Incest ஓகேனக்கல்

[monor]

“அப்புறம் என்ன? ஒவ்வொரு சீசன்லேயும் உன் தம்பிகிட்டே மஸாஜ் செஞ்சுக்க ஆசைப் படறே? அப்படிதானே?”

“ஆமாங்க. இன்னொரு நாளைக்கு, ஒகேனக்கல்லுக்கு போய் இதே மாதிரி தம்பி கிட்டே ஆயில் நீங்களும் நானும் சேந்து மஸாஜ் செஞ்சுக்கணும்னு ஆசையா இருக்குங்க.”

“சரி,… அடுத்த சீசன் வரட்டும் போகலாம். “

“போன தடவை மாதிரி நீங்க வேலை அது இதுன்னு பாதில விட்டுட்டு போய்டக் கூடாது. தம்பி எனக்கு எப்படி மஸாஜ் செஞ்சு விடறான்னு பக்கத்துல இருந்து பாக்கணும். அப்பதான் உங்களுக்கும் மஸாஜ் செஞ்சுக்கற ஆசை வரும்.”

“ம்,…”

அக்காவும், மாமாவும், கட்டிப் பிடித்து, நான் ஆயில் மஸாஜ் செய்த கூதியில் நன்றாக ஓழ் போட்டனர்.


அக்கா, நான், மாமா மூன்று அடுத்த சீசன்லேயே ஓகேனக்கல் போனோம். அதற்கு காரணமாக அமைந்த்து, பெங்களூர் ராமச் சந்திரா புரா அவுட்டரில், ரேவதியின் தோழி உமாவோடு நடந்த சம்பவம்.

அந்தக் சம்பவம் என்ன என்று பார்ப்போம்.

பெங்களூரு- ராமச்சந்திரா அவுட்டர்,….

உமாவே அந்த சம்பவததை சொல்கிறாள்.

செல் போனில், பதட்டமாக "என்னங்க, என்ன பண்றதுன்னே தெரியல. நல்லா மழையில் மாட்டிகிட்டேன்" என்றேன் மைசூரில் இருந்த என் கணவரிடம்.

கை கடிகாரத்தை பார்த்தேன். மழையில் கைக்கடிகாரம் நன்றாக நனைந்து இருந்தது.

மணி இரவு 8. 00. எங்கும் இருள். மழை வேறு சோ என ஊற்றிக் கொண்டு இருந்தது. காலையில் இருந்தே தூறிக் கொண்டு இருந்தது. மதியத்தில் இருந்து கன மழை. பெங்களூருவில் இதற்கு முன் இப்படி மழை பெய்து இருக்குமா என்பது சந்தேகம்தான். மழையென்றால் சாதாரண மழை இல்லை. கொலை வெறி மழை. பழி தீர்ப்பது போல மழை பெய்துக் கொண்டு இருந்தது. ரிங்க் போய், என் கணவர் போன் அட்டெண்ட் பண்ணினார்.

“என்ன உமா எங்கே இருக்கே? பக்கத்துல உதவிக்கு யாராவது இருக்காங்களா?”

இங்கேதான் ராமசாந்திரா புரா அவுட்டர்ல இருக்கேன். பக்கத்துல யாரும் உதவிக்கு இல்லே. ஸ்கூட்டர் வேற ரிப்பேர்.’”

“சரி உன் ஃப்ரண்ட் ரேவதிக்கு போன் பண்ணு. உன் உதவிக்கு அவ ஹஸ்பண்ட அனுப்பினாலும் அனுப்பி வைப்பா.,…சரி,….எப்ப மழை நிக்கும் ?”

"எப்போ மழை நிக்குமுன்னு தெரியலங்க. ஹலோ, ஹலோ,…" என்று சொல்வதற்குள் செல் டவர் கனெக்சன் போய் விட்டது. கொடுமை. சுற்றி முற்றும் பார்த்தேன். செம மழை.


