Romance மீண்டும் உன்னோடு நான் (முடிவுற்றது)

[Ananthakumar]

நல்ல சஸ்பென்ஸ் ஆக போகுது தொடர்ந்து எழுதுங்க ப்ரோ அவர்கள் இருவர் வாழ்க்கையிலும் என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை ஏன் பிரிந்தார்கள் என்றும் தெரியவில்லை அந்த இரு குழந்தைகளும் யாருக்கு பிறந்தவர்கள் என்றும் தெரியவில்லை தொடர்ந்து எழுதினால் அருமையாக இருக்கும்

[NovelNavel]

Good one

[jiljilrani]

Nicely written

[veeravaibhav]

Excellent

[Sanjjay Rangasamy]

When is the next update

[SamarSaran]

நல்ல சஸ்பென்ஸ் ஆக போகுது தொடர்ந்து எழுதுங்க ப்ரோ அவர்கள் இருவர் வாழ்க்கையிலும் என்ன நடந்தது என்று தெரியவில்லை ஏன் பிரிந்தார்கள் என்றும் தெரியவில்லை அந்த இரு குழந்தைகளும் யாருக்கு பிறந்தவர்கள் என்றும் தெரியவில்லை தொடர்ந்து எழுதினால் அருமையாக இருக்கும்

நண்பா இது சஸ்பென்ஸ் ஸ்டோரி எல்லாம் கிடையாது.. நார்மலான கதை தான்.. அந்த குழந்தை கோமதியோடது தான். தேவையில்லாத கற்பனை வேண்டாம்

[SamarSaran]

கருத்து சொன்ன மற்ற அனைவருக்கும் நன்றி..

[SamarSaran]

சென்ற பகுதியின் தொடர்ச்சி... 

வெங்கடேசன் கோமதி இருவரின் மனநிலை...

வெங்கடேசன் கோமதி இருவருமே அசதியில் படுத்து மாலையில் தான் எழுந்தனர்.. அவர்கள் படுக்கை விட்டு எழுந்திருக்கும் பொழுதே உடல் கொஞ்சம் சோர்வாக இருந்தாலும் மனம் கொஞ்சம் நிறைவாக சந்தோஷத்துடன் தான் இருந்தது. அவர்கள் இருவருக்குமே அவர்களின் காதல் மீண்டும் உயிர் பெற்றது போல் உணர்வு. இத்தனைக்கும் இருவருமே அதை பற்றி பேசிக் கொள்ளவில்லை. அதை பற்றி மனதில் தான் நினைத்துக் கொண்டனர். 

அவர்கள் இருவரும் அதைக் கூட நினைக்க வேண்டுமென்று நினைக்கவில்லை. அது மாதிரியான சந்தர்பங்கள், சூழ்நிலைகள், நிகழ்வுகள் எல்லாம் தானாக அமைந்ததா இல்லை காலம் அமைத்துக் கொடுத்ததா என இருவருக்குமே தெரியவில்லை. ஆனால் இருவரும் இன்று நடந்த நிழ்வுகளால் இருவருமே எங்களின் இளமை கால காதலுக்குள் மட்டும் சென்று வந்திருப்பது உண்மை.. அந்த சுகமான நிகழ்வுகளின் நினைவுகளால் ஏற்பட்ட உணர்வை இருவரும் அவரவரே அந்த தன்னிச்சையாக சுய இன்பம் செய்து அப்போதைக்கு தனித்துக் கொண்டனர்..

இந்த வயதில் சுய இன்பம் செய்தது சரியா? தவறா? என்றெல்லாம் நினைத்து பார்க்கவில்லை. ஆனால் அந்த சுகமான காதல் நினைவுகளால் எழுந்த அந்த காம உணர்வை கட்டுபடுத்தி மீண்டு வர அப்போதைக்கு சுய இன்பம் இருவருக்குமே தேவைப்பட்டது.. அவர்களின் காதல் நினைவுகளை நினைத்துக் கொண்டே சுய இன்பம் செய்தது கூட அவர்களுக்கு சுகமாக தான் இருந்தது. இது மாதிரி வாய்ப்பு வேறு எந்த காதலருகளுக்கும் அமையாது என நினைத்தனர்.. இது மாதிரி காலையில் நடந்த நிகழ்வுகளால் பல்வேறு சிந்தனைகள், எண்ணங்கள் மனதில் தோன்றிக் கொண்டே தான் இருந்தது. அதனால் மீண்டும் உள்ளுக்குள் இருவருக்குமே காம உணர்வு துளர்விட ஆரம்பித்தது. இருவரின் அந்தரங்க உறுப்புகளும் ஈரம் படர்ந்து பிசுபிசுக்க ஆரம்பித்தன.. பின் இருவரும் சுதாரித்து படுக்கை விட்டு எழுந்து குளிக்க சென்றனர். 

வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து... 

நான் குளித்து முடித்து வேறொரு டிசர்ட் மற்றும் பேண்ட்டுடன் வெளியே வந்து பால்கனியில் நின்று தலையை துவட்டிக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என் பிளாக்கு முன்னால் தனிக்காசலம் நடந்து சென்றுக் கொண்டிருந்தார்.. அவரை கூப்பிட்டு பேசலமா? வேண்டாமா என யோசனை செய்துக் கொண்டிருந்தேன்.  அந்த யோசனையில் இருக்க நான் பால்கனியில் நின்றுக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த அவரே அங்கு நின்று கையை அசைக்க பதிலுக்கு நானும் கை அசைத்தேன்.. 

"மிலிட்டரி சார்வாள் வரிங்களா? கொஞ்சம்  நடந்து குடுத்திட்டு வருவோம்" கேட்க எனக்கு வெளியே சென்று கொஞ்சம் நன்றாக இருக்கும் என தோன்ற உடனே அவரிடம் 

"கொஞ்சம் இருங்க.. இதோ வரேன்" சொல்லிட்டு உள்ளே வந்து துண்டை காய போட்டு கண்ணாடி முன்னால் நின்று தலையை மட்டும் நன்றாக சீவிக் கொண்டு வீட்டை பூட்டி விட்டு வெளியே வந்தேன்.. 

கோமதியின் பார்வையிலிருந்து... 

பாத்ரூம் உள்ளே சென்றதும் உடம்பில் இருந்த சேலை, பாவடை எல்லாம் வேகமாக உறுவி கம்பியில் போட்டு விட்டு  காலுக்கிடையில் பிசுபிசுத்துக் கொண்டிருந்த கூதியில் கையை வைத்து பார்த்தேன்.. அதன் உள்ளே நன்றாக ஈரம் படிந்திருந்தது. மீண்டும் உள்ளே கை வைத்தால் உணர்ச்சி அதிகமாகும் என்பதால் அதை தவிர்த்து நன்றாக தண்ணீரை ஊற்றி சோப்பு போட்டு கழுவி விட்டு அப்படியே உடம்பிலும் நன்றாக நீரை ஊற்றி குளித்து முடித்து உடம்பில் துண்டை மட்டும் சுற்றிக் கொண்டு வெளியே வந்தேன்.

அந்த சமயம் பார்த்து வீட்டின் காலிங் பெல் அடித்தது. ஒருவேளை காலையில் குடுத்த டப்பாவை திரும்பி குடுக்க வந்துவிட்டாரோ என நினைத்து வேகமாக  பாவடை இடுப்பில் கட்டிக் கொண்டு நைட்டியை மட்டும் போட்டுக் கொண்டு போய் ஆவலுடன் கதவை திறந்தேன். கதவை திறந்தும் அவர் இல்லை. கௌரி தான் வந்து பெல் அடித்திருக்கிறாள். அவர் இல்லை என தெரிந்ததும் எனக்கு சப்பென்று ஆகிவிட்டது.. இருந்தாலும் கௌரியை பார்த்ததும்

"என்னம்மா கௌரி..?" கேட்க 

"இல்லம்மா நீங்க ஃபிரியா கேக்க தான் வந்தேன்." 

