Incest காலம் தந்த சொந்தம்

[loverboywrites]

விடிந்து விடியாததுமாய் சித்ரா அர்ஜுனை எழுப்பினாள்.

“அர்ஜுன்.. எழுந்திரு.. இன்னைக்கு காலேஜ்ல போய் அட்மிஷன் போட்டுட்டு வந்திரு, நான் எல்லாம் பேசிட்டேன்”, என்றாள் சித்ரா.

அவசர கதியில் ஒன்னும் புரியாமல் விழித்தான் கிளம்பினான் அர்ஜுன்.

“அம்மா.. என்ன படிக்கனும்னே நான் இன்னும் முடிவு பண்ணலை, அதுக்குள்ள என்னம்மா அவசரம்?”, என்றான் அர்ஜுன்.

“அதெல்லாம் பரவாயில்லை. ராம் உன்னை வந்து பார்க்கச் சொன்னான், நீ போயிட்டு வந்திரு”, என்றாள் சித்ரா.

அம்மாவின் பேச்சை மீற முடியாமல் கிளம்பிறேங்கற பேர்ல எதையோ நோண்டிட்டு இருந்தான்.

“என்னடா? இன்னும் போகாம என்ன தேடிட்டு இருக்க?”, என்றாள் சித்ரா.

“இந்த பைக் சாவி இங்கதான்மா இருந்தது, அதை எங்க போச்சுன்னு தான்மா பாக்குறேன்”, என்றான் அர்ஜுன்.

“நீ பைக் சாவி தேடி கிளம்புறதுக்குள்ள ராம் காலேஜ்ல இருந்து போய்டுவான், பஸ்ல போய்ட்டு வந்திரு”, என்றாள் சித்ரா.

சித்ரா அவசரப் படுத்த அர்ஜுன் கிளம்பி சென்றான்.

அவன் கிளம்பும் நேரத்தில் சரியாக ஒரு பஸ் இருக்கும் என்று சித்ரா தெரிந்து அனுப்பினாள்.

சித்ரா கடிகாரத்தை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

மகன் இந்நேரம் பஸ் ஏறி இருக்ககூடும் என்று கணித்த பின் டைனிங் டேபிளில் மூடி போட்டு மூடி வைத்திருந்த பாத்திரத்தை திறந்தாள்.

உள்ளே அர்ஜுன் தேடிய பைக் சாவியும், அவனது ஃபோனும் இருந்தது.

அதே நேரத்தில் பஸ் ஏறி சிறிது தூரம் சென்றுவிட்ட அர்ஜுன், தன் ஃபோனை காணவில்லை என்பதை உணர்ந்தான்.
பஸ்சில் பக்கத்தில் இருந்தவரிடம் கேட்டான்.

“அண்ணா, என் ஃபோனை காணோம், உங்க ஃபோன்ல இருந்து கால் பண்றீங்களா? ப்ளீஸ்”, என்றான்.

பக்கத்தில் இருந்தவனும் தன் ஃபோனை தூக்கி அர்ஜுனிடம் குடுத்தான்.

அர்ஜுன், அவன் ஃபோனை வாங்கி டயல் செய்ய, சித்ராவின் கையில் இருந்த அர்ஜுனின் ஃபோன் அலறியது.

சித்ரா ஒரு நிமிடம் திடுக்கிட்டாள்.

லேசான பதட்டத்துடன் ஃபோனை எடுத்தாள்.

சித்ரா: ஹலோ!!!

அர்ஜுன்: அப்பாடா!!! அம்மா நான் அர்ஜுன் பேசுறேன்.. வீட்லதான் ஃபோனை வச்சுட்டு வந்துட்டேனா? நான் தொலைஞ்சிட்டோன்னு பயந்துட்டேன்மா

சித்ரா: ஆமாமா.. நீ அவசரத்தில இங்கயே விட்டுட்டு போயிட்ட. சரி நீ இதுக்காக திரும்பி வரவேண்டாம், பத்திரமா போய்ட்டு வா.

அர்ஜுன்: இல்லமா, நான் பஸ்ல பக்கத்தில இருக்க அண்ணா ஃபோன்ல இருந்துதான் பேசிட்டு இருக்கேன், நான் போயிட்டு வரேன்

சித்ரா பதில் சொல்லிவிட்டு ஃபோனை கட் செய்தாள்.

