Misc. Erotica காதல் செய்வீர்

[johnypowas]

தாயமங்கலம் முத்து மாரியம்மன் கோவிலுக்கு எல்லோரும் கிளம்பி கொண்டிருந்தோம். அம்மா பெரியம்மா சித்தப்பா சித்தி அக்கா அனைவரும் கிளம்பிவிட்டார்கள் நான் ஆவலுடன் வாசலையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன், இன்னும் மாமாவும் அத்தையும் வரவில்லை அத்தை மாமா இவர்களை விட மாமாவின் பெண் பிரியாவிற்காக என் கண்கள் ஏங்கிகொண்டிருந்த்து, மனம் முழுக்க அவளின் நினைவே ஆக்ரமித்துக்கொண்டிருந்த்து, இன்னும் சில நாட்களில் நான் படித்துக்கொண்டிருந்த 10வது அரை பரிட்சை வேறு, வேன் வேறு வந்துவிட்டது, அம்மா எல்லோரும் வேனில் ஏறுங்கள் என்றாள், நான் அம்மாவிடம் மாமா இன்னும் வரலை என்றேன், அதற்கு அம்மா அவங்க வரமுடியாதாம் என கூறி என் ஆசை கனவில் கல்லை தூக்கிப்போட்டாள். என் முகம் சுருங்கியதை கண்ட அக்கா என்னை தனியே அழைத்து என்னடா மூட் அவுட்டா என்றால். நான் இல்லையே என்றேன் என் கண்களை பார்த்து உன் முகம் ஏன் இப்படி சுருங்கி இருக்குன்னு தெரியும், பிரியா வரலைன்னுதானே. அதற்கு அவசரமாக நான் இல்லை என மறுத்தேன். அதற்கு அக்கா “முச பிடிக்ற நாய மூஞ்சிய பார்த்தாலே தெரியும்” “உன் ஆள் பெரிய மனுசி ஆயிட்டலாம் அதான் மாமாவும் அத்தையும் வரலை இப்பதான் மாமா சொல்லிவிடுருக்காங்க கோவிலுக்கு போயிட்டு வந்து மத்த விசயங்களை பார்க்கலாம்னு வீட்ல முடிவு பண்ணிருக்காங்க” என் கண்களை பார்த்த அக்கா புன்சிரிப்போடு “என்னடா கனவா” என கிண்டல் செய்தால். இது கனவு இல்லை தவம் பிரியா பிறந்த பொழுதே எனக்குதான் என பெரியவர்கள் முடிவு செய்து என் சிறு வயதில் இருந்தே (அப்பொழுது) என் எண்ணத்திற்கு யூரியா (உரம்தான்) போட்டாங்க.
என் அப்பா அம்மாவிற்கு நான் ஒரே பிள்ளை அதனால் செல்லம் அதிகம். அக்கா தம்பி எல்லோரும் என் பெரியம்மாவின் பிள்ளைகள். எங்க வம்சதிலேயே பிரியா நல்ல கலர். (Stop it, neenga kekrathu puriyuthu, athenna nalla color ketta colornu, wait). நாங்களெல்லாம் மா நிறம் ப்ரியா அத்தை கலர்.
செய்தியை கேட்டதில் இருந்து என் மனம் தூக்கத்தில் விந்து வெளிப்படும் போது கண்ட கனவை போல் துள்ளியது.
கோவிலுக்கு போகும் வழியெங்கும் என்ன நடந்ததென்றே தெரியவில்லை. முத்துமாரியம்மன் கோவில் திருவிழா என்பதால் கூட்டம் அதிகமாக இருந்தது. அக்கா வேண்டுதலுக்காக அக்கினி சட்டி எடுக்க, எல்லோரும் பக்தி பரவசத்தோடு கோவிலுக்கு சென்று வந்தனர். நான் மட்டும் கோவிலுக்கு செல்லவில்லை. எல்லோரும் களைத்து வந்துசேர்ந்தனர், அக்கா என்னிடம் நீ சாமி கும்பிட்டாய என கேட்க, நான் கூட்டமா இருக்குக்கா என்றேன். வளையல் பொட்டு என வாங்குவதற்கு அக்கா கிளம்பினாள், நானும் வர்றேன் என்று அக்காவுடன் தொத்திக்கொண்டேன். நீ என்னடா வாங்க போற என அக்கா கேட்க, அக்கா எனக்கு வேனும்க்ரததை வாங்கி தாங்க என்றேன். சரி வாடா என்றாள். அக்கா எல்லாம் வாங்கும் வரை பொறுமையாக இருந்தேன். என்னடா உனக்கு எதுவும் வாங்கலையா.
இல்ல... பிரியாவுக்கு...
ஓ... அய்யா வேற நினைப்பு இருக்கோ..
நீங்க மறக்கலாம்... நான் மறக்க முடியுமா..
சரி சரி என்ன வாங்க போற...
அந்த ஹேர்பின்.....
ஏன்டா பெருசா எதாவது வாங்கவேண்டியது தானே...
இல்ல இது போதும்...
அப்படி என்ன இருக்கு அந்த ஹேர்பின்ல... என்று அதை அக்கா வாங்கிபார்தால், அதில் “Kiss Me” என இருந்தது.
டேய்... என கத்த, அக்கா ப்ளீஸ் என நான் கெஞ்ச. டேய் இத எப்படி பிரியாவுக்கு கொடுப்ப என கேட்க...
நாங்கெல்லாம் யாரு... என என் காலரை தூக்கிவிட்டுகொண்டேன் ..
அக்காவிடம் பெருமையாக காலரை தூக்கிவிட்டுகொன்டாலும் மனதில் ஒரு பதட்டம் இருந்து கொண்டே இருந்தது.

கோவிலுக்கு போய் வந்ததும் எங்கள் வீட்டில் எல்லோரும் விசேசதிர்க்கு என்ன செய்வது என்று விவாதித்தார்கள்.

அப்போது பெரியப்பா, ஏன்ப்பா இப்போதைக்கு தலைக்கு தண்ணீர் ஊத்துவோம். சடங்க பின்னாடி வைக்க சொல்லுவோம் என்றார். அதற்கு அனைவரும் ஒத்துக்கொண்டு தலைக்கு தண்ணீர் ஊற்றும் விசேசம் தாய்மாமன் வீட்டு விசேசம்(அம்மா பெரியம்மா எல்லோரும் பொண்ணுக்கு அத்தை முறை) அதுக்காக நாம விட்டுகொடுக்க கூடாதுப்பா என்று கூறி தடபுடலாக செய்முறைக்கு தேவையான எல்லாவற்றையும் வாங்கினார்கள்.

வர்ற வெள்ளிக்கிழமை விசேசம் வைசுக்க்கலாம்னு சொல்லிருன்கப்பா என்றார் பெரியப்பா. பெரியப்பா எப்போதுமே இப்படித்தான் எல்லா ஆலோசனையும் கூறி அடுத்தவர் மூலமே அதை செயல்படுத்துவார்.

எனக்கு பயங்கர மூட் அவுட் ஆயிருச்சு, ஏன்ன அன்னைக்கு எனக்கு அரைப்பரிட்சை ஆரம்பிக்கிறது.

நான் அம்மாவிடம் “அம்மா எனக்கு எக்ஸாம் இருக்கு” என்றேன், அம்மா “அதுக்கு என்ன நீ எக்ஸாம் போ நாங்க போய்க்க்றோம்” என்று என்னை வெருப்பெதினாங்க.

நான் மெல்லவும் முடியாமல் விழுங்கவும் முடியாமல் முழித்துக்கொண்டிருந்தேன்.

அக்கா என்னை அழைத்து நீ எக்ஸாம் போ சனிக்கிழமை நான் கூட்டி போறேன் என்று என்னை சமாதானப்படுதிவிட்டு ஊருக்கு போய்விட்டால்.

வெள்ளிக்கிழமை எல்லோரும் விசேசத்திற்கு போய்விட்டு வந்து கதை அளந்து கொண்டிருந்தார்கள்.

அம்மா “....அவ நிறத்திற்கும் அந்த பச்சை பட்டு பாவாடைக்கும் எவ்வளவு லட்சணமா இருந்தா தெரியுமா...” என பக்கத்துவீட்டு பெண்களிடம் கூறிக்கொண்டிருந்தாள்.

நாளைக்கு அக்கா வந்து கூட்டிட்டு போறேன்னு சொன்னாலே வருவாளா இல்லையா என என் மனம் தவித்துகொண்டிருன்தது. மற்ற நேரம் எனில் மாமா விட்டிற்கு போயிட்டு வர்றேன் எனகூறி சைக்களில் ஒரு அழுத்து நாலே எட்டில் மாமா வீட்டிற்கு போய் வருவேன், ப்ரியாவின் அண்ணன் அதாங்க என் மச்சான் என்னைவிட ஆறு மாதமே இளையவன் அதனால் நாங்க க்ளோஸ் பிரெண்ட்ஸ்.

[johnypowas]

ஆனால் இப்போது செல்வதற்கு மிக தயக்கமாக இருந்தது. அக்கா எப்போது வருவாள் என காத்திருந்தேன்.

அக்கா ஒரு வழியாக வந்து சேர்ந்தால்.

அம்மாவிடம் “சித்தி நான் ப்ரியாவை பார்க்க போறேன், இவன துணைக்கு கூட்டிட்டு போறேன்” என்று அம்மாவிடம் கேட்க.

