Thriller கொலையும் செய்வாள் பத்தினி

[sagotharan]

சென்னை மாநகராட்சியின் நாயை பிடிக்கக்கூடிய வண்டி அண்ணா சாலையின் மையப்பகுதியில் சென்று கொண்டிருந்தது. அதில் இரண்டு மூன்று தெருநாய்களை கட்டி வைக்கப்பட்டுள்ளன. அவை ஒன்றை ஒன்று பார்த்துக் கொண்டு சத்தமாக குறைத்தபடி இருந்தன. அத்தனை பெரிய டிராபிக்கில் அந்த நாய் வண்டியை சீண்டுவார் யாரும் இல்லை. அந்த வண்டி அண்ணா சாலையில் இருந்து விலகி தியாகராய நகர் செல்லும் சாலையை திரும்பியது. சிங்கார சென்னையின் மிகப்பெரிய துணிக்கடைகள் உள்ள பகுதிக்கு முன்பாக ஒரு பாடாவதியான சாலையில் குறுக்காக அந்த வண்டி பயணித்தது. 

பேருந்து நிலையத்தின் வலப்பக்கம் இருக்கும் சாலைகள் அனைத்தும் வெறிச்சோடி இருந்தன. இடது புறமாக இருக்கும் சாலைகள் அனைத்தும் நிரம்பி வழிகின்றன. தியாகராய நகருக்கு இருக்கும் இரண்டு முகங்களில் ஒரு முகத்தை மட்டுமே எண்ணற்ற மக்கள் கண்டிருப்பார்கள். அவர்களுக்குத் தெரிந்ததெல்லாம் தியாகராய நகரெங்கும் இருக்கும் துணிக்கடைகளும் பனகல் பார்க்கும் அஞ்சப்பர் பிரியாணி கடை தான். வாரத்தின் விடுமுறை நாட்களில் குடும்பத்தோடு வந்து குதூகலமாக சரவணா ஸ்டோர், ஜெயச்சந்திரன், போத்தீஸ், சென்னை சில்க்ஸ் போன்ற கடைகளில் எல்லாம் ஏறி இறங்கி வேண்டிய துணிமணிகளை எடுத்துக் கொண்டு மதிய வேலைகள் அஞ்சப்பர் பிரியாணி கடைகளும் சரவணபவன் சாப்பாட்டுக்கடைகளும் பெரிய கியூவில் நின்று மத்திய பசியை ஆற்றி விட்டு.. மீண்டும் சில கடைகளுக்கு ஏறி இறங்கி எடுத்திருக்கும் அத்தனை பொருள்களையும் வீட்டிற்கு பத்திரமாகச் சென்று வைத்துவிட்டு உறங்கி விடுவார்கள்.

தியாகராய நகரின் பேருந்து நிலையத்திற்கு வலது பக்கமாக ஒன்று இரண்டு சிறு கடைகள் இருந்தன. ராஜகோபாலன் தெருவில் அந்த வாகனம் யாருக்காகவோ காத்துக் கொண்டிருந்தது. அதிலிருந்து இறங்கிய காக்கி நிற டவுசர் சட்டையும் போட்டுக் கொண்டிருந்த மனிதர் எதிரில் இருந்த கட்டிடத்தை வெறித்து பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அந்தக் கட்டிடத்தில் "திருவாரூர் வைகுண்ட நாத சுவாமிகள் நினைவு மகளிர் விடுதி" என்றொரு பலகை மிளிர்ந்தது. அதற்குக் கொஞ்சம் பக்கத்தில் இருந்த ஆன்ட்டெனா வெய்யிலில் மின்னியது. கட்டிடத்தின் முன்பக்க ஜன்னல்கள் அனைத்துமே மூடி இருந்தன. அந்த விடுதி வேலைக்குச் செல்லும் பெண்களுக்கான தங்கும் விடுதியாக இருந்ததனால் ஒரு பாதுகாப்பிற்காக முன்பக்க ஜன்னல்கள் மூடப்பட்டிருந்தன. 

காம்பௌண்ட் கேட் வழியே நிறைய பெண்களின் பிரவேசமும், வெளியேறலும் நடந்துகொண்டிருந்தது. ஆனால் ஒருவருக்கும் நாய் வண்டி மீது கவனமில்லை. அவரவர் காலையில் சரியான நேரத்துக்குள் அவருடைய அலுவலகங்களுக்கோ கடைகளுக்கு செல்லவில்லையென்றால் இந்த முதலாளிகள் அதையே ஒரு பெரிய குற்றமாக கருதி அவர்களுடைய அரைநாள் சம்பளத்தை காவு வாங்க தயாராக இருந்தார்கள். அனைவருடைய கைரேகைகளையும் பதிவு செய்து வருகையை பதிவு செய்யக்கூடிய எந்திரங்களை முதலாளிகள் வாங்கி வைத்திருந்தார்கள். அதில் ஐந்து நிமிடம் தாமதமாக செல்லக்கூடிய வேலை ஆட்களுக்கு முதல் அரை மணி நேர சம்பளம் பிடிக்கப்படும். ஒரு மாதத்தில் மூன்று முறை தாமதமாக வரும் பட்சத்தில் அவர்களுடைய அரைநாள் சம்பளம் பறிபோகும்.

விடுதியின் உள்ளே இடது பக்க வராந்தாவின் முதல் அறை எண் 54. அதன் கதவு தட்டப்பட்டுக் கொண்டிருக்க.. தட்டிய கைக்கு சொந்தமான பெண் ரூபவதி புளூ மிடியில் அழகாய் இருந்தாள். கட்டுக்கோப்பான உடல் அங்கங்கள் அவர்களுக்கு. மா நிறத்தவள். கொழுத்த குண்டிகளுக்கும் முலைகளுக்கும் சொந்தக்காரி. 

"டொக்... டொக்... டொக்..."

