Incest காதலர் தினம்

[monor]

18 sided dice

[monor]

[monor]

[monor]

[kuttysex123]

நண்பரே இப்பொழுதெல்லாம் உங்கள் கதை படிக்க மட்டுமே இந்த தளத்திற்கு வருவது போல் ஆகி விட்டது அவ்வளவு அருமை உங்கள் கதைகள் இப்பொழுது காதலர்தின கதைக்காக எல்லோரும் காத்துக் கொண்டிருக்கிறோம் விரைவாக வாருங்கள் எங்கள் இயக்கத்தை தனியுங்கள்

[Eros1949]

நானும் முக்கியமாக இவர் கதைகள் படிக்க வருகிறேன். இன்று கிரஹ பிரவேசம் கதையில் ஒரு பெரிய பாகம் அப்பா மகள் முதல் இரவு எழுதி சூடாக்கி விட்டார். நன்றி

இந்த கதைக்கு காத்திருப்போம்

[monor]

காதலர் தினம்.




என் சொந்த ஊர் ஆரணி.

என் பெயர் ராகவன் என்ற ராகவ். பி.இ. மெக்கானிக்கல் இஞ்சினியர்.

போன வருஷம், ரெயில்வே எக்ஸாம் எழுதி பாஸாகி, இப்போது ரெயில்வேயில் விசாக பட்டிணத்தில் வேலைக்கு சேர்ந்திருக்கிறேன். வேலைக்கு சேர்ந்து ஒரு மாதம்தான் ஆகிறது. விசாக பட்டிணத்தில் ஒரு மேன்ஷனில் தங்கி இருக்கிறேன். மாதம் 3000 ரூபாய் வாடகை.

இன்னும் கல்யாணம் ஆக வில்லை. பேச்சிலர்தான்.

இதோ இப்போது, பொங்கல் பண்டிகை கொன்டாடுவதற்காக ஒரு வார லீவில் ஊருக்கு கிளம்பிக் கொன்டிருக்கிறேன்.

விடியற்காலை 5 மணிக்கு ட்ரெயின் 10 மணி நேர பயணத்தில் ஊருக்கு வந்து விடுவேன்.
ரயிலும் கிளம்பி விட்டது.

படுக்கையில் படுத்துக் கொண்டே கடந்த கால நினைவுகளை அசை போடுகிறேன்.

வாருங்கள் நீங்களும் என் கடந்த காலத்துக்குள் பயணிக்கலாம்.

அப்போது, +2 முடித்து காலேஜ் சேரும் வயது. நான் நன்றாக படிப்பேன். +2 வில் நல்ல மார்க் வாங்கினேன். மேற்கொண்டு படிப்பதற்காக எந்த காலேஜில் சேரலாம் என்று பலரிடம் யோசனை கேட்டு, பல புத்தகங்களைப் படித்து, நல்ல கல்லூரியைத் தேடிக் கொண்டிருந்தேன்.

எனக்கு பொறியியல் ,….அதுவும், மெக்கானிக்கல் பொறியியல் படிப்பதில் ஆர்வம் இருந்த்து.

நான் வாங்கிய மதிப்பெண்களுக்கு நிறைய காலேஜில் இடம் கிடைத்தாலும், கடைசியில் நான் படித்து பட்டம் பெறுவதற்காக கும்மிடிப் பூண்டியில் உள்ள ஆர்.எம்.கே பொறியியல் கல்லூரியைத் தேர்ந்தெடுத்தேன். அங்கு இடமும் கிடைத்தது.

RMK பொறியியல் கல்லூரியில் சேர முடிவு செய்ததற்கு மூன்று காரணங்கள்.

ஒன்று,…..நல்ல காலேஜ் , இரண்டாவது,……கவுன்சிலிங்கில் இடம் கிடைத்த்து, மூன்றாவது,…..ஃபீஸ் குறைவாக இருந்த்து.

பி. இ. மெக்கானிக்கல் பிரிவை தேர்ந்தெடுத்து, இப்போதுதான் முதன் முதலாக கல்லூரிக்குள் நுழைகிறேன். என்னைப் போல புதிய மாணவர்கள் தயங்கித் தயங்கி ஏதோ ஒரு அச்சத்தில் காலேஜுக்குள் நுழைந்து கொண்டிருந்தோம். கல்லூரி சூழ் நிலை எங்களுக்கு புதியதுதானே. புதிய இடம், புதிய சூழ் நிலை, புதிய மாணவர்கள்,….பழகிய இடத்தில் ஒரே ஊரில் இருந்த நண்பர்களோடு விளையாட்டாக படித்து விட்டு, இப்போது , பல ஊர்களிலிருந்தும் வரும் மாணவர்களோடு போட்டி போட்டு படிக்க வஏன்டாம்.

உள்ளூரில் படித்த படிப்பு, இங்கே உதவாது என்று எனக்கு நன்றாகத் தெரிந்தது. மற்ற மாணவர்களோடு போட்டி போட வேண்டும் என்றால் நன்றாகப் படிக்க வேண்டும்.

+2 முடித்து விட்டு கல்லூரி சேரும் பருவம், ஒவ்வொருவர் வாழ்க்கையிலும் ஒரு திருப்பு முனையைன் ஏற்படுத்தும் பருவம்,…..அதுவும் ரெண்டாம் கெட்டான் பருவம். காதல் வீரம், வைராக்கியம், துணிவு எல்லாம் துளிர் விடும் பருவம்.

வீட்டை விட்டு தனியாக வந்த எனக்குத் துணையாக என் நண்பன் கணேஷ் வந்திருந்தான்.

