சப்தஸ்வரங்கள் [discontinued]

[manigopal]

சந்தியாவிடம் போனில் பேசிக் கொண்டு நின்ற வாணியை கடந்து வரும் போது அவள் மேல் உரச நேர்ந்த அந்த வினாடி ராகவனுக்கு ஒரு புது வித உணர்ச்சி தோன்றி மறைந்தது.
அவள் அணிந்திருந்த அந்த மெல்லிய சில்க் நைட்டியும் அவள் மேல் இருந்து வந்த ரம்மியமான பவுடர் வாசனையும் அவனை சற்று நிலை தடுமாற வைத்தது.
வாணியிடம் போனை கொடுப்பதற்கு முன்பே சந்தியாவிடம் போனில் பேசிக் கொண்டே தனக்கு முன்னால் நின்ற வாணியை பார்த்த ராகவனுக்கு அவளது கவர்ச்சியான தோற்றம் தடுமாற்றத்தைக் கொடுத்தது.
அந்த மெல்லிய ரோஸ் நிற நைட்டியின் முன்பக்கம் குத்திக் கொண்டு நின்ற அவளது முலைக்காம்புகளும் கழுத்துக்குக் கீழே மிகவும் இறங்கி இரு பக்க முலைகளின் நடுவே தெரிந்த பள்ளத் தாக்கும் அவள் உள்ளே ஒன்றும் அணியாமல் நின்றதால் அரசல் புரசலாக தெரிந்த அவளது தொப்புளும் அதற்கு கீழே தொடைகளுக்கு நடுவில் அந்த நைட்டியை கவ்வி பிடித்த மாதிரி உள்வாங்கி நின்ற கோலமும் ராகவனை ரொம்பவே பாதித்தது. சந்தியாவிடம் பேசிக் கொண்டிருந்தாலும் ராகவனது பார்வை வாணியின் மீது படிந்து விலக மறுத்தது.
ஆயினும் ரொம்ப நேரம் அப்படியே பார்த்தால் வாணி தன்னை பற்றி ஏதாவது தவறாக நினைத்துக் கொள்வாளோ என்ற பயத்தில் சட்டென்று போனை அவளிடம் கொடுத்து விட்டு அவளைக் கடந்து உள்ளே வந்த ராகவனை மேலும் சோதிப்பதை போல அவளது நைட்டியின் மீது உரச நேர்ந்தது.
இனிமேல் அவளை பற்றி எதுவும் தவறான விதத்தில் சிந்தனை செய்யக் கூடாது என்று தீர்மானம் செய்திருந்த ராகவனுக்கு இப்போது அந்த தீர்மானம் நினைவுக்கே வர வில்லை..
உள்ளே வந்த ராகவனிடம் சாந்தி வாணியும் சந்தியாவும் போனில் பேசிக் கொள்வதை பற்றி கிண்டல் செய்து பேசுவதைக் கேட்டு சிரித்தபடியே வாணியை நோக்கி திரும்பிய ராகவனுக்கு வாசலை பார்த்து நின்று போனில் பேசிக் கொண்டிருந்த வாணியின் பின்புற தோற்றம் கண்ணில் பட்டது.
அவளுக்கு நல்ல அளவான உடம்பு.
அது மட்டுமின்றி அவள் அணிந்திருந்த நைட்டி நன்கு சிக்கென்று உடலை பற்றியிருந்ததால் அவளது உடம்பின் அளவுகள் தெளிவாகத் தெரிந்தது. ஏறக்குறைய ஸ்லீவ்லெஸ் நைட்டி போல இருந்ததால் இரண்டு பக்கங்களிலும் தோளுக்குக் கீழே வளவளப்பாக தெரிந்த அவளது கைகளும் தடியங்காய் சைசில் இருந்த அவளது இரண்டு பிருஷ்டங்களும் அவன் பார்வையில் பட....அவனால் அங்கே இருந்து பார்வையை அகற்ற முடியவில்லை... அவன் வாணியை அப்படி விழுங்கி விடுவதை அவன் அருகே நின்ற சாந்தி அக்காவும் கவனித்தாள். வாணியை விழுங்கி விடுவதை போல ராகவன் பார்ப்பதை கண்ட சாந்திக்கு மனதுக்குள் சந்தோசம் தாங்க முடியவில்லை... அவள் இதைத்தானே எதிர்பார்த்தாள்.
