மச்சக்காரன் by asal

[johnypowas]

ஏய் யாராவது வரப்போறாங்கடி.....” 

“வந்தால் வரட்டும்... குட்டிகளுக்கு மூடு வந்துருச்சு போல... அதுதான் இந்த ஆம்பிளை சிங்கத்தை போட்டு தேய்ச்சுட்டு இருக்காளுகன்னு நினைச்சுட்டு போகட்டும்..” பத்மினி அலட்சியமாய் பேசினாள்...

“அடிப்பாவி... நீ உட்பக்கமா இருக்கே!... ஆன்ட்டிதான் முன்னாடி இருக்காங்க... முதலில் அவர்கள்தான் கண்ணில் படுவார்கள்...அவர்களைத்தான் தப்பா நினைக்கப்போறாங்க....”

“தப்பா நினைச்சா நினைச்சுட்டு போகட்டும்... அதனால நமக்கு என்ன?.. அவர்கள் உங்க பொண்டாட்டியை பெண் கேட்டா வரப்போகிறார்கள்?.... நாம் பயப்படுவதற்கு?..” பத்மினியின் துணிச்சல் எல்லை மீறியது...

“பாருடி மஞ்சுளா!.. உன் பொண்ணுக்கு துணிச்சல் எல்லை மீறிப்போகுது... அப்புறம் எவனாவது பாத்துட்டுப்போய் உன் சம்பந்தி வீட்டிலே போட்டு கொடுத்துடப்போறான்...”

“நல்லா காதில வாங்கிக்கடி பத்மினி....இவர் சொல்ற மாதிரி நடந்தா எல்லோரும் நடுத்தெருதான்...ஆகவே கொஞ்சம் அடக்க ஒடுக்கமா இரு.....” ஆன்ட்டி அட்வைஸ் பண்ணினாள்...

“ஓகோ... நான் மட்டும் அடக்கிட்டு இருக்கணும்... நீயும், அண்ணனும் மட்டும் குஷாலாய் இருப்பீங்களா?..”

“உனக்கு என்னடி பொறாமை?... நாங்க புதுசா கல்யாணம் ஆன ஜோடிங்க....அப்படி இப்படி தான் இருப்போம்.... “

“அதெல்லாம் நம்ம வீட்டோட முடிஞ்சுருச்சு.... வீட்டை விட்டு வெளியே வந்துட்டோம்ல்லே... அப்படின்னா நீங்க மஞ்சுளா ஆன்ட்டிதான், நான் உங்க மகள் பத்மினிதான், இவரு என் அண்ணன்தான்...”

“ஏங்க அப்படியாங்க?....” ஆன்ட்டி கள்ளச்சிரிப்புடன் கேட்டாள்...

“எனக்குத் தெரியலையேடி?.... “ நான் உண்மையிலேயே சொன்னேன்...

பேருந்து ஆட... எல்லோரும் திடுக்கிட்டு ... பிரிந்து நல்ல பிள்ளையாய் அமர்ந்து கொண்டோம்....

யாரோ ஒரு பயணி ஏறி... “டிரைவர் கண்டக்டர் எங்கே?...” என்று கேட்க...

“தெரியலைங்க...” என்றேன்... அவர் இறங்கிப்போய் விட்டார்.....

“நல்ல ஆள்...இங்கிதம் தெரிஞ்சு இறங்கிப்போயிட்டார்....” பத்மினி முகம் கொள்ளாச்சிரிப்புடன் சொன்னாள்...

“ஆமாண்டி... “ ஆன்ட்டியும் அதை வழிமொழிந்தார்கள்...

“ஏங்க!... வர வர பத்மினிக்கு வாய் அதிகமா போயிட்டுதுங்க!.. ரொம்பவும் கிண்டல் பண்ணறாங்க.”

“ஏண்டி?... அவ கிண்டல் உனக்கு பிடிக்கலையா?...” நான் சிரித்தேன்...

“பிடிக்காம என்னங்க?... ரொம்பவும் பிடிச்சுருக்கு!... சின்னப்பொண்ணா இருந்துட்டூ என்னமா பேசறான்னு ஆச்சர்யமா இருக்குங்க!...”