கல்லூரி அலுவலகத்தில் மார்க் சீட், டிசி, அகியவற்றை கொடுத்து முதல் செமஸ்டருக்கான ஃபீஸை கட்டி, கல்லூரி முதல் வருடத்தில் சேர பதிவு செய்து கொண்டோம்.

எங்கள் வருகைக்காகவே காத்திருந்தது போல இருந்த சீனியர்களிடம் ப்ளே கிரவுண்டிலும், கேண்டீனிலும் அகப்பட்டு, ராக்கிங்கில் அடிபட்டு, பழகி அனுபவப்பட்டு, கல்லூரி வகுப்புகளில் லெக்சரர்களையும், புரபசர்களையும் முறைத்துக் கொண்டு, பின்பு புரிந்து கொண்டு, அவர்களோடு சகோதரர்களைப் போல பழகி, அர்ரியர்ஸ் இல்லாமல் ஓரளவு மார்க் எடுத்து இரண்டாம் வருடம் வந்து விட்டேன்.

இரண்டாம் வருட ஆரம்பத்தில், ஒரு நாள், நான் நன்றாக படிப்பதை விரும்பாத கும்பலில் ஒருவன் மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த போது என் ரெகார்ட் புத்தகத்தின் மேல் சாம்பாரை கொட்டிவிட்டு, என்னைப் பார்த்து நக்கலாகச் சிரிக்க, வந்தேதே கோபம். உடனே அவன் கன்னத்தில் ‘ரப்’ என்று ஒரு அறை விட, வாயில் ரத்தம் கொட்ட பத்தடி தூரம் சென்று விழுந்தான்.

இதைப் பார்த்து விட்டு, அவனும் அவன் நண்பர்களும் சேர்ந்து என்னை அடிக்க வர, நான் தனி ஆளாய் அவர்களின் தாக்குதலை சமாளித்து சண்டை போட்டு, சட்டை கிழிந்து,…..அன்றைய சம்பவத்தில் மெஸ் ஒரு வழி ஆனது.

சாப்பிட வந்தவர்கள் என்னவோ எதோ என்று பயந்து, நாலா புறமும் தெறித்து ஓடினார்கள். மெஸ்ஸின் பாத்திர பண்டங்கள் அங்குமிங்கும் எங்கள் சண்டையால் உருண்டன. பிளேட்டுகள் பறந்தது.

கடைசியாக ஒரு வழியாக அவர்கள் நண்பர்கள் அனைவரையும் அடித்து உதைத்து ஓடவிட்டேன். ரஜினி ரசிகன் என்பதாலேயோ என்னவோ எதிரிகளை பந்தாடி விட்டேன்.

சன்டையில் எனக்கும் கொஞ்சம் காயம் ஏற்பட்டது.

ஹாஸ்டல் வார்டன்,….. ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் நடந்த இந்த சம்பவத்திற்கு சம்பந்தப்பட்ட அனைவரிடமும் எழுத்து மூலமாக விளக்கம் கோரினார். நானும் விளக்கம் அளித்தேன்.

சம்பவத்தை பார்த்தவர்களும் என் நண்பர்களும், நல்லவர்களும் எனக்கு ஆதரவாக சாட்சி சொன்னதால், என்ன சஸ்பெண்ட் செய்யாமல் விட்டு விட்டார்கள். என் எதிரிக் கும்பலில் இருந்தவனுங்களுக்கு 6 மாசம் சஸ்பென்ட் கொடுத்து விட்டார்கள்.

அன்றிலிருந்து நான் கல்லூரி தேர்தல் வந்தால் கல்லூரி சேர்மன் ஆகும் அளவுக்கு காலேஜ் ஹீரோ ஆனேன். நல்ல விஷயங்களுக்காக மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து குரல் கொடுக்கத் தொடங்கினேன். தவறுகளை தட்டிக்கேட்டேன். எனக்கு ஆதரவாக அரவிந்த், கிரண் எப்போதுமே கூட இருந்ததால் அவர்கள் என் நிரந்தர நண்பர்களாகிப் போனார்கள்.

இப்படி ஆண்டுகள் உருண்டோட நான்காவது வருடம் படித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

ஒரு நாள் கல்லூரியில் கலை இலக்கியப் போட்டி நடத்தப் போவதாக அறிவித்தார்கள். கிரண் கதை, நாடகம் எழுதுவதில் திறமை சாலி.

“டேய்,… ராகவ். காலேஜ்ல கல்ச்சுரல் புரோக்ராம் நடத்தப் போறாங்களாம். நான் கலந்துக்கலாம்னு இருக்கேன். நீயும் கலந்துக்கிறியா?!!”

“எனக்கு அதிலே எல்லாம் இன்ட்ரஸ்ட் இல்லைடா. உன்னை மாதிரி டேலன்டா கதை எழுதவும் வராது. நீ கலந்துக்க, நான் உனக்கு சப்போர்ட் பண்றேன்.”

“ம்,…சரி,…. ஒரு ரெண்டு வருஷத்துக்கு முன்னால +2 படிக்கறப்போ கதை ஒன்னு எழுதிநேன். அந்த நோட்டை பத்திரமா வச்சிருக்கேன். அந்த கதையை படிச்சுப் பாரு. இந்தக் கால ட்ரெண்டுக்கு செட் ஆகுமான்னு தெரியல. நீ ஓகேன்னா, அதையே ப்ரொபசர்கிட்டே பேசி நாடகமா நடத்திடலாம்.”

“ம்,…. சரி. கொடு. படிச்சுப் பார்க்கிறேன்.”

