங்க வைன்னு சொன்னா?,…. இதுக்கு என்ன சொல்றீங்க!!!?”

“…………..!!!”

“எல்லாத்தையும் ஜாலியா எடுத்துக்கோங்க. என்ன?”என திவ்யா சொல்ல, நான் பதில் சொல்லாமல் மௌனமாக இருக்க,….”லைன்ல இருக்கீங்களா?”

“ம்,….சொல்லு திவ்யா.”

“என்ன அமைதி ஆயிட்டீங்க. நித்யா சொன்னது வேணுமா?” என்று கேட்டு திவ்யா சிரிக்க,…

“ஏய்,…” என்று நான் மிரட்டுவது போல சொல்ல, “உம்ம்ம்மாஆஆஆ” என்று போனில் முத்தம் கொடுத்து கட் செய்து விட்டாள்.


திவ்யாவிடமிருந்து எதிர்பார்க்காமல் கிடைத்த அதிர்ச்சியிலிருந்து நான் மீள வில்லை. எத்தனையோ முறை முத்தம் தந்தவள்தான்.ஆனால், இதை எப்படி எடுத்துக் கொள்வது என்று எனக்கு புரியவில்லை. நடிப்பா, நாடகமா,…. நண்பர்களை ஏமாற்றவா?,….. இப்படி நினைக்கும் போது என் உச்சி முதல் பாதம் முதல் சிலிர்ப்பாக இருந்த்து. இது நிஜமா இல்லை கனவா? மொபைலை எடுத்து மீண்டும் அழைத்தேன்.


எடுக்கவில்லை.

ஆனால், திவ்யாவிடம் பேசாமல் தூங்க முடியாது என்று தோன்றியது.

மீண்டும் அழைத்தேன்.

எடுத்தாள்.

“என்ன சொல்லுங்க,…”

“ஏன் திவ்யா அப்படி செஞ்சே?!!”

“ஏன்ன செஞ்சேன்?!!”

“அதான், அந்த உம்மாஆஆ,….”

“ஏன்,…. பிடிக்கலையா,… தப்பா?”

“இல்ல,…. இன்னும் வேணும் போல இருக்கு,….” தட்டுத் தடுமாறி, உடல் வேர்த்துக் கொட்ட என் மனம் என்னை மீறி குரங்குத் தனமாய் கேட்ட்து.


“ச்சீய்ய்,….உங்க ஃப்ரண்டுஸுங்க உங்களை நல்லா ஏத்தி விட்டுட்டாங்க போல. தூங்குங்க நாளைக்கு பாப்போம்.”

“இல்ல வேணும்.”

“நிச்சயமா வேணுமா?!!,…..அப்புறம் வாங்கிட்டு என்னை குறை சொல்லக் கூடாது.”

“ம்,….!!!.” வழிந்தேன்.

“அடம்,,…!!” என்றவள் மீண்டும் “உம்ம்ம்ம்மாஆஆ” என்றாள். இந்த முறை அந்த ‘உம்மா’ கொஞ்சம் சத்தமாகவே வந்தது.

முத்தம் கிடைத்த மகிழ்ச்சியில் நான் என்னை மறந்து பறக்கத் தொடங்கினேன்.

ரூமுக்கு வந்து அந்த சந்தோஷத்தில் அப்படியே தூங்கியும் போனேன்.

“டேய் ராகவ் என்ன காலேஜ் வரலையா?” என்னை அரவிந்த் உலுக்கிய போதுதான் கண் விழித்தேன்.

“ரொம்ப நேரம் கண் விழித்து அதையும் இதையும் நினைத்து குழம்பியதால் விடியற்காலையில் என்னை அறியாமல் தூங்கி விட்டேன்டா,….சாரிடா. மணி என்னடா?”