மேரேஜ் ஒன்னு அட்டண்ட் பண்றதுக்காக ராமச்சந்திரா புரா சென்றபோது நன்றாக மாட்டிக் கொண்டேன். ‘இரவு எப்படியாவது பெங்களூரு வந்துடு. பெங்களூர் அவுட்டர் எல்லாம் ரொம்ப மோசம். நைட் 10 மணிக்கு மேல அழகான பொண்ணு தனியா போனா, பொம்பளைப் பொரிக்கிங்க நாலு பேர் கூட்டு சேந்துகிட்டு, நல்லா கசக்கி புழிஞ்சு எடுத்துடுவானுங்க.’ என்று என் கணவர் சொன்னதால் தனியாக அந்த ஆள் இல்லாத இடத்தில் நிற்க எனக்கு பயமாக இருந்தது.

சுற்றிலும் பார்த்தேன் கரு கும் என்று காடாக இருந்தது. எங்கோ சில இடத்தில்தான் வீடுகள் கண்களுக்கு தென்பட்டது. அதுவும் மெயின் ரோட்டுக்கு தொலைவில் இருந்த்து.

பெங்களூரு நோக்கி ஸ்கூட்டரில் வந்து கொண்டிருந்த போது வழியில் நன்றாக மாட்டிக் கொண்டேன்.

செல் போனைப் பார்த்தேன். டவர் கொஞ்சமாக எட்டிப் பார்த்த்து, சரி,….என் கணவர் சொன்னபடி தோழி ரேவதிக்கு போன் செய்யலாம் என்ரு போன் செய்தேன்.

“ஹலோ,..”

“ஏய் ரேவதி,… கேக்குதா?”

“ம்,… கேக்குதுடி. ஆனா விட்டு விட்டு கேக்குது. நீ எங்கே இருக்கே?!!”

“ஒரு கல்யாண ரிசெப்ஷன் அட்டண்ட் பண்றதுக்காக ராமச் சந்திரா புரா வந்தேன்டி. மழை சோன்னு புடிச்சுகிட்டு மழை கொட்டோ கொட்டுன்னு கொட்டுது.”

“ஏன் அண்ணன் கூட வரலையா?”

“அவருக்கு ஏதோ முக்கியமான மீட்டிங்க் இருக்குன்னு மைசூர் போய்ட்டார். சரி,… போய்ட்டு வந்திடலாம்ன்னு ஒரு அசட்டு துணிச்சல்ல்ல வந்துட்டேன். ஸ்கூட்டர் பாதி வழியிலேயே ரிப்பேர் ஆகி நின்னுடுச்சு. மழையும் சோ ந்னு கொட்ட ஆரம்பிச்சிடுச்சு. ஒதுங்க கூட இடம் இல்ல. இப்ப ஒரு மரத்தடியிலே நிக்கிறவென். போற வர்றவன் எல்லாம் கிராக்கி மாதிரி பாத்துட்டு போறான். எனக்கு வெக்கமா, சங்கடமா இருக்கு. அண்ணந் வீட்ல இருந்தா வரச் சொல்லேன். ஏய்,….கூடவே ஒரு மெக்கானிக்கையும் கூட்டிக்கிட்டு வரச் சொல்லுடி.”

“ம்,..சரிடி,… அவர் இன்னும் வீட்டுக்கு வரல. என் தம்பிதான் வீட்ல இருக்கான். அனுப்பி வைக்கவா?!!”

“யாரையோ அனுப்பி வைடி சீக்கிரம்.” என்று சொல்லி முடித்தவுடன் டவர் போய் விட்டது.