சித்ரா நினைத்தபடி அர்ஜுனின் ஃபோனை விட்டுவிட்டு போக வைத்திருந்தாள்.

ஒரு டம்ளர் தண்ணி எடுத்து குடித்துவிட்டு சித்ரா அர்ஜுனின் ஃபோனை அன்லாக் செய்தாள்.

எப்படி ஒருவருடைய ஃபோனை அவர்களுக்கு தெரியாமல் அன்லாக் செய்வது என்றுதான் நேற்று தோட்டத்தில் அமர்ந்து தேடிக் கொண்டிருந்தாள் சித்ரா.

அதிர்ஷ்டவசமாக அதில் வெற்றியும் பெற்று, தன் மகனின் ஃபோனை அன்லாக் செய்திருந்தாள்.

ஃபோனை திறந்த கையோடு அர்ஜுனின் சாட்டிங் ஆப்பை திறந்து கவனமாக படித்தாள்.

அவன் தேவியம்மா என்ற பெயரில் ஒரு பெண்ணுடன் சாட் செய்திருந்த அனைத்தையும் ஒன்று விடாமல் படித்தாள்.

அதில் அவன் இன்று நேற்று ராத்திரி தன் பேண்ட்டியை கலட்டிய விவரம் வரைக்கும் பகிர்ந்திருந்தான்.

சித்ராவுக்கு, அது யார் என்று தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்று துடித்தாள்.

அர்ஜுன் கடைசியாக ‘ரெண்டு மூனு நாளா, ஜாக்கிங் போறேன்னு சொல்லிட்டு உங்களை பார்க்க வரமுடியலைம்மா.. நாளைக்கு எப்படியும் வரேன்’, என்று அனுப்பியிருந்தான்.

ஒரு பத்து பதினைத்து நிமிட தூரத்தில் இருந்தால் மட்டுமே நடந்து சென்று போய்விட்டு வர முடியும். ஆக இந்த தேவியம்மா என்பவள் எங்கோ இந்த ஊரில் தான் இருக்க வேண்டும் என்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள் சித்ரா.

அது என்ன என்று சோதித்து பார்த்துவிட வேண்டும் என்று ஒரு மெசேஜ் செய்தாள்.

‘உடனே கிளம்பி நம்ம ஊர் கோயிலுக்கு பின்னால் இருக்குற மண்டபத்துக்கு வாங்க, நான் உங்களுக்காக காத்திட்டு இருக்கேன், மிக மிக அவசரம், உடனே வாங்க, நீங்க வர்றது யாருக்கும் தெரிய வேணாம் ப்ளீஸ்’ – என்று அனுப்பினாள்.

அந்த ஊர் கோவில் என்பது பாழடைஞ்சி போன பழைய கோவில், அந்த கோவில் பல வருஷமா திருவிழா நடக்காம, பூட்டிக் கிடந்தது. காலப்போக்கில் அங்கே யாரும் போவது கிடையாது, பின்னால் இருந்த சின்ன மண்டபமும் ஆள் அரவம் இல்லாமல் தான் இருக்கும்.

சித்ரா யோசித்துக் கொண்டிருக்கும் போதே தேவியம்மாவிடம் இருந்து பதில் மெசேஜ் வந்தது.

‘சரிடா, செல்லம் இதோ வரேன், ஒன்னும் ஆபத்தில்லையே?’ – என்று வந்திருந்தது.

சித்ரா அதுக்கு பதில் ஏதும் அனுப்பவில்லை. தலையை வாரிவிட்டு வீட்டை பூட்டிவிட்டு மண்டபத்துக்கு சென்றாள்.

சித்ரா மண்டபத்தை அடையும்போது அங்கு யாரும் இல்லை, சித்ராவுக்கு அந்த மண்டபத்தை பார்க்க, கொஞ்சம் பயமாகவே இருந்தது. அவள் சின்ன வயசில் இருந்து பார்த்த பேய்படங்கள் எல்லாம் அவள் கண் முன் வந்து போனது. வேகமாக ஒரு மறைவான இடத்தில் சென்று ஒளிந்தாள்.

ஒரு பத்து நிமிட காத்திருப்பிற்க்கு பிறகு சித்ராவின் கையில் இருந்த அர்ஜுனின் ஃபோனில் மெசேஜ் வந்தது.