“9 ஆச்சு. டைம் ஆய்டுச்சு. கிளாஸுக்கு டைம் ஆச்சு. நாங்க போறோம். நீ இந்த காலேஜ் ஹீரோ. நீ லேட்டா வந்தா ஒன்னும் சொல்ல மாட்டாங்க. ஆனா, நாங்க லேட்டா போனா, காது புளிக்கிற வரைக்கும் பேசி சாவடிப்பாங்க. அதனால, நீ மெதுவா கிளம்பி வா.” என அவன் ஓட, நான் அவசர அவசரமாக குளித்து, மெஸ்ஸுக்கு ஓடி சாப்பிட்டுவிட்டு, ரெண்டாவது பீரியடின் பாதியில்தான் வகுப்பிற்கு போனேன்.


அதன் பின் மதியம் வரை வகுப்புகளை ஏனோ தானோ என்று கவனித்தேன். திவ்யா அவ்வப்போது என் நினைப்புக்கு வந்து, ‘வெவ்வே’ என பழிப்பு காட்டி சிரித்து விட்டு போனாள்.

மதியம் லஞ்ச் சமயத்தில் நானும் அரவிந்தும் கேண்டீனுக்கு போய் கொண்டிருந்தோம்.

அப்போது அரவிந்த் சொன்னான்.

“டேய்,…. காலையிலே உன் ஆளு எங்கள பாத்துகிட்டே போனா. உன்னை காணோம்னு பாத்திருப்பா போல. பேசினியாடா?!!!”

“இல்லடா,…. பேசணும்,…”

“ஓன்னு பண்ணுடா,…”அவன் சொல்ல எனக்கு திவ்யாவுடன் பேசணும் போல இருந்த்தால், மொபைலை தட்ட, அது ஆஃப் மோடில் இருந்தது.

“என்னடா?”

“ஸ்விட்ச் ஆஃப்டா. கிளாஸுக்கு போய்ட்டா போல கிரண் எங்கடா?!!”

“அவன் புராஜக்ட் வேலையா ஹச் ஓ டி ரூமுக்கு போய் இருக்கான்டா.”

மதியம் வேலை முடிய கொஞ்சம் லேட்டாக ரூமுக்கு நானும் அரவிந்தும் 8 மணிக்குதான் வந்தோம். அப்போது என் மொபைலுக்கு மெஸேஜ் வர, எடுத்துப் பார்த்தேன்.

திவ்யாதான்.

என் உடலில் ஏதோ சிலிர்ப்பு.

“என்ன ஆச்சு? காலேஜுக்கு வரலையா? 10 மணிக்கு கால் பண்ணு.”

“யாருடா?!!!”

“…………………..!!!”

“உன் ஆளுதானா?!!!”

“ம்,….!!!”

நான்தான் சொன்னேன் இல்ல. காலைலேயே எதையோ தொலைச்சிட்ட மாதிரி, சோகமா பாத்துட்டு போனான்னு,…”

“சரி விடு. சாப்பிட போகலாம்”

“அவள பத்தி பேசுனா உடனே பேச்சை மாத்துறே. அவ இன்னைக்கு கலக்கலா வந்து இருந்தா. உன் ஆளு சைஸ் என்னடா?” என்று அரவிந்த் சாதாரணமாகக் கேட்க, கொஞ்சம் எரிச்சலும், கோவமும் கலந்த உணர்ச்சியில், “என்ன?!!” என்றேன்.

“அதான்டா அவ ப்ரெஸ்ட்.”

இதைக் கேட்டதும் எனக்கு சுர்ர்ரென்றது.

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது. என்னை கேக்குறியே,…. உன் ஆளு சைஸ் என்ன?” என்றேன் வேகமாக.

“இது கூட தெரியாம எப்படிடா மாப்ளே?” என எகத்தாளம்காக கேட்டுவிட்டு, “என் ஆளுக்கு 34” டா.” என்றான்.