போதாத குறைக்கு ஸ்கூட்டர் வேறு மக்கர் செய்தது. ஓங்கி உதைத்தேன். ஸ்கூட்டர் ஸ்டார்ட் ஆக வில்லை.. பச்சை நிற சல்வார் கமீஸ் தொப்பை கட்டையாக நனைந்து இருந்தது. முதலில் கழட்டி போட வேண்டும். எப்போது முடியுமோ? தூரத்தில் மோட்டார் ரூம் போல ஒன்று தெரிந்தது. அங்கே போய் கிடைத்த இட்த்தில் ஒண்டிக்கொண்டால், கொஞ்சம் மழையிலிருந்து தப்பிக்கலாம். ஆனால், அந்த நேரத்தில் அவ்வளவு தூரத்துக்கு ஸ்கூட்டரை நகர்த்திக் கொண்டு நடப்பது என்பது கஷ்டமான காரியம். என்ன செய்வது?

இரண்டு ஆப்ஷன்ஸ். ஒன்று ஸ்கூட்டரை இங்கேயே விட்டுவிட்டு ஏதாவது லாரியில் தொத்திக் கொண்டு போக வேண்டும். இல்லையென்றால், இருக்கவே இருக்குது - ஸ்கூட்டரை தள்ளிக் கொண்டு போறது.

லாரியில்? வேறு வினையே வேண்டாம். கழுத்தில் ஒரு 5 சவரன் நகை இருந்தது. திருடு போக வாய்ப்பு இருக்கிறது. பார்க்க அழகாக இளமையாக வேறு இருக்கிறேன். என்று பலவாறாக யோசித்தபடி, கடைசியில் அந்த மோட்டார் பம்ப் செட் ரூமுக்கு போவது என்று முடிவு செய்து, மெல்ல ஸ்கூட்டரை தள்ளிக் கொண்டு போனேன்.

சுற்றி, முற்றும் பார்த்தால் எந்த வாகனமும் இல்லை. அப்போது என்னை நோக்கி, பளீரென்று ஒளி வெள்ளத்தை என் முகத்தை நோக்கி பாய்ச்சியபடி ஒற்றை ஹெட் லைட் வைத்த வாகனம் ஒன்று வந்து கொண்டு இருந்தது, என்னை நோக்கி வந்த அந்த வாகனத்தின் அந்த ஒளி வெள்ளம் என் கண்களைக் கூசச் செய்ய, நான் என் கையால் கண்களை மறைத்து அந்த வாகனத்தைப் பர்த்து, நிறுத்தச் சொல்லி வேகமாக கை காண்பித்தேன். நான் கை காட்டியதும், அந்த வாகனம் .என் முன்னே வந்து பிரேக் அடித்து நின்றது.

என் முன்னே வந்து நின்ற வாகனம் ஸ்கூட்டர், அதிலிருந்து ஒரு 20 வயது மதிக்கத்தக்க இளைஞன் ஒருவன் இறங்கினான். பார்த்தால் ஸ்மார்ட்டாக இருந்தான். 6 அடி இருப்பான். பார்த்தால் அப்பாஸ் போல சாக்கலேட் ஹீரோ போல இருந்தான்.

‘நீங்க உமாதானே?”

“ம்,…எப்படி கண்டு பிடிச்சீங்க?.’

“நான் உங்க ஃப்ரண்ட் ரேவதியோட தம்பி. நீங்க கொட்டுற மழையிலே தன்ன்ந்தனியா நிக்கறதாகவும், நீங்க ஓட்டிகிட்டு வந்த ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர் ஆகிட்டதாகவும், இந்த இடத்தை குறிப்பிட்டு போய் ஹெல்ப் பண்ணி உங்களை எங்க வீட்டுக்கு , கூட்டிகிட்டு வர அக்கா சொல்லி அனுப்பிச்சாங்க. “

சரி,… மழைக் காத்துல நிக்க முடியலே. உடம்பெல்லாம் தொப்பலா நனைஞ்சு போச்சு. (ஒரு இட்த்தை கை காட்டி,) அங்கே தெரியுது பாருங்க. ஒரு ரூம் மாதிரி. அந்த இடத்துக்குதான் என்னோட ஸ்கூட்டரை தள்ளிகிட்டு போலாம்ன்னு தள்ளிகிட்டு போய்கிட்டு இருந்தேன். நல்ல வேளை நீங்க வந்துட்டீங்க. இந்த ஸ்கூட்டரை கொஞ்சம் தள்ளிகிட்டு வாங்க தம்பி. உங்க பேரு,…?!!”

