26-12-2019, 11:47 PM
ஒரு மாலை நேரம் மீரா தனது பிள்ளகைளுடன் கோவிலில் இருந்து வீடு திரும்பும் போது தான் முதல் முறையாக அந்த இடத்க்தில் பிரபுவை பார்த்தாள். அவன் தனது மோட்டார்பைக் ஒரு மரத்தின் கீழ் பார்க் செய்து அதில் சாய்ந்து நின்றுகொண்டு இருந்தான். அவள் அவனை நோக்கி வருவதை கண்டு அவள் கையில் இருந்த சிகரெட்டை கீழே எரிந்து அதை அவன் காலால் மிதித்து அணைத்தான். அவன் அங்கே நின்றுகொண்டு இருப்பதை பார்த்து ஆசிரியப்பட்டாள். இன்று காலை தானே அவன் அவள் வீட்டுக்கு வந்தான். அவர்கள் பொதுவாக பேசிக்கொண்டார்கள் குறிப்பாக, படங்களை பதியும் அதில் சம்மந்தப்பட்ட கிசுகிசுக்கள். அவனுக்கு தெரியும் மீராவுக்கு சினி படங்களில் நிறைய ஆர்வம் இருக்கு என்பது. அவள் கணவனுக்கு அதில் எந்த இன்டெரெஸ்ட்டும் இல்லை. அவர் கவனம் எல்லாம், செய்திகள் மற்றும் அவர் வியாபாரம் சம்மந்தப்பட்ட விஷயங்கள். அவலோடிய ஆர்வங்கள் மற்றும் பொழுதுபோக்குகள் பற்றி பகிர்ந்துகொள்ள அவளுக்கு யாரும் இல்லை ஏனனில் அவள் பெரும்பாலும் வீட்டிலேயே இருப்பவள்.
"ஏய், நீ இங்கே என்ன பண்ணுறா?," என்று கேட்டாள். அவன் என்னை தான் பார்க்க வந்திருக்கணும், நான் வீட்டில் இல்லை என்று தெரிந்ததும் எனக்காக இங்கே காத்துகொண்டு இருக்கான் என்று மனதில் நினைத்தாள்.
அவள் கவனிக்கவில்லை என்று அவன் நினைத்து அவளை பார்க்கும் விதத்தில் இருந்து அவள் அவனை கவர்ந்து இருக்காள் என்று அவளுக்கு தெரியும். அவளுக்கு இது புதிதல்ல. அவள் அழகாக இருக்கிறாள் என்று தெரிந்த அவளுக்கு, அவளை பொறுத்தவரை பல ஆண்கள் ஜொள்ளு பார்ட்டி என்று தெரியும். அதில் இவனும் ஒருவன். அதில் அவளுக்கு நேரடியாக எந்த பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை, அதில் எந்தத் தீங்கும் இல்லை என்று கருதி அதை சாதாரணமாக எடுத்து கொண்டாள். சொல்ல போனால் அதில் அவளுக்கு கொஞ்சம் மகிழ்ச்சி இருந்தது, அவள் அழகில் அவளுக்கு சற்று கருவம் இருந்தது.
பிரபுவை பார்த்து ஆனந்தமாய் அவள் பிள்ளைகள் அவனிடம் சுற்றி கொண்டார்கள். இவன் தானே அவர்களுக்கு எப்போதும் இனிப்பும், சொக்கோலேட் வாங்கி வரும் 'அங்கிள்'. அவளுக்கு நன்றாக தெரியும் அவன் உண்மையான நோக்கோம் ஆவலுடன் இனிக்க இனிக்க பேசுவது என்று. ஆவலுடன் இளையவன் அவளை பார்த்து இப்படி வலியுறுத்து அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. அவன் முயற்சிகள் எல்லாம் அவளை ஒன்னும் செய்யாது என்று தவறாக நினைத்து இருந்தாள். அவள் தான் அவள் கணவனை அவ்வளவு நேசிக்கிறாள் அல்லவா.
"வாங்க அங்கிள், எப்படி இருக்கீங்க," என்று ஜோடியாக கேட்டார்கள், "நீங்க எங்க வீட்டுக்கு வரிக்கிலா." அனால் அவர்கள் ஆர்வம் அவன் எப்பதும் அவர்களுக்கு வாங்கி வரும் பொருள்கள் இருக்குதா என்பது தான்.
"இல்ல பசங்கள, நான் சும்மா கொஞ்ச நேரம் தனியா இருக்க வந்தேன். பள்ளி காலத்தில் இருந்து இது தான் என் இடம். உங்க அப்பா கூட எங்க பள்ளி காலத்தில் இங்கே என்னுடன் சில சமையும் வருவாரு."
அவர்களுக்கு வேண்டிய இனிப்புகள், சாக்லேட் இல்லை என்பது ஏமார்ந்து போனார்கள். உடனே," சரி அங்கிள், நாங்க பிரமிளா அக்கா வீட்டுக்கு விளையாட போகிறோம், அவர்கள் அம்மாவை பார்த்து கெஞ்சலாக," நாங்க போகலாம் இல்லையா மா."
"சரி அனால் சீக்கிரமாக வந்துடுங்க, உங்கள் இருவருக்கும் வீட்டு படம் செய்ய இருக்கு."
"சரிங்க மா, வந்துடுறோம்," என்றபடி குஷியாக ஓடி போனார்கள்.
அவர்கள் கண் பார்வையில் இருந்து அந்த இரு சிறுவர்கள் மறையும் வரை மீறவும், பிரபுவின் புன்னகையோடு அவர்களை பார்த்தார்கள். இருந்தாலும் மீராவுக்கு ஒன்னு புரியவில்லை. அவன் தன்னை பார்க்க வரவில்லை என்றும், சும்மா தான் இங்கே வந்திருக்கான் என்றும் தெரிந்த போது ஒரு வித ஏமாற்ற உணர்வு ஏன் வந்தது? ஒருவர் தன்னை விரும்புகிறார், ரசிக்கிறார் என்ற எண்ணம் ஒரு உள்ளத்தில் மகிழ் உணர்வு இயற்கையில் ஏற்படும் என்பது அவளுக்கு தெரியாது. ஒருவர் தன்னை, ரசித்து சரசமாடும் முயற்சிகளில் ஈடுபடும் போது தன் முலையில் ஒரு வித இரசாயன (dopamine) இயற்கையில் வெளியாகும் என்ற தெரியும் அளவுக்கு அவள் கல்வி நிலை இல்லை. அந்த மகிழ்ச்சி நிலையை மறுபடியும் மறுபடியும் அனுபவிக்க ஆசை படுவார்கள்.
அவள் தரையில் நசுங்கி கிடக்கும் இரு சிகரெட் மொட்டுகள் பார்த்தாள். "இங்கே தான் நிம்மதியாக புகை பிடிக்க வருவார்களோ. இந்த ஆண்களுக்கு இந்த சிகரெட்டில் என்ன தான் இருக்கு என்று புரிஞ்சிக்க முடியில. நான் அவரை பல முறை இதை நிறுத்த சொல்லி இருக்கேன், கேட்க மாட்டிங்குறாரு," என்று கவலையாக சொன்னாள்.