ஆயினும் அவனை அதற்கு மேல் ரொம்பவும் சோதிக்க விரும்பாமல் .... 'அதுகளுக்கு வேற என்ன.....எதையாவது வெட்டியா பேசிகிட்டு இருப்பாளுங்க....நீ வா தம்பி....காப்பி ஆறிப் போயிடப் போவுது....'என்று அளித்த சாந்தியின் குரலால் சுதாரித்த ராகவன் வாணியின் மீது இருந்த தனது பார்வையை திருப்பி ஒரு அசட்டுச் சிரிப்போடு சாந்தியை பார்க்க....தான் வாணியை வெறித்துப் பார்த்ததை அக்கா கவனித்து விட்டால் என்பதை உணர்ந்து கொண்ட ராகவன் ... அதே அசட்டு சிரிப்போடு....கஷ்டப் பட்டு தன்னை நிதானிக்க செய்து கொண்டு ...சாதாரணமாக கேட்பதை போல...'இந்த நைட்டியை எங்க வாங்கினீங்க....புதுசா இருக்கே....நல்ல செலெக்சன்....'என்று சமாளிப்பதை போல சாந்தியிடம் கேட்க....அவன் சமாளிப்பதை புரிந்து கொண்ட சாந்தி மனதுக்குள் சிரித்தபடி....'அது புதுசு இல்ல தம்பி....பழசுதான்...ரொம்ப நாளா போடாம உள்ளேயே வச்சு இருந்தா....இத மாதிரி இன்னும் மூணு நாலு வச்சு இருக்கா..உள்ளேயே வச்சு இருந்தா வீனாத்தானே போவும் அதான் வீட்டுக்குள்ள இருக்கும் போது எடுத்து போடச் சொன்னேன்...நல்லா இருக்காப்பா...?' என்று அவனை உசுப்பி விடுவதை போல சாந்தி கேட்க.... நன்றாக இருக்கிறதா என்று பார்ப்பதை போல மீண்டும் ஒரு முறை வாணியை திரும்பி பார்த்து விட்டு சாந்தியிடம் திரும்பி.... 'ரொம்ப நல்லா இருக்கு அக்கா.....எங்க வாங்கினீங்க....தெரிஞ்சா சந்தியாவுக்கும் இதே மாதிரி வாங்கலாமேன்னு பாக்கிறேன்...' என்றான்.
'நான் எங்க போயி வாங்கினேன்..... சந்திரன்தான் கல்யாணமான புதுசுல இவளை கடைக்கு கூட்டிகிட்டு போய் வாங்கி குடுத்தான். ' என்று சாந்தி சொன்னவுடன் .... ராகவன் மேற்கொண்டு எதுவும் பேசாமல் சாந்தியை பார்த்தபடி சற்று நேரம் நிற்க....சந்திரனின் பேச்சை எடுத்தது அவனுக்கு பிடிக்கவில்லையோ என்று நினைத்துக் கொண்டு.....'இந்தாப்பா....குடி...நல்லா சூடா இருக்கு...பாத்து....' என்றபடி காப்பி டம்ளரை அவனிடம் நீட்டினாள்.
காப்பி டம்ளரை வாங்கிய ராகவனை உட்கார்ந்து குடிக்கும்படி சொல்லி விட்டு வாணியை நோக்கி சென்ற சாந்தி தானும் சந்தியாவிடம் பேசவேண்டும்என்று சொல்லி போனை வாங்கி பேசினாள்.
