Incest தகாப்புணர்ச்சி ❖ அண்ணா... எனக்கொரு உதவி!

[JeeviBarath]

குமுதாவுடன் தனிமையில்... 
【03】

சிங்கப்பூர் செல்ல விசா என்று கேட்டேன், அது அமெரிக்காவில் இருக்கும் போதே சிங்கப்பூர் செல்ல விசா வாங்கிவிட்டேன் என சொன்னார்கள். தன்னுடைய அம்மா இப்போது அங்கே இருப்பதால் போக வேண்டுமா என்ற யோசனையில் இருக்கிறேன் என்றார்.

மாலை நான் கிளம்புகிறேன் என்று சொல்ல காபி குடித்து விட்டு போக சொன்னார்கள். நான் சரியென உட்கார்ந்தேன்.

ஒரு அண்ணனாக இன்னும் ஒருமுறை அவர்கள் அமெரிக்கா கிளம்பும் முன் பார்க்க ஆசைப்பட்டேன். ஒரு ஆண் மகனாக அவர்கள் கிளம்பும் வரை இதே வீட்டில் அவர்களுடன் இருக்க ஆசைப்படுகிறேன்.

என்னதான் 1000 வீடியோ பார்த்தாலும் நேரில் ஒருவரின் முலைப் பிளவுகளை பார்பதற்கு ஈடாகுமா? அது தங்கையாக இருந்தாலும்.. என் நிலைமையும் அதே மாதிரி தான். தங்கையை அரைகுறையாக பார்க்க ஆசைப்படுவது தவறு. ஆனால் நான் கன்னி கழியாமல் இப்படி இருப்பதற்கு அவளுக்கு நான் செய்த செலவுகள்தான் காரணம். அதற்காக அவள் எனக்கு கன்னி கழிய உதவ வேண்டும் என்று சொல்லவில்லை.

உண்மையில், நா‌ன் அதிர்ஷ்டம் இல்லாத ஆள். இல்லையென்றால் 27 வயதில் எனக்கு கல்யாணம் செய்யாமல் 20 வயது கூட நிரம்பாத தங்கைக்கு கல்யாணம் செய்வதில் பணப் பிரச்சனை வந்து இப்படி கடனாளியாக மாறியிருக்க மாட்டேன்.

காபி குடித்து முடித்து நான் கிளம்பும் போது அடுத்த வாரமும் என்னை வீட்டுக்கு வர சொன்னார்கள் எனக்கு ரொம்ப சந்தோஷம்.

இரண்டு நாட்களில் எனக்கு தங்கை கால் செய்து தன் நாத்தனாருக்கு குழந்தை பிறந்த விசயத்தை சொல்லி, குழந்தையை பார்ப்பது போல சிங்கப்பூர் சுற்றுலா செல்வதாக சொன்னாள். அவர்கள் சிங்கப்பூர் விசா வாங்கிய காரணமே இதுதான். மாப்பிள்ளைக்கு அம்மா என்றால் கொஞ்சம் பயம், தங்கைக்கும் மாமியாருக்கும் ஒத்து போகவில்லை, என்ன செய்ய? மாப்பிள்ளையும் பாவம் தானே..

என் தங்கை, அவர்கள் அமெரிக்கா செல்ல வேண்டிய நாளில் மீண்டும் என்னை கண்டிப்பாக வீட்டுக்கு வர வேண்டும் என சொன்னாள். நானும் அவளிடம் சரியென சொன்னேன். ஒரு ஆண் மகனாக என்னை என் அதிர்ஷ்டம் துரத்தி துரத்தி அடிப்பதை நினைத்து எனக்கு சிரிப்பு வந்தது.

அமெரிக்கா கிளம்புவதற்க்கு மூன்று நாட்களுக்கு முன் சிங்கப்பூர் பயணம் முடிந்து சென்னை வந்தார்கள்.

அன்று இரவு மாப்பிள்ளை என்னை போனில் அழைத்து தன் அலுவலகத்தில் நடந்த ஏதோ குளறுபடி காரணமாக தங்கைக்கு விசா கிடைக்கவில்லை என்றார். இனி டாக்குமெண்ட் எல்லாம் கொடுத்து சரிபார்த்து விசா இன்டர்வியூக்கான நேரம் கிடைத்து எல்லாம் கையில் வர குறைந்தது 30 நாட்கள் ஆகும், இன்டர்வியூ ஸ்லாட் கிடைப்பதற்கு நாள் நிறைய எடுத்துக் கொண்டால் இன்னும் தாமதம் ஆகும் என்றார். தன் கம்பெனி அவ்வளவு நான் லீவு கொடுக்க மாட்டார்கள், தன்னை சென்னையில் இருந்து வேலை செய்யவும் அனுமதிக்க மறுக்கிறார்கள் என்றார்.

விசா வரும்வரை தங்கை இங்கே இருந்து ஆக வேண்டிய நிலமை. நான் தங்கி இருப்பது ஆபீஸ் கொலீக்குகளுடன் எனக்கு என்ன பதில் சொல்வது என தெரியவில்லை.