"ஏன்ம்மா கேக்குற? துணி மட்டும் பெஷின்ல போட்டிருக்கேன். அது மட்டும் துவைக்கனும்.. வேற எந்த வேலையும் இல்ல." சொல்ல..

"இல்லம்மா.. கொஞ்சம் சாமான் வாங்க வெளியில போனும்.. அதான் நீங்களும் கூட வரிங்களா கேட்க வந்தேன்." 

"ஓ.. அப்படியா?"

சிறிது யோசனைக்கு பின்.

"சரிம்மா போலாம்.. எனக்கும் கொஞ்சம் வாங்க வேண்டியது இருக்கு.. துணிய துவைச்சிட்டு வரேன்.."

"சரிம்மா.. அப்ப ஹஃப் அண்ட் ஹவர் கழிச்சு போலாம்மா.?" கௌரி கேட்க

"ம்ம். சரிம்மா.."

"நீங்க வேலைய பாருங்க. நா ஹஃப் அண்ட் ஹவர் கழிச்சு வரேன்" சொல்லிட்டு போனாள் கௌரி.. 

அவள் சென்ற பிறகு இப்போது கலட்டிய சேலை, பாவடை வாஷிங்மெஷினில் போட்டு அலசினேன்.. அப்படியே வீட்டை கூட்டி பெருக்கினேன். அலசிய துணியை காய போட்டுவிட்டு மீண்டும் நைட்டியிலிருந்து சேலைக்கு மாறினேன்.. நான் ரெடியானதும் பையையும் பணத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு கௌரி வீட்டு காலிங் பெல் அடிக்க அவள் திறந்து பார்த்து விட்டு, 

"கிளம்பிடிங்களாம்மா.. இதோ ஒரு பைவ் மினிட்ஸ் வெயிட் பண்ணுங்க வந்துடுறேன்.." சொல்லிட்டு உள்ளே போனாள்.. 

"ஒன்னும் அவசரமில்ல.. நா கீழ ஸ்டோன் பெஞ்ச்ல வெயிட் பண்றேன்" சொல்லிவிட்டு படியிறங்க நடந்து வந்தேன்.. 

பொதுவான பார்வையில்... 

அப்போது எதிர்பாராத சம்பவம் ஒன்று நடந்தது. வெங்கடேசனும் அவர் பிளாட்டிலிருந்து வர கோமதியும் கௌரி வீட்டிலிருந்து வர இருவருமே நேருக்கு நேர் எதிரே வந்து மோதிக் கொண்டனர். இருவருமே இடித்ததும் தலையை தூக்காமல் சாரி கேட்டுக் கொண்டனர். இருவரின் குரலும் ஏற்கெனவே ஒருத்தருக்கொருத்தர் பரிச்சையம் ஆனதால் தலையை தூக்கி பார்த்து ஒருவருக்கொருவர் உறுதி செய்துக் கொண்டனர்.. இருவரின் முகமும் கண்களும் பார்த்துக் கொண்டதே தவிர அவர்களின் உதடு எந்த அசைவையும் அசைத்து பேசவில்லை. அவர்களின் இருவரின் மனதில் இருக்கும் பேச்சு எல்லாம் உதட்டின் வழியே நடைபெறாமல் கண்களின் வழியே நடந்தன. இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டே அந்த படியிறங்கும் இடத்தில் எதிரெதிரே நின்றபடி இருந்தனர். கோமதியின் பின்னால் வரும் கௌரியை பார்த்த வெங்கடேசன், அவளை விட்டு விலகி படியில் இறங்கி நடந்து சென்றார்.. அவர் அப்படி சென்றதும் ஒன்றும் புரியாமல் அதே இடத்திலே நின்றுக் கொண்டிருந்தாள்..

"இப்போ ஏன் எதுவும் சொல்லாமல் ஒரு வார்த்தை கூட வாயை திறந்து பேசாமல் அமைதியாக படியிறங்கி செல்கிறார்" என அதே இடத்தில் நின்றபடி யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் கோமதி.. 

"ஒருவேளை காலையில அடுத்த எப்போ சந்திக்குறது கேட்டதுக்கு அடிக்கடி சந்திச்சுக்க வேணாம் சொன்னதுனால எதுவும் கோவமோ?"

"அப்படியே இருந்தாலும் எதிர்ல வந்து இடிச்சதும் கிளம்பி போயிருக்கனுமே ஏன் போகாம நின்னு பாத்திட்டே இருந்தாங்க. என்னனு ஒன்னுமே புரியல?" தலையை போட்டு உருட்டி யோசித்துக் கொண்டிருக்க அந்த சமயம் பார்த்து கௌரி வந்து கோமதி தோள்பட்டையில் கை வைக்க ஒரு வினாடி பதறிவிட்டாள். இருந்தாலும் அந்த பதற்றத்தை வெளியில் காட்டிக் கொள்ளாமல், அவளுடனே வெங்கடேசன் செய்ததை பற்றிய நினைத்துக் கொண்டே படி இறங்கினாள் கோமதி.. 

வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து... 

நான் படியிறங்கி கீழே வந்ததும் எதிரே இருந்த ஸ்டோன் பெஞ்சில் தனிகாசலம் கால் மேலே கால் போட்டு உட்காந்திருந்தார்.. என்னை பார்த்ததும், 

"வாங்க சார்வாள்.. செத்த இப்படி உட்காருங்க.. செத்த நேரம் பேசிட்டு இருந்திட்டு அடுத்த நடக்க ஆரம்பிக்கலாம்" சொல்ல

"ம்ம்.. சரி.." சொல்லிட்டு அமைதியாக இருந்தேன்.. அதே சமயம் என் பார்வை படியிறங்கி வரும் வழியில் இருந்தது. என்னுடைய மதி இறங்கி வருகிறாளா என பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். இங்கே தனிகாசலம், 

"என்ன சார்வாள்.. உங்கள ஆளே காணோம்.. வெளியில எதுவும் போயிருந்திங்களா?" கேட்க 

"இல்ல. நா வீட்டுல தான் இருந்தேன்.. எங்கையும் போகல.."

"அப்படியா? அப்ப காத்தால வந்து கதவ தட்டினேன்.. கதவ திறக்கல.. உள்ளாற இருந்து எந்த சத்தம் வரல..?"

"எத்தன மணிக்கு வந்து கதவ தட்டினிங்க?" கேட்டுட்டு மீண்டும் மதி வருகிறாளா? என பார்த்தேன்..

"ஒரு பத்து.. பத்தறை இருக்கும்.. அந்த சமயத்துல நேக்கு பொழுதுபோகல அதான் உங்க ஆத்துல வந்து கொஞ்சம் உட்காந்து பேசிட்டு போலாம் வந்தேன்.." என்றார்...

"ம்ம்.." மட்டும் சொல்லிட்டு திரும்பி மதி வரும் வழியவே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. ஆனால் தனிகாச்சலமோ விடாமல் 

"என்ன சார்வாள்.. உங்களுக்கு தெரிஞ்சவா யாரும் வராங்களா? பாதையே பாத்துண்டு இருக்கிங்க?" கேள்வியா கேட்டுட்டு இருந்தார்.

"இவன் வேற நானே என் காதலி வருவளா? மாட்டாளா? டென்சன்ல இருக்கேன்.. அது புரியாம தொன தொனனு கேள்வி கேட்டு டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்டு இருக்கான்.. காதலிக்காக வெயிட் பண்ற நேரத்துல கரடி மாதிரி வந்து உட்கார்ந்திட்டு உயிர வாங்கிட்டு இருக்கானே" நானாக மனதிற்குள் நினைத்து திட்டிக் கொண்டேன்.. ஆனால் வெளியில் சிரித்த முகத்துடனே அவரை பார்த்து, 

"அட அதலாம் இல்ல சும்மா பாத்திட்டு இருந்தேன்." சொல்லிட்டு இருக்கும் போது மதி அன்று பேசிய பெண்ணுடன் படியில் இறங்கி நடந்து சென்றாள்.. அவள் நடந்து செல்வதையே மெய்மறந்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன்.. அப்போது பக்கத்தில் இருந்த தனிகாச்சலத்தை பற்றி எல்லாம் கவலைபடவில்லை.. 