'என்னடி சந்தியா....எப்படி இருக்கே....எதுக்கு ரெண்டு மூணு நாளா போனே பண்லை...? வயித்துக்குள்ள பாப்பா என்ன செய்யுது...வேளாவேளைக்கு நல்லா சாப்பிடிரியா...?'
'..............................................................................'
'ம்ம்....அப்டித்தான் இருக்கணும்.....இங்க உன் புருஷன் எப்பவும் உன்னப் பத்திதான் பேசிகிட்டே இருக்கான்மா....ஆனா நீ இல்லாம ரொம்ப கஷ்டப் படுறான்...'
'..................................................'
'இல்லடி.... காலைல எந்திரிச்சு ஆபீஸ் போறதுக்கு கிளம்ப நீ இல்லாம ரொம்ப கஷ்டப் படுறான்....'
'.......................................................'
'அப்புறம் நீ என்ன நினைச்சே ?''
'...............................................'
'நான் அந்த மாதிரி எல்லாம் எதுவும் சொல்லலை .....இதைத்தான் சொன்னேன்.......நீ அந்த மாதிரி நினச்சா அதுக்கு நான் என்ன பண்ண....அப்படின்னா என்ன அர்த்தம்....அங்கே நீயும் அவன் பக்கத்துல இல்லாம அந்த மாதிரிதான் கஷ்டப் படுறியோ....?'
சாந்தி பேசுவதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த வாணியும் ராகவனும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டார்கள். அதை கவனித்துக் கொண்டே சாந்தி தொடர்ந்து பேசினாள்.
'அதுக்கு என்னடி செய்ய....எல்லாம் இன்னும் கொஞ்ச நாளைக்குத்தானே....பிள்ளைய பெத்து ரெண்டு மாசத்துல நீ இங்க வந்துரப் போற....அப்புறம் நீ உன் புருஷன் பக்கத்துலேதானே இருக்கப் போற....அதனால கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோடி....பொண்ணா பிறந்துட்டா இதெல்லாம் பொருத்துக்கத்தான் வேணும்....சரி...அங்கே உங்க அம்மா அப்பாவெல்லாம் எப்படி இருக்காங்க....நீ ரொம்ப அவங்களை கேட்டதா சொல்லு...என்ன....?' என்று கொஞ்ச நேரம் பேசி விட்டு போனை அனைத்து கொண்டு வந்து ராகவனிடம் கொடுத்துக் கொண்டே....
'உன் பொண்டாட்டி உன்னை பாக்காம ரொம்ப கஷ்ட படுறா போல இருக்கே....' என்று கேட்டாள்.
'எனக்கு நல்லா புரியுது அக்கா ஆனா அதுக்கு என்ன செய்ய முடியும்..... அவ இல்லாம எனக்கும் ரொம்ப கஷ்டமாத்தான் இருக்கு....'
'ம்ம்....அதான் எனக்கு தெரியுமே....'என்று வாய் தவறி சொல்லி விட்டதை போல நாக்கை கடித்துக் கொண்டதை போல செய்ய....
அதை பார்த்த ராகவன்....'என்னக்கா சொல்றீங்க.....?' என்று நிஜமாகவே ஆச்சரியப் பட்டு கேட்க.....'இல்லப்பா.....அதான் நீ ஆபீசுக்கு கிளம்ப ரொம்ப நேரமாவுதே....அதை சொன்னேன்....'என்று சின்ன தடுமாற்றத்தோடு சொல்ல.....அதை நம்பாதவனை போல....காப்பி குடிப்பதை நிறுத்தி விட்டு அவளிடம் மேலே கேட்டான்.
'இல்லக்கா.....நீங்க ஏதோ சொல்லனும்னு சொல்றீங்க.....ஆனா நீங்க சொல்ல வந்தது வேற.....என்னக்கா சும்மா சொல்லுங்கக்கா....'என்று முகத்தை பாவம் போல வைத்து கொண்டு கேட்ட ராகவனையும் அவனுக்கு எதிரே முகத்தில் குறும்பு தொனிக்க நின்ற சாந்தியையும் பார்த்த வாணிக்கு சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.... சாந்தி எதை குறித்து ராகவனிடம் அப்படி பேசினாள் என்று அவளுக்கு தெரியும்....சாந்தி இந்த பேச்சை வளர்த்துக் கொண்டு போய் எங்கே முடிப்பாள் என்பதும் அவளுக்குத் தெரியும்..... ஆகவே அவளுக்கு சிரிப்பை அடக்க முடியவில்லை.