மாப்பிள்ளை அவராகவே தன்னுடைய வீட்டில் தங்கைக்கு துணையாக தங்க முடியுமா என்று கேட்டார். எனக்கு அதிர்ஷ்டம் கடைசியாக என் பக்கம் திரும்புவது போல ஒரு சின்ன சந்தோஷம். ஆனாலும் தங்கையின் மாமியார் என்ன சொல்லுவாள் என தெரியாதே.

மாப்பிள்ளை தன் தாயிடம் பேசிவிட்டேன் என என்னிடம் சொன்னார். நீங்கள் விசா அல்லது அம்மா வரும்வரை இங்கேயே இருக்க முடியுமா என்று கேட்டார். நானும் அவரிடம் சரி என்று சொன்னேன்.

ஆனால் ஒரு கல்யாணம் அட்டென்ட் செய்ய வரும் புதன் இரவு ஊருக்கு போக வேண்டும் என்று சொன்னேன். அதற்கென்ன, உங்கள் தங்கையையும் கூட்டிட்டு போங்க அவளும் உங்க சொந்தம் பந்தம் எல்லாரையும் பார்த்த மாதிரி இருக்கும் என்றார்.

அவரைத் தொடர்ந்து என் தங்கையும் என்னிடம் பேசினாள். ரொம்ப யோசிக்க வேண்டாம், நாம பேசிப்‌ பழக. ஒரு சந்தர்ப்பம் என்றாள். நான் சிரித்தேன்.

நீங்க ரெண்டு பேரும் தான என மாப்பிள்ளை சொல்லி கலகலவென சிரிக்கும் சத்தம் கேட்டது.

உங்களுக்கு நக்கலா இருக்கா, நாங்க ரெண்டும் பெரும் இனி எப்படி இருப்போம்னு நீங்க பார்க்கத் தானே போறீங்க என கணவனிடம் சொல்லிவிட்டு, அப்படித்தானே அண்ணா என என்னிடம்  போன்காலில் கேட்டாள்.

பாச மலர்கள் என்ன செய்யப் போறீங்கன்னு நானும் பார்க்குறேன் என மாப்பிள்ளை சொல்வது என் காதில் விழுந்தது.

மாப்பிள்ளை கிளம்ப வேண்டிய நாளும் வந்தது. சண்டே விடிய காலம் 3:30க்கு ஃப்ளைட். நாங்கள் அவரை சனிக்கிழமை இரவு 11:30 அளவில் விமான நிலையத்தில் விட்டுவிட்டு வீட்டுக்கு திரும்ப வந்தோம். இருவரும் பெரிதாக பேசிக் கொள்ளவில்லை.

தங்கை கண்கள் கலங்கிய நிலையில் இருக்க, அவளுக்கு சமாதானம் வாயால் சொன்னேன். படங்களில் வருவது போல கட்டிபிடித்து சமாதானம் சொல்ல ஆசை தான். ஆசை இருந்தால் மட்டும் போதுமா என்ன?

மறுநாள் எல்லாம் சாதாரணமாக போனது,என் தங்கை துவைத்து காயப் போட்ட துணிகளை எடுத்துக் கொண்டு வந்து டிவி பார்த்துக் கொண்டிருந்த என்னருகே உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டே துணிகளை மடிக்க ஆரம்பிக்கும் வரை.

என் தங்கை நான் முதல் நாள் வந்த போது அணிந்திருந்த அந்த இரவு ஆடையை எடுத்து மடிக்க ஆரம்பிக்க, என்னை அறியாமல் என் முகத்தில் புன்னகை வந்தது.

ஏண்ணா சிரிக்கிற..?

நீ ரொம்ப மாடர்ன் கேர்ள் மாதிரி மாறிட்ட..

அப்படியெல்லாம் இல்லயே என்றவள், தன் கையில் இருந்த ஆடை நியாபகம் வர, நான் ஏன் சொல்கிறேன் எனப் புரிந்து கொண்டு..

ச்சீ போ.. ண்ணா.. என வெட்கம் நிறைந்து சொன்னாள்.

அவளின் சிவந்த முகத்தை பார்க்க எனக்கு சிரிப்பு வந்தது...

பாரு உனக்கு வெட்கம் எல்லாம் வருது..

அதெல்லாம் நல்லா வரும். நீ சென்னைல வேலை பார்த்த, உனக்கு என்னைப் பற்றி தெரியலை.

ஆமா, அது என்னவோ உண்மை. நீ எட்டாவது படிக்கும் போதே வேலைக்கு போய்ட்டேன். அதுக்கு முன்ன நாலு வருஷம் ஹாஸ்டல். நாம ரெண்டு பேரும் பெருசா பேசுனது கூட இல்லை.

நா‌ன் பேச நினைச்சாலும் நீ எங்க வீட்டுல இருந்த, எப்பவும் ஃபிரண்ட்ஸ்.

ஹா ஹா. காலேஜ் படிக்கற பய்யன் மூணாவது படிக்கற தங்கச்சிய கூட்டிட்டு ஊர் சுத்த முடியுமா.

ஹலோ, நான் நாலாவது படிச்சசேன்...