“ரவி,..”

“ சரிங்க,…. நீங்களும் எனக்கு தம்பி மாதிரிதான். நல்ல வேலை நீங்களாச்சும் துணைக்கு வந்தீங்க. இல்லேன்னா, இருக்கிற பிரச்சினைக்கு பயந்தே செத்துப் போய் இருப்பேன்.”

“ உங்களுக்கும் என் அக்கா வயசுதான் இருக்கும். அதனால வாங்க போங்க எல்லாம் வேண்டாம். ரவின்னே கூப்பிடுங்க.”

“சரி,… ரவி. நான் முன்னால நடக்கறேன். என்று சொல்லி அந்த கடும் மழையிலும், காற்றிலும், கட்டிய புடவை பிய்த்துக்கொண்டும் போகும் அளவுக்கு காற்றடிக்க, அதை தடுத்து இறுக்கிப் பிடித்து, முன் பக்கம் ஈரச் சேலை என் கால்களைத் தடுக்காதபடி தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு , கண்களுக்கு முன்னால் என் இடது கையை குடை போல ஆக்கி கொட்டும் மழையில் என் பார்வையை மறைக்காமல் இருக்க வைத்துக்கொண்டு, மோட்டார் ரூம் நோக்கி நடந்து கொண்டிருந்தேன்.

ரவியும் அவன் வந்த ஸ்கூட்டரை அங்கேயே மரத்தடியில் விட்டு விட்டு, என் ஸ்கூட்டரை எனக்குப் பின்னால் கொட்டும் மழையில் சொட்ட சொட்ட நனைந்தபடி தள்ளிக்கொண்டு வந்தான். ஒரு தெரிந்த ஆம்பிளை பக்கத்தில் இருந்ததால் கொஞ்சம் பயம் இல்லாதது போல இருந்தது.,

பம்ப் செட் மேலிருந்த மேற் கூரை கொஞ்சம் தாழ் வாக இருந்தது. மூன்று பேர் ஒதுங்கிக் கொள்ளும் அளவுக்கு அங்கே இடம் இருந்தது. கொஞ்சம் போல
குனிந்து அதற்குள் நுழைந்தேன். அங்கே மழை பெய்யவில்லை. ஆனால் சாரல் அடித்தது. குளிரில் என் உடல் வெடெ வெட என்று நடுங்கியது.

ரவியும் என் ஸ்கூட்டரை அந்த பம்ப் செட் பக்கத்தில் விட்டு விட்டு, அவன் வந்த வண்டியை ஓட்டிக்கொன்டு வந்து, என் ஸ்கூட்டரின் பக்கத்திலேயே நிருத்திவிட்டு, உள்ளே நுழைந்து என்னிடமிருந்து இரண்ட்டி தள்ளி நின்று கொண்டு, குளிரைப் போக்க வாயைக் குவித்து உப் உப் என்று
ஊதிக்கொண்டிருந்தான். கைகள் இரண்டைட்யும் பின்னால் கோத்து வெடெ வெடெ என்று நடுங்கியபடி நின்றிருந்தான்.

“ரவி,…..உன் கிட்டே செல் இருக்கா?, என் செல் வேலை செய்யல. ஒரு ஃபோன் பண்ணனும்" என்றேன்.

"செல் இல்லையேக்கா.”

“இல்லே,… இந்த வண்டிக்கு என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலே. பக்கத்துல யராவது மெக்கானிக் கிடைச்சா, அவங்களை வரச் சொல்லி ரிப்பேர் பாத்து, வண்டியை
எடுத்துகிட்டு போய்டலாம். எவ்வளவு நேரம்தான் இப்படி கொட்டுற மழையிலும், குளிர் காத்திலும் நாம நிக்கரது.?!!”