நான் அமைதியாகி விட்டேன். மனதுக்குள் சின்ன போராட்டம். ‘இது கூட தெரியாம எப்படிடா மாப்ளே’ என்று அவன் கேட்டதால் திவ்யாவின் சைஸ் என்னவாக இருக்கும்? இவனிடம் கேட்கலாமா? என நினைத்து வேண்டாம் என முடிவு செய்தேன்.

நான் சாதாரணமாக எந்தப் பொண்ணையும் ஏறெடுத்தும் பார்க்க மாட்டேன். ஆனா திவ்யாகிட்டே பேசணும் அவ கூட பழகணும்னு எனக்குக்குள்ளே ஒரே தவிப்பு. அவகிட்டே பேசணும்னு மனசுக்குள்ளே இப்பல்லாம் ஆசை அதிகமா இருக்கு. அதான் ஏன்னு எனக்கும் புரியல.

எனக்கு எப்போ மணி 10 ஆகும்னு இருந்தது.

[monor]

பத்து ஆனதும், மொபைலை எடுத்துக் கொண்டு நான் தனியாகப் போக,…

“என்ன மாப்ளே, திவ்யாவுக்கா?” என அரவிந்த் கிண்டலாக கேட்க

“ ம்,….நீ தூங்குடா” என்று சொல்லி வெளியே வந்து திவ்யாவுக்கு கால் பண்ணினேன். கால் கட் ஆனது.

“ஏன்?” உடனே மெஸேஜ்.

“வெயிட்” என திவ்யாவிடமிருந்து மெசேஜ் வர காத்து இருந்தேன்.

2 நிமிடத்தில் கால் வர, “திவ்யா,…”

“சொல்லுங்க. என்ன ஆச்சு? உங்க பிரண்ட்ஸோட காலைலே உங்களைப் பாக்க முடியல. அவங்க கூட நீங்க வரலையா….?”

“ நைட் ரொம்ப நேரம் தூங்கலே. அதனால விடியற்காலை எழுந்துக்க முடியலை. தூங்கிட்டேன். லேட்டாதான் எந்திரிச்சேன்.”

“ஏன்?”

“என்னவோ குழப்பம். நீ வேற நைட்,….”

“ நைட் என்ன?”

“”உனக்கு தெரியலையா?”

“இல்லியே,…”

“நைட் கடைசியா என்ன பண்ணினே?” என்று கேட்டதும் சிரித்தாள்.

“அதான் பிரச்சினையா? அது சும்மா ஜாலிக்கு.”

எதையோ சீரியஸாக சொல்வாள் என்று காத்திருந்த எனக்கு சப் என்றானது. நான் மௌனமானேன்.

“என்னங்க,….”

“சொல்லு திவ்யா.”

“நாளைக்கு உங்க கிட்டே முக்கியமான விஷம் ஒன்னு பேசணும். நீங்க உங்க டிபார்ட்மென்ட் முன்னால எப்பவும் நிக்கிற இடத்துல காலைலே 9 மணிக்குன் நில்லுங்க. நான் அங்கே வர்றேன். பக்கத்துல உங்க ப்ரண்ட்ஸ் இல்லாம பாத்துக்கோங்க.”என்று சொல்லி போனை கட் செய்தாள்

எனக்கு மனசுக்குள்ளே ஒரே குடைச்சல். என்ன சொல்லப் போகிறாள்? என்ன அப்படி முக்கியமான விஷயம் சொல்லப் போகிறாள்? என்று நினைத்து நினைத்து எனக்கு மண்டை வெடிப்பது போல இருந்தது.

அடுத்த நாள் காலை, குளித்து நீட்டாக ட்ரெஸ் செய்து, திவ்யா சொன்னது போல எங்கள் டிபார்ட்மென்ட்டுக்கு, எதிரே இருந்த மரத்தடியில் நின்றிருந்தேன். என் கூட வந்த ஃபிரண்ட்ஸையும் ஏதோ காரணம் சொல்லி போகச் சொல்லி விட்டேன்.