"இதோ...வர்றேன்..." உள்ளிருந்து வந்த சுவையான குரல் சுருதியுடையது. குரலைத் தொடர்ந்து கதவு திறக்கப்பட்டு சிகப்பு நிற வெல்வட் ஜாக்கெட்டும் அடர் சிகப்பு நிற பாவாடையும் அணிந்திருந்த ஸ்ருதி நின்றிருந்தாள். அப்போதுதான் குளித்திருந்தாள். தலை ஈரத்தை டவவால் துவட்டிக்கொண்டிருந்தாள். சுருதிக்கு க்ரீம் நிற உடம்பு. கண்களிரண்டும் கூர்மையாய் கொத்தித் தின்னும் கழுகுகள். அப்போதுதான் இந்திய சந்தைக்கு வந்திருந்த உயர்தர ஹேர் ஆயிலால் பராமரிக்கப்பட்ட அமோகக் கூந்தல். அதில் அதற்குக் கீழே ஈரத்தில் எந்நேரமும் முறுவலிக்கிற உதடுகள். 

"குளிச்சு டிரஸ் பன்றதுக்குள்ளே... கதவைப் பேர்த்து எடுக்கிற மாதிரி ஏண்டி தட்டறே?"
"அடிப்பாவி! மெல்லமாத்தானேதட்டினேன்?. குளிக்கிறப்ப பாத்ரூம் கதவைதானடி சாத்தனும். இப்படி அறை கதவையுமா சாத்தி வைப்ப.." 
"அடிக்கிற வெயிலுக்கு குளிச்சிட்டு வந்து அப்படியே கொஞ்சம் காத்தாட இருக்கலாம்னு தான்"
"ஏன்டீ.. நான்‌மட்டும் வெளியே கருவாடா காயனும்.. அம்மனி மட்டும் அம்மனம்மா காத்து வாங்குவீங்களோ?"
"ச்சீ.. கட்டாதடி கழுதை."
"ஓ இப்ப உங்க கண்ணுக்கு நாங்க கழுதையா தெரிகிறமோ?. ராத்திரி பார்க்கிறேன் டி.."
"சரி பாரு.. பாரு‌. "
"உன்கிட்ட ஒரு விஷயம் சொல்லலாம்னு வந்தேன். என்னைய கழுதையும் சொல்லிட்ட இல்ல உன்கிட்ட சொல்ல முடியாது". சுருதிக்கு சட்டென பொறி தட்டியது.
"ஏய்.. என்னப்பா விஷயம்?"
"அதான் சொன்னேல்ல.. சொல்ல முடியாது.. போடி.." அவளுடைய கட்டிலில் உட்கார்ந்து கொண்டாள் ரூபவதி.
"ஏய்.. சாரிடி இனிமேல் உன்னை கழுதை என்று நான் சொல்ல மாட்டேன்.." சிரித்துக் கொண்டே ரூபவதியின் கால்களை பிடித்தாள். அவள் அமர்ந்திருக்கும் காலத்தில் ஜாக்கெட்டின் மேற்புறமாக அவளது அழகிய முலைகள் பிதுங்கி ரூபவதியின் கண்களுக்கு விருந்தளித்தன. 
"கீழே உனக்கு ஃபோன் வந்திருக்கு..." 
சடாரென மலர்ந்தாள் சுருதி.

"சனியவோ இதை முதலிலேயே சொல்லக்கூடாதா? சாவகாசமா ராமாயணம் பேசிட்டிருக்கே..." எழுந்து அறையை விட்டு வெளியேற ஆயத்தமானாள். 
"அடியே அரையும் குறையுமா வெளியே போய்டாதடி. " என ரூபவதி எச்சரித்த பின் தான் சுதிக்கு தான் இதுவரை சேலையை அணியவில்லை என்பது தெரிந்தது.
கத்தியின் மேல் கசிந்து கிடந்த பிங்க் நிற நைட்டியை அப்படியே போட்டுக் கொண்டு  வேகமாய் வராந்தாவில் நடந்தாள். படியிறங்கினாள். ரிஸப்ஷன் தனியாய் டேபிளில் எடுத்துக்கவிழ்த்திருந்த  ரிஸீவரைத் தொட்டு எடுத்து காதோடு உரசவிட்டு... 
"ஹலோ... சுருதிஹியர்... " என்றாள். மறுமுனை, "இச்"என்றது.

அவள் எதிர்பார்த்த போன் தான்.
"ம்.. சொல்லுங்க பாண்டியன்."
"இப்ப நான் ஹோட்டல் தாஜ்ல இருக்கேன்"
"சரி.."
''என்ன சரி?  கிளம்பி வா...!"
"அப்ப ஆபீஸ்க்கு.."
"லீவ் தான்.."
"இந்த மன்தே ஆறு நாள் ஆயிடுச்சு லீவ்.."
"பரவால்ல.. நான் மேனேஜர் சந்துரு கிட்ட பேசிக்கிறேன். "
"என்னதான் அது உங்க ஆபீஸ்னாலும் இப்படித்தானா நெனச்ச நேரம் லீவு போட்டுகிட்டு வர சொல்றதா.. ஒரு நேரம் காலம் இல்லையா?"
"நான் உன்னை ஆபீஸ்ல வந்து வேலை பார்த்து சம்பளம் வாங்கணும்னு சொன்னேன். உன்னோட கேரியரே நீயே டிசைட் பண்ணனும்னு தான் நான் விட்டு வச்சிருக்கேன். இல்லன்னா நானா காசு தர மாட்டேன்னு சொன்னேன். இப்ப கூட உன்கிட்ட தான் என்னோட கிரெடிட் கார்டு இருக்கு. என் அக்கவுண்ட்ல எவ்வளவு பணம் இருக்கு அப்படின்னு தெரியும். அப்புறம் என்ன..?"
"ஓகே..ஓகே.. உன்கிட்ட இதெல்லாம் பேசுறது வேஸ்ட் நான் நேர்ல வரேன்"
"வா.. வா.."
"ரிஸீவரை வெச்சுடட்டுமா?"
அவன் 'இச்' சொல்லிக்கொண்டிருக்கும்போதே ரிஸீவரைச் சாத்தினாள். மணிக்கட்டை உயர்த்தி நேரம் பார்த்தாள்.