"அவருக்கு காதலை பற்றி என்ன தெரியும்.. ம்ம்.. கழுதைக்கு எப்படி தெரியும் காதலின் வாசனை" என நானாக நினைத்துக் கொண்டேன். நான் மதி செல்வதை கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதை பார்த்த அவர், 

"என்ன சார்வாள்.? கோமதி உங்களுக்கு முன்னமே தெரியுமா? ஒரு வார்த்தை கூட சொல்லவே இல்ல.." சொல்ல

"யோவ்.. ஏன் இப்படி என் காதல சாவடிக்குறதக்கே பொறந்து வந்திருக்கிறியா?" என மீண்டும் நானாக மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன். ஆனால் வெளியில்

"அப்படியெல்லாம் இல்ல தெரியாது.. எங்கையோ பாத்த முகம் மாதி இருந்துச்சே பாத்தேன்.. அவ்வளவு தான்.. வேறொன்னுமில்ல.." சொல்ல 

"ஓ.. அப்படியா சார்வாள்.. சரி." சொல்லிட்டு திரும்பி 

"சார்வாள் காத்தால எங்கேயும் போயிருந்திங்களா?" ஆரம்பிக்க எனக்கு அவர் கேட்ட கேள்விக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. 

"அவரிடம் எப்படி மதி என் இளமை கால காதலி. அவளை தான் பாக்க போனேன் சொல்லவா முடியும். அதை மீறி மதி பத்தி சொன்னாலும் சிறிது நேரத்திற்கு முன்னால் தான் மதியை தெரியுமா என கேட்டதற்கு தெரியாது" என சொல்லியிருக்கேன்.. அப்போதைக்கு எந்த பதிலும் புலப்படாமல் இருக்க அவரே, 

"கடைக்கு எதுவும் போயிருந்திங்களா சார்வாள்?" கேட்க அப்போது தான் நிம்மதியே வந்தது.. நானும் சிரித்துக் கொண்டே அவரிடம் 

"ஆமா.. வீட்டுல சமைக்க தேவையான சாமான் கொஞ்சம் வாங்க போயிருந்தேன்.."

"ஆமா.. நீங்க மட்டும் தான இருக்கீங்க.. எல்லாம் நீங்களே தான் பாத்துக்கனும்" சொல்ல ஒரு வினாடி மனதுக்குள் சுருக்கென்று இருந்தது. பின் இருந்தாலும் அவர் சொல்வதும் உண்மை தானே. எனக்கென்று என் பக்கத்தில் இப்போதைக்கு யாரும் இல்லை தானே என நானாக மனதிற்குள் நினைத்துக் கொண்டேன்..

"என்ன சார்வாள் யோசனை?"

"ஒன்னுமில்ல.. அப்படியே பார்க் வரைக்கும் ஒரு ரவுண்டு போய்ட்டு வரலாமா?" கேட்க 

"சரி வாங்க.. நடந்திட்டே பேசலாம்" என நடந்துக் கொண்டே விடாமல் அவரை பற்றியும், அவர் குடும்பம், வேலை பற்றியும் நிறைய பேசிக் கொண்டே வந்தார்.. அவர் பேசுவதை மட்டும் காது கொடுத்து கேட்டுக் கொண்டே வந்தேன்.. அவரிடம் நானாக எதுவும் கேட்கவுமில்லை. சொல்லவுமில்லை. ஏதாவது கேட்டாலோ? சொன்னாலோ?அதிலிருந்து ஏதாவது ஒரு ஒன்றை பிடித்து பேசிக் கொண்டேயிருப்பார் என அமைதியாக கேட்க மட்டும் செய்தேன். 
ஒரு கட்டத்தில் நடந்தது போதும் என்ற அளவிற்கு வர அவரிடம்

"சரி.. அப்படியே நா பிளாட்டுக்கு போறேன்." என்றேன்..

"சரி.. சார்வாள்.. நானும் செத்த ரெஸ்ட் எடுத்திட்டு கிளம்புறேன்" என்றார்.. அவரிடம் சரி சொல்லிட்டு என் பிளாட்டுக்கு நடந்து வந்தேன்.. வரும் வழியில் மதியை பற்றிய நினைவு தான் வந்தது. இந்நேரம் பிளாட்டுக்கு போயிருப்பாளா? இல்லையா என யோசித்துக் கொண்டே வந்தேன்.  ப்ளாக்கிற்கு எதிர்புறம் இருக்கும் ஸ்டோன் பெஞ்சிற்கு வந்ததும் கொஞ்சம் உட்காரலாமா? என நினைத்தேன்.. 

பின் ஒருவேளை அவள் வீட்டிற்கு போயிருந்தாள் என்ன செய்வது? இங்கு உட்காந்திருப்பது வீண் தான் என நினைத்து படியேறி பிளாட்டிற்கு சென்றேன்.. 

கோமதியின் பார்வையிலிருந்து... 

என்னிடம் பேசாமல் இறங்கி போனது கொஞ்சம் வருத்தமாக தான் இருந்தது. ஆனால் நான் படியிறங்கி வருவேன் என தெரிந்து எனக்காக காத்திருந்ததை பார்த்ததும் உள்ளுக்குள் சொல்ல முடியாத அளவிற்கு அவ்வளவு சந்தோஷம்.. நான் முன்னால் நடந்து சென்றாலும் பின்னால் இருந்து அவர் என்னை பார்த்துக் கொண்டிருப்பது தெரியாமல் இல்லை.. இத்தனை வருடங்கள் ஆனாலும் இன்னும் என் மேல் அந்த காதல் இருக்க தான் செய்கிறது என்பதை நினைக்கும் போது சந்தோஷமாக இருந்தாலும் ஒன்றாக சேர்ந்து வாழ குடுத்துக் வைக்கவில்லை என நினைக்கும் போது கண்கள் தானாக ஈரமாகின.. 

மீண்டும் அவரோடு வருவேன்...

[Rooban94]

Super update bro

[Dinesh Raveendran]

Nice update

[Ananthakumar]

Nice update.. Continue bro..

[Vasanthan]

Super update

[gunwinny]

Nice one

[Roudyponnu]

Very interesting

[adangamaru]

Semma thala

[SamarSaran]

Thanks for your comments friends...

[SamarSaran]

சென்ற பகுதியின் தொடர்ச்சி... 

தொடர்ந்து கோமதியின் பார்வையிலிருந்து... 

நான் அவரை நினைத்தபடியே கௌரிக்கு தெரியாமல் கலங்கிய கண்களுடனே வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். பின் சிறிது நேரம் அவரை நினைத்தபடியே அமைதியாக உட்கார்ந்துக் கொண்டே இருந்தேன். அந்த சமயம் பார்த்து என் மொபைல் சிணுங்கியது. யார் என எடுத்து பார்த்தேன். என் மகள் நந்தனா தான் பண்ணியிருந்தாள்.. காலை அட்டன்  செய்து மறுமுனையில் அவள் தான்

"ஹலோ மம்மி ஒரு குட்நியூஸ்" என்றாள்.. 

"என்ன குட் நியூஸ்?" கேட்க

"டு நா ரொம்ப சீக்கிரமாக வீட்டுக்கு வந்திடுவேன்.. சோ நீ கொஞ்சம் குவிக்கா டின்னர் ரெடி பண்ணிடேன்.."

"ஓ.. இதான் அந்த குட் நியூஸ்ஸா?" 

"ம்ம். எஸ் எஸ்." மறுமுனையில் வேகமாக சொல்ல 

"இத சொல்லவா போன் பண்ண?" 

"ம்ம். எஸ் மம்மி.. வீட்டுக்கு இயர்லியா வந்தா அது உனக்கு குட்நியூஸ் தான.. அதான் சொன்னேன்.. சரி டோன்ட் பர்கெட் டின்னர் இஸ் இம்பார்டென்ட் ஓகே." இழுத்துக் கொண்டே சொல்ல எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. 