“ஹாஸ்டல் ரூம்ல இருக்குடா. ரூமுக்கு வர்றப்போ தர்றேன்.”

“ம்,….”

காலேஜ் முடிந்து ஹாஸ்டலுக்கு போனோம். ஹாஸ்டல் மெஸ்ஸில் டின்னர் முடித்தது, நண்பர்களோடு பேசிக்கொண்டிருந்த போது, கிரண் அந்த 80 பக்க நோட்டு ஒன்றை கொண்டு வந்து தந்தான். அந்த நோட்டை பிரித்துப் பார்த்டேன். அவன் கையெழுத்து முத்து முத்தாய் இருந்தது.

“சரிடா,… கிரண் நான் படிச்சிட்டு காலைலே சொல்றேண்.” என்று சொல்லி அந்த நோட்டை வாங்கி வைத்துக் கொண்டேன்.

இரவு 10 மணிக்கு மேலே, ரூமில் பெட்டில் படுத்தபடி, அந்த நோட்டை எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்தேன். கதைக்கு ,’கல்லூரி காதல்’ என்று தலைப்பு வைத்திருந்தான்.

சரேலென்று திரும்பிய பைக்.. தன் கட்டுப்பாட்டை இழந்து, தன் சக்கரங்களுக்குக் கீழே இருந்த மணல் மீது சறுக்கி …. எதிரே இருந்த கல்லூரி கேண்டீன் சுவரில் படு வேகமாக மோதியது.


என்ன நடக்கிறது என்று புரிவதற்குள் தூக்கி வீசப்பட்டார்கள் வண்டியை ஓட்டிவந்த ராகவனும், பின்னால் அமர்ந்திருந்த அரவிந்தும்.

காண்டீன் முன்னால் கட்டிட வேலைக்காக மணலும், கருங்கற்களும் கொட்டப்பட்டிருந்தது. பின்னால் இருந்த அரவிந்த் மணல் மீது விழுந்து சிறிய காயங்களோடு தப்பிக்க, ராகவன் குவித்து வைக்கப்பட்டிருந்த

கருங்கற்கள் மீது தலைகுப்புற விழுந்தான்.


கல்லூரி மாணவர்கள் அதிர்ச்சியின் விளிம்புக்குப் போக, கல்லூரி மாணவிகளின் அலறல் சத்தம் காதில் விழுமுன் இரத்தச் சிதறல்களுடன் மயக்க நிலைக்குப் போனான் ராகவன்.


இரண்டு நிமிடம் தான்… யாருக்கும் எதுவும் புரிவதற்குள் நடந்துவிட்டது அந்த விபரீதம்.


என்ன அலறல் என்று புரியாமல் மொத்த ஆசிரியர்களும் ஓய்வு அறையிலிருந்து வெளியே ஓடி வந்தார்கள். மாணவர் கும்பல் அதற்குள் சுதாரித்து இருவரையும் தூக்கி கிடைத்த வாகனத்தில் ஏறி மருத்துவமனை நோக்கிப் பறந்தது.


என்னப்பா என்ன ஆச்சு ? எப்படி நடந்தது ? ஆளாளுக்கு விசாரணைகள் செய்து கொண்டிருந்தார்கள். மாணவிகள் அழுகையும் படபடப்பும் விலகாத கண்களுடன் கூட்டம் கூட்டமாக பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.


ராகவன்.

எந்த குறிப்பேட்டிலும் தன்னைப்பற்றி கறுப்புப் புள்ளி வந்துவிடக்கூடாது என்று கவனத்துடன் இருப்பவன். கல்லூரியின் எல்லா மட்டங்களிலும் அவனுக்கு நண்பர்கள், காரணம் அவனுடைய மனசை மயக்கும் நகைச்சுவைப் பேச்சும், மனசை கொஞ்சம் அசைத்துப் பார்க்கும் அழகான கவிதைகளும் தான்.

போதாக்குறைக்கு எஸ். பி. பாலசுப்ரமணியத்தின் குரலில் பாதி அளவு வசீகரம் அவன் குரலுக்கு. அது போதாதா நண்பர்கள் கூட்டம் சேர்வதற்கு ? கல்லூரியின் விழாக்களில் அவன் கவிதைகள் எப்போதும் பரிசு வாங்கத் தவறியதில்லை.

காண்டீன் மேஜைகளில் தாளமிட்டு கல்லூரி துவங்கும் வரை நண்பர்களோடு பாட்டுப்பாடி, டீ குடித்து கதை பேசி, இப்படியே கலகலப்பாகிப் போன நாட்களில் தான் இப்படி ஒரு விபரீதம் நடந்தது.


இதுவரை பைக் ஓட்டாத ராகவ் ஏன் இன்றைக்கு மட்டும் ஓட்டினான் என்பது மட்டும் யாருக்கும் புரியவே இல்லை. ” அடிபடணும்னு விதி.. இல்லேன்னா ஏன் இன்னிக்கு மட்டும் பைக் ஓட்டறான்.. பாவம் டா அவன்…” மொத்த மாணவர்களுக்கும் விஷயம் காட்டுத் தீயாய்ப் பரவிக்கொண்டிருந்தது.


கல்லூரி துவங்குவதற்கு இன்னும் 15 நிமிடங்கள் தான் பாக்கி.


கல்லூரியின் கடைசிக் கட்டிடத்தின் ஓரத்தில் இருந்த நூலகத்தில் ராகவன்

[monor]

வருவதற்காகக் காத்திருந்தாள் திவ்யா. கூடவே அவள் தோழிகள் நித்யாவும், வித்யாவும்.


