சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

வாணி பெருமை கொள்வதை போல....நிஜமாகவே சாந்திக்கும் வாணிக்குமிடையே ஒரு நல்ல புரிதலும் அந்நியோன்யமும் உண்டாகி இருந்தது.
சாதாரணமாக ஒரு மாமியாருக்கும் மருமகளுக்குமிடையில் இப்படிப்பட்ட அன்னியோன்யம் இருப்பது ரொம்ப அரிது.
ஆனால் கடவுள் கருணையால் இங்கே இவர்களுக்கு நடுவில் அப்படிப்பட்ட அரிதான ஒரு அன்னியோன்யம் உருவாக்கி இருந்தது.
சமீப காலமாக இருவருமே தங்களுக்குள் எவ்வித ரகசியமும் இல்லாது மிகவும் வெளிப்படையாக பழகி வந்தார்கள்.

அதனால்தானோ என்னவோ சாந்திக்கு தனது மருமகள் வாணியை அந்த விசயத்தில் கூட சந்தோசப் படுத்திப் பார்க்க வேண்டும் என்று தோன்றியது. சாந்தியின் தூண்டுதலால் வாணியும் கூட ராகவனோடு உறவுகொள்ள மனதளவில் தயாராகி விட்டிருந்தாள்.

சாந்தி அந்த விசயத்தை பற்றி வாணியிடம் ஏதாவது கேட்கும் சமயங்களில் 'ச்சீ...போங்க அத்தை....வெக்கமா இருக்கு.....கூச்சமா இருக்கு....' என்றெல்லாம் முகத்தை மூடிக்கொண்டு வெட்கப்பட்டாலும் சாந்தி தன்னிடம் அந்த மாதிரி பேசுவது வாணிக்கு நிரம்பவே பிடித்து இருந்தது. அதை சாந்திக்கும் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

ஆகவே போகப் போக அவள் வாணியிடம் மிகவும் வெளிப்படையாக பேசத் தொடங்கி இருந்தாள்.

இவர்கள் இங்கே இப்படி என்றால் அலுவலகத்தில் இருந்த ராகவனுக்கோ மனசு முழுக்க வீட்டில்தான் இருந்தது. அவனுக்கு அலுவலகப் பணியில் கொஞ்சம் கூட ஈடுபாடு கொள்ள முடியவில்லை.
சாந்தியை முழு அம்மணமாக வைத்து உறவு கொண்டதை பற்றிய நினைவுகளும் அதற்கு முன்பு வாணியை அத்தனை அருகே நெருக்கமாக வைத்து பேசிக் கொண்டிருந்ததும் மீண்டும் மீண்டும் நினைவுக்கு வந்து அவனை வதைத்துக் கொண்டிருந்தது.
அப்படி அவன் தவித்துக் கொண்டிருக்கும் நிலையில் ஒரு பதினோரு மணி அளவில் வாணியின் செல்போனில் இருந்து அவனுக்கு போன் வந்தது.

வாணியின் நம்பரை பார்த்தவுடனேயே அவனுக்கு ஒரு பரபரப்பு உண்டாக .... அவசரம் அவசரமாக போனை ஆன் செய்ய....மறுபக்கத்தில் இருந்து சாந்தியின் குரல் கேட்டது.
சாந்தியின் குரலை கேட்டவுடன் அவனுக்கு இன்னும் அதிகமாக பரபரப்பு உண்டானது.
'என்ன தம்பி.....காலையில சாப்பிடவும் இல்ல....என்கிட்டே சொல்லவும் இல்ல....?' என்று சாந்தி கேட்க....ராகவனுக்கு என்ன பதில் சொல்லவென்று தெரியாமல் கொஞ்ச நேரம் குழம்பிப் போனான்.


ராகவன் தன்னிடம் பேச தயங்குகிறான் என்பதை புரிந்து கொண்ட சாந்தி தன்னருகே நின்ற வாணியை பார்த்து புன்னகைத்து விட்டு மீண்டும் ராகவனிடம் போனில் பேசினாள்.

'என்ன தம்பி....பதிலை காணோம்....எதுக்கு சாப்பிடாம போன....? அதுவும் என்கிட்டே சொல்லாம போயிட்டியே....?'
'ம்ம்...அது வந்து....ம்ம்....'
'என்ன தம்பி....அங்க பக்கத்துல ஆட்கள் இருக்காங்களா....ப்ரீயா பேச முடியலையா....?'