"சரி.. சரி மறக்காம பண்ணிடுறேன்.. ஆனா நைட் டின்னர்க்கு என்ன பண்ண?"

"சப்பாத்தி பண்ணிடு மம்மி?"

"சப்பாத்தியா? நீயா இதலாம் கேக்கற? ஆச்சரியமா இருக்கு.."

"மம்மி... ரொம்ப கிண்டல் பண்ணத.? சப்பாத்தி பண்ணி தர சொன்ன அத மட்டும் செய்.. டோன்ட் டாக் ஆன்நெஸ்ஸரி." சொல்ல 

"சரிங்க மேடம்.. உங்கள் உத்தரவுபடியே நடக்கிறேன்." பதிலுக்கு சொல்ல 

"அய்யோ மம்மி.. என் ப்ரண்ட்ஸ் வெயிட் போட்டேன் சொன்னாளுங்க.. அதான் சப்பாத்தி கேட்டேன். போதுமா? உன் டவுட் கிளியரா?"

"நா உன்ட்ட எதுவும் கேக்கலயே.? நீயா தான சொன்ன?" வாய்க்குள்ளே சிரித்தேன்.

"சரி நான் தான் சொன்னேன்.. போதுமா? சப்பாத்தி மட்டும் ஆயில் கம்மியா ஊத்தி பண்ணிக்குடு."

"ம்ம். சரி.. அவ எப்போ வருவா தெரியுமா?" 

"அவளா தெரியல.. நீ கால் பண்ணி கேட்டுக்கோ."

"ஏன்டி.. ரெண்டு பேரும் ஓரே ஆபிஸில தான இருக்கீங்க.. கொஞ்சம் கேட்டு சொன்னா என்ன கெறஞ்சு போய்டுவியா?"

"அய்யோ மம்மி.. சரி கொஞ்சம் லைன்ல வெயிட் பண்ணு கேட்டு சொல்றேன்.." சொல்லிவிட்டு அவளே 

"ஏய் நந்தி, உனக்கு இம்பார்டென்ட் வொர்க் எதுவும் இருக்கா?"

"நோ.. ஒய் ஆர் யூ ஆஸ்க்கிங்?"

"நா கொஞ்சம் இயர்லியரா கிளம்புறேன். சோ ஐயம் ஆக்ஸிங் ஆல்சோ யூ டு."

"ம்ம்" நந்திதா யோசித்துக் கொண்டே இருக்க 

"ஏய்.. வரியா? இல்லையா? டக்கனு சொல்லு."

"சரி வரேன்.. போலாம்." நந்திதா சொல்ல 

"ஹலோ மம்மி இருக்கியா?" மீண்டும் நந்தனா கேட்க

"ம்ம்.. இருக்கேன் சொல்லு."

"அவளும் வந்துடுவா. சோ சேத்தே பண்ணிடு." சொல்ல 

"ம்ம்.. சரி" சொல்ல கால் கட் ஆனது.. கால் கட் ஆனதும் எனக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. என் காதல் மற்றும் காதலனுடன் சேர முடியவில்லை என்ற வருத்தம் ஒரு காதலியாக எனக்குள் இருந்தாலும் இப்போது என் மகள்கள் இருவரும் இன்று சீக்கிரம் வந்துவிடுவார்கள் என சொன்னது ஒரு தாயாக இருக்கும் எனக்கு மகிழ்ச்சியை தந்தது.. அவர்கள் இருவரும் வீட்டிற்க்கு எப்போது வந்து சேருவார்கள் என பலநாட்கள் அவர்களை எதிர்பார்த்து காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்னும் சில நாட்கள் சாப்பிட கூட பிடிக்காமல் அவர்களுக்காக வாசலியே வெறித்து பார்த்த கொண்டிருந்த காலம் எல்லாம் இருக்கிறது.. அப்படி இருக்கையில் இன்று அவர்களே போன் செய்து வீட்டிற்கு சீக்கிரம் வந்துவிடுவோம் சொன்னால் ஒரு தாயாக என் மனதிற்குள் மகிழ்ச்சி இருக்க தானே செய்யும்.. அந்த மகிழ்ச்சியுடேன அவர்களுக்காக டின்னர் ரெடி பண்ண சென்றேன்.. 

வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து...

நான் மதியை திரும்பி பார்க்க முடியவில்லை என்ற வருத்தம் கொஞ்சம் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனாலும் பிளாட்டிலிருந்து கீழே இறங்கி செல்லும் போது அவள் மீது மோதியவுடன் எனக்கு என்ன ஆனதென்றே தெரியவில்லை. வாயில் இருந்து எந்த ஒரு வார்த்தையும் வரவில்லை. அந்த தயக்கம் அவளை பார்த்த அந்த தருணத்திலிருந்து இருக்க தான் செய்கிறது. அது ஏன் என்று தெரியவில்லை. புரியவில்லை.. இந்த புரியாத தயக்கத்துடன் உட்காந்திருக்க என்னுடைய மொபைல் சிணுங்கியது..
மொபைலை பார்க்க பெயர் இல்லாமல்  வெறும் எண் மட்டும் டிஸ்ப்ளேயில் தெரிந்தது. அது ஏதாவது கம்பெனி காலாக இருக்கும் என நினைத்து கட் செய்துவிட்டேன். கட் செய்த சில வினாடிகளிலே திரும்பி அதே எண்ணிலிருந்து வந்ததும் காலை அட்டன் செய்து

"ஹலோ" என்றேன்.. 

"ஹலோ வெங்கடேசன் சார் இருக்காரா?" கேட்க 

"நா வெங்கடேசன் தா பேசுறேன்.. நீ யாரு?" கொஞ்சம் அதிகாரமாக கேட்க 

"சார் நா சந்திரன்.. சாந்தமங்களத்துல இருந்து பேசுறேன்.. வீடு வெலக்கி கேட்டிருந்தீங்க விசயம் காதுக்கு வந்துச்சு. அதான் போன் பண்ணி கேட்கலாம் பண்ணேன்.."

"ஆமா கேட்டு இருந்தேன். ஆனா இப்ப சென்னையில ஒரு பிளாட் வாங்கிட்டேன்" சொல்ல 

"ஓ.. அப்படியா? சார்.. வீடு எதுவும் வேணும்னா இதான் என் நம்பர். இதுக்கு கால் பண்ணுங்க சார்.. நா பாத்து நீங்க கேக்குற முடிச்சு தர முடிஞ்சா முடிச்சு தரேன்.. கமிஷன் கூட நீங்க பாத்து குடுக்குறத குடுங்க சார் போதும்" அந்த லேன்ட் ப்ரோக்கர் அவன் தரப்பு நியாயத்தை சொல்லிக் கொண்டே இருக்க எனக்குள் இதற்கு முன் அந்த ஊரில் இந்த குரலே ஏற்கெனவே கேட்டது போல் இருந்தது. பலமுறை கேட்டு பழக்கப்பட்ட குரலாக தெரிந்தது. ஆனால் 

"சந்திரன் சொல்றான். அதான் யார்?" என தெரியவில்லை என யோசித்துக் கொண்டே இருக்க மறுமுனையில் இருந்து 

"சார் லைன்ல இருக்கீங்களா?" கேட்க

"ம்ம்.. இருக்கேன்.. நா வீடு வேணும்னா சொல்றேன்.."

"சரி சார்.. நா வேணா உங்களுக்கு  வீட்டோட சில ஃபோட்டாவ அனுப்பட்டுமா சார்" கொஞ்சம் தயங்கிக் கொண்டே கேட்க 

நானும் நல்ல வீடாக இருந்து குறைந்த விலையில் இருந்தால் வாங்கலாம் என முடிவு செய்து அவனிடம்

"சரி அனுப்பு.. நா பாத்திட்டு வேணும்னா கண்டிப்பா கால் பண்றேன்." சொல்ல 

"சரி சார்.. ரொம்ப சந்தோஷம்.. அப்பறம்" தயங்கி கொண்டே ஏதோ கேட்க வந்தான். 