‘கண்ணா, நான் இங்க மண்டபத்திலதான்டா இருக்கேன்.. உன்னை காணோமே நீ எங்க இருக்க?’ – என்று இருந்தது.

மெசேஜை படித்துவிட்டு தான் ஒளிந்து இருந்த இடத்தில் இருந்து வெளியில் வந்தாள் சித்ரா.

அங்கே மண்டபத்தின் வாசலில் ரோட்டை பார்த்து ஒரு பெண் நின்றிருந்தாள்.

பின்னால் இருந்து பார்க்க சித்ராவைப்போலவே இருந்தாள்.

அவளை எப்படி அழைப்பது என்று தெரியாமல் சித்ரா தன் தொண்டையை செருமினாள்.

பின்னால் யாரோ தொண்டையை செருமிய சத்தம் கேட்டு தேவி தன் விரித்துவிட்ட கூந்தல் காற்றில் பறக்க தலையை மட்டும் திரும்பி பார்த்தாள்.

சித்ரா முதன்முறையாக தேவியை பார்த்தாள்.

சித்ராவை பார்த்த தேவி முழுவதும் திரும்பி அவளை நோக்கி வந்தாள்.

தன்னைப் போலவே ஒரு பேய் தன்னை நோக்கி வருவதாக நினைத்து அப்படியே மயங்கி விழுந்தாள் சித்ரா.

தேவி பதறாமல் வந்து சித்ராவை தண்ணி தெளித்து எழுப்பினாள்.

சித்ரா, தேவியை முதன்முதலாக நேரில் பார்த்தாள்.

“அப்போ, ராம் சொன்னது உண்மைதான். நீ அப்படியே என்னை மாதிரிதான் இருக்க”, என்றாள்.

“நான் உன்னை மாதிரி இல்ல, நீதான் என்னை மாதிரி இருக்க”, என்றாள் தேவி.

சித்ரா முதலில் தேவி மேல் கோபப்பட்டாள், ஆத்திரத்தில் திட்டினாள்.

தேவி பொருமையாக சித்ராவை பேசவிட்டு பின் மெதுவாக சமாதானப்படுத்தினாள்.

தன்னை பற்றிய உண்மைகள் அனைத்தையும் சொன்னாள்.

சித்ராவுக்கு மெல்ல மெல்ல ஒவ்வொன்றாக புரியவைத்தாள்.

சித்ராவும் தேவியும் நீண்ட நேரம் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்.

இப்போது சித்ரா தன் அப்பா மீதுதான் கொஞ்சம் கோபத்தில் இருந்தாள், இருந்தாலும் அவர் செய்த தவறுகளுக்கு அவர் வயதை மதித்து மனதளவில் மன்னித்தாள்.

தேவியும் சித்ராவும் இப்போது ரெட்டை பிறவிகள் போல ஒற்றுமையாகினர்.

“இப்போ புரியுதா சித்ரா”, என்றாள் தேவி.

“ஹும்ம்!! ஏன்டா நம்ம ரெண்டு பேரும் இவ்வளவு நாள் சந்திக்காம இருந்தோம்னு வருத்தமா இருக்கு”, என்றாள் சித்ரா.

“அதான் இப்போ ஒன்னாகிட்டோமே”, என்று பாசமாக சிரித்தாள்.

“இருந்தாலும் அந்த அர்ஜுனுக்கு நல்ல பாடம் புகட்டனும், இத பத்தி ஒரு வார்த்தை கூட என்கிட்ட சொல்லாம விட்டுட்டான் பாத்தியா?”, என்றாள் சித்ரா.

“நான் தான் எதையும் உலறகூடாதுன்னு சொல்லி வச்சிருக்கேன். உன்னை அவன் ரொம்ப காதலிக்கிறான்டி. பேசாம அவனை ஏத்துக்கோ”, என்றாள் தேவி.

“இல்லடி தேவி, உன்கிட்ட சொல்றதுக்கு என்ன?! எனக்கும் அவன் மேல ஆசைதான், ஆனா.. இப்ப பாரு அப்பாவோட தலையீடால உன் வாழ்கையை எப்படி கெடுத்து வச்சிருக்கார் பாத்தியா? அந்த மாதிரி நானும் அவன் வாழ்கையில விளையாடிட கூடாதில்லயா?”, என்றாள் சித்ரா சோகமாக.