திரும்பவும் அறைக்கு வந்தாள். ரூபவதி கால் மேல் கால் போட்டுக்கொண்டு அவள் வருகையை எதிர்நோக்கி காத்திருந்தாள். 
"என்ன மேடம் காலையிலேயே சாருக்கு மூடா...."
"ஆமான்டி.. மூடு தான் நினைக்கிறேன். தாஜ் ஹோட்டலில் இருக்கிறார். இப்பவே வரணுங்கிறார்."

சுருதி நைட்டியை கிழிந்து மேலாக தூக்கி கட்டிலின் மீது வீசிவிட்டு சிகப்பு நிற புடவையை கட்டத் தொடங்கினாள். 
"உனக்கு என்னடியம்மா.. நீ அவரோட கம்பெனி.. அவருக்கு நீ கம்பேனி.. மனுஷன் காஜியாகரப்ப எல்லாம் உன்னை கூப்பிட்டு கசக்கி எடுத்தராப்புள்ள.."
"எங்களுக்கு கல்யாணம் ஆகப்போகுது"
"நான் ஒன்னும் சொல்லல ஆத்தா.."
"சரி...டி.. உன் வண்டியில இன்னைக்கு கொஞ்சம் தாஜ்ல ட்ராப் பண்ணிடுரையா.."
"ஏன் மேடம் ஓட வண்டி என்ன ஆச்சு?"
"நான் இப்ப அதை எடுத்துட்டு போனேன்னா திருப்பி அதிலேயே வரணும் டி. அவருடைய திரும்பி வந்துவிடுவேன். அப்புறம் எடுத்துட்டு போன வண்டியை அங்கேயே வச்சுக்கிட்டு வர்றது.."
"அதெல்லாம் சரிதான். உன்ன தாஜ்ல கொண்டு வந்து விட்டா எனக்கு என்ன தருவ"
"ம்.. தாஜ்மஹால் டீ வாங்கி வேனா தரவா வாடி.." 
"வரதுக்கு பெருசு இல்ல ஆனா இவ்வளவு மேக்கப் எல்லாம் இந்த வெயிலுக்கு தாங்காது. அப்புறம் கருகி கரிக்கட்டையாட்டம் தான் ரூமுக்கு வரணும்"
"சரி ஆட்டோவுல போலாமா"
"ஆட்டோவுல நீ மட்டும் போக வேண்டி தானே டி"
"ஏய்.. ரொம்ப தான் பிகு பண்ணற.. மதியம் சிபாட்தானே உனக்கு. என்கூட பேசிக்கிட்டே வா.. தாஜ்ல ஒரு நல்ல பிரேக் பாஸ்ட் முடிச்சுட்டு நீ ரூமுக்கு திரும்பிடு.."
"இப்ப சொன்னியே இதுதான் சரியான யோசனை. "
ஐந்து நிமிடத்தில் இருவரும் மேக்கப் முடித்திருந்தார்கள். ஃபேன் ஸ்விட்சைத் தட்டி நிறுத்திவிட்டு வெளியே வந்து அறைக் கதவைப் பூட்டினாள் ரூபவதி.

கீழே வந்து ரிஸப்ஷனைக் கடந்து...சாலைக்கு வந்தாள். தூரத்தில் மெயின் ரோடு தெரித்தது. சர்சர்ரென்று வாகனங்கள் நகர்த்துகொண்டிருந்தன. மேற்குத் திசையில் சூரியன் நாளைக்கு வருவதாகச் சொல்லி 'டாட்டா' காட்டிக் கொண்டிருந்தான். ரூபவதி  மெயின் ரோட்டைத்தொட்டு காலியாய்ப் போன ஒரு ஆட்டோவை கைதட்டிச் கூப்பிட்டாள்.

அவர்களைக் கடந்த ஆட்டோஅழைப்பை உணர்ந்து ஒரு அரை வட்டமடித்துத் திரும்பி வந்தது. ரூபவதிக்கு அருகே நின்றது.
"எங்கேம்மா போகணும்?"
"ஹோட்டல் தாஜ்..."
" ஏறுங்கம்மா..."

இருவரும் உள்ளே நிரம்பியதும் ஜர்ர்ரென்ற ரிங்கரிப்போடு ஆட்டோ ஓட ஆரம்பித்தது. சாலையோர எலக்ட்ரிக் போஸ்ட்கள் பின் பக்கம் நழுவ ஒரு பதினைந்து நிமிஷ பயணம். ஜனக் கொத்துகளோடு இருந்த ஹோட்டல் தாஜ் வாசலில் நின்றது ஆட்டோ. இறங்கி மீட்டர் பார்த்து ஆட்டோவை அனுப்பிவிட்டு கைகளை கோர்த்தபடி நடந்தார்கள். வணக்கம் சொல்லி கதவை திறந்த வேலையாளுக்கு பதில் வணக்கம் சொல்லி உள்ளே பிரவேசித்தார்கள் இருவரும். 

வெளியே அனல் காற்றாய் வீசுகின்ற வெயில் உள்ளுக்குள் இதமான வெளிச்சத்தை மட்டுமே தந்தது. ஹோட்டலின் ரிசப்ஷன் டேபிளில் தாஜ் என்ற நியான் விளக்கு விட்டுவிட்டு நிறம் மாறி எரிந்தது. 

வரிசைப்பட்டிருந்த மேஜைகள் சாப்பிடுகிற. குடிக்கிற, பேசுகிற ஜனங்களை சுமந்துகொண்டு தெரிய அவற்றிற்கிடையே பார்வையை ஊடுருவல் செய்து பாண்டியனைத் தேடினாள் சுருதி. பாண்டியன் மட்டும் இல்லையென்றால் சுத்தி ஆள் இந்த தாஜ் ஹோட்டலுக்குள் நுழைந்திருக்கவே முடியாது. சுருதி ரூம்மெட்டாக இல்லை  என்றால் ரூபவதியும் இந்த தாஜ் ஹோட்டலில் நினைத்து பார்த்திருக்கவே மாட்டாள். டாஸ் ஹோட்டல் நிறைய ஏழைகள் வந்து போய்க் கொண்டிருக்கின்றார்கள். ஆனால் எல்லோருக்கும் வாசற்படி பின்பக்கமாக இருக்கின்றது. அவர்கள் அத்தனை பேரும் பின்வாசல் வழியாகவே வருவார்கள் அந்த வழியாகவே வெளியேறுவார்கள். 