திவ்யா, ராகவனின் காதலி.

காதல் என்றால் கொஞ்ச நஞ்சக் காதலல்ல. கல்லூரியின் அத்தனை பேருக்கும் தெரிந்திருந்த காதல்.

கொஞ்சம் ரசிக்குமளவுக்கு அழகு, பளீரென்று விழுந்துவிடுமளவுக்கு மிக மிக… என்று எத்தனை மிக போட்டாலும் மிகையாகாத அழகான சிரிப்பு. இன்னும் திவ்யாவுக்கு விஷயம் தெரியவில்லை.

கல்லூரி நூலகத்தில் எப்போதுமே மூன்று அல்லது நான்கு பேர் தான் இருப்பார்கள், இன்றைக்கும் அப்படித்தான் திவ்யா, நித்யா, வித்யா தவிர வேறு யாருமே இல்லை

.
வகுப்புக்கு நேரமாகி விட்டது. இந்த மடையன் எங்கே போனான் ? வகுப்பு துவங்குவதற்கு 15 நிமிடம் முன்னதாக காத்திருக்கச் சொன்னான். எங்கே போய் தொலைந்தானோ. சரி வா உன்னை கவனிச்சுக்கறேன். எங்கே போயிடப் போறே.

ஏதாவது கேட்டா ‘காத்திருப்பது தான் காதலுக்கு அழகேன்னு’ டயலாக் வேற. இதை கேட்டுக் கேட்டே காது வலிக்குது. மனசுக்குள் செல்லமாய் திட்டிக்கொண்டே எழுந்தாள் திவ்யா.


நூலகம் விட்டு வெளியே வந்த போது தான் கல்லூரி கொஞ்சம் வித்யாசமாய் தோன்றியது அவளுக்கு. கூட்டம் கூட்டமாய் மாணவர்கள், மாணவிகள்… ம்…ஏதோ போராட்டம் போல இருக்கு.

இன்னிக்கு வகுப்பு இருக்காது… இந்த மடையனைக் கூட்டிக்கொண்டு ஏதாவது படத்துக்குப் போக வேண்டியது தான். நினைத்துக் கொண்டே நடந்தவளை எதிர்ப்பட்டு நிறுத்தினாள் ரெஷ்மி.

“நீ போகலயா திவ்யா.. ஆஸ்பத்திரிக்கு ?”

ஆஸ்பத்திரிக்கா ? எதுக்கு ? – புரியாமல் பார்த்தாள் திவ்யா.

ஐயய்யோ..உனக்கு விஷயமே தெரியாதா ? ராகவனுக்கு ஆக்சிடண்ட் ஆயிடுச்சாம். ராஜா மருத்துவமனைக்கு – க்கு எடுத்துட்டுப் போயிருக்கிறாங்க.

சட்டென்று கரங்களிலிருந்த புத்தகங்கள் நழுவ. அலறினாள் திவ்யா .

“எப்போ…? என்ன ஆச்சு அவனுக்கு ?”

‘தெரியலடி… ஒண்ணும் பெருசா இருக்காது கவலைப் படாதே. நீ போய் பாரு.’

சொல்லிவிட்டு நகர்ந்தாள் ரெஷ்மி…

ராகவி ஓடினாள். கீழே கிடந்த புத்தகங்களை அவசர அவசரமாய்ப் பொறுக்கி எடுத்துக் கொண்டே அவளைத்தொடர்ந்து ஓடினாள் நித்யா.

கூட்டம் கூட்டமாய் நின்றிருந்த மாணவ, மாணவியர் கொஞ்சம் பரிதாபம் கலந்து அவளைப் பார்த்தார்கள். திவ்யாவுக்கு கண்முன்னால் எதுவும் தெரியவில்லை. ராகவ் மட்டும் தான் தெரிந்தான்.

ஐயோ ராகவ் எப்படி கஷ்டப்படுகிறாயோ ? நான் நகம் வெட்டித் தரும்போதே வலிக்கிறது என்பாயே, இப்போது எப்படி இந்த வலி தாங்குகிறாயோ.கண்ணீர் பொல பொலவென்று கண்ணீர் வழிய. கல்லூரி வாசலுக்கு வந்த திவ்யாவை தடுத்து நிறுத்தினான் கிரண்.


‘திவ்யா… இப்போ நான் ஆஸ்பத்திரில இருந்து தான் வரேன். இப்போ நீ அங்கே போகவேண்டாம். பிளீஸ்.’ தடுமாறினான் கிரண்.

“ஏன் என்ன ஆச்சு.. ராகவனுக்கு ? பயப்படும் படியா ஒண்ணும் இல்லையே ? “ வார்த்தைகள் குழறி கண்ணீரோடு வந்தன.

அவசர சிகிச்சைப்பிரிவுல சேத்திருக்கோம்.

‘அவசர சிகிச்சைப்பிரிவா !!?’- திவ்யாவின் குரல் மேலும் உச்சஸ்தாயிக்குப் போயிற்று.

நோ… நான் அவனை உடனே பாக்கணும்.

‘பிளீஸ் திவ்யா.. நான் சொல்றதைக் கேளு. நீ இப்போ அங்கே போனாலும் அவனைப்பார்க்க முடியாது… கொஞ்சம் பொறு… போகலாம்.’ கிர்ண் பேசப் பேச அதைக் காதில் வாங்காமல் வேகவேகமாய் ஓட ஆரம்பித்தாள் திவ்யா…

எதிரே வந்த ஆட்டோ வை நிறுத்தினாள்.

‘ராஜா ஹாஸ்பிடல் போகணும்.’