" எனக்கும் மெக்கானிக் வேலையும் ஓரளவுக்கு தெரியும்க்கா. உங்க ஸ்கூட்டர் ரிப்பேர்னா, நான் உங்க ஸ்கூட்டரை சரி பண்றேன்" என்றான்.
"உங்களுக்கு புண்ணியமாக போகும். சீக்கிரம், சரி பண்ணுங்க" என்று சொல்லி சிரித்தேன்.

"எப்படிக்கா இங்க வந்து மாட்டிகிட்டீங்க??"

"நான் ஃப்ரண்டோட மேரேஜ் ஒன்னை அட்டண்ட் பண்றதுக்காக ராமச் சந்திர புரா வந்தேன். இப்போ நல்லா மழைல மாட்டிக்கிட்டேன். ஒரு பஸ்ஸு, கார்
கூட இந்த ரோட்ல ஓடல. எல்லாம் லாரிங்களாதான் ஓடுது." என்று சொல்லிக் கொண்டிருக்கும் போதே ஒரு லாரியின் ஹெட் லைட் பளிச் என்ரு எங்கள் மேக்ல் பட்டு திசை திரும்பியது. நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்த்து ஒரு வளைவான சாலைப் பகுதி என்பதால், திரும்பும் வாகனத்தின் லைட் வெளிச்சம் எங்கள் மேல் ஓரிரு நொடி பட்டு விலகியது.

அப்படி வாகனத்தின் லைட் வெளிச்சம் பட்ட நேரத்தில் ரவியைப் பார்த்தேன். நல்ல காலேஜ் படிக்கும் வயசு. ஜிம்முக்கு போவான் போல. நல்ல மஸுல்ஸோட இருந்தான். அந்த நேரத்தில் ரவியும் என்னை ஒரு நொடி பார்த்து என்னை ஸ்கேன் செய்தான்.

"முன்னால மரம் ஒன்னு விழுந்து இருக்குக்கா. அதனாலே ட்ராஃபிக் ஜாம். ஒவ்வொரு வண்டியாதான் விடுறாங்க.இன்னும் க்ளியர் ஆக ரொம்ப நேரம் ஆகும் போல" என்று சொல்லிக் கொண்டே என் ஸ்கூட்டரை பம்ப் ரூமின் ஒரு ஓரத்துக்கு மழை பெய்யாத ஒரு இட்த்துக்கு கொண்டு சென்று, ஸ்கூட்டரில் இருந்த டூல்ஸ் பாக்ஸை எடுத்து, அதிலிருந்த கருவிகளால் ரிப்பேரை சரி செய்ய முயற்சி செய்தான்.

"அக்கா ஸ்கூட்டர்ல டைல் லைட் போயிருக்கு. அதனால சோக் வேலை செய்யல, சரி செய்ய முடியாது. வேற டூல்ஸ் எல்லாம் வேணும். இந்த பம்ப் செட் ரூம்ல சில டூல்ஸை வச்சிருப்பாங்க. ஆனா, இதுக்கு கதவு எங்கே இருக்குன்னு தெரியலையே?” என்று சொல்லிக் கொண்டே பம்ப் செட்டின் பின் பக்கம் போய் பார்க்க, அங்கே கதவு பூட்டப்பட்டு இருந்தது.