“காலேஜ் போய் படிக்கிறா இல்லே?... அதுதான் பேச கத்துட்டா...”நான் சமாளித்தேன்.....

“ஏங்க!... எங்க ரெண்டு பேரையும் இப்படி போட்டுத் தாக்கறீங்களே?.. நாங்க தான் உங்களுக்கு முதலா.. இல்லை எங்களுக்கு முன்னாடி வேற யாரையாவது.....” ஆன்ட்டி தயக்கமாய் கேட்டாள்..

எனக்கு பகீரென்றது... என்ன சொல்வது என்று தெரியவில்லை.. நடந்த உண்மையை சொல்லலாமா?.. இல்லை மறைத்து விடலாமா?... 

நான் உங்களுடன் வருவதே வர்ஷினியின் ஊரில் எனக்கு தெரிந்த ஒரு பெண்ணை பற்றி விசாரிக்கத்தான் என்று சொன்னால் தாங்குவார்களா?...” நான் பலபடி யோசித்தபடி குழம்பினேன்...

“ஏன் அண்ணா பேசாமல் இருக்கிறீங்க?... “ பத்மினி உலுக்கினாள்..

“ஏங்க!.. நான் ஏதாவது தப்பா கேட்டுட்டேனா?...” ஆன்ட்டி பதைத்தாள்...”எதுவா இருந்தாலும் மனசுலே வச்சுக்காதீங்க... இனிமேல் இப்படி கேட்கமாட்டேன்.... தப்புதாங்க....” ஆன்ட்டி புலம்பினாள்..

“பதறாதீங்க ஆன்ட்டி... உண்மையை சொல்லலாமா?.. இல்லை பொய் சொல்லலாமான்னு ஒரு யோசனை....”

“எதுவா இருந்தாலும் உண்மையையே சொல்லுங்க.... நாங்க தாங்கிக்கறோம்....” இருவரும் ஏக காலத்தில் சொன்னார்கள்...

தொண்டையை கனைத்துக்கொண்டேன...”நான் முதன்முதலா தொட்ட பொண்ணுக்கு இந்நேரத்துக்கு குழந்தை பிறந்திருக்கனும்......”

“ஆ....” இருவரும் வாயைப்பிளந்தார்கள்...”என்னண்ணா சொல்றீங்க.....” பத்மினி ஆச்சர்யமாய் கேட்டாள்..



ஆன்ட்டி பதில் பேசவில்லை... என் முகத்தையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தார்கள்...

“ஆமாண்டி பத்மினி... அது ஒரு பெரிய கதை...” பெருமூச்செறிந்தேன்...

“அதை கண்டிப்பாய் எங்க கிட்டே சொல்லுங்கண்ணா!.....”

“நான் அதை சொன்னால் என்னைப்பற்றி தப்பா நினைச்சுட்டீங்கனா?”

“நாங்க ஒருபோதும் உங்களை தப்பா நினைக்கமாட்டோம்...”நிறுத்திய பத்மினி” என்னம்மா சொல்றே?... நான் சொல்றது கரெக்ட்தானே?...”

“இல்லடி!.... ஒரு விஷயம் நடந்தா மட்டும் தப்பா நினைப்பேன்...” ஆன்ட்டியின் பேச்சு எனக்கு இடியாய் இறங்கியது..

“என்ன ஆன்ட்டி சொல்றீங்க?... எந்த விஷயம் நடந்தா தப்பா நினைப்பீங்க?.. நான் அந்த குழந்தையை போய்ப்பார்க்கக்கூடாதா?... இல்லை அந்தப் பொண்ணோடதான் பேசக்கூடாதா?..” 

“நீங்க அந்த குழந்தையை பார்த்தால் எங்க கிட்ட சொல்லுங்க.... நாங்களும் அந்த குழந்தையை எடுத்து கொஞ்சுவோம்.... எங்க மன்மதனோட குழந்தை இல்லையா?... அந்தப் பொண்ணுகூட பேசுங்க... நாங்களும் அந்தப் பொண்ணை பார்க்கிறோம்... அவ கிட்டே எதைக் கண்டு மயங்கினீங்கன்னு நாங்களும் தெரிஞ்சுக்கறோம்..... ஆனா.....” ஆன்ட்டி இழுத்தாள்..