"இந்த பழக்கம் எங்களுக்கு பள்ளி காலத்தில் வந்துவிட்டது, இப்போ விட சிரமம்மாக இருக்கு. நான் பல முறை இத விட முயற்சித்தேன் அனால் முடியில."
"நீங்க, ஆண்கள் எல்லாம் உண்மையில் மனா உறுதி இல்லாதவர்கள். இதை கூட உங்களால் விட முடியவில்லை,"என்று மீரா அலட்சியமாக சொன்னாள்.
"இதை ஏன் நீங்க இவ்வளோ எதிர்க்குறீங்க?" மீரா கவனித்தாள், அவள் கணவன் இல்லாத போது அவளை மதனி என்று அழைப்பதில்லை.
"எனக்கு அந்த நற்றம்மே பிடிக்காது, என் கணவரை பல் துலக்கியா பிறகு தான் என் கிட்ட வர அனுமதிப்பேன்," என்று மீரா சிரித்தாள்.
"அப்படினா நான் இன்றைக்கே இந்த பழக்கத்தை விட்டுவிடுகிறேன்."
மீரா அதிர்ச்சி ஆனாள். இவன் என்ன சொல்ல வருகிறான். என்னை நெருங்குவதற்க இந்த பழக்கத்தை விடுறானா, இல்லை எனக்கு புகி பிடிப்பது பிடிக்காது இன்பத்துக்காக விடுரென்ன. இல்லை இல்லை, புகை பிடிப்பது நல்லதில்லை இன்பத்துக்காக தான் விடுகிறேன் என்கிறான். அவள் மனதில் அதிக நம்பிக்கை இல்லாமல் தனக்குத்தானே சொன்னாள்.
மீரா அதை வேடிக்கையான கேலிப்பேச்சு ஆகா மற்ற முயற்சித்தாள். "இந்த விஷயத்தில் ஆண்கள் செய்யும் சாதியம் நான் நம்ப மாட்டேன். அந்த கோர்னெர் திரும்பியவுடன் புகை பிடிக்க துவங்கிவிடுவீர்கள்," என்றாள் சிரித்தபடி.
"நான் உண்மையிலேயே சொல்லுறேன்," பிரபு அவன் பாக்கெட்டில் இருந்து ஒரு சிகிரெட் பெக்கெட் எடுத்து நசுக்கி வீசி எறிந்தான்.
மீரா சற்று திடுக்கிட்டு பார்த்தாள் ஆனாலும் அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை என்று இப்படி உறுதியாக சொல்கிறான் என்பது அவளுக்கு பிடித்திருந்தது. பிறகு சுதாரித்துக்கொண்டு, அதே வேடிக்கை பேச்சாக," அநேகமாக தில் ஒன்னும்மே இருந்திருக்காது, அவ்வளவு சுலபமாக அதை நசுங்கின."
பிரபு அவளை நாண மிகுதியாக பார்த்தான். அவனின் அத பார்வை மீராவுக்கு பிடித்திருந்தது, அவனிடம் எப்போதும் இருக்கும் அதிக தன்னம்பிக்கியான பார்வை இல்லை. "உண்மையில் அதில் இன்னும் இரண்டு சிகிரெட் இருந்தது," என்றான் கொஞ்சம் தலை குனிந்தலாக.
"ஹா ஹா, அதனை பார்த்தேன், வெறும் இரண்டு தானே இருந்தது, அதனால் தான் உடனே தூக்கி ஏறிய முடிந்தது, " மீரா மென்மையான கேலி செய்யும் தொனியில் கூறினாள்.
"நான் உண்மையாக சொல்கிறேன்," என்றவன் அவள் கையை பிடித்து சாதியம் பண்ணும் விதமாக அவன் உள்ளங்கையை அவள் உள்ளங்கைமேல் வைத்தான். அப்புறம் அவன் என்ன செய்கிறான் என்று அவனுக்கு திடிரென்று உணர்வு வருவது போல அவள் கையை படுக்கென்று விட்டுவிட்டான்.
மீரா அதிர்ந்தாள், இவன் இவ்வளவு தைரியமாக என் கையை பிடித்துவிட்டானே. அவள் அதிர்ச்சியை பார்த்து உடனே பிரபு மன்னிப்பு கேட்க துவங்கினான்.
"சாரி, என்னை மன்னிச்சிடுங்க, நான் சிந்திக்காமல் இப்படி செஞ்சிட்டேன்." அவர்கள் வசிக்கும் அந்த சிறிய நகரத்தில் அதுவும் இந்த சம்பவம் நடக்கும் ஆயிரத்து தொளாயிரத்து எண்பதுகளில் இப்படி ஆண்கள் செய்வதை ரொம்ப தவறாக நினைப்பார்கள். அதுவும் ஒரு கல்யாணம் ஆனா பெண்ணின் கையை.
மீரா தனது அதிர்ச்சியிலிருந்து மீண்டபோது என்ன செய்வது என்று குழப்பமடைந்தாள். இதற்க்கு ரொம்ப கோப படுவதா இல்லை பெருசு படுத்தாமல் அவன் மானிப்பாய் ஏற்றுக்கொள்வதா? அவன் செய்ததைப் பற்றி அவன் வருத்தப்படுறதாகத் தோன்றியது. அவள் தானே அவனை சீண்டினாள், நீ செய்யும் சாதியம் எல்லாம் சும்மா என்று. ஆனாள் என்ன அவளை நிலைகலங்க செய்தது என்றாள், அவன் தன் கையை பிடிக்கும் போது அவள் இதயத்தில் ஒரு குலுங்கல் ஏற்பட்டது. அந்த குலுங்கல் பரபரப்பூட்டும் அச்சம் என்பதாலா இல்லை இதயப்பேரொலி என்பதால. அவளுக்கு இருக்க வேண்டிய கோபமும் இல்லை என்பதும் அவளை நிலைகலங்க செய்தது.
"பிரபு என்ன இது, என்ன செய்யிற," அவள் எரிச்சலடைந்தாள் என்று கட்ட வேண்டிய அவசியமாவது இருந்தது.
"நான் உண்மையிலே வருத்தப்புகிறேன். நான் இன்னும் கட்டுப்பாட்டாக இருந்திருக்கணும். நான் பொய்யான சத்தியம் செய்பவன் இல்லை. நீ நம்பலே என்றதும் என்னை அறியாமலே அப்படி செய்துவிட்டேன்."