அம்மா “வயசுக்கு வந்தவள பாக்க போறப்ப ஆம்பிளை பிள்ளைய கூட்டிட்டு போறேன்ற..” என்று என் ஆசைக்கு மூடுவிழா நடத்த முயன்றாள்.

“விடுங்க சித்தி அவன் சின்ன பையன் தானே...” என்று கூறினாள்.

“சரி சரி பாத்து போயிட்டு வாங்க...” என்று ஒரு வழியாக அனுமதி கொடுத்தால்.

நான் அக்காவிடம் அப்பா வண்டிய (TVS 50) கேளுக்கா வண்டில போவோம்ன்னு சொன்னேன்.

அக்கா அம்மாவிடம் வண்டிய கெஞ்சி கூத்தாடி கேட்டு வாங்கி வண்டியில் சென்றோம். செல்லும்போது “ நான் உன்ன சின்ன பையன்னு சொல்லிருக்கேன்.. ஆனா நீ வாங்கியிருக்றதை பார்த்தா இருக்கு சேதி..” என மிரட்டினாள்.

மாமா வீட்டிற்கு போய் இறங்கியதும், அத்தை “வாங்க மாப்பிள்ள...” எப்போதும் கூப்பிடுவது போலவே கூப்பிட்டால்.

ஆனால் இப்போது அப்படி கூப்பிடும் போது மனம் மகிழ்ச்சியில் துள்ளியது. அத்தை எப்போதுமே என்னை வாடா போடா என்றோ பெயர் சொல்லியோ அழைத்தது இல்லை. எப்போதுமே மாபிள்ளைதான்.

எனக்கு நினைவு தெரிந்த நாள் முதலா இப்படித்தான் கூப்பிடறாங்க. ப்ரியாவை வீட்டிற்குள் தனியாக பச்சை ஓலை வேய்ந்த ஒரு தடுப்புக்கு பின்னால் அமர வைத்திருந்தனர்.

பசங்கள அங்கிட்டு விட மாட்டங்க, எனக்கு கை கால் எல்லாம் உதற ஆரம்பித்தது.


அக்காவிடம் "நீ பார்த்துட்டு வாக்கா நான் இங்க இருக்கறேன்" என கூற,

அக்கா திரும்பி என் கண்களை குறுகுறுன்னு பார்த்துட்டு, “ஏன் துரை... இவ்வளவு தூரம் வந்துட்டு பார்க்கவேண்டாமா...” என கேட்டாள்.

“இ...இல்ல.. நீ மட்டும் பார்த்துட்டு வா...” என்றேன்.

“வாடா..” என கையை பிடித்து இழுத்து சென்றாள்.

உள்ளே பிரியா அவள் வயதை ஒட்டிய பெண்களுடன் (பெண்களா இல்ல சிறுமிகளா எப்படி சொல்றது) பல்லாங்குழி விளயாடிகொண்டிருந்தால்.

எங்களை பார்த்துவிட்டு “வாங்க அத்தாச்சி..” என்று அக்காவை பார்த்து பேச நான் அக்காவின் பின்னால் பம்மி பதுங்கினேன்.

அக்காவிடம் பேசிக்கொண்டே ஓரக்கண்ணால் என்னை பார்க்க...

நோக்கினாள் நோக்கி இறைஞ்சினாள் அஃதவள் யாப்பினுள் அட்டிய நீர்.
கடைக்கண்ணால் அவள் என்னைப் பார்த்த பார்வையில் நாணம் மிகுந்திருந்தது ; அந்தச் செயல் அவள் என்மீது கொண்ட அன்புப் பயிருக்கு நீராக இருந்தது.

வள்ளுவன் ௨௦௦௦ வருசத்துக்கு முன்னாடியே எழுதி வச்சுட்டான். அக்கா நான் ப்ரியவிர்காக வாங்கியதை கொடுக்க சொல்லி கண்ணை காட்டினாள்.

நான் மிரட்சியாக தலையை ஆட்ட ...

என் கையிலிருந்ததை பிடுங்கி பிரியாவின் கையில் திணித்தால்... என்ன என்பது போல் பிரியா என்னை கண்ணால் கேட்க......

நான் தடுமாறுவதை பார்த்து அக்கா “உனக்காக அவன் வாங்கிட்டு வந்தான்...” என காப்பாற்றினால். இதற்கு மேல் தாங்காது என்று பின்னங்கால் பிடரியில் பட வெளியே ஓடிவந்தேன்.

[johnypowas]

ஒருவழியாகஅந்தஅரைப்பரிட்சைவிடுமுறையும்வந்துசேர்ந்த்து. மாமாவீட்டிற்குவிடுமுறைக்குசெல்லளாம்எனமுடிவுசெய்துகிளம்பினேன். என்னடாஎங்ககிளம்பற… எனஅம்மாகேட்க.
“லீவுக்குஊருக்குபோறென்…”
“பெரியம்மாவீட்டுக்கா…”
“இல்ல… மாமாவீட்டுக்கு”
“சரி… அப்பாவரவும்சொல்லிட்டுபோ..”
“நீங்களேசொல்லிருங்க….” எனஊருக்குகிளம்புவதில்அவசரமாய்பதிலலித்தேன்.
“பொருடா… சாப்ட்டுகிளம்பு…”
நான்பொருட்படுத்தவில்லை.
அவசர அவசரமாக சைக்களில் மாமா வீட்டிற்கு சென்றேன், “வாங்க மாப்ள” என அத்தை வரவேற்க,
“கோபி இல்லையா அத்த...”
“கடைக்கு போய் இருக்கான்பா...”
“வீட்டிற்கு போகும் வழியில் அவனை பார்த்துவிட்டுத்தான் வீட்டிற்கே போனேன்.
போனவுடன் பிரியா எங்கே என கேட்க கூச்சமாக இருந்தது.
“என்னத்த வீட்ல வேற யாரையுமே காணோம்...”
“மாமா வயலுக்கு போயிருக்கார்... பிரியா ஸ்கூலுக்கு போயிருக்கா...”
“பிரியாவுக்கு பரீட்சை முடியலையா...”
“அவ எங்க பரீட்சை எழுதுனா... அதான் குத்த வச்சுட்டாலே... ஸ்கூல்-ல ஏதோ கட்டுரை போட்டியாம்... அதுக்கு போயிருக்கா...
“எப்ப பிரியா ஸ்கூல்லே இருந்து வருவா....”
“மத்தியான சாப்பாட்டுக்கு வந்துருவேன்னு சொன்னா...”

சரி நம்மக்குதான் படிப்பு பெரிய அளவுல வரல(நான் average student), அவளாவது நல்லா படிக்கட்டும் என நினைத்துக்கொண்டேன்.
மாப்ள கடைக்கு போய்விட்டு சீக்கிரமே வந்துவிட்டான். இவன் சீக்கிரம் வந்து என்ன வரலைன்னா என்ன?
மாப்ள : “என்னடா... ரோட்ல பார்த்துட்டு பாக்காத மாதிரி ஓடி வந்த...”
நான் : “இல்லடா... அது வந்து...”
மாப்ள : “தெரியும்... தெரியும்... உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு..”
நான் : (மனதிற்குள் ஆமா.. இவரு பெரிய தாமஸ் ஆல்வா எடிசன் புதுசா கண்டுபிடிசிட்டான்.) “தெரியுதுள்ள... அப்புறம் என்ன...?”
மாப்ள : “அவ ஸ்கூல்க்கு போயிருக்கா... அத சொல்லத்தான் வந்தேன், அதுக்குள்ளே நீ கொதிக்குற”
மாப்ள : “அப்படியே ஸ்கூல் க்கு போய் அவள கூட்டி வர சொல்லலாம்னு நினைச்சேன்....”
நான்: “நான் வேண்ணா இப்ப போய் கூட்டிட்டு வரவா?”
மாப்ள : “அதெல்லாம் ஒன்னும் வேணாம்... அப்பா வயல்ல இருந்து வந்துட்டார் அவர் ஸ்கூல்க்கு போயிருக்கார் கூட்டிட்டு வர்றதுக்கு...”
பசியுடன் இருப்பவனுக்கு பந்தியில் அமர்ந்த பிறகு எந்திர்க்க சொன்னது மாதிரி சங்கடத்தில் தவித்தேன்.
நான் ஸ்கூல்க்கு போயிருந்தா கேரியர் இல்லாத என் சைக்களில் முன்னாடி உட்கார வைத்து.....................................(தப்பா நினைக்காதீங்க) கூட்டிட்டு வந்திருப்பேன்.
அந்த வயசுல கேரியர் இல்லாத சைக்கிள்தான் ஸ்டைல்.
மாமா கொஞ்ச நேரத்துலே ப்ரியாவ கூட்டிட்டு வந்துட்டார்.
புத்தம் புது ரோஜா பூத்தது போல அந்த பாவாடை சட்டையில் பப் வாய்த்த கை கூரான நாசியின் கீழ் பிங்க் நிற உதடுகள், சங்கு கழுத்துக்கு கீழே அவள் வளர் இளம் பெண் என்பதை அறிமுகப்படுத்தி கொண்டிருந்த இளமைகள் .
என்னதான் சின்ன வயசுல இருந்து பார்த்து பேசி பழகி இருந்தாலும் இப்போது கூச்சமாக இருந்தது. பிரியா அதற்கு மேல் வெட்கபட்டால் என்பதை நான் பார்க்கும் போது தரையை பார்த்ததிலேயே தெரிந்தது.
யான் நோக்குங்காலை நிலன் நோக்கும் நோக்காக்கால். தான் நோக்கி மெல்ல நகும்.
நான் பார்க்காத போது என்னை பார்க்கிறாள்... நான் பார்த்த போது மண்ணை பார்க்கிறாள்..
“வந்தவுங்களை வாங்கன்னு கேட்க்ரதுல்ல...” என அத்தை கூற
நான் அவசரமாக “வாங்க மாமா, வா ப்ரியா...” என்று சொல்ல
அத்தை “மாப்ள அவகிட்ட சொன்னேன்...”
நான் அசடு வழிய சிரித்தேன்.
“என்னடா அரைப்பரிட்சை எத்தனை நாள் லீவ்...”என்று மாமா கேட்டார்.
“பத்து நாள் மாமா...”
“சரி இங்க எத்தனை நாள்...” மாமா கேட்டார்.
“என்னப்பா வந்த உடனே விரட்றீங்க...” என பிரியா கேட்டாள்.
“நீ வேறமா இவனுக லீவுக்கு என்ன பிளான் போட்ட்ருகனுகளோ... இவனுங்க ரெண்டு பெரும் லீவுக்கு நாயா ஊர் சுத்துவானுங்க... அதான் உங்க ஆயா(அம்மாச்சி) வீட்டுக்கு அனுப்பலாம்னு நினைக்குறேன்.” என்று மாமா கூறினார்.
அது மதுரை ஒத்தகடையிலிர்ந்து 25 கிலோ மீட்டர் கிழக்கே போனால் வரும் திருவாதவூர்தான். மாணிக்க வாசகர் பிறந்த ஊர்.
பிரியா : “நானும் ஆயாவ பார்க்க வர்றேன்ப்பா....”
மாமா: “நாளைக்கு காலைல போகலாம்...”
நான் பிரியாவிடம் தனியாக பேச சந்தர்ப்பம் கிடைக்காதா என தவித்து கொண்டிருந்தேன். அன்னைக்கு சாயந்திரம்தான் தனியே பேச சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது. வேற ஒன்னும் பேச போறதில்ல.. அந்த 3 சொல் கெட்ட வார்த்தையை சொல்ல நினைத்தேன்.
நான் : “நான் உன்கிட்ட ஒன்னு சொல்லணும்...”
பிரியா : “என்ன சொல்லணும்...?”
எனக்கு வார்த்தை வர மறுத்தது. நான் அருகில் இருந்த பேப்பர் எடுத்து “I LOVE YOU” என எழுதி அவளிடம் கொடுத்தேன்.
அவள் அதற்கு ஐ லைக் யூப்பா, பட் ஐ டோன்ட் லவ் யூ என கூறி என் இதயத்தை உடைத்தால்.