பாத்திரம் கழுவுவதில் இருந்து கக்கூஸ் கழுவுவது வரை இங்கு அத்தனை மக்களும் ஏழைகள் தான். அவர்களை பணக்காரர்கள் பார்க்க விரும்புவதில்லை. அரை எடுத்து தங்கி இருப்பவர்கள் இல்லாத நேரங்களில் தான் சுத்தம் செய்வதற்கு இவர்கள் நுழைய வேண்டும். கூட்டி பெருக்கி கழுவி துடைத்து  பளபளவென பொருள்களை எல்லாம் மாற்றி விட்டு அமைதியாக வந்த வழியே சென்று விட வேண்டும். அவர்கள் வந்ததற்கான அடையாளங்கள் கூட அங்கே இருக்காது. ஆனால் ரூபவதிக்கும், சுருதிக்கும் எங்கோ பெயர் தெரியாத இடத்தில் மச்சம் இருந்திருக்கிறது அதனால் தான் அவர்கள் ஏழைகளாக பிறந்தோம் தாஜ் ஹோட்டலில் இப்பொழுது காலை உணவு சாப்பிடுவதற்காக வந்திருக்கின்றார்கள். 

ரூபவதி இதோடு ஆறாவது முறை தாஜ் ஹோட்டலுக்கு வருகிறாள். இரண்டு முறை மட்டுமே உணவருந்தி இருக்கிறாள். அவளுக்குள் இந்த பணக்கார தோரணை ஒருவித மோகத்தை ஏற்படுத்திய தான் இருந்தது. சில நேரம் ஸ்ருதிக்கு பதிலாக அந்த இடத்தில் தன்னை வைத்து கற்பனை செய்து மகிழ்வாள். சுருதி பாண்டியனை கண்களால் தேடிக் கொண்டிருந்தாள். வலப்பக்கம் பூராவும் பார்வையை அனுப்பி பாண்டியன் கிடைக்காமல் போக மறுபக்கம் தலையைத் திருப்பின. அவள் தோளை ஒரு வெதுவெதுப்பான கை தொடுவதை உணர்ந்து திரும்பினாள். காலை மலர் மாதிரி மலர்ந்தாள்.

"பாண்டியன்!".. ரூபவதி மனதிற்குள் சொல்லிக் கொண்டாள்.

அழகான பல்வரிசை காட்டி புன்னகைத்துக் கொண்டிருந்தான் அவன். ஜீன்ஸிலும் டி - டிர்ட்டிலும் நிரம்பியிருந்தான். டி - ஷர்ட் வாசகம்; FOR YOUR EYES ONLY என்றது. அவனுடைய பார்வையை சுத்தி தாண்டி இப்பொழுது ரூபாவை அடைந்தது. இவள் ஏன் கரடியாக இப்பொழுது என அவன் நினைத்திருக்க கூடும். ரூபவதி கண்களால் பாண்டியன் பார்த்ததும் பாண்டியன் அவளை பார்க்கவும்.. எச்சில் விழுங்கினாள்.ஸ
"ஹாய்.. ரூபா.."
"ஹாய் சார்.."
"இன்னிக்கி மதியம் சிப்ட்டா ரூபா.."
"ஆமாம் சார். ஆனா எப்படி கண்டுபிடிச்சீங்க?"
"எப்பவும் வெளியிலேயே டிரா பண்ணிட்டு போயிடுவீங்க இன்னைக்கு அதிசயமா ஹோட்டலுக்கு உள்ள வந்து இருக்கீங்க அதான்.. டக்குனு கண்டுபிடிச்சிட்டேன்."
பதிலுக்கு ரூபவதி புன்னகை மட்டுமே செய்தாள். எங்கடி இங்க வந்து இருக்க சோத்துக்கா என அவன் கேட்பது போல ரூபவதிக்கு இருந்தது.‌ ஆனால் இந்த பாலைப்போன வெட்கம் நாணத்தை எல்லாம் பார்க்க முடியுமா. அப்படி பார்த்தால் தாஜ் ஹோட்டலில் சாப்பிட முடியுமா..?.

"காக்க வெச்சுட்டேனா பாண்டியா" என சுருதி அவனை கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள்.
"அதெல்லாம் இல்ல ஒரு முக்கியமான விஷயம் பேசணும் சாப்டுட்டு பிறகு பேசலாம்." என்றான். இப்போது இருவருக்குமே ரூபவதி தேவையற்றவர்களாக இருந்தாள். அதைப் பற்றி எல்லாம் ரூபவாதிக்கு கவலை இல்லை. 

அவளுடைய பார்வை மேஜையின் மீது இருந்தது. மூவரும் மேஜிகளுக்கு இடையே நடந்து ஒரு சவுகரியமான மேஜையை தேர்ந்தெடுத்துக் கொண்டனர். ரூபவதியும் சுருதியும் ஒரு பக்கமாக உட்கார.. ஸ்ருதிக்கு எதிராக பாண்டியன் உட்கார்ந்து கொண்டார்.

