Incest குலுங்கித் தளும்பும் கொங்கை கொண்ட மங்கை என் தங்கை.

[monor]

பகுதி- 139

லதாவும் தன் அம்மாவை கட்டி அணைத்து, “ரொம்ப தேங்க்ஸ்மா. இப்படி ஒரு அண்ணன்கிட்டே கன்னி கழியத்தான் இவ்வளவு நாளா காத்துகிட்டு இருந்தேன். இனிமே அண்ணன் ஆசைப்படி ஒவ்வொன்னா கத்துகிட்டு, அவர் ஆசைப்படி நடந்துக்குவேன்.” என்று சொல்லி சித்தியின் கன்னத்தில் முட்தமிட, சொர்க்க சுகத்தில் ஒருவரை ஒருவர் அணைத்தபடி அப்படியே பின்னிப் பிணைந்து கிடந்தோம்.

“ரவி,….” என்று சொல்லி ராஜா என் தோளில் தட்டவும்தான் நான் சுய நினைவுக்கு வந்தேன்.

“என்னடா,….. நான் சொன்ன கதையை கேட்டு கற்பனை கனவுலகத்துக்கே போய்ட்டே போல இருக்கு?!!!”

“ஆமாண்டா,…. நீ சொல்ல சொல்ல அதை அப்படியே நினைச்சுப் பாத்தேன். வெரி இன்ட்ரஸ்டிங்க். நீ ரொம்ப கொடுத்து வச்சவன். சரி,…. எனக்கு நேரமாய்டுச்சு. நான் கிளம்பறேன். இந்த வாரம் ஊருக்கு போறப்போ ஒரு நாள் லீவு போட்டுட்டு சாமியாரை பாக்க போலாம்னு இருக்கேன். நீயும் அவசியம் வரணும்.”

“ நான் இல்லாமலா,… நான் கட்டாயம் வந்திட்றேன். நீ போய் ஆக வேண்டிய வேலையைப் பாரு” என்று ராஜா சொல்லி என்னை வழி அனுப்பி வைக்க, நான் ஃபார்ச்சூன் லாட்ஜிலேர்ந்து கிளம்பி என் இருப்பிடத்திற்கு வந்தேன்.

ஒரு நாள் ராஜாவுக்கு போன் செய்தேன்.

“ராஜா,…நாளைக்கு தஞ்சாவூர்ல இருக்கிற அந்த ஜோஸியர்கிட்டே, நானும் அம்மாவும் போலாம்னு இருக்கோம். நீ எங்க வீட்டுக்கு வந்துட்டா மூணு பேரும் சேர்ந்து போய்டலாம்.”

“சரி,…. ரவி,…. நான் நாளைக்கு காலைலே உங்க வீட்டுக்கு வந்திட்றேன்.”

அடுத்த நாள்.

ரவி எங்கள் வீட்டு விலாசத்தை வைத்து எப்படியோ தேடிக் கண்டு பிடித்து வீட்டுக்கு வந்து காலிங்க் பெல்லை அழுத்த, நான்தான் போய் கதவைத் திறந்தேன்.

“டேய்,…. ராஜா,…. பரவாயில்லையே காலைலேயே வந்துட்டே” என்று சொல்லி அவனை வரவேற்று வீட்டு ஹாலில் உட்கார வைக்க, சமையல் கட்டிலிருந்து வந்த அம்மா, ராஜாவுக்கு ஒரு வணக்கம் சொல்லி, “வாங்க தம்பி ஊர்ல எல்லோரும் சௌக்கியமா?” என்று கேட்டு விட்டு அவனுக்கு காபி போட சமையலறைக்கு சென்று விட்டார்கள்.

காலேஜுக்கு கிளம்பிக் கொண்டிருந்த ராகவி, கூந்தலை பின்னலிட்டபடியே அவள் ரூமிலிருந்து, “அம்மா,…அம்மா” என்று சமையல் கட்டை நோக்கி அழைத்தபடியே ஹாலுக்கு வர, என் தங்கையைப் பார்த்த ராஜா, அவளை யார் என்பது மாதிரி பார்க்க, ராகவியும், இவர் யாரோ என்பது போல பார்க்க, இருவர் சந்தேகத்தையும் போக்கும் விதமாக, “ராகவி,… என் ஃப்ரண்ட் சொல்வேனே ராஜா. இவர்தான்.”

“ஓ,…. வணக்கம்ண்ணா” என்று சொல்லி ஒரு சிறு புன்னகையை மட்டும் உதிர்த்து விட்டு, எங்களைக் கடந்தாள்.