'இல்ல...அதெல்லாம் இல்ல....நான் தனியாத்தான் இருக்கேன்...'
'ம்ம்...ரொம்ப வேலையா இருக்கியா.....'
'அப்பிடில்லாம் இல்லைக்கா....பிரீயாத்தானிருக்கேன்.....'
'அப்புறம் என்ன.....நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லாம இருக்கியே.....?'

'அது வந்து.....சும்மாதான் அக்கா....கொஞ்சம் வேலை இருந்திச்சு....அதான் நேரத்தோட வந்துட்டேன் அக்கா....'
'ம்ம்....சும்மா அக்கா அக்கான்னு எதுக்கு சொல்லிக்கிட்டு இருக்கிற....? சும்மா சாந்தின்னே கூப்பிடு....'
என்று ராகவனிடம் சொன்னவள் அருகில் நின்ற வாணியை நோக்கி கண்ணடிக்க....வாணி அதன் அர்த்தம் புரிந்ததை போல அவளைப் பார்த்து பதிலுக்கு புன்னகைத்தாள்.

'ஐயோ....அக்கா....என்ன சொல்றீங்க.....உங்களை போயி நான் எப்படி பேர் சொல்லி கூப்பிடறது....?'
'ம்ம்...பேர் சொல்லி கூப்பிட முடியாது,.....ஆனா நேத்து ராத்திரி அதெல்லாம் செய்ய முடியும் என்ன?'
'அக்கா......அது வந்து......'

'பாத்தியா....திரும்ப திரும்ப அக்கா அக்கான்னு கூபிடாத......சும்மா சாந்தின்னே கூப்பிடு....அதான் எல்லாத்தையும் முடுச்சிட்டியே...பிறகு என்ன....?'
'ஐயோ...அக்கா.....அங்க வாணி இதை எல்லாம் கேட்டா தப்பா நினைப்பாளே....'
'அவ வீட்டுக்குள்ள ரேவதிக்கு பால் குடுத்துட்டு இருக்கா.....நான் பின்னால வந்து நின்னுதான் பேசுறேன்....'

'ம்ம்....அப்ப சரி......'
'சரி...நான் கேட்டதுக்கு பதில் சொல்லலையே....'
'அதான் சொன்னேனே அக்கா......'
'பாத்தியா....திரும்பவும் அக்கான்னு சொல்ற....சும்மா உரிமையோட சாந்தின்னே கூப்பிடுடா ..'

சாந்தி வாணியை பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே அவள் தன்னருகே இல்லை என்று சொல்ல....மறுமுனையில் ராகவனிடம் இருந்து அரை நிமிட நேரத்துக்கு எவ்வித பதிலும் இல்லை.....
'யேய்....என்ன சத்தத்தையே காணோம்.....'
'ம்ம்...சரி....சாந்தி.....'

'ம்ம்...இப்ப எவ்வளவு சந்தோசமா இருக்கு பாத்தியா.....உனக்கு என்னை இப்படி பேர் சொல்லி கூப்பிட பிடிச்சு இருக்கா....?'
ராகவனுக்கு இப்போது தொடைகளின் நடுவே சூடும் துடிப்பும் அதிகமாக உணர முடிந்தது.

'ம்ம்....பிடிச்சு இருக்கு.....'
'சரி....இனிமேல் என்கிட்டே தனியா பேசும் போது இந்த மாதிரி சாந்தின்னு பேர் சொல்லியே கூப்பிடு என்ன....?'
'ம்ம்...சரி.....அக்கா....சாரி சாரி.... சாந்தி.....நேத்து ராத்திரி அந்த விஷயம் எதுவும் வாணிக்கு தெரியாதுல்ல....?'

'அதெப்படிடா தெரியும்....அவதான் நல்லா உறங்கிட்டாளே.....நீ அந்த மாதிரில்லாம் என்கிட்டே செய்வேன்னு அவளுக்கு தெரியுமா என்ன....?'
'தப்புத்தான் சாந்தி.....தெரியாம நடந்து போச்சு.....'

'அப்போ உனக்கு இஷ்டம் இல்லாமத்தான் அந்த மாதிரில்லாம் செஞ்சியா....?'
'ம்ஹூம்.....அப்பிடி இல்ல.....முதல்ல கொஞ்சம் போதையில என்னை அறியாம உங்களை டச் பண்ணினேன்....ஆனா அதுக்கு அப்புறம் நடந்தது எல்லாமே ஆசை பட்டுத்தான் ......'