மேனேஜர் அவர்கள் இடையே வந்து அவர்களுடைய நலத்தினை விசாரித்து விட்டு என்ன ஆர்டர் என்று கேட்டார். பாண்டியன் தான் ஆர்டர் கொடுத்தான். அவனுக்குத் தெரியும் வழக்கமாக அவர்கள் இருவரும் சாப்பிடும் நேரம் அது. 
"டூ இந்தியன் ப்ரேக்பாஸ்ட்.. ஒன் பிரஸ் ஸிஸ்னல் பேஸ்கட்"
"சார் லெசி ஸ்வீட் ஸ்வீட் ஆர் சால்ட்".. ரூபவதி தனக்கு சால்ட் லெசி என்றாள். வழக்கமாக சுருதி ஸ்வீட் லெசி தான் எடுத்துக் கொள்வாள். ஆனால் அருகில் இருக்கும் தன்னுடைய தோழிக்கு கம்பெனி கொடுப்பதற்காக அவளும் சால்ட் லெசி என்றாள். 
ஆடரை குடித்துவிட்டு அது வரும் வரை அவர்களுடைய ஹாஸ்டல் கதைகளை பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். ரூபவதி சாப்பிட்டு கிளம்பியதும்.. ஏதோ பிரிய முடியாத தோழியை பிரிவது போல அத்தனை சோகமாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டாள் சுருதி. சில நிமிடங்களில் மீண்டும் பூத்துக் குலுங்கினாள். 
"அப்புறம்?"
"அப்புறமென்ன நீங்கதான் சொல்லணும்... நா ஒவ்வொரு தடவை உங்களை மீட் பண்ணறப்ப சொல்ற விஷயம்...."
பாண்டியன் சிரித்தான். 
***

[krish196]

Super nalla irukku

[Arul Pragasam]

Good start.

[omprakash_71]

Nice Start

[sagotharan]

free image hosting

[sagotharan]

"ரூமிற்கு போகலாமா?"
"போலாம்.. அதற்கு தானே வந்திருக்கேன்" என இருவரும் அங்கிருந்து நகர்ந்தார்கள். பாண்டியனும் ஸ்ருதியும் இப்பொழுது தாஜ் ஹோட்டலின் தேனிலவு அறைக்கு முன் இருந்தார்கள். பாண்டியன் தன்னிடம் இருந்த கீ கார்டை கதவின் முன் காட்டினான். அது திறந்து கொண்டது.
"வெல்கம் மை லேடி.."
"யா.."
கீ கார்டை அறையில் உள்ளிருக்கும் ஹோல்டரில் பொருத்தியவுடன் அறையெங்கம் வெளிச்சம் பரவியது.

வெளியில் இருந்து வருபவர்கள் யாரும் அவர்களுடைய அறையை தொந்தரவு செய்யக்கூடாது என்பதற்காக don't disturb என்ற வார்த்தை எழுதி தொங்கவிடப்பட்டிருந்தது. அவர் தொங்கவிடப்பட்டிருந்த அறைகளுக்கு சுத்தம் செய்யவும் உணவு பரிமாறுவோ யாரும் வரமாட்டார்கள்.
"ஆரம்பிக்கலாமா.. " என கேட்டுக் கொண்டு பாண்டியன் மண்டியிட்டு கைகளை ஊன்றி நான்கு கால் மிருகம் போல இருந்தான். ஸ்ருதி தன்னுடைய சேலையை முழங்கால் வரை உயர்த்தி அவனுடைய முதுகின் மீது இரண்டு கால்களையும் போட்டு உட்கார்ந்து கொண்டாள்.

"ம்.. போலாம்.." இன்று அவள் சொன்னதும் ஒரு குழந்தையை முதுகின் மேல் சுமந்து கொண்டு யானை சவாரி செய்யக்கூடிய தகப்பன் போல பாண்டியன் அவனுடைய காதலி சுருதியை தன்னுடைய முதுகில் சுமந்து கொண்டு கட்டில் வரை சென்றான்.

ஸ்ருதி அவன் முதுகில் இருந்து இறங்கி அந்த தேனிலவு அறையில் பெரிய கிங் சைஸ் கட்டிலின் மெது மெது மெத்தையில் ஒய்யாரமாக படுத்துக் கொண்டாள். அந்தக் கட்டிலின் கடை கோடி காலுக்கு அருகில் ஒரு ஸ்டூலில் பாண்டியன் உட்கார்ந்து இருந்தான்.

ஸ்ருதி அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள்.
"நான் சொன்ன விஷயம் என்னாச்சு செல்லம்.."
"நம்ம கல்யாணம்தானே? "
''ம்... அதான். எப்போ உங்க மாமாக்கிட்ட நம்ம காதல் விஷயத்தை சொல்லப் போறீங்க...?"
"ம்ஹும்... சொல்ல முடியாது..."
நிமிர்ந்தாள்.
"ஏன் பாண்டியன்?"
"உன்கிட்ட ஏற்கெனவே பல முறை சொல்லியிருக்கேனே.. அவருக்கு காதல் விவகாரம்னாலே அலர்ஜி..."
"ஸோ, அவர்கிட்டே நீங்க சொல்லப் போறதில்லை..."
"ஆமாம்.."
"இப்படி சொன்னா எப்படி பாண்டியா.. எப்ப நீ உன் மாமா கிட்ட என்னோட காதலை சொல்லி அவரு அதை புரிஞ்சுகிட்டே கல்யாணம் பண்ணி வச்சி அதுக்கப்புறம் தானே மத்த விசயம் எல்லாம் நாம பண்ண முடியும்"
"ஆமா புரியுது எனக்கு. ஆனா அவர் முன்னாடி போய் பேசறதுக்கு எனக்கு வர மாட்டேங்குது.."

"இப்படி பயந்துகிட்டே கிடந்தா.. எப்படி? இன்னும் எத்தனை வருஷம் பாண்டியா நாம இப்படியே ஹோட்டலையும், லாட்ஜூலையேயும் வாழ்க்கை நடத்தறது."
"ஸாரீடி.. செல்லக்குட்டி."
"ச்சி போ பாண்டியா. நான் எவ்வளவு டிரீம்ஸோட இருக்கேன்."
"அது முடியாது...அப்படி செஞ்சாஅவரோட சொத்து எனக்கு கிடைக்காம போயிடும்."
""அப்ப என்னதான் பண்றது பாண்டியன்?. என்னை வேணாமுனு ஒதுக்கிடுவிங்களா" சுருதி கசிந்தாள். அவள் கண்கணங்குவதை பார்த்தவன் அவளது இடது காலை மெதுவாக உயர்த்தி அவனது விரல்களை ஒவ்வொன்றாக சப்பினான்..

"உங்களுக்கு உங்க சொத்து தான் முக்கியம். நான் எல்லாம் யாரு.. " என ஸ்ருதி கூட விரல்களை சப்புவதை நிறுத்திவிட்டு..

