ஜாதி மல்லி - By game40it

[enjyxpy]

சரவணன் எழுதுவது


பிரபு சொல்லி கொள்ளாமல் சென்று மூணு வருடம் ஆகிவிட்டது. அவன் பிரிந்த பிறகு பழைய நிலைக்கு எல்லாம் வந்து விடம் என்று நான் நினைத்தது தப்பாக ஆகிவிட்டது. மீரா இன்னும் அவன் நினைவ இருப்பதை நன்று உணர்ந்தேன். அவள் என்னையும் நம் குழந்தைகலம் எந்த குறைவின்றி நன்கு கவனித்து கொண்டு தான் இருக்கிறாள். அனால் அவளிடம் ஒரு சோகம், ஒரு ஏக்கம் இருப்பதை உணர்ந்தேன். பல முறை நங்கள் உடல் உறவு கொண்ட பிறகு நான் தூங்கிவிட்டேன் என்று அவள் நினைத்து அவள் இருட்டில் சொகம்மாக இருப்பதை நான் மறைமுகம்மாக கவனித்து இருக்கிறேன். அவள் முழு மகிழ்ச்சியுடன் இருக்க வில்லை என்றும், அவல்லை அந்த ஏக்கம் வாட்டுவதை பார்த்து என்னக்கு மன கஷ்ட்டம் கொடுத்தது.


அவள்ளோட ஏக்கத்தை என்னால் பூர்த்தி செய்ய முடியவில்லை என்று வருந்தினேன். நான் வசதியான வாழ்கையில் முன்னேறும் முன் எல்லா கஷ்டங்களும் சிரித்த முகத்தோடு, என்னக்கு நம்பிக்கை குறையும் பொது ஊகம்மம், தைரியத்தியும் கொடுத்து என் முன்னற்றத்துக்கு பெரும் துணையாக இருந்தால். அப்பொழுது அவள் அவளுக்கென்று எதுவும் கேட்டதில்லை. இப்போ எனக்கு இருக்கும் வசதிக்கு அவள் விரும்பும் எல்லாம் வங்கி கொடுக்க முடியும், அனால் அவள் என்னிடம் கேட்க்க முடியாதது ஒன்றுக்கு ஏங்குவதை என்னால் கொடுக்க இயல்லாத நிலையில் இருந்தேன்.

அன்று திடீர் என்று ஒரு செய்தி வந்தது. பிரபுவின் அப்பா மாரடைப்பில் இர்ந்து விட்டார் என்று. இந்த மூன்று வருடம்மாக அவர் தன் ஒரே பயன்னை எந்த காரணத்துக்கும் இங்கே வர கூடாது என்று கட்டளை இட்டாலும், அவன் பிரிவின் ஏக்கம் பெற்றோருக்கு இருப்பது இயற்ட்கை தானே? அவர் உயிர்ரொடு இருந்த பொது அவர் மகன் செய்த காரியத்துக்கு அவர்ரல் மன்னிக்க முடிய வில்லை.

மீறவும், நானும், மரியாதையை செலுத்த அன்று மாலை பிரபுவின் தந்தை வீட்டுக்கு செண்டிருந்தோம். மீரா கண்கல்லின் ஆர்வ தேடல்லை அவள் அறியாத வகையில் கவனித்தேன். முதல்லில் நம் இருவரும் பிரபுவின் தாய் மற்றம் தங்கைக்கு நம் அனுதாபத்தை தெரிவித்தோம். அங்கே பிரபு காணவில்லை. மீரா முகத்தில் பிரபு தென்படவில்லை என்கிற ஏமாற்ற உணர்ச்சியை நான் கவிந்த்தேன். சில நிமிடங்களுக்கு பிறகு வீட்டின் உள்ளிருந்து பிரபு வருவதை பார்த்து நான் அசந்தேன், மீரா மலர்ந்தால். அவன் வெறும் வேஷ்டியை மட்டும் அணிந்த்திருந்தன். அவனின் கம்பிர வசீகரத் தோற்றம் அந்தே சொகம்மான சூழல்ளிலும் தெளிவாக வெளிப்பட்டது.

மீரா முகத்தில் அவல்லினுள் தோன்றிய கோப உணர்ச்சியும், வஞ்சனை உணர்ச்சியும் போட்டி போட்டது. அவன் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவல்லை காம விரக்தியடை இல் விட்டு சென்ற கொபம்மும், அவள் உடல் பசியை திக கூடிய அவள்ளின் இன்பகதலன் என்ற வஞ்சனை போட்டியிட்டு, வஞ்சனை உணர்ச்சியே வென்றது. இதை கவனித்த நான், ஒரு முடிவு எடுக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் தள்ளப்பட்டேன். நம் இருவரை பார்த்து பிரபு வின் கண்கள் மன உளைச்சலில் பெரிதாக விரிந்தது. அவன் சுதாரித்து கொண்டு, மிக கவனத்தோடு என்னை மட்டும் பார்த்தான்.

