10-12-2021, 03:15 AM
తెల్లవారింది. రాజుగారు నిద్ర లేచాడు. ఒళ్ళు విరుచుకుంటుంటే, అంతకు ముందు రోజు సాయంత్రం తోటలో సుమతి అన్న "దొరసానితో అంగచూషణ" గుర్తొచ్చింది.
రాజుగారికి లిజ్జీ గుర్తుకురాగానే, మెదడులో లిజ్జీ రూపం కనపడగానే, లిజ్జీ తెల్లని పువ్వు అలోచన రాగానే, అంగం మాత్రం ఎందుకు ఊరుకుంటుంది, సర్రున లేచింది. లేచిన అంగం పైకి చూస్తూ మాట్లాడుతున్నట్టు అనిపించింది.
"మరేంటి ఈ రోజు ఉందా?"
"ఏంటి ఉండేది?"
"అదే, లిజ్జీ తెల్ల బుజ్జీలో నన్ను పెట్టడం. నాకు ఆ తెల్ల పువ్వు కావాలి. ఆ తెల్లపూ రెమ్మల మధ్య విశ్రమించాలనుంది. ఆ రెమ్మల వెచ్చదనాన్ని ఆస్వాదించాలనుంది. ఆ రెమ్మల సౌరభాన్ని ఆఘ్రాణించాలనుంది. ఆ రెమ్మలని తడపాలనుంది. ఆ రెమ్మల తడిలో తడవాలనుంది. రెమ్మల్తో ఏకమవ్వాలనుంది, మమేకమవ్వాలనుంది."
"అదే ఆలోచిస్తున్నా. ఏం చేస్తే ఒక్కసారికే కాకుండా, మన రాజ్యంలో ఉన్నంత కాలం, మనకి ఎప్పుడంటే అప్పుడు తన తెల్లపువ్వుని అర్పిస్తూ ఉంటుందా అని."
"ఆ తెల్లస్తంభాలకి మనంత శక్తి ఉంటుందంటావా?!, ఉండకపోతే ఒక్కసారి మన రుచి చూసాక రాజ్యంలో మిగిలిన స్త్రీలలానే లిజ్జీ కూడా మనకి దాసోహం అంటుంది కదా!"
"మన గొప్ప మనం చెప్పుకోవడం బాగానే ఉంది, కానీ లిజ్జీ మొగుడు ఎంత మొనగాడో మనకి తెలియదు కదా? అందుకే కొంచెంకొంచెంగా ముందుకు నడుద్దాం. ఎలాగూ మొన్న మాట్లాడినప్పుడు వలలో పడ్డట్టే అనిపించింది కదా. తొందరపడి చెడగొట్టుకోవడమెందుకు!"
"ఏదో ఒకటి చెయ్యి. ఆలసించిన ఆశాభంగం అవుతుంది, అమృతం విషమవుతుంది. మీనమేషాలు లెక్కపెడుతూ కూర్చుంటూ ఉంటే, మొగుడ్ని వేరే కొలువుకి పంపిస్తే లిజ్జీ కూడా వెళ్ళిపోతుంది, మనకిక లిజ్జీ తెల్లపువ్వు దొరకదు. ఈసారొచ్చే దొరసాని పువ్వుకి ముళ్ళుండచ్చు."
"పువ్వుకి ముళ్ళా? అంటే?"
"పువ్వుకి ముళ్ళంటే ప్రతిబంధకాలు. మనం పువ్వుని కోయడానికి అడ్డుగా ఉండే మొగుడు లాంటి మనుషులు. మొగుడు కత్తి దూసే మొనగాడయ్యిండచ్చు. తన గారె జోలికొస్తే నీ గరిటెని, అంటే నన్ను, పాతిపెట్టచ్చు. అదే లిజ్జీ మొగుడికి మన తోటలోని ఉసిరికాయంత బుర్ర కూడా ఉన్నట్టు లేదు, కాబట్టి లిజ్జీని వదులుకోవద్దు. ధైర్యే సాహసే తెల్లపువ్వు."
