Adultery நிஷா (உங்களில் ஒருத்தி) (COMPLETED)

[Dubai Seenu]

பார்க்கில் - அந்த நாள் இனிமையாக போக...


அடுத்த நாளிலிருந்து மறுபடியும் பிஸியான வாழ்க்கை ஸ்டார்ட் ஆனது. ரெஸ்ட் என்பதற்கே நிஷாவுக்கு ஆப்ஷன் இல்லாமல் இருந்தது. ஸ்கூலுக்கு போய்விட்டு, இனியா எப்படி இருக்கிறாளோ என்று அரக்கப் பறக்க ஓடி வருவாள். மூத்தவள் ரூபா ஏதாவது ஒரு வம்பு பண்ணி வைத்திருப்பாள். 

ரெண்டு பேருமே சுட்டிப் பொண்ணுங்களா இருந்தா என்ன பண்றது நிஷா. ரெண்டுமே சொல்றதை கேட்க மாட்டேங்குதுங்க 

அதன்பிறகு நிஷா பிள்ளைங்களோடு மல்லுக்கட்டுவாள். இவள் இனியாவை தூக்கிவைத்து கொஞ்சிக்கொண்டிருந்தால், ரூபா சொல்லச் சொல்லக் கேட்காமல் குதிப்பாள். ஓடுவாள். எதிலாவது முட்டிவிட்டு அழுதுகொண்டே வருவாள். அல்லது திண்ணையிலிருந்து குதித்துவிட்டு காலைப் பிடித்துக்கொண்டு வருவாள். இவள் இனியாவை விட்டுவிட்டு அவளை பார்க்க ஓடுவாள். 

கண்ணைக் கட்டியது நிஷாவுக்கு. ஐயோ மூணு நாலு பிள்ளைங்களை வச்சி எப்படித்தான் சமாளிக்கிறாளுங்களோ??

அது விதைப்புக்காலம். வயலில் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்துவிட்டு வரும் கதிரையும் செல்வராஜையும் அவளால் உதாசீனம் செய்யமுடியவில்லை. அவன் செய்கிற வேலைகளுக்கு நன்றாக சாப்பிடாவிட்டால் உடம்புக்கு என்ன ஆகும்?

லட்சுமி இத்தனை வருடங்களாக சமையல் செய்து சமையல் செய்து... ஆடு மாடுகளையும் கவனித்துக்கொண்டு... சோர்ந்து போயிருந்தாள். முன்பு போல் வேகமில்லை. மாமனார், சாப்பிட்டு முடித்ததும்  அசதியில் தூங்கிவிடுவார்.

கதிர், ஊர்க்காரர்களை ஒருமுறை பார்த்து பேசிவிட்டு வருவான். அதன் பிறகு சாப்பாடு. சாப்பிட்டதும் குழந்தைகளோடு விளையாடுவான். அவர்களை தூங்க வைப்பான். அப்போதுதான் நிஷாவுக்கு கொஞ்சம் ரிலாக்ஸ்டாக இருக்கும். சோர்ந்துபோய் படுக்கையில் விழுவாள். 

கதிரின் கை அவள் புடவைக்குள் வரும். கண்ட கண்ட இடங்களைத் தொடும். 

இவள், என்னங்க... என்பாள். அவன், ஆர்வத்தோடு எழுந்து உட்கார்ந்துகொண்டு, சொல்லுடி... என்பான். 

கொஞ்சம் மருந்து போட்டு விடுறீங்களா?

அவன், அவள் இடுப்பு, குறுக்கு என்று மருந்து போட்டுவிடுவான். அவள் கால்களை அமுக்கி விடுவான். நிஷா அப்படியே தூங்கிவிடுவாள். 

இவள் நன்றாக ஓப்பியடிக்கிறாள் என்று... அவன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தான். சனி, ஞாயிறில்... பகலில் இவளை வைத்து செய்துவிடுவான். 

நிஷா எழுந்திரிக்க முடியாமல் கிடப்பாள். தடிமாடு இப்படி போட்டு குத்துறானே!

இது போதாதென்று, இரவில்... மறுபடியும் அவன் கை இவள் புடவைக்குள் வரும். போங்கங்க...! என்று திரும்பிப் படுத்துக்கொள்ளுவாள் இவள்.