'ம்ம்...சரி...சரி.....இத்தனை நாளும் இந்த மாதிரி சிந்தனையே இல்லாமல் இருந்த எனக்கு நேத்து ருசி காமிச்சு விட்டுட்டே....எனக்கும் ஒரு மாதிரியா இருக்குடா....'
'சாந்தி....வாணிகிட்ட அதை பத்தி எதுவும் சொல்லிற வேண்டாம் ..'
'ம்ம்...அவகிட்ட இதை பத்தி எப்படிடா நான் சொல்ல முடியும்....அப்படியே சொன்னாலும் அவ உன்னையும் என்னையும் பத்தி என்ன நினைப்பா...?'

'ம்ம்....அதான் சொல்றேன்....வாணிக்கு தெரிஞ்சிர வேண்டாம்....'
'சரி..சரி....அதை அப்புறம் பாத்துக்கலாம்.....நான் சொல்ல வந்ததை மறந்துட்டேன்....இனிமேல் இந்த மாதிரி என்கிட்டே சொல்லாம சாப்பிடாம போகக் கூடாது...என்ன சரியா......வாணி கூட நீ எதுக்கு சொல்லாம சாப்பிடாம கிளம்பி போயிட்டேன்னு கேட்டா....ஆனா ஏதோ சொல்லி சமாளிச்சுட்டேன்...ஆனா எனக்கு தெரியும்....நீ என்னை பாக்க கூச்சப் பட்டுக்கிட்டுதானே இப்படி கிளம்பி போயிட்டே....'

'ம்ம்....ஆமா....'
'சரி.....நான் போனை வச்சுடுறேன்.....சாயங்காலம் நேரத்தோட வீட்டுக்கு வா....என்ன சரியா....?'
'ம்ம்...சரி.....'
ராகவனிடம் பேசி முடித்து விட்டு போனை அணைத்த சாந்தி வாணியைப் பார்த்து தொடர்ச்சியாக சிரித்து விட்டு....

'இந்த விஷயத்தை பத்தி உனக்கு தெரிஞ்ச மாதிரி நீயும் காட்டிக்காதே.....இது உனக்கும் எனக்கும் மட்டும்தான் தெரியும்....என்ன சரியா....?'என்று கேட்க...வாணி நன்றாக புரிந்து கொண்டேன் என்று சொல்வதை போல வாய் கொள்ளாத சிரிப்போடு தலையை நன்றாக ஆட்டினாள்.


ராகவனுக்கு அலுவலகத்தில் மாலை வரை இருப்பு கொள்ள வில்லை. ஒன்றுக்கு ஆசைப்பட்டால் இரண்டு கிடைக்கிறதே என்று மனதினுள் அளவில்லாத பரவசம் உண்டாகி அதனால் நிலை கொள்ளாமல் தவித்த ராகவனுக்கு ஒவ்வொரு வினாடியும் ஓரோர் யுகமாகவே கழிந்தது.

தவிர்க்க முடியாத வேலை இருந்த காரணத்தால்தான் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்த மனதை கட்டுப்படுத்திக் கொண்டு இருந்தான். இல்லை எனில் சாந்தி போனில் பேசி முடித்த போதே எழுந்து வீட்டுக்கு போயிருப்பான்.

ஒருவழியாக மாலை ஆறரை மணியாக அலுவலக வேலையும் முடிந்து இருந்தது. அந்த விஷயத்தில் மட்டும்மல்ல ....அலுவலக வேலையிலும் ராகவன் ரொம்ப கெட்டிக்காரன். ஆகவே அனைத்து வேலைகளையும் பரிபூரணமாக முடித்து விட்ட திருப்தியில் நிறைவான மனதுடன் தனது இருக்கையை விட்டு எழுந்தான்.

சக அலுவலக நண்பர்களிடம் சொல்லி விட்டு வெளியே வந்தவன் தனது மோட்டார் சைக்கிளை உயிர்ப்பித்து நகர்த்தினான்.
தன்னை அறியாமலேயே மெல்லிய சீட்டி ஒலியுடன் வண்டியை ஒட்டியவன் ஏற்கனவே நினைத்து வைத்து இருந்தபடி வழியில் இருந்த கடைகளில் ஏறி இறங்கி இரண்டு செட் ஜட்டி மற்றும் பிரா வாங்கியதோடல்லாமல் மல்லிகைப் பூவும் அல்வாவும் வாங்கிக் கொண்டு மீண்டும் வண்டியை நகர்த்தினான்.