இங்கே பிரபு பொய் சொன்னான். அவன் வேணுமென்று அப்படி செய்தான். அவளின் எதிர்வினை எப்படி இருக்கும் என்று பார்க்க ஆசை பட்டான். அவள் ரொம்ப கோபமும், எரிச்சலும் படுவாளா அல்லது அவன் கேட்கும் மன்னிப்பை ஏற்றுக்கொள்வாளா? அவள் அதிக கோபப்பட்டால், அவள் தன்னை ஒரு அந்நியன் என்றும் அவள் புருஷனுக்காக அவன் வருகையை சகித்து கொள்கிறாள் என்று தெரியும். ஆனாள் அவள் கோரும் மன்னிப்பில் அவள் சந்தம் அடைந்தாள் என்றாள் அவளுக்கும் தன்னை உள்ளுக்குள் பிடிக்க துவங்கிவிட்டது என்று அவனுக்கு தெரிந்துவிடும். அதை அவள் இன்னும் அறிவாள இல்லையா என்று தெரியாது.
அவள் அதிக கோபப்பட்டால் அவன் நோக்கம் அடைய இன்னும் வெகு தூறும் இருக்குது என்று விளங்கிவிடும். அவன் இன்னும் மிகுதியாக மன்னிப்பு கேட்கணும், அவனுக்கு எந்த கேட்ட எண்ணமும் இல்லை என்றும் அது அக்கணத்தில் நடந்தது என்று சாதியம் செய்யணும். அவன் சொல்வது பொய் என்று நிச்சயமாக அவளால் சொல்ல முடியாது. ஒரே விஷயம் என்னவென்றால் அவன் நண்பனின் இந்த அழகு மனைவியை அடையும் அவன் நோக்கத்துக்கு பெரிய, சொல்ல போனால், சரி செய்ய முடியாத பங்கம் ஏற்படும். ஆனாள் அவன் அந்த ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டியதாக இருந்தது, ஆனாள் அது ஒரு கணக்கிடப்பட்ட ஆபத்து.
இந்தனை நாட்கள் அவள் வீடு சென்று அவளிடம் பழகிய பிறகு அவளுக்கும் அவன் மேல் ஒரு நற்புணர்வு, ஒரு வித பாசம் இருப்பதாக நினைத்தான். அவர்கள் முக்கியமற்ற, பொழுதுபோக்கு விஷயங்கள் பற்றி பேசுவார்கள். அது சுவாரசியமாகவும், மகிழ்ச்சி கொடுக்கும் விஷயங்கள் ஆகா இருக்கும். அவள் புருஷனுடன், அவன் கடையில் இருந்து வந்த பிறகு கிடைக்கும் அந்த சிறிய நேரத்தில், முக்கியமான விஷயங்கள், பிள்ளைகளின் படிப்பு, வீட்டு விஷயங்கள் போன்ற முக்கியமான விஷயங்கள் பத்தி மட்டுமே பேசுவார்கள். சிறு வயதில் இருந்து பெரும் பொறுப்பு அவள் கணவன் தோள்களில் சுமக்க பட்டது. அதனால் அவனுக்கு முக்கியம் இல்லாத விஷயங்களில் நாட்டமும் இல்லை, முக்கியத்துவம் கொடுப்பதும் இல்லை. மீரா ரொம்ப கோபம் கொள்ளவில்லை என்று பிரபு மகிழ்ந்தான். அநேகமாக இந்த சம்பவத்தை அவள் கணவனிடம் இருந்து மறைப்பாள். இந்த தசையின்ப மகிழ்வு கொடுக்கும் இல்லத்தரசியை அடையும் அவன் நோக்கும் வெற்றிகரமான பாதையில் போய்க்கொண்டு இருக்கு. இப்போது அவளுக்குள் புதைந்து இருக்கும் இந்த பாச உணர்வை, ஆசையாக மாற்றானும்.
"சரி பிரபு, நேரமாகுது, நான் வீட்டுக்கு போனும்."
"சரி, மீரா, சரவணன் வீட்டுக்கு வந்த பிறகு நான் வருகிறேன்."
அவள் வீட்டுக்கு நடந்து செல்லும் போது அவளை 'மீரா' என்று அவன் அழைத்த வார்த்தைகள் தான் அவள் காதில் ஒளிந்துகொண்டு இருந்தது. முதல் முறையாக மதனி என்று அழைக்காமல் அவள் பெயர் சொல்லி மீரா என்று அழைத்திருக்கான். இதில் என்ன மோசம் என்றாள் அவளுக்கு அது பிடித்தது. அவள் வயதானவளாக இல்லை என்பது போல உணர்வை ஏற்படுத்தியது.
அன்று மாலை சரவணன் வீடு திரும்பிய பிறகும் கூட பிரபு வரவில்லை. மணி இப்போது 8 .30 ஆகிவிட்டது இன்னும் பிரபுவை காணும். மோட்டார்பைக் சத்தம் அவர்கள் வீட்டை தண்டி செல்லும் போது தற்செயலாக மீனாவின் கண்கள் அவள் முன் கதவை நோக்கி செல்லும்.
"வரேன் என்று சொன்னானே, ஏன் இன்னும் காணும்?" பிறகு அவளை திட்டிக்கொள்வாள், நீ ஏன் அவன் வரவில்லை என்று பதற்றம் அடையிற.
முட்டாள், முட்டாள், அவன் வருகைக்கு ஏன் அவளாக இருக்க, அவன் வெறும் ஒரு நண்பன் தான், இந்த முட்டாள்தனத்தை நிறுத்து என்று தன்னை கடிந்து கொண்டாள். கடைசியில் அவள் வீட்டுக்கு முன்பு ஒரு மோட்டார்பைக் நிறுத்தும் சத்தம் கேட்டது. அவளை அறியாமலே அவள் ஆர்வத்தோடு அவள் முன் கதவுக்கு நடந்து சென்றாள். நல்ல வேலை அந்த நேரம் சரவணன் பாத்ரூமில் இருந்ததால் அவன் மனைவியின் இந்த வித்தியாச நடத்தையை அவன் பார்க்கவில்லை. மீரா முன் கதவை திறக்கும் போது அப்போது தான் சரவணனின் ஹால் வந்து அடைந்தான். பிரபு உள்ளே நுழைய அவன் இருக்கும் கோலம் கண்டு இருவரும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அவன் ஷிர்ட்டும், பேண்டும் கொஞ்சம் கிழிஞ்சி இருந்தது. அவை அங்கும் இங்கும் அழுக்கு மற்றும் மண்ணால் கறைபட்டு இருந்தது.
"கடவுளே, உன்னை பாரு, என்னடா நடந்தது, எக்சிடெண்ட்டா? என்று சரவணன் கேட்டான்.