“நீ சொல்றது ஒரு வகையில உண்மையா இருந்தாலும், இப்ப நான் அப்பாவுக்காக தான் அவரோட இருக்கேன், அது மாதிரி தான் சித்ரா, யாராவது ஒருத்தர் யாருக்காகவாது எதையாவது விட்டுக் கொடுத்துதானே ஆகனும்.”, என்றாள் தேவி.

“எனக்கென்னமோ குழப்பமா இருக்குடி, இன்னைக்கு அவனுக்காக நான் இனைஞ்சி கொடுத்துட்டு நாளைக்கி வேற எவளையாவது இழுத்துட்டு வந்து நின்னான்னா? நான் என்ன பண்ணுவேன்?”, என்றாள் சித்ரா.

“அப்படி எதுவும் ஆகாம நீ தான் பாத்துகனும்.”, என்றாள் தேவி.

“அதுதானேடி எனக்கு பயமா இருக்கு”, என்றாள் சித்ரா.

“ம்ம்!! அதுக்காக உனக்கு அவனுக்கும் ஐயரை வைத்து மந்திரம் சொல்லி தாலி கட்டியா உன்னை அவனோட அனுப்ப முடியும்?”, என்றாள் தேவி சிரித்துக் கொண்டே.

“ஆமா!”, என்றாள் சித்ரா பட்டுனு தலையை குனிந்தபடி.

“என்னடி சித்ரா, பட்டுனு ஆமான்னுட்ட?”, தேவியே ஒரு நொடி அதிர்ச்சியாக கேட்டாள்.

“எனக்கு அதுதான்டி பிரச்சினையே.. என்னால அவர் இருக்கும் போது அவருக்கும் துரோகம் பண்ண முடியலை. இவனும் என் மனசை கலச்சிட்டான். இந்த தாலி மட்டும் என் கழுத்தில இல்லன்னா நான் இவ்ளோ பயப்படமாட்டேன்”, என்றாள் சித்ரா.

“ம்ம்!! எங்க உன் தாலி அதை உன் கழுத்தில காணோம்?”, என்றாள் தேவி கிண்டலாக.

“அது என்னைக்கு அவனோட கார்ல மடில உக்காந்து வந்தேனோ அன்னைக்கே கலட்டி பீரோல வச்சிட்டேன். இப்பலாம் போடுறதில்ல”, என்றாள் சித்ரா குழந்தை போல.

“ம்ம்க்கும்!! நான் கூட தாத்தாவும் பையனும்தான் ஒரு மாதிரின்னு நினைச்சேன்.. நீ அவங்களை விட முத்தின கேசா இருக்குற”, என்றாள் தேவி அவளுடைய தொனியில்.

“நீ தான்டி தேவி எதையாவது பண்ணி என்னையும்.. அவனையு…”, பாதி சொல்லி பாதில் முழுங்கினாள் சித்ரா, தேவியை அப்பாவியாக பார்த்துக் கொண்டு.

“முதல்ல அந்த மாதிரி பாக்காத.. இதே மாதிரி பார்த்து பார்த்து தான் அந்த மிலிட்டரி என்னை கவுத்தான், அப்புறம் உன் மகன் என்னை வில்லி மாதிரி ஆக்கிவிட்டான்.. இப்ப நீயும் அதே பார்வை”, என்றாள் தேவி சித்ராவை முறைத்துக் கொண்டே.

ஆனால் தேவியின் முகத்தில் உண்மைக் கோபம் இல்லை, ஒரு அக்காவின் செல்லக் கோபம்தான் தெரிந்தது.

“உன்னையும் அர்ஜுனையும் கட்டில்ல சேக்குறதுக்கு ஒன்னும் பெருசா பண்ண தேவையில்ல. அது தானாவே நடக்கும். ஆனா நீ கேக்குறது ரொம்ப கஷ்டம் சித்ரா”, என்றாள் தேவி குழப்பமாக.

“அதெல்லாம் எனக்கு தெரியாது, என்ன பண்றதுன்னு குழப்பமா இருந்த நேரத்தில நீயே எனக்கு மறு அவதாரம் மாதிரி வந்து நிக்கிற, இப்ப எனக்கே ரெண்டு தலை நாலு கை நாலு கால் இருக்குற மாதிரி தோணுது. எதாவது பண்ணு”, என்றாள் சித்ரா அடம் புடிப்பது போல.