[johnypowas]

அதான் ஐ லைக் யூ சொல்லிரிக்காலே அத வைச்சே அவல ஐ லவ் யூ சொல்ல வைக்கலாம்ன்ற அறிவு அப்ப இல்லை. நான் ரெம்ப மூட் அவுட் ஆயிட்டேன். (இந்த கதை 1989 -ல் நடக்குது). மாப்ள வந்து வாடா மந்தைக்கு போவோம்நு கூப்பிட்டான். நான் எப்போதுமே அவனை தனியாக கழட்டிவிட்டு பிரியாவுடன் பேசி கொண்டிருப்பேன். அன்று மனமெங்கும் வருத்தத்தோடு அவனுடன் மந்தைக்கு சென்றேன். எல்லோரும் கபடி ஆடி கொண்டிருந்தார்கள். எனக்கு கபடி விளையாடி பழக்கமில்லை அதுவரை.

ஊர் முழுவதுமே மாமன் மச்சான்கள், "என்ன மாப்ள அடக்கோழி மாதிரி வீட்ட விட்டு வரமாட்ட இன்னைக்கு என்னடா மந்தைய பக்கம்னு" எல்லோரும் நக்கல் அடித்தார்கள்.

மாமன் மச்சான் என்றாலே அப்படிதான். இவர்களின் கிண்டலுக்கு பயந்தே வீட்டில் ப்ரியவுடன் பொழுதை களிப்பேன். இப்போதோ மனமெங்கும் வெறுமையாக உணர்ந்தேன். மறுநாள் காலை மாமா ஊருக்கு கூட்டிட்டு போரம்னு சொல்லிருந்தார், ஆனால் எனக்குதான் உற்சாகமே இல்லை. முதல் முறையாக கபடி விளையாடியதால் முழங்கால் எல்லாம் நல்ல சிராய்ப்பு. இரவு ஏழு மணிக்குத்தான் வீடு திரும்பினோம்.


மாமாவின் வீட்டின் அருகிலேயே ஆத்துக்காலில் (ஓடை) கை கால்களை கழுவிவிட்டு வீட்டிக்குள் நுழைந்தோம். நான் காலை தாங்கி நடந்து வருவதை பார்த்து அத்தை பதறிவிட்டர்கள், என் மேல் பாசம் அதிகம் அது மட்டுமல்ல என் அம்மா அப்பாவிற்கு பதில் சொல்லமுடியாது என்ற பயம் வேறு. பிரியாவை எண்ணை எடுத்து வரச்சொல்லி என் காயங்களுக்கு தடவி விட்டார்கள். அப்போது பிரியா அந்த எண்ணையை வாங்கி நான் தடவி விடுறேன் நீங்க சாப்பாடு செய்யுங்க என்று அத்தையிடம் கூறினாள்.


நான் வந்திருக்கிறேன் என்பதால் வீட்டில் இட்டிலிக்கு மாவு ஆட்டி தோசை சுட்டார்கள். அப்போதெல்லாம் வீட்டில் ஆட்டுகல்லில்தான் ஆட்டுவார்கள். கிரைண்டர் எல்லாம் கிடையாது. நல்லநாள் பெரிய நாளுக்கு மட்டுமே இட்டிலி தோசை.
கிரைண்டர் எல்லாம் கிடையாது. நல்லநாள் பெரிய நாளுக்கு மட்டுமே இட்டிலி தோசை.
எண்ணை தடவி விட வந்த பிரியாவிடம் எனக்கு இருந்த கோவத்தில் “நானே தெய்சுகிறேன்....” என்று கையை நீட்டி கேட்க.

“சும்மா இருப்பா நான் தேய்ச்சுவிடுறேன்” என்றாள் பிரியா

“நீதான் என்ன லவ் பன்னலைல அப்புறம் எதுக்கு....”

பிரியா : “நீ ஏன்ப்பா fool மாதிரி இருக்க...”

அவள் என்ன சொல்ல வருகிறாள் என்று அப்போது புரியவில்லை, இதற்கு மேல் ஏதாவது சொன்னால் நீ முட்டாள் என்று நேரடியாகவே சொல்லிவிடுவாள் என்ற பயம். நான் அமைதியாய் இருந்தேன்.

அவள் என் காயங்களுக்கு எண்ணை தடவி விட...

“ஸ்....” என்றேன் வேதனையில்

“உனக்கு ஏன்ப்பா இந்த வேண்டாத வேலை எல்லாம்... நீ எதுக்கு கபடி எல்லாம் விளையாடுற...”

நான் உம்மென்று இருந்தேன்.

என் மாப்ள என்னை பார்த்தும் பார்க்காத மாதிரி இருந்தான்.

எல்லோரும் சாப்ட வாங்க எண்டு அத்தை அழைக்கவும், எல்லோரும் சாப்பிட உட்கார்ந்தோம்.

நான் இன்னும் சகஜ நிலைக்கு வராமல் உம்மென்று இருந்தேன். நான் காயம் பட்டதால்தான் இப்படி இருக்கேன் என நினைத்து அத்தை கோபியிடம்.

“இன்னொரு தடவ கபடி விளையாட போன தொலைசுபுடுவேன்னு” கத்தி குமிச்சிட்டங்க

அதற்கு கோபி “அவன் உம்ம்னு இருகான்னுதான் கூட்டிட்டு போனேன்...”

“அதுக்காக இப்படி கால்ல காயம் படுற மாதிரியா விளயாடுவீங்க?” என முறைத்தாள்.

பிரியா அப்போது சாப்பிட்டு கொண்டே தலையை தூக்காமல் என்னை பார்க்க “கடவுளே இவ மனசுல என்ன நினைசுருக்கான்னு தெரிய மாட்டேங்குதே...”

இரவு தூங்க போகும்போது கோபி “என்னடா சரியாயிட்டாய இல்லையா...”

நான்: “என்ன சரியாயிட்டயா...?”

கோபி: “மூஞ்சிய தூக்கி வச்சுக்கிட்டு இருந்த... அதான் கேட்டேன்.?”

நான் : “நீ வேற ஏன்டா படுத்துற...?”

கோபி: “என்னாச்சுன்னு இப்பவாவது சொல்றியா... இல்ல....”

நான்: “இல்ல... நா...நான்...”

கோபி : “சொல்றியா இல்ல தூங்கவா?”

நான்: “இல்ல.. பிரியாட்ட நான் ஐ லவ் யு சொன்னேன். அதுக்கு அவள் லவ் பன்னலேன்னு சொல்லிட்டா...?”

கோபி : “நீ ஒரு Fool டா....”