రాజుగారికి ఇలా లిజ్జీ మీద వాంఛ రగిలిపోతూ ఉండి, ఏం చెయ్యాలా అని దీర్ఘాలోచనలో పడ్డాడు. ఇంతలో మహారాజా అని ఎవరో పిలిచారు.
రాజుగారికి లిజ్జీ గుర్తుకురాగానే, మెదడులో లిజ్జీ రూపం కనపడగానే, లిజ్జీ తెల్లని పువ్వు అలోచన రాగానే, అంగం మాత్రం ఎందుకు ఊరుకుంటుంది, సర్రున లేచింది. లేచిన అంగం పైకి చూస్తూ మాట్లాడుతున్నట్టు అనిపించింది.
"మరేంటి ఈ రోజు ఉందా?"
"ఏంటి ఉండేది?"
"అదే, లిజ్జీ తెల్ల బుజ్జీలో నన్ను పెట్టడం. నాకు ఆ తెల్ల పువ్వు కావాలి. ఆ తెల్లపూ రెమ్మల మధ్య విశ్రమించాలనుంది. ఆ రెమ్మల వెచ్చదనాన్ని ఆస్వాదించాలనుంది. ఆ రెమ్మల సౌరభాన్ని ఆఘ్రాణించాలనుంది. ఆ రెమ్మలని తడపాలనుంది. ఆ రెమ్మల తడిలో తడవాలనుంది. రెమ్మల్తో ఏకమవ్వాలనుంది, మమేకమవ్వాలనుంది."
"అదే ఆలోచిస్తున్నా. ఏం చేస్తే ఒక్కసారికే కాకుండా, మన రాజ్యంలో ఉన్నంత కాలం, మనకి ఎప్పుడంటే అప్పుడు తన తెల్లపువ్వుని అర్పిస్తూ ఉంటుందా అని."
"ఆ తెల్లస్తంభాలకి మనంత శక్తి ఉంటుందంటావా?!, ఉండకపోతే ఒక్కసారి మన రుచి చూసాక రాజ్యంలో మిగిలిన స్త్రీలలానే లిజ్జీ కూడా మనకి దాసోహం అంటుంది కదా!"
"మన గొప్ప మనం చెప్పుకోవడం బాగానే ఉంది, కానీ లిజ్జీ మొగుడు ఎంత మొనగాడో మనకి తెలియదు కదా? అందుకే కొంచెంకొంచెంగా ముందుకు నడుద్దాం. ఎలాగూ మొన్న మాట్లాడినప్పుడు వలలో పడ్డట్టే అనిపించింది కదా. తొందరపడి చెడగొట్టుకోవడమెందుకు!"
"ఏదో ఒకటి చెయ్యి. ఆలసించిన ఆశాభంగం అవుతుంది, అమృతం విషమవుతుంది. మీనమేషాలు లెక్కపెడుతూ కూర్చుంటూ ఉంటే, మొగుడ్ని వేరే కొలువుకి పంపిస్తే లిజ్జీ కూడా వెళ్ళిపోతుంది, మనకిక లిజ్జీ తెల్లపువ్వు దొరకదు. ఈసారొచ్చే దొరసాని పువ్వుకి ముళ్ళుండచ్చు."
"పువ్వుకి ముళ్ళా? అంటే?"
"పువ్వుకి ముళ్ళంటే ప్రతిబంధకాలు. మనం పువ్వుని కోయడానికి అడ్డుగా ఉండే మొగుడు లాంటి మనుషులు. మొగుడు కత్తి దూసే మొనగాడయ్యిండచ్చు. తన గారె జోలికొస్తే నీ గరిటెని, అంటే నన్ను, పాతిపెట్టచ్చు. అదే లిజ్జీ మొగుడికి మన తోటలోని ఉసిరికాయంత బుర్ర కూడా ఉన్నట్టు లేదు, కాబట్టి లిజ్జీని వదులుకోవద్దు. ధైర్యే సాహసే తెల్లపువ్వు."
రాజుగారికి ఇలా లిజ్జీ మీద వాంఛ రగిలిపోతూ ఉండి, ఏం చెయ్యాలా అని దీర్ఘాలోచనలో పడ్డాడు. ఇంతలో మహారాజా అని ఎవరో పిలిచారు.