காலை டிபன் மசால் தோசை தயார் செய்து அம்மா அனைவருக்கும் பரிமாற, நானும் ராஜாவும் டைனிங்க் ஹாலில் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டோம். ராகவி சமையலறையிலேயே அம்மாவோடு உட்கார்ந்து சாப்பிட்டாள்.

சாப்பிட்டு முடித்து விட்டு ராஜா தம் அடிக்க மொட்டை மாடிக்கு செல்ல, நானும் கூடப் போனேன்.

பேச்சு வாக்கில் ராஜா, “நாம டிபன் சாப்பிட்டுகிட்டு இருந்தப்போ, அங்கே ஜடை பின்னிகிட்டே வந்தது ராகவிதானே?!!”

“ஆமாடா,…”

“ரொம்ப அழகா இருக்காடா. சூப்பர் ஃபிகர்!! இவளை மாதிரி ஒரு தங்கச்சியும் சரி,…ஒய்ஃபும் சரி,…கிடைக்கறதுக்கு ரொம்ப கொடுத்து வச்சிருக்கணும். பாவம் கல்யாணம் செஞ்சவனுக்கு அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லே. நான் அப்பவே சொன்ன மாதிரி, எப்படியாவது, உங்க ரெண்டு பேருக்கும் கல்யாணம் செஞ்சு வைக்கறதுதான்டா ஒரு ஃப்ரண்டா நான் உனக்கு செய்யப்போற உதவி.”

“சரிடா,…. நாம மேலே வந்து ரொம்ப நேரமாச்சுன்னு நினைக்கிறேன். கீழே அம்மா தேடுவாங்க. வா கீழே போகலாம்.”

கீழே வந்த போது அம்மா புறப்பட்டு தயாராக இருக்க,…. ராகவி பக்கத்து தெரிவில் இருந்த தன் தோழி ஒருத்தியை பாக்க போய் இருந்தாள்.
புறப்பட்டு, அப்பாவிடம் சொல்லி விட்டு நாங்கள் மூவரும் ஒரு காரில் தஞ்சாவூரில் இருந்த அந்த ஜோஸியர் வீட்டுக்கு பயணமானோம்.

11 மணிக்கெல்லாம் ஜோஸியர் இருக்கும் ஏரியாவை அடைந்து விட்டோம். கொஞ்ச தூரம் நடந்து பங்களா போல இருந்த ஜோஸியர் வீட்டை அடைந்தோம். அங்கிருந்த ஹாலில் இருந்த பெஞ்சில் எங்களுக்கு முன்னால் ஒரு 5 பேர் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். நாங்களும் அந்த வரிசையில் உட்கார்ந்தோம். ராஜா என் அம்மாவையே ஒரு மாதிரியாக பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.


அவன் எதற்காக அப்படி பார்க்கிறான் என்று என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. சைட் அடிப்பது மாதிரியும் தெரியவில்லை.

கொஞ்ச நேரம் கழித்து ராஜா ‘வெளியே போலாம்’ என்று எனக்கு சைகை காட்ட, நான் அம்மாவிடம், “முன்னால பிள்ளையார் சிலை ஒன்னு இருக்கு. அதை நாங்க போய் கும்பிட்டுட்டு வர்றோம்மா. நீங்க இங்கேயே இருங்க.”

“ரவி,…. நானும் வர்றேனே?!!”

“நீங்க வந்துட்டா வரிசை போய்டும். அதனால இங்கேயே உக்காந்து இருங்க, நாங்க போய்ட்டு ஒரு அஞ்சு நிமிஷத்துல வந்திட்றோம்.”

“சரி,…. போய்ட்டு சீக்கிரம் வாங்க.” என்று அம்மா சொல்ல, நானும் ராஜாவும் ஆள் இல்லாத ஒரு இடத்துக்கு போனோம்.

“என்னடா?,….. எதுக்குடா வரச் சொன்னே?!!”

“இல்லடா,…. ஒரு சந்தேகம். அதை கிளீயர் பண்ணதான் வர சொன்னேன்.”

“என்ன சந்தேகம்?”

“இப்ப உங்க அம்மா முழுகாம இருக்காங்களா?”

“ஆமாடா,…3 மாசம்.”

“கையை கொடுடா. கங்கிராஜுலேஷன்ஸ். இந்த விஷயத்தை என் கிட்டே நீ சொல்லவே இல்லையே?”

“ஏதோ ஞாபகத்துல சொல்லாம விட்டுருப்பேன்டா. சாரிடா,…”


“பரவாயில்லே. எப்படிடா கரெக்ட் பண்ணினே?”