'நிஜமா வேற ஒன்னும் இல்லை தம்பி...... இதுல வேற என்ன இருக்கு....?'
'சரி அக்கா .....நீங்க சொல்ல விரும்பலைன்னா வேண்டாம்.... ஆனா நீங்க சொல்ல வந்தது இது இல்லைன்னு மட்டும் எனக்கு புரியுது....'
அப்படி சொல்லி விட்டு மீண்டும் காபியை குடிக்கத் தொடங்கிய....ராகவனை ஒரு நிமிடம் குறும்பு தொனிக்க பார்த்து விட்டு....சாந்தியே பேசத் தொடங்கினாள்.
'நீ சொல்றதும் சரிதான் தம்பி....சரி...நமக்குள்ள என்ன இருக்கு.....அது வேற ஒன்னும் இல்லை தம்பி....சந்தியா ஊருக்கு போனதுல இருந்து ராத்திரி நேரத்துல நீ ரொம்ப நேரம் உறங்காம இருக்குறதும்.....நடு ராத்திரியில எந்திரிச்சு பாத் ரூமுக்கு போறதையும்....திரும்பி வந்து படுக்க ரொம்ப நேரம் ஆகுறதையும் நான் கவனிச்சுகிட்டுதான் இருக்கேன்... இதெல்லாம் எல்லா வீட்டுலயும் நடக்குறதுதானே....ஆனா என்ன செய்ய....ஆசாபாசமா இருக்குற பொண்டாட்டியும் புருசனும் வேற வழியில்லாம இப்படி பிரிஞ்சு இருக்குற சமயத்துல இந்த மாதிரி கஷ்டம் எல்லாம் வரத்தான் செய்யும்....வேற வழி...கொஞ்சம் சமாளிக்கத்தான் வேணும்....'
ராகவன் சாந்தி சொல்வதை எல்லாம் கேட்டுக் கொண்டிருந்தானே தவிர பதில் எதுவும் பேச வில்லை..... அதில் இருந்தே தான் சொல்வதை எல்லாம் அவன் ஒத்துக் கொள்கிறான் என்பது சாந்திக்கும் வாணிக்கும் புரிந்தது. சாந்தி தொடர்ந்து பேசினாள்.
'என்னமோ தெரியலைப்பா.....நான் உன்னை என்னோட சொந்த தம்பி மாதிரிதான் நினைக்கிறேன்.....அதான் உன்கிட்ட இத்தனை வெளிப்படையா பேசுறேன்....நீ எதுவும் நினைச்சுக்காதேப்பா....'
'ஐயோ....அப்டில்லாம் எதுவும் இல்லக்கா...உங்களுக்கு இல்லாத உரிமையா.....நீங்க கேட்டதை பத்தி நான் எதுவும் தப்பா நினைக்கலை அக்கா....நீங்க சொன்னதெல்லாம் நிஜம்தான்.....நானும் உங்ககிட்ட எதுக்கு மறைக்கணும்.....சந்தியா இருக்குற வரை என்னை நல்லாப் பாத்துகிட்டா....எனக்கு என்ன என்ன பிடிக்கும் பிடிக்காதுன்னு அவளுக்கு நல்லாவே தெரியும்.....அதனால எல்லாத்தையும் பாத்து பாத்து செய்வா....அதான் இப்போ அவ இல்லாம ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு.....ஆனா நீங்க சொல்றமாதிரி வேற என்ன செய்ய.....அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்க வேண்டியதுதான்....'