மீரா முகத்தில் தெரிந்த அக்கறையும் கவலையும் பிரபு கவனிக்க தவறவில்லை. அவன் நினைத்தது சரி தான் அவளுக்கு அவனை பிடிக்க துவங்கிவிட்டது. அவன் வேணுமென்று தான் இன்றைக்கு தாமதமாக வந்தான். அவனுக்கு எக்சிடெண்ட் எதுவும் கிடையாது. அவன் நடித்தான். அவனே அவன் ஆடைகளை கொஞ்சம் கிளித்தட்டு, அதில் மண்ணும், அழுக்கும் பூசிக்கொண்டான். அவன் மேல் அனுதாபம் உருவாக்க வேண்டியதாக இருந்தது. இது இன்று மாலை நடந்த சம்பவத்தை முற்றிலும் மீரா மனதில் இருந்து காணாமல் போக செய்யும். பெண்களுக்கு எப்போதும் அனுதாப உணர்வு எளிதில் வரும். அந்த உணர்வைவேறு விதமான உணர்வாக மாற்றுவதும் சற்று சுலபம்.
"பைக் சேற்றில் சறுக்கி கீழே விழுந்துட்டேன். நேற்று மலை பேய்ந்ததில்லையா, ரோடு சேர்றாக இருந்தது."
"உங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகளையே, ஆதி எதுவும் பட்டதா?" அக்கறையுடன் மீரா கேட்டாள்.
"சிறிய வலி தான், பெரிதாக எதுவும் இல்லை, என் உடலை விட என் கெளரவத்துக்கு தான் ஆதி அதிகம்." பிரபு அவள் அக்கரையில் மனம் குளிர்ந்து புன்னகைத்தான்.
வகை மாதிரிக்குரிய ஆண் போல சரவணன் கேட்டான்," பைக்குக்கு ஒன்னும் ஆகளையே/"
மீரா அவள் கணவனை பார்த்து முறைத்தாள். ஒருத்தன் ஆதி பட்டு வந்திருக்கான், எப்படி அக்கறை இல்லாமல் கேட்குறார். சரவணன் கவனம் பிரபு மேல் இருக்க அவன் மனைவி அவனை முறைப்பதை கவனிக்கவில்லை.
"நல்ல வேலை ஒன்னும் ஆகல, இங்கும் அங்கும் சிறு கீறல் தான்."
"ஆண்கள் நீங்க ரொம்ப மோசம், ஆளை பத்தி கவலை படமால், வாகனத்தை பத்தி கவலை படுரிங்கா." இவர்கள் எல்லாம் என்ன செய்வது என்பது போல தலை அசைத்தாள்.
இருவரும் ஈ என்று இளித்தார்கள்.
பெண்களுக்கு இந்த விஷயம் எல்லாம் புரியாதது என்பது போல ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.
அவர்கள் பரிமாறிக்கொள்ளும் இந்த பார்வையை பார்த்து மீராவுக்கு இன்னும் கோபம் வந்தது. "முதலில் போய் உங்களை சுத்தம் செஞ்சிக்கிங்க," என்றாள் பிரவுவிடம். "சுத்தமான ஆடை எடுத்திட்டு வாங்க," என்றாள் அவள் கணவனிடம்.
பிரபு சமையல் அறை தாண்டி இருக்கும் பாத்ரூம் நோக்கி நடந்தான். அவனுடன் சேர்ந்து மீறவும் சென்றாள். அவன் வலி இருப்பது போல கொஞ்சம் நொண்டி நடந்தான். உண்மையில் அவனுக்கு எந்த வழியும் இல்லை. சரவணன் ஆடைகள் எடுக்க அவன் அறைக்கு சென்றான்.
"ரொம்ப வலிக்குதா?" என்று மீரா கேட்டாள்.
"அப்படி எல்லாம் இல்லை," என்று கூறியவன் முகம் சுளித்தான், அவன் படும் உண்மை வலி அவளிடம் இருந்து மறைப்பது போல.
"கவனமா இருக்க வேண்டாம்மா, ஏன் வண்டியை வேகமாக ஓட்ட வேண்டும்."
"இல்லை லேட் ஆகிவிட்டது, உன்...கலை பார்க்க வேண்டும் என்று இருந்தது." 'உன்' னுக்கும் 'கலை' க்கும் ஒரு சிறிய இடைவேளை விட்டான்.
மீரா அதை கவனிப்பால் என்று எதிர்பார்த்தான். அவன் யாரை பார்க்க அவளாக வந்தான் என்று அவளுக்கு புரியும்.
பிரபு பாத்ரூம் செல்ல அவள் சமயலறையில் நின்று காத்திருந்தாள். தண்ணி ஊக்கம் சத்தம் கேட்டது. சரவணன் கையில், டீ ஷர்ட், பேண்ட் மற்றும் துண்டுடன் உள்ளே வந்தான்.
"பிரபு பாத்ரூமில் இருக்கார்." என்றாள்.
சரவணன் பாத்ரூமுக்கு சென்றான். சற்று நேரத்துக்கு பிறகு தண்ணி ஊத்தும் சத்தம் நின்றது. சரவணன், பிரபு பேண்ட் கையில் வயித்தபடி வெளியே வந்தான்.
"அவன் ரொம்ப பெருசு என் பேண்ட் பத்தாது, நான் போய் ஒரு லுங்கி எடுத்திட்டு வரேன். இதோ அவன் பேண்ட் கொஞ்சம் ஐயன் பண்ணு, அப்போதாவது கொஞ்சம் காஞ்சி இருக்கும்."
என்னது அவன் ரொம்ப பெருசா, சே அவர் அவன் உடல் சைஸ் சொல்லுறார். வேற எண்ணம் ஏன் என் மனதில் வந்தது என்று மீரா வெட்கப்பட்டாள்.
பிரபு பேண்ட் சில இடங்களில் மட்டும் தான் ஈரமாக இருந்தது. பிரபு பாத்ரூமில் இருந்து சமையலறை வந்தான். அவன் இடுப்பில் அந்த துண்டை கட்டி இருந்தான். அந்த ஈர துண்டு அவள் வலிமையான தொடைகளில் ஒட்டிக்கொண்டு இருந்தது.
"என் ஷிர்ட்டும் ஐயன் பண்ண முடியும்மா, சரவணன் டீ ஷர்ட் எனக்கு ப்லோஸ் மாதிரி இருக்கு."
உண்மையில் அவள் கணவன் டீ ஷர்ட் அவன் கட்டுறுதி வாய்ந்த உடலில் ப்லோஸ் மாதிரி தான் இருந்தது. அதை பார்த்த போது அவளுக்கு சிரிப்பு வந்தது, ப்லோஸ் போல இருந்தாலும் அவன் ஆண்மை உடலை தெளிவாக வெளிக்காட்டியது.
"அதையும் கொடு நான் இரண்டையும் ஐயன் பண்ணுறேன்," அவன் கைகளில் இருந்து அவன் ஷிர்ட்டை எடுத்தாள்.
தேவைக்கு அதிகமான நேரத்துக்கு அவள் கண்கள் அவன் உடலை பார்த்தது. ஏய் மீரா, அவன் உடலை ரசிப்பதை நிறுத்து. நீ கல்யாணம் ஆனா பெண் என்று மறந்துடாதே, என்று தன்னை திட்டினாள்.