அண்ணனும் தங்கையும் எனக்கு முட்டாள் பட்டம் கட்டுவதில் முனைப்பாக இருந்தார்கள். விட்டால் மேலும் என்னை கிண்டல் பண்ணுவான் என நினைத்து அமைதியாகிவிட்டேன்.

“நீங்கள் சொல்லுங்கள், நான் முட்டாளா...?”

[johnypowas]

மறு நாள் காலையில் சீக்கிரமே எழுந்து ஊருக்கு செல்வதற்கு கிளம்பினோம். காலையில் 10 மணி வண்டிக்கு ஊருக்கு சென்றோம், அந்த பாதை முன்னொரு முறை எம்.ஜி.ஆர் வரும்போது ரோடு போட்டதாம்.அது ரோடுதான் என்பதற்கு ஆங்காங்கே தெரிந்த தார் பகுதிகளே சாட்சி. ஒரு மணி நேரத்தில் அங்கு சென்று சேர்ந்தோம்.

ஊருக்கு சென்றதும் அப்பத்தா (மாமாவுக்கு மாமியார்), சின்ன அத்தை(அத்தையின் தங்கை), சித்தப்பா(அத்தையின் தம்பி) எல்லோரும் அன்புடன் வரவேற்றார்கள். அவர்கள் எல்லோருக்கும் பிரியாவை ரொம்ப பிடிக்கும். நானே வருங்கால மாப்பிள்ளை என்பதால் என் மீது பாசம் அதிகம்.


ஊருக்கு போனதும் ஒரே கொண்டாட்டம். அங்கு எங்களுடைய பொழுது போக்கு ஆல மரத்தில் ஊஞ்சல் ஆடுவதும், ஆனால் என்னால் முன்பு போல் மகிழ்ச்சியாக இருக்க முடியவில்லை. பிரியா சொன்னது மனதில் உறுத்தியது... அவளுக்கு வேற ஐடியா இருக்குமோ?

வேற வழியே இல்லை.... கோபியிடம் தான் கேட்க வேணும்...

நான் அவனிடம் கேட்க, அவன் அதுக்கு இப்ப நமக்கு என்ன வயசாகுது? பொறுடா அவள... வேற யாருக்கு கட்டி கொடுக்க போறோம்? என்று சமாதானப்படுத்தினான்.

அதன் பிறகு கொஞ்சம் நிம்மதி கிடைத்தது. நாங்கள் வீட்டில் உள்ளபோது பொழுது போவதற்காக சீட்டு விளையாடுவோம். நான் வெற்றி பெற்றால் மட்டுமே விளையாடுவேன். ஒரு சில தோல்விக்கெல்லாம் சீட்டை தூக்கி எறிந்து போங்கடா நீங்களும் உங்க சீட்டும் என கத்தி கோவித்து கொள்வேன்.

நான் வீட்டின் ஒரே பிள்ளை என்பதால் என் வீட்டில் கொடுத்த செல்லம் எல்லா இடத்திலும் எதிரொலித்தது. ஒரு சிறு சீண்டளுக்கு கோவித்து கொள்ளும் என்னை சமாதானபடுத்தும் வேலை பிரியாவுக்குதான்.
“இங்க பாரு உதட்ட கடிச்சு வச்சுருக்க...” என்று அவள் சொன்ன வார்த்தைகளை கவனிக்காது, நானெல்லாம் எங்க படிச்சு மேனேஜர் நடக்கற கதையா இது என நினைத்துகொண்டேன்.


நான் அமைதியாய் இருக்க வா போகலாம் என்று அவள் சொன்னவுடன் அவள் பின்னாடியே சென்றேன்.


அத்தை “என்ன மருமகனே... பிரியா சொன்னாதான் கோவம் குறையுமோ?” என்று என் மனம் அறியாது கிண்டல் செய்தால்.


அந்த வயதில் என்னை விட இளையவளான ப்ரியவிற்கு இருந்த அறிவு எனக்கு இல்லை. சில விசயங்களை ஆராய்ந்து பார்க்கும் பொறுமையும் இல்லை.


அந்த ஆண்டு பத்தாவது முடிந்ததும் நூல் பிடித்த மாதிரி அறுபது பெர்சென்ட் மார்க் வாங்கினேன். பிளஸ் ஒன் மதுரை தல்லாகுளத்தில் உள்ள ஏ.சி. ஸ்கூலில் சேர்ந்தேன். அதுவரை நானும் கோபியும் ஒரே பள்ளியில் படித்து வந்தோம். என்னைவிட ஒரு வயது இளையவன் என்பதால் அவன் அப்போது ஒன்பதாம் வகுப்பே படித்து கொண்டிருந்தான்.


புதிய பள்ளி புதிய நண்பர்கள் இவர்களால் என் வாழ்க்கை மாற போகிறது என்பதை நான் அறியவில்லை. என் காதலில் எவ்வளவு பெரிய சிக்கலை உருவாக்க போகிறேன் என்பதை நான் அப்போது தெரிந்திருக்கவில்லை.

நாம் எப்போதுமே ஒரு பொருளின் மதிப்பை இருக்கும்போது உணராமல் இழந்த பின்பே உணருவோம். இதில் நான் மட்டும் விதிவிலக்கா என்ன?

[johnypowas]

அதுவரை பள்ளியின் முதல் பெஞ்ச் மாணவனாக இருந்த நான் கடைசி பெஞ்ச் மாணவனாக மாறினேன்.
புதிய நண்பர்கள், ஒரே ஊரை சேர்ந்தவர்கள். நான் அதுவரை ஒரே ஊரில் இருந்தாலும் பழகாத மாணவர்கள் எல்லோரும் ஒன்றாய் சேர்ந்தோம். அந்த அந்த வயதிற்குரிய ஆர்வம் அதிகமானது. ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்கு ஒரு ஆள் என்று பின்னாடி சுற்றிகொண்டிருக்க, எனக்கும் அது போல் ஒரு ஆள் தேவைப்பட்டது. மற்றவர்கள் மாதிரி இல்லாது எங்கள் வீட்டில் எனக்கு செல்லம் அதிகம் என்றாலும் மிக கண்டிப்பாக ஒழுக்கமாக வளர்க்கப்பட்டேன்.
பெண்கள் விசயத்தில் ரெம்போ நல்ல பிள்ளை. ஒரு நாள் பள்ளியில் சேர்ந்த புதிது. எங்கள் ஊரை சேர்ந்த கார்த்தி என்னுடன் பஸ்சில் வந்தான்.
“என்னடா வாட்டர் பாட்டில் எல்லாம் கொண்டு வந்திருக்க....” என்று கேட்க
நான் குழம்பி “என்னடா சொல்ற...?” ஏனெனில் வாட்டர் பாட்டில் என்னிடம் கிடையாது.
நான் சொல்வதை கேட்காமல் “ஆளையே பார்க்க முடியல... புது டிரஸ்ஸா..?”
என்னடா இவன் ரெண்டு பேரும் ஒண்ணாதான் பஸ் ஏறினோம், என்னுடைய டிரெஸ்ஸ பார்த்து புதுசான்றான். குழப்பமாய் இருந்தது.
“நேத்து பாக்க முடியல..?” என்று கேட்க நான் ஒட்டு மொத்தமாய் குழம்பிவிட்டேன்.
பின்னர்தான் கவனித்தேன் என் அருகில் எங்கள் ஊரை சேர்ந்த சித்ரா நின்று கொண்டிருந்தாள். ஒரு நிமிடத்தில் எனக்கு கை கால் எல்லாம் உதற ஆரம்பித்துவிட்டது. இது வரை பெண்களிடம் நல்ல மரியாதை உண்டு. அதை ஒரே நாளில் உலை வைத்து விடுவான் என்ற பயம். ஒரே ஓட்டமாக பஸ்ஸின் வாசல் அருகே சென்றேன். வீட்டிற்கு மட்டும் தெரிந்தால் என்ன ஆவது என்று கை கால் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது. அங்கிருந்து சித்ரா என்னை பார்க்க என் கண்களில் மிரட்சியுடன், முகம் எல்லாம் வெளிறிப்போய் வெறித்து பார்த்தேன். அவள் முகத்தில் எதோ உணர்ச்சிகள் மாறி மாறி தெரிந்தது. உதடுகள் அவப்போது புன்னகை சிந்தியது. என்ன நடக்குதுன்னே தெரியலையே! பின்னர்தான் தெரிந்தது அவள் உதடு நலியாமல் அவனிடம் (கார்த்தியிடம்) பேசுகிறாள் என்பது.
மறுநாள் எங்கள் ஊர் மாணவர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து இருந்தார்கள், ‘வாடா சத்தி...(ஒரு வழியா என்னோட பேர சொல்லிட்டேன் – என் பெயர் சத்யன், “இந்த பெயரை வினோ தன்னுடைய கதைகளில் பயன் படுத்தியதால் நான் பெயரை சொல்லாமல் கதை எழுத முயற்சித்தேன்”)” என்று அழைக்க, அவர்களுடன் கார்த்தியும் நின்று கொண்டிருந்தான்.
“என்னடா நேத்து சித்ராவ பார்த்துட்டு அந்த ஓட்டம் ஓடினயாம்ல... ஏன் பஸ்க்குள்ள அவ உன்ன ரேப் பன்னிருவான்னு பயமா?” என கேட்டுவிட்டு எல்லோரும் கொள் என சிரித்தார்கள்.
“டேய் உன்ன பொட்ட புள்ள மாதிரி வளத்திருக்காங்க...” என எல்லோரும் கேட்க. நான் உடனே மூஞ்சியை தூக்கி வைத்து கொண்டு வேகமாக பள்ளிக்குள் சென்றுவிட்டேன். இங்கு என்னை சமாதானபடுத்த பிரியா இங்கு இல்லை. ஆனால் ராஜ் வந்து என்னை சமாதானபடுத்தினான், “என்னடா சின்ன விஷயத்துக்கெல்லாம் இப்படி கோவிச்சுக்கிறே”
“இருகட்டும்டா நானும் ஒரு ஜாரிய கரெக்ட் பண்ணி காட்றேன்...” என்று நான் ராஜிடம் கூறினேன். இந்த ஒரு செயல் என் வாழ்க்கையை திருப்பி போட போகிறது என்பதை நான் அப்போது நான் உணரவில்லை.