"ச்சீ.. அசடு.. எனக்கு நீயும் வேணும், மாமாவோட சொத்தும் வேணும்..."
"குழந்தையை இல்லாத உங்க மாமா சொத்து உங்களுக்குதானே வரும். உங்க அம்மாவோட சொந்த தம்பிங்கிற முறையில நீங்க தானே லீகல் வாரீசு. பிறகென்ன குழப்பம்?"

"மனுஷன் மகத்தான சல்லி பயல் ஸ்ருதி. என்னோட அம்மாவும் அப்பாவும் மாமாவை தங்களோட சொந்த பிள்ளை மாதிரி பார்த்துக்கிட்டாங்க. அப்பா அம்மா ஒரு ஆக்ஸிடென்டுல இறந்ததும் நான் அப்ப மைனருனு எல்லா சொத்தும் மாமா வசம் போகிடுச்சு. இப்ப அந்த சொத்தோட முழு அதிகாரமும் அவர் கிட்ட இருக்கு. என்னால அந்த சொத்தை அனுபவிக்க முடியலை. "
"இப்ப நீங்க மேஜர் தானே. நீங்க உங்க பேமிலி லாயர் கிட்ட கேட்டு சொத்தை லீகலா வாங்க வேண்டியதுதானே" அவள் கேள்விக்கு பதில் சொல்வதற்காக ஸ்டூலில் இருந்து எழுந்து நடுக்கத்தின் ஓரத்தில் அவளுடைய இடைக்கு அருகே உட்கார்ந்து கொண்டான்.

"மாமா கல்யாணயனமே பண்ணிக்காம எனக்காக என்னோட கார்டியனா வாழறாரு. அதனால அவரோட தியாகத்துக்கு இந்த அதிகாரம். அவர் செத்து போனதுக்கப்புறமாத்தான் இந்தச் சொத்து எனக்கு வரும். நேத்துகூட ஃபேமிலி லாயரைப் பார்த்து கன்ஃபார்ம் பண்ணிக்கிட்டேன். மாமா அவரோட அத்தனை சொத்தையும் எனக்குத்தான் எழுதி வெச்சிருக்கார்... ஆனா அவருக்கப்புறமாத்தான் எனக்கு வரும்... அவர் உயிரோட இருக்கற வரைக்கும் நான் ஒரு பைசாகூடத் தொட முடியாது."

"அப்படின்னா உங்க மாமா சாகற வரைக்கும் காத்திருக்கச் சொல்றீங்களா?.‌ அவரை நேத்து கூட நானு ஆபிசுல பார்த்தேன். நல்ல திடகாத்திரமான மனுஷன். இப்போதைக்கு அவருக்கு சாவெல்லாம் கிடையவே கிடையாது." ஆமாம் அவள் சொல்வது உண்மைதான் பாண்டியனுடைய மாமா ஆரோக்கியமான உடம்புக்காரர். அவருக்கு இதுவரை சுகர் பிபி என எதுவுமே இல்லை. பீடி சிகரெட் மது என எந்த கெட்ட பழக்கம் இல்லாத ஒரு டீ டோட்டலர்.

"அதுதான் பெரிய பிரச்சனையா இருக்கு இப்ப வேற எனக்கு நிறைய வேலை தாராரு. அந்த வேலையில கொஞ்சம் பிசிர் தட்டினாலும் அவருக்கு என் மேல் அதீதமான கோபம் வருது. எவ்வளவு நாள் தான் சொத்துக்காக மானம் மரியாதையை இழந்து அவர்கிட்ட இருக்கிறது என்று எனக்கும் புரியல" அவன் மருகினான்.

சுருதி எழுந்து பாண்டியனுடைய தலையை கோதினாள்.
"நீங்க டென்ஷன் ஆகாதீங்க செல்லம். எவ்வளவு பெரிய பிரச்சனையா இருந்தாலும் தீர்வு சின்னதா தான் இருக்கும். அவருக்கு ஏதாவது பலவீனம் இருக்கா?"
"பலவீனமா‌. அவருக்கா.. நான் பார்த்த வரைக்கும் அவர் கிட்ட எந்த பலவீனமும் இருக்கிற மாதிரி தெரியல. உனக்கு தான் தெரியுமே ஆபீஸ்ல அவரு எவ்வளவு ஸ்டிரிட்டுனு"
"எல்லா மனுஷனுக்குமே ரெண்டு முகம் இருக்கும் செல்லம். அவர் ஆபீஸ் கிளாஸ் ஸ்ட்ரீடானா மனுஷனா.. டெரர் பீசா இருக்கலாம்.. ஆனா ஆனா வீட்டுல ஒரு சாதாரண மனுஷனா தானே இருப்பாரு.."
"இல்ல..ஸ்ருதி. அவர் எப்பவுமே ஒரே மாதிரி தான் இருக்காரு வீட்லயும் அப்படித்தான் இருக்காரு."

"அதுக்கு வாய்ப்பே இல்லை ஒரு மனுஷனால ஒரு நாளுல 24 மணி நேரமும்.. வாரத்துல ஏழு நாளும்.. எப்படி மூஞ்சி கடுக்கடுன்னு வச்சுக்கிட்டு இருக்க முடியும்.,"
"எனக்கு தெரியலையே.. அந்த மனுஷன் அப்படித்தானே இருக்கான்."
"சொல்றேன்னு தப்பா நினைச்சுக்காதீங்க செல்லம்.. நீங்க ஏதோ ஒரு விஷயத்தை கோட்டை விட்டு இருக்கீங்க. இனிமேலும் இருக்கிற எல்லா வேலையும் விட்டுட்டு அவரை நீங்கள் கண்காணிக்க முடியுமா?.. "
"என்னால கண்டிப்பா முடியாது. இப்ப இருக்க சூழ்நிலையில நான் அவர்கிட்ட மாட்டிக்காம இருக்கிறதுதான் பெட்டர் ஆன வழி... வேணாம் ஒன்னும் பண்ணேன் எனக்கு பதிலா நீ அவரை கண்காணியேன். "
சட்டென மலர்ந்தாலும்.. சுருதிக்கு அந்த யோசனை சரியாகப்பட்டது.