அவன் கையில் இருந்து அந்த துணியை எடுக்கும் போது அவர்கள் கைகள் லேசாக உரசியது. "தேங்க்ஸ்," என்றான் பிரபு.
அவன் வேணுமென்றே கையை உரசினானா இல்லை தற்செயலாக அது நடந்ததா? அவன் திகம்மாக உரிமை எடுக்குறானா, நான் ஏன் அதை அனுமதிக்கிறேன்.
அன்று இரவு மீரா தூங்க முயற்சிக்கும் போது, அவள் உணர்வுகளையும், மனநிலையும் பற்றிய குழப்பமும், அச்சமும் அவளுக்கு இருந்தது.
"ஏய், நீ இங்கே என்ன பண்ணுறா?," என்று கேட்டாள். அவன் என்னை தான் பார்க்க வந்திருக்கணும், நான் வீட்டில் இல்லை என்று தெரிந்ததும் எனக்காக இங்கே காத்துகொண்டு இருக்கான் என்று மனதில் நினைத்தாள்.
அவள் கவனிக்கவில்லை என்று அவன் நினைத்து அவளை பார்க்கும் விதத்தில் இருந்து அவள் அவனை கவர்ந்து இருக்காள் என்று அவளுக்கு தெரியும். அவளுக்கு இது புதிதல்ல. அவள் அழகாக இருக்கிறாள் என்று தெரிந்த அவளுக்கு, அவளை பொறுத்தவரை பல ஆண்கள் ஜொள்ளு பார்ட்டி என்று தெரியும். அதில் இவனும் ஒருவன். அதில் அவளுக்கு நேரடியாக எந்த பாதிப்பும் ஏற்படவில்லை, அதில் எந்தத் தீங்கும் இல்லை என்று கருதி அதை சாதாரணமாக எடுத்து கொண்டாள். சொல்ல போனால் அதில் அவளுக்கு கொஞ்சம் மகிழ்ச்சி இருந்தது, அவள் அழகில் அவளுக்கு சற்று கருவம் இருந்தது.
பிரபுவை பார்த்து ஆனந்தமாய் அவள் பிள்ளைகள் அவனிடம் சுற்றி கொண்டார்கள். இவன் தானே அவர்களுக்கு எப்போதும் இனிப்பும், சொக்கோலேட் வாங்கி வரும் 'அங்கிள்'. அவளுக்கு நன்றாக தெரியும் அவன் உண்மையான நோக்கோம் ஆவலுடன் இனிக்க இனிக்க பேசுவது என்று. ஆவலுடன் இளையவன் அவளை பார்த்து இப்படி வலியுறுத்து அவளுக்கு வேடிக்கையாக இருந்தது. அவன் முயற்சிகள் எல்லாம் அவளை ஒன்னும் செய்யாது என்று தவறாக நினைத்து இருந்தாள். அவள் தான் அவள் கணவனை அவ்வளவு நேசிக்கிறாள் அல்லவா.
"வாங்க அங்கிள், எப்படி இருக்கீங்க," என்று ஜோடியாக கேட்டார்கள், "நீங்க எங்க வீட்டுக்கு வரிக்கிலா." அனால் அவர்கள் ஆர்வம் அவன் எப்பதும் அவர்களுக்கு வாங்கி வரும் பொருள்கள் இருக்குதா என்பது தான்.
"இல்ல பசங்கள, நான் சும்மா கொஞ்ச நேரம் தனியா இருக்க வந்தேன். பள்ளி காலத்தில் இருந்து இது தான் என் இடம். உங்க அப்பா கூட எங்க பள்ளி காலத்தில் இங்கே என்னுடன் சில சமையும் வருவாரு."
அவர்களுக்கு வேண்டிய இனிப்புகள், சாக்லேட் இல்லை என்பது ஏமார்ந்து போனார்கள். உடனே," சரி அங்கிள், நாங்க பிரமிளா அக்கா வீட்டுக்கு விளையாட போகிறோம், அவர்கள் அம்மாவை பார்த்து கெஞ்சலாக," நாங்க போகலாம் இல்லையா மா."
"சரி அனால் சீக்கிரமாக வந்துடுங்க, உங்கள் இருவருக்கும் வீட்டு படம் செய்ய இருக்கு."
"சரிங்க மா, வந்துடுறோம்," என்றபடி குஷியாக ஓடி போனார்கள்.
அவர்கள் கண் பார்வையில் இருந்து அந்த இரு சிறுவர்கள் மறையும் வரை மீறவும், பிரபுவின் புன்னகையோடு அவர்களை பார்த்தார்கள். இருந்தாலும் மீராவுக்கு ஒன்னு புரியவில்லை. அவன் தன்னை பார்க்க வரவில்லை என்றும், சும்மா தான் இங்கே வந்திருக்கான் என்றும் தெரிந்த போது ஒரு வித ஏமாற்ற உணர்வு ஏன் வந்தது? ஒருவர் தன்னை விரும்புகிறார், ரசிக்கிறார் என்ற எண்ணம் ஒரு உள்ளத்தில் மகிழ் உணர்வு இயற்கையில் ஏற்படும் என்பது அவளுக்கு தெரியாது. ஒருவர் தன்னை, ரசித்து சரசமாடும் முயற்சிகளில் ஈடுபடும் போது தன் முலையில் ஒரு வித இரசாயன (dopamine) இயற்கையில் வெளியாகும் என்ற தெரியும் அளவுக்கு அவள் கல்வி நிலை இல்லை. அந்த மகிழ்ச்சி நிலையை மறுபடியும் மறுபடியும் அனுபவிக்க ஆசை படுவார்கள்.
அவள் தரையில் நசுங்கி கிடக்கும் இரு சிகரெட் மொட்டுகள் பார்த்தாள். "இங்கே தான் நிம்மதியாக புகை பிடிக்க வருவார்களோ. இந்த ஆண்களுக்கு இந்த சிகரெட்டில் என்ன தான் இருக்கு என்று புரிஞ்சிக்க முடியில. நான் அவரை பல முறை இதை நிறுத்த சொல்லி இருக்கேன், கேட்க மாட்டிங்குறாரு," என்று கவலையாக சொன்னாள்.
"இந்த பழக்கம் எங்களுக்கு பள்ளி காலத்தில் வந்துவிட்டது, இப்போ விட சிரமம்மாக இருக்கு. நான் பல முறை இத விட முயற்சித்தேன் அனால் முடியில."
"நீங்க, ஆண்கள் எல்லாம் உண்மையில் மனா உறுதி இல்லாதவர்கள். இதை கூட உங்களால் விட முடியவில்லை,"என்று மீரா அலட்சியமாக சொன்னாள்.
"இதை ஏன் நீங்க இவ்வளோ எதிர்க்குறீங்க?" மீரா கவனித்தாள், அவள் கணவன் இல்லாத போது அவளை மதனி என்று அழைப்பதில்லை.