[johnypowas]

நானும் ராஜும் வேட்டைக்கு கிளம்பினோம், வேறென்ன ஒவ்வொரு பஸ் ஸ்டாப்பிலும் நிற்க ஆரம்பித்தோம். தல்லாகுளம் பேருந்து நிறுத்தத்தை குத்தகைக்கு எடுத்தோம்.
“வக்காலி ஒருத்தி கூட நம்பள கவனிக்க மாட்டேங்குறா?” என்னடா பண்றது நான் கேட்க.
“ஸ்கூல் யூநிபோர்ம் போட்டுட்டு போனா ஒருத்தியும் கவனிக்க மாட்டாடா...” என்று ராஜ் கூறினான்.
உடனே மறுநாள் முதல் கலர் டிரஸ் அணிய முடிவு செய்தோம், ஆனால் பள்ளிக்கு எப்படி கலர் டிரஸ், அதற்கும் ஒரு ஐடியா கலர் டிரெஸ்ஸ பேக்ல போட்டு போய் ஸ்கூல் உள்ள போற போது யூனிபோரம், ஸ்கூல் முடியும் போது கலர் டிரஸ். ஸ்கூல் லாஸ்ட் பீரியட் பெல் அடித்ததும் பள்ளிக்கு உள்ளேயே கலர் டிரஸ் மாத்திக்கிட்டு வெளிய வந்தோம்.
மீண்டும் எங்களுக்கு அதிர்ஷ்டம் கை கொடுக்கவில்லை... இப்போதும் ஒருத்தியும் கவனிக்கவில்லை.
“என்னடா... ராஜ் இப்ப கூட ஒரு ஜாரியும் கவனிக்க மாட்டேங்குது?”
“இல்லடா.... நாம இந்த மாதிரி ஸ்கூல் பையனுங்க மாதிரி பேக் கொண்டு வந்தா? யாருடா பார்ப்பா?”
“பேக் இல்லாம எப்படிடா இத்தனை நோட் கொண்டு வரது...?”
“காலேஜ் பசங்கள பாத்தியா ஒரு நோட்தான் கொண்டு போறானுங்க..?”
“எப்படிடா...” அவன் ஏதோ பல காலம் கல்லூரிக்கு செல்பவன் போல் அவனிடம் ஆச்சரியமாக கேட்டேன்.
“ஒரு நோட்ல எல்லாத்தையும் எழுதிக்குவோம்... வீட்டுக்கு போய் அந்த அந்த நோட்டில் எழுதுவோம்...” என்று ராஜ் கூறினான்.
கெட்டது குடி... அதுவரை சுமாராக படித்து கொண்டிருந்த நான் படிப்பில் ஒட்டு மொத்தமாக ஊத்தி மூடபோகிறேன் என்பதை யாரறிவார்?
கலர் டிரஸ் போட்டு கொண்டு பள்ளிக்கு போனோம், அப்பா யுனிபோறம்?
அதுக்கும் ஒரு ஐடியா யுனிபோறம் போட்டு அதற்கு மேலாக கலர் டிரஸ், இதற்காக யுனிபோறம் சட்டையை காலர் எல்லாம் உட்புறமாக மடித்து விட்டு வெளியில் தெரியாமல் சட்டை, அதை விட பேன்ட் மீது இன்னொரு பேன்ட். உள்ளே ஏஸி போட்டது போலிருக்கும்.
“ங்கொய்யால... நமக்கு ஒருத்தி கூட சிக்க மாட்டேன்குரா...?” எனக்கு டென்ஷன் அதிகமானது.

“பொறுடா... எங்க போக போராளுக..“ என்று ராஜ் சமாதனபடுத்தினான்.
ஒருநாள் “சனிக்கிழமை படத்துக்கு போவமா?” என்று ராஜ் கேட்டான்.
“என்ன படதுக்குடா...?”
“விஜயலெட்சுமி தியேட்டர்க்கு 11 மணி ஷோ.....” என்று கண்ணடித்தான்.
எனக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை, “ஏண்டா மத்தியான ஷோ போவோம்...”
“11 மணி ஷோலதான் போடுவான்... மத்தியான ஷோ வேற படம்...”
“என்ன போடுவான்..?”
“அப்பதாண்டா பிட் ஓட்டுவணுக..”
எனக்கு ஒரு நிமிஷம் குப்பென்று வியர்த்தது. நான் அதுவரை செக்ஸ் கதை படித்திருக்கிறேன், அந்த விஷயம் கூட யாருக்கும் தெரியாது. படம் பார்த்ததில்லை.
“ஏன்டா... ராஜ் எல்லாமே காட்டுவானுங்கலாடா?” என்று நான் ஆர்வமுடன் கேட்டேன்.
“நீ... இதுவரை இந்த மாதிரி படம் பார்த்ததில்லையா?” என்று ராஜ் கேட்க
“இல்லைடா...” பல நாள் பசியுடன் உணவுக்கு ஏங்குவது போல் பதில் சொன்னேன்.
உள்ளக் களித்தலும் காண மகிழ்தலும்கள்ளுக்கில் காமத்திற் குண்டு.
நினைத்த அளவிலே களிப்படைதலும் கண்ட அளவிலே மகிழ்ச்சி அடைதலும் ஆகிய இந்த இருவகை தன்மையும் கள்ளுக்கு இல்*லை; காமத்திற்கு உண்டு.
நினைக்கும் போதே போதை ஏறியது போலிருந்தது. இதைதான் வள்ளுவன் இரண்டாயிரம் வருசத்துக்கு முன்னாடியே எழுதிட்டு போயிருக்றான். அப்ப எந்த தியேட்டரில் பிட் படம் போட்டங்கனு தெரியலையே!
அந்த சனிக்கிழமை டியூஷன் இருக்கு என்று சொல்லிவிட்டு படத்திற்கு சென்றோம். எனக்கு முதல் முறையாக படத்தில் பார்ப்பதற்கு செல்கிறோம் என்ற ஆவல், அதே சமயம் யாரவது பார்த்துவிட்டால் என்ன ஆவது வீட்ல சொல்லிருவான்களோ பயம் வேறு. ஆர்வம் பயத்தை வென்றது.
ராஜ் டிக்கெட் எடுத்து வந்ததும் “ராஜ்... கீழ காட்டுவாங்கலாடா..?”
“ஏன்டா... தியேட்டர் வரை வந்துட்ட... புண்டைனு சொல்ல வேண்டியது தானே...”

[johnypowas]