"என்ன?" கேட்க 

"நீங்க இந்த ஊர்க்காரரா சார்?" கேட்க

"ம்ம்.. ஆமா.. நா அந்த ஊர விட்டு முப்பது வருசம் ஆச்சு.. கடைசில காலத்துல சொந்த ஊருல செட்டில் ஆகலாம் நெனச்சேன்.. ஆனா அங்க வீடு அமையல."

"ஓ.. அப்படியா சார்.. இப்ப அனுப்புறேன் சார்.. புடிச்சிருக்கா பாருங்க சார்.. ஓகே சொன்ன பாத்து முடிச்சு தரேன்" சொல்லிட்டு அடுத்து நீங்க இந்த ஊர்ல எங்க இருந்தீங்க கேட்க அதற்குள் இன்னொரு கால் வர அவனிடம் 

"சரி நீ வீட்டோட ஃபோட்டா அனுப்பு" சொல்லிட்டு அவனுடைய பதிலுக்கு கூட காத்திருக்காமல் கால் கட் செய்தேன். இன்னொரு கால் யார் என பார்க்க என் மகள் தான் பண்ணியிருக்கிறாள்.. 

மீண்டும் அவளுக்கு கால் செய்ய எடுத்தவுடனே

"என்னப்பா அபார்மெண்ட்ல புது ப்ரண்ட் எதுவும் பிடிச்சிட்டிங்களா.? போன் லைன்லாம் பிசியா இருக்கு வரது" கிண்டல் பண்ண 

"அட நீ வேற ஏன்ம்மா.. அதலாம் எதும் இல்ல.. ப்ரண்ட் பிடிச்சா உன்கிட்ட சொல்லமா இருப்பனா?"

"ம்ம். பட் லைன் பிசியா இருந்துச்சே. அதான் கேட்டேன்.."

"ஓ.. அதுவாம்மா அது ஒன்னுமில்ல.. இந்த பிளாட் வாங்குறதுக்கு முன்ன நா பிறந்து வளந்த கிராமத்துலே செட்டில் ஆகலாம் முடிவு பண்ணியிருந்தேன். ஆனா வீடு எதும் அங்க அமையல. அதனால அங்க போய் செட்டில் ஆக முடியல" சொல்ல 

"ம்ம். இதலாம் தெரிஞ்ச மேட்டர் தானப்பா."

"ஆமா.. இப்ப வந்திட்டு அந்த ஊர்ல இருந்து ஏதோ லேண்ட் புரோக்கர் கால் பண்ணி வீடு இருக்கு பாக்கிறிங்களா கேக்குறான்." 

"ஓ.. ஐ.. சி.. நீங்க என்ன சொன்னிங்க.?"

"நா என்ன சொல்ல.. சென்னையில பிளாட் வாங்கினத சொல்லிட்டேன்.. இருந்தாலும் அவன் வீடு சேல்ஸ் பண்ணா கமிஷன் கிடைக்கும்னு ஃபோட்டா வாட்ஸ்ஆப் பண்றேன் சொன்னான்."

"நானும் அந்த ஊருல ஃபிளாட், வீடு எப்படி தான் இருக்கு பாக்கலாம் ஆசையில ஃபோட்டாவ அனுப்ப சொல்லிட்டேன்."

"ம்ம்.. சரிப்பா.. ஃபோட்டா பாருங்க." என் மகள் சொல்ல 

"சரிம்மா.. வீடு நல்லா இருந்து சீப் இருந்தா என்ன பண்ணலாம்.. உன் ஐடியா என்னனு சொல்லு."

"உங்களுக்கு ஓகேனா வாங்குங்கப்பா.. அங்க தெரிஞ்ச ஆட்கள் யாராவது இருந்தா உங்களுக்கு கொஞ்சம் யூஸ்ஃபுல் இருக்கும்ல.. முக்கியமா டைம்பாஸ் ஆகும்" சிரித்துக் கொண்டே சொல்ல 

"சரி அந்த புரோக்கர் ஃபோட்டா அனுப்பியிருந்தா உனக்கு அனுப்புறேன். நீயும் பாத்து சொல்லு."

"யா.. ஷியர்ப்பா.. டின்னர் சாப்டாச்சா."

"இன்னும் இல்ல.. இனி தான் பண்ணி சாப்பிடனும்." கொஞ்சம் சலிப்பாக சொல்ல

"குக் பண்ண முடியலனா குக்கிங்க வேணா ஆள் வச்சுக்க வேண்டி தான.. ஏன் இப்படி தனிஆளா இருந்து கஷ்படனும்.?" ஒரு அக்கறையில் மகள் சொல்ல 

"அட அதலாம் ஒன்னுமில்லம்மா.. என் ஒரு ஆளுக்காக வேலைக்காரிலா எதுக்கு? நானே என் வேலைய பாத்துப்பேன்.. ஏற்கெனவே டைம்பாஸ் ஆக மாட்டிகுது.. இதுல குக்கிங்க்கு ஆள் போட்டா சுத்தம்.. டைம் நகரவே நகராது.." சொல்ல 

"சரிப்பா.. சாப்பிட்டு தூங்குங்க.. பை டேக் கேர்" சொல்லி என் மகள் காலை கட் செய்தாள். 

அதன் பின் மாலையில் வாங்கிய தோசை மாவு இருக்க அதில் தோசை சுட்டு சாப்பிட்டு மீதி மாவை பிரிட்ஜில் எடுத்து வைத்து வந்து ஹாலில் உட்கார்ந்தேன். அந்த புரோக்கர் எதும் வீட்டினுடைய ஃபோட்டா அனுப்பியிருக்கானா என பார்த்தேன். நான் நினைத்த போலவே சில வீட்டினுடைய ஃபோட்டாக்கள் மற்றும் அதனுடன் வீடியோவும் அனுப்பி இருந்தான். நான் பிறந்து வளர்ந்த அந்த கிராமம் இந்த முப்பது வருடத்தில் நிறைய விசயங்கள் மாறியிருந்தன. வீடுகள் நெருக்கம் நெருக்கமாக அமைந்திருந்தன. காலத்திற்கு ஏற்ப நிறைய வசதிகளும் அந்த கிராமத்தில் வந்திருந்தன. அந்த புரோக்கர் அனுப்பிய ஃபோட்டா, வீடியோவை மகளுக்கு அனுப்பிவிட்டு ஃபோனை எதிரே இருந்த டேபிளில் வைக்க போகும் போது அங்கிருந்த டப்பாவை பார்த்ததும் தான் மதியின் நியாபகம் வந்தது. 

நாளை காலை இந்த டப்பாவை திரும்ப கொடுத்து சந்திக்க போகிறேன் என நினைத்து பார்க்கும் போதே மனதிற்குள் ஒரு சந்தோஷம். ஆனால் அவள் சொன்னதை மீறி அடுத்த நாளிலே அவளை சந்திக்க வந்ததற்கு ஏதாவது சொல்வாளோ என்ற சிறு அச்சமும் கூடவே இருந்தது. அவள் என்ன தான் என் இளமை கால காதலியாக இருந்தாலும் இப்போது வயதுக்கு வந்த இரு பெண் குழந்தைகளுக்கு தாய். அதனாலே என்னுடான சந்திப்பை தவிர்க்கலாம் என எனக்குள் சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டாலும் என் தனிமையை போக்க அவளை சந்தித்து சாதாரணமான பேச்சுகளையாவது பேச வேண்டும் என்ற எண்ணமும் கூடவே எழுகிறது. எந்தன் எண்ணம் செயலாக மாறும் என்ற நம்பிக்கையில் படுக்க சென்றேன்.. ஆனால் 

மறுநாள் காலையில் எழுந்திருக்கும் முன்பே என் மொபைல் அடித்தது. இந்த நேரத்தில் யார் என பார்த்தேன். மீண்டும் என் மகள் தான் கூப்பிட்டு இருந்தாள். இவள் எதற்கு இந்நேரமே கூப்பிட்டு இருக்கிறாள். சரி என்ன தான் சொல்கிறாள் என பார்ப்போம் என எடுத்து பேச ஆரம்பித்தேன்.. 