நான் அவன்னிடம் என் அனுதாபத்தை சொல்லும் பொது, அவன் மெல்ல என் காதுகள் மட்டும் கேக்கும் வகையில் சொன்னான், " சரவணன், என்னை தப்ப எடுத்துக்காதே, நான் உன்னிடம் அப்புறம் எல்லாம் விளக்குகிறேன்."

அவன் மீராவிடம் எதுவும் சொல்லாமல், அவன் தந்தையின் நல்லுடல் பக்கத்தில் அமர்ந்தான். மீராவுக்கு அவன் இப்படி செய்ததில் அவள் பெற்ற எமத்தத்தை அவள் முகத்தில் மறைக்க முடிய வில்லை. அன்று ஒரு மணி நேரத்துக்கு பிறகு நம் வீட்டுக்கு கிளம்பினோம். காரியங்கள் முடியும் வரை பிரபு அங்கு இருந்தான். மீரா எப்பொழுதை விட இன்னும் சோர்வாக இருந்ததில் தெரிந்தது, பிரபு அவள்ளிடம் எந்த தொடர்பும் வைத்து கொள்ளவில்லை என்று. மூன்று வருடத்துக்கு கண் காணாத இடுதுக்கு சென்ற அவள்ளின் உபநாயகன், திரும்பிய பின்னும் அவல்லை புறக்கணிக்கிறான் என்று அவல்லை கவலையில் வாட்டி இருக்கனும்.

மீரா, ஒரு நாள் தற்செயல்லாக கேட்பது போல் என்னிடம், "எங்க உங்கள் ப்ரெண்ட் காரியங்கள் முடிந்து போவிட்டர?"

"இல்லை நான் கேள்வி பட்டேன் இன்னும் இங்கே தான் இருக்கிறான் என்று."

இதை கேட்ட மீரா முகத்தில் ஒரு வினாடிக்கு சந்தோசம் தோன்றி மறைந்தது. அடுத்த நாள் பிரபுவிடம் இருந்து ஒரு போன் கால் என் கடைக்கு வந்தது. என்னிடம் தனியாக ஒரு இடத்தில் சந்தித்து பேசவேண்டும் என்று கேட்டு கொண்டான். நான் அவன்னை அவன் கடைசியாக என் மனைவியை புணர்த்த அந்த பாழடைந்த வீட்டுக்கு வர சொன்னேன்.

"அய்யோ, அங்கே வேணாம் சரவணா, வேற இடத்தில் சிந்திப்போம்."

நான் வற்புறுத்தி அந்த இடத்துக்கு வர சொன்னேன். நான் வந்து சேர்வதற்கு முன் அவன், அவன் பைக்கில் சாய்ந்தபடி கரத்து கொண்டிருந்தான். நான் அங்கு சேர்ந்ததும் நான் அவன்னை நோக்கி நடந்து செல்லும் பொது அவன் முகத்தில் ஒரு அச்சம் தெரிந்தது.

என் கைகளை பிடித்து கொண்டு, " சரவணா என்னை தப்ப நினைகத்தே, நான் இன்னும் நாலு, ஐந்து நாள்லில் பிரபட்டுருவேன். உன் மனையியை நான் நிச்சியம்மாக சந்திக்க மாட்டேன்."

"உன் அப்பா உன்னை இங்கே வரவே கூடாது என்று சொல்லிவைத்து இருந்தாரே?"

"உண்மை சரவணா, அனால் என் அப்பா இறந்த பிறகு என் அம்மா என்னை கதறி கெஞ்சி கேட்டதால் தான் நான் வந்தேன். ஒரே ஒரு மகன் நான் கொல்லி வைக்கணும் என்று கெஞ்சி கேட்டு கொண்டங்க."

"எப்படி இவளோ சீக்கிரம்மாக gulf இல் இருந்து இங்கே வந்தாய்?"

"நான் ஒரு வருடம்மாக, சென்னையில் பிசினஸ் பண்ணுறேன், என் அம்மா விடம் மட்டும் ரெண்டு மூன்று மதத்துக்கு ஒரு முறை போனில் பேசுவேன்." " என்னை நம்பு சரவனன நான் உன் வாழ்கையில் குறுக்கிட நோக்கத்தில் இங்கே வர வில்லை, நான் அதை செய்யவும் மாட்டேன்."

"நான் ஒன்னு கேப்பேன், என்னிடம் மறைக்காமல் உண்மையை சொல்ல வேண்டும், உனக்கு இன்னும் மீராவின் நினைவாக இருக்க?"

அவன் என் முகத்தை ஆச்சரியத்தோடு பார்த்து மௌனம்மாக இருந்தான்.

"ஹ்ம்ம் சொல்லு பிரபு உனக்கு என் மனைவி மேல் உள்ள ஆசை இன்னும் இருக்க?"