“டேய்...அசிங்கமா பேசாதடா...”
“என்னது அசிங்கமா நான் பேசுரனா... அப்ப கீழ காட்டுவாங்கலானு கேட்டது யாரு? நானா... இல்ல நீயா?”
“டேய் நான் இதுவரை புக்ல கூட பார்த்தது கிடையாது...” நான் பரிதாபமாக கூறினேன்.
தியேட்டரில் எங்கள் வயதை ஒட்டிய சிலர் மீதி எல்லாம் தலை நரைத்த கிழங்கள் மட்டுமே. அது ஒரு மலையாள படம் அப்சரஸ் என்று போஸ்டர் ஒட்டியிருந்தார்கள். படம் மொக்கையாக போய் கொண்டிருந்தது, நான் ராஜிடம் “எப்படா போடுவாங்க....” என்றேன்.
இதோ போட்டு விட்டார்கள், என் உச்சி முதல் உள்ளங்கால் வரை சூடேறியது. ஒரு கால் மணி நேர காட்சி மட்டுமே, இரு பெண்கள் கட்டியணைத்து உடைகளை களைந்து குளித்து கொண்டிருந்தார்கள். மெல்ல மெல்ல மேலே உள்ள பிராவை கழட்ட அவர்களது சிறு முலைகள் அதன் காம்பினை பிடித்து ஒருவரை ஒருவர் இழுத்து பின் சுவைக்க ஆரம்பிக்க... என் உடல் கொதிக்க ஆரம்பித்துவிட்டது, பின்னர் அவர்கள் இருவரும் கட்டியணைத்து தங்கள் உதடுகளை நன்றாக மூடி கொண்டு முத்தமிடுவதாக நடித்து கொண்டிருந்தார்கள், பின்னர் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக...ஒருவர் இன்னொருவரது ஜட்டியை கழட்ட.......
“க்க்ரீங்....” அந்த சூழ்நிலையை கெடுப்பது போல் இடைவேளை பெல் அடித்து காட்சியை நிறுத்தி என்னை வெறுப்பேத்தினான் அந்த தியேட்டர்காரன். அந்த நேரத்தில் யாரவது முதுகில் அறைந்து இருந்தால் கூட வலித்திருக்காது. ஆனால் இவன் பெல்லை அடித்து என்னை என் ஆர்வத்தை பானையை உடைப்பது போல் உடைத்து விட்டான்.
அதுவரை அமைதியாக பார்த்து கொண்டிருந்த ராஜ் என்னிடம்
“என்ன நல்ல பார்த்தியா?....” என்று கேட்க...
“கீழே சரியா பார்க்கலடா...” நான் வருத்தமுடன் சொல்ல
“இடைவேளைக்கு பின்னாடி ஒரு பிட் ஒட்டுவானுங்க...” என்றான்
இடைவேளைக்கு பிறகு அன்று ஏனோ தெரியவில்லை பிட் ஓட்டவே இல்லை. அடுத்த வாரம் பார்க்கலாம் என்று என்னை சமாதானப்படுத்தினான்.
படம் முடிந்து எங்கு செல்வது என தெரியாமல் தல்லாகுளம் வந்தோம். அப்படியே மல்லிகையில் ஒரு டீ சாப்பிட்டு விட்டு கிளம்பலாம் என டீ குடித்து கொண்டிருந்த போது எங்கள் ஊரை சேர்ந்த சோபி அவள் தந்தையுடன் போனால். நான் அசுவரஷ்யமாக கவனித்து கொண்டிருந்தேன். “டேய் அவ உன்ன பார்த்துகிட்டே போறாடா...” ராஜ் வாய்க்குள் இருந்த டீயை குடித்தால் நேரமாகும் என்று துப்பிவிட்டு என்னிடம் ஆச்சர்யமாக கூறினான்.
“டேய் நீ வேற அவ எங்க பக்கத்துக்கு வீட்டு பாட்டியோட பேத்தி... என்னை நல்லா தெரியும் அதனால பார்க்றாட...”
“இல்லைடா... அவ உன்ன பார்த்தது வேற மாதிரி இருந்தது... நீ ட்ரை பண்ணி பாரு...?”
“என்னத்த ட்ரை பண்ண சொல்ற... அவ கலர் பார்த்த இல்ல... அதெல்லாம் நடக்காதுடா..”
“அட போடா... பொண்ணுங்களுக்கு கருப்பா இருக்கறவங்களதான் ரொம்ப பிடிக்குமாம்...”
“டேய்... நான் கருப்பா கூட இல்லையேடா...” நான் கருப்பாக இல்லாததிற்கு வருத்தப்பட்டேன். ஒன்னு கருப்பா இருந்திருக்கணும், இல்லை சிவப்பா இருந்திருக்கணும். ரெண்டுமே இல்லை என்ன பண்றது.
“உனக்கென்னடா குறைச்சல்....?” எனக்கூறி மனித வெடிகுண்டுக்கு பிரைன் வாஷ் செய்வது போல் எனக்கு பிரைன் வாஸ் செய்ய ஆரம்பித்தான்.
இப்படித்தான் மனித வெடிகுண்டு எல்லாம் ரெடி பன்றான்களோ

“உனக்கென்னடா குறைச்சல்...?”... இந்த வார்த்தை என்னையும் யோசிக்க வைத்தது.
“சோபி....எனக்கு கரெக்ட் ஆவாளாடா...?” என்று நான் கேட்க, அவன் என்னை பார்த்த பார்வையில்...”இல்லைடா.. அவ ஆளை பார்த்தேள... தீயா இருக்கா... எனக்கு எப்படிடா...?”
“எதையும் ட்ரை பண்ணி பார்க்காம...ஏன்டா உன்னை நீயே குறைசுக்கிற...?”
“டேய்... நீங்கதான் சொல்லிருக்கீங்க அவள ஏற்கனவே ஸ்டாலின் கூட பார்த்ததா...”
“நீ என்ன லவ் பண்ணி கல்யாணமா பண்ண போற...? அதுக்குதான் உன் மாமா மக பிரியா இருக்கால்ல..”
இந்த வார்த்தைகள் என்னுள்ளே பிரியாவின் நினைவுகளை தூண்டியது. அதே சமயம் பிரியா எனக்குத்தான் என்ற நினைப்பில் மனம் சோபியை நினைத்தது. சோபி தன வயதுக்கு மீறிய வளர்ச்சியுடனும் சற்றே பூசினாள் போல் உடல் வாகும் கொண்டவள். அந்த வயதில் பெண்கள் பள்ளி வாசலில் நின்று கொண்டு சின்ன வயசுல இவ்வளவு வெயிட் எப்படித்தான் தூக்ராளுகளோ.. என்று கதை அடிப்போம். அந்தமாதிரி சோபிக்கும் முன்பாரம் கொஞ்சம் அதிகம்.
பள்ளி செல்வதற்காக வாங்கியிருந்த புதிய சைக்கிளில் செல்லாமல் பஸ்சில் பள்ளிக்கு போனது அதற்கு பிறகுதான். ஏனெனில் ஸ்கூல் போக பஸ்ல போனாதான் சோபி கூட போக முடியும். கரெட் பண்ணியே ஆகணும், இந்த பாபு, கார்த்தி இவனுக எப்படி எல்லாம் என்ன அன்னைக்கு நக்கல் பண்ணினானுங்க அவனுங்க கண்ணுக்கு முன்னாடி ஒரு ஜாரியா கரெக்ட் பண்ணல.... இந்த சபதம் வேறு அவ்வப்போது பஸ்சில் செல்ல வேண்டிய கட்டாயத்தை உருவாக்கியது.
அன்று மாலையே அவள் தன பாட்டி வீட்டிற்கு வந்தாள். ராஜ் சொல்லி தந்தது போல் என் வீட்டு மொட்டை மாடியில் இருந்து அவளுக்கு கை காட்டுவது போல் தலை முடியை கோதி விட்டுக்கொண்டேன். அவளும் அதே போல் செய்தாள். எனக்கு அதற்கு மேல் என்ன செய்வது என்று தெரியவில்லை. ஏனெனில் நான் ஒரே நாளில் அப்படி அவளுக்கு கை காட்டுவேன் என்று ராஜ் எதிர் பார்த்திருக்கவில்லை. அவள் வீட்டு தாவாரத்தில் தனது பாட்டியுடன் பேசுவது போல் என்னையே பார்த்து கொண்டிருந்தாள்.
கட்டி கொடுத்த சோறும்... சொல்லி கொடுத்த அறிவும் காத தூரம் கூட வராது என்று அப்போது தான் தெரிந்தது.
மறுநாள் ஸ்கூலுக்கு போனதும் ராஜிடம் நடந்ததை கூறி...
“அவளும் நான் செஞ்ச மாதிரியே தலையை கோதி விட்டாடா...” என்று சொன்னதிற்கு
“அப்படியே கை ஜாடையில் பேச வேண்டியது தானே...” என்று ராஜ் கேட்க..
“எப்படிடா... அப்படி என்ன கேக்கிறது...?” என் அறியாமை வெளிப்பட்டது.
“உனக்கு நம்ம டவுன் ஹால் ரோட்ல இருந்து மீனாச்சி அம்மன் கோவில் போற வழி தெரியுமா?”
“தெரியும்டா...”
“அந்த வழியில் நியு செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ் தெரியுமா...?”
‘தெரியும்டா...”
“அங்க போய் லவ் பண்றது எப்படின்னு கோனார் நோட்ஸ் போட்டுருப்பான் வாங்கி படி...” என்று ராஜ் கூற
“..................” நான் முறைக்க

[johnypowas]