நிலமையின் வீரியம் புரியாத டிரைவர் பீடிக் கறைபடிந்த பற்களைக்காட்டிச் சொன்னான்.

‘நூறு ரூபா ஆகும்மா’

‘ஆயிரம் ரூபாய் தாரேன்பா.. நீ போ…’ என்றவளின் அழுகையில் அடங்கிப்போன டிரைவர்…மறுவார்த்தை பேசாமல் ஆட்டோ வைக் கிளப்பினார்.

கல்லூரியின் முதல் ஆண்டில் வேறு வேறு பிரிவில் படித்துவிட்டு, இரண்டாம் ஆண்டுதான் ஒரே வகுப்பில் சேர்ந்தார்கள் ராகவனும், திவ்யாவும். முதல் பார்வையில் காதல் வரவே வராதுஎன்று வாதிடும் ரகம் ராகவன்.

அவளைப்பார்த்தபின், முதல் சிரிப்பில் காதல் வரலாம் என்று தெரிந்து கொண்டான்.

ஆசிரியர் ஏதேதோ விளக்கமளித்துக் கொண்டிருக்கும் போதெல்லாம் எதிர் புற இருக்கையில் இருக்கும் திவ்யாவை ரகசியமாய் படித்துக்கொண்டிருப்பான்.

‘என்ன நீ.. எப்பவும் பொண்ணுங்க பக்கமாவே பாத்திட்டு இருக்கே?’ – ஒரு காலைப்பொழுதில் கேட்டாள் திவ்யா.

இந்த கேள்வியை கொஞ்சமும் எதிர் பார்க்கவில்லை ராகவ். ஆனாலும் மனசுக்கு மிக இதமாய் இருந்தது அந்தக் குரல். பேசுகிறாள். திவ்யா என்னுடன் பேசுகிறாள். ஆஹா…. மனசு சந்தோசத்தில் மிதந்தது.

என்ன பண்றது திவ்யா. ஒரு சிரிப்பு என்னை கொஞ்சம் கொஞ்சமா சிதைக்குது. அதான் அந்தபக்கம் பாத்திட்டு இருக்கேன்.

ம்…ம்.. சிதைக்கும் சிதைக்கும்… என்ன லவ்வா ? – மறுபடியும் அதே சிரிப்பு.

‘யாரு பொண்ணு’ ?

‘சொல்ல மாட்டேன். வீட்ல போய் உன்னோட கண்ணாடி கிட்டே போய் கேளு’. சொல்லிவிட்டு அவள் முகம் பார்க்க, ‘எங்க வீட்டுக்கண்ணாடில எங்க பாட்டி போட்டோ ஒண்ணு ஒட்டிவெச்சிருக்கேன்… சிரித்துவிட்டு நகர்ந்தாள் திவ்யா.

திவ்யாவுக்கும் கொஞ்சம் கவிதை, கதை என்று ரசனைகள் உண்டு.. அது அவர்களுடைய பழக்கத்தை கொஞ்சம் இலகுவாக்கியது. அவனுடைய காதலை ஆழப்படுத்தியது.

பொதுவாகவே, பாராட்டுக்கு மயங்காத மனிதர் மிகவும் குறைவு. அதிலும் பெண்கள், அதிலும் இளம் பெண்கள், . நீ அழகு ! .என்றால் மிகவும் அன்புடன் பழகுவார்கள். இவனோ நீ ரோஜாக்கள் தோய்த்து எடுத்த ஒரு படிக ஓவியம் என்றான். தென்றலை உறையவைத்து உருவாக்கிய சின்னச் சிற்பம் என்றான். பூமி முதல் வியாழன் வரை அறிவுக்கு எட்டிய அனைத்திலும் அழகானது நீயே என்றான். கவிதை விதைத்த பூமியில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் காதல் விளைய ஆரம்பித்தது.


‘இன்னும் கொஞ்சம் வேகமா போங்க…. பிளீஸ்…ஆட்டோ டிரைவர் திரும்பினான்.

டிராபிக் ம்மா. உள்ளார பூந்து போக முடியாது. அந்த சிக்னலாண்ட போயிட்டா சந்து வழியா போயிடலாம்மா. தோ அஞ்சு நிமிசத்துல போயிடலாம்….’

ஆட்டோ டிரைவர் பேச்சு மீண்டும் அவளை நினைவுகளுக்குள் தள்ளியது. ராகவ் நன்றாக பல குரலில் பேசுவான்… சென்னை பாஷை எல்லாம் அவனுக்கு சரளம். அவனோடு நடந்து, அவனோடு பேசி அவளோடு அவனில்லாத மணித்துளிகளை எண்ணி விடலாம். எல்லா காதலர்களுக்குமே தன் காதல் தான் புனிதமானது என்னும் எண்ணம் இருக்கும்… ராகவுக்கும் இருந்தது.


நம்ம பெயர்ல கூட ஒற்றுமை இருக்கு இல்லையா என்று அடிக்கடி பூரித்துப் போவாள் திவ்யா.


காதலிக்கத் துவங்கும் வரை காதலர்களின் சம்மதம் மட்டுமே மிகப் பிரதானமாய் தெரியும்.. ஆனால் காதலில் மூழ்கியபின்புதான் காதலுக்கு காதலர்கள் தவிர எல்லாமே எதிர்ப்பாய்த் தெரியும்.

ஆனால்…. இவர்கள் காதலுக்கு மட்டும் எதிர்ப்பு வரவில்லை.

‘எதிர்ப்பே இல்லாத காதல் போரடிக்குது ராகவ் ‘- கொஞ்சலாய் பேசுவாள் திவ்யா.