“ம்,…அவன் ஆள இன்னைக்கு தனியா மீட் பண்ணி ரெண்டு பேரும் ஏதாவது முக்கியமான விஷயம் பேசுவாங்க போல,…” நாம ஏன் நந்தி மாதிரி? அவன் கூட இருக்கணும்? எப்படியும் நாளைக்கு தெரிஞ்சிடப் போகுது “ என்று பேசியபடியே அரவிந்தும், கிரணும் போய் விட, சில நிமிட்த்தில் தூரத்தில், நித்யா மட்டும் வந்து கொண்டிருப்பது தெரிந்தது.

திவ்யா அவளுடன் வராதது எனக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. நித்யா என்னை நோக்கி வேக வேகமாக வர, திவ்யாவும், கிரணும் இல்லாத நேரத்தில் நித்யாவுடன் பேசக் கூடாது என்று முடிவு செய்து அந்த இடத்தை விட்டு நான் நகர, என்னை ஒரு மாதிரியாக பார்த்துக் கொன்டே நித்யா சென்று விட்டாள்.

கிளாஸுக்குள் போனதும், அரவிந்து, கிரணும் என்னை ஓரு மாதிரியாக பார்க்க, எனக்கு ஒரு மாதிரியாக ஷேமாக இருந்தது. கிளாஸில் என் கவனமே செல்லவில்லை. மனம் திவ்யாவைப் பற்றியே நினைத்துக் கொண்டிருந்தது.


மதியம் கேன்டீனுக்கு போகும் போது, கிரணிடம் நித்யா ஏதோ சொல்ல, கிரண் என் அருகில்,வந்து, “டேய்,…. காலைலே நித்யா உன் கிட்டே ஏதோ சொல்ல வந்தாளாமே? நீ ஏன் அவளை தவிர்த்துட்டு போய்ட்டே?”

“டேய்,… திவ்யா வருவான்னு பாத்தேன். அந்த நேரம் பாத்து உன் ஆளு நித்யா வந்தது எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருந்தது. திவ்யாவும், நீயும் இல்லாதப்ப, நித்யா கூட பேசறது எனக்கு ஒரு மாதிரியா இருந்ததுனாலதான் அவ கூட பேசறதை நான் அவாய்ட் பன்ணினேன்.”

“அடப் போடா,…எவ்ளோ முக்கியமான விஷயம் சொல்ல வந்திருக்கா,…அவளைப் போய் அவாய்ட் பண்ணிட்டியேடா?”

“அப்படி என்னடா முக்கியமான விஷயம்?”

‘உன் ஆளுக்கு உடம்பு சரி இல்லையாம். அதனாலதான் இன்னைக்கு காலேஜ் வரல.” இதை கேட்டு அதிர்ந்தேன்.

”என்னடா அவ உடம்புக்கு?!!” என்று கேட்டு நான் பதற, “வைரஸ் ஃபீவராம்டா.”

“சரி,…. வாடா இப்பவே போய் பாத்துட்டு வரலாம்.”

“இப்ப பாக்கப் போனா விட மாட்டாங்க. சாயந்திரமா ஹாஸ்டல் வார்டன் கிட்டே பர்மிஷன் வாங்கிட்டு போய் பாரு. ஒருத்தரைத்தான் அலோ பண்ணுவாங்க. அதுவும் நீ காலஜ் ஃபேமஸ்ன்றதால நிச்சயம் அலோ பண்ணுவாங்க. அதனால நீ மட்டும் போ.”

“சரிடா,…”

“டேய்,…. போகும் போது வெறும் கையை வீசிகிட்டு போகாதடா,…அவளுக்கு பிடிச்ச மாதிரி ஏதாவது பழம், ப்ரெட்,…இது மாதிரி வாங்கிட்டு போ. இப்ப வா கிளாஸுக்கு போகலாம் என்று சொல்ல மீண்டும் மதியம் கிளாஸுக்கு போனேன்.