"ஹலோ என்னம்மா? இந்த நேரத்துல கால்  பண்ணியிருக்க" கேட்க 

"நீங்க அனுப்பின வீட்டோ ஃபோட்டோஸ் எல்லாம் பாத்தேன்.. நல்லா தான் இருக்கு.. ஏதாவது ஒன்ன வாங்கின உங்களுக்கு யூஸ்ஃபுல் இருக்குமே சொல்ல தான் கால் பண்ணேன்." 

"சென்னையில இப்ப தான்ம்மா வாங்கியிருக்கோம்.. இனி அங்க வேற எதுக்கு? பாக்குறேன்."

"இது சிட்டி.. கொஞ்சம் எல்லாரும் ரிசர்வ்டு டைப்பா இருப்பாங்க.. அது வில்லேஜ்.. உங்களுக்கும் பேச ஆள் கிடைக்கும். டைமும் நல்லா பாஸ் ஆகும்.. அதான் சொன்னேன்." அக்கறையில் சொல்ல

"ஓ.. இப்போ என்னைய என்னதான் பண்ண சொல்றம்மா?" கேட்க 

"டு டே எதும் வொர்க் இருக்கா?"

"எனக்கு என்னம்மா வொர்க் அதலாம் பெருசா எதும் இல்ல..ஃபிரி தான்.."

"சூப்பர். அப்போ டுடே கிளம்பி போய் உங்க வில்லேஜ் விசிட் அடிச்சிட்டு அங்க இருக்குற வீட்ட பாத்திட்டு வாங்க." சொன்னதும் பக்கென்று இருந்தது. 

"என்னடா இன்னிக்கு மதி பாக்க போலாம் இருந்தா இப்படி நடக்குது" யோசிச்சிட்டே இருக்க 

"என்னப்பா சத்தத காணோம்.. சைலண்ட் ஆகிட்டிங்க. இப்பவே திங்கிஙா?" என் மகள் அங்கிருந்து கேட்க

"எனக்கும் என் காதலுக்கும் எமன் என் மக ரூபத்துலயா வரனும். ம்ம்.. நாம நெனச்சதா நடக்கும். நடக்குறது தானே நடக்கும்." மனதிற்குள் நானாக நினைத்துக் கொண்டேன்.. 

"சரி.. நா பாத்து போய்ட்டு வரேன்." சொல்ல 

"ஓகேப்பா.. அப்படியே அங்க சும்மா இருக்குற லேண்ட் எதாவது பண்ண முடியுமா?" பாருங்க..

"சரி பாக்குறேன்" சொல்லிட்டு காலை கட் செய்தேன்.. 

நான் என்ன செய்வதென்று தெரியாமலும் புரியாமலும் குழப்பத்துடன் உட்காந்திருக்க அந்த சமயம் பார்த்து என் மனசாட்சி என் முன்னால் வந்து நின்று நானிருக்கும் நிலையை பார்த்து சிரித்தது.. 

இதிலிருந்து மீண்டு வருவேன்..

[xbiilove]

Super update

[Roudyponnu]

கதை நன்றாக உள்ளது ஆனால் ரொம்ப மெதுவாக நகர்கிறது

[Ananthakumar]

சென்ற பகுதியின் தொடர்ச்சி... 

தொடர்ந்து கோமதியின் பார்வையிலிருந்து... 

நான் அவரை நினைத்தபடியே கௌரிக்கு தெரியாமல் கலங்கிய கண்களுடனே வீட்டுக்குள் நுழைந்தேன். பின் சிறிது நேரம் அவரை நினைத்தபடியே அமைதியாக உட்கார்ந்துக் கொண்டே இருந்தேன். அந்த சமயம் பார்த்து என் மொபைல் சிணுங்கியது. யார் என எடுத்து பார்த்தேன். என் மகள் நந்தனா தான் பண்ணியிருந்தாள்.. காலை அட்டன்  செய்து மறுமுனையில் அவள் தான்

"ஹலோ மம்மி ஒரு குட்நியூஸ்" என்றாள்.. 

"என்ன குட் நியூஸ்?" கேட்க

"டு நா ரொம்ப சீக்கிரமாக வீட்டுக்கு வந்திடுவேன்.. சோ நீ கொஞ்சம் குவிக்கா டின்னர் ரெடி பண்ணிடேன்.."

"ஓ.. இதான் அந்த குட் நியூஸ்ஸா?" 

"ம்ம். எஸ் எஸ்." மறுமுனையில் வேகமாக சொல்ல 

"இத சொல்லவா போன் பண்ண?" 

"ம்ம். எஸ் மம்மி.. வீட்டுக்கு இயர்லியா வந்தா அது உனக்கு குட்நியூஸ் தான.. அதான் சொன்னேன்.. சரி டோன்ட் பர்கெட் டின்னர் இஸ் இம்பார்டென்ட் ஓகே." இழுத்துக் கொண்டே சொல்ல எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. 

"சரி.. சரி மறக்காம பண்ணிடுறேன்.. ஆனா நைட் டின்னர்க்கு என்ன பண்ண?"

"சப்பாத்தி பண்ணிடு மம்மி?"

"சப்பாத்தியா? நீயா இதலாம் கேக்கற? ஆச்சரியமா இருக்கு.."

"மம்மி... ரொம்ப கிண்டல் பண்ணத.? சப்பாத்தி பண்ணி தர சொன்ன அத மட்டும் செய்.. டோன்ட் டாக் ஆன்நெஸ்ஸரி." சொல்ல 

"சரிங்க மேடம்.. உங்கள் உத்தரவுபடியே நடக்கிறேன்." பதிலுக்கு சொல்ல 

"அய்யோ மம்மி.. என் ப்ரண்ட்ஸ் வெயிட் போட்டேன் சொன்னாளுங்க.. அதான் சப்பாத்தி கேட்டேன். போதுமா? உன் டவுட் கிளியரா?"

"நா உன்ட்ட எதுவும் கேக்கலயே.? நீயா தான சொன்ன?" வாய்க்குள்ளே சிரித்தேன்.

"சரி நான் தான் சொன்னேன்.. போதுமா? சப்பாத்தி மட்டும் ஆயில் கம்மியா ஊத்தி பண்ணிக்குடு."

"ம்ம். சரி.. அவ எப்போ வருவா தெரியுமா?" 

"அவளா தெரியல.. நீ கால் பண்ணி கேட்டுக்கோ."

"ஏன்டி.. ரெண்டு பேரும் ஓரே ஆபிஸில தான இருக்கீங்க.. கொஞ்சம் கேட்டு சொன்னா என்ன கெறஞ்சு போய்டுவியா?"

"அய்யோ மம்மி.. சரி கொஞ்சம் லைன்ல வெயிட் பண்ணு கேட்டு சொல்றேன்.." சொல்லிவிட்டு அவளே 

"ஏய் நந்தி, உனக்கு இம்பார்டென்ட் வொர்க் எதுவும் இருக்கா?"

"நோ.. ஒய் ஆர் யூ ஆஸ்க்கிங்?"

"நா கொஞ்சம் இயர்லியரா கிளம்புறேன். சோ ஐயம் ஆக்ஸிங் ஆல்சோ யூ டு."

"ம்ம்" நந்திதா யோசித்துக் கொண்டே இருக்க 

"ஏய்.. வரியா? இல்லையா? டக்கனு சொல்லு."

"சரி வரேன்.. போலாம்." நந்திதா சொல்ல 

"ஹலோ மம்மி இருக்கியா?" மீண்டும் நந்தனா கேட்க

"ம்ம்.. இருக்கேன் சொல்லு."