பிராவும் ஜட்டியும் யாருக்காக எதற்காக என்று சாந்தியோ வாணியோ கேட்டால் என்ன சொல்வது என்று ஒரு வினாடி யோசித்தவன் தனக்குத் தானே சிரித்துக் கொண்டான்.
அவர்கள் அப்படி ஏதாவது கேட்டால் ... தைரியமாக வாணிக்காகத்தான் என்று சொல்வதென்றும் தீர்மானித்துக் கொண்டான்.

ராகவன் இப்படி என்றால் அங்கெ வீட்டில் சாந்தி வாணியை விரட்டிக் கொண்டிருந்தாள். மாலை ஆறு மணி ஆனதும் வாணியை மீண்டும் ஒருமுறை குளித்து ரெடியாக சொன்னவள் அவள் குளித்து விட்டு வந்ததும் சாந்தி தானாகவே போய் பீரோவில் இருந்த சந்திரமோகன் வாங்கி கொடுத்து இருந்த நைட்டிகளில் இளம் பச்சை நிறத்திலான ஒரு மெல்லிய நைட்டியை எடுத்து வாணியிடம் கொடுத்து அதை அணிந்து கொள்ள சொன்னாள்.

அதை பார்த்த வாணி அதனை கையில் வாங்கி பிரித்துப்பார்க்காமலேயே தனது அத்தையை பார்த்து ஒரு நமுட்டு சிரிப்பு சிரித்தாள்.

'என்னடி சிரிக்கிற...?'
'ம்ம்...இதையா போட்டுக்க சொல்றீங்க..?'
'ஆமா....இதுக்கென்ன....?'
'நிஜமா சொல்லுங்க.....சும்மாவா இதுக்கென்னன்னு கேக்குறீங்க...?'
அதை கேட்ட சாந்தி பதிலுக்கு அவளை பார்த்து சிரித்து விட்டு....
'சும்மா போட்டுக்கோடி....' என்றாள்.

'எனக்கென்ன.....நீங்க சொன்னா சரிதான்.....நான் தாராளமா போட்டுக்கிறேன்.....ஆனா இதை போடுறதுக்கு பதிலா போடாமலே இருக்கலாம்...'
'தெரியும் தெரியும்....அதனாலதான் சொல்றேன்.....'

'சரி...உங்க இஷ்டம்....'என்று சொல்லி விட்டு அந்த நைட்டியை அணிந்து கொண்ட வாணியை பார்த்து திருப்தியான முகத்தோடு சிரித்த சாந்தி வாசலை நோக்கி நடந்து சென்று படியில் இறங்கி ராகவனை எதிர்பார்த்து நின்றாள்.

அந்த நேரம் பார்த்து தற்செயலாக தனது வீட்டு வாசலில் நின்ற அடுத்த வீட்டு பாக்கியம் அக்கா 'என்ன சாந்தி....யாரையோ எதிர்பார்த்துட்டு நிக்கிற மாதிரி தெரியுது..?'என்று குரல் கொடுக்க.....திடீரென அந்த குரலை கேட்டு திடுக்கிட்டு திரும்பிய சாந்தி....'இவள் எப்போது வந்தாள்....' என்று யோசித்த படியே குழப்பமான மனதோடு திரும்பி அவளை பார்த்தாள்.



சாந்தியை பார்த்து சிரித்தபடியே தனது வீட்டு வாசலில் இருந்து மெதுவாக நடந்து வந்த பாக்கியம் சாந்தியை நெருங்கி வந்து நின்று அவளை மேலும் கீழும் கண்கள் விரிய பார்த்தாள்.

சமீபத்தில் ஒருநாளும் சாந்தி இந்த மாதிரி புடவை உடுத்தியது இல்லை. இன்று அவள் புடவையை கட்டியிருந்த விதம் பாக்கியத்துக்கு புதிதாகத் தெரிந்தது. எப்போதையும் விட இன்று அவள் சற்று நளினமாக புடவை கட்டியிருந்தாள்.