"எனக்கு அந்த நற்றம்மே பிடிக்காது, என் கணவரை பல் துலக்கியா பிறகு தான் என் கிட்ட வர அனுமதிப்பேன்," என்று மீரா சிரித்தாள்.
"அப்படினா நான் இன்றைக்கே இந்த பழக்கத்தை விட்டுவிடுகிறேன்."
மீரா அதிர்ச்சி ஆனாள். இவன் என்ன சொல்ல வருகிறான். என்னை நெருங்குவதற்க இந்த பழக்கத்தை விடுறானா, இல்லை எனக்கு புகி பிடிப்பது பிடிக்காது இன்பத்துக்காக விடுரென்ன. இல்லை இல்லை, புகை பிடிப்பது நல்லதில்லை இன்பத்துக்காக தான் விடுகிறேன் என்கிறான். அவள் மனதில் அதிக நம்பிக்கை இல்லாமல் தனக்குத்தானே சொன்னாள்.
மீரா அதை வேடிக்கையான கேலிப்பேச்சு ஆகா மற்ற முயற்சித்தாள். "இந்த விஷயத்தில் ஆண்கள் செய்யும் சாதியம் நான் நம்ப மாட்டேன். அந்த கோர்னெர் திரும்பியவுடன் புகை பிடிக்க துவங்கிவிடுவீர்கள்," என்றாள் சிரித்தபடி.
"நான் உண்மையிலேயே சொல்லுறேன்," பிரபு அவன் பாக்கெட்டில் இருந்து ஒரு சிகிரெட் பெக்கெட் எடுத்து நசுக்கி வீசி எறிந்தான்.
மீரா சற்று திடுக்கிட்டு பார்த்தாள் ஆனாலும் அவளுக்கு பிடிக்கவில்லை என்று இப்படி உறுதியாக சொல்கிறான் என்பது அவளுக்கு பிடித்திருந்தது. பிறகு சுதாரித்துக்கொண்டு, அதே வேடிக்கை பேச்சாக," அநேகமாக தில் ஒன்னும்மே இருந்திருக்காது, அவ்வளவு சுலபமாக அதை நசுங்கின."
பிரபு அவளை நாண மிகுதியாக பார்த்தான். அவனின் அத பார்வை மீராவுக்கு பிடித்திருந்தது, அவனிடம் எப்போதும் இருக்கும் அதிக தன்னம்பிக்கியான பார்வை இல்லை. "உண்மையில் அதில் இன்னும் இரண்டு சிகிரெட் இருந்தது," என்றான் கொஞ்சம் தலை குனிந்தலாக.
"ஹா ஹா, அதனை பார்த்தேன், வெறும் இரண்டு தானே இருந்தது, அதனால் தான் உடனே தூக்கி ஏறிய முடிந்தது, " மீரா மென்மையான கேலி செய்யும் தொனியில் கூறினாள்.
"நான் உண்மையாக சொல்கிறேன்," என்றவன் அவள் கையை பிடித்து சாதியம் பண்ணும் விதமாக அவன் உள்ளங்கையை அவள் உள்ளங்கைமேல் வைத்தான். அப்புறம் அவன் என்ன செய்கிறான் என்று அவனுக்கு திடிரென்று உணர்வு வருவது போல அவள் கையை படுக்கென்று விட்டுவிட்டான்.
மீரா அதிர்ந்தாள், இவன் இவ்வளவு தைரியமாக என் கையை பிடித்துவிட்டானே. அவள் அதிர்ச்சியை பார்த்து உடனே பிரபு மன்னிப்பு கேட்க துவங்கினான்.
"சாரி, என்னை மன்னிச்சிடுங்க, நான் சிந்திக்காமல் இப்படி செஞ்சிட்டேன்." அவர்கள் வசிக்கும் அந்த சிறிய நகரத்தில் அதுவும் இந்த சம்பவம் நடக்கும் ஆயிரத்து தொளாயிரத்து எண்பதுகளில் இப்படி ஆண்கள் செய்வதை ரொம்ப தவறாக நினைப்பார்கள். அதுவும் ஒரு கல்யாணம் ஆனா பெண்ணின் கையை.
மீரா தனது அதிர்ச்சியிலிருந்து மீண்டபோது என்ன செய்வது என்று குழப்பமடைந்தாள். இதற்க்கு ரொம்ப கோப படுவதா இல்லை பெருசு படுத்தாமல் அவன் மானிப்பாய் ஏற்றுக்கொள்வதா? அவன் செய்ததைப் பற்றி அவன் வருத்தப்படுறதாகத் தோன்றியது. அவள் தானே அவனை சீண்டினாள், நீ செய்யும் சாதியம் எல்லாம் சும்மா என்று. ஆனாள் என்ன அவளை நிலைகலங்க செய்தது என்றாள், அவன் தன் கையை பிடிக்கும் போது அவள் இதயத்தில் ஒரு குலுங்கல் ஏற்பட்டது. அந்த குலுங்கல் பரபரப்பூட்டும் அச்சம் என்பதாலா இல்லை இதயப்பேரொலி என்பதால. அவளுக்கு இருக்க வேண்டிய கோபமும் இல்லை என்பதும் அவளை நிலைகலங்க செய்தது.
"பிரபு என்ன இது, என்ன செய்யிற," அவள் எரிச்சலடைந்தாள் என்று கட்ட வேண்டிய அவசியமாவது இருந்தது.
"நான் உண்மையிலே வருத்தப்புகிறேன். நான் இன்னும் கட்டுப்பாட்டாக இருந்திருக்கணும். நான் பொய்யான சத்தியம் செய்பவன் இல்லை. நீ நம்பலே என்றதும் என்னை அறியாமலே அப்படி செய்துவிட்டேன்."
இங்கே பிரபு பொய் சொன்னான். அவன் வேணுமென்று அப்படி செய்தான். அவளின் எதிர்வினை எப்படி இருக்கும் என்று பார்க்க ஆசை பட்டான். அவள் ரொம்ப கோபமும், எரிச்சலும் படுவாளா அல்லது அவன் கேட்கும் மன்னிப்பை ஏற்றுக்கொள்வாளா? அவள் அதிக கோபப்பட்டால், அவள் தன்னை ஒரு அந்நியன் என்றும் அவள் புருஷனுக்காக அவன் வருகையை சகித்து கொள்கிறாள் என்று தெரியும். ஆனாள் அவள் கோரும் மன்னிப்பில் அவள் சந்தம் அடைந்தாள் என்றாள் அவளுக்கும் தன்னை உள்ளுக்குள் பிடிக்க துவங்கிவிட்டது என்று அவனுக்கு தெரிந்துவிடும். அதை அவள் இன்னும் அறிவாள இல்லையா என்று தெரியாது.