என்ன ஆகி இருக்கும்? எப்படி காய்ச்சல் வந்தது. மாத்திரை மருந்து வாங்கி சாப்பிட்டாளா இல்லையா? நேத்து நல்லாதானே இருந்தா? என்று அதையும், இதையும் நினைத்து ஒரே கவலையாக இருந்தது. பாடங்களை கவனிக்கவே முடியவில்லை. லெக்சரர் பாடம் நடத்தி சொல்லிக்கொண்டிருந்த்து எங்கோ யாரோ பொதுக் கூட்ட்த்தில் பேசிக் கொண்டிருந்தது போல இருந்தது.


சாயந்திரம் ஆனதும், கட கடவெண்று காலேஜ் விட்டு கிளம்பி, ஹாஸ்டலுக்கு சென்று, தெரிந்தவர் மூலமாக வெளியே கடையில் பழம், ப்ரெட் இப்படி வாங்கி வரச் சொன்னேன்.

அவர் வாங்கி வந்ததும், அவற்றை எடுத்துக் கொண்டு, ஹாஸ்டல் வார்டனிடம் நேராகப் போய், போய் திவ்யா பேர் சொல்லி அவளை பார்க்க வேண்டும் என்று சொன்னேன்.

காலேஜில் எனக்கு நல்ல பேர் இருந்ததால், “சரி,… நீங்க பாருங்க ராகவ். இவ பேரண்ட்ஸுக்கு தகவல் சொல்லிட்டோம். நைட் எட்டு மணிக்கு வந்து இவளை அழைச்சுகிட்டு போறதா சொல்லி இருக்காங்க. பாத்துட்டு உடனே வந்திடுங்க. லேடீஸ் ஹாஸ்டலுக்குள்ள ஜென்ட்ஸ் அலோ பண்றது கிடையாது.”

“சரிங்க” என்று சொன்ன நான் பழங்களையும், பிரெட் கவரையும் ஒரு பையில் எடுத்து போட்டுக் கொண்டு திவ்யா இருந்த ரூமுக்கு போனேன்.
திவ்யா கட்டிலில் சோர்ந்து படுத்திருந்தாள். அவள் பக்கத்தில் நித்யா நின்றிருந்தாள்.

என்னை பார்த்த்தும் முகம் மகிழ்ச்சியில் பிரகாசிக்க, கொஞ்சம் போல கஷ்டப்பட்டு எழுந்து உட்கார்ந்து, “வாங்க, எனக்கு உடம்பு சரி இல்லே. அதனால காலேஜுக்கு வர முடியாதுன்ற விஷயத்தை நித்யா கிட்டே சொல்லி உங்க கிட்டே சொல்லச் சொன்னேன். அவளை நீங்க அவாய்ட் பண்ணிட்டீங்களாம். பரவாயில்லே.”

“இல்லை,…. என்னவோ நித்யா சொல்ல வந்த்தை அவாய்ட் பண்ணிட்டேன். மன்னிச்சுக்க. மாத்திரை, மருந்து சாபிட்றியா ?’ என்று பேசிக் கொண்டே கையில் கொண்டு போய் இருந்த பழங்கள் பிரெட்,. இருந்த பையை நித்யாவிடம் கொடுத்தேன்.

“ம்,…. ஹாஸ்டலுக்கு டர்ன் டூட்டிக்கு வர்ற டாக்டர் பாத்துட்டு, செக் அப் பண்ணினார். இப்போதைக்கு மாத்திரை மருந்த்து தந்திருக்கார். ப்ளட் டெஸ்ட் பண்றதுக்கு ப்ளட் எடுத்துகிட்டு போய் இன்னைக்குதான் ரிசல்ட் சொன்னார். வைரல் ஃபீவராம்.”