அந்த நேரத்தில என்ன தோணுதோ கை ஜாடையில கேளு... எல்லாத்துக்கும் துணைக்கு ஆள் கூப்பிடுவ போல..” எனக் கூறி ராஜ் தலையில் அடித்துகொண்டான்.
அன்று மாலை அவள் பாட்டி வீட்டுக்கு வரவில்லை. மறுநாள் பஸ்சில் கலையில்லேயே பார்த்துகொண்டிருந்தேன், அவளும் என்னை பார்க்க நான் கௌண்டமணி ஸ்டைலில் காதலுடன் பார்க்க... அவள் டக் என்று தலை குனிந்து கொண்டாள். என்னடா இப்படி ஆகிவிட்டது என நினைத்து மறுபடியும் ராஜிடம் ஆலோசனை கேட்க, அவனிடம் நடந்ததை கூற...
“எப்படி பார்த்த.. அதே மாதிரி ஒருதடவ பாரு ” என்றான்.
“உன்ன போய் எப்படிடா...”
“நீ என்ன லட்சணத்துல பார்த்தேன்னு தெரிஞ்சுக்கத்தான்...”
நான் விட்ட ரொமான்ஸ் லுக்கில் அவன் “ஐயோ அம்மா... நான் இல்ல....” என்று அலறி, “டேய் இப்படி பார்த்தா.. அவ தலை குனிஞ்சதோட விட்டுட்டா... வேற யாரவ்வதுன்னா... அலறிரிப்பாலுக... நீ ஒன்னும் ரொமான்ஸ் லுக் எல்லாம் விட வேண்டாம். அவளுக்கு சாயந்திரம் வேப்பிலை அடிக்க சொல்லு..”
நான் முறைக்க,
“சரி விடு... உன் லுக்... வேண்டாம்டா...” மேலும் மேலும் என்னை கடுப்பேத்தினான்.
அன்று மாலை அவள் தன் பாட்டி வீட்டுக்கு வர நான் கை ஜாடையில் நேத்து ஏன் வரவில்லை என்று கேட்க, அவள் தன் இரு கைகளை இணைத்து கோவில் என்பது போல் காட்டியதும், சர்ச்சுக்கு சென்றதை புரிந்துகொண்டேன். இப்படியே கை ஜாடையிலே பேசிக்கொண்டோம். புதிதாக அவள் பள்ளி வாசலில் தவமிருக்க ஆரம்பித்தேன்.
அதுவரை பஸ் படிகளில் பயணம் செய்த நான் பஸ் உள்ளே சென்று அவள் பின்னர் நிற்க ஆரம்பித்தேன். அவள் தன் கைகளால் கம்பியை பிடிக்காது என் நெஞ்சின் மீது சாய்ந்து கொண்டு வர ஆரம்பித்தாள். ஒரு நாள் காலை பள்ளி செல்ல பஸ்ஸில் ஏறினோம் கூட்டமோ அதிகம் நான் அவள் பின்னல் நிற்க அவள் என் நெஞ்சில் சாய்ந்துகொள்ள என் பின்னாடி இருந்து கூட்டம் அமுக்க அவள் வைத்திருந்த பன்னீர் ரோஸ் என்னை கிறங்கடித்தது. இது பஸ் என்பதை மறந்து அருகில் ஆட்கள் இருகிறார்கள் என்பதை மறந்து (மறுத்து) என் தம்பி தூக்கத்தை விடுத்தது எழும்ப ஆரம்பித்தான். ஐயோ அவளின் பின்புறத்தை அழுத்தினால் என்னை பற்றி என்ன நினைப்பால் என பதற, என் பதற்றத்தை என் தம்பி புரிந்து கொள்ள மறுத்து எழுத்து விட்டான். முடிந்தது என நான் நினைக்க அவள் என் மேல் தன் பின்புறத்தை நன்றாக அழுத்தம் கொடுக்க என் உடம்பு கொதிக்க ஆரம்பித்தது. அவளுக்கு முன் பாரம் மட்டுமல்ல பின்பாரமும் அதிகம் என்பதை அன்று நன்றாக உணர்ந்தேன். சிறு குழந்தையிடம் உள்ள சாக்லேட்டை பிடுங்கியது போல் இதோ அவள் இறங்க வேண்டிய இடம் வந்துவிட்டது, நான் கிறங்கி போய் நிற்க, மெதுவாக கிசுகிசுப்பான குரலில் “போதுமா...” என்று கேட்க, என் நாக்கு மேல் அன்னத்தில் ஒட்டி கொண்டு வார்த்தைகள் வரவில்லை. நான் மயங்கி விழுந்து விடுவேன் போலிருந்தது, உடனே நானும் இறங்கிவிட்டேன். அவள் பின்னாடியே மார்கழி மாதத்தில் பெட்டை நாய் பின்னாடி போகும் ஆண் நாயை போல் சென்றேன். “ஐயோ... ஏன் பின்னாடியே அவரீங்க...” என்று கேட்க, நான் எதுவும் சொல்ல தோன்றாமல் முழிக்க... சாயந்திரம் பார்க்கலாம் என்று சொல்லி பள்ளிக்குள் ஓடிவிட்டாள்.
மாலையில் சந்திப்போம்.....
டீன் ஏஜ் ஒரு வாழ்க்கையின் சந்தோசத்தையும் துக்கத்தையும் ஒரே நேரத்தில தரக்கூடிய வயசு, இந்த டீன் ஏஜ் மட்டும் வாழ்க்கையில் நமக்கு ஒரு தெளிவு வந்த பின்னாடி வந்தா வாழ்க்கை எல்லோருக்கும் மகிழ்ச்சியா இருக்கும்... ஆனா இறைவன் டீன் ஏஜ்-ஐ முன்னாடியே படைச்சு தொலைஞ்சுட்டான். எல்லோருமே மகிழ்ச்சியா இருந்த நம்மள மறந்துருவானுங்கன்னு இறைவன் செஞ்ச வேலை. இதில் நான் மட்டும் என்ன விதி விலக்கா?
அன்று மாலை நான் ஒரு ஐடியாவில் இருக்க... விதி ஒன்று நினைத்தது... கார்த்தி இருக்கானே அவன் அக்காவ யாரோ ஒருத்தன் கிண்டல் பண்ணினான்னு அவன ஒரு அப்பு அப்பனும் சொல்ல எல்லோரும் கிளம்பிட்டாணுக... அந்த வயசுல நம்மளையும் ஒருத்தி பாக்றானதும்... உடம்புல ஒரு திமிர் வரும்... வந்துச்சே எனக்கும் வந்துச்சே... ஆனாலும் இது வரை எல்லா இடங்களிலும் செல்ல பிள்ளையாய் இருந்ததால் இந்த மாதிரி அடி தடி எல்லாம் தெரியாது... எங்களுடன் படித்த பாலா அவுங்க ஏரியா ரௌடிகளோட எல்லாம் நல்ல பழக்கம். அவனும் எங்களுடன் இணைந்து கொள்ள அவனோ அவுங்க ஏரியாவை சேர்ந்த ராஜேந்திரன கூட்டிட்டு வந்துட்டான் கிட்டத்தட்ட ஒரு பத்து பேர் செர்ந்துவிட்டோம். எல்லோருமே புதூர் சென்று அக்காவ கிண்டல் செய்தவன் வரும் வழியில் நின்று கொண்டோம். எனக்கு இது ஒரு புது மாதிரி அனுபவம்.
நாங்கள் எல்லோருமே நன்றாக எங்களை பார்த்தாலே பயந்துவிடும்படி உடம்புகளை வளர்த்து வைத்திருந்தோம், வேறென்ன ஓமகுச்சி நரசிம்மன் மாதிரி உடம்போட இருந்தோம். யாரவது ஒரு தட்டு தட்டினா அவன் செய்யாத கொலைக்கு ஜெயிலுக்கு போக வேண்டி வரும். அப்ப எங்கள பார்த்து பயப்படுவாங்களா இல்லையா. எல்லோருமே ஜிம்முக்கு போய் கொண்டிருந்தாலும். அந்த வயதில் ஒல்லியாகவே இருப்போம்.
எனக்கு உள்ளமெல்லாம் நடுக்கம், ஆனா வெளில காட்டிக்காம நின்றேன். என்னதான் வெட்டருவா வேல் கம்பு பரம்பரையில வந்திருந்தாலும் ஒரே பையன்னு பொத்தி பொத்தி வளர்த்து நான் ஒரு தயிர் சாதம் போலவே இருந்தேன். அதனால் எனக்கு உள்ளே இருந்த பயம் கால்களில் காட்டி விடாமல் தைரியமாக நின்று கொண்டிருந்தேன்.
நிமிடங்கள் சென்று கொண்டிருந்தன... யாரை எதிர் பார்த்தோமா அவன் வந்து சேர்ந்தான். இவ்வளவு நேரம் நாங்களும் இவனுக்காக அந்த சந்தில் மூத்திர வாடையை பொறுத்து நின்று கொண்டிருந்தோம். எங்களை பார்த்து அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை. அவன கை வைச்சதும் அவன் எங்களை திருப்பி தாக்க முயல ரவுடி ராஜேந்திரனை பார்த்ததும் அவன் கை கால் எல்லாம் நடுங்க ஆரம்பித்தது.
“எதுக்குயா நம்ம பிரச்சனைக்கு இவர கூட்டிட்டு வந்தீங்க...” என்று கதற
ராஜேந்திரன் தன் இடுப்பில் இருந்து ஒரு கத்தியை எடுத்து பாலா கையில் கொடுத்து, “அவன் காத்த அறுடா...” என்று சொல்ல
“அண்ணே என்ன விட்டுருங்கன்னே.... இனிமே அந்த புள்ள(கார்த்தியின் அக்கா) வர்ற பஸ்லே நான் ஏறவே மாட்டேன்...” என்று கண்ணீர் விட்டான்.

[johnypowas]