‘நீ..வேணும்னா வேற யாரையாவது லவ் பண்ணு’. அப்போ காதலுக்கு நீயே எதிரியாயிடுவே. என்ன சொல்றே ? சீரியஸ் குரலில் சீண்டுவான் ராகவ்.

பத்து மணி நேரம் தொடர்ந்து பேசுவதற்கு ஏதாவது இருக்குமா… காதலித்துப் பார்த்தால் விடை கிடைக்கும். பல மணி நேரம் மெளனமாய் இருக்க முடியுமா ? முடியும் என்கிறது

காதல்.

ஆட்டோ வும், அவள் நினைவுகளும் ராகவனை நோக்கி ஓடிக் கொண்டிருந்தன.

அதே நேரம் கல்லூரியின் வராண்டாவில் வேகமாய் நடந்து கொண்டிருந்தான் கிரண். கண்கள் கலங்கிப் போயிருந்தது, கல்லூரி முதல்வரின் அறை நோக்கி நடந்துகொண்டிருந்தான்.அந்த நீளமான வராண்டாவின் கடைசி வரை போகவேண்டும் முதல்வரின் அறைக்கு. வராண்டா நீண்டு கொண்டே போவதாய் தோன்றியது அவனுக்கு.

‘எக்ஸ்கியூஸ் மி சார்’

‘வா.. கிரண். வா. ராகவனு க்கு எப்படி இருக்கு… ராஜா ஹாஸ்பிடல் தானே போயிருக்கீங்க ?’ முதல்வர் கேட்டார்.

அவருக்கு ராகவனை நன்றாகத் தெரியும். ஒரு முறை கல்லூரியில் அதிக பரிசு வாங்கியதற்காகவே இன்னொரு சிறப்புப் பரிசு வாங்கியவன் தான் ராகவ். சொல்லு கிரண். மீண்டும் முதல்வர் குரல்.


‘சார்… ரா… ராகவன்… இறந்துட்டான் சார்’ . கிரண் குரல் சிதறியது..


‘என்ன சொல்றே ?’ அமைதியாய் இருந்த கல்லூரி முதல்வர் பரபரப்புக்குள் விழ. பரபரப்புக்குள் இருந்த கல்லூரி ஒரு பெரிய நிசப்தத்துக்குள் விழுந்தது.


ஆட்டோ விரைந்து கொண்டிருந்தது.


ஆண்டவனே.. ராகவனுக்கு எதுவும் ஆகிவிடக் கூடாது… இதயம் விடாமல் அழுது கொண்டிருந்தது.

‘எப்படி திவ்யா… வாழறதக்காக காதலிக்கறவங்க, காதலுக்காக செத்துப்போறாங்க ? லாஜிக் உதைக்கல ?’ ஒரு நாள் கேட்டான் ராகவன்.

‘நான் சாக மாட்டேன்பா.. நீ போனா எனக்கு இன்னொரு ராகவன். பொய்யாகச் சொல்லி நிஜமாகக் கிள்ளுவாள். தற்கொலைங்கிறது கோழைங்க எடுக்கிற தைரியமான முடிவுன்னு

எங்கயோ படிச்சிருக்கிறேன். ஆனா அது தைரியமானவங்க எடுக்கிற கோழைத்தனமான முடிவுன்னு தான் தோணுது. ‘ சொல்லி விட்டுச் சிரிப்பாள். அவள் சிரிக்க ஆரம்பித்தால் பிறகு வாக்குவாதம் இருக்காது அவனிடம் மெளனம் மட்டுமே நிலைக்கும்.


அவள் சிரிப்பதற்காகவே நிறைய ஜோக் படிப்பான். நிறைய ஜோக் அடிப்பான்.

[monor]

சரக்க்க்… என்று அஸ்டகோணலால் வளைந்து ஆட்டோ ஆஸ்பத்திரி முன் நின்றது.


ராகவ்…ராகவ்… நீ எப்படிடா இருக்கே. உனக்கு வலிக்குதாடா. ஏண்டா நீ பைக் எல்லாம் ஓட்டினே. மனசு அரற்றியபடி ஒட்டமும் நடையுமாய் விரைந்தாள்
திவ்யா.

. ஆஸ்பத்திரி வாசல் முன் மாணவர் கூட்டம். கூட்டம் கூட்டமாய்…. அவசரமாய் அவர்களை அடைந்தவள் கேட்டாள்.

‘ஐ.சி.யூ’ எங்க இருக்கு ?

திவ்யா… அது… வந்து… ஐ.சி.யூ எல்லாம் போகவேண்டாம். நில்லு.

ராகவன் எப்படி இருக்கான்.

ராகவன் எப்படி இருக்கான்.

சொல்லுங்க பிளீஸ்… திவ்யா கெஞ்சினாள். மொத்த மாணவர்களும் சொல்வதறியாது திகைத்து நின்றார்கள்.

” எப்படி சொல்றதுன்னு தெரியல திவ்யா… ஹி஢..ஈஸ் நோ மோர்” யாரோ சொல்லிக்கொண்டிருக்கும் போதே

” ராகவ்வ்வ்வ்வ்… “ என்று மொத்த ஆஸ்பத்திரியும் திரும்பிப்பார்க்குமளவுக்கு வீறிட்டபடி மயக்கமானாள் திவ்யா.