“சரி,…. உடம்பை பாத்துக்கோங்க.” என்று சொல்லி நான் கிளம்ப, “நேத்தைக்கு உங்க கிட்டே ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்ல்லாம்னு நினைச்சிருந்தேன். அது என்னன்னு கேக்கலாம்னு வந்தீங்களா?”

“சாரி திவ்யா,…அந்த அளவுக்கு கல் மனசுக்காரன் நான் இல்லே. அதை விட உனக்கு உடம்புக்கு முடியாம படுத்து இருக்கேன்னு கேட்டு, உன்னை பாக்கதான் இங்கே ஓடி வந்திருக்கேன் திவ்யா. உன்னை விட, நீ சொல்லப் போகிற விஷயம் எனக்கு ஒன்னும் முக்கியம் இல்லே. என்ன வேணும்னு சொல்லு வாங்கிட்டு வந்து தர்றேன். நீ எப்பவும், சந்தோஷமா, சிரிச்சு பேசிகிட்டு இருந்தாலே போதும்.”

“ஒன்னும் வேணாம். நீங்க என்னை பாக்க வந்ததே போதும்.” என்று சொல்லி சிரித்தாள்.
நானும் கனத்த மனதோடு அவள் ரூமில் இருந்து வெளியே வந்தேன்.

வெளியே வரும் போது திவ்யா அறையில் நித்யாவும், திவ்யாவும் பேசிக்கொண்டது என் காதில் விழுந்த்து.

“பாவம்டி உன் ஆளு. உனக்கு உடம்பு சரியில்லேன்னதும் எப்படி பதை பதைச்சு ஓடி வந்திருக்கார் பாரு. அவர் கண் கலங்கி இன்னைக்குதான் பாக்கிறேன். இப்பவாவது சொல்லுடி அவர் உன் மனசுல இருக்கார்ன்னு.”

‘யேய்,… பேசாம இருடி. ஒரே காலஜ்ல படிக்கிற ஸ்டூடண்ட். உடம்பு சரி இல்லாம இருக்கிறப்ப, ஒரு அக்கரையிலே பாக்க வந்திருப்பார். நான் உடம்பு சரி இல்லாத்தை பாக்கிறப்போ, கூடப் படிக்கிறவளுக்கு இப்படி உடம்பு சரி இல்லாம போச்சேன்னு கவலைப்பட்டு கண் கலங்கி இருப்பார். அதை நீ ஏன் லவ்வுன்னு நினைச்சுக்கறே? அதையும் இதையும் பேசறதை விட்டுட்டு, அங்கே இருக்கிற சுடு தண்ணியை எடுத்துக் கொடுடீ. மாத்திரை விழுங்கணும்”

“இந்தாடி,…”

நான் லேடீஸ் ஹஸ்டல் விட்டு வெளிய்யெ வந்தேன். நைட் எல்லாம் தூக்கமே இல்லை. கிரணும், அரவிந்தும் திவ்யாவுக்கு என்ன ஆச்சுன்னு கேட்க, நான் அவளை சந்தித்த்து, அவளுக்கு பழம் பிரெட் வாங்கி கொடுத்த்து, அவள் பேரன்ட்ஸ் வந்து கூடிகிட்டு போக இருப்பதை பத்தி சொன்னேன்.
அவர்களும் கவலையில்ம் ஆழ்ந்தார்கள்.

அடுத்த நாள் வேண்டா வெறுப்பாக காலேஜ் கிளம்பி, டிபார்ட்மெண்ட் முன்னே நின்றிருந்தேன். காலேஜே வெறுமையாக இருப்பது போன்ற ஒரு உணர்வில், அங்கே இருந்த மரக் கிளையில் தொங்கிக்கொண்டிருந்த இலையை கையில் வைத்து இலக்கு இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.
அப்போது தூரத்தில் நித்யா கையில் ஒரு நோட்டுடன் என்னை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தாள்.