அவனோ அவளது வளைவு நெளிவுகளை பார்த்து ஏங்குவான். அடியேய்.... ஏண்டீ இப்படி வச்சிக்கிட்டே ஓரவஞ்சனை பண்ற?

தயவுசெஞ்சி என்னை ஒரு ஆறு மாசத்துக்கு விட்டுருங்க 

அவள் ஸ்ட்ரிக்ட்டாக சொல்லிவிட்டு தூங்கிவிடுவாள்.  

நிஷா உண்மையிலேயே செக்ஸை வெறுத்துத்தான் சொன்னாள். அது ஒரு விதமாக... சலித்துவிட்டது. அதைவிட அதி முக்கியமான விஷயங்கள்... எவ்வளவோ இருந்தன வாழ்க்கையில். 

இரண்டு பிள்ளைகளையும் நன்றாக வளர்க்க வேண்டும். நல்ல பெண்களாக, திறமையான பிள்ளைகளாக வளர்க்கவேண்டும். பிள்ளைகளும் கணவனும் ஹெல்த்தியாக இருக்கவேண்டும்.   

கதிர், வேலையும் செய்துகொண்டு, படித்துக்கொண்டிருந்தான். ட்ரெயினிங்க் போனான். வந்தான். இவள் மேல் கண் வைத்துக்கொண்டே இருந்தான். 

நிஷா ஓடி ஓடி எல்லாரையும் பார்த்துக்கொண்டாள். வேலைக்கு ஆள் இருந்தது. ஆனாலும் குழந்தைகளை முழுக்க முழுக்க இவளே பார்த்துக்கொண்டாள்.  ஸ்கூல், பரீட்சைகள், படிப்புகள் etc etc 

மூச்சு வாங்கியது நிஷாவுக்கு. உடம்பு வெயிட் போட்டிருந்தது. இடுப்பு வலி, தலைவலியோடு சேர்ந்து இப்போது பின் கழுத்திலும் வலி. சில நாட்களில் தூங்கி எழும்போது கால் இழுத்துக்கொண்டது. இது எதையும் பொருட்படுத்தாமல் அவள் குழந்தைகளை அங்கும் இங்கும் ஓடவிடாமல் கத்தியும் அதட்டியும் சாப்பாடு ஊட்டியும்.... சமைத்தும்.... குழந்தைகள் எங்கேயும் விழுந்து கை கால்களை உடைத்துக்கொள்ளாமல் பார்த்துக்கொண்டும்...

எல்லா பெண்கள் படும் அவஸ்தையையும் கஷ்டங்களையும் அவளும் அனுபவித்துக்கொண்டிருந்தாள். 

ஒவ்வொரு நாளும்  இதுவே ரிபீட் ஆக... ஒரு கட்டத்தில் ச்சே... என்னடா இது வாழ்க்கை என்றிருந்தது. 

அதிலும் குழந்தைகளுக்கு காய்ச்சல் ஜலதோஷம் என்று ஏதாவது வந்துவிட்டால்... அவ்வளவுதான். சில நேரம் ஒருத்திக்கு காய்ச்சல் வரும். தூங்காமல் கிடந்து அவளை பார்த்து குணப்படுத்தி முடிக்க, அடுத்தவள் காய்ச்சல் என்பாள்.

போகப்போக வீட்டு விஷயங்களில் இவள் டென்ஷனாக அலைய... ஊர் விஷயங்களில் கதிர் டென்ஷனாக அலைய... இரவில்... இருவருக்குமே எப்போதுடா பெட்டில் விழுவோம் தூங்குவோம் என்றிருந்தது. 

செக்ஸ் என்பது அவர்கள் இருவருக்குமே தேவைப்படவில்லை. கட்டிப்பிடித்து உருளும் மனநிலையிலும் இல்லை. எப்போதும் நினைப்பு மொத்தமும் குழந்தைகள், குழந்தைகள், குழந்தைகள், வேலை  என்றானது. 