“முதல்ல இதுக்கு அவன் சம்மதிக்கனுமேடீ”, என்றாள் தேவி விரக்தியாக.

“அவன் நாளைக்கு எப்படியும் உன்னை பாக்க வருவான், அப்போ நீயே அவன்கிட்ட கேளு”, என்றாள் சித்ரா.

“அவன் ஒத்துக்கலைன்னா?”, தேவி

“அவன் நாளைக்கு வரும்போது ஒத்துக்குவான், அதுக்கு நான் பொறுப்பு”, என்றாள் சித்ரா.

“ஏன்… என்ன செய்ய போறியாம்? மந்தரம் கிந்தரம் வைக்க போறியா?”, என்றாள் தேவி

“ம்ம்!! அப்படித்தான் வச்சுக்கோயேன்..”, என்றாள் சித்ரா.

“சரி, அவன் ஒத்துக்கிட்டாளும், நம்மளை பெத்த அப்பன்.. மிலிட்டரி ஒத்துக்கனுமே.. திடீர் திடீர்னு அதுக்கு கோவம் வந்தா டபுள் பேரலை தூக்கிட்டு நிக்கும்”, என்றாள் தேவி.

“அவரை நான் ஒத்துக்க வைக்கிறேன்”, என்றாள் சித்ரா.

“எப்படி”, என்றாள் தேவி

“எப்படியோ ஒத்துக்க வைக்கிறேன், அதை நான் பாத்துகறேன்”, என்றாள் சித்ரா தீர்க்கமாக.

“ம்ம்!! ஒரு முடிவோடதான் இருக்க. சரி, இது எல்லாத்துக்கும் மேல, அந்த அப்பாவி ஒருத்தன் இருக்கானே, உன் புருஷன் ஜெகன், அவனை என்ன பண்றது?”, என்றாள் தேவி.

“அதுக்கு நீதான் என்ன பண்றதுன்னு சொல்லனும், உன்னை நம்பித்தான் இருக்கேன்”, என்றாள் சித்ரா.

“ரொம்ப சுத்தம்.. ஏன்டி? விட்டா என்னையே அவனோட நாந்தான் சித்ரான்னு போக சொல்லுவ போலயே”, என்றாள் தேவி நக்கலாக.

சித்ரா பதில் சொல்லவேயில்லை. அமைதியாக இருந்தாள். பின் மெதுவாக சொன்னாள்.

“அவர் ரொம்ப நல்லவர்க்கா”, என்றாள் சித்ரா.

சித்ரா அவளை அக்கான்னு முதல் தரம் கூப்பிட்டதும் அவளுக்கு உடம்பெல்லாம் சிலிர்த்தது. லேசாக தேவியின் கண்கள் கலங்கின. ஆள்காட்டி விரலை வைத்து சித்ராவே அவள் கண்களை துடைத்து விட்டாள்.

“ரொம்ப நல்லவர்னா? அதுக்கு என்ன என்னடி பண்ண சொல்ற?”, என்றாள் தேவி.

“உனக்கு ஆட்சேபனை இல்லேன்னா, நீ அவர்கூட வாழ்றதுல எனக்கு ஆட்சேபனை இல்லக்கா”, என்றாள் சித்ரா.

“இதுக்கு பேரு ஆள்மாறாட்டம். தப்புடி சித்ரா”, என்றாள் தேவி.

சித்ரா சோகமாக தலையை தொங்கபோட்டாள்.

“சரி சரி உடனே சோகமாகாத”, என்றாள் தேவி.

சித்ரா சகஜமாகி தன் ஹேண்ட் பேக்ல இருந்து ஒரு சிறிய பர்ஸை எடுத்து தேவியிடம் குடுத்தாள்.

“இது என்னோட பர்ஸுடி தொலைஞ்சி போச்சுன்னு நினைச்சிட்டு இருந்தேன் உன்கிட்ட எப்படி வந்திச்சு”, என்று சொல்லிக் கொண்டே வாங்கினாள் தேவி.

“நீ சித்ரான்னு சொல்லிகிட்டு காலேஜுக்கு ஏதோ திருட்டு விஷயமா வந்தேன்னு ராம் தான்க்கா வந்து சொன்னான். நீ இத அங்க விட்டுட்டு வந்திட்ட மறந்துட்டு”, என்றாள் சித்ரா.