எத்தனை வருடங்களாக அவர்கள் அடுத்தடுத்த வீடுகளில் வசிக்கிறார்கள். சாந்தியின் கணவர் இறந்து போனதிலிருந்து உடை விஷயத்தில் சாந்தி அவ்வளவாக அக்கறை எடுத்துக் கொள்வதில்லை. ஆனால் இன்று என்ன இவள் திடீரென இப்படி புடவை கட்டியிருக்கிறாள்.

அதுவும் உள்ளே அணிந்திருக்கும் பிரா வேறு தெளிவாக தெரிகிறதே...? ரொம்ப நாட்களாக இவள்பிரா அணிந்து பார்த்ததில்லையே என்றெல்லாம் யோசித்த பாக்கியம் அதை சாந்தியிடம் வெளிப்படையாக கேட்டே விட்டாள். இருவரும் ஒரே வயது உடையவர்கள் என்பதால் இருவரும் எல்லா விஷயங்களையும் சற்று வெளிப்படையாகவே பேசிக் கொள்வார்கள்.

ஆகவே இப்போதும் பாக்கியம் சாந்தியின் வெளிப்படையாகவே கேட்டாள்.
'என்ன சாந்தி.....இன்னிக்கு ஏதாவது விசேஷமா....?'
'இல்லியே....எதுக்கு கேக்குற...?
'ம்ஹூம்....கண்டிப்பா ஏதாவது விசேஷமாகத்தான் இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்.. .. நீ இன்னிக்கு சேலை கட்டியிருக்குற விதமே புதுசா இருக்கே...?'

'உனக்கு வேற வேலையே இல்லை....சும்மா சும்மா ஏதாவது சொல்லி வம்பு இழுக்கிறதே உனக்கு வேலையா போயிட்டு....'
'அப்டில்லாம் இல்லியே சாந்தி.....நிஜமா சொல்றேன்....இன்னிக்கு நீ சேலை கட்டியிருக்குற விதம் ரொம்ப புதுசா இருக்கு....சமீபத்துல நீ இப்படி அழகா சேலை உடுத்தினதே இல்லையே...'

'அப்டியா சொல்ற....எனக்கு ஒண்ணும் அப்படி தெரியலை....எப்போதும் போலத்தான் கட்டியிருக்கேன்....'
பாக்கியத்திடம் ஒப்புக்குத்தான் அப்படி சொன்னாளே தவிர.....சாந்தி இதுநாள் வரை இல்லாமல் இன்று சற்று நேரமெடுத்து ரசித்துதான் புடவை கட்டினாள்.

ராகவனை நினைத்துக் கொண்டேதான் கொஞ்சம் அக்கறை எடுத்து கட்டியிருந்தாள். அதுவும் பீரோவில் ஒதுக்கிப் போட்டிருந்த பிராவையும் எடுத்து அணிந்து வாணிக்கு தெரியாமல் சற்று நேரம் கண்ணாடி முன்னே நின்று தன்னழகை தானே ரசித்து விட்டுத்தான் அதற்கு மேலே ப்ளவுஸ் அணிந்து இருந்தாள்,.

எப்போதும் ஏனோ தானோவென்று புடவை கட்டுபவள் இன்று கொஞ்சம் தரிசனமாக சுமங்கலியாக இருந்த போது கட்டுவதை போல கட்டியிருந்தாள். பாக்கியம் சொல்வதை போல தான் இன்று புது விதமாகத்தான் புடவை கட்டியிருக்கிறோம் என்பதை நினைத்து தனக்குள்ளே மகிழ்ந்து கொண்ட சாந்தி அதை வெளியே காட்டிக்கொள்ளாமல் பாக்கியத்தை பார்த்து அப்படி எல்லாம் இல்லியே என்று பாவனைக்காக சொன்னாள். ஆனால் பாக்கியம் விடுவதாக இல்லை.

'ம்ஹூம்...அதெல்லாம் இல்லை.....எனக்கு என்னமோ உனக்கு திடீர்னு அண்ணன் நினைப்பு வந்துட்ட மாதிரி தெரியுதே..'என்று சொல்லி விட்டு குறும்பு சிரிப்பு சிரித்தாள்.

'ம்க்கும்....இப்போ அது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்.....'
'என்ன சாந்தி ... சும்மா இப்படி சொல்லிட்டே....அண்ணன் இருக்குற வரைக்கும் நீயும் அண்ணனும் எத்தனை சந்தோசமா இருந்தீங்கன்னு எனக்கு தெரியாதா என்ன....நானே ரெண்டு மூணு தடவை நேருல பாத்து இருக்கேன்....உனக்குத்தான் அது தெரியுமே...'
'ஆமா...அதுக்கென்ன இப்போ...?'

