Romance நித்தியமும் காதல் கீர்த்தனைகள்

[revathi47]

 

திவ்யா விற்கு முழிப்பு வந்து மணி பார்க்க நான்காகியிருந்தது. 
 
ஐயோ... வினோத்துக்கு டேப்லெட் கொடுக்கனுமே என்று எழுந்தவள் , டாப்ஸ் ஜிப்பை போட்டு விட்டு எழுந்து விளக்கை போட்டால். 
 
என்னங்க எந்திரிங்க... மாத்திரை சாப்பிடனும்... 
அவன் விழிக்க... 
 
3 மணி நேரத்துக்கு ஒன்னு சாப்பிடனும்... ஒரு மணிக்கு எழுப்ப சொன்னேன்ல.. இப்படி பொறுப்பில்லாம தூங்கினா எப்படி குனம் ஆகும்.. இந்தாங்க ரெண்டு மாத்திரையா போட்டுக்கங்க... 
 
இப்படி எல்லாம் போட கூடாதுடி... 
எல்லாம் போடலாம்.. முழுங்குங்க... மாத்திரையை வாயில் தினித்தால்
 
அப்போது தான் கசங்கியிருந்த உடை.. கவைந்திருந்த தலை என்றிருந்தவளை கண்கள் சிவக்க பாத்து கொண்டே மாத்திரையை சாப்பிட்டான். 
 
அவள் பாத்ரூம் சென்று காய்ந்த புண்டையை கழுவி விட்டு வர.. ரமேஷ் முழித்திருந்தார். அவர் கண்களை பார்த்து நானத்தில் முகம் சிவக்க... அவரும் சிரித்து கொண்டே பாத்ரூம் சென்று வந்தார். 
 
அவர் வரும் வரை காத்திருந்த திவ்யா.. அவர் படுத்ததும் விளக்கை அனைத்து விட்டு படுக்க போக.. அவர் பட்டென்று அவள் கையை பிடித்து இழுக்க அவுச் என சத்தமிட்டு அவர் நெஞ்சில் கனிகள் நசுங்க விழுந்தால். 
 
என்னடி ஆச்சு... 
கால் ஸ்லிப் ஆயி விழுந்துட்டேங்க... நல்லா வேலை சார் புடிச்சிட்டாறா ... 
 
சொல்லி விட்டு அவர் கன்னத்தில் சத்தம் வராமல் செல்லமாக அறைந்தால். சும்மா இருங்க சார் ஏற்கனவே என் புருஷனுக்கு சந்தேக புத்தி... இதுல நீங்க வேற.. சினுங்கலாய் கிசுகிசுத்தால். 
 
அடி எதுவும் பட்டுச்சா திவ்யா... வினோத்துக்கு கேட்கும்படி கேட்டார். 
 
அதான் நீங்க புடிச்சிட்டீங்களே... ஆனா கீழ விழுந்துருந்தா கூட இப்படி வலிக்காது... ஆனா நீங்க புடிச்சது ... எப்பா... அப்படியே புடிப்பீங்க... அதுவும் அங்க போயி... சொல்லி விட்டு அவர் இதழை கவ்வினார். 
 
அப்படி எங்கடி புடிச்சாறு... 
 
ப்ச்... நீங்க தூங்குங்க... நான் உங்களுக்கு அப்பறமா சொல்றேன்... பாதி முத்தத்தில் இதழை பிரித்து சொல்லி விட்டு மீண்டும் உதட்டை கொடுத்தால். 
 
இப்ப சொல்லுடி முன்ட... 
இந்த முறை அவர் அவள் இதழை விடவில்லை... சப்பி கொண்டே இருந்தார். அவளும் பாதியில் விட மனம் இல்லாமல் கவ்விக்கொண்டே இருந்தாள்....இருவர் நாக்கும் உதடும் மாறி மாறி சுவைக்க... 
 
சொல்லுடி தேவிடியா புண்டை... என்றான் சத்தமாக. 
 
ரமேஷ் கொஞ்சம் அதிர்ச்சி அடைந்து... டீஸன்டா பேசுங்க வினோத்... 
 
என் பொண்டாட்டி நான் பேசுவேன்... நீங்க இதெல்லாம் சொல்லாதீங்க... 
 
விடுங்க சார்... அவர் என்ன எப்பவும் அப்படி தான் பேசுவாரு... இங்க தோள்பட்டைக்கு கொஞ்சம் கீழங்க.. நான் விழுந்த வேகத்துல.. அவர் கொஞ்சம் அழுத்தமாவே புடிச்சிட்டாறுங்க... 
 
பாத்து பொறுமையா நடக்க மாட்ட...அவுசாரிக் கூதி. 
 
நல்ல வேளையாக வினோத் தன்னிடம் இப்படி தான் அசிங்கமாக பேசுவான் என்று அவருக்கு முன்பே அவள் சொல்லி இருந்ததால் அவமானமாக இல்லை. இதற்கு முன் பலமுறை உறவினர் முன்னிலையிலும் தெரிந்தவர்கள் முன்னிலையிலும் அவன் இப்படி பேச அவள் அவமானத்தில் கூனி குறுகி நின்றிருக்கால்.
 
ஆனால் இன்றோ அவன் பேசியதை லட்சியம் செய்யாமல் தொடர்ந்து ரமேஷ் கன்னத்தில் இதழ் பதித்து கொண்டிருந்தால். 
 
ஆனால் ரமேஷிற்கு சங்கடமாக இருந்தது... வெளிய போலாமா... அவன் பேசறத என்னால கேட்க முடியலை... 
 
எங்க? 
 
கேன்டீன் ? காபி? 
ஹ்ம்ம்... 
 
எழுந்தனர்... பாத்ரூம் சென்று உடையை சரி செய்து... தலையை ஒதுக்கி வந்தால். 
 
கேன்டீன் போய்ட்டு வரோம்... நீங்க தூங்குங்க.. 
அவன் முறைத்தான். 
 
அதிகாலை 4 மணிக்கு ஆஸ்பிடல் கேன்டீன் அமைதியாக இருந்தது. 
 
ஆளுக்கு ஒரு டீ வாங்கி கொண்டு ஓரமாக இருந்த நாற்காலியில் அமர்ந்தனர். 
 
ரமேஷ் வருத்தமாக இருந்தார். வினோத் எப்பவும் இப்படி தான் பேசுவானா. 
இத விட அசிங்கமா பேசுவான், நாந்தான் சொல்லிருக்கனே..