“அய்யோ!! மரமண்டை!! இப்படி ஒரு தப்பையா பண்ணுவேன். பாத்தியா அந்த சின்ன பையன் ராமே கண்டுபுடிச்சிட்டான், உன் வீட்டுக்காரன் கண்டுபுடிக்கமாட்டானா?? நான் நீ இல்லன்னு?”, என்று தன்னையே நொந்து கொண்டாள் தேவி.

“அது அவனுக்கு தெரியாதுக்கா, நீங்க எல்லாரும் வந்ததுக்கு அப்பறம் நீங்க பேசிக்கிட்டத கேமரால பாத்துட்டுதான் அவன் கண்டு புடிச்சிருக்கான். அது வரைக்கும் அவனும் நாந்தான்னு நினைச்சிட்டுதான் எல்லாத்தையும் உன்கிட்ட சொல்லிருக்கான்”, என்றாள் சித்ரா

“ஹும்ம்!! சின்ன வயசில இருந்தே நானும் என்னென்னவோ பாத்துட்டேன்.. ஒவ்வொரு நாளும் ஒவ்வொரு ரகம்தான்.”

“எனக்கும் நீ சொல்ற மாதிரி ஒரு குடும்பமா வாழுவேன்னு நினைச்சு பாக்கும்போது நல்லாதான் தோணுது ஆனா என்ன இருந்தாலும் அது உன் இடம் டீ. உனக்கு எப்படி ஜெகனை வச்சிகிட்டு அர்ஜுனை அனைக்க முடியலையோ, எனக்கு அப்படி தோனாதா? நீ இருக்கும்போது உன் இடத்துல நான் போய் இருக்குறதுக்கு?”, புலம்பி முடித்தாள் தேவி.

“நீ அப்படி சந்தேகபட்டேனா? நீ ஜெகனை கல்யாணம் பண்ணிக்கோக்கா”, என்றாள் சித்ரா.

“ஏன்டி இதென்னா, கறி காய் வாங்குறதுன்னு நினைச்சியா?”, தேவி அதிர்ச்சியாக கேட்டாள்.

கொஞ்ச நேரம் சும்மா இரு நான் யோசிக்கனும் என்று சொல்லிவிட்டு தேவி தண்ணி பாட்டிலை திறந்து குடித்தாள்.

கொஞ்ச நேரம் அமைதிக்கு பிறகு தேவி தொடர்ந்தாள்.

“நீ உன் பைனை கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்ங்கற, என்னை உன் புருஷனை கட்டிக்க சொல்ற. அப்ப மிலிட்டரி?”, என்றாள் தேவி.

“அப்பா என்னக்கா பண்ணனும் இன்னும்? பேசாம ராமாயணம் படிச்சிட்டு ரெஸ்ட் எடுக்கட்டும்”, என்றாள் சித்ரா.

“சரி உன் புருஷன் எப்படி திரும்பி உன் கழுத்தில, ஐ மீன் என் கழுத்தில தாலி கட்டுவான்?”, என்றாள் தேவி

“அதெல்லாம் எதாச்சும் சாஸ்திரம் சம்ப்ரதாயம்னு சொல்லி நான் ஆக வச்சிகிறேன்க்கா”, என்றாள் சித்ரா.

“ஏன்டி இதெல்லாம் நீ முன்னாடியே யோசிச்சிட்டுதான் என்னை பாக்க வந்தியா?”, தேவி வியப்பாகவே கேட்டாள்.

“இல்லக்கா, இங்க வந்தப்பறம்தான் இப்படிலாம் தோனுது”, என்றாள் சித்ரா.

“உன்னை சொல்லி தப்பில்லை, இந்த இடம் அந்த மாதிரி, முதல்ல, எழுந்திரு நம்ம வீட்டுக்கு போகலாம்.”, என்றாள் தேவி.
சித்ராவும் தேவியும் எழுந்து வீட்டை நோக்கி நடந்தனர்.

“நீ முன்னாடி போ நான் ரெண்டு நிமிஷம் கழிச்சு வேற பாதைல வரேன். அப்பறம் ரோட்ல எவனாவது நம்மை ஒன்னா பாத்துட்டு மயங்கி விழுந்துட்டு இருப்பான்”, என்று பிரிந்து சென்றாள் தேவி.

தொடரும்.