"சரி.. வந்ததிலிருந்து சூடான விவாதங்களே போகுது. உங்களை கூலாத்தடூமா.. " என பெட்டின் மீது எழுந்து நின்றாள்.
அவன் "ஐ.." என மெத்தையில் பரவினான்.
"கிளோஸ் யுவர் ஐஸ்.. பாண்டியன்" என சொல்லிக்கொண்டே அவளுடைய வலது கால் பாதத்தை அவன் தொடையிருந்து வருடியபடி பாண்டியனின் சுன்னியில் ஒரு அழுத்தம் கொடுத்து காலால் மிதித்தாள்.

சேலையும் பாவாடையும் முட்டிவரை தூக்கிக்கொண்டு பாண்டியனின் நெஞ்சின் மீது ஏறி நின்றாள்.

"செல்லம்.. ஆ.. காட்டுங்க.."
ஸ்ருதி அவள் கழுத்தில் அணிந்திருந்த செயினில் இருந்து ஒரு குப்பியை திருகி எடுத்தாள். அதிலிருந்து ஒரு திரவத்தினை அவன் வாயில் ஊற்றினாள். அந்த திரவம் இளஞ்சிவப்பு நிறத்தில் இருந்தது. திரவம் காற்றில் பட்டு லேசாக இளஞ்சிவப்பு நிற புகை லேசாக வெளியேறியது.

பாண்டியனுக்கு அந்த திரவம் உள்ளுக்குள் சென்றதிலிருந்து அவன் உடலும் மனமும் புத்துணர்ச்சி பெற்றது போல ஆகியது. லேசான அரை மயக்கத்தில் அவனை ஆழ்த்தியது.
"ஹலோ பாண்டி.. பாண்டியன்.. நான் பேசரது உங்களுக்கு கேக்குதா.." ஸ்ருதி அவன் காதருகே பேசினாள்.
"ஆங்.. ஆங்.. கேட்குது.. தூரமா.. மெல்லமா.."
"நான் தான் பாண்டியா உன்னோட தேவதை ஸ்ருதி.. "
"ஸ்.. ஸ்ருதி"
"ஆமாம்.. நான் தான் சுருதி உன்னோட அழகு தேவதை இந்த உலகத்தில் இருக்கிற அத்தனை பொண்ணுங்கள விட அழகான பொண்ணு நானு. என்னோட அழகை பார்த்து தான் நீ பல வருஷமா என்னை காதலிச்சு கிட்டு இருக்க.."
"ஆமாம்.."

"நான் என்ன கேட்டாலும் எனக்கு உடனே வாங்கி தருவ. என்னைய கண்கலங்காம வெச்சிக்குவ. நான் ஆசைபடுற பொருள் இந்த உலகத்துல எதுவா இருந்தாலும் நீ எனக்காக அதை வாங்கி தருவ.."
"ஆமா.. வாங்கி தருவேன்.."
"சரி இப்ப சொல்லு உன் மாமா.. உன் மாமாவை பத்தி சொல்லு.. "
"என்னோட மாமா.. என்னோட மாமா பேரு ரத்தினவேல் பாண்டியன். அவன் ஒரு அயோக்கியன். என்னோட சொத்துக்களை எல்லாம் தன்னோடதா மாத்திக்கிட்டு ஊருக்குள்ள வேஷம் போட்டுக்கொண்டு இருக்கிற மோசக்காரன்."

"அவன பத்தி ரகசியம் ஏதாவது உனக்கு தெரியுமா?"
"இல்ல.. அவன பத்தின ரகசியம் ஒன்றுமே இல்லை.."
"ரத்தினவேல் பாண்டியன் எப்பையாவது சிரிச்சு நீ பார்த்து இருக்கியா?"
"இல்ல.. அவன் நிறையா சிரிப்பான். எல்லாமே பொய் சிரிப்பு.."
"அவனோட வீக்கனஸ்.."
"வீக்னஸ் அவனுக்கு இல்ல.."
"அவன் எதையாவது பார்த்து.. கேட்டு.. பயந்திருக்கானா?"
"வயநாடு பங்களா.. இந்த பேர அவன் ஒரு தடவ கேட்கும்பொழுது லேசான பதட்டத்தோட இருக்கிறத பார்த்தேன். நான் கண்டதும்.. உன்னோட முகம் மாறிப்போச்சு."
"தேங்க்யூ.. தேங்க் யூ டார்லிங்.." என அவன் நெற்றியில் முத்தமிட்டாள்.
"கிளீக் கிளீக்" என்ற ஓசையை உள்ளங்கையில் இருந்த ஒரு கருவியை கொண்டு உண்டாக்கினாள்.‌

பாண்டியன் காதருகே "ஸ்லோலி ஓபன் யுவர் ஐஸ்" என்றாள்.
அவன் கண்களைத் திறந்த போது ஒரு பாறையில் படுத்திருந்தான். முற்றிலும் அடர்ந்த காடு.. அதன் நடுவில் பேரருவி ஒன்று ஒளிந்து கொண்டிருந்தது. அதன் இரைச்சல் அவ்வளவு அதிகமாக அவனுக்கு கேட்டது. அந்தப் பாறையின் வெகு அருகில் விழுந்த ஒரு அருவியின் தடத்தில் இருந்து ஒரு பெண் எழுந்தாள். அது ஸ்ருதி.

சுருதி இப்பொழுது இளவரசியாக இருந்தாள். மார்பில் மெல்லிய கட்சையும் இடுப்பில் ஒரு மெல்லிய இடை ஆடையும் போட்டிருந்தாள். இளவரசிகள் மட்டுமே அணிவதற்கு உரிய ஆபரணங்கள் அவள் உடலில் இருந்தன. அருவி நீர் ஒரு நனைந்து அவளுடைய ஆடைகள் அவளுடைய அங்கங்களை தெள்ளத் தெளிவாக காட்டியது. பாண்டியன் அதைப் பார்த்ததும் காம போதை கொண்டவனாக அந்தப் பாறையில் இருந்து எழுந்தான்.
"அன்பே விழித்துக் கொண்டீர்களா..?"
"ஆமாம்.. தேவி"
"வாருங்கள் ஒன்றாக நீராடலாம்"
பாண்டியன் அவள் அருகே சென்றான். இருவரும் ஒன்றாக அருவியில் நனைந்தார்கள்.