நாட்கள் மெது மெதுவாய் நகர்ந்தது. இன்னொரு பக்கம் உரசியபடி வரும் இப்போது ராகவ் இல்லை. சண்டையிட்டபடியே புல்வெளியில் தள்ளிவிடும் ராகவ் ,சிரித்துவிட்டால் சொக்கிப்போகும் ராகவ். மாலையில் யாரும் பார்க்காதபோது சட்டென்று முத்தமிடும் ராகவ். நினைவுகள் ஒவ்வொன்றாய் உருக உருக கண்கள் கசிந்து கொண்டிருந்தது திவ்யாவுக்கு.


‘திவ்யா… என்ன நடந்தாலும், நீ என்ன முடிவு எடுக்கணும்னாலும் உணர்ச்சிமயமா இருக்கும் போது எடுக்கக் கூடாது… கொஞ்சம் ஆறப்போடு.. அப்போதான் உன்னால சிந்திக்க முடியும். நீ அவசரப்பட்டு எடுக்க இருந்த முடிவு மிகவும் தப்பானதுண்ணு புரியும்’.

அவ்வப்போது ராகவ் சொல்லும் வார்த்தைகள் மனசுக்குள் மெல்ல மெல்ல எழுந்து அடங்கியது..

நீ என்ன கஷ்டத்துல, இல்ல வருத்தத்துல இருந்தாலும் பகவத் கீதைல வர ‘ எது நடந்ததோ அது நன்றாகவே நடந்தது. எது நடக்கிறதோ அது நன்றாகவே நடக்கிறது. எது நடக்குமோ அது நன்றாகவே நடக்கும்.’ இந்தப் பகுதியை மனசுக்குள்ள இரண்டு தடவை சொல்லு. எப்போதாவது சின்னச் சின்ன சோகங்கள் வரும்போதெல்லாம் சொட்டுச் சொட்டாய் நம்பிக்கை ஊற்றுவான் ராகவ்.


வாரம் ஒன்று ஓடி விட்டது… கல்லூரியில் கலாட்டாக்கள் மீண்டும் துவங்கிவிட்டன. ராகவனின் இழப்பு எல்லோருக்கும் ஒரு செய்தியாக மாறி மறைந்துவிட்டது.

திவ்யாவுக்கு மட்டும் உள்ளுக்குள் விஸ்வரூபம் எடுத்துக்கொண்டிருந்தது.


கல்லூரிவகுப்புகளை பாதிநேரம் புறக்கணித்தாள். நூலகம், கல்லூரிப் பூங்கா என்று தனிமைகளில் காலம் கடத்தினாள். அதற்குக் காரணமும் இருந்தது, மாணவிகளின் பரிதாபப் பார்வையும், மாணவர்களின் ஆறுதல் பேச்சுக்களும் அவளை மீண்டும் மீண்டும் காயப்படுத்திக்கொண்டே இருந்தது.


ராகவ் நடந்த இடம், ராகவ் உட்கார்ந்த இடம் என்று கல்லூரி முழுதும் நடந்து கொண்டிருந்தவள் கல்லூரி காண்டின் முன்புறம் வந்ததும் நின்றாள்.

காண்டீன் முன்புறம் கிடந்த கற்களின் மேல் சிவப்பாய் உறைந்து போன ராகவனின் இரத்தத்தின் மிச்சத்தைப் பார்த்ததும் மீண்டும் உடைந்துபோனாள்.


இரவு எத்தனை மணி என்று தெரியவில்லை எழுதிக் கொண்டிருந்தாள் திவ்யா.

என்னை மன்னித்து விடு ராகவ். நீ இல்லாத வாழ்க்கையை கொஞ்ச நாள் வாழ்ந்து பார்த்துவிட்டேன்.

உன்னை சந்திக்கும் முன் பல ஆண்டு காலம் வாழ்ந்தேன். ஆனால் உன்னைப் பிரிந்தபின் இரண்டு வாரங்கள் கூட என்னால் வாழமுடியவில்லை. நீ ரசிக்கும் சிரிப்பு மரத்துப் போய்விட்டது. ஏழுநாட்கள் , ஒவ்வொரு நாளும் இருபத்து நான்கு மணி நேரங்கள். என்னை ஆறுதல் படுத்திப்பார்த்தேன். உன் அறிவுரை படியே, அவசரப்பட்டு எந்த முடிவும் எடுக்காமல் நிதானமாகவே நான் வாழ்ந்து பார்த்தேன். முடியவில்லை.

நீ இல்லாமல் எனக்கு ஆறுதல் தோள்கள் கிடைக்கவில்லை. நீ இறந்தபோதே நானும் இறந்துவிட்டேன். இனிமேல் என்னால் வாழமுடியாது. இன்று எனக்கு இரண்டாவது சாவுதான்.

சொர்க்கமோ நரகமோ. நீ எங்கே இருக்கிறாயோ அங்கே வரவேண்டுமென்று பிரார்த்திக்கிறேன்.

கண்ணீர் கன்னங்களில் வடிய கடிதம் எழுதிக் கொண்டிருந்தாள் திவ்யா.

நாளை இன்னொரு துயரச் செய்தி வரப்போகிறது என்பதை அறியாத அந்தக் கல்லூரி இருளுக்குள் இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தது.

முற்றும்.


கதையை படித்து முடித்ததும் எனக்கு கண்ணீரே வந்து விட்டது. ஆனால், கதையில் திவ்யா, ராகவ்,….கதா பாத்திரங்களின் பெயர்கள்தான் உதைத்தது.

தூக்கம் கண்களை சுழற்ற ,நோட்டை மூடி வைத்து விட்டு தூங்கினேன்.

காலையில் ஹாஸ்டலில் மெஸ்ஸில் சாப்பிட்டுவிட்டு, காலேஜுக்கு கிளம்ப, கிரண் ஆவலாக எதிரே வந்தான்.