“என்னங்க ஆன்ட்டி ....ஆனா?...” நான் பதைப்புடன் கேட்டேன்..

“அவகூட மட்டும்தான் இனிமேல் நான் இருப்பேன்னு மட்டும் சொல்லிடாதீங்க... அதை மட்டும் எங்களால் தாங்க முடியாது....அப்புறம் நான் செத்துடுவேன்....” 

எனக்கும் பத்மினிக்கும் சிரிப்பு வந்தது...

“போம்மா!... நான் ஒருகணம் பயந்தே போயிட்டேன்... அண்ணனை வேண்டாம்னு சொல்லிடுவியோன்னு..” பத்மினி நெஞ்சைப் பிடித்துக்கொண்டாள்...

“ஒருகணம் பதற வச்சுட்டீங்க ஆன்ட்டி..... இல்லை இல்லை... பதற வச்சுட்டடி....” ..
“யாருண்ணா அந்தப்பொண்ணு?... அவ எப்படி உங்களுக்கு பழக்கமானா?... இன்னும் நீங்க அவளையே நினைச்சுட்டு இருக்கீங்களா?... அவ இப்போ எங்கே இருக்கிறா?... அவளுக்கு எப்படி கண்டிப்பாய் குழந்தை பிறந்திருக்கும்னு உறுதியா சொல்றீங்க?...” பத்மினி கேள்வியாய் அடுக்கினாள்...

“ஏய்...இருடி..... புல்லட் மாதிரி வரிசையா கேள்வியை கேட்காதே?...பொறு...பொறு... நான் ஒவ்வொன்னா பதில் சொல்றேன்.....” நான் சற்று வசதியாய் அமர...

“பதில் சொல்வதுக்கு எல்லாம் கையை எடுக்கனும்னு அவசியம் இல்லை....” பத்மினி என் கையை மீண்டும் அவளின் மார்புமேல் அழுத்திக்கொண்டாள்...

ஆன்ட்டி சிரித்தாள்....”சரியான உஷாருடி நீ...”

பத்மினி வெட்கத்தில் தலை குனிந்தாள்.....

“நீங்க சொல்லுங்க.....” ஆன்ட்டி என் கையோடு தன் கையை பின்னிக்கொண்டு.... என்னை நடந்ததை சொல்லத் தூண்டினாள்..
.
“உங்க கிட்டே சொன்ன மாதிரி இந்த வித்தையை கத்துக்கொடுத்தவரு வயசானவர் இல்லை.... நடுத்தர வயசுக்காரர்தான்.....எப்படி பழக்கமானார்னு சொன்னா அதுக்கு ஒரு அரைமணி நேரம் ஆகும் பரவாயில்லையா?...”

“அதெல்லாம் வேண்டாம்.... உங்களுக்கும் அவருக்கும் பழக்கம்.... உங்களுக்கு இந்த வித்தையை அவர் கத்துக்கொடுத்தார்.... அதுக்கு அப்புறம்.... அந்த பொண்ணை சந்தித்ததை பற்றிச் சொல்லுங்க....”

“ஒருநாள் புட்பால் மேட்ச் முடிஞ்சு நானும் குருவும் ஆத்தங்கரையில் பேசிக்கொண்டு இருந்தோம்... அப்போது யாரோ பாலத்தில் இருந்து குதித்த மாதிரி இருந்துச்சு... நான்தான் ஆற்றில் நீந்திப்போய் அவர்களை காப்பாற்றினேன்... பார்த்தால் ஒரு பொண்ணு....”

“ம்...” இருவரும் மூச்சை இழுத்துப்பிடித்துக்கொண்டார்கள்... “சொல்லுங்க....”

“என்னை எதுக்கு காப்பாத்துனீங்கன்னு அழுதுச்சு... நான் ஆற்றோடவே போயிடறேன்... என்னை யாரும் தேட மாட்டாங்க.... ஆத்திலே தவறி விழுந்து இறந்துட்டாள்னு எல்லோரும் நினைச்சுக்கட்டும்னு ஒரே அழுகை...”