“எல்லாம் அதுவா நடந்ததுடா. நான் எதுவும் பிளான் பண்ணல. 3 மாசத்துக்கு முன்னால மதுரைக்கு, அம்மாவோட ஃப்ரண்ட் பையனுக்கு கல்யாணம் ஒன்னு நடந்தது. அதுக்கு போய் இருந்த போது, எங்க ரெண்டு பேருக்குள்ள அது நடந்துடுச்சு.”


“ம்,….இப்ப சொந்த வீட்லேயே சொந்த அம்மாவையே கீப்பா வச்சிருக்கே?!!?”


“ச்சீய்!!,…. போடா. கீப்பெல்லாம் இல்லே. பக்கா ஒய்ஃப்.”

“என்னடா சொல்றே?!!” என்று கேட்டு அதிர்ந்தான் ராஜா.

“ஆமாடா,…. திருப்பரங்குன்றம் கோயில்ல வச்சு, அவளுக்கு நான் தாலி கட்ட வேண்டியதா ஆய்டுச்சு.”


“ஒரு தாலிதாண்டா கழுத்துல தெரியுது? அது உங்க அப்பா கட்டின தாலியா இருக்கணும். நீ கட்டின தாலி?!!”


“மறைச்சு வச்சிருப்பாங்கடா.”


‘ம்,….அதான் பாத்தேன். உங்க அம்மாவை பாக்கிறப்போ எதோ ஒரு பொலிவோட, முன்னே பாத்ததை விட இப்ப அழகா இருக்காங்க. வயிறு கூட கொஞ்சம் மேடு தட்டி போய் இருக்குது. கர்ப்பமா இருக்கிற பொம்பளையோட கலை உங்க அம்மா முகத்துல தெரியுது.”


“ஓ!!!,….அதான் என் அம்மாவை அப்படி பாத்தியா?”

“ம்,…. நேரமாச்சு. சரி,…. வாடா கியூ நகர்ந்திருக்கும். உங்க அம்மா வேற அங்கே தனியா இருப்பாங்க. போலாம்.”

நாங்கள் போகவும் எங்கள் முறை வரவும் சரியாக இருந்தது.

ஜோஸ்யரின் அறைக்குள்ளே நானும், ராஜாவும், அம்மாவும் உள்ளே போக, கதவு சாத்தப்பட்டது.

உள்ளே ஊதுபத்தி புகையும் சாம்பிராணி வாசனையும் கலந்து சூழ்ந்த பத்துக்கு பத்து அறையின் மத்தியில் தரையில் புலித் தோலின் மீது உட்கார்ந்திருந்த காவி உடை அணிந்த ஜோஸியர் எங்களைப் பார்த்து எங்களை அவர் முன் தரையில் உட்காரச் சொல்லி சைகை செய்தார்.

அம்மாவுக்கு தெரியாமல் ராஜா அவரைப் பார்த்து கண் அடித்தான்.

நாங்கள் அவர் முன் உட்கார்ந்ததும், ஜோஸியர் அவர் முன் வைக்கப்பட்டிருந்த சாமிப் படங்களை பய பக்தியாக வணங்கி, திரு நீரை எடுத்து தன் நெற்றி நிறையப் பூசிக்கொண்டு, அம்மாவைப் பார்த்து “ம்,… உங்க பிரச்சினை என்ன சொல்லுங்க தாயே” என்றார்.

அம்மாவும் ராகவியின் பெயரைச் சொல்லி பிரச்சினைகளைச் சொல்ல, அதைக் கண்மூடி கேட்டுகொண்டவர் புரிந்து கொண்டு, ஐந்து சோளிகளை கையில் அள்ளி, கண்களை மூடி, வாய்க்குள் ஏதோ முணு முணுத்து, தரையில் உருட்ட, மூன்று சோளிகள் குப்புறக் கவிழ்ந்து, இரண்டு சோளிகள் நிமிர்ந்து நின்றன.