இருவரும் தழுவி கூடலைத் தொடங்கினார்கள். மோகினியின் முதுகு பக்கம் இருந்த மார்கச்சின் முடிச்சை அவிழ்த்தான் பாண்டியன். கச்சை சரிந்து விழ.. கும்பகலசம் போல இரு மார்புகள் அவனுக்கு முன்னால் இருந்தன. கருஞ்சிவப்பு நிற முலை வட்டமும், கருத்த காம்பும் சாரங்கனை கிளர்ந்து எழ வைத்தன. இடது முலையின் மேல் சிறிதாக ஒரு மச்சமும் அதற்கு கீழே பெரியதாக ஒரு வட்ட மச்சமும் இருந்தது. அவன் மச்சத்தை விரிக்க ஸ்ருதியின் முகத்தில் வெட்கம் கூடியது.
"சுவைக்கவா.. தேவி"
"அதற்கு தானே அவிழ்த்தாய். சப்பி சுவை" அவள் முலைக்காம்பை நாக்கால் வருடினான். அவள் முலைவட்டத்தை நக்கினான். உதடுகளை குவித்து முலைக்காம்பை சப்பினான்.
"ஆ.... இதுஎன்ன?. புதிது புதிதாக ஏதேதோ செய்கிறீர்கள்?"
"இப்படி நாக்கால் நக்கினாள் பெண்களுக்கு பிடிக்கும்"
"யார் சொன்னது..?"
"சொல்லித் தெரிவதல்ல மன்மதக்கலை."
"ஓகோ.. ஐயாவிற்கு அனுபவம் அதிகமோ?"
"சிலவற்றை பெண்கள் தெரிந்து வைத்துக் கொள்ளாமல் இருப்பதே நல்லது தேவி."

விடுகின்ற அருவியில் இருந்து சற்று தள்ளி தன்னுடைய இடைக்கச்சையை உருவி எறிந்தான். அவன் சுன்னி உடைவாள் போல அவளின் முன்னால் இருந்தது. சுருதி அவனுக்கு முன்பு மண்டியிட்டு அவன் சுன்னியைப் பிடித்தாள். அப்படியே கையால் சுன்னியை ஆட்டினாள். சாரங்கன் உணர்ச்சியால் துடிக்க.. சுன்னியை முழுவதுமாக வாய்க்குள் விட்டு ஊம்ப தொடங்கினாள். சப் சப் என சத்தம் வந்தது.
"ஆ.. கா.. இன்பமாக இருக்கிறது" என தன்னுடைய மகிழ்ச்சியை வெளிப்படுத்தினான். அவன் கொட்டைகளை வருடிக் கொண்டே ஊம்பினாள். தொண்டைக்குழி வரை சுன்னியை உட்செலுத்தி ஊம்பினாள். "ஆ.. தேவி" நான் உச்சமடைந்தேன். என் விந்தனு பாயப்போகிறது என கத்தினான். அதை பொருட்செய்யாமல் அவள் ஊம்பினாள். பாண்டியனுடைய வெள்ளை விந்தணுக்கள் இளவரசி ஸ்ருதியின் வாய்க்குள்ளாகச் சென்று போர் வீரர்களை போல குவிந்தன. அவள் ஊம்பலை நிறுத்திவிட்டு அருவியில் பாண்டியனுடைய சுன்னியை சுத்தம் செய்து விட்டாள்.

"வேக் அப்.. பாண்டியன்" என ஸ்ருதி கட்டளை இட்ட போது பாண்டியன் எழுந்தான். சுற்றி முற்றி பார்த்தான். எங்கே இருக்கிறோம்... அந்த அருவி எங்கே.. சுருதி இளவரசியாக அல்லவா தெரிந்தாள். அவளைப் பார்த்தான். சுருதி அவள் வாயை துண்டால் துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அவனுடைய பேண்ட் முழங்கால் கால்வரை இறக்கப்பட்டிருந்தது. அவனுடைய சுன்னி விந்தனுவை கக்கி ஓய்ந்து சோர்ந்து துவண்டிருந்தையும்.. அதை அவளே சுத்தம் செய்திருப்பதையும் உணர்ந்து.. வெட்கப்பட்டான்.

"என்ன இப்போ ஓகேவா.. செல்லம்‌... " என சுருதி பாண்டியனை பார்த்து கேட்டாள். குழப்பமாக அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் புன்னகை செய்தான்.
"என்னங்க நீங்கதான் ஹாஸ்டல்ல விட்டுட்டு போகணும். ரூபவதி வேற ஷிப்டுக்கு கிளம்பி இருப்பா.."
"ஓ எஸ்.. நான் டிராப் பண்றேன். பாண்டியன் இருக்க கவலை என்ன?" என்றான்.
சொன்னது போலவே வோல்க்ஸ்வேகன் காரில் அவளை கொண்டு வந்து ஹஸ்டலில் விட்டான்.
"செலவுக்கு கொஞ்சம் பணம் வேணும்பா.." என்றாள். பாண்டியன் எவ்வளவு என்று கேட்காமல் ஒரு லட்ச ரூபாய் கட்டை காரில் இருந்து எடுத்து தந்தான். அதனை வாங்கி தன்னுடைய பைக்குள் போட்டுக் கொண்டு ஸ்ருதி விடுதிக்குள் சென்று மறைந்தாள். வோல்க்ஸ்வேகன் புறப்பட்டது.

ஆனால் இவற்றைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த காக்கி சட்டை போட்ட நாய் பிடிக்கும் வண்டிக்காரர் தன்னுடைய சட்டை பையில் இருந்த நோட்டுப் புத்தகத்தில் குறித்துக் கொண்டார்.