“ஏம்மா தாம்பத்யம் சரியில்லையான்னு? என் குரு கேட்டதும்தான் அந்தப்பொண்ணு அழுகையை நிறுத்துச்சு... குருவை ஆச்சர்யமாய் பார்த்துச்சு... “எனக்கு தாம்பத்யாம் சரியில்லையின்னு உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்னு கேட்டுச்சு...என் குரு சிரிச்சுட்டே அப்போ உனக்கு உண்மையிலேயே தாம்பத்யம் சரியில்லையான்னு சிரிச்சுட்டே கேட்டார்....அந்தப்பொண்ணு தலையை குனிஞ்சுடுச்சு...”

“அந்தப்பொண்ணு பேர் என்ன?...” ஆன்ட்டியும் பத்மினியும் ஒருசேர கேட்டார்கள்.

“அந்தப்பொண்ணு பேர் மைதிலி....”

“ஐயரா....” பத்மினி பளிச்சென கேட்டாள்....

“எப்படிடீ கண்டுபிடிச்சே?.....” நான் ஆச்சர்யமாய் கேட்டேன்....

“எல்லாம் ஒரு யூகம்தான்.... நார்மலா மைதிலிங்கிற பேர் ஐயருங்கதான் வைப்பாங்க.... வர்ஷினியின் சொந்தத்தில் கூட ஒரு மைதிலி இருங்காங்க.... நாம கூட அவர்களின் வளைகாப்புக்கு போயிருந்தமே.. ஞாபகம் இல்லையாம்மா?...” 

“இருக்குடி..... அதனால மைதிலின்னு பேரு இருந்தா அவ ஐயருன்னு சொல்ல வர்றியா?..” ஆன்ட்டி சிரித்தார்கள்...

“இருக்கலாம்....” பத்மினி... “நீங்க மேற்கொண்டு சொல்லுங்கண்ணா...” 

“எங்கே விட்டேன்......” 

“கடைசியா அம்மாவோடதில்தான் விட்டீங்க......” பத்மினி சிரிக்காமல் சொன்னாள்...

“ச்சீ.... வாலு.....” ஆன்ட்டி வெட்கமாய் பத்மினியின் காதைப்பிடித்து செல்லமாய் திருகினாள்...”நீங்க சொல்லுங்க....” 

“கடைசியில் என் குருநாதர் சொன்னது சரிதான்... மைதிலியோடது காதல் கல்யாணம்.... அதனால மைதிலியோட கணவரிடம் சொத்தையும் எழுதி வாங்கிட்டு வீட்டைவிட்டு விலக்கி வச்சுட்டாங்க...கஷ்ட ஜீவனம்தான்.... போதாக்குறைக்கு மாமியார் கொடுமைவேற.... குழந்தை இல்லையின்னு.....மலடின்னு வேற கூப்பிட ஆரம்பிச்சுட்டாங்க....”

“மைதிலியைத்தான் விட்டைவிட்ட தள்ளி வச்சுட்டாங்களே?... அப்புறம் எப்படி மாமியார் கொடுமை?... பத்மினி சந்தேகம் கேட்டாள்...

“மைதிலியை வீட்டை விட்டு தள்ளி வச்சாலும் அவர்கள் கஷ்டப்படுவதை பார்த்து மறுபடியும் வீட்டுக்குள்ளே சேத்துட்டாங்க....”

“மைதிலியோட கணவர் என்ன வேலை செய்துட்டு இருக்கார்....”

“அவரு டி-பார்ம் படிச்சுட்டு சொந்தத்திலே ஒரு கடை நடத்தி லாஸ் ஆயிட்டார்....அதனால ஏதோ ஒரு கடைக்கு வேலைக்கு போயிட்டு இருக்கார்.... மைதியை கல்யாணம் பண்ணிட்ட பின்னாடிதான் கடை லாஸ் ஆயிருக்கும் போல....அதுக்கும் சேர்த்து திட்டு.... பாவம் அவ தான் என்ன பண்ணுவா?.....

“மைதிலிக்கு என்ன வயசு இருக்கும்?...” பத்மினி ஆவலாய் கேட்டாள்...