கண் திறந்து சோளிகளைப் பார்த்தவர் கை விரல்களை நீட்டி கணக்குப் போட்டு, ‘இது சரி இல்லையே’ என்பது போல தலையை அவரே அசைத்துக்கொண்டு, மீண்டும் கண்களை மூடி சோளியை உருட்டிப் போட்டுப் பார்த்து சரி என்பது போல தலையை ஆட்டி, வாக்கு சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

ஆசைப்பட்ட கிளியின் ஜோடிக் கிளி இறந்து போக, அன்பான கிளி மனம் வாடி சோகம் கொள்ள, இனியும் நாள் கடத்தினால், அன்பான கிளியின் மரணம் சம்பவிக்கும். அன்பான கிளியின் மரணம் தவிர்க்க அடி எடுத்து வைத்தால் பட்ட கிளை முறியும். இப்போது, அம்மா கிளியே ஆறுதலாய் இச்சை தீர்க்கும் பச்சைக் கிளி ஆனதால், ஜோடியைப் பிரிந்த கிளிக்கு, ஒரு தாய் வயிற்றில் பிறந்த கிளியே கணவன் என்ற உறவாய் அமையும். அல்லாமல் போனால் அனைத்தும் கெடும். ஒரு தாய் வயிற்றில் பிறந்த கிளிகள் ஜோடிகளானால், அன்பான ஆனந்த வாழ்க்கை உண்டாகுமென்பது விதி. – இது அருள் வாக்கு.

“ஜோஸியரய்யா,… எனக்கு ஒன்னும் புரியல. கொஞ்சம் விளக்கமா சொல்லுங்களேன்” என்று அம்மா வருத்தம் தோய்ந்த முகத்துடன் கேட்க,… ஜோஸியர் சொல்ல ஆரம்பித்தார்.

“இங்க பாருங்கம்மா. ஆயிரத்துல ஒருத்தருக்குதான் இந்த மாதிரி விதிப் பலன் அமையும். தப்புன்னு பாத்தா தப்புதான். சரின்னு பாத்தா சரிதான். சோளி சொல்ற வாக்கியப்படி, இப்படியே விட்டா, உங்க பொண்ணும், பையனும் உங்களுக்கு கிடைக்காமப் போக வாய்ப்பிருக்கு. அவங்க தீர்காயுசா இருக்கணும்னா, நீங்கதான் இதுக்கு முக்கியமா பரிகாரம் செய்யணும்.

“என்ன பரிகாரம் செய்யணும்?!! என் பொண்ணுக்கும், பையனுக்கும் இனிமே ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமையாதா?”

“உங்க பையனுக்கு பிடிச்ச ஏதோ ஒன்னு, இப்ப அவனை விட்டு நெடுந்தூரம் விலகிப் போகப் பாத்துச்சு. அதனால உண்டான மனக் கிலேசம் உங்க பையனை நாசம் செஞ்சுகிட்டு இருக்கு. இதுக்கு பரிகாரம் செய்யணும்னா, அவன் ஆசைக்கு ஏத்த மாதிரி நடந்துகிட்ட, அம்மாவும், மனைவியுமான ஒருத்தி, அவளுக்கு பிறந்தவளை, உன் பையனுக்கு சாஸ்திர சம்பிரதாயங்களோட மனைவியாக்கணும்.

ஆனா, அதுக்கு பின்னால பையனோட வாழ்க்கை அப்பா, அம்மா, பொண்ணுன்னு ரெட்டை கிளியோட ஆனந்த சந்தோஷமா இருக்கும். அதனால, எதுவானாலும் பையனோட ஆசைப் படி நடந்துகிட்டா எல்லாம் நல்லதாவே முடியும். ஜெய் அங்காளம்மா!!!” என்று சொல்லி, கொஞ்சம் திரு நீரை அள்ளி எங்கள் இருவர் தலையிலும் போட்டு, தட்சனையாக 500 ரூபாய் வாங்கிக்கொண்டார்.

இந்தப் பொய் சொல்வதற்காக நண்பன் ராஜா ஜோஸியரிடம் ஏற்கனவே ரூபாய் 1000 கொடுத்திருப்பது தனிக்கதை.

ஜோஸியரைப் பார்த்து விட்டு மூவரும் கிளம்பினோம். ஜோஸியர் சொன்னதைக் கேட்ட பிறகு அம்மா ஏதோ யோசனையில் அமைதியாகவே இருந்தாள். எதுவும் பேசவில்லை. ஜோஸியர் சொன்னதை வைத்து அம்மா மனதுக்குள் கணக்கு போட்டுக்கொண்டிருக்கிறாள் என்பது எங்களுக்கு புரிந்து போனது.

காரில் வரும் போது அம்மா, “ரவி அந்த ஜோஸியர் என்ன சொல்றார்ன்னு எனக்கு புரிஞ்ச மாதிரியும் இருக்கு. புரியாதமாதிரியும் இருக்கு. எனக்கு ஒரே குழப்பமா இருக்கு.”

இதைக் கேட்ட ராஜா, “அம்மா, அவர் தெளிவாதானே சொல்லி இருக்கார். இதுல புரியாததுக்கு என்ன இருக்கு?”