நேற்று போல விலகிப் போகக் கூடாது. அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்று கேட்க வேண்டும் என்று முடிவு செய்து அங்கேயே நின்றிருந்தேன்.

என்னை நெருங்கிய நித்யாவிடம், “திவ்யாவுக்கு இப்ப பரவாயில்லையா?”

“ம்,…. இப்ப கொஞ்சம் பரவாயில்லேன்னு போன் பண்ணி சொன்னா, நேத்தைக்கு அவ பேரண்ட்ஸ் வந்து அவளை கூட்டிகிட்டு போய்ட்டாங்க. ஒரு வாரம் மெடிக்கல் லீவ் அப்ளை பண்ணி இருக்கா. ஒன்னும் கவலைப் படாதீங்க. சின்ன காய்ச்சல்தான். உங்களைப் பத்தி அவ புரிஞ்சுகிட்டது அவ்வளவுதான்.” என்று சொல்லி நிறுத்த, நான் அவளைப் பார்க்க, அவள் கையில் இருந்த நோட்டை எடுத்துக் காட்டி, “அப்புறம், இந்த நோட்டை அங்கே விட்டுட்டு வந்துட்டீங்க. அதை நான் தான் ஏதேச்சையா பாத்தேன். உடனே கொண்டு போய் கொடுத்துடுன்னு சொன்னா. நான் வெளியே வந்து பாத்தேன். அதுக்குள்ள நீங்க ஹாஸ்டல் விட்டு போய்ட்டீங்க. சரின்னு அவகிட்டேயே இதை கொண்டு வந்து கொடுத்தேன். இதை திறந்து பாக்கறதும், படிக்கறதும் அநாகரீகம்னு அவ சொன்னா.

சரி,…. காலேஜ் மேட்டுதானேன்னு நானும் லேசா புரட்டி பாத்தேன். அங்கே ஒரு பக்கத்துல எழுதி இருக்கிறதை நான் படிச்சிட்டு, அவளுக்கும் படிக்க கொடுத்தேன். அடுத்தவங்க நோட்ல இருக்கிறதை அவங்களுக்கு தெரியாம இதெல்லாம் படிக்கக் கூடாதுடின்னு சொல்லிட்டு, நான் காட்டுன பக்கத்தை மட்டும் படிச்சு பாத்தா. படிச்சதும், அவ மனசுக்குள்ளே பட்டாம் பூச்சி பறந்திருக்கும் போல,,…..மெல்ல சிரிச்சா. இந்தாங்க உங்க நோட்டு.” என்று சொல்லி அந்த நோட்டை என்னிடம் நித்யா கொடுத்துவிட்டு அந்த இடத்தை விட்டு ஒரு புன்னகையுடன் நகர, நான் அந்த நோட்டை பிரித்து அப்படி அவளை கவரும் விதமாக அப்படி என்னதான் எழுதி இருக்கிறேனென்று ஒவ்வொரு பக்கமாக புரட்டி பார்த்தேன்.

நோட்டுக்கு நடுவில் சில பக்கங்கள் தாண்டி,…காலேஜ் வகுப்பு போரடித்ததால், என் பிடித்த பாடலை அதில் எழுதி இருந்தேன்.

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

[Eros1949]

சூப்பரான கதை. திவ்யா அவன் தங்கை என்பதை நீங்க சொல்லா விட்டாலும் எனக்கு புரிந்தது. நீண்ட பகுதிக்கு நன்றி!
அவர்களுக்குள் உண்மையிலேயே லவ் பற்றிக்கொள்ளுமோ? நண்பர்கள் ஏற்றி விட்டு உண்மையில் காதலர்கள் ஆகி விடுவார்களா? நிச்சயம் எங்களுக்கு இன்னொரு காம விருந்து காத்து இருக்கு

[omprakash_71]

அண்ணன் தங்கையின் காதலை மிகவும் அழகாக எழுதியதற்கு நன்றி நண்பா நன்றி

[mahesht75]

verynice and awesome update