அவள் அதிக கோபப்பட்டால் அவன் நோக்கம் அடைய இன்னும் வெகு தூறும் இருக்குது என்று விளங்கிவிடும். அவன் இன்னும் மிகுதியாக மன்னிப்பு கேட்கணும், அவனுக்கு எந்த கேட்ட எண்ணமும் இல்லை என்றும் அது அக்கணத்தில் நடந்தது என்று சாதியம் செய்யணும். அவன் சொல்வது பொய் என்று நிச்சயமாக அவளால் சொல்ல முடியாது. ஒரே விஷயம் என்னவென்றால் அவன் நண்பனின் இந்த அழகு மனைவியை அடையும் அவன் நோக்கத்துக்கு பெரிய, சொல்ல போனால், சரி செய்ய முடியாத பங்கம் ஏற்படும். ஆனாள் அவன் அந்த ரிஸ்க் எடுக்க வேண்டியதாக இருந்தது, ஆனாள் அது ஒரு கணக்கிடப்பட்ட ஆபத்து.
இந்தனை நாட்கள் அவள் வீடு சென்று அவளிடம் பழகிய பிறகு அவளுக்கும் அவன் மேல் ஒரு நற்புணர்வு, ஒரு வித பாசம் இருப்பதாக நினைத்தான். அவர்கள் முக்கியமற்ற, பொழுதுபோக்கு விஷயங்கள் பற்றி பேசுவார்கள். அது சுவாரசியமாகவும், மகிழ்ச்சி கொடுக்கும் விஷயங்கள் ஆகா இருக்கும். அவள் புருஷனுடன், அவன் கடையில் இருந்து வந்த பிறகு கிடைக்கும் அந்த சிறிய நேரத்தில், முக்கியமான விஷயங்கள், பிள்ளைகளின் படிப்பு, வீட்டு விஷயங்கள் போன்ற முக்கியமான விஷயங்கள் பத்தி மட்டுமே பேசுவார்கள். சிறு வயதில் இருந்து பெரும் பொறுப்பு அவள் கணவன் தோள்களில் சுமக்க பட்டது. அதனால் அவனுக்கு முக்கியம் இல்லாத விஷயங்களில் நாட்டமும் இல்லை, முக்கியத்துவம் கொடுப்பதும் இல்லை. மீரா ரொம்ப கோபம் கொள்ளவில்லை என்று பிரபு மகிழ்ந்தான். அநேகமாக இந்த சம்பவத்தை அவள் கணவனிடம் இருந்து மறைப்பாள். இந்த தசையின்ப மகிழ்வு கொடுக்கும் இல்லத்தரசியை அடையும் அவன் நோக்கும் வெற்றிகரமான பாதையில் போய்க்கொண்டு இருக்கு. இப்போது அவளுக்குள் புதைந்து இருக்கும் இந்த பாச உணர்வை, ஆசையாக மாற்றானும்.
"சரி பிரபு, நேரமாகுது, நான் வீட்டுக்கு போனும்."
"சரி, மீரா, சரவணன் வீட்டுக்கு வந்த பிறகு நான் வருகிறேன்."
அவள் வீட்டுக்கு நடந்து செல்லும் போது அவளை 'மீரா' என்று அவன் அழைத்த வார்த்தைகள் தான் அவள் காதில் ஒளிந்துகொண்டு இருந்தது. முதல் முறையாக மதனி என்று அழைக்காமல் அவள் பெயர் சொல்லி மீரா என்று அழைத்திருக்கான். இதில் என்ன மோசம் என்றாள் அவளுக்கு அது பிடித்தது. அவள் வயதானவளாக இல்லை என்பது போல உணர்வை ஏற்படுத்தியது.
அன்று மாலை சரவணன் வீடு திரும்பிய பிறகும் கூட பிரபு வரவில்லை. மணி இப்போது 8 .30 ஆகிவிட்டது இன்னும் பிரபுவை காணும். மோட்டார்பைக் சத்தம் அவர்கள் வீட்டை தண்டி செல்லும் போது தற்செயலாக மீனாவின் கண்கள் அவள் முன் கதவை நோக்கி செல்லும்.
"வரேன் என்று சொன்னானே, ஏன் இன்னும் காணும்?" பிறகு அவளை திட்டிக்கொள்வாள், நீ ஏன் அவன் வரவில்லை என்று பதற்றம் அடையிற.
முட்டாள், முட்டாள், அவன் வருகைக்கு ஏன் அவளாக இருக்க, அவன் வெறும் ஒரு நண்பன் தான், இந்த முட்டாள்தனத்தை நிறுத்து என்று தன்னை கடிந்து கொண்டாள். கடைசியில் அவள் வீட்டுக்கு முன்பு ஒரு மோட்டார்பைக் நிறுத்தும் சத்தம் கேட்டது. அவளை அறியாமலே அவள் ஆர்வத்தோடு அவள் முன் கதவுக்கு நடந்து சென்றாள். நல்ல வேலை அந்த நேரம் சரவணன் பாத்ரூமில் இருந்ததால் அவன் மனைவியின் இந்த வித்தியாச நடத்தையை அவன் பார்க்கவில்லை. மீரா முன் கதவை திறக்கும் போது அப்போது தான் சரவணனின் ஹால் வந்து அடைந்தான். பிரபு உள்ளே நுழைய அவன் இருக்கும் கோலம் கண்டு இருவரும் அதிர்ச்சி அடைந்தார்கள். அவன் ஷிர்ட்டும், பேண்டும் கொஞ்சம் கிழிஞ்சி இருந்தது. அவை அங்கும் இங்கும் அழுக்கு மற்றும் மண்ணால் கறைபட்டு இருந்தது.
"கடவுளே, உன்னை பாரு, என்னடா நடந்தது, எக்சிடெண்ட்டா? என்று சரவணன் கேட்டான்.
மீரா முகத்தில் தெரிந்த அக்கறையும் கவலையும் பிரபு கவனிக்க தவறவில்லை. அவன் நினைத்தது சரி தான் அவளுக்கு அவனை பிடிக்க துவங்கிவிட்டது. அவன் வேணுமென்று தான் இன்றைக்கு தாமதமாக வந்தான். அவனுக்கு எக்சிடெண்ட் எதுவும் கிடையாது. அவன் நடித்தான். அவனே அவன் ஆடைகளை கொஞ்சம் கிளித்தட்டு, அதில் மண்ணும், அழுக்கும் பூசிக்கொண்டான். அவன் மேல் அனுதாபம் உருவாக்க வேண்டியதாக இருந்தது. இது இன்று மாலை நடந்த சம்பவத்தை முற்றிலும் மீரா மனதில் இருந்து காணாமல் போக செய்யும். பெண்களுக்கு எப்போதும் அனுதாப உணர்வு எளிதில் வரும். அந்த உணர்வைவேறு விதமான உணர்வாக மாற்றுவதும் சற்று சுலபம்.
"பைக் சேற்றில் சறுக்கி கீழே விழுந்துட்டேன். நேற்று மலை பேய்ந்ததில்லையா, ரோடு சேர்றாக இருந்தது."