வாழ்க்கையில் முதல் முறையாக ரவுடியிசத்தை பார்த்தேன். அது மட்டுமல்ல அந்த ரவுடியிசத்தை நாங்களே செய்தோம் என்பது ஏதோ இந்தியா பாகிஸ்தான கிரிக்கெட் மேட்ச்-ல ஜெயிச்சது மாதிரி ஒரு சந்தோசத்த கொடுத்துச்சு...
அன்று மாலை லேட்டா வீட்டுக்கு போனேன். சோபி தன் பாட்டி வீட்டுக்கு வந்திருந்தாள். மாடியில் இருந்து சைகையில் ஏன் பஸ்ஸில் வரல? என்று கேட்க, நான் டியூஷன் இருந்துச்சுன்னு சொன்னேன்.
மறுநாள் முதல் நானும் ராஜும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக ரவுடிகளின் இருப்பிடத்திற்கு சென்று டாப் அடிக்க ஆரம்பித்தோம். படிப்பில் இருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலக ஆரம்பித்தேன். பள்ளியில் பாம்பு படம் எடுத்தாலும் (எங்க கிளாஸ் டீச்சர் நாகராஜ் பாடம் எடுக்ரதுதான்) என் கண்களின் உள்ளே ரவுடியிசமும் சோபியும் மட்டுமே வந்து போனார்கள்.
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக மதுரையின் டாப் ரவுடிகளிடம் தான் பழகி கொண்டிருக்கிறோம் என்பது பின்னர் தெரிந்தது. அந்த நேரத்தில் மதுரையின் ரவுடியிசத்தின் முக்கிய புள்ளிகளிடம் இருந்த பிரச்சனைகள் அந்த ஆண்டு எத்தனை கொலை முயற்சிகள், கொலைகள் எல்லாம் தெரிந்து கொண்டோம். ஆனால் இதுவா பிளஸ் ஒன் பரிட்சைக்கு கேட்க போகிறார்கள்.
அதிர்ஷ்டவசமாக பிளஸ் ஒன் பாஸ் செய்துவிட்டேன், நானும் ராஜும் நூலிழையில் தப்பித்து பிளஸ் டூ போய்விட்டோம். எங்களுடன் இருந்த பாலா, கார்த்தி, பாபு அனைவரும் பிளஸ் ஒன் நன்றாக படிக்க முடிவு செஞ்சுட்டாங்க (வேறென்ன பெயில்).
பிளஸ் டூ சேர்ந்ததும் மாத்ஸ் டியூஷன் படிக்க முடிவு செய்து சேர்ந்தோம். கொஞ்சம் ரவுடிகளின் சகவாசம் விலகி இருந்தாலும் சேட்டை குறையவில்லை. தல்லாகுளம் பஸ் ஸ்டாப்பில் காலை வேலையில் அன்று பிளாட்போறம் ஓரம போட்டிருந்த சிமெண்ட் கை பிடிகளில் உட்கார்ந்து கொண்டு நிர்மலா ஸ்கூல் பஸ் வந்தால் “ஒய் ஜாரி...”ன்னு பாபு ஒரு சவுண்ட் கொடுத்தால் ஒட்டுமொத்த தல்லாகுளம்மும் திரும்பி பார்க்கும்.
மதுரையின் டாப் ரவுடிகளின் பழக்கம் இருந்ததால் அந்த ஏரியா ரவுடிகளிடமும் ஒரு பாதுகாப்புக்கு பழக்கம் வைத்து கொண்டோம்.
அதுவரை பத்தாவது படித்ததால் முந்தய பள்ளியில் இருந்த கோபியும் எங்களுடன் வந்து சேர்த்தான். எனது நண்பர்கள் கோபியின் கிளாஸ் மேட் ஆனார்கள். கேங் பெரிதானது. பள்ளிக்கு மட்டம் போட்டுவிட்டு அரை பரீட்சைக்கு முதல் நாள் அபிராமி தியேட்டர் போய் படம் பார்த்து விட்டு டிக்கெட்டை வெளியே எறியாமல் வந்ததால் வீட்டில் மாட்டிகொண்டேன்.
வீட்டில் முடிவு செய்து விட்டார்கள் இனி இவன் அவ்வளவுதான். அடுத்த நாள் காலையில் பேப்பர் பார்த்த போது மதுரையில் நடந்த ஒரு கொலையில் ரவுடிகளுடன் சேர்ந்து எங்கள் நண்பன் பாலாவும் கைது செய்யப்பட்டு போட்டோவுடன் போட்டிருக்க.. எனக்கு திக் என்று இருந்தது. ஏனெனில் நேற்று படத்துக்கு போனதால் நேராக வீட்டிற்கு வந்தேன் இல்லை எனில் நானும் சம்பவ இடத்தில இருந்திருப்பேன். எங்கள் கேங் கலைய ஆரம்பித்ததில் முதல் நிகழ்வு, அடுத்து பாபு தன் பஸ்ஸில் கரெக்ட் செய்யும் விசயத்தில் ஒரு மோதல், நான் சோபிக்காக காலை வேலையில் எப்போதுமே மற்றவர்களை தவிர்த்து அவள் செல்லும் பஸ்சில் பள்ளிக்கு செல்வேன். ஒவ்வொருவரும் தங்கள் ஜாரி வரும் பஸ்ஸில் வருவானுங்க. ஒருநாள் பாபுவை அடித்து விட அவனை திருப்பி தாக்க நாங்கள் முடிவு செய்து இடுப்பில் பெல்ட்க்கு பதில் சைக்கில் செயின், அப்பாவுக்கு தெரியாமல் அவர் வைத்திருக்கும் மடக்கு கத்தி இல்லாது ஸ்கூல் சென்று கொண்டிருந்த நேரம். இதுவே ஒன்றரை ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் பால் வடியும் முகத்துடன் இருந்த சத்யன் இன்றோ வேறு மாதிரி. மறுநாள் மாலை பாபுவை தாக்கியவனை தாக்க பிளான் போட்டிருந்தோம். ஆனால் அதற்குள் காலையிலேயே பாபுவின் உறவினர்கள் சேர்ந்து பாபுவை தாக்கியவனை தாக்க. நான் பள்ளியில் இருந்த நேரத்தில் பிரச்சினை பெரிதாகி போலீஸ் கேசானது. அடுத்து பாபுவும் பள்ளியை விட்டு நிறுத்தப்பட்டான். இதிலும் நான் எந்த பிரச்சனையிலும் சிக்காமல் தப்பித்தேன்.

கார்த்தி ஸ்கூல்ல ஒரு வாத்தியார அடித்துவிட அவனும் பள்ளியில் இருந்து நிறுத்தப்பட்டான். டியூஷன் சேர்ந்த புதிதில் கிளாஸ் போனது. அதன் பின்னர் ஒரு நாள் கூட செல்லவில்லை. இந்த சூழ்நிலையில் ஒரு செய்தி வந்து சேர்ந்தது சோபி பின்னாடி ஒருத்தன் சுத்ரனாம். கார்த்தி சொல்ல அவன ஒரு வழி பண்ணனும் என்று கார்த்தியிடம் சொல்ல.
”டேய் நாங்க எல்லோருமே ஸ்கூல்ல இருந்து நினுட்டோம், நீயாவது கண்டினியு பண்ணனும், அதனால அவன அடிக்கவெல்லாம் வேண்டாம் நீ பஸ்ல சோபியிடம் பேசறத பார்த்த அவன் ஒதுங்கிருவான்...”
அன்று மாலை சோபியை ஸ்கூல் வாசலில் பார்த்தேன், அவள் என்னை ஆச்சர்யமாக பார்த்து கண்களால் என்ன என கேட்க ஒன்னும் இல்லன்னு சொல்லி இருவரும் ஒரே பஸ்ஸில் வந்தோம். சோபி பின்னாடி சுத்தியவன் பின்னொரு காலத்தில் எனது நண்பனாக மாறினான். அன்று அவன் என்னை பார்த்து முறைக்க நான் கூலா சோபி பின்னாடி பஸ்ஸில் நின்று கொண்டேன். அவள் உடனே என் நெஞ்சில் சாய்ந்து கொண்டாள். அதை பார்த்த அவன் கண்களிலும் காதுகளிலும் புகை வந்தது. அவனால் எங்களை ஒன்றும் செய்ய முடியாது. சோபியா என்னை விரும்ப அவன் என்னை அடிக்கணும்னு ஆசை பட்டா அது கூட முடியாது. ஏன்னா அடி தடியிலும் என் பெயர் என் பழக்க வழக்கம் அவனுக்கு நன்றாக தெரியும். அன்று பஸ்ஸில் கூட்டம் இல்லை. நான் மற்றவர்கள் கவனிக்கிறார்கள் என்ற உணர்வு இல்லை, அவனை வெறுப்பேத்த இரண்டு கையாலும் கம்பியை பிடித்து கொண்டிருந்த நான் வலது கையை விடுவித்து அவளுக்கு முன்னால் இருந்த சீட்டின் கம்பியை பிடித்து கொண்டேன். ஏற்கனவே என் நெஞ்சில் சாய்ந்து கொண்டு வந்த சோபியை இறுக்கி அணைப்பது போல் நின்று கொண்டேன். அவளும் தனது கையால் சீட்டில் பிடித்திருந்த எனது கையை இறுக பற்றினால். அவள் இறுக பற்றியபோது அவள் சூடாக இருப்பது தெரிந்தது... நான் மெதுவாக கீழே ஜன்னலுக்கு வெளிய பார்ப்பது போல் அவள் கழுத்தை ஒட்டி என் முகத்தை கொண்டு செல்ல.. அவள் தலையை ஒருபுறமாக சாய்த்து மெதுவாக திரும்பி தன் உதடுகளால் என் முகத்தை உரச என் உயரத்திற்கு அவளிடம் குனிந்து நான் முத்தம் வாங்கியதை பார்த்து அடுத்து வந்த நிறுத்தத்தில் இறங்கிவிட்டான் சோபியை புதிதாக தொடர்ந்தவன். அவள் என் நெஞ்சில் இருந்து விலகி முன்புறமாக நகர எனக்கு என்ன ஆச்சு இவளுக்கு ஏன் என் நெஞ்சில் இருந்து விலகுகிறாள் என நினைக்க... அவளோ முன்புறமாக சாய்ந்து ஏன் கைகளில் அவளின் இளநீர்களை கொடுத்தாள். எங்கிருந்தோ திருவிழாவிற்கு கட்டியிருந்த குழாய் ஒலி பெருக்கிகளில் இருந்து... காற்றில் ஒலித்தது...
“என்ன சுகம்... என்ன சுகம்...
உன்னிடம் நான் கண்ட சுகம்...
மானிடம் பெற்ற விழி
மதியிடம் பெற்ற முகம்
தேனிடம் கற்ற மொழி
தேரிடம் கற்ற நடை..
எழுதா கவிதை இவள்தான்... அடடா...”