நிஷாவுக்கு, ஒரு சில நேரங்களில்... அதாவது இத்தனை கமிட்மெண்ட்டுகள் வருவதற்கு முன்னால்.. தான் எவ்வளவு சந்தோஷமாக, ப்ரீயாக இருந்தோம்... என்பதெல்லாம் ஞாபகத்துக்கு வரும். 

முக்கியமாக, கண்ணனோடு அவள் வாழ்ந்த காலங்களில்... எந்த கமிட்மெண்டுகளும் இல்லை. நினைத்த நேரம் தூங்கலாம். நினைத்த நேரம் சமைக்கலாம். நினைத்த புத்தகத்தை படிக்கலாம். நினைத்த ப்ரோக்ராம்-ஐ டிவி-யில் பார்க்கலாம். நினைத்த நேரம் குளிக்கலாம். நினைத்த நேரம் தோழிகளை பார்க்கப்போகலாம்.... 

அதுவொரு பொற்காலம் 

ஆனால் அந்த நேரத்தில்... குறைகளை மட்டுமே நினைத்துக்கொண்டு எதையும் நினைத்து சந்தோஷப்படவில்லை. என்ன ஓக்கலை... ஓக்கலை.. குழந்தை கொடுக்கலைன்னு கண்ணன்மேல் குற்றம் சொல்லிக்கொண்டு சில்லறைத்தனமாக.... ச்சே 

இப்போது சரியான தூக்கமில்லை. அது ஏன்... வாஷ்ரூம்கூட போகமுடியவில்லை. அதற்குள் குழந்தை அழுகிறது. அல்லது சண்டை போட்டு உருள்கின்றன.  ஆண் பிள்ளைகளாக இருந்தால் அவ்வளவுதான் போல!

என்ன நிஷா இப்போல்லாம் உன் முகத்துல சிரிப்பே இல்ல... என்றான் கதிர் 

போங்கங்க.. எங்கயாவது ஓடிப்போயிடலாமான்னு இருக்கு 

அடியேய் எதுவா இருந்தாலும் சொல்லிட்டு பண்ணுடி  

என்ன மட்டும் இப்போ விட்டீங்கன்னா யாரும் இல்லாத ஒரு தீவுக்குப் போயி நிம்மதியா... ஒரு மூணு நாள் படுத்து தூங்கிட்டு வருவேன் 

என்ன நிஷா சொல்ற 

முடியலைங்க... அவள் சோர்ந்து போய் படுக்கையில் விழுவாள் 

ஆனால் மறுநாள் காலையில் இவன் எழுந்து பார்க்கும்போது  கடகடவென்று தன் வேலைகளை செய்துகொண்டிருப்பாள். குழந்தைகளோடு பிசியாக இருப்பாள். தன்னால் முடிந்தவரை... சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக்கொண்டிருப்பாள்.    

என்னங்க சாப்பிட வாங்க 

ஏய் வாண்டு... தங்கச்சியை அடிக்காதடி 

மாமா இந்தாங்க டீ  குடிங்க 

அவள் சத்தம் கேட்டுக்கொண்டே இருக்கும் 

 ஒருநாள், கதிர் கேட்டான். உனக்கு இந்த வாழ்க்கை பிடிச்சிருக்கா நிஷா?

பிடிச்சிருக்குங்க. ஏன்?

இல்ல... குழந்தைகளை வச்சிக்கிட்டு... ரொம்ப கஷ்டமா இருக்குன்னு சொன்னியே 

குழந்தைகளுக்காக எவ்வளவு கஷ்டம் வேணும்னாலும் படலாம்ங்க. இந்த மாதிரி குழந்தைகள் கிடைக்க நான் கொடுத்து வச்சிருக்கணும். - அவள் தன் மக்களை இழுத்து அணைத்துக் கட்டிக்கொண்டாள்.

அன்னைக்கு...  ரொம்ப சோகமா விரக்தியா... எங்கயாவது போயிடலாம் போல இருக்குன்னு சொல்லிட்டிருந்தியே  நிஷா 

ஏங்க... என்னோட கஷ்டத்தை உங்க கூடத்தான ஷேர் பண்ணிக்க முடியும்?

சொல்லிக்கொண்டே அவள் தன் வேலைகளை பார்க்க ஆரம்பித்துவிடுவாள்.