'அதனாலதான் அண்ணன் நினைப்பு வந்துட்டோன்னு கேட்டேன்....' என்று அதே குறும்பு சிரிப்போடு கேட்டாள்.

ஏனோ தெரியவில்லை.....பாக்கியம் அப்படி சொன்னவுடன் சாந்திக்கும் அந்த பழைய நினைவுகள் ஓரிரு வினாடிகள் மனதில் எழுந்தாலும் அதை முந்திக் கொண்டு நேற்று இரவு ராகவனோடு குலாவியதுதான் தெளிவாக எழுந்தது.,

அதை நினைத்து உள்ளுக்குள்ளே பரவசமடைந்த சாந்தி....
'நீ வேற... அப்படிலாம் ஒண்ணுமில்ல.....சும்மா கட்டிப் பாப்போம்னு காட்டினேன்....ஆனா நீ சொல்ற மாதிரி அந்த அளவுக்கா வித்தியாசமா தெரியுது....?'

'பின்ன இல்லியா....உன்ன இன்னிக்கு இப்படி பாக்கும்போது எப்படி இருக்கு தெரியுமா....முன்னாடி இந்த தெருவுல இருக்குற பொண்ணுங்கள்ள நீதானே அழகு ராணி....அந்த ராணி இப்போ திரும்பி வந்துட்ட மாதிரில்ல இருக்கு....'
வயதானாலும் தனதழகை புகழ்ந்தால் மயங்காத பெண் இவ்வுலகில் இருக்கிறாளா என்ன....

பாக்கியம் சொன்னதை கேட்டு நிஜமாகவே சற்று வெட்கப் பட்ட சாந்தி...
'ஐயோ....சும்மா இரு பாக்கியம்....இந்த வயசுல அது ஒண்ணுதான் குறைச்சல்....'

'நா ஒண்ணும் சும்மா சொல்லல சாந்தி....நிசமாத்தான் சொல்றேன்...இந்த புடவையில் உனக்கு நாப்பது வயசுதான் சொல்ல முடியும்...அது சரி....உள்ள பாடில்லாம் போட்டு இருக்கே....மறைக்காம சொல்லுடி சாந்தி...என்ன விசேஷம்...?'

'ஐயோ..ஐயோ....அப்படிலாம் ஒண்ணுமில்ல பாக்கியம்....சும்மாதான் ஒரு வித்தியாசமா இருக்கட்டுமேன்னு கட்டினேன்....வேணும்னா சொல்லு....வேற சேலை கட்டிக்கிட்டு நிக்கவா...?'

'சரி.,.சரி...நான் ஒண்ணும் சொல்லல.....ஆனா இன்னிக்கு இந்த சேலையில் நீ ரொம்ப அழகா இருக்க சாந்தி....'என்று பாக்கியம் சொல்லிக் கொண்டு இருக்கும்போதே வீட்டினுள்ளே இருந்து வாசலில் வந்து நின்ற வாணியை பார்த்து விட்ட பாக்கியம் ...அவளையும் அதே போல கண்கள் விரிய ஏற இறங்க ஓரிரு வினாடிகள் பார்த்தாள்.

பாக்கியம் தன்னை உற்றுப் பார்ப்பதை கண்ட வாணி....ஐயோ....பாக்கியம் அக்கா எப்போ வந்தாங்க....ஐயோ...இந்த நைட்டியில் என்னை பாத்துட்டங்களே என்று லேசாக பதறினாள். இருவரையும் கவனித்த சாந்தியும் கொஞ்சம் பதறித்தான் போனாள்.

அதே நேரம் மாமியாரும் மருமகளும் சொல்லி வைத்தாற்போல இப்படி டிரஸ் போட்டு இருக்கிறார்களே....என்னவாக இருக்கும் என்று பாக்கியம் யோசிக்க தொடங்கினாள்.

அவள் மனதில் தங்களை பற்றி ஏதோ ஒரு விஷமமான சிந்தனை ஓடுகிறது என்று புரிந்து கொண்ட சாந்தி சற்று பதைபதைப்பான முகத்தோடு பாக்கியத்தை ஏறிட்டாள்.