“என்னடா கதையை படிச்சியா? நான் 10 ஆவது படிக்கறப்போ எழுதினது. என்னமோ எழுதி இருக்கேன்ல? சரி,…. கதை எப்படி இருக்குன்னு சொல்லு.”

“அருமைடா,…. அப்படியே ஒரு உண்மையான காதல் எப்படி இருக்கும்னு உன் கதை மூலமா சொல்லி இருக்கே. ஆமாம், வேற பேரே கிடைக்கலையா?
ராகவ்,…. திவ்யான்னுகிட்டு,…”

‘இது அப்போ எழுதினது. ஏன்,….உன்பேர் இதுல வருதேன்னு பாக்கறியா?”

“,………………..”

நான் ஸ்கூல் படிக்கறப்போ , ஜெய் சங்கர் மாதிரி பக்கத்து வீட்ல இருந்தார். அவர் பேரும் ராகவன்தான். அவரை மனசுல வச்சுகிட்டு எழுதினது,….”

“சரிடா,…. கதை அருமையா இருக்கு. இன்னும் கொஞ்சம் டெவலப் பண்ணி எழுது. நம்ம தமிழ் ப்ரொபசர்கிட்டே கொடுத்து, ட்ராமாவா போட ஓகே பண்ணிடலாம்.”

பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே அரவிந்தும் சேர்ந்து கொள்ள, மூவரும் பெண்களை சைட் அடித்துக் கொன்டும், கமெண்ட் செய்து கொண்டும் காலேஜுக்கு போனோம்.

இப்படி போய் கொண்டிருந்த போதுதான், எங்கள் காலேஜுக்கு ஒரு தென்றல் வந்தது போல, ஒரு அழகான மயில் ஒன்று தோகை விரித்து ஆடி வந்தது ஒரு தேவதை முதல் வருடம் வந்து சேர்ந்திருப்பதாகவும், அவள் ட்ரிபிள் ஈ படிப்பை எடுத்திருப்பதாகவும் நண்பர்கள் சொன்னார்கள்.

“மச்சி இப்ப ஃபர்ஸ்ட் இயர் வந்து சேர்ந்திருக்காளே திவ்யா.”

“என்ன பேர் சொன்னே?”

“திவ்யா,…”

“ம்,…. மேலே சொல்லு,…”

“அவ கலர்ன்னா அப்படி ஒரு கலர். சினிமா நடிகை மாதிரி ஆள் அட்டகாசமா இருக்கா. எவனாவது சினிமா காரனுங்க பாத்தா உடனே சினிமால நடிக்க கொத்துஇகிட்டு போய்டுவானுங்க.”

“என்னடா,….அந்த அலவுக்கு அழகா இருக்காளா என்ன?”

“ஆமான்டா,…. அவளுக்கு அடர்த்தியான கூந்தல், அகலமான நெற்றி, வில் போல வளைந்த புருவம், மீன் போல அகலமான கண்கள். எடுப்பான மூக்கு, சிவந்த உதடுகள,…. இது மட்டுமா,… அவ கழுத்துக்கு கீழே அவ வச்சிருக்கிற சைஸ் காலேஜ்ல எவலுக்கும் கிடையாதுடா. அப்படி ஒரு ஷேப்ல, உருண்டு திரண்டு,…அட்டகாசம்டா. சிக்குன்னு இடை. ஆனா அவ தொப்புள் இருக்கே,….உருட்டி விட்டா கோலிக் குண்டு நுழையும். அந்த அலவுக்கு அகலமான ஆழமான தொப்புள்.

அவ பேக் சைட் பத்தி சொல்லவே வேணாம். அவளை முன்னால நடக்க விட்டு பின்னால அது ஆடி அசையிற அழகை, அதன் மேலே அவள் கூந்தல் நுனி மோதி பட்டு எகிறுற அழகை பாத்துகிட்டே நடந்தா போதும். போற தூரமே தெரியாது.”

“ஏய்,…. போதும்டா,….ஒரேயடியா புகழ்றே? சரி,…சரி,…. காலேஜுக்கு நேரமாகுது. கிளம்பு போகலாம்”

என் ஹாஸ்டல் கம் கிளாஸ் மேட் கிரண் சொல்வதைக் கேட்டு எனக்கு சிரிப்புதான் வந்தது.

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

[monor]

clouds animated png

[Eros1949]

சூப்பரான ஆரம்பம். நீங்கள் ஒரு சிறந்த எழுத்தாளர் மறுபடி நிருபிக்கிரீர்கள். காமம் இல்லாமல் இவ்வளவு சுவையாய் எழுத முடியும் என்று புரிய வைத்து விட்டீர்கள் !!

அந்த கடைசி பட பெண், அவள் கண் வேற லெவல்

[omprakash_71]

மிக மிக மிக அருமையான கதையை தொடங்கியதற்கு நன்றி நண்பா நன்றி

[mahesht75]

super start

[Terrorraj]

ராகவ் பற்றிய அனைத்து விவரங்களும் தெரிகின்றன திவ்யாவை பற்றி ஒரு விவரமும் குறிப்பிடப்படவில்லை
திவ்யா என்ற கதாபாத்திரத்தின் பெயரை கேட்டவுடன் ராகவின் மனநிலை மாறுகிறதே
இருவரும் முன்னாள் காதலர்களாக இருப்பார்களோ
எப்படி இருந்தாலும் இதுவும் ஒரு அருமையான கதையும் தொடக்கம்

[Rochester]

Super start continue your update nanba

[monor]

image upload