'இன்னும் கொஞ்ச நாள்தானே....எல்லாம் சரியாப் போயிடும்....எனக்கு இந்த வேதனை எல்லாம் நல்லா தெரியும் தம்பி... நானும் உங்க வயசை கடந்துதான் வந்து இருக்கேன்....'
'கரெக்டுக்கா....அவளும் அங்கே இதே மாதிரிதான் கஷ்டப் பட்டுகிட்டு இருக்கா....என்கிட்டயும் போன்ல சொல்லி வருத்தப்படுறா.,..இப்போ இங்க நீங்க ரெண்டு பேரு மட்டும்தானே இருக்கீங்க....அதனால உங்ககிட்ட சொல்றதுக்கு எனக்கு எந்த கூச்சமும் இல்லக்கா....சந்தியாவும் சரி...நானும் சரி....ஒரு நாள் கூட பிரிஞ்சு இருந்ததே இல்லைக்கா.....(என்னவோ தெரியவில்லை....ராகவன் திடீரென்று உணர்ச்சி வசப் பட்டவனை போல பேசத் தொடங்கினான்)......பிரிஞ்சு இருந்தது இல்லைன்றது மட்டும் இல்லை...தனியா கூட உறங்கினது இல்லைக்கா.....அதான் அங்க அவளுக்கும் இங்க எனக்கும் ரொம்ப கஷ்டமா இருக்கு....'
ராகவன் இதை சொன்னவுடன் அவனு எதிரே நின்ற சாந்தி அவனை பார்த்து 'களுக்' என்று ஒரு குறும்பு சிரிப்பு சிரித்து விட்டு 'அதுதான் எனக்கு தெரியுமே தம்பி....'என்று சொல்ல......'என்னக்கா சொல்றீங்க....அதெப்படி உங்களுக்குத் தெரியும்....?' என்று ஆச்சரியமாக கேட்க....
'என்னப்பா நீ....இடையிலே இந்த கதவு மட்டும்தான இருக்கு.....ராத்திரி நேரத்துல அங்க பேசுறது எல்லாம் இங்க தெளிவா கேக்கும்....' என்று சொல்லி விட்டு நிறுத்தி அவனை நோக்கி ஒரு குறும்புப் பார்வை பார்க்க.....அவளது அந்த பார்வையில் இருந்தே ராகவனுக்கு எல்லாம் புரிந்து போனது.
இரவு நேரங்களில் தானும் சந்தியாவும் களியாட்டங்கள் போடும் நேரத்தில் அந்த சப்தம் எல்லாம் இங்கே இவர்களுக்கு கேட்டு இருக்கிறது என்று நினைக்கும்போதே அவனுக்கு ஒரு மாதிரி கூச்சமாக இருந்ததால் கட்டிலில் இருந்தபடி லேசாக நெளிந்தான்.
சாந்தி அவனைப் பார்த்து சொன்னதையும் அதை கேட்டு விட்டு ராகவன் கூச்சத்தில் நெளிந்ததையும் பார்த்து கொண்டிருந்த வாணி அடக்க முடியாமல் வந்த சிரிப்பை அடக்க சிரமப் பட்டு முகத்தை வேறு புறம் திருப்பிக் கொண்டு புன்னகைத்தாள்.
அதையும் ராகவன் கவனித்தான்.
'சரி சரி....விடுப்பா....இப்பத்தானே ஊருக்கு போயிருக்கா.....ஆரம்பத்துல ஒருவாரம் பத்து நாள் இப்படித்தான் இருக்கும்....அப்புறம் சரியாயிடும்... '
அதன்பிறகு அங்கே அவர்கள் மூவருக்குமிடையே எவ்வித பேச்சும் இன்றி அங்கே ஒரு வித அமைதி நிலவியது.
தன்னுடைய அத்தை மிகச் சரியாக காய் நகர்த்தி பேச்சை சரியான இடத்தில் கொண்டு வந்து நிறுத்தி இருக்கிறாள் என்று வாணிக்கு புரிந்தது.