"உங்களுக்கு ஒன்னும் ஆகளையே, ஆதி எதுவும் பட்டதா?" அக்கறையுடன் மீரா கேட்டாள்.
"சிறிய வலி தான், பெரிதாக எதுவும் இல்லை, என் உடலை விட என் கெளரவத்துக்கு தான் ஆதி அதிகம்." பிரபு அவள் அக்கரையில் மனம் குளிர்ந்து புன்னகைத்தான்.
வகை மாதிரிக்குரிய ஆண் போல சரவணன் கேட்டான்," பைக்குக்கு ஒன்னும் ஆகளையே/"
மீரா அவள் கணவனை பார்த்து முறைத்தாள். ஒருத்தன் ஆதி பட்டு வந்திருக்கான், எப்படி அக்கறை இல்லாமல் கேட்குறார். சரவணன் கவனம் பிரபு மேல் இருக்க அவன் மனைவி அவனை முறைப்பதை கவனிக்கவில்லை.
"நல்ல வேலை ஒன்னும் ஆகல, இங்கும் அங்கும் சிறு கீறல் தான்."
"ஆண்கள் நீங்க ரொம்ப மோசம், ஆளை பத்தி கவலை படமால், வாகனத்தை பத்தி கவலை படுரிங்கா." இவர்கள் எல்லாம் என்ன செய்வது என்பது போல தலை அசைத்தாள்.
இருவரும் ஈ என்று இளித்தார்கள்.
பெண்களுக்கு இந்த விஷயம் எல்லாம் புரியாதது என்பது போல ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து புன்னகைத்தாள்.
அவர்கள் பரிமாறிக்கொள்ளும் இந்த பார்வையை பார்த்து மீராவுக்கு இன்னும் கோபம் வந்தது. "முதலில் போய் உங்களை சுத்தம் செஞ்சிக்கிங்க," என்றாள் பிரவுவிடம். "சுத்தமான ஆடை எடுத்திட்டு வாங்க," என்றாள் அவள் கணவனிடம்.
பிரபு சமையல் அறை தாண்டி இருக்கும் பாத்ரூம் நோக்கி நடந்தான். அவனுடன் சேர்ந்து மீறவும் சென்றாள். அவன் வலி இருப்பது போல கொஞ்சம் நொண்டி நடந்தான். உண்மையில் அவனுக்கு எந்த வழியும் இல்லை. சரவணன் ஆடைகள் எடுக்க அவன் அறைக்கு சென்றான்.
"ரொம்ப வலிக்குதா?" என்று மீரா கேட்டாள்.
"அப்படி எல்லாம் இல்லை," என்று கூறியவன் முகம் சுளித்தான், அவன் படும் உண்மை வலி அவளிடம் இருந்து மறைப்பது போல.
"கவனமா இருக்க வேண்டாம்மா, ஏன் வண்டியை வேகமாக ஓட்ட வேண்டும்."
"இல்லை லேட் ஆகிவிட்டது, உன்...கலை பார்க்க வேண்டும் என்று இருந்தது." 'உன்' னுக்கும் 'கலை' க்கும் ஒரு சிறிய இடைவேளை விட்டான்.
மீரா அதை கவனிப்பால் என்று எதிர்பார்த்தான். அவன் யாரை பார்க்க அவளாக வந்தான் என்று அவளுக்கு புரியும்.
பிரபு பாத்ரூம் செல்ல அவள் சமயலறையில் நின்று காத்திருந்தாள். தண்ணி ஊக்கம் சத்தம் கேட்டது. சரவணன் கையில், டீ ஷர்ட், பேண்ட் மற்றும் துண்டுடன் உள்ளே வந்தான்.
"பிரபு பாத்ரூமில் இருக்கார்." என்றாள்.
சரவணன் பாத்ரூமுக்கு சென்றான். சற்று நேரத்துக்கு பிறகு தண்ணி ஊத்தும் சத்தம் நின்றது. சரவணன், பிரபு பேண்ட் கையில் வயித்தபடி வெளியே வந்தான்.
"அவன் ரொம்ப பெருசு என் பேண்ட் பத்தாது, நான் போய் ஒரு லுங்கி எடுத்திட்டு வரேன். இதோ அவன் பேண்ட் கொஞ்சம் ஐயன் பண்ணு, அப்போதாவது கொஞ்சம் காஞ்சி இருக்கும்."
என்னது அவன் ரொம்ப பெருசா, சே அவர் அவன் உடல் சைஸ் சொல்லுறார். வேற எண்ணம் ஏன் என் மனதில் வந்தது என்று மீரா வெட்கப்பட்டாள்.
பிரபு பேண்ட் சில இடங்களில் மட்டும் தான் ஈரமாக இருந்தது. பிரபு பாத்ரூமில் இருந்து சமையலறை வந்தான். அவன் இடுப்பில் அந்த துண்டை கட்டி இருந்தான். அந்த ஈர துண்டு அவள் வலிமையான தொடைகளில் ஒட்டிக்கொண்டு இருந்தது.
"என் ஷிர்ட்டும் ஐயன் பண்ண முடியும்மா, சரவணன் டீ ஷர்ட் எனக்கு ப்லோஸ் மாதிரி இருக்கு."
உண்மையில் அவள் கணவன் டீ ஷர்ட் அவன் கட்டுறுதி வாய்ந்த உடலில் ப்லோஸ் மாதிரி தான் இருந்தது. அதை பார்த்த போது அவளுக்கு சிரிப்பு வந்தது, ப்லோஸ் போல இருந்தாலும் அவன் ஆண்மை உடலை தெளிவாக வெளிக்காட்டியது.
"அதையும் கொடு நான் இரண்டையும் ஐயன் பண்ணுறேன்," அவன் கைகளில் இருந்து அவன் ஷிர்ட்டை எடுத்தாள்.
தேவைக்கு அதிகமான நேரத்துக்கு அவள் கண்கள் அவன் உடலை பார்த்தது. ஏய் மீரா, அவன் உடலை ரசிப்பதை நிறுத்து. நீ கல்யாணம் ஆனா பெண் என்று மறந்துடாதே, என்று தன்னை திட்டினாள்.
அவன் கையில் இருந்து அந்த துணியை எடுக்கும் போது அவர்கள் கைகள் லேசாக உரசியது. "தேங்க்ஸ்," என்றான் பிரபு.
அவன் வேணுமென்றே கையை உரசினானா இல்லை தற்செயலாக அது நடந்ததா? அவன் திகம்மாக உரிமை எடுக்குறானா, நான் ஏன் அதை அனுமதிக்கிறேன்.
அன்று இரவு மீரா தூங்க முயற்சிக்கும் போது, அவள் உணர்வுகளையும், மனநிலையும் பற்றிய குழப்பமும், அச்சமும் அவளுக்கு இருந்தது.
![[+]](https://xossipy.com/themes/sharepoint/collapse_collapsed.png)