“கதவு பூட்டி இருக்கேக்கா. சாவி இருந்தா ஏதாவது டூல்ஸ் இருக்கான்னு தேடிப்பாக்கலாம். வழக்கமா இந்த மாதிரி காட்ல இருக்கிற பம்ப் ரூமுக்கு மீட்டர் பாக்ச் கிட்டேதான் சாவியை வைப்பாங்க. அங்கே இருக்கான்னு பார்க்கீரேன்.” என்ரு சொல்லி, செல் போனில் இருந்த டார்ச் லைட்டை ஆன் செய்து மீட்டர் பாக்ச் பக்கம் தேட, அங்கே ஒரு சாவி இருந்த்து. சந்தேகத்துடனே சாவியை பூட்டின் துலையில் சொற்கி நெம்ப, ப்ளக் என்ரு பூட்டு திறந்து கொண்டது.
“அக்கா, இந்த பக்கம் வாங்க. பூட்டு திறந்துகிச்சு. உல்ளே டூல்ஸ் ஏதாவது இருக்கா பாக்கலாம்.” என்று சொல்லி உள்ளே நுழைய அங்கே கிணத்து மோட்டார் பம்ப் ஒன்ரு இருக்க, அதன் பக்கத்துலேயே கயித்து கட்டில் ஒன்ரு இருந்த்து. அங்குமிங்கும் தேடியதில் சில ஸ்பேனர்களும், ரின்ச்சும் கிடைத்த்து.

ரவி என் ஸ்கூட்ட்ட்ரின் ஸ்டான்டை விடுவித்து, ரூமின் அந்த பக்கத்துக்கு தள்ளிக் கொண்டு போக, நானும் அவன் பின்னால் போனேன்.

ரவி உல்ளே நுழைய நானும் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். பத்து அடிக்கு பத்து அடி பரப்பளவு இருந்தது அந்த ரூம்.

“அக்கா ஏன் நிக்கறீங்க. அந்த கயித்து கட்டில்ல உக்காருங்க. கிடைச்சிருக்கிற இந்த டூல்ஸை வச்சு ஏதாவது சரி செய்ய முடியுமான்னு பார்க்கிறேன்."

"ம்,….ரவி உனக்கு கல்யாணம் ஆயிடுச்சா?" என்றேன்.

"இன்னும் இல்லேக்கா" என்று சொல்லி சிரித்தான்.

"உன் வயசு என்ன?" என்றேன்.

"20" என்றான் வெட்கப்பட்டுக் கொண்டே.

"20. துள்ளித் திரியிற இளமை வயசு." என்று சொல்லி சிரித்தேன். பேச்சு மீண்டும் மழையை பற்றி வந்தது. மழையை பற்றி தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தான்.

அந்த நேரம் பார்த்து ஒரு பைக் ஒளி வெள்ளத்தை பாய்ச்சியபடி பம்ப் செட் ரூமின் பின் பக்கம் வந்து நிற்க, , நான் பயந்து போய் யாரென்று பார்த்தேன்.

“ரவி,… ரவி,…என்று அழைத்துக்கொண்டே ரெயின் கோட் போட்டபடி ஒருத்தர் அந்த ரூமின் பின் பக்கம் நின்று தேட, அது தன் மாமாவின் குரல்தான் என்று உணர்ந்த ரவி, உடனே அந்த ரூமின் பின் பக்கமாக ச் சென்ரு, “ம்மா,… நாங்க இங்கதான் இருக்கோம்.. “மாமா,… வாங்க நல்ல வேளை. அக்கா உங்களையும் இங்கே அனுபிட்டாளா!!”

“ஆமாடா மச்சான். போன தம்பியை இன்னும் காணோம். நீங்களும் போய் என்ன ஏதுன்னு பாத்துட்டு வாங்கன்னு என்னை அனுப்பி வச்சா.” என்றவர் என்னைப் பார்த்து, “எப்படிம்மா இங்கே வந்து மாட்டிகிட்டே?”

மழைக்கு இங்கே ஒதுங்கி இருக்கோம். நல்ல வேளை பம்ப் செட் ரூம் கதவை பூட்டி சாவியை மீட்டர் பாக்ஸ் கீழே வச்சிருந்தாங்க. அக்காவோட ஃப்ரண்ட் உமா அங்கதான் இருக்காங்க.” என்ரு சொல்லி, அவன் மாமாவை அழைத்துக் கொண்டு வந்தான்.

என்னைப் பார்த்ததும், “என்ன உமா,… இப்படி வந்து மாட்டிகிட்டே?”