"அவளும் வந்துடுவா. சோ சேத்தே பண்ணிடு." சொல்ல 

"ம்ம்.. சரி" சொல்ல கால் கட் ஆனது.. கால் கட் ஆனதும் எனக்கு கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருந்தது. என் காதல் மற்றும் காதலனுடன் சேர முடியவில்லை என்ற வருத்தம் ஒரு காதலியாக எனக்குள் இருந்தாலும் இப்போது என் மகள்கள் இருவரும் இன்று சீக்கிரம் வந்துவிடுவார்கள் என சொன்னது ஒரு தாயாக இருக்கும் எனக்கு மகிழ்ச்சியை தந்தது.. அவர்கள் இருவரும் வீட்டிற்க்கு எப்போது வந்து சேருவார்கள் என பலநாட்கள் அவர்களை எதிர்பார்த்து காத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். இன்னும் சில நாட்கள் சாப்பிட கூட பிடிக்காமல் அவர்களுக்காக வாசலியே வெறித்து பார்த்த கொண்டிருந்த காலம் எல்லாம் இருக்கிறது.. அப்படி இருக்கையில் இன்று அவர்களே போன் செய்து வீட்டிற்கு சீக்கிரம் வந்துவிடுவோம் சொன்னால் ஒரு தாயாக என் மனதிற்குள் மகிழ்ச்சி இருக்க தானே செய்யும்.. அந்த மகிழ்ச்சியுடேன அவர்களுக்காக டின்னர் ரெடி பண்ண சென்றேன்.. 

வெங்கடேசன் பார்வையிலிருந்து...

நான் மதியை திரும்பி பார்க்க முடியவில்லை என்ற வருத்தம் கொஞ்சம் இருக்கத்தான் செய்தது. ஆனாலும் பிளாட்டிலிருந்து கீழே இறங்கி செல்லும் போது அவள் மீது மோதியவுடன் எனக்கு என்ன ஆனதென்றே தெரியவில்லை. வாயில் இருந்து எந்த ஒரு வார்த்தையும் வரவில்லை. அந்த தயக்கம் அவளை பார்த்த அந்த தருணத்திலிருந்து இருக்க தான் செய்கிறது. அது ஏன் என்று தெரியவில்லை. புரியவில்லை.. இந்த புரியாத தயக்கத்துடன் உட்காந்திருக்க என்னுடைய மொபைல் சிணுங்கியது..
மொபைலை பார்க்க பெயர் இல்லாமல்  வெறும் எண் மட்டும் டிஸ்ப்ளேயில் தெரிந்தது. அது ஏதாவது கம்பெனி காலாக இருக்கும் என நினைத்து கட் செய்துவிட்டேன். கட் செய்த சில வினாடிகளிலே திரும்பி அதே எண்ணிலிருந்து வந்ததும் காலை அட்டன் செய்து

"ஹலோ" என்றேன்.. 

"ஹலோ வெங்கடேசன் சார் இருக்காரா?" கேட்க 

"நா வெங்கடேசன் தா பேசுறேன்.. நீ யாரு?" கொஞ்சம் அதிகாரமாக கேட்க 

"சார் நா சந்திரன்.. சாந்தமங்களத்துல இருந்து பேசுறேன்.. வீடு வெலக்கி கேட்டிருந்தீங்க விசயம் காதுக்கு வந்துச்சு. அதான் போன் பண்ணி கேட்கலாம் பண்ணேன்.."

"ஆமா கேட்டு இருந்தேன். ஆனா இப்ப சென்னையில ஒரு பிளாட் வாங்கிட்டேன்" சொல்ல 

"ஓ.. அப்படியா? சார்.. வீடு எதுவும் வேணும்னா இதான் என் நம்பர். இதுக்கு கால் பண்ணுங்க சார்.. நா பாத்து நீங்க கேக்குற முடிச்சு தர முடிஞ்சா முடிச்சு தரேன்.. கமிஷன் கூட நீங்க பாத்து குடுக்குறத குடுங்க சார் போதும்" அந்த லேன்ட் ப்ரோக்கர் அவன் தரப்பு நியாயத்தை சொல்லிக் கொண்டே இருக்க எனக்குள் இதற்கு முன் அந்த ஊரில் இந்த குரலே ஏற்கெனவே கேட்டது போல் இருந்தது. பலமுறை கேட்டு பழக்கப்பட்ட குரலாக தெரிந்தது. ஆனால் 

"சந்திரன் சொல்றான். அதான் யார்?" என தெரியவில்லை என யோசித்துக் கொண்டே இருக்க மறுமுனையில் இருந்து 

"சார் லைன்ல இருக்கீங்களா?" கேட்க

"ம்ம்.. இருக்கேன்.. நா வீடு வேணும்னா சொல்றேன்.."

"சரி சார்.. நா வேணா உங்களுக்கு  வீட்டோட சில ஃபோட்டாவ அனுப்பட்டுமா சார்" கொஞ்சம் தயங்கிக் கொண்டே கேட்க 

நானும் நல்ல வீடாக இருந்து குறைந்த விலையில் இருந்தால் வாங்கலாம் என முடிவு செய்து அவனிடம்

"சரி அனுப்பு.. நா பாத்திட்டு வேணும்னா கண்டிப்பா கால் பண்றேன்." சொல்ல 

"சரி சார்.. ரொம்ப சந்தோஷம்.. அப்பறம்" தயங்கி கொண்டே ஏதோ கேட்க வந்தான். 

"என்ன?" கேட்க 

"நீங்க இந்த ஊர்க்காரரா சார்?" கேட்க

"ம்ம்.. ஆமா.. நா அந்த ஊர விட்டு முப்பது வருசம் ஆச்சு.. கடைசில காலத்துல சொந்த ஊருல செட்டில் ஆகலாம் நெனச்சேன்.. ஆனா அங்க வீடு அமையல."

"ஓ.. அப்படியா சார்.. இப்ப அனுப்புறேன் சார்.. புடிச்சிருக்கா பாருங்க சார்.. ஓகே சொன்ன பாத்து முடிச்சு தரேன்" சொல்லிட்டு அடுத்து நீங்க இந்த ஊர்ல எங்க இருந்தீங்க கேட்க அதற்குள் இன்னொரு கால் வர அவனிடம் 

"சரி நீ வீட்டோட ஃபோட்டா அனுப்பு" சொல்லிட்டு அவனுடைய பதிலுக்கு கூட காத்திருக்காமல் கால் கட் செய்தேன். இன்னொரு கால் யார் என பார்க்க என் மகள் தான் பண்ணியிருக்கிறாள்.. 

மீண்டும் அவளுக்கு கால் செய்ய எடுத்தவுடனே

"என்னப்பா அபார்மெண்ட்ல புது ப்ரண்ட் எதுவும் பிடிச்சிட்டிங்களா.? போன் லைன்லாம் பிசியா இருக்கு வரது" கிண்டல் பண்ண 

"அட நீ வேற ஏன்ம்மா.. அதலாம் எதும் இல்ல.. ப்ரண்ட் பிடிச்சா உன்கிட்ட சொல்லமா இருப்பனா?"

"ம்ம். பட் லைன் பிசியா இருந்துச்சே. அதான் கேட்டேன்.."

"ஓ.. அதுவாம்மா அது ஒன்னுமில்ல.. இந்த பிளாட் வாங்குறதுக்கு முன்ன நா பிறந்து வளந்த கிராமத்துலே செட்டில் ஆகலாம் முடிவு பண்ணியிருந்தேன். ஆனா வீடு எதும் அங்க அமையல. அதனால அங்க போய் செட்டில் ஆக முடியல" சொல்ல 

"ம்ம். இதலாம் தெரிஞ்ச மேட்டர் தானப்பா."

"ஆமா.. இப்ப வந்திட்டு அந்த ஊர்ல இருந்து ஏதோ லேண்ட் புரோக்கர் கால் பண்ணி வீடு இருக்கு பாக்கிறிங்களா கேக்குறான்." 

"ஓ.. ஐ.. சி.. நீங்க என்ன சொன்னிங்க.?"

"நா என்ன சொல்ல.. சென்னையில பிளாட் வாங்கினத சொல்லிட்டேன்.. இருந்தாலும் அவன் வீடு சேல்ஸ் பண்ணா கமிஷன் கிடைக்கும்னு ஃபோட்டா வாட்ஸ்ஆப் பண்றேன் சொன்னான்."

"நானும் அந்த ஊருல ஃபிளாட், வீடு எப்படி தான் இருக்கு பாக்கலாம் ஆசையில ஃபோட்டாவ அனுப்ப சொல்லிட்டேன்."

"ம்ம்.. சரிப்பா.. ஃபோட்டா பாருங்க." என் மகள் சொல்ல 

"சரிம்மா.. வீடு நல்லா இருந்து சீப் இருந்தா என்ன பண்ணலாம்.. உன் ஐடியா என்னனு சொல்லு."

"உங்களுக்கு ஓகேனா வாங்குங்கப்பா.. அங்க தெரிஞ்ச ஆட்கள் யாராவது இருந்தா உங்களுக்கு கொஞ்சம் யூஸ்ஃபுல் இருக்கும்ல.. முக்கியமா டைம்பாஸ் ஆகும்" சிரித்துக் கொண்டே சொல்ல 

"சரி அந்த புரோக்கர் ஃபோட்டா அனுப்பியிருந்தா உனக்கு அனுப்புறேன். நீயும் பாத்து சொல்லு."

"யா.. ஷியர்ப்பா.. டின்னர் சாப்டாச்சா."

"இன்னும் இல்ல.. இனி தான் பண்ணி சாப்பிடனும்." கொஞ்சம் சலிப்பாக சொல்ல

"குக் பண்ண முடியலனா குக்கிங்க வேணா ஆள் வச்சுக்க வேண்டி தான.. ஏன் இப்படி தனிஆளா இருந்து கஷ்படனும்.?" ஒரு அக்கறையில் மகள் சொல்ல 

"அட அதலாம் ஒன்னுமில்லம்மா.. என் ஒரு ஆளுக்காக வேலைக்காரிலா எதுக்கு? நானே என் வேலைய பாத்துப்பேன்.. ஏற்கெனவே டைம்பாஸ் ஆக மாட்டிகுது.. இதுல குக்கிங்க்கு ஆள் போட்டா சுத்தம்.. டைம் நகரவே நகராது.." சொல்ல 

"சரிப்பா.. சாப்பிட்டு தூங்குங்க.. பை டேக் கேர்" சொல்லி என் மகள் காலை கட் செய்தாள். 

அதன் பின் மாலையில் வாங்கிய தோசை மாவு இருக்க அதில் தோசை சுட்டு சாப்பிட்டு மீதி மாவை பிரிட்ஜில் எடுத்து வைத்து வந்து ஹாலில் உட்கார்ந்தேன். அந்த புரோக்கர் எதும் வீட்டினுடைய ஃபோட்டா அனுப்பியிருக்கானா என பார்த்தேன். நான் நினைத்த போலவே சில வீட்டினுடைய ஃபோட்டாக்கள் மற்றும் அதனுடன் வீடியோவும் அனுப்பி இருந்தான். நான் பிறந்து வளர்ந்த அந்த கிராமம் இந்த முப்பது வருடத்தில் நிறைய விசயங்கள் மாறியிருந்தன. வீடுகள் நெருக்கம் நெருக்கமாக அமைந்திருந்தன. காலத்திற்கு ஏற்ப நிறைய வசதிகளும் அந்த கிராமத்தில் வந்திருந்தன. அந்த புரோக்கர் அனுப்பிய ஃபோட்டா, வீடியோவை மகளுக்கு அனுப்பிவிட்டு ஃபோனை எதிரே இருந்த டேபிளில் வைக்க போகும் போது அங்கிருந்த டப்பாவை பார்த்ததும் தான் மதியின் நியாபகம் வந்தது. 

நாளை காலை இந்த டப்பாவை திரும்ப கொடுத்து சந்திக்க போகிறேன் என நினைத்து பார்க்கும் போதே மனதிற்குள் ஒரு சந்தோஷம். ஆனால் அவள் சொன்னதை மீறி அடுத்த நாளிலே அவளை சந்திக்க வந்ததற்கு ஏதாவது சொல்வாளோ என்ற சிறு அச்சமும் கூடவே இருந்தது. அவள் என்ன தான் என் இளமை கால காதலியாக இருந்தாலும் இப்போது வயதுக்கு வந்த இரு பெண் குழந்தைகளுக்கு தாய். அதனாலே என்னுடான சந்திப்பை தவிர்க்கலாம் என எனக்குள் சமாதானம் சொல்லிக் கொண்டாலும் என் தனிமையை போக்க அவளை சந்தித்து சாதாரணமான பேச்சுகளையாவது பேச வேண்டும் என்ற எண்ணமும் கூடவே எழுகிறது. எந்தன் எண்ணம் செயலாக மாறும் என்ற நம்பிக்கையில் படுக்க சென்றேன்.. ஆனால் 

மறுநாள் காலையில் எழுந்திருக்கும் முன்பே என் மொபைல் அடித்தது. இந்த நேரத்தில் யார் என பார்த்தேன். மீண்டும் என் மகள் தான் கூப்பிட்டு இருந்தாள். இவள் எதற்கு இந்நேரமே கூப்பிட்டு இருக்கிறாள். சரி என்ன தான் சொல்கிறாள் என பார்ப்போம் என எடுத்து பேச ஆரம்பித்தேன்.. 

"ஹலோ என்னம்மா? இந்த நேரத்துல கால்  பண்ணியிருக்க" கேட்க 

"நீங்க அனுப்பின வீட்டோ ஃபோட்டோஸ் எல்லாம் பாத்தேன்.. நல்லா தான் இருக்கு.. ஏதாவது ஒன்ன வாங்கின உங்களுக்கு யூஸ்ஃபுல் இருக்குமே சொல்ல தான் கால் பண்ணேன்." 

"சென்னையில இப்ப தான்ம்மா வாங்கியிருக்கோம்.. இனி அங்க வேற எதுக்கு? பாக்குறேன்."

"இது சிட்டி.. கொஞ்சம் எல்லாரும் ரிசர்வ்டு டைப்பா இருப்பாங்க.. அது வில்லேஜ்.. உங்களுக்கும் பேச ஆள் கிடைக்கும். டைமும் நல்லா பாஸ் ஆகும்.. அதான் சொன்னேன்." அக்கறையில் சொல்ல

"ஓ.. இப்போ என்னைய என்னதான் பண்ண சொல்றம்மா?" கேட்க 

"டு டே எதும் வொர்க் இருக்கா?"

"எனக்கு என்னம்மா வொர்க் அதலாம் பெருசா எதும் இல்ல..ஃபிரி தான்.."

"சூப்பர். அப்போ டுடே கிளம்பி போய் உங்க வில்லேஜ் விசிட் அடிச்சிட்டு அங்க இருக்குற வீட்ட பாத்திட்டு வாங்க." சொன்னதும் பக்கென்று இருந்தது. 

"என்னடா இன்னிக்கு மதி பாக்க போலாம் இருந்தா இப்படி நடக்குது" யோசிச்சிட்டே இருக்க 

"என்னப்பா சத்தத காணோம்.. சைலண்ட் ஆகிட்டிங்க. இப்பவே திங்கிஙா?" என் மகள் அங்கிருந்து கேட்க

"எனக்கும் என் காதலுக்கும் எமன் என் மக ரூபத்துலயா வரனும். ம்ம்.. நாம நெனச்சதா நடக்கும். நடக்குறது தானே நடக்கும்." மனதிற்குள் நானாக நினைத்துக் கொண்டேன்.. 

"சரி.. நா பாத்து போய்ட்டு வரேன்." சொல்ல 

"ஓகேப்பா.. அப்படியே அங்க சும்மா இருக்குற லேண்ட் எதாவது பண்ண முடியுமா?" பாருங்க..

"சரி பாக்குறேன்" சொல்லிட்டு காலை கட் செய்தேன்.. 

நான் என்ன செய்வதென்று தெரியாமலும் புரியாமலும் குழப்பத்துடன் உட்காந்திருக்க அந்த சமயம் பார்த்து என் மனசாட்சி என் முன்னால் வந்து நின்று நானிருக்கும் நிலையை பார்த்து சிரித்தது.. 

இதிலிருந்து மீண்டு வருவேன்..

Super ah story ah move panreenka nanba..